Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 lutego 2013r

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie – Koźlu – Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Stelmach

Protokolant: Joanna Wenglarz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej – K. K. (1)

po rozpoznaniu w dniach: 11 czerwca 2010r, 07 września 2010r , 19 października 2010r ,, 23 listopada 2010r, 21 grudnia 2010r, 27 stycznia 2012r, 14 sierpnia 2012r i 01 lutego 2013r w K.

sprawy:

P. (...) (S.) – syna J. i B. z domu J. , urodzonego (...) w K.

oskarżonego o to, że:

w okresie pomiędzy czerwcem 2000r a 2008r w K., działając w celu udaremnienia orzeczeń w postaci:

- wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 11.04.2001r, sygn. IC 1555/00

- tytułu egzekucyjnego nr SM/70/97 z dnia 21.01.1997r wydanego przez Urząd Skarbowy w K. w postaci decyzji naliczającej zaległy podatek dochodowy od osób fizycznych za rok podatkowy 1995

- nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 16.11.2006r sygn. VIII Nc 3839/06

- wyroku Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu z dnia 29.12.2006r sygn. I C 461/06

- wyroku Sądu Rejonowego Poznań Stare Miasto w P. z dnia 30.03.2008r sygn. I C 1578/08

- bankowego tytułu egzekucyjnego (...) Bank (...) SA z dnia 30.07.2007r opatrzonego klauzulą wykonalności Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu z dnia 22.10.2007r sygn. I Co 1281/07

udaremnił zaspokojenie swoich wierzycieli, a to odpowiednio:

- firmy (...) z/s w W.

- Skarbu Państwa reprezentowanego przez Urząd Skarbowy w K.

- firmy (...) SA z/s w K.

- firmy (...) sp. Z o.o. z/s w G.

- firmy (...) SA z/s w P.

- Banku (...) SA z/s w W.

w ten sposób, że ukrył składni swego majątku w postaci samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...)

Tj. o przestępstwo z art. 300 § 2 kk

I.

w ramach zarzutu opisanego w części wstępnej wyroku uznaje oskarżonego P. S. (1) za winnego tego, iż w okresie w dniu 07 września 1999r w G., działając w celu udaremnienia orzeczenia w postaci tytułu wykonawczego nr SM/70/97 z dnia 21.01.1997r wydanego przeciwko P. S. (1) przez Urząd Skarbowy w K. w postaci decyzji naliczającej zaległy podatek dochodowy od osób fizycznych za rok podatkowy 1995 w kwocie 6.616,50 zł

udaremnił zaspokojenie swoich wierzyciela, a to Skarbu Państwa reprezentowanego przez Urząd Skarbowy w K. w ten sposób, że zbył składnik swego majątku w postaci udziału w prawie własności samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...), o wartości 22.250,- złotych, - tj. o przestępstwo z art. 300 § 2 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza oskarżonemu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.

na podstawie art. 69 § 1 i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat;

III.

na podstawie § 14 ust. 2 pkt. 3 przy zast. § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. R. – Kancelaria Adwokacka w K. kwotę (...),- (jeden tysiąc osiem złotych) wraz z należną od tej kwoty stawka podatku VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

IV.

na podstawie art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ustawy z dnia 23.06.1973r o opłatach w sprawach karnych odstępuje od obciążania oskarżonego kosztami postępowania w sprawie.

Sygn. akt II K 1130/09

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Urząd Skarbowy w K. prowadził przeciwko oskarżonemu P. S. (2) postępowanie egzekucyjne dotyczące ujawnionych zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok podatkowy 1995. Zobowiązanie powstało w związku z prowadzeniem przezeń działalności gospodarczej. Wystawiony przez Urząd Skarbowy tytuł wykonawczy nr SM/ (...) z dnia 21 stycznia 1997r. w postaci decyzji naliczającej zaległy podatek dochodowy za wspomniany czasookres obejmował kwotę 6.616,50 zł.

(dowody: zeznania świadka K. K. (2) – k. 86-87, 176-177, 323,

zeznania świadka J. K. – k. 92-93, 178-179, 323-324,

tytuł wykonawczy nr SM/ (...) Urzędu Skarbowego w K. – k.

20-21).

W roku 2007 oskarżony P. S. (2) nabył w Niemczech samochód osobowy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Niniejszy pojazd zakupiony został jako uszkodzony. Po jego naprawieniu w warsztacie blacharskim w W. owy M. (...) zarejestrowany został w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w K. pod numerem rejestracyjnym (...) w dacie 01 sierpnia 1997r. Jako współwłaściciel pojazdu w dniu 06 sierpnia 1997r. zgłoszony został ojciec wyżej wymienionego J. S. (1) – z uwagi na dysponowanie przezeń maksymalnymi zniżkami związanymi z ubezpieczeniem pojazdu. Oskarżony użytkował niniejszy samochód przez okres dwóch lat. W dacie 07 września 1999r. w G. P. S. (2) zbył pojazd na rzecz R. Z. zamieszkałego w Ł. za kwotę 45.000 zł. W procesie sprzedaży M. nie uczestniczył jego współwłaściciel. Brak podpisu J. S. (1) na umowie kupna sprzedaży miał być uzupełniony w terminie późniejszym. Wobec nie zaistnienia powyższego samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie został wyrejestrowany w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w K.. Wydział ten nie posiada żadnej informacji dotyczącej przeniesienia własności tego samochodu na inną osobę. Nie ujawniono danych odnośnie zawarcia umowy ubezpieczenia OC przez posiadacza pojazdu o numerze rejestracyjnym (...). Pojazd ten nie widnieje w ewidencji (...) S.A.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego P. S. (2) – k. 163-166, 168-170, 176-177, 178-179,

314, 539-540,

zeznania świadka D. S. – k. 180-181, 348-349,

pisma Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w K. – k.

14, 106, 173,

pismo (...) z dnia 23 czerwca 2009r. – k. 111,

pismo Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego – k. 136,

umowa kupna-sprzedaży z dnia 07 września 1999r. – k. 426).

Jedną z czynności organu egzekucyjnego w postaci Urzędu Skarbowego w K. zmierzających do wyegzekwowania należnego podatku było zajęcie ruchomości w postaci udziału w prawie własności samochodu osobowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W ramach podejmowanych czynności zmierzających do powyższego, wielokrotnie kontrolowane było miejsce zamieszkania dłużnika. Wreszcie dnia 14 czerwca 2010r. wspomniany pojazd został zauważony przed posesją oskarżonego przez poborcę skarbowego K. K. (2), który zawiadomił o powyższym swojego przełożonego J. K.. Oboje udali się do miejsca zamieszkania P. S. (2) i w jego obecności dokonali zajęcia zaparkowanego przed posesją samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Podczas prowadzonych czynności oskarżony nie okazał dowodu rejestracyjnego pojazdu. W dokumencie zajęcia samochodu umieszczono numer rejestracyjny ujawnionego w miejscu prowadzonych czynności M.. P. S. (2) podpisał natomiast sporządzony protokół zajęcia ruchomości. W dniu 27 września 2000r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. skierował wniosek do Starostwa Powiatowego w K. Wydziału Komunikacji i (...) o zamieszczenie w ewidencji pojazdów zapisu o dokonaniu zajęcia pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego P. S. (2) – k. 163-166, 168-170, 176-177, 178-179,

314,

zeznania świadka K. K. (2) – k. 86-87, 176-177, 323,

zeznania świadka J. K. – k. 92-93, 178-179, 323-324,

pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. – k. 17, 138, 175,

protokół zajęcia ruchomości – k. 18-19,

wniosek o zajęcie pojazdu z dnia 27 września 2000r. – k. 108).

Na oskarżonym ciążyło także szereg innych należności finansowych. Wśród nich, P. S. (2) posiadał nieuregulowane zobowiązanie zaciągnięte w (...) Banku S.A w W.. Wyrokiem zaocznym Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 11 kwietnia 2001r., pozwana spółka (...) w K. oraz P. S. (2) zobowiązani zostali do solidarnego uiszczenia na rzecz powoda (...) Bank S.A. Oddział w C. kwotę 64.049,60 zł wraz z odsetkami oraz kosztami postępowania. Następcą prawnym (...) Banku S.A. w (...) Bank S.A. w W.. Następcą prawnym (...) Banku S.A. w W. stał się w późniejszym czasie (...) Bank S.A. w W.. Dnia 16 czerwca 2006r. pomiędzy (...) Bank S.A. jako zbywcą, a B. (...) – nabywcą, została zawarta umowa przelewu wierzytelności. W ramach nabytego portfela wierzytelności, istniała wierzytelność wobec spółki (...). Pismem z dnia 26 marca 2007r. Fundusz wystąpił do SO w Częstochowie z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności z przejściem uprawnień wobec przelewu wierzytelności. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Częstochowie Wydział I Cywilny z dnia 23 kwietnia 2007r. w sprawie I Co 55/07 nadano prawomocnemu wyrokowi zaocznemu Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 11 kwietnia 2001r. wydanemu w sprawie I C 1555/00 klauzulę wykonalności na rzecz B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W., na którego przeszło uprawnienie wierzyciela (...) Banku S.A. w W. Oddziału w C.. Postanowienie uprawomocniło się 27 kwietnia 2007r. W dniu 03 stycznia 2008r. skierowany do komornika sądowego w osobie P. S. (3) wniosek o wszczęcie egzekucji. Po dacie cesji na poczet spłaty zadłużenia nie odnotowano żadnych wpłat.

(dowody: zeznania świadka E. J. – k. 154-155, 348,

zeznania świadka G. D. przesłuchanej w ramach pomocy prawnej

Sądu Rejonowego w Wejherowie w sprawie II Ko 57/11 – k. 37-39, k. 140-141 akt

sprawy II K 1130/09 tut. Sądu).

Oskarżony P. S. (2) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej współpracował z firmą (...) S.A. z siedzibą w K.. W związku z niezapłaconymi fakturami za dostarczoną prasę powstało zadłużenie oskarżonego względem kontrahenta. Wobec braku spłaty zadłużenia wierzyciel wystąpił na drogę postępowania sądowego z powództwem o zapłatę. W efekcie powyższego Sąd Rejonowy w Kielcach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 16 listopada 2006r. w sprawie VIII Nc 3839/06. Sąd zobowiązał pozwanego P. S. (2) do zapłaty na rzecz (...) S.A. w K. kwotę 1.579,25 zł wraz z odsetkami oraz kosztami postępowania. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone wobec stwierdzenia jego bezskuteczności.

(dowody: zeznania świadka J. Ł. przesłuchanej w drodze pomocy prawnej Sądu

Rejonowego w K. w sprawie XII Ko 5/11 – k. 21; k. 113-114 akt sprawy II K

(...) tut. Sądu,

kopie faktur VAT – k. 117-119, 120-121, 122-124).

P. S. (2) był klientem banku (...) SA z siedzibą we W.. Oskarżony zawarł z niniejszą instytucją dwie umowy, kolejno w latach 2004 i 2006. Po wywiązaniu się z warunków pierwszej umowy dnia 13 lutego 2006r. zawarł umowę o kredyt gotówkowy w kwocie 10.000 zł. Pożyczka łącznie objęła kwotę 11.086,49, a owa nadwyżka stanowiła pokrycie kosztów udzielonego zobowiązania. Po pierwszych trzech terminowych wpłatach oskarżony zaprzestał spłaty zobowiązania. Kierowane doń pisemne monity były bezskuteczne. Z dniem 31 października 2006r. umowa została wypowiedziana, a 01 października 2007r. złożony został pozew o nakaz zapłaty do Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego. Postanowieniem z dnia 22 października 2007r. w sprawie I Co 1281/07 nadano klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez (...) Bank (...) S.A. w W. Oddział W. z dnia 30 lipca 2007r. przeciwko P. S. (2). W lutym 2008r. złożono wniosek egzekucyjny do komornika sądowego. Egzekucja okazała się bezskuteczna.

(dowody: zeznania świadka C. P. – k. 337).

Komornik P. S. (3) podczas wykonywania czynności służbowych w miejscu zamieszkania P. S. (2), mając swobodny dostęp do ruchomości, nigdy nie widział samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Komornik sądowy uzyskał od oskarżonego informację, iż owy pojazd zbył w 1998r., nie okazując potwierdzającej taki stan rzeczy umowy. Komornik przyjmując oświadczenie P. S. (2) powiadomił o powyższym wierzycieli, których poinformował o możliwości wdrożenia procedury wyjawienia majątku przed Sądem Rejonowym w Kędzierzynie-Koźlu. Pouczenie zawarł w piśmie informującym o zamiarze umorzenia postępowania egzekucyjnego z uwagi na jej bezskuteczny przebieg. Wierzyciele nie skorzystali z niniejszego uprawnienia.

Kancelaria (...) postępowanie egzekucyjne przeciwko P. S. (2) wszczęła w sierpniu 2003r. na podstawie wniosku (...) Banku S.A. Oddział w C. o należność główną w kwocie 64.049,60 zł. Poza opisanymi wyżej wierzytelnościami, prowadzone było postępowanie komornicze z wniosków wierzycieli (...) Sp. z o.o. w G. oraz (...) S.A. z siedzibą w P..

I tak wyrokiem Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu z dnia 29 grudnia 2006r. w sprawie I C 461/06 zasądzono od pozwanego P. S. (2) na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o.o. w G. kwotę 1601,71 zł wraz z odsetkami oraz kosztami postępowania.

Z kolei nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 24 maja 2006r. Sądu Rejonowego w Poznaniu w sprawie III Nc 498/06 pozwanym P. S. (2), J. S. (2), Z. W. nakazano solidarne zapłacenie powodowi (...) S.A. z siedzibą w P. z weksla kwotę 34.233,46 zł wraz z odsetkami oraz kosztami postępowania. Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w P. Wydział I Cywilny w sprawie I C 1578/07 z dnia 20 marca 2008r. uchylił nakaz zapłaty wydany przez Sąd Rejonowy w Poznaniu w postępowaniu nakazowym z dnia 24 maja 2006r. w stosunku do P. S. (2) co do kwoty 34.160 zł. Zasądził z kolei na rzecz powódki kwotę 28.215,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 marca 2006r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że odpowiedzialność pozwanego jest solidarna z J. S. (2) i Z. W.

(dowody: zeznania świadka P. S. (3) – k. 70-71, 329,

dokumentacja komornicza – k. 5, 16, 25-67, 72-74).

Oskarżony P. S. (2) dysponował wiedzą odnośnie wystawionego przez Urząd Skarbowy w K. tytułu wykonawczego nr SM/70/97, jak i występowania opisanych wyżej orzeczeń Sądu. Wyżej wymieniony nie kwestionował owych należności. Zbywając samochód osobowy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oskarżony miał świadomość tego, iż majątek w postaci udziału w prawie własności powyższego pojazdu zagrożony był zajęciem w związku z prowadzonym przez Urząd Skarbowy w K. postępowaniem egzekucyjnym zmierzającym do wyegzekwowania zaległego podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 1995.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego P. S. (2) – k. 163-166, 168-170, 176-177, 178-179,

314).

Wartość rynkowa samochodu osobowego marki M. (...) wyprodukowanego w 1996r., zarejestrowanego po raz pierwszy w kraju 01 sierpnia 1997r., wynosiła w poszczególnych latach dla miesiąca grudnia: 46.050,00 zł – za 2000r., 38.650,00 zł – za 2001r., 34.050,00 zł – za 2002r., 33.350,00 zł – za 2003r., 28.300,00 zł – za 2004r., 21.150,00 zł – za 2005r., 17.200,00 zł – za 2006r., 15.850,00 zł – za 2007r., 12.050,00 zł – za 2008r.

(dowody: opinia biegłego z zakresu wyceny pojazdów J. N. – k. 385-396).

Oskarżony P. S. (2) jest obywatelem i narodowości polskiej. Legitymuje się wykształceniem wyższym – z zawodu jest inżynierem mechanikiem. Aktualnie nie pracuje zarobkowo i nie uzyskuje żadnych dochodów. Wcześniej zarobkował poprzez prowadzenie działalności gospodarczych. Oskarżony jest kawalerem oraz ojcem dwojga małoletnich dzieci. Innych osób na utrzymaniu nie posiada. Pozostaje w związku konkubenckim. P. S. (2) nie posiada majątku większej wartości. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Nadto wyżej wymieniony był dotychczas dwukrotnie karany sądownie. I tak wyrokiem Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 09 maja 2008r. w sprawie III K 53/06, za czyny z art. 258 § 1 k.k., art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k., art. 270 § 1 k.k. i art. 272 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k., art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 275 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k., art. 276 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 12 k.k. oraz art. 65 k.k., art. 271 § 1 i 3 k.k. przy zast. art. 12 k.k., art. 310 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., za zbiegające się przestępstwa wymierzona została mu kara łączna 4 lat pozbawienia wolności. W ramach niniejszego rozstrzygnięcia wobec wymienionego oskarżonego wymierzono karę grzywny wielkości 300 stawek dziennych przy wartości jednej stawki w kwocie 80 zł – przy skazaniu za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 12 k.k. oraz art. 65 k.k., a także orzeczono środek karny zakazu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na wytwarzaniu, przetwarzaniu, obrocie, dystrybucji, magazynowania i przesyłania paliw płynnych. Wyrok ten uprawomocnił się z dniem 30 kwietnia 2009r. – w dacie wydania wyroku przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawie II AKa 60/09, rozpoznającym apelacje wniesione przez oskarżonych od wspomnianego orzeczenia. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 09 lipca 2009r. odroczono wykonanie kary do dnia 09 stycznia 2010r. Z kolei ostatnio Sąd Rejonowy w Opolu wyrokiem z dnia 28 lipca 2011r. w sprawie o sygn. akt VII K 134/10 przypisał oskarżonemu P. S. (2) realizację występku z art. 284 § 2 k.k., a stosując przepis art. 58 § 3 k.k. wymierzono względem niego karę grzywny 80 stawek dziennych przy wartości jednej stawki w wysokości 10 zł. Niniejsze orzeczenie uprawomocniło się w dniu 16 marca 2012r.

(dowody: dane o osobie oskarżonego P. S. (2) – k. 182, 314,

dane o karalności oskarżonego P. S. (2) – k. 530-531).

Oskarżony P. S. (2) odnosząc się do przedstawionego mu zarzutu zarówno w toku prowadzonego śledztwa jak i w trakcie trwającego przewodu sądowego nie przyznał się do jego popełnienia. Na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony wyjaśnił, iż opisany w akcie oskarżenia samochód osobowy został przezeń zakupiony jako uszkodzony w Niemczech w roku 1997. Współwłaścicielem pojazdu został z kolei jego ojciec J. S. (1), ze względu dysponowania przezeń maksymalnymi zniżkami związanymi z ubezpieczeniem pojazdu. Oskarżony zaznaczył w swojej relacji, iż nabyty M. nie był przez niego długo użytkowany i został sprzedany osobie trzeciej. Podkreślił, iż podczas transakcji jego ojciec nie był obecny. Na tym etapie postępowania oskarżony nie był także w stanie okazać umowy potwierdzającej fakt dokonania zbycia spornego pojazdu. P. S. (2) jeszcze w trakcie śledztwa oświadczył, iż niemożliwym jest, aby w dacie 14 czerwca 2010r. samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został zajęty przez poborcę skarbowego w toku prowadzonego przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego, bowiem nie stanowił już jego własności. Odnosząc się z kolei do wymienionych w zarzucie orzeczeń stwierdzających jego zobowiązania wskazał, iż z uwagi na swoją trudną sytuację finansową nie był w stanie się z nich wywiązać.

Występując bezpośrednio przed Sądem oskarżony P. S. (2) wypowiadał się w podobnym tonie. Podniósł, iż samochód marki M., którego współwłaścicielem był jego ojciec, spieniężony został w 1998r. Ponownie stwierdził, iż zajęty przez poborców skarbowych pojazd na potrzeby prowadzonego postępowania egzekucyjnego nie należał do niego. Składając wyjaśnienia po ujawnieniu umowy potwierdzającej sprzedaż samochodu M. o numerze rejestracyjnym (...) tłumaczył, iż fakt nie wyrejestrowania przezeń owego pojazdu wynikał z nieobecności współwłaściciela w momencie jego sprzedaży. Jak podał, brak podpisu J. S. (1) na umowie z dnia 07 września 1999r. miał zostać uzupełniony, co jednak nie nastąpiło. W kontekście treści ogółu zarzutu oskarżony wskazał, iż w momencie, kiedy powstawały wierzytelności wskazane w opisie zarzutu nie dysponował majątkiem, z którego wierzyciele mogliby się zaspokoić.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego P. S. (2) – k. 163-166, 168-170, 176-177, 178-179,

314, 539-540).

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony P. S. (2) stanął w niniejszej sprawie pod zarzutem tego, iż:

w okresie pomiędzy czerwcem 2000r a 2008r w K., działając w celu udaremnienia orzeczeń w postaci:

- wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 11.04.2001r, sygn. IC 1555/00,

- tytułu egzekucyjnego nr SM/70/97 z dnia 21.01.1997r wydanego przez Urząd Skarbowy w K. w postaci decyzji naliczającej zaległy podatek dochodowy od osób fizycznych za rok podatkowy 1995,

- nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 16.11.2006r sygn. VIII Nc 3839/06,

- wyroku Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu z dnia 29.12.2006r sygn. I C 461/06,

- wyroku Sądu Rejonowego Poznań Stare Miasto w P. z dnia 30.03.2008r sygn. I C 1578/08,

- bankowego tytułu egzekucyjnego (...) Bank (...) SA z dnia 30.07.2007r opatrzonego klauzulą wykonalności Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu z dnia 22.10.2007r sygn. I Co 1281/07,

udaremnił zaspokojenie swoich wierzycieli, a to odpowiednio:

- firmy (...) z/s w W.

- Skarbu Państwa reprezentowanego przez Urząd Skarbowy w K.

- firmy (...) SA z/s w K.

- firmy (...) sp. Z o.o. z/s w G.

- firmy (...) SA z/s w P.

- Banku (...) SA z/s w W.

w ten sposób, że ukrył składniki swego majątku w postaci samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...),

to jest popełnienia przestępstwa z art. 300 § 2 k.k.

Poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne pozwoliły na jednoznaczne rozstrzygnięcie kwestii związanej z odpowiedzialnością karną oskarżonego za zarzucane mu aktem oskarżenia przestępstwo. W procesie tym Sąd wziął pod uwagę zarówno osobowe źródła dowodowe w postaci zeznań przesłuchanych w sprawie świadków jak i w szerokim zakresie wyjaśnienia autorstwa samego oskarżonego. Istotne znaczenie miały także dowody postaci dokumentów, a w szczególności ujawniona na etapie postępowania sądowego umowa kupna-sprzedaży samochodu osobowego opisanego przez rzecznika oskarżenia.

W kontekście niniejszego zarzutu żadnych wątpliwości nie pozostawiał fakt, iż w roku 2007 oskarżony P. S. (2) nabył samochód osobowy marki M. (...), który zarejestrowany został przezeń dnia 01 sierpnia 1997r. pod numerem rejestracyjnym (...), a w dacie 06 sierpnia 1997r. jako współwłaściciel owej ruchomości zgłoszony został ojciec wyżej wymienionego J. S. (1). Powyższe jednoznacznie wynika z dokumentów otrzymanych ze Starostwa Powiatowego w K., zeznań pracownika tamtejszego Wydziału Komunikacji, jak i wyjaśnień samego oskarżonego. Niniejsze fakty znane były już na etapie konstrukcji aktu oskarżenia. W odniesieniu do stawianego zarzutu oskarżony P. S. (2) z jednej strony nie kwestionując istnienia zapadłych względem niego orzeczeń, z drugiej z kolei od samego początku podnosił, iż wspomniany samochód niedługo po jego nabyciu zbył, wskazując najczęściej na rok 1998, co w zasadzie stanowiło jego jedyną linię obrony. P. S. (2) na etapie postępowania przygotowawczego nie był jednak w stanie udokumentować faktu zbycia owego samochodu, tłumacząc się zagubieniem umowy sprzedaży. Przeciwko jego twierdzeniom odbierać należało także okoliczność nie wyrejestrowania M. (...) z ewidencji Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w K., jak i braku napływu zgłoszenia z zewnątrz o przeniesieniu własności tego samochodu na inną osobę, o czym przekonywały pisemne informacje Starostwa Powiatowego w K.. Podobnie – w świetle pozyskanych na etapie wstępnym postępowania odpowiedzi ubezpieczycieli, nie ujawniono danych odnośnie zawarcia umowy ubezpieczenia przez posiadacza pojazdu o numerze rejestracyjnym (...). Nie można także przeoczyć, iż w dacie 14 czerwca 2000r. realizujący wydany przez Urząd Skarbowy w K. tytuł egzekucyjny nr SM/70/97 z dnia 21 stycznia 1997r. w postaci decyzji naliczającej zaległy podatek dochodowy od osób fizycznych za rok podatkowy 1995 poborcy skarbowi dokonali zajęcia wspomnianego samochodu, który w świetle ich spójnej relacji zaparkowany był przed posesją oskarżonego P. S. (2). Takie ustalenia skłoniły autora prokuratorskiego zarzutu do przyjęcia, iż oskarżony ukrywał owy składnik swojego majątku w obawie przed koniecznością zaspokojenia swoich wierzycieli dysponującymi orzeczeniami stwierdzającymi ich należności. Przeprowadzone postępowanie sądowe wpłynęło na istotną zmianę w ustaleniach faktycznych sprawy. Kluczowe znaczenie dla oceny zarzucanego oskarżonemu postępowania odegrał fakt ujawnienia przez reprezentującego z urzędu interesy P. S. (2) pełnomocnika dokumentu w postaci kserokopii umowy kupna-sprzedaży samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zaliczonego przez Sąd w poczet materiału dowodowego sprawy. Analiza przedstawionego dowodu potwierdzała fakty wskazywane przez P. S. (2) odnośnie zbycia spornego pojazdu, do czego w myśl zapisów umowy dojść miało w dacie 07 września 1999r. w G. na rzecz mieszkańca Ł. R. Z. po cenie 45.000 zł. Dopuszczony celem weryfikacji zaistnienia wspomnianej transakcji kupna-sprzedaży dowód z zeznań R. Z. nie mógł jednak zostać przeprowadzony, z uwagi na nieskuteczność podjętych działań – wezwania świadka do stawienia się przed Sądem pod adres widoczny w umowie, próby nawiązania kontaktu telefonicznego, jak i ustalenia aktualnego miejsca jego pobytu poprzez zlecenie policyjnego wywiadu. Sąd nie doszukał się także powodów dyskredytujących walor dowodu w postaci tejże umowy kupna-sprzedaży. Wartość transakcji wydaje się w ocenie Sądu wiarygodna – chociażby spoglądając na wchodzącą w skład materiału dowodowego sprawy opinię biegłego z dziedziny wyceny pojazdów. Natomiast brak widocznego podpisu na umowie tłumaczy przyczyny nie wyrejestrowania pojazdu w Starostwie Powiatowym w K., na co zwracał uwagę także sam oskarżony w sprawie. Zastanawiać może jedynie fakt występowania zaparkowanego M. o wspomnianych numerach rejestracyjnych przed posesją P. S. (2) w dacie 14 czerwca 2010r. Usytuowanie przedmiotowego pojazdu w miejscu zamieszkania oskarżonego nie świadczyło jednak o tym, iż stanowił on własność P. S. (2). Sąd uznał zatem okazany w toku otwartego przewodu sądowego dokument za wiarygodny, uznając, iż pojazd marki M. (...) został zbyty przez oskarżonego w dniu 07 września 1999r. W tym stanie rzeczy, zważając na treść prokuratorskiego zarzutu, ewentualne zaistnienie przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. rozpatrywać można było w odniesieniu do udaremnienia wykonania orzeczenia w postaci tytułu egzekucyjnego nr SM/70/97 z dnia 21 stycznia 1997r. wydanego przez Urząd Skarbowy w K., bowiem pozostałe umiejscowione w opisie czynu orzeczenia Sądu stanowiące podstawę egzekucji zapadły w późniejszym okresie – po dacie zbycia spornego składnika majątku.

W świetle art. 300 § 2 k.k., kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Określone w przytoczonym przepisie przestępstwo udaremniania egzekucji polega na podejmowaniu przez dłużnika opisanych w nim działań w stosunku do składników jego majątku, które objęte zostały postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym na podstawie orzeczenia Sądu lub innego organu państwowego, albo zajętych formalnym aktem zabezpieczającym, a nawet zagrożonych zajęciem. Na gruncie niniejszej regulacji nie jest konieczne, by sprawca zmierzał do całkowitego udaremnienia egzekucji. Wystarczające jest bowiem dla realizacji tego znamiona, by sprawca działał w celu jej udaremnienia w odniesieniu do niektórych składników majątku lub tylko w określonym czasie lub miejscu. Dla realizacji znamion przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. niezbędne jest natomiast, aby sprawca działał z zamiarem bezpośrednim – w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądowego lub innego organu państwowego, udaremnił lub uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usunął, ukrył, zbył, darował, zniszczył, rzeczywiście lub pozornie obciążył albo uszkodził składniki swojego majątku zajętego lub zagrożonego zajęciem.

W przekonaniu Sądu, oskarżony miał bowiem świadomość prowadzonego przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego w związku z powstałą zaległością podatku dochodowego od osób fizycznych za rok podatkowy 1995r. – w oparciu o tytuł wykonawczy nr SM/70/97 z dnia 21 stycznia 1997r., co niezbicie wynika z analizy treści jego wyjaśnień. Sąd nie ma zatem wątpliwości, iż działanie oskarżonego polegające na zbyciu pojazdu w czasie prowadzonego postępowania egzekucyjnego - ukierunkowane było wprost na udaremnienie wykonania orzeczenia w postaci wskazanego tytułu wykonawczego, stanowiącego podstawę egzekucji kwoty 6.616,50 zł. W przekonaniu Sądu zasadnym jest postawienie tezy o istnieniu po stronie oskarżonego zamiaru bezpośredniego w rozumieniu art. 9 § 1 k.k. Zdaniem Sądu – wnioskując o tym fakcie na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego niepodobna wysnuć przeciwstawnego wniosku.

Uwzględniając zatem poczynione wyżej wywody, Sąd w ramach zarzutu opisanego w części wstępnej wyroku uznał oskarżonego P. S. (2) za winnego tego, iż w dniu 07 września 1999r w G., działając w celu udaremnienia orzeczenia w postaci tytułu wykonawczego nr SM/70/97 z dnia 21.01.1997r. wydanego przeciwko P. S. (2) przez Urząd Skarbowy w K. w postaci decyzji naliczającej zaległy podatek dochodowy od osób fizycznych za rok podatkowy 1995 w kwocie 6.616,50 zł udaremnił zaspokojenie swojego wierzyciela, a to Skarbu Państwa reprezentowanego przez Urząd Skarbowy w K. w ten sposób, że zbył składnik swego majątku w postaci udziału w prawie własności samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...), o wartości 22.250,- złotych (bowiem jak wynika z przeprowadzonych dowodów występował współwłaścicielem pojazdu) - tj. przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył oskarżonemu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat.

Analizując kwestię wymiaru kary za przypisane oskarżonemu P. S. (2) przestępstwo, Sąd kierował się wskazaniami opisanymi w art. 53 § 1 i 2 kodeksu karnego, zważając, aby wymiar kary był adekwatny do stopnia winy oraz współmierny do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Przy wymiarze orzeczonej w stosunku do wyżej wymienionego oskarżonego kary pozbawienia wolności Sąd miał na względzie przede wszystkim motywację i sposób działania sprawcy, którym nadto kierowały niskie pobudki w postaci chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, polegającej niepowiekszeniu swoich pasywów kosztem wierzyciela, który wszak z udziału oskarżonego we własności spornego samochodu mógł uzyskać całkowite zaspokojenie swoich roszczeń. Z drugiej strony Sąd wziął pod uwagę właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego dotychczasowy sposób życia, w tym dane o jego karalności. Pomimo jego wcześniejszego bezspornego konfliktu z prawem, Sąd uznał orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze bezwzględnym jako bezcelowe. Oskarżony nie jest bowiem osobą zdemoralizowaną i nie stanowi istotnego zagrożenia dla porządku prawnego. Kierując się zatem względami szczególno - prewencyjnymi, zdaniem Sądu, orzeczona kara 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat spełni wobec oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz znajdzie odzwierciedlenie w kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa. Tym samym Sąd dał wyraz zasadzie „ultima ratio” kary pozbawienia wolności określając prymat kar wolnościowych przed karą pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia uznając, iż będzie ona wystarczająca dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary. W ocenie Sądu, po stronie oskarżonego istnieją bowiem przesłanki, które zawarte są w art. 69 k.k., a które dają możliwość zastosowania wskazanego środka probacyjnego. Orzeczeniu tego środka winno bowiem towarzyszyć istnienie przekonania, iż będzie to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności z punktu widzenia zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa, co w odniesieniu do P. S. (2) można założyć. Należy również podkreślić, że dolegliwość kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania polega na istniejącym przez okres próby zagrożeniu wykonania kary, pełni ona zatem funkcję ostrzegawczą i hamującą przed postępowaniem sprzecznym z prawem stanowiąc motywację do powstrzymywania się od popełniania przestępstw. Zastosowany wobec P. S. (2) okres próby będzie więc swoistym sprawdzianem jego zachowania i pozwoli na ostateczne stwierdzenie, czy pozytywna prognoza co do dalszego postępowania oskarżonego okazała się trafna. Orzeczona w niniejszej sprawie kara znajduje także odzwierciedlenie w kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa oraz znajduje aprobatę, iż za zachowania negatywne należy ponieść sprawiedliwą karę, a sankcja orzeczona wobec wyżej wymienionego za taką powinna być postrzegana.

Zgodnie z orzeczeniem zapadłym w punkcie III części dyspozytywnej wyroku, Sąd na podstawie § 14 ust. 2 pkt. 3 przy zast. § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. R. – Kancelaria Adwokacka w K. kwotę (...),- (jeden tysiąc osiem złotych) wraz z należną od tej kwoty stawką podatku VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Kształtując orzeczenie o kosztach niniejszego postępowania, Sąd uznając za spełnione przesłanki z art. 624 § 1 k.p.k., na podstawie przywołanego przepisu oraz art. 17 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych odstąpił od obciążania oskarżonego kosztami postępowania w sprawie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zważył jak na wstępie.

Zarządzenie:

1.  odnot.

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy

3.  kal. 14 dni

K., dn. 08.03.2013r