Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2014 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa A. S. (1)

przeciwko K. P. (1), K. P. (2), E. P. (1)

B. G. (1) i D. G.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 19 lutego 2014 r. sygn. akt I C 1671/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda A. S. (1) na rzecz pozwanych B. G. (1) i D. G. kwotę 6.642 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote), w tym 1.242 zł podatku od towarów i usług tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz radcy prawnego M. M. – Kancelaria Radcy Prawnego ul. (...) w K. kwotę 6.642 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote), w tym 1.242 zł podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt : I ACa 764/14

UZASADNIENIE

A. S. (1) w pozwie skierowanym przeciwko K. P. (1) , K. P. (2) , E. P. (1) , B. G. (1) i D. G. domagał się zasądzenia od nich solidarnie na swoją rzecz sumy 100 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę , będącą następstwem naruszenia przez pozwanych jego dóbr osobistych oraz kwoty 240 000 złotych jako odszkodowania w związku z utratą dochodów jakie przynosiła prowadzona przez powoda działalność gospodarcza , którą musiał przerwać na skutek nagannego sposobu postępowania pozwanych.

W uzasadnieniu zgłoszonych żądań wskazał , że od szeregu lat pomiędzy stronami , a wcześniej pomiędzy nim , a poprzednikiem prawnym pozwanych A. P., ma miejsce spór na tle przebiegu granicy oraz posiadania sąsiadujących ze sobą nieruchomości , położonych w K.. W ramach tego konfliktu pozwani dopuszczali się bezprawnych działań w postaci spychania ziemi na jego nieruchomość , przekopywania jej bez jego zgody , niszczenia upraw oraz uszkadzania ogrodzenia. Nadto wyśmiewali go , uznając za chorego psychicznie. Taki sposób postępowania doprowadził A. S. (1) do urazu psychicznego , poczucia szykanowania i poniżania w środowisku lokalnym. Zawracał się w związku z tym o interwencje do funkcjonariuszy Policji , które jednak nie przynosiły spodziewanych efektów , tym bardziej , iż funkcjonariusze pozostawali i pozostają w dobrych relacjach zawodowo - towarzyskich z pozwanymi.

Fakty , które opisał , jego zdaniem , stanowią potwierdzenie , że pozwani naruszyli jego dobra osobiste w postaci godności i dobrego imienia, a także nietykalności mieszkania. Naruszenia te wywołały krzywdę , którą w formie zadośćuczynienia, w wysokości oznaczonej w żądaniu , powinni wyrównać.

Wnosząc o przyznanie odszkodowania A. S. (1) twierdził , że do 2004r prowadził jednoosobową działalność gospodarczą w postaci zakładu stolarskiego. Przynosiła mu ona dochód rzędu 1500 złotych miesięcznie. Opisane wyżej działania poznawanych , które wpłynęły negatywnie jego stan zdrowia , a także zniechęcanie przez nich potencjalnych klientów zakładu , spowodowało , że powód musiał tej działalności zaniechać .

Określając wysokość odszkodowania uznał , iż stanowi ono równowartość iloczynu wskazanego wyżej dochodu oraz 96 miesięcy , podczas których nie może on już być prowadzony z przyczyn za które odpowiadają pozwani.

B. i D. G. odnosząc się do żądań wskazanych w pozwie, w pierwszej kolejności podnieśli zarzut prowadzący do odrzucenia pozwu w części , w jakiej A. S. (1) domagał się od B. G. (1) zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wywołaną naruszeniem dóbr osobistych.

Odwołując się do treści prawomocnego wyroku , oddalającego powództwo , jaki został wydany w sprawie I C 551/12 , Sądu Okręgowego w Krakowie w której powód dochodził od tej pozwanej tożsamego rodzajowo roszczenia , uznawali , że zachodzi w tym przypadku negatywna przesłanka procesowa wskazana w art. 199 §1 pkt 2 kpc.

W pozostałej części oceniali powództwo jako nieuzasadnione , domagając się jego oddalenia. Zaprzeczyli ażeby dopuszczali się zachowań z którymi A. S. (1) wiązał powstanie obu roszczeń.

Nadto wskazywali , że z uwagi na datę wniesienia pozwu , przy uwzględnieniu brzmienia normy art. 442 [ 1] kc , roszczenia majątkowe A. S. (1) są przedawnione , a ile powód wiąże je ze zdarzeniami , które miały miejsce wcześniej aniżeli w kwietniu 2009r.

Podobnie stanowisko procesowe zajęli także pozostali pozwani , którzy wnieśli o oddalenie powództwa przecząc temu aby swoimi m zachowaniami mieli doprowadzić do naruszenia dóbr osobistych powoda oraz wyrządzić mu krzywdę. Wskazywali , że nigdy nie interesowali się sposobem prowadzenia przezeń zakładu stolarskiego , tym bardziej nietrafne są zarzuty powoda , by doprowadzili do konieczności jego zamknięcia, a to wyklucza możliwość obciążenia ich obowiązkiem odszkodowawczym sformułowanym w pozwie.

Wyrokiem z dnia 19 lutego 2014r, Sąd Okręgowy w Krakowie :

- odmówił odrzucenia pozwu [ pkt I ] ;

- oddalił powództwo [ pkt II ] ;

- zasądził od powoda na rzecz B. i D. G. kwotę 8 856 złotych tytułem kosztów procesu [ pkt III ] ;

- przyznał od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Krakowie , na rzecz pełnomocnika procesowego , reprezentującego powoda z urzędu , kwotę 8 856 złotych, tytułem kosztów nieopłacanej pomocy prawnej [ pkt IV sentencji orzeczenia]

Sąd I instancji ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

Za niesporne pomiędzy stronami uznał , że A. S. (1) pozostawał od szeregu lat w sporze z A. P. na tle przebiegu granic oraz sposobu korzystania z sąsiadujących ze sobą nieruchomości położonych w K., stanowiących własność powoda i jego sąsiada . Owocowało to wszczęciem przez A. S. postępowania przed Sądem Rejonowym w Wadowicach o ochronę posiadania , oznaczonego sygnaturą I C 97/04 . Powództwo zostało prawomocnie oddalone.

W 2011r Sąd Okręgowy w Krakowie, w sprawie 1362/10 , oddalił powództwo A. S. (1) skierowane przeciwko K. P. (2) o ochronę własności nieruchomości składającej się działki nr (...) , której naruszenia miał dokonać poznawany poprzez użycie chemikaliów na swojej nieruchomości , sąsiadującej z realnością powoda , które przeniknęły na jego gruntu , negatywnie nań oddziaływując. Naruszenie miało polegać także na korzystaniu przez K. P. na swojej nieruchomości z instalacji gazowej , której przebieg miał ingerować w prawo własności A. S..

W sprawie oznaczonej sygnaturą I C 441/06 Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił powództwo A. S. przeciwko B. G. (1) o zadośćuczynienie oraz zaniechanie naruszania jego dóbr osobistych, jakich pozwana miała się dopuścić , składając fałszywe zeznania w sprawie powoda przeciwko A. P. , oznaczonej sygnaturą 97 /04.

W 2012r powód ponownie pozwał B. G. (1) o zapłatę zadośćuczynienia w związku z krzywdą jakiej doznał wobec naruszenia przez nią jego dóbr osobistych , fałszywie zeznając w sprawie I C 97/04, a także w następstwie publicznego kwestionowania przez przeciwniczkę procesową tytułu własności powoda do części nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), która sąsiadowała z nieruchomością własności następców prawnych A. P.

Prawomocnym wyrokiem, w sprawie oznaczonej sygnaturą I C 551/12, Sąd Okręgowy w Krakowie w części pozew odrzucił , stwierdzając zachodzenie negatywnej przesłanki procesowej w odniesieniu do żądania opartego upatrywaniu źródła krzywdy w złożeniu przez B. G. fałszywych zeznań , w pozostałym zakresie powództwo, jako niezasadne , oddalił.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wadowicach z dnia 12 maja 2008r , oznaczonym sygnaturą II K 178/07 A. S. (1) został skazany za przestępstwa z art. 157 §2 kk , 190 §1, 223, 224, 226 i 276 kk , a jako osobą pokrzywdzoną , na której rzecz orzeczono od sprawcy nawiązkę był D. G.. Orzeczenie to uprawomocniło się w dniu 2 października 2008r , po oddaleniu apelacji oskarżonego przez Sąd Okręgowy w Krakowie, w sprawie IV Ka 954/08.

W zakresie okoliczności spornych Sąd Okręgowy ustalił , że w związku z istniejącym od wielu lat sporem pomiędzy powodem , a pozwanymi na tle przebiegu granicy sąsiadujących działek oraz zakresu prawa własności do nich, wielokrotnie na miejscu interweniowali funkcjonariusze policji z komisariatu w K..

Najczęściej potrzebę interwencji zgłaszał A. S. (1).

Okresie pomiędzy 3 czerwca 2004r i 29 października 2010r takich interwencji było dziesięć , których przyczyną były nieporozumienia sąsiedzkie. Biorący w nich udział powód i A. P. , a później jego następcy prawni w osobach pozwanych byli przez policjantów wysłuchiwani i pouczani o sposobach w jakie mogą doprowadzić do rozwiązania sporu na drodze wyznaczonej przez przepisy prawa. Uczestnicy podczas interwencji powtarzali zarzuty wobec oponentów , używając niejednokrotnie nawzajem wulgarnych słów. Funkcjonariusze nie ingerowali w istniejący konflikt , w szczególności nie przedsiębrali kroków związanych z wytyczaniem spornej granicy obu nieruchomości.

Rozważania prawne rozpoczął Sąd Okręgowy od przedstawienia przesłanek normatywnych , których spełnienie może stanowić podstawę do skutecznego dochodzenia zadośćuczynienia mającego wyrównać krzywdę , będącą następstwem naruszenia dobra [ dóbr osobistych ] Przedstawił także , wynikające z normy art. 24 §1 kc konsekwencje w zakresie rozkładu ciężaru dowodzenia w sporze , w którym przedmiotem jest takie roszczenie jakie sformułował A. S. (1).

Następnie wskazał , że w jego ocenie, powód nie podołał obowiązkowi wykazania , iż działania pozwanych stanowiły naruszenia jego godności czy dobrego imienia , w konsekwencji czego roszczenie o wyrównanie krzywdy będącej następstwem takiego naruszenia nie mogło zostać uwzględnione.

Podobnie Sąd ocenił roszczenie odszkodowawcze powoda , stając na stanowisku , że i w odniesieniu do żądania wyrównania szkody majątkowej A. S. (1) nie sprostał obowiązkom , które w zakresie dowodzenia wynikały dla niego z normy art. 6 kc. Wskazał także , że z uwagi na zasadnie podniesiony przez D. i B. G. (1) zarzut przedawnienia, o ile podstawą faktyczną roszczeń zawartych w pozwie były zdarzenia mające miejsce przed 11 kwietnia 2009r , nie mogły być one uwzględnione, wobec upływu przed wniesieniem pozwu [ 11 kwietnia 2012r ] trzyletniego terminu o jakim mowa w art. 442 [ 1] kc.

Odmawiając odrzucenia pozwu , Sąd Okręgowy uznał , że zarzut powagi rzeczy osadzonej , sformułowany przez D i B G. nie był usprawiedliwiony albowiem w prawomocnie zakończonej przed wytoczeniem powództwa , w sprawie oznaczonej sygnaturą I C 551/12 Sądu Okręgowego w Krakowie , i w sprawie obecnie rozstrzyganej , nie zachodzi tożsamość podstawy faktycznej obu powództw

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 98 §1 kpc i wynikająca z niej zasada odpowiedzialności za wynik sprawy.

Sąd I instancji koszty te rozliczył pomiędzy powodem a poznawanymi , którzy takie żądanie zgłosili, a byli to tylko D. i B. G. (3).

W apelacji od wyroku powód , zaskarżając go w całości , domagał się w pierwszej kolejności jego zmiany i uwzględnienia żądań pozwu w całości oraz obciążenia pozwanych kosztami postępowania. Jako wniosek ewentualny sformułował żądanie jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach :

- naruszenia prawa procesowego , a to art. 233 §1 kpc jako konsekwencji przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów wobec nieprawidłowej , przez brak wszechstronności, weryfikacji zgromadzonego w sprawie materiału procesowego , a tym samym dopuszczenie się błędu w poczynionych ustaleniach , które uczynił podstawą faktyczną wydanego wyroku , w następstwie czego sformułował nietrafną ocenę prawną o nienaruszeniu przez pozwanych dóbr osobistych powoda,

art. 207 §6 kpc wobec pominięcia przez Sąd I instancji twierdzeń i dowodów zgłoszonych przez apelującego w toku postępowania rozpoznawczego mimo , że zgłosił on je w tym czasie bez swojej winy, a zgłoszenie to nie prowadziłaby, w razie przeprowadzenia tych dowodów do zwłoki w postępowaniu,

art. 227 kpc jako następstwa niedopuszczenia przez Sąd Okręgowy tych dowodów , bliżej wskazanych przez apelującego , obejmujących odmowy wszczęcia postepowań przygotowawczych na podstawie zawiadomień powoda kierowanych do Prokuratury i zeznań świadków R. F., D. O. i A. K. , których treść stanowiła , w ocenie apelującego, o okolicznościach doniosłych dla rozstrzygnięcia,

- naruszenia prawa materialnego , a to art. 23 i 24 kc, w następstwie ich niezastosowania , która to wada była konsekwencją dokonania przez Sąd I instancji nieprawidłowych ustaleń faktycznych.

W motywach apelacji powód zaakcentował , że sposób w jaki Sąd przeprowadził ocenę dowodów, a co za tym idzie, dokonał ustaleń faktycznych jest wadliwy albowiem nie da się go pogodzić w szczególności z zasadami doświadczenia życiowego. Nie bierze bowiem pod rozwagę tego , że zaznający w sprawie funkcjonariusze Policji pozostają w bliskich związkach towarzysko zawodowych z pozwanymi , nadto przeciwko nim jest prowadzone , z inicjatywy powoda , przed Sądem Okręgowym w Krakowie, postępowanie o ochronę dóbr osobistych. Zatem uznanie przez Sąd I instancji ich relacji za wiarygodne wobec zbieżności ich z zeznaniami pozwanych stanowi o trafności zarzutu przekroczenia granic swobodnej oceny oraz sprzeczności ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału procesowego.

W takiej sytuacji niezasadnym i realizującym obydwa zarzuty było nie obdarzenie wiarygodnością depozycji apelującego przesłuchanego w charakterze strony , które potwierdziły dostatecznie fakt naruszenia niezgodnym z prawem działaniem poznawanych dóbr osobistych A. S. (1) , które były źródłem krzywdy, której wyrównania się domagał.

Motywując zarzut naruszenia art. 207 §6 kpc powód argumentował , że zgłoszenie przezeń wniosków dowodowych , które Sąd oddalił , nietrafnie oceniając jako spóźnione i pomijając jako takie twierdzenia podniesione przez apelującego w toku postepowania wskazywał , że wcześniej nie mógł zaoferować ich Sądowi jako , że prowadzi równocześnie około sto innych postępowań wobec czego jako osoba nie mająca odpowiedniego przygotowania i do pewnego stopnia nieporadna [ jak można sądzić w selekcji posiadanych dokumentów i ich przydatności w odniesieniu do przedmiotu rozstrzyganego obecnie sporu ] odnalazł je dopiero końcem 2013r.

Podnosił także , że czuje się podmiotem skrzywdzonym , osamotnionym w poszukiwaniu ochrony swoich praw , co wywołuje u niego emocje nie pozwalające właściwie przedstawiać swojego stanowiska procesowego.

Powtórzył również, powoływaną już wcześniej argumentację mającą wskazywać , iż w następstwie nagannego zachowania pozwanych doznał szkody materialnej wynikającej z konieczności zamknięcia zakładu stolarskiego , ponawiając przedstawienie wyliczenia mającego stad wynikać uszczerbku.

Odpowiadając na apelację B. i D. G. wnieśli o jej oddalenie, wnosząc obciążenie A. S. (1) kosztami postępowania odwoławczego.

Do ich stanowiska procesowego przychylili się na rozprawie apelacyjnej K. i E. P. (2) , nie wnosząc jednak o przyznanie im kosztów w postępowaniu apelacyjnym / por k. 315 v akt /

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy A. S. (1) nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

W szczególności nie można uznać za trafny żadnego z zarzutów na jakich został on oparty.

W motywach wyroku objętego kontrolą instancyjną Sąd I instancji poświęcił ich wyodrębnioną część ocenie zgromadzanych w sprawie dowodów , podając powody dla których ich części przyznał walor wiarygodności , odmawiając jej dowodom przeciwnym, w tym w szczególności relacji A. S. (1) , które biorąc pod rozwagę całokształt materiału procesowego, okazały się być depozycjami odosobnionymi nie znajdującymi potwierdzenia w innych źródłach dowodowych.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego , ukształtowanym na tle wykładni normy art. 233 §1 kpc , skuteczne postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu wymaga od strony wykazania dlaczego , w odniesieniu do zindywidualizowanych środków dowodzenia , ich ocena przeprowadzona przez Sąd nie da się pogodzić z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego rozumowania , a wobec tego ustalenia faktyczne , których dokonał na jej podstawie jest nieprawidłowa.

Temu obowiązkowi A. S. (1) nie sprostał , a motywy jakimi posłużył się by zarzut ten uzasadnić w istocie sprowadzają się na przeciwstawienia , tak ocenie jak i ustaleniom dokonanym przez Sąd Okręgowy , własnej relacji o faktach , zawartej w jego zeznaniach , które uważa on za prawdziwą , odpowiadającą rzeczywistemu stanowi rzeczy. Tego rodzaju przeciwstawienie nie jest wystarczające dla stwierdzenia , że stawiany zarzut jest usprawiedliwiony , stanowiąc w istocie dowolną polemikę tak z dokonaną ocena oraz opartymi na treści tak zreifikowanych dowodów ustaleniami faktycznymi.

Nie można przy tym podzielić jako poprawnego poglądu apelującego o tym , że depozycje świadków - funkcjonariuszy Policji , uczestniczących w interwencjach, w ramach sporów granicznych stron , są wadliwie przez Sąd I instancji ocenione , skoro po pierwsze znajdują one potwierdzenie w treści dokumentu urzędowego w postaci informacji Komendy Policji w K. z dnia 3 lipca 2013r oraz notatek z przeprowadzanych interwencji, a po wtóre twierdzenie powoda jakoby relacje tych świadków były niewiarygodne wobec istnienia pomiędzy nimi a pozwanymi związków natury zawodowo - towarzyskiej , pozostaje jedynie w sferze niepotwierdzonych niczym supozycji A. S. .

Wbrew kolejnemu - ramach omawianego zarzutu - argumentowi apelującego nie dowiódł on także w jakikolwiek sposób , że świadkowie ci zeznawali nieprawdę w następstwie prowadzenia przeciwko nim - z inicjatywy powoda - sporu sądowego o naruszenie dóbr osobistych i zapłatę zadośćuczynienia .

Zatem zarzut naruszenia normy art. 233 §1 kpc należy , z podanych wyżej przyczyn, odeprzeć .

Tak samo , jako nieusprawiedliwiony , należy ocenić zarzut sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego albowiem w istocie jest on bezpośrednio związany z zarzutem już omówionym , a jego motywacja przekonuje , że jego realizacji upatruje apelujący właśnie w następstwach dla nich wadliwie przeprowadzonej oceny dowodów , w tym głównie , w braku aprobaty dla depozycji powoda przesłuchanego w charakterze strony , które miały stanowić podstawę dla potwierdzenia okoliczności świadczących o naruszeniu przez zachowania pozwanych dóbr osobistych apelującego.

Nie ma racji powód także gdy formułuje pozostałe zarzuty procesowe.

Wbrew ocenie , którą wyraził , motywując ten zarzut, Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy art. 207 §6 ani 227 kpc nie dopuszczając dowodów oraz pomijając twierdzenia zawarte w piśmie procesowym A. S. (1) z daty wpływu do Sądu I instancji 14 stycznia 2014r / por. k. 253-254 akt/

Zasadna jest bowiem decyzja procesowa Sądu o ich oddaleniu tych wniosków i pominiecie twierdzeń jako spóźnionych.

Ma bowiem rację Sąd I instancji, gdy wskazuje , że powód nie uprawdopodobnił , iż zgłoszenie tych dowodów i przedstawienie twierdzeń zawartych w tym piśmie nie było możliwe wcześniej , w tym w szczególności wówczas, gdy A. S. był już profesjonalnie w sporze zastępowany przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu.

Trzeba przy tym zauważyć , że jeszcze na wstępnym etapie postępowania przed doręczeniem pozwanym pisma , autorstwa pełnomocnika z 30 października 2012r , stanowiącym sprecyzowanie stanowiska procesowego A. S. (1) / k. 17- 22 akt/, gdzie tego rodzaju wnioski nie były formułowane , pełnomocnik był wzywany przez Przewodniczącego o stwierdzenie czy stanowisko to chce uzupełnić , odpowiadając na które reprezentant powoda tego rodzaju uzupełnienia nie dokonał / por. k. 32 i 35 akt/

Motywacja późniejszego zgłoszenia tych wniosków i twierdzeń , przez pryzmat brzmienia przepisu mającego być naruszonym , trafnie została przez Sąd Okręgowy uznana za nieuzasadniającą ich uwzględnienie , gdy zważyć , że sprowadzała się ona do wskazania , że potrzeba ich zgłoszenia później , była spowodowana wielością sporów sądowych prowadzonych przez powoda i odszukaniem dokumentów dopiero końcem 2013r.

Gdy do tego dodać ,ze na rozprawie apelacyjnej [ por. dźwiękowy protokół jej przebiegu / pełnomocnik podawał inną od dotychczasowej , w tym także zawartej w uzasadnieniu apelacji , motywację nie zgłoszenia dowodów wcześniej , i powołanie się na fakt nie dostarczenia dokumentów przez powoda pełnomocnikowi , co miało być spowodowane odbywaniem kary pozbawienia wolności przez A. S. (1), argumentacja omawianych zarzutów procesowych jest tym bardziej nieprzekonująca , co tym bardziej upewnia w trafności oceny , że decyzja procesowa Sądu I instancji była prawidłowa , wykluczając postulowane przez apelującego uznanie tych zarzutów za trafne.

Niezasadność zarzutów procesowych oraz opartego na nich zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zgromadzanych dowodów ma tę konsekwencję , iż ustalenia dokonane przez Sąd I instancji Sąd Apelacyjny aprobuje i oceniając jako kompletne uznaje za własne.

Nietrafny jest również , postawiony przez powoda w środku odwoławczym, zarzut naruszenia prawa materialnego.

Opierając swoje żądanie przyznania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wywołaną naruszeniem dóbr osobistych przez działania pozwanych, A. S. (1) był zobowiązany udowodnić , że do ich naruszenia rzeczywiście doszło. Trafnie Sąd Okręgowy ocenił , że obowiązkowi temu nie podołał , a dla przypisania odpowiedzialności przeciwnikom procesowym powoda z tego tytułu nie jest wystarczająca , sprzeczna z treścią pozostałych dowodów, relacja A. S. (1) i jego jedynie subiektywne przekonanie , że do ich naruszenia doszło , a ich konsekwencje wywołały po jego stronie uszczerbek niemajątkowy w postaci krzywdy.

Tak samo , jako nieudowodnione , należy ocenić roszczenie odszkodowawcze wymierzone przez powoda przeciwko pozwanym , w ramach którego sama zasada odpowiedzialności pozwanych jak i wysokość sformułowanego przezeń roszczenia pozostały w sferze jego niedowiedzionych depozycji.

Z podanych wyżej przyczyn , w uznaniu apelacji za niezasadną , Sąd Apelacyjny orzekł o jej oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd II instancji rozstrzygnął na podstawie art. 98 §1 kpc w zw. z art. 108 §1 i 391 §1 kpc i wynikającej z niej , dla wzajemnych rozliczeń stron z tego tytułu , regule odpowiedzialności za wynik sprawy.

Zważywszy , że takie żądanie, w odniesieniu do powoda, sformułowali tylko powodowie D. i B. G. (3) , natomiast obecni na rozprawie apelacyjnej E. i K. P. (2) nie wnosili o ich przyznanie , co więcej nie dowodzili faktycznego ich poniesienia, Sąd przyznał je wyłącznie żądającym .

Kwota należna im od apelującego z tego tytułu , biorąc pod rozwagę wartość przedmiotu zaskarżenia oraz fakt , iż także na tym etapie postępowania byli zastępowani przez pełnomocnika - adwokata, ustanowionego z urzędu , została ustalona na podstawie §6 pkt 7 w zw z §2 ust 3 oraz 13 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie [ …] z dnia 28 września 2002r [ jedn. tekst DzU z 2013r poz. 461]

Wobec oddalenia apelacji Sąd przyznał ze środków budżetowych Skarbu Państwa wynagrodzenie dla reprezentującego powoda z urzędu radcy prawnego , w kwocie ustalonej na podstawie §6 pkt 7 w zw z § 2 ust 3 i § 12 us5t. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności radców prawnych [ …] z dnia 28 września 2002r [jedn. tekst DzU z 2013 poz. 490]