Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie, VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2015 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 28 października 2014r. sygnatura akt X GC 1307/13.

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt : VIII Ga 1/15

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wstępnie zaznaczyć należy, że sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, zaś Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego, zatem zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie niniejszego orzeczenia powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Strona apelująca- pozwana zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie normy art. 233 § 1 k.p.c poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie dowolnej oceny w zakresie w jakim sąd I instancji uznał, że w rzeczywiści podmiotem, który zawarł z powodem umowę sprzedaży przez co jest zobowiązany do zapłaty umówionej ceny jest spółka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Zarzucono także, iż sąd Rejonowy nietrafnie powołując się na normę art. 207 § 6 k.p.c w związku z art. 217 § 1 k.p.c poprzez błędną jej wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oddalił wniosek o przesłuchanie świadka P. S. jako spóźniony.

Skarżący zarzucił także Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisu prawa materialnego to jest normy art 535 k.c poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że pozwana jako kupujący jest zobowiązana do uiszczenia ceny sprzedaży, mimo, że sprzedający nie wywiązał się z obowiązku przeniesienia na kupującego własności rzeczy i wydania mu rzeczy.

Wbrew poglądom zaprezentowanym w apelacji strony pozwanej Sąd Rejonowy rzetelnie i wnikliwie przeanalizował materiał dowodowy w płaszczyźnie twierdzeń faktycznych zaprezentowanych przez strony procesu, następnie ustalił starannie i należycie stan faktyczny sprawy z zachowaniem przepisów o postępowaniu dowodowym i wyczerpująco odniósł się w pisemnych motywach wyroku do spornych kwestii. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są kategoryczne, jasne i adekwatne do treści zebranego w sprawie materiału dowodowego i z tego powodu, Sąd Okręgowy uznaje je za część uzasadnienia własnego orzeczenia, nie znajdując potrzeby ponownego ich szczegółowego przytaczania.

Nie budzi wątpliwości dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materialnoprawna roszczenia powoda oraz zarzutów pozwanego.

W apelacji nie przedstawiono żadnego argumentu, który mógłby w konsekwencji skutkować uwzględnieniem wysłowionych w niej wniosków.

Przechodząc do rozważenia zarzutów błędnych ustaleń faktycznych przez pryzmat ściśle z nimi powiązanych zarzutów wadliwej oceny materiału dowodowego, należy w pierwszym rzędzie wskazać, iż z przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wynika, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W praktyce, jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to taka ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby na podstawie tego samego materiału dowodowego w równym stopniu można byłoby wysnuć wnioski odmienne. Jedynie w przypadku, gdy brakuje logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo - wbrew zasadom doświadczenia życiowego - nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może zostać skutecznie podważona (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 roku, II CKN 817/00 LexPolonica nr 3761152; tak też H. P., Zarys metodyki pracy sędziego w sprawach cywilnych, LewisNexis 2007. s. 370 - 373).

Zatem dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., sygn. akt I ACa 180/08, LEX nr 468598). W apelacji pozwanego zabrakło takiego kompleksowego wywodu, który uzasadniałby naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 233 k.p.c. Skarżący formułował ten zarzut odwołał się bowiem do stanu faktycznego, który w jego przekonaniu odpowiadał rzeczywistości, a nie wykazał w rozumowaniu Sądu Rejonowego żadnych uchybień logicznych dyskwalifikujących dokonaną ocenę dowodów i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne.

Sąd Rejonowy przekonywująco wskazał z jakich przyczyn przyjął, że P. S. dokonując czynności w postaci prowadzenia korespondencji mailowej, podpisując fakturę VAT oraz dokonując częściowych płatności za towar reprezentował pozwaną spółkę, nie zaś spółkę (...). Ponadto trafnie zauważył Sąd Rejonowy korespondencja mailowa, w którym P.S. przyjął ofertę handlową z dnia 23 stycznia 2013 roku została wystosowana z poczty elektronicznej pozwanej spółki. Dowody z dokumentów koresponduję z zeznaniami świadka M. H., niezwiązanej z powodem , która zeznała, iż P. S. początku funkcjonowania spółek dokonywał częściowych zakupów na rzecz spółki (...), pomimo, że herbaciarnia miała być otwarta przez spółkę (...) zaś korespondującą elektroniczna była prowadzona w tym zakresie za zgodą prezesa pozwanej spółki. Na uwagę zasługuje także fakt, że faktura wystawiona na pozwaną spółkę została podpisana przez P. S., następnie zaś pozwana spółka opłaciła częściowo fakturę. Gdyby w istocie fakturę wystawiono na podmiot niezgodny z ustaleniami stron, to zostałaby ona zwrócono przez pozwaną spółkę celem jej skorygowania.

Trafnie Sąd Rejonowy uznał, ze złożony na rozprawie w dniu 6 maja 2014 roku wniosek o przesłuchanie P. S. w charakterze świadka jest spóźniony. Na podstawie art. 207 § 6 k.p.c sąd pomija spóźnione twierdzenia dowody, chyba, że strona wykaże, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew bez swojej winy lub, że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy. Uwzględnienie wniosku spowodowałoby konieczność odroczenia rozprawy. Pozwana nie wyjaśniła z jakich powodów czekała aż do rozpoczęcia rozprawy ze zgłoszeniem owego dowodu, podczas gdy reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika wiedziała, że P. S. został odwołany z funkcji członka zarządu pozwanej spółki dwa miesiące po złożeniu sprzeciwu od nakazu zapłaty. Pomiędzy odwołaniem P. S. zawnioskowanego pierwotnie w sprzeciwie celem przesłuchania w charakterze strony a rozprawą minęło prawie siedem miesięcy, zaś strona pozwana nie wykazała przyczyn zwłoki zgłoszenia wniosku dowodowego.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację pozwanej jako bezzasadną.

Pozwana przegrała w całości postępowanie odwoławcze, jest zatem zobowiązana zwrócić powodowi stosowanie do ogólnych reguł odpowiedzialności za wynik sprawy (art. 98 k.p.c.) poniesione przez niego koszty postępowania odwoławczego. Na koszty te składa się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego reprezentującego powoda , ustalone w oparciu o § 6 pkt 4 w zw. z § 13 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz. 1348 ze zm).

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)