Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2014r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka (...) w W.

przeciwko C. T.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego C. T. na rzecz powódki (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka (...) w W. kwotę 139.688,21 (sto trzydzieści dziewięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt osiem 21/100) złotych z ustawowymi odsetkami począwszy od dnia 5 marca 2012 roku do dnia zapłaty

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5364 złote tytułem kosztów procesu, w tym 3617 złotych kosztów zastępstwa procesowego

III.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Białymstoku kwotę 778,80 zł tytułem nieuiszczonych wydatków

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego C. T. kwoty 139.689,00 złotych z odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. Podał, iż przedmiotową wierzytelność nabył umową cesji od Bank (...) S.A., w którym pozwany zaciągnął kredyt i nie spłacił go. Na kwotę dochodzoną pozwem składają się:

- 138.079,62 złotych – tytułem wierzytelności zakupionych przez powoda od Bank (...) S.A.,

- 1.608,59 złotych – tytułem naliczonych przez powoda odsetek ustawowych od niespłaconego kapitału, od dnia 18 września 2010 roku, jako dnia następnego po dniu w którym Bank (...) S.A. zakończył naliczanie przysługujących mu należności, do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 25 kwietnia 2012 roku wydanym w sprawie VI Nc-e 362561/12 Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie uwzględnił roszczenie powoda w całości. Zasądził również od pozwanego kwotę 5.381,07 złotych tytułem kosztów procesu ( k. 6).

Sprzeciw w całości od powyższego nakazu zapłaty wniósł pozwany C. T.. Zakwestionował istnienie zadłużenia oraz z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia ( k. 7).

Postanowieniem z dnia 10.07.2012 roku wydanym w sprawie VI Nc-e 362561/12 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu, utratę mocy nakazu zapłaty w całości i przekazał rozpoznanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Białymstoku ( k. 15).

Postanowieniem z dnia 21 listopada 2012 roku wydanym pod sygn. XI C 2204/12 Sąd Rejonowy w Białymstoku stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Białymstoku ( k. 19).

W trakcie procesu pozwany wskazywał, iż jego zadłużenie zostało spłacone, ponadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Powód, będący następcą prawnym Banku (...) S.A. wnosił o uwzględnienie powództwa i zaprzeczył, że pozwany dokonał spłaty przedmiotowego zadłużenia w jakiejkolwiek części. Wskazał, iż roszczenie powoda jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, zgodnie z treścią art. 118 k.c. podlega trzyletniemu terminowi przedawnienia, a bieg przedawnienia był przerywany odpowiednio przez złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, a następnie przez wszczęcie i prowadzenie egzekucji oraz umorzenie egzekucji przeciwko dłużnikowi. Wskazał, że pomiędzy dniem zakończenia postępowania egzekucyjnego – 21 kwietnia 2010 roku a dniem wytoczenia przez powoda powództwa – tj. dniem 3 marca 2012 roku, również nie minęły 3 lata, zatem nie może być mowy o przedawnieniu roszczenia.

Pozwany wskazywał, że nawet jeśli przyjąć, że bieg przedawnienia roszczenia zgłaszanego przez powoda został przerwany poprzez wszczęcie postępowania egzekucyjnego, to odniosło skutek jedynie wobec kwoty, której wyegzekwowania domagał się wierzyciel we wniosku o wszczęcie egzekucji. Ponieważ wniosek egzekucyjny obejmował jedynie kwotę 1.255 złotych, nie doszło – zdaniem pozwanego – do skutecznego przerwania biegu przedawnienia roszczenia w całości.

Zdaniem powoda stanowisko pozwanego było błędne. Wskazał, iż w treści wniosku o wszczęcie egzekucji znalazł się zapis, z którego wynika, ze bank zażądał kontynuacji postępowania egzekucyjnego w stosunku do pozostałej części długu po wyegzekwowaniu przez komornika kwoty 1.255 złotych, a więc wierzyciel podejmował czynności bezpośrednio w celu dochodzenia całej kwoty przysługującego mu roszczenia.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 15 lipca 1997 roku C. T. zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w K. umowę o kredyt na zakup samochodu. Bank udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 13.520 złotych.

Dowód: umowa kredytu nr (...) z dnia 14.07.1997 roku (k. 36-37).

Spółki bank (...) S.A. z siedzibą w (...) S.A. z siedzibą w G. połączyły się i Bank (...) S.A. nabył prawo do wierzytelności przysługujących przejętej spółce. Wobec braku spłat, (...) Bank S.A. (obecnie Bank (...) S.A. z siedzibą w K.), wypowiedział pozwanemu umowę kredytu pismem z dnia 6 lipca 1998 roku.

Dowód: odpis (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w K. (k. 95- 103), pismo (...) Bank S.A. z dnia 6 lipca 1998 roku – wypowiedzenie umowy kredytu nr (...) z dnia 14 lipca 1997 roku (k. 87).

Bank wystawił w dniu 05.05.1999 roku bankowy tytuł egzekucyjny nr (...). Wysokość należności głównej wynosiła kwotę 13.418 złotych, zaś odsetek łącznie kwotę 14.012,30 złotych, od daty wystawienia tytułu do dnia zapłaty bankowi należne były również odsetki ustawowe od łącznej kwoty wymagalnego zadłużenia. Postanowieniem z dnia 8 czerwca 1999 roku w sprawie II Co 387/99 Sąd Rejonowy w Białymstoku nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) z dnia 05.05.1999 roku wystawionemu przez (...) Bank S.A. w G. przeciwko dłużnikowi C. T..

Dowód : bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) (k. 88-89), postanowienie z dnia 08.06.1999 roku wydane przez Sąd Rejonowy w Białymstoku w sprawie II Co 387/99 (k. 88-89).

Na podstawie powyższego tytułu wykonawczego, na wniosek wierzyciela, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Bielsku Podlaskim Z. S., prowadziła przeciwko pozwanemu postępowanie egzekucyjne. We wniosku o wszczęcie egzekucji z dnia 27 marca 2001 r. wierzyciel wskazał, iż ogranicza egzekucję do kwoty 1.255 złotych (1.000 złotych należność główna i 255 złotych koszty procesu) i rozszerzy egzekucję do kwoty 22.430,30 złotych po wyegzekwowaniu wskazanej wcześniej części długu. W treści wniosku wskazał też, że przed wystawieniem bankowego tytułu egzekucyjnego wpłynęła kwota 5.000 złotych, którą rozliczono na poczet spłaty należności głównej. Wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji, komornik umorzył postępowanie egzekucyjne postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2010 roku, sygn. I KM 92/01.

Dowód: wniosek o wszczęcie egzekucji z dnia 27.03.2001 r., zawiadomienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bielsku Podlaskim Z. S. o wszczęciu egzekucji z dnia 17.04.2001 r. w sprawie I KM 92/01 (k. 90), zawiadomienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bielsku Podlaskim Z. S. o zajęciu wynagrodzenia za pracę oraz wierzytelności zasiłku chorobowego i wezwanie do dokonywania potrąceń z dnia 17.04.2001 r. w sprawie I KM 92/01, wezwanie do usunięcia braków formalnych wniosku z dnia 10.04.2001 r. w sprawie I KM 92/01, postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bielsku Podlaskim Z. S. z dnia 21 kwietnia 2010 roku sygn. I KM 92/01 w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji k. 91.

Umową cesji wierzytelności z dnia 06 października 2010 roku powód nabył od Banku (...) S.A. z siedzibą w K. wierzytelność przysługującą m.in. od C. T., wynikającą również z kredytu nr (...).

Dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 06.10.2010 wraz z załącznikiem (k. 38 – 45).

Pismem z dnia 04 listopada 2010 roku powód zawiadomił pozwanego o dokonaniu przelewu wierzytelności i wezwał do uregulowania zobowiązania w łącznej wysokości 140.756,60 złotych, na którą składał się kapitał – 11.669,00 złotych, odsetki 195,33 złotych, odsetki karne 128.851,75 złotych, koszty w kwocie 40,52 złotych, według stanu na dzień 03.11.2010 roku.

Dowód: zawiadomienie o przelewie wierzytelności, wezwanie do zapłaty (k. 46 - 47).

Samochód, na zakup którego pozwany zaciągnął kredyt u poprzednika prawnego powoda, na mocy umowy o kredyt był objęty zastawem bankowym. Na skutek niespłacania rat kredytowych auto zostało pozwanemu odebrane przez wierzyciela w czasie około 2 lat po dacie zawarcia umowy. Auto sprzedażą komisową zbyto i uzyskano z transakcji kwotę 5.000 złotych. Zastaw bankowy na pojeździe wygasł i wierzyciel wniósł o jego wykreślenie z rejestru w Referacie (...) Urzędu Miejskiego w B.. Kwota dochodzonego roszczenia została przez powoda naliczona prawidłowo, z uwzględnieniem wpłat dokonanych przez pozwanego oraz rozliczenia z tytułu komisowej sprzedaży pojazdu.

Dowód: umowa kredytu nr (...) z dnia 14.07.1997 roku (k. 36-37), Postanowienie Sądu Rejonowego w Lublinie Wydział XII Gospodarczy – Rejestru Zastawów o wpisaniu do rejestru zastawów samochodu f. (...) z 1990 r. (k. 173-175), zeznania świadka K. T. (k. 140-150), rachunek uproszczony nr (...) z dnia 16.03.1999 dokumentujący sprzedaż auta w ramach umowy komisowej (k. 155), wniosek o wykreślenie przedmiotu zastawu z dnia 08.03.1999 r. (k. 117), opinia biegłego sądowego z zakresu księgowości M. K. (1) (k. 280-283), opinia biegłej sądowej z zakresu księgowości, ekonomii, finansów i (...) (k. 343 – 347).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadka K. T. ( k. 140), treść umowy kredytu nr (...) z dnia 14.07.1997 roku, dokumentację dotyczącą zawarcia i realizacji umowy kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 15 lipca 1997 roku, inne dokumenty złożone do sprawy i korespondencję stron, opinię biegłego z zakresu księgowości M. K. (1) ( k. 280 – 283), opinię biegłego D. M. ( k. 343 – 347), przesłuchanie pozwanego C. T. ( k. 317). Sąd załączył w poczet materiału dowodowego również akta postępowania klauzulowego o sygn. II Co 387/99 Sadu rejonowego w Białymstoku, akta postępowania egzekucyjnego Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bielsku Podlaskim Z. S. pod. sygn. akt: KM 92/01 oraz akta sprawy I C 116/12 zawisłej przed Sądem Okręgowym w Białymstoku, a zakończonej umorzeniem postępowania na skutek cofnięcia pozwu przed powoda ( k. 19 akt sprawy I C 116/12 Sądu Okręgowego w Białymstoku). Nic nowego dla sprawy nie wniosły zeznania M. K. (2) oraz G. R., którzy jako prowadzący komis samochodowy i sprzedający kilkaset aut rocznie nie pamiętali szczegółów transakcji sprzedaży odebranego pozwanemu auta marki f. (...). Miarodajne dla rozstrzygnięcia sprawy okazały się opinie biegłych sądowych z zakresu księgowości M. K. (1) ( k. 280-283) i z zakresu księgowości i bankowości D. M. ( k. 343 – 347), których wnioski przysłużyły się dla uznania za prawidłowe naliczenie przez powoda wysokości dochodzonego roszczenia oraz odsetek z uwzględnieniem wpłat dokonanych przez pozwanego oraz rozliczenia z tytułu komisowej sprzedaży pojazdu. Jakkolwiek pozwany w całości kwestionował walor dowodowy opinii biegłego M. K. (1) podnosząc przede wszystkim, że biegły nie uwzględnił przy wyliczeniach, iż wartość roszczenia powoda ponad kwotę 1.255 złotych jest przedawniona, to uznać należało tę argumentację jedynie za polemikę z niekorzystnymi dla strony pozwanej ustaleniami biegłego. Wbrew twierdzeniom pozwanego biegły również uwzględnił w swojej opinii środki pochodzące z komisowej sprzedaży samochodu (5.000 złotych) oraz jednorazową wpłatę pozwanego (500 złotych). Po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego M. K. (1), jak też po wysłuchaniu go na rozprawie w dniu 10 czerwca 2014 r. Sąd jednakże doszedł do przekonania, że w dalszym ciągu pozostała niepotwierdzona prawidłowość naliczenia wysokości roszczenia przez powoda i zaszła konieczność zweryfikowania ustaleń biegłego poprzez uzyskanie drugiej opinii. Dlatego też, w oparciu o art. 232 k.p.c., Sąd dopuścił z urzędu dowód z opinii sprawdzającej biegłej z zakresu bankowości D. M., celem zweryfikowania prawidłowości naliczenia dochodzonego przez powoda roszczenia, tj. należności głównej oraz odsetek, z uwzględnieniem spłat dokonanych przez pozwanego oraz rozliczenia z tytułu komisowej sprzedaży pojazdu.

Biegła sporządzając opinię dokładnie przeanalizowała dokumentację sprawy, odniosła zapisy umowy oraz podejmowane przez każdą ze stron czynności do sformułowanych w tezie dowodowej pytań. Opinia jest szczegółowa i uwzględnia wszelkie istotne okoliczności. W szczególności należy zwróć uwagę, iż wnioski z tej opinii zbieżne są z wnioskami z opinii biegłego M. K. (1) – w myśl opinii biegłej D. M. uzasadnione jest przyjęcie, że prawidłowo naliczył powód wartość dochodzonego roszczenia i odsetek z uwzględnieniem wpłat dokonanych przez pozwanego oraz rozliczenia z tytułu komisowej sprzedaży pojazdu. Sąd w całości podzielił wnioski płynące z opinii uznając ją za miarodajną i oparł na nich rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Ponadto sposób ustosunkowania się biegłych do podniesionych zarzutów i szczegółowe uzasadnienie wszystkich istotnych kwestii w ustnych wyjaśnieniach biegłych do opinii, utwierdziły Sąd w przekonaniu, że wnioski z obu opinii biegłych powinny posłużyć przy rozstrzygnięciu niniejszego sporu. W ocenie Sądu obie opinie podlegały pozytywnej ocenie w oparciu o kryteria takie jak zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, a także sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w opinii wniosków ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). Opinie biegłych były jasne, czytelne i zrozumiałe. Sąd miał też na uwadze profesjonalizm biegłych, ich rozległą wiedzę specjalistyczną i bogate doświadczenie w zakresie księgowości. Przedstawione wyżej walory dowodowe opinii uzasadniały zatem uwzględnienie ich w całości. Sąd w pełni zaaprobował ustalenia biegłych i przyjął, że widniejąca w rozliczeniu przedstawionym przez bank kwota 5.000 złotych, jako wpłacona na krótko po dniu gdy miała miejsce sprzedaż komisowa, pochodziła z tej transakcji. Ponadto, jak wynika z opinii biegłych, bank w rozliczeniu wziął pod uwagę również wpłaconą przez pozwanego kwotę 500 złotych tytułem spłaty kredytu. Stwierdzić należy, że co do innych zapłaconych, deklarowanych przez pozwanego kwot, pozwany nie zaoferował żadnych dowodów. Wobec powyższego jego twierdzeniom o spłacie zadłużenia nie można było dać wiary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 Prawa bankowego, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy zauważyć, iż dłużnik C. T. nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku zwrotu otrzymanych środków wraz z wynikającymi z umowy należnościami, w związku z tym powód miał prawo żądać od niego zapłaty dochodzonej pozwem kwoty.

Umową cesji wierzytelności z dnia 06 października 2010 roku powód wszedł w prawa Banku (...) S.A. z siedzibą w K. wynikające z tytułu wykonawczego na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie II Co 387/99. Powyższe ma swoje umocowanie w treści art. 509 k.c.

Skoro pozwany twierdził, że należność wobec niego, wynikająca z tytułu wykonawczego jest inna, niż tam określona, albo że nie istnieje, to powinien tę okoliczność wykazać. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Podniesione przez pozwanego przy sprzeciwie od nakazu zapłaty twierdzenia, że jego zadłużenie zostało spłacone, a następnie podniesiona okoliczność dokonania przez niego wpłaty na rzecz wierzyciela w kwocie 5.000 złotych nie zostały poparte żadnymi dowodami. Wobec braku jakichkolwiek dokumentów na potwierdzenie spłaty zobowiązania uznać należało te okoliczności za nieudowodnione i gołosłowne.

Wbrew twierdzeniu pozwanego odsetki zostały obliczone przez powoda w sposób prawidłowy, zgodnie z umową kredytu i jednocześnie przy uwzględnieniu treści tytułu wykonawczego. Dopiero w pozwie zawarto żądanie zasądzenia odsetek od zaległych odsetek, co ma swoją podstawę w treści art. 482 § 1 k.c. Należy przy tym zauważyć, że w realiach niniejszej sprawy nie ma zastosowania art. 482 § 2 k.c., albowiem źródłem odpowiedzialności pozwanego jest kredyt, a nie pożyczka długoterminowa ( Komentarz do kodeksu cywilnego pod redakcją E. Gniewka, Wydawnictwo C.H. Beck, 2 wydanie, Warszawa 2006). Oprócz powyższego przepisu, podstawą zasądzonych odsetek jest art. 481 § 1 i 2 k.c.

Nie zasługiwał na uwzględnienie podniesiony przez pozwanego zarzut, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Stosownie do art. 117 § 2 k.c. ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie o charakterze majątkowym, po upływie terminu przedawnienia może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. W przypadku umowy o kredyt brak jest przepisów szczególnych, które regulowałyby odmiennie termin przedawnienia, dlatego zastosowanie w niniejszej sprawie ma termin wskazany w art. 118 k.c. Nie ulega wątpliwości, że kredyt został udzielony przez kredytodawcę, w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, dlatego termin przedawnienia wynosi trzy lata. W myśl art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Zgodnie z poglądami wyrażanymi w doktrynie i w orzecznictwie sądów wymagalność jest to stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności, przy czym chodzi tu o stan o charakterze obiektywnym, który ma swój początek w momencie uaktywnienia się wierzytelności – stanowi to początek biegu przedawnienia. Zauważyć należy, iż datą wymagalności całości roszczenia był dzień wypowiedzenia umowy kredytu, kiedy to wymagalne stały się wszystkie raty – tj. 06.07.1998 r. Od daty wymagalności zobowiązania nie wystąpił zaś okres dłuższy niż 3 lata, w którym wierzyciel nie domagałby się zwrotu należności, przez co bieg przedawnienia był przerywany odpowiednio w datach: 05.05.1999 r. – wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego, 08.06.1999 r. – nadanie klauzuli wykonalności BTE, 17.04.2001 r. – wszczęcie egzekucji przez Komornika, 21.04.2010 r. umorzenie postępowania egzekucyjnego, 04.11.2010 r. – zawiadomienie o sprzedaży wierzytelności i wezwanie do zapłaty, 05.03.2012 r. – wniesiony do Sądu pozew o zapłatę. Nie podzielił Sąd przy tym argumentów powoda, że z faktu iż wniosek o wszczęcie egzekucji zawierał żądanie wyegzekwowania kwoty 1.225 złotych (1.000 złotych należności głównej plus 225 złotych kosztów), należy wysnuć wniosek, że jedynie co do tej części roszczenia został przerwany bieg przedawnienia, zaś pozostała część długu się przedawniła. Zauważyć należy, iż w treści wniosku o wszczęcie egzekucji z dnia 27.03.2001 r. wierzyciel wskazał, iż ogranicza egzekucję do kwoty 1.255 złotych (1.000 złotych należność główna i 255 złotych koszty procesu) i rozszerzy egzekucję do kwoty 22.430,30 złotych po wyegzekwowaniu wskazanej wcześniej części długu. W ocenie Sądu jest to zrozumiałe postępowanie wierzyciela, który celem ograniczenia kosztów wszczyna egzekucję na początku jedynie o niewielką część roszczenia. Nie oznacza to jednak, iż nie miał zamiaru wierzyciel wyegzekwować całej kwoty. Zdaniem Sądu, wniesiony przez bank dnia 27.03.2001 r. do komornika wniosek o wszczęcie egzekucji przerwał skutecznie bieg przedawnienia co do całości roszczenia. Nie zasługiwała na uwzględnienie również argumentacja powoda, że od 27.03.2001 do 06.10.2010 r., kiedy toczyła się egzekucja komornicza, wierzyciel nie podjął czynności, które mogłyby spowodować przerwanie biegu przedawnienia. Powyższe przeczy wprost treści art. 124 § 2 k.c., który brzmi „w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone”. Skoro przedawnienie nie biegło, gdyż trwało postępowanie egzekucyjne, nie było konieczne podejmowanie jakichkolwiek czynności przez wierzyciela, celem przerwania jego biegu. Zarzut przedawnienia uznać należało zatem za chybiony.

Biorąc powyższe pod uwagę, na podstawie art. 69 ust. 1 Prawa bankowego oraz wyżej wskazanych przepisów należało orzec jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono w myśl art. 98 k.p.c., obciążając nimi stronę przegrywającą spór, a więc pozwanego. Na koszty procesu złożyła się kwota 1.747 złotych opłaty sądowej, kwota 3.617 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, która wynika z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.) oraz uiszczona w wysokości 17 złotych opłata skarbowa od pełnomocnictwa. Należało także, na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, pobrać od pozwanego kwotę 778,80 złotych tytułem nieznajdujących pokrycia we wniesionej przez pozwanego zaliczce wydatków na opinie biegłych oraz na wynagrodzenia biegłych za stawiennictwo na rozprawach.