Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII K 369/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2015 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VII Wydział Karny z siedzibą w Hajnówce w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marcin Mosiołek

Protokolant: Joanna Koszel

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia i 17 lutego 2015 roku w Hajnówce

sprawy z oskarżenia Prokuratury Rejonowej w Hajnówce

W. G. syna J. i G. z domu M.

urodzonego dnia (...) w B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 05 listopada 2014 roku około godziny 20:10 w H.przy ul. (...), na drodze publicznej kierował samochodem osobowym marki B. (...)o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości tj. 1,48 mg/dm 3 zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości na podstawie wyroków Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VII Wydział Grodzki w Hajnówce, sygn. akt VII K 222/08 z dnia 2008.07.08, sygn. akt VII K 967/03 z dnia 2004.05.18 sygn. akt VII K 576/01 z dnia 2001.11.29 oraz wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim II Wydział Karny za sygn. akt II K 722/02 z dnia 2002.09.26, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

to jest o przestępstwo z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

orzeka:

1.  Oskarżonego W. G. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu, przyjmując, iż oskarżony dopuścił się go przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 18 maja 2004 r. sygn. akt VII K 967/03 i wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 08 lipca 2008 r. sygn. akt VII K 222/08 i za to na podstawie art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje go, zaś na mocy art. 178a § 4 kk wymierza mu karę 10 (miesięcy) pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 (czterech) lat.

3.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sędzia:

Sygn. akt VII K 369/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku przewodu sądowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05 listopada 2014 r. W. G. spożywał w H. ze znajomymi, alkohol w postaci wódki i piwa. Pomimo spożycia znacznej ilości alkoholu, około godziny 20:10 kierował samochodem marki B. (...) nr rej. (...) w H. na ulicy (...). W samochodzie tym była przebite koło. W. G. znajdował się wówczas w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,48 mg/dm 3 zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Ponadto W. G. był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim VII Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego w Hajnówce z dnia 08.07.2008 r. za sygnaturą akt VII K 222/08,

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim VII Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego w Hajnówce z dnia 18.05.2004 r., za sygnaturą akt VII K 967/03,

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim VII Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego w Hajnówce z dnia 29.11.2001 r. za sygnaturą akt VII K 576/01,

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim II Wydziału Karnego z dnia 26.09.2002 r. za sygn. akt II K 722/02.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

Zeznania T. H. (k. 70v), zeznania świadka A. T. (k. 96), notatkę urzędową (k. 1, 4), protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 2), świadectwo legalizacji (k. 3), wyjaśnienia oskarżonego (k. 9, 47v – 48, k. 95v), kartę karną (k. 15), odpisy wyroków, postanowień i danych o odbyciu kar (k. 17 – 44).

Oskarżony W. G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że kierował samochodem swojego znajomego K. S., będąc w stanie nietrzeźwości. Chciał tylko pojechać na ul. (...) i tam zostawić samochód, aby zmienić koło, gdyż w czasie jazdy złapał gumę (k. 9, k. 48, k. 95v).

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczność popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości w świetle zgromadzonych dowodów.

Zeznania świadków T. H. i A. T. wskazują jednoznacznie i zgodnie, że w dniu 05 listopada 2014 r. dokonali na ul. (...) w H. zatrzymania samochody marki B. (...) nr rej. (...), którym kierował oskarżony W. G.. Świadkowie ci stwierdzili zgodnie, iż badanie stanu trzeźwości oskarżonego wykazało, iż znajduje się w stanie nietrzeźwości (k. 70v, 96). Zeznania te nie budziły żadnych wątpliwości, gdyż potwierdzały je inne dowody.

Notatka urzędowa z dnia 05.11.2014 r. wskazywała na zatrzymanie oskarżonego w dniu 05.11.2014 r. około godz. 20:10 i dokonanie badania stanu trzeźwości z wynikiem 1,48 mg/dm3 zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Fakt ten potwierdzał protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym, z którego wynika, że oskarżonego poddano badaniu w dniu 05.11.2014 r. w związku z kierowaniem samochodem w stanie nietrzeźwości. Badanie przeprowadzone o godzinie 20:16 wykazało stan nietrzeźwości wynoszący 1,48 mg/dm3 zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, co potwierdziły dwa kolejne badania z wynikami 1,41 mg/dm3 i 1,37 mg/dm3. Dodatkowo notatka urzędowa innego policjanta wskazywała na zatrzymanie oskarżonego w tym miejscu i czasie (k. 4).

Wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że kierował samochodem swojego znajomego w stanie nietrzeźwości nie budziły w kontekście tych dowodów żadnych wątpliwości. Oskarżony przesłuchiwany trzykrotnie, za każdym razem potwierdzał fakt zatrzymania go kiedy kierował samochodem w stanie nietrzeźwości (k. 9, 48, 95v).

Zachowanie oskarżonego realizuje znamiona czynu z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Oskarżony bowiem kierował samochodem tj. pojazdem mechanicznym, znajdując się w stanie nietrzeźwości, wynoszącym 1,48 mg/dm3 zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. W. G. był ponadto wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości czterema wyrokami:

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim VII Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego w Hajnówce z dnia 08.07.2008 r. za sygn. akt VII K 222/08 (k. 32),

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim VII Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego w Hajnówce z dnia 18.05.2004 r., za sygnaturą akt VII K 967/03 (k. 22),

3.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim VII Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego w Hajnówce z dnia 29.11.2001 r., sygn. akt VII K 576/01 (k. 21),

4.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim II Wydziału Karnego z dnia 26.09.2002 r. sygn. akt II K 722/02 (k. 43).

Oskarżony ponadto popełnił ten czyn w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. W okresie od 03.07.2012 r. do dnia 19.09.2013 r., oskarżony odbywał karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, wynikającą z wyroku VII K 222/08 za czyn z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 244 kk (k. 32 - 36). W okresie od dnia 13.08.2009 r. do dnia 13.08.2010 r. odbywał zaś karę 1 roku pozbawienia wolności wynikającą z wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 18 maja 2004 r. sygn.. akt VII K 967/03 za czyn z art. 178a § 1 kk w zb. z art. 244 kk (k. 22 – 25).

Prowadząc pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości w dniu 05.11.2014 r. oskarżony dopuścił się przestępstwa kierowania pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości w ciągu 5 lat, po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwa podobne.

Działanie oskarżonego niewątpliwie było umyślne. Zdawał sobie sprawę z wpływu alkoholu na jego zachowanie. Miał świadomość konsekwencji wynikających z kierowania pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, gdyż był już za to kilkakrotnie skazywany. Zasięgnięta opinia sądowo – psychiatryczna nie wskazywała na żaden mankamenty zdrowia psychicznego oskarżonego poza stwierdzonym uzależnieniem od alkoholu (k. 87 – 90). Nie było zatem podstaw do kwestionowania winy oskarżonego.

Wymierzając oskarżonemu karę w wysokości 10 miesięcy pozbawienia wolności, należało uznać, że zachowanie oskarżonego cechowało się znaczną społeczną szkodliwością. Oskarżony bowiem kierował samochodem w znacznym stanie nietrzeźwości, zaś sposób prowadzenia przez niego samochodu stwarzał realne niebezpieczeństwo w ruchu drogowym, co wynika z zeznań świadków. Oskarżony kierował samochodem bez żadnej realnej potrzeby. Sam wskazywał, że chciał pojechać na ul. (...) zmienić koło, które było przebite. Tym samym oskarżony jechał samochodem z przebitą oponą, „na feldze”. Kierował przy tym w mieście, w warunkach wieczornych, kiedy było już ciemno. Z zeznań A. T. wynika, że otrzymał informację drogą radiową, że po mieści porusza się samochód kierowany przez nietrzeźwego mężczyznę. W samochodzie znajdowali się też pasażerowie. Po zatrzymaniu przez policjantów zachowywał się awanturniczo (k. 96).

W tych realiach kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do społecznej szkodliwości czynu i nie przekracza stopnia jego winy. Spełnia też pozostałe dyrektywy sądowego wymiaru kary.

Nie było żadnych podstaw do warunkowego zawieszenia tej kary, ze względu na brak pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego oraz brak szczególnie uzasadnionego wypadku (art. 69 § 4 kk). Oskarżony był wielokrotnie karany (k. 15 – 15v), odbywał kary pozbawienia wolności. Czynu dopuścił się w warunkach recydywy. Okoliczności popełnienia przez oskarżonego kolejnego czynu świadczą o jego demoralizacji, co uniemożliwia powzięcie pozytywnej prognozy kryminologicznej. Zwłaszcza, że oskarżony jest osobą uzależnioną od alkoholu, zaś dotychczas podejmowane przez niego próby leczenia nie były całkowicie skuteczne i nie przyniosły spodziewanego efektu i problem nadużywania alkoholu powrócił (k. 63v).

Na mocy art. 42 § 2 kk orzeczono wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Biorąc pod uwagę okoliczności czynu, poziom stanu nietrzeźwości, miejsce i czas zdarzenia, należało uznać, że 4 letni zakaz jest adekwatny do stopnia niebezpieczeństwa jakie swoim zachowaniem stworzył oskarżony.

Mając na uwadze sytuację skazanego, który na rozprawie wskazał, że jest bezrobotny i złożył dokumentację o przyznanie mu zasiłku z pomocy społecznej, Sąd w oparciu o art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od opłaty i kosztów sądowych.