Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa J. R.

przeciwko K. K. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 1 kwietnia 2014 roku, sygn. akt I C 234/13

oddala apelację i zasądza od powódki J. R. na rzecz pozwanego K. K. (1) kwotę 1.800 ( jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów proces za instancję odwoławczą.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 715/14

UZASADNIENIE

Powódka J. R. w pozwie przeciwko pozwanemu K. K. (1) wnosiła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 70.000,00 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jej działki .

Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa, podniósł zarzut przedawnienia.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Bełchatowie oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

Powódka J. R.jest właścicielką niezabudowanej nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów numerem (...)o powierzchni 0,6730 ha położonej w Z.gmina B..

Pozwany K. K. (1)po sąsiedzku z działką powódki posiada działkę oznaczoną w ewidencji gruntów numerem (...), a nadto wspólnie z żoną jest współwłaścicielem działki numer (...).

Postanowieniem z dnia 22 października 2009 r. wydanym w sprawie 1 Ns 755/08 Sąd Rejonowy w Bełchatowie oddalił wniosek A. i K. małżonków K. o zasiedzenie działki nr (...). Postanowienie to uprawomocniło się 8 grudnia 2009 r.

Postanowieniem z dnia 26 września 2012 r. wydanym w sprawie I Ns 374/10 Sąd Rejonowy w Bełchatowie oddalił wniosek małżonków K. o zasiedzenie ustanowienia służebności drogi koniecznej. Postanowienie to uprawomocniło się 18 października 2012 r.

Wyrokiem z dnia 19 lutego 2013 r. wydanym w sprawie I C 167/08 Sąd Rejonowy w Bełchatowie oddalił powództwo J. R. przeciwko K. K. (1) o wydanie nieruchomości oznaczonej numerem działki (...). Sąd ustalił, że co najmniej od sierpnia 2012 r. pozwany K. K. (1) w żaden sposób nie korzysta z nieruchomości J. R., albowiem działka została ogrodzona w taki sposób, że K. K. (1) nie ma dostępu do działki powódki.

Pozwany K. K. (1) w ograniczony sposób korzystał z działki stanowiącej własność powódki J. R. położonej w Z. oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka numer (...) wykorzystując ją jako dojazd do własnej działki oznaczonej numerem (...), która nie miała zjazdu na drogę publiczną. Trwało to do dnia 2 maja 2012 r. kiedy to pozwany wybudował własny zjazd z drogi publicznej na działkę (...).

Dnia 2 maja 2012 r. zjazd na działkę pozwanego był w całości wybudowany. W tej dacie wybudowana była już na działce powódki podmurówka pod ogrodzenie na granicy działek stron, która ciągnęła się na odległość około 100 metrów poczynając od strony drogi publicznej.

Pozwany K. K. (1)był samoistnym posiadaczem nieruchomości powódki J. R.w złej wierze do 2 maja 2012 r. kiedy to wybudował własny zjazd z drogi publicznej na działkę nr (...). Sąd Rejonowy dał w tym zakresie wiarę pozwanemu, którego zeznania znajdują potwierdzenie w spójnych i logicznych zeznaniach świadków H. D.i J. D.. Świadkowie potwierdzili również okoliczność, która była sporna w niniejszej sprawie a mianowicie, czy w tej dacie była wybudowana już podmurówka pod ogrodzenie na granicy nieruchomości stron oznaczonych numerami(...)i (...). W tym zakresie Sąd Rejonowy dał wiarę świadkom H. D.i J. D.oraz zeznaniom pozwanego K. K. (1), albowiem ich zeznania wzajemnie się uzupełniały, potwierdzały i w jednakowy sposób przedstawiały okoliczności związane z datą wybudowania tej podmurówki, w przeciwieństwie do zeznań powódki J. R.oraz świadków M. B., R. Ż.i D. W. (1). Świadkowie przesłuchiwani na wniosek powódki nie potwierdzili jej twierdzeń co do daty wybudowania tej podmurówki; każdy ze świadków oraz powódka podawali całkiem inny okres wybudowania tej podmurówki oraz daty wybudowania zjazdu na nieruchomość pozwanego K. K. (1), wręcz zaprzeczając samym twierdzeniom powódki. Powódka w informacyjnych wyjaśnieniach przyznała, że w dacie 10 maja 2012 r. zjazd na posesję pozwanego był już wykonany. Powyższe potwierdza wskazaną przez powódkę w pozwie datę za jaką żąda wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jej nieruchomości; powódka sama określa okres za jaki żąda wynagrodzenia od 10 maja 2002 r. do 10 maja 2012 r. Tym samym potwierdziła, że w dacie 10 maja 2012 r. pozwany przestał korzystać z jej nieruchomości. W ocenie Sądu Rejonowego wskazane rozbieżności nie dawały podstaw do dania wiary zeznaniom powódki i wskazanym świadkom.

Termin przedawnienia przewidziany w art. 229 k.c. Sąd Rejonowy liczył od dnia 2 maja 2012 r., a zatem w dacie złożenia pozwu przez powódkę J. R. o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z działki (...) roszczenie było przedawnione. Roszczenie było również przedawnione w pierwotnie wskazanej przez powódkę w pozwie dacie żądania (10 maja 2012 r.).

Z tych też względów Sąd Rejonowy oddalił w całości powództwo. O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 §1 i §3 k.p.c. oraz na podstawie § 6 pkt. 6 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r. Nr 490).

Na koszty procesu istniejące po stronie pozwanej złożyły się uiszczone koszty opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 złotych ustalając ich wysokość na poziomie minimalnego wynagrodzenia. Pozwany w całości wygrał powództwo, stąd też należał mu się zwrot kosztów procesu w całości.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik powódki zaskarżając go w całości zarzucając mu:

1.  naruszenie art. 233 § 1 poprzez jednostronną ocenę materiału dowodowego i danie wiary wyłącznie świadkom strony pozwanej oraz pominięcie faktu, że wszyscy zgodnie zeznawali, że ogrodzenie wraz z siatką zostało postawione dopiero w wakacje 2012 r.

2.  niezastosowanie art. 5 k.c. w zakresie przedawnienia roszczenia, podczas gdy w niniejszej sytuacji, gdy pozwani przyznali iż korzystali z działki powódki, przyznali, że działali w złej wierze, a okres ewentualnego przekroczenia terminu przedawnienia wyniósł 15 dni, istniały podstawy do zastosowania tego przepisu.

Wskazując na powyższe apelujący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz ewentualnie o zmianę wyroku i zasądzenie powództwa zgodnie z żądaniem pozwu.

Pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na apelację wnosił o odrzucenie apelacji jako spóźnionej bądź o oddalenie apelacji jako bezzasadnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest uzasadniona.

Zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie jest zasadny albowiem ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są prawidłowe gdyż znajdują potwierdzenie w przeprowadzonych w sprawie dowodach. Nie można postawić Sądowi Rejonowemu zarzutu, iż dokonując oceny zebranego materiału dowodowego naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów – tj. art. 233 § 1 k.p.c. Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, to Sąd Rejonowy wskazał, którym dowodom dał wiarę, a którym jej odmówił. Tak przeprowadzoną przez sąd meriti ocenę materiału dowodowego Sąd II instancji podziela.

W tym miejscu podnieść należy, że strona, która chce podważyć ocenę dowodów, nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej oceny, nawet jeśli jej ocena jest przekonywająca. Konieczne jest bowiem wskazanie istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności oceny z doświadczeniem życiowym, braku wszechstronności, czy też pominięcia dowodów prowadzących do odmiennych wniosków.

Tymczasem powód w apelacji przedstawia własną ocenę zeznań świadków oraz stron, która jest odmienna od oceny Sądu I instancji. Ta ocena przeprowadzona przez powoda jest odzwierciedleniem zaprezentowanego przez niego stanowiska w procesie, które zmierzało do uwzględnienia powództwa.

Taki sposób podważania sędziowskiej oceny jest zwykłą polemiką i nie może zdaniem Sądu II instancji odnieść skutku. Sędziowskiej ocenie dowodów nie można bowiem przeciwstawić własnej oceny, konieczne jest co podniesiono wyżej, wskazanie w realiach sprawy przyczyn, dla których ocena dowodów nie spełnia reguł wskazanych w art. 233 § 1 k.p.c. - por. wyrok SN z dnia 27.09.2002 r., II CKN 817/00, Lex nr 56906; postanowienie SN z dnia 23.01.2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753.

Z zeznań świadków H. D. i J. D., które to zeznania są zgodne, spójne wynika, że pozwany w dacie 2 maja 2012 r. miał już wykonany zjazd z drogi publicznej na swą działkę. Tymczasem zeznania świadków wskazanych przez powódkę tj. M. B., R. Ż. D. W. (2) są ze sobą sprzeczne, gdyż każde z nich podaje inną datę wybudowania przez pozwanego zjazdu z drogi publicznej na jego działkę oraz inny okres wybudowania podmurówki na działce powódki. Na podkreślenie zasługują wyjaśnienia samej powódki, która przyznała że pozwany w dacie 10 maja miał wybudowany na swej działce zjazd z drogi publicznej. Także w uzasadnieniu pozwu wyjaśnia, że dochodzi od pozwanego wynagrodzenia za okres do dnia 10 maja 2012 r.

W świetle powyższego zasadnie ustalił Sąd Rejonowy, że pozwany zwrócił działkę najpóźniej w dniu 2 maja 2012r. Skoro powódka wniosła pozew dopiero w dniu 17 maja 2013 r. to zasadnie Sąd Rejonowy uznał, że tak wniesione powództwo z uwagi na treść przepisu art. 229 k.c. uległo przedawnieniu

Także nie ma racji autor apelacji kiedy zarzuca Sądowi I instancji nie zastosowanie w niniejszej sprawie przepisu art. 5 k.c.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, że przepis art. 229 k.c. jest przepisem szczególnym, który ma usuwać niezwłocznie niepewne stany prawne. Wobec tego jedynie w wyjątkowych wypadkach zarzut przedawnienia może być oceniany jako nadużycie prawa na podstawie art. 5k.c. i jako taki nie zostać uwzględniony. Jak wynika z lektury akt sprawy to powódka nie wskazała żadnych okoliczności, które uzasadniałyby nie uwzględnienie zarzutu przedawnienia. Okolicznością usprawiedliwiającą opóźnienie nie może być jak to podnosi pełnomocnik powódki fakt występowania powódki w sprawie niniejszej przed Sądem I instancji bez profesjonalnego pełnomocnika. Powódka jest osobą zdrową, sprawną czego potwierdzeniem jest jej aktywność sportowa oraz zaradną. Potwierdzeniem tego jest fakt, że skutecznie w postępowaniach sądowych broniła swego interesu prawnego w sprawach jakie toczyły się o prawo własności jej działki oraz w innych sprawach z udziałem pozwanego i jego żony. Dodatkowo podkreślić należy, że takich okoliczności faktycznych nie przedstawiła również w apelacji.

W tym stanie rzeczy zarzuty apelacji wniesionej przez powódkę nie mogą odnieść zamierzonego skutku. Dlatego i na podstawie art. 385 k.p.c. apelację jako nieuzasadnioną Sąd Okręgowy oddalił. O kosztach procesu za instancje odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. tj. stosownie do wyniku postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy