Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5. grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu w składzie:

Przewodniczący – S.S.O. Mirosław Wiśniewski

Sędziowie: S.S.O. Andrzej Walenta

S.S.O. Rafał Sadowski (spr.)

Protokolant – st. sekr. sąd. Anna Ryłow

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Toruniu Bożeny Mentel

po rozpoznaniu w dniu 5. grudnia 2013 r.

sprawy R. Ł. – oskarżonego z art. 286§1 kk i art. 297§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i w zw. z art. 64§1 kk,

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego R. Ł.,

od wyroku Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 23. lipca 2013 r., sygn. akt II K 339/13,

I.  uznając apelację za oczywiście bezzasadną, zaskarżony wyrok w całości utrzymuje w mocy;

II.  zwalnia oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, a wydatkami poniesionymi w tym postępowaniu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 539/13

UZASADNIENIE

R. Ł. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 13 czerwca 2008 r. w G. przy ul. (...) w sklepie (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z G. K. i S. S., doprowadził (...) Bank (...)w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.000 zł w ten sposób, że przekazał G. K. dane dotyczące fikcyjnego zatrudnienia w firmie (...) w G., na podstawie których zawarł on umowę o kartę kredytową, na podstawie której otrzymał kredyt w powyższej wysokości zakup towarów, którego nie miał zamiaru spłacać, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 20 lipca 2000 roku do 27 kwietnia 2005 roku kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności orzeczonej na mocy wyroku Sądu Rejonowego w W.z dnia 30 grudnia 2003 roku, sygn. akt(...)za czyny z art. 208 dkk, art. 278§1 kk, art. 279§1 kk i art. 279§1 kk w zw. z art. 64§2 kk

tj. o czyn z art. 286§1 kk i art. 297§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i art. 64§1 kk

II. w dniu 14 listopada 2008r. w G. przy ul. (...) w sklepie (...).C M. I. T. S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z J. L.,, doprowadził (...) Bank (...)w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2012,19 zł, poprzez złożenie poświadczającego nieprawdę oświadczenia o zatrudnieniu i dochodach w firmie (...) w G. przez J. L., z którego wynikało, że J. L. jest tam zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony z dochodem netto w wysokości 1600 zł, na podstawie którego uzyskał kredyt na zakup notebooka (...) o wartości 1999zł, nie mając zamiaru spłaty zaciągniętego kredytu, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się przez upływem 5 lat od odbycia w okresie od 20 lipca 2000r. do 27 kwietnia 2005r. kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności orzeczonej na mocy wyroku Sądu Rejonowego w W.z dnia 30 grudnia 2003roku, sygn. akt (...)za czyny z art. 208 dkk, art. 278§1 kk , art. 279§1 kk i art. 279§1 kk w zw. z art. 64§2 kk

tj. o czyn z art. 286§1 kk i art. 297§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i art. 64§1 kk

Sąd Rejonowy w Grudziądzu wyrokiem z dnia 23 lipca 2013 roku (sygn. akt II K 339/13):

1.  uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach I i II aktu oskarżenia to jest występków z art. 286§1 kk i art. 297§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i art. 64§1 kk i za to w myśl art. 11§3 kk i na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 46§1 kk zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w kwocie 1.000 złotych na rzecz (...) Bank (...)w W. solidarnie z G. K. oraz w kwocie 2.012,19 złotych na rzecz (...) Bank (...)w W. solidarnie z J. L.,

3.  zwolnił oskarżonego od opłat, wydatkami obciążając Skarb Państwa,

4.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. K. kwotę 300 złotych plus VAT tytułem udzielonej oskarżonemu z urzędu pomocy prawnej w postępowaniu przygotowawczym.

Od powyższego wyroku apelację wniósł oskarżony zaskarżając wyrok w całości. W pisemnej apelacji oskarżony nie sformułowanych żadnych konkretnych zarzutów wskazując jedynie, że nie zgadza się z wyrokiem, natomiast na rozprawie apelacyjnej podniósł, że prowadzenie postępowania w niniejszej sprawie nie było dopuszczalne z uwagi na normę art. 607e §1 kpk. Dodał, że został zatrzymany w A.na podstawie ENA, który dotyczył innych spraw niż niniejsza. Wyjaśnił, że nie zrzekał się korzystania z prawa niedopuszczalności ścigania za przestępstwa inne niż te, które stanowiły podstawę przekazania oraz wskazał, że w toku postępowania był pozbawiony wolności gdyż zastosowano względem niego tymczasowe aresztowanie.

Oskarżony domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Wyjść należy od tego, że nie ma racji oskarżony podnosząc na rozprawie apelacyjnej, że prowadzenie postępowania w niniejszej sprawie oraz wydanie wyroku było niedopuszczalne z uwagi na treść art. 607e §1 kpk. Zdaniem oskarżonego, skoro został on przekazany stronie polskiej na podstawie ENA, który nie obejmował przestępstw stanowiących przedmiot osądu w niniejszej sprawie, to nie mógł on być ścigany za te przestępstwa gdyż nie stanowiły one podstawy przekazania.

O ile zgodzić się należy z oskarżonym, że reguła specjalności zawarta w art. 607e §1 kpk rzeczywiście wyklucza możliwość ścigania o przestępstwo, którego ENA nie dotyczyło, jednak w niniejszej sprawie zasada ta nie miała zastosowania. Zakaz płynący z art. 607e §1 kpk nie ma bowiem charakteru absolutnego, gdyż doznaje wyjątków w sytuacjach wymienionych w art. 607e § 3 kpk. W razie zaistnienia jednej z sytuacji określonych w § 3 art. 607e kpk odpada przeszkoda do dalszego prowadzenia postępowania.

Reguła specjalności obowiązująca w wypadku przekazania osoby ściganej europejskim nakazem aresztowania unormowana w art. 607e § 1 kpk, nie stanowi przeszkody prawnej w ściganiu za przestępstwa inne niż te, które stanowiły podstawę przekazania, o ile w toku postępowania nie stosuje się wobec tej osoby środka polegającego na pozbawieniu wolności (art. 607e § 3 pkt 4 kpk). Taki wyjątek zachodzi w niniejszej sprawie. Wprawdzie postanowieniem z dnia 26 września 2011 roku w sprawie (...)(k. 95) zastosowano wobec oskarżonego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 14 dni od dnia zatrzymania, jednakże areszt ten nie był faktycznie wykonywany. Oskarżony po przekazaniu polskiemu wymiarowi sprawiedliwości w wykonaniu nakazu aresztowania, został osadzony w zakładzie karnym w celu wykonania kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami w związku z którymi wydano ENA. Przebywanie oskarżonego w zakładzie karnym od momentu zatrzymania a więc pozbawienie go wolności nie wiązało się z tymczasowym aresztowaniem orzeczonym w niniejszej sprawie, lecz było wykonywaniem orzeczonych wobec niego kar pozbawienia wolności za przestępstwa objęte (...). Tak więc, mimo, że formalnie wydano w sprawie postanowienie o tymczasowym aresztowaniu oskarżonego, to jednak faktycznie nie było ono wykonywane z uwagi na to, że pozbawienie oskarżonego wolności wiązało się odbywaniem przez niego prawomocnie wymierzonych mu do tej pory kar o charakterze izolacyjnym tj. kar orzeczonych w sprawach stanowiących podstawę przekazania.

W tym stanie rzeczy w postępowaniu toczącym się przed Sądem Rejonowym nie obowiązywał określony w art. 607e § 1 kpk zakaz prowadzenia postępowania karnego wobec oskarżonego jako osoby przekazanej, gdyż wyłączał go § 3 pkt 4 tego artykułu. Dopiero wykonanie prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności, wymagać będzie uzyskania zgody organu sądowego państwa wykonania nakazu (art. 607e § 3 pkt 8 kpk).

Powyższy wywód daje podstawę do stwierdzenia, że przepis art. 607e § 1 kpk nie stanowił przeszkody w prowadzeniu postępowania przeciwko oskarżonemu o czyny objęte a/o wniesionym w niniejszej sprawie.

Jeśli chodzi natomiast o poprawność rozstrzygnięcia sądu meriti pod względem merytorycznym, to Sąd Rejonowy oceniając zgromadzony i ujawniony materiał dowodowy nie uchybił przepisom postępowania a ocena dowodów i wynikające z niej ustalenia faktycznie są poprawne. Zgodna z regułami określonymi w art. 7 kpk jest analiza wyjaśnień oskarżonego jak i pozostałych dowodów w tym przede wszystkim zeznań S. S., G. K. czy J. L.. Sąd Rejonowy – po analizie wyjaśnień oskarżonego, który przyznał się do winy oraz dowodów zebranych w sprawie – doszedł do trafnego i nie budzącego wątpliwości przekonania, że oskarżony popełnił zarzucane mu czyny. Akceptując więc ustalenia sądu I instancji w całości oraz jego wnioski co do winy oskarżonego w zakresie zarzuconego mu czynu, Sąd Okręgowy uznał, iż brak jest podstaw do kwestionowania rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku. Zresztą oskarżony w apelacji nie podnosi żadnego konkretnego zarzutu w tym zakresie. Materialno- karna ocena zachowania oskarżonego również nie budzi zastrzeżeń.

Podobnie orzeczenie o karze jest poprawne. Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności za ciąg dwóch przestępstw w sposób należyty ocenił wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk a kształt kary dostosował do potrzeb zapewnienia celów kary. Kara ta nie jest surowa jeśli uwzględnić dotychczasową postawę oskarżonego (oskarżony był 12 razy karany za przestępstwa różnego rodzaju) oraz fakt, że przypisanych mu czynów dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 §1 kk.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk zwalniając oskarżonego z obowiązku ich uiszczenia, zaś wydatkami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa, albowiem przemawiała za tym jego sytuacja osobista i majątkowa.