Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2015r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marcin Szajner

Protokolant: Monika Biegańska

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2015r. we Wrocławiu

przy udziale -

sprawy z powództwa H. Z.

przeciwko Gminie W.- Urząd Miejski W. z siedzibą we W.

o wynagrodzenie

I. zasądza od strony pozwanej Gminy W. - Urząd Miejski W. z siedzibą we W. na rzecz powoda H. Z. kwotę 494,11 zł (czterysta dziewięćdziesiąt cztery złote jedenaście groszy) tytułem skapitalizowanych ustawowych odsetek od dodatkowego wynagrodzenia rocznego rok 2011r. w okresie od 30 stycznia 2012r do 28 lutego 2014r. ;

II. dalej idące powództwo oddala;

III. nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie;

IV. pozostałe koszty postępowania zalicza na rachunek Skarbu Państwa;

V. wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 września 2014 r. ( prezentata Biura Podawczego Sądu 18.09.2014 r.) nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 16.09.2014 r. powód H. Z. domagał się zasądzenia od strony pozwanej Urzędu Miejskiego W. kwoty 450 zł stanowiącej ustawowe odsetki od należności z tytułu dodatkowego wynagrodzenia rocznego w sferze budżetowej za 2011 rok.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniu 24.09.2011 został zwolniony dyscyplinarnie przez dyrekcję Izby Wytrzeźwień we W. w związku z rzekomym niedopełnieniem obowiązków służbowych, które miało być konsekwencją samopodpalenia się jednej z podopiecznych ze skutkiem śmiertelnym. Z powodu zwolnienia dyscyplinarnego powód został pozbawiony „13” pensji za rok 2011. W toku postępowania karnego powód został całkowicie oczyszczony ze stawianych mu zarzutów a w następstwie uniewinniony wyrokami sądów I i II instancji. Zakład pracy powoda został postawiony w stan likwidacji. Wszelkie należności i zobowiązania likwidowanej jednostki według stanu na dzień 31.02.2012 stały się zobowiązania pozwanego czyli Urzędu Miejskiego W.. Powód wystąpił do pozwanego o wypłatę niesłusznie wstrzymanej „13” pensji za 2011 r z należnymi ustawowymi odsetkami. Pozwany zwlekał z wypłatą do dnia 1.08.2014 r. a dokonaną wypłatę zaniżył z powodu błędnie naliczonych odsetek od dnia 28.08.2014 r. to jest daty prawomocności wyroku sądu karnego. W ocenie powoda należałoby jako datę początkową przyjąć dzień 2.01.2012 r.

Strona pozwana Gmina W. – Urząd Miejski W. w odpowiedzi na pozew z dnia 5 listopada 2014 r. ( prezentata Biura Podawczego Sądu) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana zarzuciła, iż wypłaciła powodowi dochodzone roszczenie, ale dopiero z chwilą kiedy roszczenie stało się wymagalne czyli w ocenie strony pozwanej dopiero z chwilą uprawomocnienia się wyroku sądu karnego II instancji – Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 27 lutego 2014 r.. W dniu 1.08.2014 r. strona pozwana przelała na konto powoda całą należną kwotę z tytułu „13” za rok 2011 wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28.02.2014 r. Pozwana nie naliczyła powodowi kosztów uzyskania przychodu, gdyż koszty te potrąca się pracownikowi raz w miesiącu przy wypłacie wynagrodzenia miesięcznego, a zatem zostały mu już potrącone w roku 2011 za każdy miesiąc do 30.09.2011r . kiedy doszło do rozwiązania umowy o pracę w związku z wypowiedzeniem złożonym przez pracownika. Powyższe dodatkowe wynagrodzenie roczne nie należy się powodowi przez czas trwania karnego procesu sądowego czyli od dnia 2.01.2012 r. chociażby przez fakt, iż to sam powód wypowiedział umowę o pracę a roszczenie stało się wymagalne z chwilą uprawomocnienia się wyroku. Ponadto „13” pensja za rok 2011 została wypłacona pracownikowm Izby Wytrzeźwień w dniu 30.01.2012, a więc z ostrożności procesowej odsetki winny być naliczane od tej daty.

Na rozprawie w dniu 12 listopada 2014 r. ( vide k.41) powód ostatecznie określił swoje roszczenie na kwotę 601,97 zł tytułem skapitalizowanych ustawowych odsetek od wypłaconej kwoty „13” wynagrodzenia za rok 2011 za okres od 2.01.2012 r. do 28.02.2014.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód H. Z. był zatrudniony w Izbie Wytrzeźwień we W. w okresie od 1 września 1991 roku do 30 września 2011 r. w pełnym wymiarze czasu pracy ostatnio na stanowisku kierownika zmiany. Stosunek pracy powoda ustał na skutek złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę przez pracownika z dnia 27.06.2011 r. ze skutkiem na dzień 30.09.2011r. Średnie wynagrodzenie powoda za ostatnie 3 miesiące pracy wynosiło 3.840,63 zł brutto.

Dowody: akta osobowe powoda ( załącznik);

zaświadczenie z 4.11.2014 r. ( k.40).

Wobec powoda toczyło się karne postępowania sądowego, gdzie postawiono powodowi zarzut zaniechania wykonania obowiązków służbowych to jest czyn z art.160 § 2 kk i art.155 kk w zw. Z art.11 § 2 kk. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia Wydział V Karny z dnia 30 sierpnia 2013 r. ( sygn. V K 16/13) powód został uniewinniony od zarzucanego mu czynu, a wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu IV Wydział Karny Odwoławczy z dnia 27 lutego 2014 r. ( sygn. IV Ka 1241/13) wyrok sądu I instancji został utrzymany w mocy wobec powoda. Wyrok karny uniewinniający powoda uprawomocnił się w dniu 27.02.2014 r.

Dowody: wyrok SR dla Wrocławia Śródmieścia Wydział V Karny z 30.08.2013 r. ( k.23-24);

Wyrok SO we Wrocławiu Wydział IV Karny O. z 27.02.2014 r. ( k.24).

Powód nie otrzymał dodatkowego wynagrodzenia rocznego w sferze budżetowej za rok 2011 z uwagi na toczące się postępowania karne i stawiane mu zarzuty. Pracownicy Izby Wytrzeźwień otrzymali wynagrodzenia – „13” za rok 2011 w dniu 30.02.2012 r. Powód złożył wypowiedzenie umowy w dniu 27.06.2012 r i jego stosunek pracy ustał z dniem 30.09.2011 r.

Dowody: zaświadczenie Izby Wytrzeźwień z 15.09.2011 ( k.39);

Pismo Archiwum Miejskiego W. z 18.06.2014 ( k.38);

akta osobowe powoda ( załącznik).

Powód po uprawomocnieniu się uniewinniającego wyroku sądu karnego wystąpił do następcy prawnego zlikwidowanej Izby Wytrzeźwień- Urzędu Miejskiego W. o wypłatę „13” wynagrodzenia za rok 2011 wraz ze stosownymi odsetkami, a następnie prowadził ze stroną pozwaną korespondencję odnośnie zasadności wypłaty, sposobu wyliczenia należności, daty początkowej liczenia ustawowych odsetek, zobowiązań podatkowych.

Dowody: pisma powoda: z 8.10.2013 ( k.26), z 5.03.2014 ( k.22), z 14.08.2014 ( k.17) i z 15.09.2014 ( k.15);

pisma strony pozwanej: z 22.10.2013 ( k.25), z 18.07.2014 ( k.21), z 6.08.2014 ( k.20) i z 20.08.2014 ( k.16).

W dniu 1 sierpnia 2014 r. strona pozwana przelała na rachunek bankowy powoda kwotę łączną 1944,02 zł stanowiącą równowartość wyliczonej należności głównej kwoty „13” netto za rok 2011- 1.803 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności za okres od 28.02.2014 r. (dzień następny po dacie prawomocności uniewinniającego wyroku sądu karnego) do 31.07.2014 r. w kwocie 141,02 zł

W dniu 25 września 2014 r. strona pozwana przelała na ten sam rachunek kwotę 20 zł tytułem dopłaty uwzględniającej koszy uzyskania przychodu.

Dowody: historia rachunku bankowego powoda za okres 1-5.08.2014 (k.19)

Wysokości skapitalizowanych ustawowych odsetek od kwoty „13” wynagrodzenia za rok 2011- 1.823 zł netto za okres od 30.01.2012 r. do 27.02.2014 r. wynosi 494,11 zł.

Dowody: hipotetyczne wyliczenie roszczenia pozwu z 21.11.2014 ( k.54).

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo jak uzasadnione zasługuje na uwzględnienie co do zasady, ale co do wysokości jedynie w części.

Powód dochodził w niniejszym postępowaniu zasądzenia od strony pozwanej skapitalizowanych ustawowych odsetek od wypłaconej kwoty „13” wynagrodzenia rocznego za rok 2011 w części nieuwzględnionej przez Gminę W. to jest za okres od 1.02.2012 r. ( daty wymagalności dodatkowego wynagrodzenia rocznego za rok 2011 według powoda) do 27.02.2014 r. ( daty prawomocności uniewinniającego powoda wyroku sądu karnego).

Strona pozwana pozostawała na stanowisku iż aczkolwiek powodowi należy się wypłacona należność główna z tytułu „13” za rok 2011 to ustawowe odsetki winny być naliczane dopiero od dnia prawomoności wyroku sądu karnego ( 27.02.2014 r.) przyjętego jako data wymagalności roszczenia.

W ocenie Sądu Rejonowego stanowisko strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie. Prawomocny wyrok sądu karnego przesądził o bezzasadności stawianych powodowi zarzutów zaniechania wykonania obowiązków służbowych kierownika zmiany a tym samym o bezprawności pozbawienia go „13” wynagrodzenia rocznego za rok 2011. Powyższa konstatacja otwiera więc powodowi co do zasady uprawnienie co do należności głównej, co przyznała także strona pozwana dokonując wypłaty kwoty 1.823 zł ( z uwzględnieniem dopłaty) przelewem na rachunek bankowy powoda w dniu 1.08.2014 r. Skoro strona pozwana uwzględniła powyższe uprawnienie powoda bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje fakt, w jakim trybie ustał stosunek pracy powoda- czy za wypowiedzeniem pracownika czy też „dyscyplinarnie”. Pozbawienie powoda prawa do „13” wynagrodzenia za rok 2011 nie było powiązane z przyjętym trybem ustania stosunku pracy lecz z postawieniem mu zarzutów karnych w postępowaniu przygotowawczym.

Wobec wydania wyroku uniewinniającego sądu karnego ( I i II instancji) brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia ujemnych konsekwencji dla powoda długości trwania postępowania karnego. Nie da się pogodzić z klauzulami generalnymi ( zasadami słuszności i współżycia społecznego) przerzucania na uprzednio oskarżonego ujemnych i negatywnych skutków „oczyszczania” swojego dobrego imienia, powiązanego z długotrwałością prowadzonego wobec niego postępowania karnego.

W ocenie Sądu Rejonowego zasadnym jest uwzględnienie roszczenia powoda tytułem skapitalizowanych odsetek za okres sporny przy przyjęciu jako daty początkowej ich naliczenia dnia 30.01.2012 r. – to jest daty rzeczywistej wypłaty świadczenia ówczesnym pracownikom Izby Wytrzeźwień. Nie ma żadnych racjonalnych przesłanek aby uprzywilejowywać powoda i naliczać mu odsetki od dnia 1.01.2012 jak w pozwie. W tym zakresie Sąd powództwo oddalił.

Sąd przyjąt do rozstrzygniecia sprawy kwotę hipotetycznie wyliczoną przez stronę pozwaną jak w zaświadczeniu z 4.11.2014 r. ( k.40). Jednocześnie w zakresie kwestionowanych przez powoda kosztów uzyskania przychodu Sąd podzielił stanowisko strony pozwanej co do przyjęcia iż, koszty te potrąca się pracownikowi raz w miesiącu przy wypłacie wynagrodzenia miesięcznego, a zatem zostały mu już potrącone w roku 2011 za każdy miesiąc do 30.09.2011r . kiedy doszło do rozwiązania umowy o pracę w związku z wypowiedzeniem złożonym przez pracownika. Powód przedstawia odmienną interpretację, niemniej nie przedstawia żadnych alternatywnych wyliczeń, jedynie enigmatycznie i niejasno powołuje się na przeciwną praktykę organów podatkowych.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie I i II sentencji wyroku.

Sąd nie znalazł podstaw do obciążania powoda kosztami zastępstwa procesowego strony przeciwnej w części objętej punktem II sentencji wyroku- oddaleniem powództwa. Powód wygrał proces co do zasady i w przeważającym zakresie co do wysokości i winien korzystać z dobrodziejstwa art.102 kpc. O powyższym orzeczono jak w punkcie III sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 4 i art. 35 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.), nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych pracownik wnoszący powództwo lub strona wnosząca odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem art. 35 i 36. Natomiast w myśl art. 113 ust. 1 w/w ustawy, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Kosztami poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa, była opłata od pozwu.

Sąd zaliczył je na rachunek Skarbu Państwa, nie znajdując podstaw do obciążenia nimi powódki, o czym orzeczono jak w punkcie IV sentencji wyroku.

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono jak w pkt V sentencji wyroku na zasadzie art. 477 ² § 1 k.p.c., w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda, a więc w realiach stanu faktycznego niniejszej sprawy- w całości.