Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt II C 895/10 z powództwa D. G. skierowanego przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Zdrowia o zadośćuczynienie i odszkodowanie zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 października 2010 roku do dnia zapłaty, a także kwotę 2.650 zł oraz kwotę 552 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, oddalił powództwo w pozostałym zakresie i nie obciążył powódki nieuiszczonymi kosztami sądowymi w zakresie oddalonego powództwa.

Powyższe orzeczenie zaskarżył apelacją pozwany Skarb Państwa – Minister Zdrowia w całości. Rozstrzygnięciu skarżący zarzucił:

1.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału poprzez pominięcie tej części opinii biegłego z dnia 7 marca 2012 roku, z której wynika, że dodatkowymi czynnikami uszkadzającymi wątrobę to negatywny wpływ na miąższ wątroby leków zarówno onko-hematologicznych przyjmowanych w przeszłości w związku z ostrą białaczką limfatyczną oraz zalecanych powódce leków w (...), za które pozwany nie ponosi najmniejszej winy, parametry wątrobowe od czasu wyroku w sprawie II C 1373/98 nie zmieniły się, a mimo to Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził jeszcze 7.650 zł;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, poprzez uznanie wszystkich innych schorzeń powódki D. G., takich jak ostra białaczka limfatyczna, szereg schorzeń natury psychiatrycznej, a schorzenia te nie mające związku z wzw typu C, to powódka żąda z tego tytułu dalszych kwot zadośćuczynienia i odszkodowania.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa, a także zmianę postanowienia o kosztach stosownie do wyników postępowania.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od skarżącego na rzecz powódki kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Już na wstępie podnieść należy, iż apelacja strony pozwanej stanowi jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z w pełni trafnymi rozważaniami i w konsekwencji także ze słusznym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego i z tych też względów nie mogła ona skutkować jej uwzględnieniem. Wbrew bowiem twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną próbę zwalczenia prawidłowych i nieobarczonych jakimkolwiek błędem ustaleń Sądu pierwszej instancji.

Nie ma przede wszystkim racji skarżący podnosząc, iż Sąd Rejonowy niesłusznie zasądził na rzecz powódki zadośćuczynienie, skoro w zasadzie w stanie zdrowia D. G. od czasu wydania przez Sąd Okręgowy w Łodzi orzeczenia w sprawie II C 1373/98 nic nie uległo zmianie, a w szczególności nie nastąpiło pogorszenie w stopniu, który nie byłby brany pod uwagę przez poprzednio orzekający Sąd w sprawie z powództwa wyżej wymienionej. Taka argumentacja pozwanego, poparta nadto twierdzeniami o tym, iż negatywny wpływ na miąższ wątroby powódki miały przede wszystkim leki zażywane przez D. G. w związku z leczeniem ostrej białaczki limfatycznej, jak również leki zaordynowane powódce w (...), a nie zaś leczenie powódki interferonem, nie może zasługiwać na uwzględnienie. Wymaga podkreślenia, iż Sąd Rejonowy istotnie dostrzegł, że u powódki występowały także inne schorzenia wymagające specjalistycznego leczenia. Schorzeń tych jednakże i związanej z nimi terapii lekami określonego rodzaju Sąd pierwszej instancji nie wziął pod uwagę, wyraźnie zaznaczając w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, iż za szkodę niemajątkową podlegającą rekompensacie, a jednocześnie nieuwzględnioną w wyroku Sadu Okręgowego w Łodzi z dnia 18 października 2000 roku (sygn. akt II C 1373/98), należy uznać negatywne doznania, cierpienia i dolegliwości powódki związane wyłącznie z odbywaniem terapii interferonem. Zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż o rozmiarze krzywdy powódki, która nie istniała jeszcze w takiej postaci w czasie poprzedniego orzekania przez Sąd Rejonowy, świadczy niewątpliwie rodzaj i charakter skutków ubocznych związanych z zakwalifikowaniem powódki do leczenia interferonem w postaci uczulenia na skórze, dreszczy, bólów głowy, czy też obniżonej temperatury ciała. Jak trafnie nadto zauważył Sąd Rejonowy, powódka niewątpliwie odczuwała dolegliwości związane z długotrwałym, regularnym dojeżdżaniem na leczenie. Słusznie również Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż na stan psychiki powódki ma aktualnie niewątpliwie wpływ to, iż odczuwa ona silne obawy, że leczenie kolejny, trzeci już raz okaże się nieskuteczne, a także obawia się, że kolejne leczenie (tym razem trójlekowe) nie będzie refundowane, jej zaś nie będzie na nie stać. Przy ocenie rozmiaru krzywdy powódki nie można było pominąć także takich okoliczności, jak fakt, iż D. G. z powodu swojego zakażenia spotyka się w życiu z sytuacjami, kiedy czuje się gorzej traktowana, wykluczona, a także nie może korzystać z pewnych usług. W konsekwencji zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż wszystkie powyższe okoliczności złożyły się na krzywdę powódki, która powinna zostać zrekompensowana, a nie została w poprzednim postępowaniu, choćby dlatego, że powódka wówczas nie tylko nie odbywała jeszcze leczenia, ale nawet nie wiadomo było, czy będzie do niego zakwalifikowana.

Sąd Rejonowy prawidłowo również orzekł o roszczeniu powódki o odszkodowanie w wysokości 2.650 zł. W szczególności Sąd ten słusznie w kwocie powyższej uwzględnił koszt zakupu przez D. G. za cenę 250 zł specjalistycznej lodówki do przewożenia interferonu. W świetle jednoznacznych wniosków zawartych w opinii biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych W. W., iż lek interferon stosowany przez powódkę w jej terapii wymaga przechowywania oraz przewożenia w niskich temperaturach, czyli w lodówce, zaskakujące jest stanowisko skarżącego, że jego wiedza nabyta przy okazji uczestniczenia w licznych sprawach, przedmiotem których były roszczenia majątkowe i niemajątowe tego samego rodzaju, co w niniejszej, nie pozwala na akceptację stanowiska, iż transport interferonu winien odbywać się w szczególnych warunkach, tj. w lodówce. Biegły stanowczo bowiem wskazał, iż opisany wyżej lek powinien być przechowywany w niskiej temperaturze, wynoszącej około 4 ⁰ C i w tym też celu pacjentom są wydawane na czas kuracji specjalne torby – izotermy. Fakt zapotrzebowania powódki na zakup przedmiotowej torby (lodówki) wydaje się zatem w niniejszej sprawie nie budzić wątpliwości. Słusznie również Sąd Rejonowy ocenił, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że niecelowy był zakup przez powódkę przedmiotowej specjalistycznej lodówki, gdyż mogła ona lodówkę tego typu uzyskać nieodpłatnie. Wprawdzie, jak trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji, biegły wypowiedział się, że zakup lodówki nie był konieczny, gdyż pacjentom wydaje się specjalistyczne torby izotermiczne lub wystarczające jest przewiezienie leku w termosie np. jak do lodów, w którym mogą się zmieścić 4 ampułkostrzykawki z lekiem, podkreślić jednak należy, iż powódce jak wynika z przeprowadzonych dowodów w postaci zeznań świadków, żadnej torby nie wydano, jak również nie poinstruowano jej, że może te leki przewozić w termosie. Ponadto, jak wskazała powódka, w zwykłym termosie ampułkostrzykawki nie zmieściłyby się, a więc nawet gdyby powódka chciała przewozić je w termosie do lodów, to i tak musiałaby go nabyć. Skoro zatem jest faktem niespornym, że przedmiotowy lek powinien być przechowywany w temperaturze ok. 4 stopni, a powódce nie zapewniono torby izotermicznej na czas transportu, ani nie powiedziano, jak mogłaby inaczej lek bezpiecznie przewieźć, staranności powódki w zakresie zapewnienia odpowiednich warunków przewozu leku w postaci decyzji o zakupie lodówki samochodowej, nie należy oceniać - jak zdaje się to sugerować skarżący - w kategoriach „niepotrzebnego pomysłu” powódki, ale wręcz przeciwnie – w kategoriach wydatku uzasadnionego, będącego w bezpośrednim związku z faktem zakażenia. Z tego też względu za w pełni prawidłowe należało uznać uwzględnienie w kwocie należnego powódce odszkodowania również kwoty 250 zł z tytułu zakupu lodówki.

Apelujący zaskarżył wyroku Sąd Rejonowego wprawdzie w całości, jednakże w żadnej części apelacji skarżący nie przytoczył jakiejkolwiek argumentacji, która jego zdaniem wskazywać by miała na niezasadność zasądzenia na rzecz powódki tytułem odszkodowania również zwrotu kosztów dojazdów do szpitala. Dlatego też jedynie na marginesie należy wskazać, iż w ocenie Sądu odwoławczego w pełni trafna jest konstatacja Sądu pierwszej instancji, iż gdyby nie zakażenie wzw typu C, odpowiedzialność za które została już prawomocnie przypisana pozwanemu, powódka nie musiałaby dojeżdżać do szpitala w L.. Sąd Rejonowy prawidłowo również obliczył częstotliwość tychże dojazdów i odległość, jaką D. G. każdorazowo musiała pokonać, a w konsekwencji prawidłowy jest również ustalony przez Sąd pierwszej instancji ostateczny koszt tych podróży.

Mając na uwadze powyższe, a także fakt, że w postępowaniu apelacyjnym nie ujawniono okoliczności, które Sąd drugiej instancji winien wziąć pod uwagę z urzędu, apelacja podlegała oddaleniu w oparciu o art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od strony pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika powódki w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).