Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2014 roku

sprawy przeciwko M. B. córce K. i E. z domu D.

urodzonej (...) we W.

obwinionej o to, że

w dniu 30.01.2014 r. do godz. 20:30 we W. na ul. (...) w Siedzibie Straży Miejskiej będąc osobą upoważnioną do występowania w imieniu firmy (...) nie wskazała na żądanie uprawnionego organu komu powierzyła pojazd marki C. o nr rej. (...), którego kierujący w dniu 15.10.2013 r. o godz. 10:21 we W. na ul. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 46 km/h.

tj. o czyn z art. 96 § 3 kw

******************

I.  uznaje obwinioną M. B. za winną czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 96 § 3 kw i za to na podstawie art. 96 § 3 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinioną kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza jej opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

M. B. jest właścicielką jednoosobowej firmy (...). Wykonując swoje obowiązki służbowe, użytkuje leasingowany samochód marki C. nr rej. (...).

W dniu 30 stycznia 2014 roku osoba kierująca wskazanym pojazdem, o godzinie 10:21, na ulicy (...) we W., poruszała się z prędkością 96 km/h.

Dopuszczalna prędkość w tym miejscu wynosiła 50 km/h.

Wezwana przez Straż Miejską do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec niej pytania odnoszące się do osoby kierującej samochodem, w szczególności poprzez wskazanie osoby, której powierzyła pojazd do kierowania lub używania, M. B. nie udzieliła odpowiedzi.

dowód:

wyjaśnienia M. B. k.42;

wydruk fotoradaru k. 9;

notatka urzędowa k. 8;

wezwanie Straży Miejskiej do złożenia oświadczenia wraz z potwierdzeniem osobistego odbioru k. 4 i 12.

W postępowaniu jurysdykcyjnym M. B. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazała, że samochodem kierował J. B., nie potrafiła jednak wskazać miejsca jego zamieszkania, nie znała również jego innych danych, które pozwoliłyby na zidentyfikowanie tej osoby.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, że okoliczności przedmiotowe zarzucanego obwinionej czynu są bezsporne. Fakt popełnienia wykroczenia w dniu 30 stycznia 2014 roku na ulicy (...) samochodem leasingowanym przez należącą do obwinionej firmę wynika ze zgromadzonej dokumentacji i nie jest kwestionowany przez żadną ze stron, w tym obwinioną. Faktem jest również, że nie udzieliła ona odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej, przed Sądem zaś w sposób bardzo enigmatyczny podała czyjeś imię i nazwisko, bez wskazania adres, czy innych danych osoby, która kierowała pojazdem, gdy przekroczono nim dopuszczalną prędkość, uniemożliwiając tym samym pociagnięcie jej do odpowiedzialności karnej.

W myśl art. 78 pkt 4 prawa o ruch drogowym właściciel lub posiadacz pojazdu ma obowiązek wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (za wyjątkiem sytuacji, gdy pojazd został użyty wbrew woli właściciela i nie mógł temu zapobiec).

Odpowiedzialność za zaniechanie wykonania tego obowiązku określona została w art. 96 § 3 k.w. Sprawca wykroczenia z art. 96 § 3 kw popełnia je poprzez zaniechanie, pełni zatem rolę gwaranta i warunkiem jego odpowiedzialności jest istnienie prawnego, szczególnego obowiązku, którego wykonania zaniechał. Taki właśnie prawny obowiązek statuuje art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym

Z treści art. 96 § 3 kw nie wynika w żadnym jego miejscu, by ustawodawca ograniczał jego popełnienie tylko do umyślności. Może być zatem popełnione zarówno umyślnie, jak i w formie winy nieumyślnej. Dla jego bytu wystarczy samo stworzenie możliwości do aprobowanego, niekontrolowanego wykorzystania pojazdu przez osoby nieznane osobie uprawnionej. Zatem osoba uprawniona, nie musi znać osób korzystających z jej pojazdu. Nie musi działać w sposób nakierunkowany na niezrealizowanie obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym, czy nawet godzić się z możnością niezrealizowania tego obowiązku. Wystarczy niezachowanie należytej ostrożności, by takich sytuacji uniknąć.

Omawiany przepis nie zawiera wyłączenia od wykonania nałożonego przez ustawodawcę obowiązku osób, które zezwoliły większej ilości osób, na użytkowanie pojazdu. jakby mogły na to wskazywać wyjaśnienia obwinionej. Właśnie bowiem podane przez nią fakty, uzasadniają jej odpowiedzialność za wykroczenie. Stworzyła bowiem możliwość aprobowanego i niekontrolowanego przez nią korzystania przez inną osobę z samochodu, który leasinguje należąca do niej firma (...). Na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała osoby, która przekroczyła dopuszczalną prędkość, zaś przed Sądem nie podała jej danych w sposób umożliwiający ewentualne pociągnięcie jej do odpowiedzialności karnej.

Wykroczenie z art. 96 § 3 kw na celu między innymi zapewnienie szybkiego i sprawnego toku postępowania w sprawach o wypadki i kolizje drogowe, w których kierujący zbiegli z miejsca zdarzenia (por. W. Kotowski: Ustawa prawo o ruchu drogowym. Komentarz praktyczny, Warszawa 2002, s. 539). Oczekuje się w nim bowiem jedynie tego, by właściciel lub posiadacz pojazdu orientował się co do tego, kto i kiedy porusza się jego samochodem, a przez to, by w sposób właściwy zabezpieczał pojazd (por. R. A. Stefański: Prawo o ruchu drogowym, Warszawa 2005, s. 508).

Dlatego w obecnym stanie prawnym niewskazanie przez właściciela lub posiadacza pojazdu, komu powierzył ten pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie z powodu braku odnośnej wiedzy, co do tej osoby stanowi wybryk z art. 96 § 3 kw (chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec, jak stanowi art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym). Ustawodawca bowiem kreując obowiązek, o którym mowa w art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym nałożył na osoby, będące adresatami tego przepisu powinność podjęcia działań zapewniających możliwość realizacji tego obowiązku. Ich brak rodzi odpowiedzialność za wykroczenie.

Z tego względu Sąd uznał M. B. za winną popełnienia zarzucanego jej wykroczenia.

Nagminność tego rodzaju zachowań osób odmawiających udzielenia informacji na temat kierowców dopuszczających się wykroczeń, pomimo nałożonego na nich obowiązku wynikającego z faktu własności (posiadania) pojazdu, na obszarze miasta, to okoliczność którą Sąd miał na względzie wymierzając M. B. karę grzywny. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, uwzględnia jej sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinioną, jak i w płaszczenie społecznego jej oddziaływania.

Uzmysłowi również obwinionej niewłaściwość jego zachowania.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§ 1 k.p.w w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 119 k.p.w.