Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA– Ksenia Sobolewska – Filcek

Sędzia SA – Małgorzata Manowska

Sędzia SO (del.) – Magdalena Sajur – Kordula (spr.)

Protokolant: – st. sekr. sąd. Ewelina Czerwińska

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Agencji (...) w W.

przeciwko J. K. i M. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 12 listopada 2013 r.

sygn. akt III C 540/12

I oddala apelację,

II zasądza od Agencji (...) w W. na rzecz J. K. i M. K. solidarnie kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI ACa 121/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 września 2011 roku Agencja (...) w W. wniosła o zasądzenie od pozwanych M. K. i J. K. kwoty 160.523,94 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 stycznia 2011 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. Powódka wskazała, że jest w posiadaniu weksla in blanco, wystawionego przez pozwanych na zabezpieczenie roszczeń z tytułu wykonania przez pozwanych zobowiązań określonych w umowie o udzieleniu pomocy finansowej.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 8 listopada 2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie nakazał pozwanym, aby zapłacili solidarnie na rzecz powódki kwotę 160.523,94 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 stycznia 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 5.607 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo by wnieśli w tym terminie zarzuty.

Wskutek rozpoznania zarzutów od nakazu zapłaty, Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 12 listopada 2013r. uchylił nakaz zapłaty, oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 4600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy poczynił następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 22 czerwca 2004 roku powodowa Agencja (...) zawarła z pozwanym M. K. umowę nr (...). Umowa określała warunki i tryb udzielenia przez Agencję pomocy finansowej pozwanemu z funduszy Unii Europejskiej i funduszy krajowych - Program (...), w zakresie przewidzianym w Rocznej Umowie Finansowej zawartej na rok 2002/2003 między Komisją Wspólnot Europejskich a rządem Rzeczypospolitej Polskiej. Przedmiotem umowy była realizacja przedsięwzięcia polegającego na wykończeniu podpiwniczenia na potrzeby produkcji wafli, zakup maszyn, komputera oraz samochodu dostawczego w terminie najpóźniej do dnia 31 października 2004 roku (§2). Na warunkach określonych w umowie Agencja zobowiązała się do udzielenia pozwanemu pomocy finansowej w wysokości 105.000 złotych (§3). W §6 umowy określono obowiązki beneficjenta, do których należało m.in. utworzenie w wyniku realizacji przedsięwzięcia nie później niż w dniu zakończenia całości przedsięwzięcia i utrzymaniu przez okres minimum 1 roku od dnia dokonania ostatniej płatności nie mniej niż 3 nowych miejsc pracy. Agencja mogła odmówić udzielenia pomocy finansowej, a w przypadku wcześniejszej wypłaty pomocy, zobowiązać do jej zwrotu w całości, w przypadku wystąpienia choćby jednego ze wskazanych przypadków (§9), w tym w przypadku nie utworzenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia lub nie utrzymania przez okres minimum 1 roku od dnia dokonania ostatniej płatności nowych miejsc pracy w ilości i na warunkach określonych w § 6 umowy, chyba, że nie utrzymanie miejsc pracy wynika z okoliczności, za które beneficjent nie ponosi odpowiedzialności (lit. l). W przypadku wystąpienia choćby jednego z przypadków określonych w §9 Agencja miała także prawo wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym i wezwać do zwrotu kwoty otrzymanej pomocy finansowej (§10). Zgodnie z §11 umowy prawnym zabezpieczeniem wykonania przez pozwanego zobowiązań wynikających z umowy stanowił weksel własny in blanco wraz z deklaracją wekslową.

Aneksem numer (...) strony zmieniły termin realizacji przedsięwzięcia ustalając, że nastąpi ono do dnia 30 grudnia 2004 roku, a następnie aneksem numer (...) data ta została zmieniona na dzień 31 marca 2005 roku.

W dniu podpisania umowy pozwani podpisali deklarację wekslową oraz weksel in blanco. Zgodnie z treścią deklaracji, weksel został wystawiony na zabezpieczenie roszczeń Agencji wobec pozwanego wynikających z zawarcia przedmiotowej umowy.

W dniu 23 sierpnia 2005 roku pozwany złożył wniosek o płatność, w którym wniósł o wypłacenie na podstawie powyższej umowy kwoty 103.287,20 złotych.

Agencja wypłaciła pozwanemu w dniu 19 grudnia 2005 roku kwotę 101.416,32 złotych.

W latach 2005- 2007 roku w powiecie (...) nastąpiła fala wyjazdów za granicę w celu poszukiwania pracy. Z zakładu pozwanego w tym okresie za granicę wyjechało pięciu pracowników: jedna osoba wypowiedziała pracę z dniem 31 maja 2006 roku, trzy osoby porzuciły pracę, a tylko jedna osoba powróciła na zajmowane stanowisko. W roku 2006 dwie osoby wypowiedziały pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia.

W latach 2005 - 2006 pozwany zamieszczał także ogłoszenia o pracę w okolicznych sklepach, w tym w sklepie S. N., M. Ż. i L. Ż., E. M., J. Ł.. Na polecenie pozwanego także jego pracownicy poszukiwali kandydatów do pracy wśród swoich znajomych oraz klientów (...). Pozwany wielokrotnie zwracał się do Powiatowego Urzędu Pracy w Z. z ofertą pracy na stanowisko (...) do zakładu w W.. Mimo zamieszaniu ogłoszenia na tablicy ogłoszeń i innych działań nie udało się wybrać odpowiedniego kandydata ze względu na trudności z dojazdem kandydatów do pracy oraz brak wymaganych kwalifikacji. Brak było także odpowiednich kandydatów z gmin przyległych do miejsca zatrudnienia.

W dniu 25 listopada 2009 roku Agencja przeprowadziła wizytację terenową przedsiębiorstwa pozwanego. Sprawdzeniu podlegały dokumenty w postaci druków DRA, RSA, RCX, zaświadczeń z ZUS, listy płac i listy obecności. Stan zatrudnienia w przeliczeniu na pełne etaty w miesiącu złożenia wniosku o płatność tj. w kwietniu 2005 roku wynosił 15 etatów. Średni stan zatrudnienia, ustalony w oparciu o wskazane dokumenty, w przeliczeniu na pełne etaty w okresie od stycznia 2006 roku stycznia 2007 roku wynosił 9,92. Stan zatrudnienia odbiegał zatem od stanu zatrudnienia na miesiąc złożenia wniosku o płatność o 5,08. W toku kontroli stwierdzono także, że średni poziom zatrudnienia w okresie pół roku poprzedzającego złożenie wniosku o płatność wynosił 12,33 (w przeliczeniu na pełen etat, bez uwzględniania osób młodocianych). Stan zatrudnienia w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku tj. w grudniu 2003 roku wynosił 12 osób.

Wobec uznania, że Spółka nie spełniła warunków umowy w zakresie stanu zatrudnienia, pismem z dnia 8 kwietnia 2010 roku Agencja wezwała pozwanych do zapłaty kwoty 101.416,32 złotych wraz z odsetkami naliczonymi za okres od dnia 24 stycznia 2006 roku do dnia 7 kwietnia 2010 roku w wysokości 50.566,42 złotych oraz dalszymi odsetkami według stopy procentowej jak od zaległości podatkowych naliczanych od dnia 8 kwietnia 2010 roku do dnia zapłaty.

Ostatecznym wezwaniem do zapłaty z dnia 7 stycznia 2011 roku Agencja wezwała pozwanych do zwrotu należności w łącznej wysokości 160.523,94 złotych, stanowiącej należność z weksla wystawionego do przedmiotowej umowy.

Sąd I instancji uznał, że składając zarzuty od nakazu zapłaty pozwani koncentrowali się na zarzutach związanych ze stosunkiem zobowiązaniowym leżącym u podstawy zobowiązania wekslowego. Pozwani wskazywali bowiem, iż zgodnie z treścią umowy, zobowiązali się do stworzenia i utrzymania trzech nowych miejsc pracy związanych z realizowanym przedsięwzięciem, a nie jak twierdzi powódka do podwyższenia stanu zatrudnienia o 3 nowe etaty. Pozwani podnosili, że w dniu zakończenia realizacji przedsięwzięcia utworzone zostały trzy nowe miejsca pracy: piekarz - waflarz, pomocnik piekarza - waflarz, kierowca i miejsca te zostały utrzymane przez okres roku od dnia dokonania ostatniej płatności.

Stanowisko takie Sąd Okręgowy uznał za nieuzasadnione. Założeniem umowy zawartej przez strony była pomoc beneficjentowi ze środków programu (...) w ramach: poprawy warunków prowadzenia działalności gospodarczej i tworzenie miejsc pracy, Działanie 4 - różnicowanie działalności gospodarczej na obszarach wiejskich, schemat: tworzenie miejsc pracy na obszarach wiejskich. Niewątpliwie, zdaniem Sądu Apelacyjnego celem umowy było zwiększenie liczby miejsc pracy na obszarach wiejskich, a nie jedynie tworzenie nowych miejsc pracy przy jednoczesnej likwidacji miejsc dotychczasowych. Z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy wynika, iż pozwany swoim oświadczeniem woli o podpisaniu umowy obejmował także zgodę na powyższy warunek. Świadczy o tym m.in. złożony przez niego „Plan przedsięwzięcia”, w którym założył, że nastąpi wzrost zatrudnienia z 13,75 etatów (stan zatrudnienia na dzień 31 grudnia 2003 roku) do 16,75 etatów (planowany stan zatrudnienia).

W dalszej kolejności pozwani powoływali się na fakt wystąpienia okoliczności, za które pozwani nie ponoszą odpowiedzialności, uniemożliwiające im wykonanie umowy.

Jednakże pozwani, zdaniem Sądu, wystarczająco wykazali, że nie ponoszą winy za niespełnienie warunku umowy określonego w § 6 lit. 1. Pozwani powoływali się między innymi na „odpływ” pracowników na zachodnioeuropejskie rynki pracy. Pozwani podejmowali wszelkie możliwe działania, aby pozyskać nowych pracowników tj. poszukiwali pracowników za pośrednictwem Powiatowego Urzędu Pracy, zamieszczali ogłoszenia o pracę w okolicznych sklepach, prosili swoich pracowników o poszukiwanie kandydatów do pracy wśród klientów i znajomych. Przyczyną takiego stanu rzeczy był także fakt, iż (...) w H. oraz w Z. nie kształcił specjalistów w zakresie produkcji wafli, z uwagi na bardzo małe zainteresowanie. Mając to na uwadze, Sąd uznał, iż pozwani rzeczywiście nie byli w stanie z obiektywnych przyczyn utrzymać wszystkich nowoutworzonych miejsc pracy przez cały pierwszy rok - zatem nie są obowiązani do zwrotu pomocy, zgodnie z zapisem § 6 lit. 1 umowy.

Wobec powyższego Sąd uchylił nakaz zapłaty i oddalił powództwo, orzekając jak w wyroku - na podstawie § 6 lit. 1 umowy stron. O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości i wnosząc:

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez utrzymanie w mocy w całości nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w dniu 8 listopada 2011 r.

2.  ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji,

3.  zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem II instancji według norm prawem przepisanych, w tym kosztów opłaty od apelacji oraz kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

-naruszenie przepisów prawa procesowego: art. 3, art. 232 k.p.c., art. 233 k.p.c., z dodatkowym uwzględnieniem art. 493 k.p.c w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu - poprzez ich niewłaściwe zastosowanie mające zasadniczy wpływ na wynik sprawy, polegające na nie wszechstronnym, niezgodnym z zasadami doświadczenia życiowego i niepełnym rozważeniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w następstwie czego: doszło do nieznajdującego odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym przyjęcia przez Sąd Okręgowy, iż pozwani nie ponoszą odpowiedzialności za (przyznane przez Sąd) nieprawidłowe wykonanie umowy z powodem w zakresie utrzymania nowych miejsc pracy na obszarach wiejskich przez wymagany umową okres oraz że ten brak odpowiedzialności należycie wykazali w procesie, jak również doszło do pominięcia przez Sąd Okręgowy zarzutów, twierdzeń i dowodów przedstawionych przez powoda na okoliczność tego, że pozwani nie tylko nie utrzymali, wbrew obowiązkowi umownemu, miejsc pracy, lecz nawet wcale ich nie utworzyli w wymaganej ilości

-naruszenie przepisów prawa materialnego: art. 6 k.c., art. 65 k.c., art. 355 (zd. 1 i 2 ) k.c., art. 471 k.c., z uwzględnieniem przepisów § 26 b ust. 1 pkt. 1 obowiązującego w dacie zawarcia i realizacji umowy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 maja 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków działań oraz sposobów realizacji zadań Agencji (...) w zakresie gospodarowania środkami pochodzącymi z funduszy Unii Europejskiej (Dz. U. 102, poz. 928, z późn. zm.). poprzez nieprawidłową wykładnię i zastosowanie, polegające na bezzasadnym przyjęciu, iż pozwani nie ponoszą w świetle zawartej umowy odpowiedzialności za niedochowanie obowiązku umownego polegającego utrzymaniu nowych miejsc pracy na obszarach wiejskich, zaś okoliczności uwalniające ich od odpowiedzialności wykazali, jak również poprzez nieprawidłową wykładnię i zastosowanie, polegające na pominięciu okoliczności, iż do obowiązków pozwanych wynikających z zawartej umowy o dofinansowanie oraz stosowanych w sprawie przepisów prawa powszechnie obowiązującego należało zarówno utrzymanie jak i - przede wszystkim - samo utworzenie nowych miejsc pracy, zaś powód zarzucał pozwanym niespełnienie obydwu tych wymogów, której to okoliczności Sąd Okręgowy nie wziął pod rozwagę.

Pozwani w odpowiedzi na apelację domagali się jej oddalenia i zasądzenia na ich rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna, aczkolwiek nie można odmówić racji skarżącemu, który zarzucił Sądowi I instancji, naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez brak rozważenia kwestii, czy pozwany M. K. wykonał łączącą stronę umowę w zakresie utworzenia nowych miejsc pracy. Na mocy § 6 ust. 1 lit. o) umowy z dnia 22 czerwca 2004r. pozwany zobowiązał się do utworzenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia, nie później niż w dniu zakończenia realizacji całości przedsięwzięcia i utrzymania przez okres minimum 1 roku od dnia dokonania ostatniej płatności, nie mniej niż 3 nowych miejsc pracy.

Jak wynika z zacytowanego postanowienia umowy na pozwanym ciążyły dwa obowiązki t.j.

1.utworzenia co najmniej trzech nowych miejsc pracy (nie później niż w dniu zakończenia realizacji całości przedsięwzięcia)

2. utrzymania nowoutworzonych miejsc pracy przez okres minimum roku od dnia dokonania ostatniej płatności, która miała miejsce 24 stycznia 2006r.

Sąd Okręgowy istotnie nie rozważył w sposób wszechstronny zebranego w sprawie materiału dowodowego i nie ustalił w sposób jednoznaczny, czy pozwany nowe miejsca pracy utworzył, jego rozważania dotyczyły jedynie kwestii braku utrzymania wymaganego poziomu zatrudnienia przez sporny okres. Z tego powodu Sąd Apelacyjny dodatkowo ustala, że pozwany w terminie wynikającym z umowy, czyli w lutym 2006r. utworzył nowe 3 miejsca pracy i ich liczba wyniosła 16,75 i taki stan zatrudnienia utrzymał do czerwca 2006r. W okresie od lipca 2006r.do sierpnia 2006r. stan zatrudnienia wyniósł 16 etatów, w okresie od września do października 2006r.- 14 etatów, w listopadzie i grudniu 2006r.- 15 etatów (dowód: raport z wizytacji terenowej z dnia 28 listopada 2005r. k. 67-75, deklaracje ZUS k.275-420).

Pozostałe zarzuty apelacji nie znalazły potwierdzenia, zaś wyrok Sądu I instancji jest słuszny, ale częściowo z innych przyczyn, niż to wskazano w jego uzasadnieniu. Przede wszystkim zauważyć należy, że powód nie wykazał, iż wypowiedział umowę z dnia 22 czerwca 2004r. Jak wynika z § 10 ust. 1 umowy w razie wystąpienia choćby jednego z przypadków określonych w § 9 (w tym zawarto: nie utworzenie lub nie utrzymanie nowych miejsc pracy), Agencja ma prawo wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym i wezwać Beneficjenta do zwrotu kwoty otrzymanej pomocy finansowej na rachunek Agencji (…) wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych liczonymi od daty przekazania przez Agencję pomocy finansowej na rzecz Beneficjenta, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania do zapłaty. Ust. 2 zdanie 1 stanowi, że rozwiązanie umowy następuje z dniem doręczenia wypowiedzenia na adres Beneficjenta. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że zapis powyższy uzależnia możliwość dochodzenia kwoty wypłaconej wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, od uprzedniego wypowiedzenia umowy, określa również 14- dniowy termin do zwrotu tych należności. W sytuacji, gdy pozwani w zarzutach, odnosząc się do stosunku podstawowego, powołują się na bezpodstawność wypełnienia weksla in blanco, okoliczność ta ma znaczenie. Przepis § 9 stanowi, że Agencja może odmówić pomocy finansowej, a w przypadku wcześniejszej wypłaty pomocy zobowiązać Beneficjenta do jej zwrotu w całości, jeżeli wystąpi choćby jeden z wymienionych przypadków (wśród których wymieniony jest przypadek nie utworzenia lub nie utrzymania nowych miejsc pracy). Postanowienie to nie stanowi samodzielnej podstawy do domagania się przez powoda zwrotu kwoty wypłaconej pomocy z odsetkami. Należy to prawo wywieść z § 10 w zw. z § 9, z uwagi na to, że w § 10 powodowi zostało przyznane prawo dochodzenia odsetek w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych liczonych od daty przekazania przez Agencję pomocy finansowej na rzecz Beneficjenta, co oznacza, że powód oprócz kwoty pomocy może też żądać kwotowo wyliczonych odsetek za okres, gdy Beneficjent z pomocy korzystał. W deklaracji wekslowej zapisano, iż powód ma prawo wypełnić weksel w każdym czasie w wypadku nie dotrzymania przez pozwanych terminu spłaty zobowiązania wobec Agencji (...), na sumę całkowitego zobowiązania wynikającymi z umowy nr (...) z dnia 22 czerwca 2004r., łącznie z odsetkami, prowizjami i opłatami powstałymi z jakiegokolwiek tytułu.

Weksel został wypełniony na kwotę 160.523,94 zł, z czego 59.107,62 zł to podane kwotowo odsetki odsetki. Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że weksel został przez powoda wypełniony przedwcześnie, gdyż najpierw powinien on doprowadzić do skutecznego rozwiązania umowy. Sama ta okoliczność winna skutkować oddaleniem powództwa.

Przechodząc do podniesionych przez powoda zarzutów apelacji, stwierdzić należy, że okazały się one bezzasadne. Nie doszło bowiem do naruszenia przez Sąd I instancji przywołanych w apelacji przepisów proceduralnych ani prawa materialnego t.j. art. 6 k.c., art. 65 k.c., art. 355 k.c., art. 471 k.c. przy uwzględnieniu przepisu § 26b ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 maja 2002r. w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków działań oraz sposobów realizacji zadań Agencji (...) w zakresie gospodarowania środkami pochodzącymi z funduszy Unii Europejskiej (Dz.U. nr 102 poz. 928 ze zm.). Sąd Apelacyjny stwierdza, że zebrany w sprawie materiał dowodowy, głównie deklaracje składane do ZUS, stanowią dowód na okoliczność, że pozwany utworzył 3 nowe stanowiska pracy i utrzymał je do czerwca 2006r. Nie stanowiło to jednak w pełni realizacji warunków umowy, gdyż pozwany miał je utrzymać do stycznia 2007r. Przy czym podkreślenia wymaga, że chodzi tu o trzy nowe stanowiska- w takim rozumieniu jak umowę interpretuje powód, a więc o zwiększenie liczby stanowisk. W sprawie sporną kwestią było, w jaki sposób wyliczać stan zatrudnienia- zdaniem Sądu Apelacyjnego powód nie przedstawił jasnych i jednoznacznych zasad. Sąd oparł się wiec na dokumencie wizytacji terenowej z dnia 28 listopada 2005r. sprzed wypłaty pomocy finansowej, gdzie stan zatrudnienia wynosi 16,75 etatów oraz na deklaracjach ZUS przedstawionych przez pozwanych.

Wbrew zarzutom apelacji, Sąd Okręgowy prawidłowo zastosował zasadę rozkładu ciężaru dowodu, prawidłowo zinterpretował umowę łączącą strony i doszedł do słusznego wniosku, że pozwani wykazali okoliczności, że nie utrzymanie miejsc pracy przez cały wymagany okres nastąpiło z przyczyn od nich niezależnych. Udowodnili za pomocą stosownych środków dowodowych (dokumenty, dowód z przesłuchania stron), że pięciu pracowników z ich zakładu wyjechało za granicę, trzy porzuciły pracę, dwie rozwiązały umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Wykazali również, że M. K. zamieszczał liczne ogłoszenia o pracę, oraz że (...) w H. i Z. nie kształcił specjalistów z zakresu produkcji wafli. Powód zaprzeczając tym okolicznościom, winien przedstawić stosowne dowody, jednakże tego nie uczynił. Wobec powyższego, Sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, który pozwolił na stwierdzenie, że brak utrzymania wymaganej liczby miejsc pracy wynika z przyczyn niezależnych od pozwanego M. K., zaś on sam dochował należytej staranności, aby pracowników pozyskać lub utrzymać. Z uwagi na zapis § 9 lit. l) umowy pozwani nie są więc obowiązani do zwrotu udzielonej pomocy finansowej.

Z uwagi na powyższe apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c.

Rozstrzygniecie o kosztach postępowania apelacyjnego oparto na podstawie art. 98 § 1 i 3 k. p..c.