Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 stycznia 2014 roku Sąd Rejonowy w Kutnie w sprawie sygn. akt I C 101/13 oddalił powództwo główne R. M. skierowane przeciwko T. B. o przywrócenie stanu zgodnego z prawem, a także oddalił powództwo wzajemne T. B. skierowane przeciwko R. M. o udostępnienie lokalu.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód R. M., wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kutnie. Wyrokowi skarżący zarzucił sprzeczność istotnych ustaleń z zebranym materiałem dowodowym przez przyjęcie, że ustalony stan faktyczny jest zgodny z prawem.

W piśmie procesowym z dnia 24 listopada 2014 roku pozwana oświadczyła, iż nie zgadza się z argumentacją powoda zawartą w apelacji i wnosi o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Apelacja nie jest zasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Skarżący w swojej apelacji zarzucił Sądowi Rejonowemu sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym poprzez przyjęcie, że ustalony stan faktyczny jest zgodny z prawem. Zarzut ten okazał się jednak chybiony. Wbrew bowiem twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie w treści apelacji zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

W swojej apelacji skarżący domaga się przywrócenia stanu zgodnego z treścią postanowienia Sądu Rejonowego w Kutnie z dnia 29 maja 2007 roku (sygn. akt I Ns 625/02) wydanego w sprawie o zniesienie współwłasności, jak również zgodnego z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia 21 lipca 2006 roku (sygn. akt II SA/Łd 478/06). Zdaniem apelującego aktualnie istniejący stan rzeczy jest tożsamy ze stanem, który wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia 21 lipca 2006 roku został uznany za niezgodny z prawem, a nadto uniemożliwia stronom korzystanie z przyznanych lokali. W konsekwencji jako jedyne słuszne rozwiązanie skarżący przyjął przywrócenie istniejącego stanu do treści postanowienia z dnia 29 maja 2007 roku wydanego przez Sąd Rejonowy w Kutnie w sprawie I Ns 625/02 o zniesienie współwłasności oraz do treści wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2006 roku (sygn. akt II SA/Łd 478/06).

Argumentacji przedstawionej powyżej nie można uznać za trafną.

Na wstępie należy wskazać, iż trafnie podnosi skarżący, że decyzja z dnia 23 grudnia 2004 roku nr (...) Starosty (...) zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na przebudowę części pomieszczenia usługowego w parterze budynku mieszkalno – usługowego na sklep spożywczy już nie obowiązuje, bowiem została uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia 21 lipca 2006 roku (sygn. akt II SA/Łd 478/06). Podkreślenia wymaga fakt, iż decyzja ta została wydana w związku z postanowieniem Sądu Rejonowego w Kutnie z dnia 8 listopada 2002 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 234/98, na mocy którego został wydzielony małżonkom E. i R. M. z nieruchomości położonej w K. przy ulicy (...) lokal użytkowy położony na parterze w szczycie budynku od strony hotelu stanowiący część sklepu z komputerami o powierzchni 24,9528 m ². Istnienie powyższego postanowienia Sądu Rejonowego oraz decyzji administracyjnej stworzyło małżonkom M. prawne podstawy do przeprowadzenia adaptacji wydzielonego im pomieszczenia. W konsekwencji do września 2005 roku skarżący zdążył założyć płyty na sufit, dociągnąć do pomieszczenia planowanego na łazienkę rurę kanalizacyjną przeprowadzoną przez piwnice, założyć w pomieszczeniu instalację elektryczną, z tym, że nie została ona jeszcze podłączona do sieci. Powód przebudował także okno pomieszczenia na drzwi wejściowe i nad wsypem na węgiel do piwnicy zbudował schody. Wszystkie powyższe działania skarżącego, sprowadzające się nadto do prac polegających na zabudowaniu wsypu węglowego schodami do wstawionych drzwi od ulicy (...) i poprowadzeniu rur wodno-kanalizacyjnych do owego lokalu nie były bezprawne – nastąpiły bowiem na skutek wykonania wskazanego wyżej postanowienia i w czasie, gdy jeszcze nie zostało wydane postanowienie nakazujące powodowi powstrzymanie się od wykonywania dalszych robót adaptacyjnych. Jeżeli zatem w dacie dokonywania tych prac działania powoda nie były bezprawne, to tym samym nie może on również zarzucać bezprawności działaniom pozwanej, które w istocie sprowadzają się do korzystania z wcześniej przeprowadzonych przez powoda i znajdujących umocowanie we właściwych orzeczeniach sądu oraz decyzjach administracyjnych prac adaptacyjnych w lokalu nr (...) i ich kontynuacji w ramach aktualnie przysługujących pozwanej uprawnień właścicielskich do przedmiotowego lokalu.

Fakt, iż prace adaptacyjne dokonywane przez powoda w lokalu usługowym nr (...) obejmujące między innymi budowę schodów nad zsypem do piwnicy, a także przebudowę okna na drzwi wejściowe, nie były czynione bezprawnie, bowiem znajdowały oparcie w decyzjach właściwych organów, nie ma jednak w niniejszej sprawie decydującego znaczenia, bowiem, jak słusznie zauważył sam skarżący, wskazana wyżej decyzja Starosty (...), jak również postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 8 listopada 2001 roku w sprawie wydzielenia do użytkowania lokalu użytkowego już nie obowiązują. Ocena działań pozwanej winna być zatem - na co również słusznie wskazał skarżący, wyciągając z powyższego faktu jednakże błędne wnioski - dokonana na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Kutnie z dnia 29 maja 2007 roku (sygn. akt I Ns 625/02) wydanego w sprawie o zniesienie współwłasności. Podkreślić należy, iż po zniesieniu współwłasności E. i R. M. został przyznany na wyłączną własność na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej wyłącznie lokal mieszkalny numer (...), do którego przypisano piwnicę nr 5. E. i R. M. nie został natomiast przyznany żaden z lokali handlowych. Istotne znaczenie ma w niniejszej sprawie również to, iż piwnice nr 5 i 8 miały wsyp węglowy, jednakże nad piwnicą nr 5 znajdowały się schody wybudowane przez apelującego prowadzące do lokalu handlowego nr (...), w którym to właśnie miało być wcześniej wydzielone pomieszczenie dla E. i R. M.. Piwnica nr 5 ma jednak bezpośrednio wyjście na zewnątrz znajdujące się w bocznej ścianie budynku, co wynika z faktu, iż wcześniej R. M. prowadził w tej piwnicy sklep z hydrauliką. Poza tym można się do niej dostać również korytarzem piwnicznym, od którego powód się odgrodził przytwierdzając gwoździami blachę do ościeżnicy. Tym samym jest on obecnie w posiadaniu jednej dużej piwnicy składającej się z piwnic nr 5, 8 i 9, albowiem do dnia dzisiejszego nie zostały wybudowane ściany działowe.

Jak wynika z powyższego korzystanie przez pozwaną z lokalu użytkowego nr (...) nie jest czynione w sposób bezprawny, bowiem znajduje swoje umocowanie w postanowieniu Sądu Rejonowego w Kutnie z dnia 29 maja 2007 roku (sygn. akt I Ns 625/02) wydanym w sprawie o zniesienie współwłasności. Nadto nie można uznać, aby to właśnie czynności podjęte przez pozwaną skutkowały jakimkolwiek ograniczeniem powoda w możliwości korzystania z piwnicy. Ograniczenia te, jak wynika z poczynionych ustaleń faktycznych, nastąpiły bowiem wyłącznie na skutek czynności podejmowanych przez samego powoda, który do 2007 roku był w posiadaniu przedmiotowej piwnicy i godził się na ograniczenia w jej korzystaniu wynikające z dokonywanej przez niego przebudowy lokalu handlowego.

W ocenie Sądu nie można również wykluczyć, aby wystąpienie z żądaniem zamurowania drzwi wejściowych do lokalu nr (...) i rozebrania schodów miało na celu tylko i wyłącznie uniemożliwienie T. B. korzystania z wyodrębnionego z lokalu handlowego nr (...) spornego lokalu. Za taką konstatacją przemawia bowiem zachowanie powoda, który uniemożliwiał naprawę nieszczelności rur kanalizacyjnych w jego piwnicy, a nadto sam tego nie czynił, mimo, że niewątpliwie rura wychodząca poza obręb łazienki jest już częścią przynależną do części wspólnych budynku jako instalacja kanalizacyjna i mógłby to uczynić w oparciu o treść art. 140 k.c. Za powyższym świadczy też fakt zablokowania przez powoda dostępu do swojej piwnicy od strony korytarza, co wskazuje, iż nie zamierzał i nie zamierza on z piwnicy nosić węgla do lokalu mieszkalnego, oraz fakt, iż cały czas ma on możliwość złożenia węgla w piwnicy chociażby poprzez drzwi wychodzące na zewnątrz budynku z jego piwnicy.

W świetle powyższego zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż w sprawie niniejszej nie zostały wypełnione wszystkie przesłanki wskazane w art. 222 § 2 k.c. umożliwiające powodowi skuteczne skorzystanie z roszczenia negatoryjnego.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd odwoławczy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.