Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2013 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku K. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy K. T.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu

z dnia 24 kwietnia 2012 r. sygn. akt VIII U 1436/10

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 maja 2010 r. znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P., na podstawie przepisu art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27.01.2010 r. odmówił K. T. przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż w orzeczeniu z dnia 18 maja 2010 r. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że K. T. jest zdolny do wykonywania pracy, a zatem nie spełnia on warunków do przywrócenia świadczenia rentowego.

Odwołanie od tej decyzji złożył K. T. w ustawowym terminie do wniesienia odwołania od decyzji, odwołał się od orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 18 maja 2010 r.. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca wskazał, że stan jego zdrowia uniemożliwia mu wykonywanie pracy zawodowej w pełnym wymiarze czasu pracy oraz w zawodzie wyuczonym i wykonywanym.

W piśmie wniesionym dnia 28.07.2010 r. K. T. sprecyzował, że jego odwołanie dotyczy decyzji ZUS z dnia 25.05.2010 r..

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2012 r. (sygn. akt: VIII U 1436/10) oddalił odwołanie.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia i rozważania.

Odwołujący K. T. urodził się (...) r., z zawodu jest elektromonterem, ma wykształcenie zasadnicze zawodowe. Pracował głównie jako kierowca autobusu - w okresie od 1981 r. do 2003 r., a ostatnio - od 1 maja 2003 r. do 2006 r. – jako pełniący obowiązki kierownika ośrodka wczasowego.

Odwołujący w okresie do dnia 31.03.2010 r. pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy z ostatnim rozpoznaniem (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 12.11.2009 r.): nadciśnienia tętniczego łagodnego bez powikłań, choroby niedokrwiennej serca oraz cukrzycy leczonej lekami doustnymi.

Wobec upływu okresu, na który zostało przyznane świadczenie, w dniu 27.01.2010 r. odwołujący złożył wniosek o przywrócenie prawa do świadczenia.

Na okoliczność ustalenia niezdolności do pracy odwołujący został przebadany przez lekarza orzecznika ZUS, który po konsultacji lekarza kardiologa, rozpoznając u K. T.:

• dławicę piersiową stabilną,

• nadciśnienie tętnicze krwi chwiejne,

• cukrzycę insulinoniezależną i

• otyłość, orzeczeniem z dnia 15.03.2010 r. stwierdził, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

K. T. złożył w ustawowym terminie sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS, która rozpoznając u odwołującego:

• dusznicę bolesną (...) l,

• nadciśnienie tętnicze,

• cukrzycę typu 2,

• hiperlipidemię mieszaną,

• zaburzenia depresyjne w wywiadzie,

orzeczeniem z dnia 18.05.2010 r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika, orzekając że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

Opierając się na powyższych orzeczeniach, w dniu 25.05.2010 r. ZUS wydał zaskarżoną decyzję.

W toku postępowania sądowego odwołujący został poddany badaniu przez biegłych lekarzy sądowych z zakresu specjalności: diabetolog - dr H. B., psychiatra - dr W. M., kardiolog - dr J. B., oraz przez biegłego psychologa - mgr R. L., którzy na okoliczność zdolności lub niezdolności odwołującego do pracy sporządzili pisemną opinię z dnia 31.08.2010 r. Powyżej wskazani biegli w opinii łącznej stwierdzili, że odwołujący jest osobą zdolną do pracy.

Nadto odwołujący został przebadany przez biegłego neurologa - dr A. G., który łącznie z pozostałymi biegłymi, wydał w dniu 6 grudnia 2010 r. opinię, w której stwierdził, że K. T. nie jest niezdolny do pracy.

Także biegły specjalista medycyny pracy - dr J. R. w opinii z dnia 23 maja 2011 r. oraz uzupełniającej z dnia 29.08.2011 r. i z dnia 3.02.2012 r., a także ustnej, złożonej do protokołu rozprawy w dniu 24 kwietnia 2012 r., stwierdził zdolność odwołującego do pracy.

Ustalenia poczynione przez biegłych w zakresie niezdolności do pracy Sąd uznał za własne.

U K. T. wy stępuj ą następujące schorzenia:

• stan kardiologiczny stabilny,

• sprawność umysłowa w normie,

• brak psychologicznych wykładników dysfunkcji (...),

• cukrzyca typu 2 - leczona doustnymi środkami przeciwcukrzycowymi,

• neuropatia cukrzycowa w okresie początkowym,

• zaburzenia nerwicowe nieznacznie upośledzające sprawność,

• miażdżyca tętnic szyjnych z ich zwężeniem - bez zaburzeń hemodynamicznych przepływów domózgowych i bez deficytu neurologicznego,

• naczyniopochodne bóle i zawroty głowy,

• zespół bólowy szyjny i lędźwiowy na tle miernie wyrażonych zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa - bez dysfunkcji ruchowej.

Z przyczyn kardiologicznych odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Nastąpiła poprawa jego stanu kardiologicznego polegająca na braku utrwalonych zaburzeń rytmu serca, niestabilnej choroby wieńcowej, ustabilizowanym nadciśnieniu bez narządowych powikłań (nerkowych oraz neurologicznych) oraz na braku niewydolności serca.

Również z przyczyn diabetologicznych odwołujący nie jest niezdolny do pracy. U odwołującego nie stwierdzono bowiem cech zaawansowanych przewlekłych powikłań cukrzycy. Choroba leczona u niego jest doustnymi środkami, bez użycia leków najsilniejszych i bez aplikowania maksymalnych dawek.

Także przyczyny psychiatryczne i psychologiczne nie uzasadniają uznania odwołującego za niezdolnego do pracy. Nie jest on chory psychicznie, nie wykazuje również objawów otępienia umysłowego. Rozpoznane u niego zaburzenia nerwicowe powodują dyskomfort i mogą stanowić wskazanie do powrotu do terapii w (...), ale mają niewielki wpływ na praktyczną wydolność odwołującego.

Odwołujący nie jest osobą niezdolną do pracy z przyczyn neurologicznych. Jego sprawność ruchowa jest zadowalająca. W badaniu przedmiotowym neurologicznym stwierdza się zadowalającą sprawność ruchową odwołującego, w szczególności nie stwierdza się klinicznych wykładników dysfunkcji kręgosłupa, ani stawów obwodowych (w tym również barkowych i kolanowych), brak jest również objawów korzeniowych i ubytkowych neurologicznych - stan przedmiotowy neurologiczny jest prawidłowy, poza dyskretnymi objawami neuropatii cukrzycowej, w żaden sposób nieupośledzającymi sprawności jego organizmu. Zmiany miażdżycowe i zwężenia tętnic szyjnych do chwili obecnej nie powodują żadnych objawów klinicznych neurologicznych. Występujące zmiany miażdżycowe nie powodują obecnie żadnych objawów klinicznych neurologicznych, wymagają jedynie systematycznej okresowej kontroli Doppler - USG. Odwołujący może wykonywać prace zarobkowe w charakterze jak ostatnio - jako pracownik biurowy, lub kierownik ośrodka wczasowego. Nie powinien jednak pracować w wyuczonym zawodzie elektromontera z uwagi na zgłaszane zawroty głowy.

Odwołujący nie zgodził się z opinią biegłych i wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lekarza specjalisty w zakresie medycyny pracy.

Powołany przez Sąd biegły lekarz specjalista medycyny pracy - dr J. R. w opinii sporządzonej w dniu 23.05.2011 r. oraz uzupełnieniu opinii z dnia 29.08.2011 r. stwierdził, iż odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Ustalenia poczynione przez biegłego sąd uznał za własne. Zgodnie z nimi odwołujący wykazał dużą elastyczność zawodową. Pracował bowiem jako elektryk, ślusarz, kierowca różnych kategorii oraz jako pracownik umysłowy, również na kierowniczym stanowisku. Może on dalej wykonywać różne prace warsztatowe na otwartym rynku pracy np. w zakładzie produkcji urządzeń elektrycznych, lub prace biurowe takie jak doradca czy sprzedawca w branży elektrycznej. Odwołujący nie powinien jednak wykonywać jednak prac w warunkach ekstremalnych, nieergonomicznych, np. podnoszenia dużych ciężarów, bardzo ciężkich prac fizycznych w pochylenie pow. 1500 kcal/zmianę, prac pod wodą, pod ziemią i na wysokości, otwartym napięciu, maszynach niebezpiecznych w ruchu, co nie stanowi jednak istotnego ograniczenia jego możliwości zarobkowych, który wykazał dużą elastyczność zawodową, wykonując bardzo różne czynności zawodowe przed przyznaniem mu renty, jak i podczas renty.

Odwołujący nie zgodził się z opinią i wniósł o jej uzupełnienie z uwzględnieniem okoliczności, iż niemal przez całe życie zawodowe pracował jako kierowca.

W opinii uzupełniającej z dnia 3.02.2012 r. biegły lekarz specjalista medycyny pracy stwierdził, że zarówno cukrzyca, jak i miażdżyca tętnic szyjnych nie stanowi bezwzględnego przeciwwskazania do wykonywania zawodu kierowcy. Odwołujący nie może pracować jako kierowca autobusu - pojazd kategorii D, nie powinien również wykonywać zawodu kierowcy ciężarowego - pojazd kategorii C. Nie ma jednak przeciwwskazań by pracował jako kierowca pojazdów kategorii B podczas dziennych zmian z częstymi kontrolami stanu zdrowia.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok uznając, iż odwołanie nie jest zasadne. Zdaniem Sądu Okręgowego jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, stwierdzone przez biegłych lekarzy schorzenia, na które cierpi odwołujący, nie dały podstawy do ustalenia, iż całkowicie lub częściowo utracił on zdolność do wykonywania pracy, zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji, w rozumieniu art. 12 ust. 2 lub 3 powołanej ustawy. W tym zakresie wskazać bowiem należy, iż w toku postępowania o stanie zdrowia odwołującego wypowiedzieli się biegli specjalności medycznych odpowiadających chorobom, jakie u niego występują (neurolog, kardiolog, diabetolog, psychiatra, biegły z zakresu medycyny pracy oraz biegły psycholog). Biegli stwierdzili, iż odwołujący nie jest osobą niezdolną do pracy w jakimkolwiek stopniu, zarówno z powodu któregokolwiek z rozpoznawanych przez nich schorzeń traktowanych oddzielnie, jak też w związku z tymi wszystkimi schorzeniami traktowanymi łącznie.

Odwołujący nie jest niezdolny do pracy z przyczyn kardiologicznych. Nastąpiła bowiem poprawa jego stanu kardiologicznego. Również z przyczyn diabetologicznych odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Nie stwierdzono u niego cech zaawansowanych przewlekłych powikłań cukrzycy. Także przyczyny psychiatryczne i psychologiczne nie uzasadniają uznania odwołującego za niezdolnego do pracy. Rozpoznane u niego zaburzenia nerwicowe nie mają znaczącego wpływu na praktyczną wydolność odwołującego. Odwołujący nie jest też osobą niezdolną do pracy z przyczyn neurologicznych. Występujące zmiany miażdżycowe nie powodują objawów klinicznych neurologicznych. Odwołujący może wykonywać pracę zarobkową.

Odwołujący wykazał dużą elastyczność zawodową, pracował bowiem jako elektryk, ślusarz, kierowca różnych kategorii oraz jako pracownik umysłowy, również na kierowniczym stanowisku. Może on dalej wykonywać różne prace warsztatowe na otwartym rynku pracy np. w zakładzie produkcji urządzeń elektrycznych, lub prace biurowe takie jak doradca czy sprzedawca w branży elektrycznej.

Odwołujący nie zgodził się z treścią opinii. W ocenie Sądu, po wydaniu opinii przez biegłego specjalistę w zakresie medycyny pracy i uzupełnieniu tej opinii, odwołujący nie przedstawił żadnych merytorycznych zarzutów dotyczących opinii. Nie wskazał tez żadnych nowych okoliczności - dokumentacji medycznej czy wyników badań lekarskich - które mogłyby wpłynąć na odmienną ocenę materiału dowodowego. W tym zakresie wskazać należy, iż przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, zmienionych ustawą z dnia 01.03.1996 r. o zmianie kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 43, póz. 189), rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.12.1997r., I CKU 45/96, OSNC 1997 r., nr 6-7, póz. 76). Zdaniem Sądu rozpoznane u odwołującego, a także wskazywane przez niego schorzenia, zgodnie z treścią opinii sporządzonych przez biegłych, nie powodują u niego całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Zarówno cukrzyca, jak i miażdżyca tętnic szyjnych nie stanowią bezwzględnego przeciwwskazania do wykonywania przez odwołującego pracy zarobkowej, w tym, w zawodzie kierowcy.

Apelację od wyroku w całości wniósł odwołujący K. T. podnosząc, iż aktualny stan zdrowia nie pozwala na zakwalifikowanie go jako zdolnego do pracy, w jego ocenie stan jego zdrowia jest przykładem stanu podwyższonego ryzyka, zwłaszcza w obszarze kardiologiczno - neurologicznym, prowadzącym wprost do zawału bądź udaru. Skarżący argumentował także, że w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I Instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne, które tutejszy Sąd w pełni podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego ich przytaczania.

Istota sporu w analizowanej sprawie sprowadzała się do rozstrzygnięcia czy odwołujący K. T. jest niezdolny do pracy choćby częściowo i na jaki okres i kiedy niezdolność ta powstała.

Na wstępie niniejszych rozważań, należało powołać podstawy prawne orzeczenia. Zgodnie z przepisem art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity – Dz.U. z 2004 r., Nr 39, poz. 353 ze zm.), świadczenie rentowe z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Ustęp 2 tego artykułu stanowi, że przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Przepis art. 12 cyt. ustawy stanowi, iż niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 cyt. ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zgodnie z treścią art. 59 ust. 1 cyt. ustawy osobie, która spełniła warunki określone w art. 57, przysługuje:

1)renta stała - jeżeli niezdolność do pracy jest trwała;

2)renta okresowa - jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa.

Zgodnie z art. 61 cyt. ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Przywrócenie prawa do renty następuje ex lege w razie ponownego powstania niezdolności ubezpieczonego do pracy w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa przysługującego mu uprzednio, jeżeli prawo to ustało wskutek ustąpienia niezdolności do pracy (por. wyroki SN: z dnia 7 listopada 2001 r., II UKN 565/00, OSNAPiUS 2003, nr 14, poz. 340; z dnia 20 lutego 2006 r., I UK 170/05, OSNPUSiSP 2007, nr 1-2, poz. 30).

Nie ma tu znaczenia, czy dochodzi do przywrócenia tego samego stopnia niezdolności do pracy. Jeżeli przywróceniu prawa do renty towarzyszy zmiana stopnia niezdolności do pracy w stosunku do pierwotnie przyznanego świadczenia, organ rentowy dokona tylko odpowiedniej korekty wysokości renty.

Zważyć również należy, iż sam moment ustalania przywrócenia prawa do renty nie jest istotny w tym sensie, że może do niego dojść także po upływie 18 miesięcy od ustania prawa do renty. Ważne jest tu tylko, by ponowna niezdolność do pracy powstała w ciągu 18 miesięcy od ustania tego prawa.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji uczynił przedmiotem dowodu fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.), nie ograniczał stron w możliwości składania wniosków dowodowych, a dla wyjaśnienia istoty sprawy przeprowadził postępowanie dowodowe uwzględniając wszystkie powołane dowody. W sędziowskiej ocenie materiału dowodowego Sąd Apelacyjny nie stwierdza żadnych uchybień, które mogłyby stanowić podstawę apelacji.

Z uwagi na treść zarzutów apelacyjnych Sąd Apelacyjny na podstawie art. 382 k.p.c. postanowił, w celu pełnego wyjaśnienia spornej, w niniejszym postępowaniu kwestii, przeprowadzić uzupełniające postępowanie dowodowe poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny chirurgii naczyniowej oraz uzupełniającej opinii biegłego kardiologa dr J. B. na okoliczność, czy wnioskodawca z uwagi na stan zdrowia kwalifikuje się do osób przynajmniej częściowo niezdolnych do pracy, od kiedy i na jaki okres.

W opinii z dnia 28.02.2013r. biegły chirurg rozpoznał u odwołującego miażdżycę tętnic kończyn dolnych z zachowanym przepływem. Miażdżycowe zwężenie tętnic szyjnych wewnętrznych obustronnie, większe po stronie lewej po leczeniu operacyjnym.

W opinii biegłego chirurga na podstawie całości obrazu klinicznego brak jest podstaw do stwierdzenia choroby naczyniowej która kiedykolwiek powodowałaby częściową lub całkowitą niezdolność do pracy u odwołującego. Nie stwierdza się takiej niezdolności z powodu:

- niewielkiego nasilenia zmian miażdżycowych w tętnicach kończyn dolnych;

- możliwość operacyjnego typowego leczenia zmian miażdżycowych tętnic szyjnych w ramach zasiłku chorobowego;

- szerokie doświadczenie zawodowe odwołującego pomocne przy wyborze pracy stosownej dla jego stanu zdrowia. Podsumowując biegły stwierdził iż odwołujący może wykonywać zatrudnienie w pełnym wymiarze godzin.

Biegły kardiolog zapoznał się z opinią biegłego chirurga oraz z zaświadczeniami lekarskimi złożonymi w czasie rozprawy. Biegły nie zmienił oceny orzeczniczej wydanej w dniu 31.08.2012r.. odwołujący po poprawie stanu hemodynamicznego (uzasadnienie opinii w dniu 31.08.2012r.) jest zdolny do zatrudnienia na otwartym rynku pracy.

Wskazać należy, iż opinie biegłych lekarzy sądowych zostały sporządzone fachowo, w oparciu o aktualną wiedzę, przedstawione w nich wnioski poparte są odpowiednimi argumentami. Biegli sądowi w należyty sposób wyjaśnili przedstawione przez Sąd I instancji zagadnienia, wskazali na czym oparli swe tezy i co stanowiło ich podstawę.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż samo niezadowolenie strony z treści opinii biegłego, gdy nie zgłasza ona żadnych konkretnych zarzutów w stosunku do opinii, nie powoduje konieczności powoływania kolejnego biegłego czy kolejnych biegłych (por. SN z 15.02.1974 r., II CR 817/73, niepubl. oraz SN z 18.02.1974 r., II CR 5/74, Biuletyn SN 1974 r., nr 4, póz. 64). Odmienne stanowisko oznaczałoby, iż należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby zdania takiego samego jak strona (por. T. Ereciński Komentarz do Kodeksu Postępowania Cywilnego, Część Pierwsza, Postępowanie Rozpoznawcze, Warszawa 1997 r., str. 439). Nadto wskazać należy, że, Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawcy, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, niż wyrażone w opiniach biegłych (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87, PiZS 1988/7/62).

Na tej podstawie Sąd Apelacyjny uznał, iż wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy. W tym stanie rzeczy zaskarżony wyrok Sądu I instancji był prawidłowy.

Wobec uznania, że zarzuty apelacyjne wnioskodawcy były bezzasadne oraz mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 k.p.c. oddalił apelację.

/SSA Marek Borkiewicz/ /SSA Ewa Cyran/ /SSA Maria Michalska-Goźdź/