Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSO Arkadiusz Śmiech – (spr.)

Sędziowie SO Katarzyna Żmigrodzka

SO Ewa Bogusz- Patyra

Protokolant Małgorzata Dubiel

przy udziale Prokuratora Marty Baranowskiej

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2014 roku

sprawy J. B.

oskarżonego z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 178a § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie

z dnia 4 marca 2014 roku sygn. akt II K 1176/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za instancję odwoławczą 60 (sześćdziesiąt) złotych opłaty oraz 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków.

XI Ka 795/14

UZASADNIENIE

J. B. został oskarżony o to, że w dniu 23 listopada 2013 roku w Ł., województwa (...) jechał jako kierujący samochodem osobowym m-ki O. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości (I-badanie -1,02 mg/l, II-badanie-1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

tj. o czyn z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 178a § 1 kk

Wyrokiem zaocznym z dnia 4 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Łukowie oskarżonego J. B. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a § 4 kk w zw. z art. 178a § 1 kk skazał go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 42 §2 kk orzekł środek karny w postaci 3 (trzech) lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, zasądził o oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów procesu w tym kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych skutkujący uznaniem, iż w stosunku do oskarżonego nie zachodzą przesłanki z art. 69 § 1, 2 i 4 kk zd. drugie, podczas gdy postawa oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu wskazują, iż wszystkie dyrektywy oraz cele kary zostaną w pełni osiągnięte w wypadku orzeczenia jej z warunkowym zawieszeniem wykonania, które to naruszenie miało wpływ na treść zapadłego wyroku, gdyż gdyby sąd prawidłowo ustalił stan faktyczny dotyczący warunków i właściwości osobistych oskarżonego, jego sposobu życia, zachowania po popełnieniu przestępstwa doszedłby do wniosku, iż karą adekwatną do okoliczności czynu i osoby sprawcy byłoby orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, które to błędne ustalenie stanu faktycznego doprowadziło do naruszenia wymienionego w art. 438 pkt 4 kpk, a więc rażącej niewspółmierności kary polegającej na orzeczeniu bezwzględnej kary pozbawienia wolności, podczas gdy karą adekwatną do czynu oraz osoby sprawcy byłaby kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Podnosząc powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna, stąd nie zasługiwała na uwzględnienie. Charakter podniesionego w niej zarzutu powoduje, że posiada ona status oczywiście bezzasadnej.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie ujawniła, aby Sąd I instancji procedując w sprawie niniejszej dopuścił się jakichkolwiek nieprawidłowości, w szczególności tej, która stanowi podstawę wniesionego środka odwoławczego. Zaskarżony wyrok jest bowiem prawidłowy w części dotyczącej orzeczenia o karze. Rodzaj i wymiar orzeczonej kary, jak również środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów, świadczy o tym, że Sąd Rejonowy miał w polu widzenia wszystkie okoliczności decydujące o karze, we właściwych proporcjach je uwzględnił, czym sprostał wymaganiom dyrektyw sędziowskiego wymiaru kary przewidzianym w art. 53 kk. Sąd pierwszej instancji wykazał przy tym, że w świetle dotychczasowej karalności oskarżonego, brak jest podstaw do sformułowania pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Zgodnie z treścią art. 69 § 4 kk wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim oraz sprawcy przestępstwa określonego w art. 178 a § 4 kk (a taki występek został przypisany oskarżonemu ) Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Analiza tego przepisu daje podstawę do stwierdzenia, że w razie skazania za występek, o którym mowa powyżej, poszerzeniu ulega katalog okoliczności, których ustalenie jest konieczne do sięgnięcia po instytucję warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności i nie wystarcza już samo zaistnienie przesłanek z art. 69 § 1 i 2 kk.

Nie istnieje legalny katalog uzasadnionych szczególnych okoliczności, które mogą wpływać na zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawców wymienionych w art. 69 § 4 kk. Mogą więc one dotyczyć różnych sytuacji i należą do swobodnej oceny sądu. Jakkolwiek nie muszą to być okoliczności o charakterze wyjątkowym, to jak podnosi się w nauce, są to okoliczności zarówno przedmiotowe jak i podmiotowe (motywacja, pobudki), jak też dotyczące stanu zdrowia sprawcy, trudnych warunków rodzinnych czy sytuacji materialnej. Może tutaj chodzić również o nagromadzenie okoliczności łagodzących: zwykłych bądź nietypowych, nadzwyczajnych, rzadko spotykanych oraz o ich łączną ocenę.

W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju szczególny wypadek, uzasadniający przekonanie o celowości sięgnięcia po instytucję probacji, nie występuje. W szczególności nie uzasadnia tego postawa oskarżonego, jaką zaprezentował w toku postępowania, a więc przyznanie się do winy i złożenie wyczerpujących wyjaśnień oraz sytuacja rodzinna oskarżonego, na którą co oczywiste niebagatelny wpływ będzie miała konieczność odbycia kary pozbawienia wolności.

Tego rodzaju okoliczności, w których obrońca upatruje spełnienia warunku, o którym mowa w art. 69 § 4 kk nie stanowią i nie mogą stanowić szczególnych przesłanek uzasadniających zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary. Należy je określić mianem typowych dla zdecydowanej większości sprawców przestępstw, zaś w przypadku oskarżonego nie posiadają żadnej charakterystycznej wymowy. Należy przy tym dodać, iż przy uwzględnieniu tego, że oskarżony był już karany w związku z prowadzeniem pojazdu w stanie nietrzeźwości nie można uznać by zastosowanie ponownie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary mogło odnieść rezultaty w zakresie celów, jakie powinna wywrzeć wymierzona kara. Okoliczność powyższa w powiązaniu z ponownym popełnieniem tego samego rodzaju przestępstwa świadczy o niepoprawności zachowania J. B..

Podkreślić też należy, że przy wymiarze kary Sad winien uwzględniać nie tylko cele zapobiegawcze i wychowawcze względem oskarżonego ale również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości społecznej. Premiowanie zaś postawy wyrażającej się w powtórnym naruszeniu zasad dotyczących bezpieczeństwa drogowego, niewątpliwie w sposób niekorzystny wpłynęłoby na odbiór społeczny konieczności przestrzegania norm dotyczących ruchu na drodze. Nie można wreszcie tracić z pola widzenia okoliczności dostrzeżonej przez Sąd Rejonowy a dotyczącej tego, że oskarżony kierując pojazdem w stanie nietrzeźwości stwarzał realne zagrożenie nie tylko dla siebie, ale również przewożonego pasażera.

W świetle wyżej przedstawionych okoliczności, nie może być mowy o rażącej surowości kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk, polegającej na wymierzeniu oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności, a tylko wówczas byłaby podstawa do korekty tej części wyroku na korzyść oskarżonego.

Mając na uwadze zaprezentowaną motywację, nie dostrzegając uchybień, które należałoby uwzględnić z urzędu Sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku.

Rozstrzygnięcie w zakresie kosztów sądowych za instancję odwoławczą uzasadnia przepis art. 627 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 1 w zw. z art.8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami).