Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2014 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: S. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 9 czerwca 2014 r., znak: (...)

w sprawie: S. K.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o emeryturę

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu S. K. prawo do emerytury od dnia (...)

2)  stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis .

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. – po rozpoznaniu wniosku S. K. z dnia 28.05. 2014 r. – odmówił wnioskodawcy przyznania emerytury, powołując się na przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm. ) oraz ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. Nr 153, poz. 1227 ze zm. ).

Przyczyną odmowy przyznania emerytury było to, iż do dnia 1 stycznia 1999 r. nie został udowodniony przez wnioskodawcę wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, przy czym organ rentowy nie uwzględnił jako tego rodzaju okresu, przepracowanego przez wnioskodawcę okresu od 16.11.1971r. do 14.04.1991 r., w (...) Spółdzielni (...) w T., gdyż przedłożone przez niego świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach zawierało błędy merytoryczne, to jest nie określało charakteru pracy ściśle i zgodnie z przepisami ( z wykazem, działem i pozycją) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. oraz nie podawało stanowiska pracy zgodnie z przepisami zarządzenia resortowego. Organ rentowy wskazał dodatkowo, iż na podstawie dowodów dołączonych do wniosku i uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania, przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okres stażu sumarycznego : 31 lat 4 miesiące i 21 dni.

Powyższą decyzję zaskarżył w całości odwołaniem wnioskodawca, domagając się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do emerytury.

W uzasadnieniu swego stanowiska procesowego wnioskodawca twierdził, iż w okresie zatrudnienia od 16.11.1971r. do 14.04.1991 r., w (...) Spółdzielni (...) w T., będąc zatrudnionym na stanowisku elektromontera, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych, wymienione w wykazie A, dziale II ( prace w energetyce ), stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm. ) i tym samym spełnił warunki do zaliczenia tego okresu jako okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

Pozwany organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania, podtrzymując swoje stanowisko przedstawione w treści zaskarżonej.

Sąd O k r ę g o w y ustalił i rozważył, co następuje :

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli :

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27,

przy czym emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Powołany przepis art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, mówiąc o dotychczasowych przepisach, które wymagają legitymowania się przez osobę wnioskującą o emeryturę okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, odwołuje się do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego

pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Paragraf 4 ust. 1 tego rozporządzenia stwierdza, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki :

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący : 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca w dniu (...)r. ukończył 60 lat, posiadał ogólny staż emerytalny na dzień 1 stycznia 1999 r. w rozmiarze 30 i 27 dni, był członkiem otwartego funduszu emerytalnego i złożył wniosek o przekazanie środków na dochody budżetu państwa. ( okoliczności niesporne, potwierdzone dowodami z dokumentów w aktach emerytalnych : k.3-13; k. 48 ).

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do tego, czy legitymuje się on co najmniej piętnastoletnim okresem pracy w szczególnych warunkach, w rozumieniu przepisów wskazanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwalał na pozytywne rozstrzygnięcie tej kwestii. W okresie od 16.11.1971 r. do 14.04.1991 r. powodowy wnioskodawca zatrudniony był w (...) Spółdzielni (...) w T. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera ( świadectwo pracy w aktach emerytalnych ).

Sporną między stronami była kwestia możliwości zakwalifikowania tego właśnie okresu pracy powoda jako okresu pracy w szczególnych warunkach. W postępowaniu przed organem rentowym wnioskodawca przedłożył dokument – świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 27.05. 2014 r. wystawione mu przez pracodawcę.

Z treści tego dokumentu wynikało, iż wnioskodawca zatrudniony był w okresie od 16.11.1971r. do 14.04.1991 r., w (...) Spółdzielni (...) w T. i w tym okresie pracował przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych wymienione w wykazie A działu II –załącznika A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1983 r. z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. na stanowisku elektromontera, wymienionym w wykazie A dział II stanowiącym załącznik nr 1 do uchwały Nr 38 Zarządu S. (...) Związku Spółdzielni (...) w W. z dnia 11.07.1983 r. Zgodzić należy się z organem rentowym co do tego, iż dokument ten posiadał istotne mankamenty, na które wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Na podstawie dowodów przeprowadzonych na rozprawie Sąd ustalił, iż powodowy wnioskodawca, który ukończył Technikum E. o specjalności energetyka i kurs czeladnika i mistrza w zawodzie elektromontera we wskazanym wyżej okresie zatrudnienia wykonywał takie prace jak : instalacje elektryczne w nowo oddanych obiektach: w sklepach i kawiarniach. Były to instalacje prowadzące do lamp, urządzeń chłodniczych i urządzeń elektroenergetycznych. Ubezpieczony pracował montażu przyłączy elektrycznych od słupów linii napowietrznej do głównego zabezpieczenia w budynku a następnie prowadzenie instalacji do głównej rozdzielni danego obiektu. Ubezpieczony zajmował się także montażem urządzeń elektroenergetycznych, maszyn piekarniczych, urządzeń w masarni, piekarni, rzeźni i urządzeń w różnych restauracjach. Ubezpieczony posiadał uprawnienia do wykonywania zawodu elektromontera, które trzeba było odnawiać co pięć lat. Ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych. Nie korzystał z urlopów bezpłatnych.

( zeznania świadków : A. O., B. R., J. S. i R. T. oraz dowód z przesłuchania powoda –e-protokół k. 39 sprawy ).

Dowody z dokumentów zebranych w aktach sprawy powoda ( nadesłanych przez podmiot archiwizujący te akta ) potwierdziły fakt zatrudnienia powoda stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – przez cały okres zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) w T. – na stanowisku elektromontera.

Powyższe dowody wskazują zatem spójnie, jednoznacznie i wiarygodnie, iż w tym okresie powód wykonywał pracę w szczególnych warunkach przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych na stanowisku elektromontera czyli wykonywał prace o których mowa w dziale II wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 477 § 2 k.p.c., w związku z powołanymi we wcześniejszych rozważaniach przepisami prawa materialnego, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od pierwszego dnia miesiąca w którym ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd Okręgowy orzekł o braku odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Przepis art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej nie pozwalał na przyjęcie tej odpowiedzialności po stronie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. albowiem – jak już wcześniej wskazano - samo świadectwo wykonywania przez wnioskodawcę pracy w szczególnych warunkach z dnia 16 kwietnia 2003 r. nie mogło – z uwagi na istotne braki – stanowić samoistnej podstawy uwzględnienia wniosku powoda o emeryturę.

SSO Ewa Milczarek