Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2014r. w S.

odwołania A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia (...)r. Nr (...)

w sprawie A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1206/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9.09.2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawczyni A. K. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, ponieważ komisja lekarska ZUS nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy.

Od decyzji tej odwołanie złożyła A. K., która wniosła o jej zmianę. W uzasadnieniu odwołania, skarżąca wywodziła, iż lekarze orzecznicy ZUS błędnie ocenili jej stan zdrowia tj. nie dostrzegli skutków choroby zawodowej: niedowładu mięśni wewnętrznych krtani z wrzecionowatą niedomykalnością fonacyjną głośni i trwałą dysfonią. Odwołująca się twierdziła, że choroba nie pozwala jej wykonywać żadnej pracy, w której wymagane jest posługiwania się głosem. Do odwołania ubezpieczona załączyła dokumentacje medyczną.

W odpowiedzi na odwołanie, pozwany Odział ZUS wnosił o jego oddalenie, powołująca się na orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 4.09.2013r., na mocy którego nie uznano ubezpieczonej za niezdolną do pracy w związku z chorobą zawodową. Prawo do renty w związku z chorobą zawodową przysługuje po spełnieniu warunków określonych w art. 6 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadku przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009, nr 167 poz. 1322).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Ubezpieczona A. K. ur. (...) złożyła dnia 4.06.2013r. wniosek do pozwanego Oddziału ZUS o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Do wniosku załączyła decyzje Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w S. z dnia 29.05.2013r. stwierdzająca u niej chorobę zawodową w postaci niedowładu mięśni wewnętrznych krtani z wrzecionowatą niedomykalnością fonacyjną głośni i trwałą dysfonią.

Ubezpieczona A. K. wykonywała zawód nauczyciela od 1966r. do 2012r. W toku postępowania orzeczniczego komisja lekarska ZUS rozpoznała to samo schorzenie u wnioskodawczyni co Inspektorat Sanitarny, jednakże w ocenie tego organu, stopień upośledzenia funkcji organizmu spowodowany tym schorzeniem nie uzasadniał orzeczenia niezdolności do pracy (k. 16 a.l.) Orzeczenie to stało się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji (k. 15 a.r.).

W toku postepowania odwoławczego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej lekarz otolaryngologa – foniatry (k. 16 a.s.).

Biegła po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską zawartą w aktach sprawy oraz przeprowadzeniu badania foniatrycznego i stroboskopowego rozpoznała wymienioną wyżej jednostkę chorobową. Stwierdziła, iż zmiany morfologiczne i czynnościowe krtani nie są zaawansowane i nie powodują upośledzenia sprawności fonacyjnej krtani w stopniu powodującym niezdolność do pracy w zawodzie nauczyciela i nie upośledzają społecznej wydolności głosu (k. 17 a.s.).

Na rozprawie pełnomocnik ubezpieczonej wniósł zastrzeżenia do opinii biegłej, zarzucając, że jest ona uboga i wewnętrznie sprzeczna i wnosił o wezwanie biegłej na rozprawę w celu wydania ustnej opinii uzupełniającej (k. 28v.). Sąd oddalił ten wniosek i zobowiązał pełnomocnika ubezpieczonej do opracowania pisemnych zarzutów w celu odniesienia się do nich przez biegłą w pisemnej opinii uzupełniającej. Zarzuty takie zostały opracowane w formie pytań do biegłej i jednocześnie złożone zostały dodatkowe dokumenty lekarskie. Biegła laryngolog w opinii uzupełniającej odniosła się do wszystkich 19 pytań postawionych w piśmie procesowym (k. 35 a.s.).

Biegła podtrzymała swoją ocenę lekarską schorzeń ubezpieczonej.

Pełnomocnik ubezpieczonej w kolejnym piśmie procesowym polemizował z twierdzeniami biegłej zawartymi w opinii uzupełniającej i jednocześnie ponowił wniosek o wezwaniu biegłej na rozprawę. Ponadto załączył dokumentację lekarską z lat 80-tych i 90-tych, a także historię choroby z poradni otolaryngologicznej wnosząc o zaliczenie tych dokumentów do materiału dowodowego (k. 42-45 i k. 46 a.s.) Sąd oddalił wniosek pełnomocnika ubezpieczonej o wezwanie biegłej na rozprawę i jednocześnie załączył w poczet materiału dowodowego złożone dokumenty medyczne (k. 50v a.s.).

W ocenie Sądu Okręgowego dowód z pisemnej opinii biegłej laryngolog foniatry jest miarodajny i obiektywny. Szczególnie w opinii uzupełniającej biegła wyjaśniła wyczerpująco, w oparciu o jakie dokumenty medyczne wydała opinię, a także przedstawiła wywody dotyczące mechanizmu choroby i możliwości do korzystania z narządu głosu przy zachowaniu jego społecznej wydolności. Argumentacja biegłej jest, w ocenie Sądu przekonywująca.

Opinia ta zdaniem Sądu, odpowiada wymogom art. 285 kpc. Biegła ustosunkowała się bowiem do wszystkich pytań opracowanych przez pełnomocnika ubezpieczonej i odpowiedzi te są precyzyjne. Zgromadzona w sprawie dokumentacja medyczna i badanie przedmiotowe ubezpieczonej A. K. było wystarczające dla biegłych do wydania stanowczej opinii. Dlatego też Sąd nie uznał za celowe wzywanie biegłej na rozprawę o co wnosił pełnomocnik ubezpieczonej. Przepis art. 286 kpc, na który powołał się pełnomocnik ubezpieczonej nie nakłada obowiązku wzywania biegłego na rozprawę a jedynie umożliwia wezwanie biegłego jeśli opinia pisemna budzi wątpliwości lub niejasności. Taka sytuacja nie wystąpiła w przedmiotowej sprawie.

Reasumując, Sąd podzielając opinię biegłej w całości, ustalił ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową. Nie została więc spełniona przesłanka zawarta w treści art. 6 ust. 1 pkt. 6 powołanej wyżej ustawy wypadkowej z dnia 30.10.2002r.

W związku z tym Sąd z mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji.