Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Renata Bober

Protokolant: st.sekr.sądowy Agnieszka Krztoń

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2015 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: T. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) T. K. w D.

przeciwko: G. W. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwa A. G. W. w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda T. K. na rzecz pozwanego G. W. kwotę 10.847 zł (dziesięć tysięcy osiemset czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania poniesionych w sprawie.

Sygn. akt VI GC 196/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 13 lutego 2015 r.

Pozwem wniesionym w sprawie powód T. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wniósł przeciwko pozwanemu G. W. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...) pozew w postępowaniu nakazowym o zapłatę kwoty 248.247,88 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności od kwot wskazanych w pozwie i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powyższego powód wskazał, że w ramach współpracy gospodarczej pozwany składał mu zlecenia wykonania usług transportowych. Nadmienił, iż pozwany nigdy nie zakwestionował sposobu wykonania zlecenia, co znalazło potwierdzenie w braku kwestionowania przez pozwanego wystawionych faktur oraz w częściowym uregulowaniu należności z nich wynikających . Powód dodał, iż łączna suma zobowiązań pieniężnych pozwanego z tytułu faktur VAT nr (...) wyniosła 611.945,25 zł. Poza wpłatami dokonanymi bezpośrednio przez pozwanego, tj. przelewami z dnia 4 lipca 2013 r., 19 września 2013 r., 4 listopada 2013 r., 16 sierpnia 2013 r., 12 lipca 2013 r., 26 lutego 2014 r., 20 lutego 2014 r., 26 marca 2014 r., 17 lipca 2013 r., 16 października 2013 r., 26 lipca 2013 r., 5 marca 2013 r., na łączną kwotę 260.410,07 zł, część należnego powodowi wynagrodzenia w wysokości 30.000,00 zł została uregulowana w konsekwencji zawarcia przez powoda umowy faktoringu a dalsza część wynagrodzenia w wysokości 103.287,30 zł została uregulowana w wyniku wzajemnego potrącenia wierzytelności. Powód wskazał, iż termin płatności wynagrodzenia objętego wszystkimi w/w fakturami upłynął. Nadto nadmienił, że pozwany spełniając część świadczeń względem powoda, nie wskazał, który dług chce zaspokoić. W tym stanie rzeczy powód zgodnie z dyspozycją przepisu art. 451 § 3 k.c. zaliczał wpłaty na poczet długów najdawniej wymagalnych.

Powód wskazał, iż pozwany nie uregulował powyższych należności pomimo zwrócenia się do niego z wezwaniem do zapłaty z dnia 24 marca 2014 r. Dodał, że pozwany na dzień wytoczenia powództwa jest zobowiązany do zapłaty na jego rzecz wynagrodzenia w łącznej wysokości 248.247,88 zł a wynikającego z faktur o nr (...).

Dnia 22 kwietnia 2014 r. tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu, sygn. akt VI GNc 164/14.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powyższego, pozwany podniósł przede wszystkim zarzut braku legitymacji czynnej powoda. Podkreślił, że powód zgodnie z treścią pozwu dochodzi roszczenia z faktur VAT nr (...) a na każdej z w/w faktur VAT znajduje się zastrzeżenie o treści następującej: „zgodnie z umową faktoringu nr (...) z dnia 19 listopada 2013 r. oraz naszym zawiadomieniem z dnia 19 listopada 2013 r. zawiadamiamy, że wierzytelność określona treścią niniejszej faktury została przelana w całości na (...) Bank Spółdzielczy z siedzibą w S. przy ul. (...) nr KRS (...) Oddział w D., a zatem zaplata winna być dokonana na rachunek tego Banku (...)”. Wobec powyższego w ocenie pozwanego z treści dołączonych przez powoda do pozwu dokumentów, jednoznacznie wynika, że nie przysługuje mu względem pozwanego żadne roszczenie, albowiem wszelkie należności zostały scedowane na podmiot trzeci – Bank Spółdzielczy w S.. Zdaniem pozwanego, powód więc sam wykazał, że nie przysługuje mu roszczenie w stosunku do powoda, a tym samym, że brak mu legitymacji czynnej do występowania przeciwko pozwanemu. Pozwany przyznał, że został poinformowany o dokonanej cesji przez w/w bank a także, iż nigdy nie otrzymał jakiejkolwiek informacji o rozwiązaniu umowy, tudzież o zajściu okoliczności które świadczyłyby o tym, że powód na powrót stał się wierzycielem pozwanego. O powyższym świadczy w ocenie pozwanego też fakt, że wykonał on jedną z płatności bezpośrednio na konto w/w banku. W tym stanie rzeczy zdaniem pozwanego, powód nie ma legitymacji czynnej do występowania z powództwem w niniejszej sprawie.

W odpowiedzi na powyższy zarzut pozwanego o braku legitymacji czynnej po stronie powodowej, powód odnosząc się do twierdzeń i zarzutów pozwanego zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty, przyznał, iż zawarł z (...) Bankiem Spółdzielczym z siedzibą w S. umowę faktoringu nr (...) dnia 19 listopada 2013 r., jednak w jego ocenie była to jedynie umowa ramowa, określająca ogólne zasady współpracy powoda z bankiem, nie wywierająca skutku cesji jakichkolwiek wierzytelności na rzecz banku, bez odrębnej, wyraźnej regulacji. Powód wskazał, że wierzytelności, których zaspokojenia dochodzi w niniejszym postępowaniu, nie zostały objęte umowami cesji na rzecz banku. Powyższe w ocenie powoda rozstrzyga także jednoznacznie kwestię legitymacji czynnej w niniejszym postępowaniu a zarzuty pozwanego w tym zakresie należy traktować jako pozbawione podstaw faktycznych i prawnych, jako niewykazanych w toku postępowania.

Pismem z dnia 4 lipca 2014 r. powód na mocy art. 203 k.p.c. częściowo cofnął powództwo w zakresie kwoty 26.300,64 zł i wniósł o zasądzenie kwoty 221.947,24 zł wraz odsetkami za opóźnienie w płatności liczonymi od kwot szczegółowo wskazanych w pozwie, podnosząc, iż na skutek nie uwzględnienia wpłaty od innego podmiotu, nie zarachował uiszczonych w tym zakresie należności.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył w sprawie co następuje:

Powód T. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w D. w ramach współpracy gospodarczej z pozwanym G. W. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) w O., świadczył usługi polegające na przetransportowaniu określonych rzeczy do miejsc wskazanych przez pozwanego oraz na montażu przetransportowanych przedmiotów. Pozwany w ramach współpracy gospodarczej z powodem składał powodowi zlecenia wykonania na jego rzecz w/w usług transportowych. W związku z powyższym za wykonane na rzecz pozwanego usługi transportowe, powód wystawiał faktury VAT o nr: (...).

Dowód: wypis z CEIDG powoda z dnia 10 kwietnia 2014 r., wypis z CEIDG pozwanego z dnia 10 kwietnia 2014 r.,, faktury VAT o nr (...) z dnia 21 stycznia 2013 r., (...) z dnia 24 maja 2013 r., (...) z dnia 10 czerwca 2013 r., (...) z dnia 15 lipca 2013 r., (...)z dnia 26 lipca 2013 r.,(...)z dnia 17 sierpnia 2013 r., (...) z dnia 1 września 2013 r.,(...) z dnia 14 września 2013 r.,(...)z dnia 1 października 2013 r., (...) z dnia 19 listopada 2013 r., (...)z dnia 24 listopada 2013 r., (...)z dnia 4 grudnia 2013 r., (...)z dnia 27 grudnia 2013 r., (...) z dnia 3 stycznia 2014 r.

Dnia 19 listopada 2013 r. powód zawarł z (...) Bankiem Spółdzielczym z siedzibą w S. umowę faktoringu nr (...), przedmiotem której było odpłatne świadczenie przez bank usług na rzecz faktoranta (powoda), obejmujących finansowanie działalności faktoranta w drodze nabywania niewymagalnych wierzytelności przysługujących faktorantowi w związku z jego działalnością gospodarczą. (§ 1 umowy). Nadto zgodnie z § 4 faktorant zobowiązywał się przenosić na bank, niewymagalne wierzytelności pieniężne w stosunku do swych kontrahentów, na zasadzie art. 509 i nast. Kodeksu cywilnego, a bank zobowiązał się powyższe należności nabywać. Przelew miał dochodzić do skutku na zasadach określonych w § 5, wskazującym, iż w celu wykonania powyższego zobowiązania, w związku z wystawieniem przez powoda faktury kontrahentowi, faktorant - powód, zwróci się do banku z podpisanym przez siebie zleceniem, o treści i formie wskazanej przez bank o nabycie wierzytelności. Natomiast zgodnie z ust 2 § 5 wykup miał dojść do skutku z chwila umieszczenia przez bank, w ciągu 2 dni roboczych od dnia złożenia zlecenia wraz z wymaganymi dokumentami, adnotacji na zleceniu o treści: „wykupiono wierzytelność w dniu ….. na kwotę …..; stopa odsetek dyskontowych….; prowizja …….; kwotę ….. przekazano w dniu …. na rachunek faktoranta nr …..” oraz odbitki stempla bankowego na przedstawionych do wykupu fakturach. Zgodnie z przedmiotową umową, faktury powinny być wystawiane w formie określonej we właściwych przepisach i zawierać klauzulę umieszczoną przez faktoranta o treści: „zgodnie z umową faktoringu nr (...) z dnia 19 listopada 2013 r. oraz naszym zawiadomieniem z dnia …… zawiadamiamy, że wierzytelność określona treścią niniejszej faktury została przelana w całości na (...) Bank Spółdzielczy z siedzibą w S. przy ul. (...), nr KRS (...) Oddział w D., a zatem zapłaty należy dokonać na rachunek tego Banku (...)”. (ust 3 § 5 umowy).

Dowód: umowa faktoringu nr (...) z dnia 19 listopada 2013 r.

Wystawione przez powoda faktury za wykonane na rzecz pozwanego usługi transportowe o nr (...)oraz (...) zawierały zastrzeżenie o treści zgodnej z klauzulą zawartą w ust 3 § 5 umowy faktoringu o nr (...) z dnia 19 listopada 2013 r., czyniące zadość wymaganiom formalnym do skutecznego przeniesienia przez faktoranta (powoda) na bank niewymagalnych wierzytelności pieniężnych w stosunku do swych kontrahentów na zasadzie art. 509 i nast. Kodeksu cywilnego.

Dowód: faktury VAT o nr (...) z dnia 19 listopada 2013 r., (...) z dnia 24 listopada 2013 r., (...)z dnia 4 grudnia 2013 r.,(...)z dnia 27 grudnia 2013 r., (...) z dnia 3 stycznia 2014 r.

Kwota należności dochodzona przez powoda pozwem wynikała z 5 powyższych faktur tj. nr (...) oraz (...).

Pismem z dnia 8 grudnia 2014 r. kierowanym do (...) Banku Spółdzielczego S.A. z siedzibą w S., Oddział w D., powód w nawiązaniu do prowadzonych rozmów dotyczących jego zadłużenia względem banku wskazał, iż wyraża chęć powrotnego nabycia praw do dwóch scedowanych w ramach umowy faktoringu na bank wierzytelności, ponieważ objęte były one powództwem przeciwko G. W. i w tym zakresie – jak wskazał powód – nie przysługuje mu legitymacja czynna do wniesienia powództwa.

Dowód: pismo powoda z dnia 8 grudnia 2014 r. kierowane do (...) Banku S.A. z siedzibą w S., Oddział w D..

Na rozprawie w dniu 13 lutego 2014 r. Sąd Okręgowy uchylił swoje postanowienie w trybie art. 240 § 1 k.p.c. wydane na rozprawie w dniu 28 listopada 2014 r. w zakresie zwrócenia się do (...) Banku Spółdzielczego z siedzibą w S. w celu udzielenia informacji w przedmiocie zakresu nabytych przez bank na podstawie umowy faktoringu nr (...), wierzytelności.

Ponadto na rozprawie w dniu 13 lutego 2014 r. Sąd Okręgowy z urzędu dopuścił dowód z umowy faktoringu nr (...), biorąc pod uwagę, iż przedmiotowa umowa nie została doręczona stronie pozwanej i w tym zakresie odczytując na rozprawie uregulowanie zawarte w § 5 przedmiotowej umowy z dnia 19 listopada 2013 r. Nadto Sąd Okręgowy postanowił z urzędu dopuścić również dowód z pisma powoda skierowanego do Banku Spółdzielczego S.A. z/s w S. z dnia 8 grudnia 2014 r., w którym to powód powołując się na przedmiotową umowę, wnioskował o powrotne nabycie praw do dwóch scedowanych w ramach umowy na bank wierzytelności, objętych powództwem przeciwko pozwanemu, przyznając, iż w powyższym zakresie nie przysługuje mu legitymacja czynna.

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 248.247,88 zł wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu opóźnienia w płatności wystawionych przez powoda faktur VAT. Powód wskazał, że dochodzona pozwem kwota wynika z faktur VAT o numerach: (...). (...). Pismem z dnia 4 lipca 2014 r. powód częściowo cofnął powództwo w zakresie kwoty 26.300,64 zł i wniósł o zasądzenie kwoty 221.947,24 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w płatności, liczonymi od kwot wskazanych w w/w piśmie, nadmieniając, iż na skutek nie uwzględnienia wpłaty od innego podmiotu, nie zarachował uiszczonych w tym zakresie należności.

Strona pozwana, już w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym podniosła zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powodowej wskazując, iż powodowi nie przysługuje względem pozwanego żadne roszczenie, albowiem wszelkie należności dochodzone przez powoda zostały scedowane na podmiot trzeci tj. Bank Spółdzielczy w S..

Powód odnosząc się do przedmiotowego zarzutu braku legitymacji czynnej w niniejszym postępowaniu wskazywał jedynie, że umowa faktoringu nr (...) z dnia 19 listopada 2013 r. łącząca go z bankiem, była wyłącznie umową ramową, a wierzytelności, których zaspokojenia dochodził niniejszym pozwem, nie zostały objęte umowami cesji na rzecz banku.

Sąd Okręgowy rozpoznając niniejszą sprawę ograniczył się do kwestii podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu braku legitymacji czynnej procesowej po stronie powodowej jako zarzutu najdalej idącego, rzutującego na dalsze postępowanie w sprawie.

W związku z powyższym przedmiotem oceny było, czy stronie powodowej w okolicznościach niniejszej sprawy przysługiwała legitymacja procesowa do żądania zasądzenia kwoty dochodzonej pozwem z tytułu nieuiszczonych przez pozwanego należności wynikających z wystawionych przez stronę powodową faktur VAT tj. o numerach: (...)

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014 r. I ACa 286/14). Wskazać należy także, iż zgodnie z art. 232 zd. 2 k.p.c. sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Jednakże kompetencja sądu do dopuszczenia dowodu z urzędu musi być postrzegana jako wyjątkowa, gdyż jej nadużycie może skutkować zarzutem naruszenia zasady równości stron, jako jednego z uprawnień o charakterze publiczno-prawnym wywodzonego z konstytucyjnego prawa do sądu. W świetle art. 232 k.p.c. zd. pierwsze w zw. z art. 3 k.p.c. i w art. 6 § 2 k.p.c. to na stronach spoczywa obowiązek przytaczania faktów jak i przedstawiania dowodów, natomiast sąd swoją aktywnością powinien czuwać nad prawidłowym wykonaniem tychże powinności procesowych i egzekwować sankcje związane z uchylaniem się przez strony od obowiązku lojalnego i rzetelnego toczenia sporu. Strony obarczone są skutkami niewykazania swoich twierdzeń w świetle przepisów prawa materialnego (art. 6 k.c.).

Odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy wskazać należało, że uwzględnienie przez Sąd powództwa następuje przede wszystkim po wykazaniu zgodnie z regułą 6 k.c. i 232 k.p.c., twierdzeń i okoliczności na które strona powołuje się w pozwie, w tym także, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, okoliczności bycia wierzycielem pozwanego tj. posiadania uprawnienia do żądania od pozwanego z którym łączy powoda stosunek zobowiązaniowy, spełnienia świadczenia. W tym aspekcie, odnosząc się do obowiązku wykazania legitymacji procesowej czynnej, legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego do wytoczenia powództwa stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Przyjmuje się na ogół, że legitymacja procesowa jest właściwością podmiotu, w stosunku do którego sąd może rozstrzygnąć o istnieniu albo nieistnieniu indywidualno-konkretnej normy prawnej przytoczonej w powództwie. Legitymacja procesowa jest więc zawsze powiązana z normami prawa materialnego. W powyższym zakresie sąd nie może prowadzić postępowania dowodowego, gdyż naruszałoby to równowagę procesową stron, bowiem obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne. Zaznaczyć także należy, iż sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jednakowoż może podjąć takie działanie jeżeli strona nie jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie została dostatecznie pouczona o przysługujących jej prawach czy też ma trudności z formułowaniem wniosków dowodowych. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała miejsca. W związku z powyższym Sąd Okręgowy uchylił swoje wcześniejsze postanowienie dowodowe wydane na rozprawie w dniu 28 listopada 2014 r. w sprawie zwrócenia się do (...) Banku Spółdzielczego z siedzibą w S. celem udzielenia informacji w przedmiocie zakresu nabytych przez bank wierzytelności. Wyjaśnienie powyższej kwestii miało niewątpliwie istotne znacznie dla ustalenia czy stronie powodowej przysługiwała legitymacja czynna do wystąpienia z powództwem w niniejszej sprawie, zwłaszcza w aspekcie podniesionego przez pozwanego zarzutu braku tejże legitymacji, który wynikał z tego, iż niezapłacone przez pozwanego a wystawione przez powoda faktury VAT o nr (...) stanowiące podstawę dochodzenia przez powoda roszczenia o zapłatę należności z nich wynikających, za wykonane przez stronę powodową usługi transportowe na rzecz pozwanego, były zaopatrzone w adnotację wynikającą z ust 3 § 5 umowy faktoringu wskazującą, iż wierzytelność określona daną fakturą zawierającą przedmiotową klauzulę, została przelana w całości na podmiot trzeci czyli (...) Bank Spółdzielczy z siedzibą w S..

Opierając się na literalnym brzmieniu umowy faktoringu nr (...) z dnia 19 listopada 2013 r. przyjąć należało, iż zamieszczenie przedmiotowej klauzuli na fakturze wystawionej przez powoda wobec kontrahenta, stanowiło spełnienie wymogów formalnych jakie stawiał § 4 ust 1 wskazujący, iż faktorant zobowiązuje się przenosić na bank niewymagalne wierzytelności pieniężne w stosunku do swych kontrahentów na zasadzie art. 509 i nast. k.c. a bank zobowiązuje się powyższe wierzytelności nabywać. Przelew miał dojść do skutku na zasadach określonych w § 5. Tak też powyższe zapisy umowne rozumiała strona pozwana uiszczając należność wynikającą z faktury nr (...), a dochodzonej pozwem, bezpośrednio na konto w/w banku.

W rezultacie w oparciu o tenże materiał dowodowy tj. dowody z dokumentów w postaci umowy faktoringowej i faktur, które posiadają w swej treści klauzule o zbyciu wierzytelności na rzecz banku, Sąd doszedł do przekonania, że powód nie wykazał aby pomimo w/w dowodów z dokumentów w rzeczywistości ustalenia stron tj. banku i powoda były inne niż z nich wynikają. W tym też zakresie powód, oprócz faktu zawarcia przedmiotowej umowy z bankiem, nie wykazał jakichkolwiek innych okoliczności jakie mogłyby wynikać z przedsiębranych przez niego czynności tj. z zawarcia przedmiotowej umowy faktoringu z (...) Bankiem Spółdzielczym i umieszczenia klauzuli na wystawianych przez siebie fakturach VAT a to w wykonaniu zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy faktoringu tj. cesji wierzytelności z wystawionych przez niego faktur, na bank. Zaznaczyć należy ze strona powodowa, pomimo wielu miesięcy trwania przedmiotowego sporu nie przedstawiła też żadnego dowodu na okoliczność, iż nie doszło w świetle postanowień przedmiotowej umowy faktoringu do zbycia wierzytelności wynikających z dochodzonych przez nią należności z w/w faktur bądź też że doszło do cesji zwrotnej w/w wierzytelności od banku. Podkreślić należy, że to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia, że sytuacja przedstawiała się inaczej, niż to wynika z treści dokumentów załączonych do akt sprawy. Sąd w tym zakresie nie może opierać się jedynie na twierdzeniach stron, które mogą być dowolne w zależności od potrzeby procesowej.

Wskazać należy również, że powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika chcąc wykazać, iż z treści przedłożonych dokumentów, tj. umowy faktoringowej jak i adnotacji o przelewie wierzytelności umieszczonych na fakturach, wynikają odmienne wnioski, mając zwłaszcza na uwadze, iż art. 65 § 2 k.c. pozwala niewątpliwie uwzględniać sądom pozatekstowe okoliczności, w tym cel jaki strony miały na uwadze przy zawieraniu umowy (co wymaga nie tylko analizy samych postanowień umowy ale także ich wcześniejszych oraz późniejszych oświadczeń i zachowań), powinien we własnym zakresie uzyskać dowody na tą okoliczność, chociażby od banku - wskazujące, które z wierzytelności wynikających z faktur objętych żądaniem pozwu a przedstawionych bankowi, objęte zostały cesją wierzytelności, albowiem z pisma z dnia 8 grudnia 2014 r. kierowanego przez powoda do w/w banku nie wynika, jakie wierzytelności scedowane na rzecz banku w ramach umowy faktoringu powód chciał z powrotem nabyć. Wyżej wymienione czynności dowodowe, które powinien przedsięwziąć powód w celu wykazania swej legitymacji procesowej, nie należały do kompetencji Sądu albowiem jak wskazano, Sąd nie jest uprawniony strony w tym zakresie wyręczać oraz nie jest zobowiązany do zarządzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, zwłaszcza jeżeli strony reprezentowane są przez profesjonalnych pełnomocników. Powyższe, jak wcześniej podkreślono naruszałoby równowagę procesową stron. Jednakże Sąd dopuścił w sprawie z urzędu dowód w postaci pisma powoda z dnia 8 grudnia 2014 r. zważając na okoliczność, że sąd nie musi (a w zasadzie nawet nie powinien) ograniczać się wyłącznie do biernej oceny stanowisk stron, lecz w przypadku istnienia wątpliwości dotyczących znaczenia procesowego przedstawionych okoliczności faktycznych i zarzutów, skorzystać z instrumentów o których mowa w art. 207 § 3 k.p.c. a zwłaszcza w art. 212 § 1 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, a to niewykazanie przysługującej powodowi legitymacji procesowej do wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie przechodząc do dalszego merytorycznego rozpoznania sprawy, tj. oceny zasadności żądania pozwu, Sąd Okręgowy uznał podniesiony przez pozwanego zarzut braku legitymacji procesowej po stronie powodowej za zasadny i w związku z tym oddalił powództwo, o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku.

W przedmiocie kosztów postępowania, Sąd orzekł stosownie do wyniku sprawy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Kosztami postępowania została w całości obciążona strona powodowa. Przedmiotowe koszty obejmują wynagrodzenie dla pełnomocnika procesowego strony pozwanej w niniejszym postępowaniu oraz wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej w postępowaniu zażaleniowym w przedmiocie zabezpieczenia roszczenia powoda dochodzonego pozwem w związku uchyleniem przez Sąd Apelacyjny w Rzeszowie postanowieniem z dnia 5 września 2014 r. I Acz 550/14, postanowienia tut. Sądu z dnia 22 kwietnia 2014 r., VI GNc 164/14 o udzieleniu zabezpieczenia i przekazania sprawy tut. Sądowi do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygniecie o kosztach postępowania zażaleniowego, o czym Sąd Okręgowy orzekł w pkt II wyroku.