Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2015 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:SSA Barbara Krameris

Sędziowie:SSA Cezariusz Baćkowski

SSA Edward Stelmasik (spr.)

Protokolant:Iwona Łaptus

przy udziale prokuratora Prok. Okręg. del. do Prok. Apel. Tadeusza Kaczana

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2015 r.

sprawy W. W. (1)

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 8 września 2014 r. sygn. akt III Ko 105/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. J. 120 zł tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu wnioskodawcy w postępowaniu odwoławczym oraz 27, 60 zł tytułem zwrotu podatku VAT;

III. stwierdza, że Skarb Państwa ponosi koszty postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 25.06.2014 r. W. W. (2) wniósł do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa łącznie kwoty 300 tyś. złotych tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia, jako konsekwencję bezpodstawnego skazania w sprawie II K 2303/10 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze wyrokiem łącznym z dnia 16.12.2010 r. na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 8.09.2014 r. powyższy wniosek oddalił (III Ko 105/14).

Apelację od tego wyroku wniosła pełnomocnik wnioskodawcy zarzucając:

1.  naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść wyroku:

- art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 170 kpk w zw. z art. 558 kpk poprzez nierozpoznanie wniosku dowodowego wnioskodawcy zawartego we wniosku z dnia 24.06.2014 r. o dopuszczenie dowodu z zaświadczenia o stanie zdrowia W. W. (1) poprzez zwrócenie się przez Sąd I instancji do Zakładu Karnego w Z. o wydanie zaświadczenia o stanie zdrowia W. W. (1), w sytuacji gdy dowód ten był możliwy do przeprowadzenia i konieczny dla wyjaśnienia istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy, a w konsekwencji nieprzeprowadzenie powyższego dowodu mimo jego istotnego znaczenia dla prawidłowego wyrokowania w sprawie;

- art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 558 poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, niedokonanie przez Sąd I instancji jakichkolwiek ustaleń w przedmiocie zakresu rozstroju zdrowia wnioskodawcy oraz skutków tego rozstroju na przyszłość, zaniechanie zasięgnięcia opinii biegłych z zakresu kardiologii, stomatologii oraz psychologii mimo, iż ustalenie powyższych okoliczności wymagało wiadomości specjalnych, zaś dowody te miały istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia rozmiaru krzywdy doznanej przez wnioskodawcę wskutek ponownego wykonania części odbytej kary pozbawienia wolności, a także rozmiaru negatywnych skutków dla zdrowia wnioskodawcy (fizycznego i psychicznego) oraz następstw tych skutków dla zdrowia wnioskodawcy w przyszłości;

- art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie ustaleń faktycznych w oparciu tylko o część zgromadzonego materiału dowodowego, pozostawienie części materiału spowodowanego poza zainteresowaniem, oceną i analizą Sądu I instancji.

2. obrazę prawa materialnego art. 552 § 1 kpk w zw. z art. 445 § 1 kc poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż w niniejszej sprawie nie została spełniona przesłanka wynikająca z art. 552 § 1 kpk w postaci zaistnienia szkody i krzywdy wynikającej z wykonania względem wnioskodawcy W. W. (1) części orzeczonej kary pozbawienia wolności i w konsekwencji oddalenie w całości wniosku i nie przyznanie wnioskodawcy żadnej kwoty z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz odszkodowania za poniesioną szkodę.

Powołując się na powyższe zarzuty wniosła ona o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz W. W. (1) tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za bezpodstawne skazanie łącznie 300 tyś. zł.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja jest niezasadna i to w stopniu niemalże oczywistym.

1. Tak oceniając wniesiony środek odwoławczy pomija Sąd Apelacyjny nawet kwestię złożenia przez W. W. (1) przedmiotowego wniosku po upływie terminu określonego w art. 555 kpk. Zważyć bowiem w tym miejscu należy, że orzeczenie, wznawiające postępowanie w sprawie II K 2303/10 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w zakresie wymierzenia W. W. kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności i umorzenia postępowania w tej części, uprawomocniło się 15.01.2013 r. (k. 17 akt VI Ko 101/12). W tej sytuacji roczny termin do złożenia żądania w przedmiocie odszkodowania upłynął 15.01.2014 r. (art. 555 kpk.). Żądanie zgłoszone 25.06.2014 r. dokonane, więc zostało z oczywistym przekroczeniem terminu wskazanego w/w przepisie. Zauważono jednak, że zarzutu takiego nie zgłoszono, stąd też nie był on brany pod uwagę przez Sąd Apelacyjny przy rozstrzyganiu przedmiotowej apelacji.

2. Stwierdzono natomiast, że żądanie skazanego W. W. (1) było niezasadne i to w stopniu oczywistym. Zważyć należy, że ani skazany ani też jego pełnomocnik nie kwestionują ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy. Sąd ten ustalił co prawda, że w wyroku łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16.12.2010 r. obok zasadnie wymierzonej kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności, wymierzono nadto bezpodstawnie karę 3 lat pozbawienia wolności, lecz równocześnie ustalono, iż z tego tytułu nie doszło do bezpodstawnego wykonania tej kary 3 lat pozbawienia wolności. Prezentując takie stanowisko nie traci Sąd Apelacyjny z pola widzenia faktu, że w okresie od 9 maja 2012 r. do 4.06.2013 r. wprowadzono do wykonania pozostałą część tej kary (k. 63 akt Ko 105/14), lecz w późniejszym czasie a konkretnie 19.12.2012 r. zmieniono kolejność wykonywania wyroków orzeczonych wobec tego skazanego, stąd też w sposób efektywny w istocie nie doszło do wykonania w żadnym zakresie kary 3 lat pozbawienia wolności, wymierzonej w sprawie II K 2303/10 (k. 5 akt VI Ko 101/12). Podnieść w tym miejscu należy, iż wobec wnioskodawcy W. W. wykonywano poczynając od 2009 r. szereg wyroków i jak on sam przyznał przed Sądem Okręgowym „ pozostało mu do odbycia jeszcze 18 miesięcy pozbawienia wolności” (k. 37 akt III Ko 105/14). Przyznał, że ten okres, w którym wprowadzono do wykonania pozostałą część kary 3 lat pozbawienia wolności, został później zaliczony na poczet innych kar, to jednak uważa, że należy mu się odszkodowanie i zadośćuczynienie, gdyż kara łączna 3 lat pozbawienia wolności nie powinna być mu wymierzona. Uważa więc, że odszkodowanie należy się mu za sam fakt bezpodstawnego tj. powtórnego wymierzenia mu kary łącznej (k. 37-38).

Sąd Okręgowy trafnie uznał, iż stanowisko powyższe nie ma prawnego uzasadnienia. Zważyć bowiem należy, iż do uzyskania prawa do odszkodowania i zadośćuczynienia na podstawie przepisów rozdziału 58 kpk nie jest wystarczającym fakt bezzasadnego skazania, lecz nadto winno nastąpić odbycie takiej kary.

W odniesieniu do skazanego W. W. (1) ten drugi warunek nie został spełniony, gdyż de facto kary łącznej, wymierzonej w sprawie II K 2303/10, nie odbył. W konsekwencji zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Orzeczenie o kosztach procesu za drugą instancję ma oparcie w art. 554 § 2 kpk.