Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grażyna Tokarczyk

Sędziowie SSO Dariusz Prażmowski (spr.)

SSO Grzegorz Kiepura

Protokolant Sylwia Sitarz

przy udziale Marka Dutkowskiego

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2015 r.

sprawy T. W. zd. C. ur. (...) w U.

córki T. i Z.

oskarżonej z art. 286§1 kk i art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 28 sierpnia 2014 r. sygnatura akt VI K 381/14

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie z punktu 4 dotyczące przepadku przedmiotu;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. C. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia oskarżoną od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej wyrokiem wydanym w trybie art. 335 k.p.k., z dnia 28 sierpnia 2014 r. w sprawie o sygnaturze akt VI K 381/14, orzekał w sprawie oskarżonej T. W.. W punkcie 4 wyroku Sąd na mocy art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek przedmiotu opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...) pod poz. (...).

Apelację od tego wyroku wniósł oskarżyciel publiczny, zaskarżając orzeczenie w części dotyczącej rozstrzygnięcia o środku karnym, zarzucając:

I.  obrazę przepisu prawa materialnego, a to art. 44 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy jego zastosowanie było obligatoryjne i orzeczenie przepadku dowodu rzeczowego, szczegółowo opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz.(...), to jest podrobionej przez T. W. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych numer (...), w oparciu o przepis art. 44 § 2 k.k., podczas gdy powyższy dowód rzeczowy stanowił przedmiot pochodzący bezpośrednio z przestępstwa,

II.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 343 § 6 k.k. w zw. z art. 335 § 1 k.p.k. oraz art. 343 § 7 k.p.k., poprzez uwzględnienie wniosku prokuratora o wydanie wyroku skazującego w trybie art. 335 § 1 k.p.k. w zakresie orzeczenia o przepadku dowodu rzeczowego, w sytuacji, gdy z uwagi na stan faktyczny oraz prawny sprawy nie było to możliwe w toku postępowania o sygn. VI K 381/14, lecz jedynie w toku postępowania sygn. VI K 363/14 (obecnie VI K 354/14), jak również poprzez nie skierowanie sprawy do rozpoznania na zasadach ogólnych.

Podnosząc powyższy zarzut wniósł prokurator o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi I instancji. Na rozprawie odwoławczej oskarżyciel publiczny zmodyfikował wniosek, wnosząc o uchylenie rozstrzygnięcia o przepadku przedmiotu oraz utrzymanie wyroku w pozostałej części.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się zasadna.

Stwierdzić należy, iż stan faktyczny ustalony przez Sąd nie był przez strony kwestionowany, a wypada zauważyć, iż poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne są zasadne i zostały poczynione w oparciu o właściwie zgromadzony materiał dowodowy. Sąd Rejonowy swe ustalenia faktyczne poczynił w oparciu o konsekwentne wyjaśnienia oskarżonej.

Sąd I instancji rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie czyniąc swe ustalenia faktyczne. Dokonana przez Sąd ocena dowodów w żadnym razie nie nosi znamion dowolności, lecz zgodna jest z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Nie potwierdziła kontrola przeprowadzona przez Sąd Odwoławczy, by Sąd Orzekający dopuścił się w zaskarżonym wyroku błędów w ustaleniach faktycznych, bowiem Sąd oparł swój wyrok na faktach, które znajdują oparcie w wynikach postępowania dowodowego, a wnioski wysnute z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego zgodne są z prawidłami logicznego rozumowania. Ocena dowodów zaprezentowana przez Sąd Rejonowy nie jest w żadnym razie ocena dowolną, lecz przeciwnie obiektywną, bezstronną, w trakcie której nie przekroczono granic swobodnej oceny dowodów jak i logicznego rozumowania. Sąd I instancji w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Ocena materiału dowodowego przez Sąd nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, w żadnym razie nie stanowi zaś oceny dowodów tych dowolnej.

Wina oskarżonej w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości Sądu Odwoławczego, podobnie jak zastosowana przez Sąd I instancji kwalifikacja prawna czynu oskarżonej.

Nie znalazł również Sąd Okręgowy podstaw do kwestionowania orzeczenie w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary.

Stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie ustaleń społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy oskarżonej, jak również w materii przyjęcia istnienia pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonej uznać należy za w pełni zasadne. W ocenie Sądu Odwoławczego wymierzona oskarżonej kara 8 miesięcy pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby w pełnym zakresie uwzględnia wszelkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary, jest adekwatna do stopnia zawinienia i wykazanego przez oskarżoną natężenia złej woli.

Zasadnie wskazał oskarżyciel publiczny na konieczność zmiany zaskarżonego wyroku. Opis czynu zawarty w akcie oskarżenia, jak i opis czynu przypisanego oskarżonej w wyroku wskazuje, iż T. W. podrobiła dokument, nanosząc na nim podpisy R. B.. Powyższe znajduje swoje odzwierciedlenie w pisemnym uzasadnieniu wyroku (k. 91 verte), co równocześnie prowadzi do wniosku, że dokument w postaci podrobionej przez T. W. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych numer (...) nie może być uznany za inny przedmiot, niż "pochodzący bezpośrednio z przestępstwa". Wynika z tego, iż orzeczenie jego przepadku winno było nastąpić na podstawie art. 44 § 1 k.k. a nie art. 44 § 2 k.k. Sąd Rejonowy sporządzając uzasadnienie orzeczenia dostrzegł zresztą swój błąd i wskazał treść prawidłowego rozstrzygnięcia. Nietrafny był natomiast początkowy wniosek oskarżyciela publicznego, prowadzący do uchylenia wyroku. Trafnie bowiem prokurator wskazuje, iż przeciwko T. W. oraz D. K. (to jest osobie, która ją miała podżegać do dokonania powyższego czynu) został skierowany jeden akt oskarżenia, zaś sprawa została zarejestrowania w Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej pod sygnaturą VI K 363/14. Na etapie sądowym postępowania Sąd Rejonowy wyłączył do odrębnego rozpoznania sprawę T. W. i zarejestrował ją pod sygnaturą VI K 381/14. W aktach wyłączonej sprawy nie znalazł się jednak oryginał umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych numer (...), bowiem dowód ten znajduje się w aktach sprawy przeciwko D. K. o sygnaturze obecnie VI K 354/14. Orzeczenie zatem przepadku umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych numer (...) nie mogło nastąpić w niniejszym postępowaniu, stąd i uchylenie wyroku byłoby nietrafne, a zaistniały błąd należało skorygować przez uchylenie rozstrzygnięcia o przepadku przedmiotu, co jest rozstrzygnięciem korzystnym dla oskarżonej, skoro dotyczyło środka karnego.

Z tych też względów Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił punkt 4 wyroku.

Kierując się wskazanymi wyżej powodami Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w pozostałym zakresie w mocy, bowiem nie znalazł podstaw do kwestionowania trafności zaskarżonego wyroku w zakresie ustalonego stanu faktycznego i przeprowadzonej przez Sąd I instancji oceny dowodów, ani co za tym idzie w zakresie orzeczenia o winie i będącego jej konsekwencją orzeczenia o karze, uznając wymierzoną oskarżonej karę za współmierną w stosunku do społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i spełniającą zadania społecznego oddziaływania kary, jak i cele prewencji indywidualnej.

Kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążył Sąd Skarb Państwa, po myśli przepisów wskazanych w części dyspozytywnej wyroku, zwalniając oskarżoną od ich ponoszenia, nadto zasądzono koszty obrony z urzędu.