Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Olsztynie VI Wydział Cywilny Rodzinny w składzie:

Przewodniczący: SSO Waldemar Pałka

Sędziowie: SO Lech Dłuski

SO Ewa Błesińska (spr.)

Protokolant: sekr. sąd. Joanna Niedzielska

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2015 roku w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletniego D. K. reprezentowanego przez matkę A. K.

przeciwko W. C. i A. C.

o alimenty

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie

z dnia 22 września 2014 roku

sygn. akt III RC 709/14

oddala apelację

Sygn. akt VI RCa 315/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z 22 września 2014r. w sprawie III RC 709/14 zasądził od pozwanych W. C. i A. C. na rzecz małoletniego powoda D. K. alimenty w wysokości po 100 zł miesięcznie od każdego z pozwanych, tj. łącznie 200 zł miesięcznie płatnych do rąk matki powoda A. K. do 10 dnia każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat poczynając od dnia 22 września 2014r. Oddalił powództwo w pozostałej części obejmującej roszczenie o ustalenie alimentów na poziomie po 200 zł miesięcznie od każdego z pozwanych.

Sąd uzasadnił decyzję dostrzeżeniem komfortowej sytuacji materialnej pozwanych i problemami w zabezpieczeniu potrzeb powoda przez jego matkę. W ocenie Sądu podstawą obciążenia pozwanych obowiązkiem alimentacyjnym wobec powoda jest fakt niewywiązywania się z obowiązku alimentowania powoda przez jego ojca, który jest synem pozwanych. Sąd dostrzegł podstawy do obciążenia pozwanych brakującą częścią środków, jako dalszych krewnych zobowiązanych do alimentacji, gdyż uznał, że matka powoda nie ma możliwości samodzielnego zabezpieczenia jego potrzeb. Sąd uznał jednocześnie, że żądanie powoda jest wygórowane i adekwatnym do sytuacji będzie ustalenie obowiązku alimentacyjnego pozwanych wobec powoda na poziomie łącznie 200 zł miesięcznie.

Wyrok ten apelacją zaskarżyli pozwani wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa oraz zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Podnieśli uzasadniając stanowisko, że Sąd błędnie ustalił ich sytuację materialną uznając, że dysponują znacznym majątkiem, który może przynosić im dochody. Podali, że część zobowiązań została zaciągnięta w celu wsparcia funkcjonowania powoda, nadto nie mogli oni zakładać w czasie ich zaciągania, że ich budżet zostanie obciążony alimentami. Wskazali, że wywiązali się już z obowiązku alimentacyjnego i aktualnie sprzeciwiają się ingerowaniu w ich wydatki przez matkę powoda. Zakwestionowali wskazanie na niewywiązywanie się przez ich syna z obowiązku alimentacyjnego wobec powoda. Za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego uznali obciążanie ich obowiązkiem alimentacyjnym wobec powoda, którego utrzymywać powinni rodzice.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanych na podstawie art. 385 k.p.c. została oddalona jako bezpodstawna.

Zgromadzony materiał dowodowy skutecznie podważył twierdzenia pozwanych o braku możliwości partycypowania w kosztach utrzymania powoda. Nie sposób również przyjąć, by obciążenie ich częścią kosztów zabezpieczenia usprawiedliwionych potrzeb wnuka było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Słusznie dostrzegli skarżący, że pierwszoplanowymi zobowiązanymi do utrzymania powoda są jego rodzice. Matka powoda z tego obowiązku wywiązuje się do granic własnych możliwości. Ojciec powoda natomiast unika zaangażowania w realizowanie obowiązków rodzicielskich. Matka powoda nie jest w stanie samodzielnie zabezpieczyć usprawiedliwionych potrzeb powoda. Uzyskuje dochód w wysokości 2000 zł netto, nadto samodzielnie sprawuje opiekę nad synem. Wykorzystała również możliwości wyegzekwowania od ojca powoda należnych alimentów. Z zaświadczenia komornika prowadzącego egzekucję alimentów wynika, że zaległość na dzień 17 maja 2013r. wynosiła 2 972,76 zł, nadto z postanowienia komornika z dnia 20 maja 2014r. o wymierzeniu pozwanemu grzywny wynika, że jako pracodawca ojca powoda nie wypełnił obowiązku potrącenia świadczeń. Wbrew więc twierdzeniom pozwanych zaistniały podstawy wskazane w art. 132 k.r.o. do obciążenia ich obowiązkiem alimentacyjnym wobec powoda.

Ustalenie wysokości obowiązku wynika z przepisu art. 135§1 k.r.o. Sąd Rejonowy słusznie ustalił, że potrzeby małoletniego powoda są standardowe, gdyż jest zdrowy, rozwija się prawidłowo. Przyjęć więc należy, że koszt zabezpieczenia jego usprawiedliwionych potrzeb wynosi około 800 zł miesięcznie. Powód uprawniony jest do zabezpieczenia potrzeb podstawowych, jak wyżywienie, ubranie, okazjonalne leczenie, ale też innych usprawiedliwionych związanych z rozwijaniem zainteresowań i rozsądnymi rozrywkami. Ojciec powoda obciążony został obowiązkiem alimentacyjnym wynoszącym 400 zł miesięcznie, niemniej obowiązku tego nie realizuje. Matka powoda więc tym samym obciążona jest nie tylko pełnym zakresem obowiązków wykonywania osobistej pracy na rzecz powoda, ale i pełnymi kosztami utrzymania. Nie sposób sytuacji tej akceptować. Zasadne jest więc wsparcie kosztów utrzymania małoletniego powoda alimentami pochodzącymi od dalszych krewnych, czyli dziadków powoda. Wysokość ustalonego przez Sąd I instancji obowiązku jest, w ocenie Sądu odwoławczego, adekwatna do potrzeb powoda, nie wykracza również poza możliwości finansowe pozwanych. Kwota łącznie 200 zł pochodząca od pozwanych stanowi niewielki udział w kosztach jego utrzymania, niemniej przy uwzględnieniu budżetu matki powoda stanowić będzie dostrzegalne wsparcie, zwłaszcza przy uwzględnieniu postawy ojca powoda wobec obowiązku finansowania kosztów jego utrzymania. Sytuacja materialna pozwanych natomiast pozwala na przekazywanie takiej kwoty bez spowodowania nadmiernego uszczerbku w ich utrzymaniu. Pozwani starali się wykazać brak możliwości przekazywania na utrzymanie powoda kwoty 200 zł miesięcznie, niemniej analiza ich sytuacji materialnej podważa ich stanowisko. Dysponują oni nieruchomościami, z których pobierają korzyści. Z najmu osiągają znaczący dochód nawet przy uwzględnieniu obciążenia nieruchomości kredytem. Trudno również przyjąć, że prowadzą działalność gospodarczą pomimo znacznych strat. Znamienne jest również eksponowanie wspierania utrzymania innych wnuków przez pozwanych. Dostrzeżenie wieku pozostałych wnuków wskazuje, że pozwani ze względów osobistych nie zamierzają partycypować w kosztach utrzymania powoda. Wskazali bowiem na rozprawie, że wspierają w utrzymaniu dorosłych wnuków. Tym bardziej więc winni pomóc w zabezpieczeniu potrzeb powoda, który z racji wieku nie ma możliwości samodzielnego zabezpieczenia nawet części finansowych potrzeb.

W konsekwencji argumenty wskazane przez pozwanych w apelacji nie zostały uznane za przekonujące i tym samym mogące spowodować ingerencje w zaskarżony wyrok. W konsekwencji Sąd odwoławczy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 132 k.r.o. oddalił apelację jako bezzasadną.