Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2015 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Sp. z o. o. w W.

przeciwko: (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w J.

o zapłatę kwoty 523,57 zł

I.  powództwo oddala w całości,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 197,00 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 180,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V GC 326/14 upr

UZASADNIENIE

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowana przez radcę prawnego w pozwie z dnia 31.10.2013 r. skierowanym przeciwko (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa z (...) w J. pozwie o zapłatę wniosła
o zasądzenie kwoty 523,57 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 430,50 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i od kwoty 93,07 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów sądowych w kwocie 30,00 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 180 zł oraz opłaty manipulacyjnej 0,54 zł.

W uzasadnieniu wskazała, że pozwana w dniu 02.02.2012 r. zawarła z spółką (...) sp. z o.o. w formie ustnej umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...), jednakże nie wywiązała się ze zobowiązania zapłaty za świadczone usługi. Usługa polegać miała na publikacji ogłoszenia reklamowego strony pozwanej w pakiecie multimedialnym J. i L., a za realizację tej usługi pozwana zobowiązana była do zapłaty wynagrodzenia. Spółka za wykonaną umowę wystawiła fakturę nr (...) z terminem płatności na dzień 02.03.2012 r. Pozwany nie dokonał zapłaty wobec czego powód na podstawie umowy cesji wierzytelności, zawartej w dniu 22.02.2013r., nabył prawo do dochodzenia roszczeń od pozwanej z tytułu świadczenia usług. W dniu 12.03.2013r. pozwana wezwaniem do zapłaty została poinformowana o przeniesieniu wierzytelności na powódkę jednocześnie wezwana do zapłaty zobowiązania w kwocie 430,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Wezwanie okazało się bezskuteczne w związku z czym powódka wystąpiła z pozwem o zapłatę.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie Wydział VI Cywilny nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 5 v) z dnia 19.03.2013 r. w sprawie VI Nc-e 2520130/13 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W wywiedzionym przez pozwaną reprezentowaną przez adwokata sprzeciwie od nakazu zapłaty (k.6-7,51-53) zaskarżyła ona w/w orzeczenie w całości wnosząc
o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu zarzuciła, że pomiędzy stronami nigdy nie doszło do zawarcia umowy, wobec czego żądanie należności wynikającej z faktury nr (...) oraz odsetek jest bezzasadne, nieuprawnione i jednocześnie nie udowodnione przez powódkę. Nadto pozwana zarzuciła, iż zgodnie ze statutem Spółdzielni (...) organem uprawnionym do jej reprezentowania, w tym zawierania w jej imieniu i na jej rzecz umów jest zarząd. Natomiast jak wynika z dołączonej do pozwu umowy, została ona zawarta z pracownikiem pozwanej – B. K., która nie jest osoba uprawnioną do zawierania umów w imieniu pozwanej. W dalszej kolejności pozwana zarzuciła, że powód nie wykazał aby usługa, o której mowa w umowie nr (...) z dnia 02.02.2012r. została wykonana.

Postanowieniem z dnia 29.04.2014 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie Wydział VI Cywilny stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu od nakazu zapłaty i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał do rozpoznania sprawę tutejszemu Sądowi.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty (k.61-62) podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Strony są przedsiębiorcami. Powód działa w formie spółki kapitałowej, zaś pozwany prowadzi działalność gospodarczą jako Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w J. w oparciu w wpis do Krajowego Rejestru Sądowego – Rejestru Spółdzielni. Spółdzielnia reprezentowana jest przez zarząd, z tym że oświadczenia woli za spółdzielnię składają dwaj członkowie zarządu lub jeden członek zarządu z pełnomocnikiem.

(kopia wyciągu z KRS strony powodowej karta 34-39, bezsporne,

kopia wyciągu z KRS strony pozwanej karta 55-56, bezsporne)

W dniu 02.02.2012 r. konsultant pkt.pl (...) sp. z o.o. w W. M. C. skontaktowała się telefonicznie na nr Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w J. z B. K. zatrudnioną tam na stanowisku specjalisty od spraw członkowsko-mieszkaniowych, administracji i kadr. Wskazała, iż „telefonuje odnośnie wpisów spółdzielni, jak co roku”. Następnie odczytała B. K. posiadane dane teleadresowe które wymieniona uaktualniła w zakresie adresu e-maila. Na pytanie czy ma pozostać moduł podstawowy danych odpowiedziała twierdząco oraz zgodziła się na kwotę i termin płatności w ramach modułu podstawowego na kolejny rok. B. K. po zakończeniu tej rozmowy była przekonana, że potwierdziła tylko dane teleadresowe spółdzielni. Nigdy dotąd nie zawierała umów w imieniu spółdzielni, ani nie była do tego typu czynności umocowana. Wszystkie umowy w imieniu spółdzielni zawierał jej zarząd.

Po przeprowadzonej rozmowie konsultant pkt.pl (...) sp. z o.o. w W. M. C. sporządziła formularz umowy , zaś w dniu 08.02.2012 r. wystawiono fakturę na kwotę 430,50 zł brutto. Następnie faktura ta została przesłana stronie pozwanej.

Strona pozwana odesłała w/w fakturę domagając się przesłania jej egzemplarza umowy i wskazując, że nie zawierała żadnej umowy z pkt.pl (...) sp. z o.o. w W..

(umowa nr (...) z dnia 02.02.2012 k.22, faktura VAT nr (...) k.23, płyta CD z nagraniem k.63 (koperta), zeznania świadka B. K. k.76-77)

Dnia 22.02.2013 r. na mocy umowy przelewu wierzytelności powódka nabyła wierzytelność spółki pkt.pl (...) sp. z o.o. w W..

Pismem z dnia 12.03.2013r. powódka poinformowała stronę pozwaną
o nabyciu wierzytelności od pkt.pl. (...) sp. z o.o. w W. na kwotę 430,50 zł tytułem zawartej w dniu 02.02.2012r. umowy jednocześnie wzywając do spłaty zadłużenia wraz z odsetkami. Wezwanie do zapłaty spornej kwoty okazało się bezskuteczne.

(umowa przelewu wierzytelności z dnia 22.02.2013 k.24, wezwanie do zapłaty z dnia 12.03.2013 k.32)

Sąd zważył, co następuje :

Sąd przydał walor wiarygodności wszystkim dowodom zgromadzonym w sprawie.

Zgodnie z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Jak zaś stanowi art. 744 k.c. w razie odpłatnego zlecenia wynagrodzenie należy się przyjmującemu dopiero po wykonaniu zlecenia, chyba że co innego wynika z umowy lub z przepisów szczególnych.

Sąd miał na uwadze, że powód domagał się zapłaty wierzytelności, nabytej na podstawie umowy cesji, tytułem wynagrodzenia za wykonanie umowy o świadczenie usług z dnia 02.02.2012 r.

Pozwana zakwestionowała istnienie tego roszczenia. Twierdziła w pierwszej kolejności, że strony nie zawarły żadnej umowy i nie wynika to z przedłożonych przez powódkę dokumentów. Natomiast pracownik pozwanej w osobie B. K. nie jest osobą upoważnioną do zawierana umów w imieniu Spółdzielni, gdyż zgodnie ze statutem Spółdzielni organem do jej reprezentowania, w tym do zawierania umów jest zarząd. Nadto pozwana zarzucała, że usługa nie została wykonana.

Wobec powyższego stwierdzić należało, że na powodowej spółce ciążył obowiązek procesowy udowodnienia zarówno istnienia roszczenia dochodzonego pozwem co do zasady tj. faktu zawarcia umowy, jak i co do konkretnej wskazanej na spornej fakturze VAT kwoty tj. faktu wykonania umowy za które należy się umówione wynagrodzenie.

Sąd miał na uwadze, że zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c., strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis ten nie nakłada zatem na sąd obowiązku dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej (materialnej) bez względu na procesową aktywność stron. Wręcz przeciwnie, przy rozpoznawaniu sprawy rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Adresatem normy zawartej w art. 3 k.p.c. są strony a nie sąd, a zatem co do zasady nie można zarzucać, iż sąd go naruszył ( vide : wyrok S. A. w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 r. I ACa 1457/2003). Zważyć przy tym należało, że artykuł 6 k.c. dopuszcza możliwość rozstrzygnięcia przez sąd sporu także wtedy, gdy strona obarczona ciężarem dowodu nie udowodni faktów, z których wywodzi skutki prawne. Sąd nie ma obowiązku działania z urzędu w postępowaniu prowadzonym z udziałem podmiotów profesjonalnie zajmujących się działalnością gospodarczą, tym bardziej gdy są reprezentowani przez pełnomocników zawodowych, co jest zgodne z obecnymi tendencjami w ukształtowaniu kontradyktoryjnego postępowania sądowego ( vide : wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r. II CSK 22/2007).

W ocenie Sądu zaoferowane przez powodową spółkę w niniejszym postępowaniu dowody nie doprowadziły do udowodnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Sąd miał bowiem na względzie, że inicjatywa dowodowa powodowej spółki sprowadzała się do wniosku o przeprowadzenie dowodów z dokumentów oraz nagrania na płycie CD. Wszystkie wnioskowane dowody zostały przeprowadzone przez Sąd.

Powodowej spółce nie udało się udowodnić, że zawarła z pozwaną w dniu 02.02.2012 r. umowę o świadczenie usług.

Zawarcie umowy miało zdaniem powoda nastąpić w formie ustnej (art.60 k.c.). Istotne jest, że pozwana przeczyła jakoby zawarła w tej formie umowę. Zatem powód winien był ten fakt udowodnić. Nie można pominąć, że powód przedłożył nagranie audio, które wskazuje, iż miedzy pracownikami dwóch firm tj. M. C. i B. K. odbyła się rozmowa (k.63). Nie mniej jednak powódka nie przedstawiła dowodu świadczącego o tym by pracownik pozwanej B. K. posiadała umocowanie do zawarcia umowy lub by zarząd pozwanej Spółdzielni potwierdził zawarcie umowy. Sąd miał przy tym na uwadze, że wymieniona po przeprowadzeniu tej rozmowy była przekonana, że potwierdziła tylko dane teleadresowe spółdzielni.

Dodać przy tym trzeba, że w świetle art. 97 k.c. w żadnym razie nie można przypisać B. K. umocowania ustawowego do zawarcia spornej umowy. Przepis ten bowiem stanowi, że osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Dodać przy tym trzeba, że B. K. jest zatrudniona u strony pozwanej na stanowisku specjalisty od spraw członkowsko-mieszkaniowych, administracji i kadr. W tym też zakresie uprawniona jest zdaniem Sądu do reprezentowania spółdzielni jako osoba czynna w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności tj. posiada uprawnienia do obsługi pracowników, członków i interesantów spółdzielni. Nie sposób zatem na podstawie tegoż przepisu doszukać się jej kompetencji do zawierania w imieniu spółdzielni umów nie dotyczących obsługi pracowników, członków i interesantów spółdzielni. Umowa na świadczenie usług reklamujących spółdzielnię nie dotyczyła więc kompetencji świadka.

Zatem z powyższego wynika, że brak było jakichkolwiek wiarygodnych dowodów wskazujących na zawarcie umowy przez strony o treści wskazywanej przez powoda. Z całą stanowczością podkreślić przy tym trzeba, że takowych dowodów nie mogły stanowić wygenerowane przez pkt.pl (...) sp. z o.o. dokumenty w postaci formularza umowy i faktury. Są one bowiem dokumentami prywatnymi sporządzonymi przez stronę procesu. Przygotowanie i przedłożenie w Sądzie takich dokumentów nie oznacza bynajmniej, że strona przeciwna umowę zawarła. Jak bowiem stanowi art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Zdaniem Sądu, nawet gdyby hipotetycznie założyć, że strony umowę zawarły, to powództwo i tak podlegałoby oddaleniu albowiem powodowa spółka nie dowiodła faktu wykonania umowy. Mimo zarzutów pozwanej w tym zakresie, nie przedstawiła żadnego dowodu wskazującego na jej wykonanie. Faktura VAT przedłożona wraz z pozwem nie stanowi dowodu wykonania umowy. Sąd miał bowiem na uwadze, że faktura jest dokumentem księgowym, rozliczeniowym, jednym z tzw. dowodów źródłowych, stwierdzających dokonanie danej operacji gospodarczej. Wystawienie faktury, następnie przyjęcie przez kontrahenta, zaksięgowanie bez żadnych korekt i zastrzeżeń daje podstawę do domniemania, że dokonywane w ewidencji księgowej zapisy są odzwierciedleniem rzeczywistego stanu, zgodnie z rzeczywistym przebiegiem zafakturowanej operacji gospodarczej ( vide : wyrok S.A. w Katowicach z dnia 24 października 2002 r. I ACa 219/2002). Tymczasem w niniejszej sprawie faktura VAT objęta roszczeniem pozwu od czasu jej dostarczenia pozwanej była przez wymienioną kwestionowana. Odmawiała ona konsekwentnie zapłaty kwoty na niej wskazanej i od początku twierdziła, że nie zawierała żadnej umowy oraz domagała się przesłania egzemplarza umowy.

Zważywszy na całokształt powyższej wskazanych okoliczności Sąd doszedł do wniosku, że powództwo jako nie udowodnione w zakresie zawarcia i wykonania umowy stron winno podlegać oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo w całości.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu wynika z treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwana wygrała sprawę i na poniesione przez nią koszty złożyły się: 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 180 zł tytułem minimalnej stawki wynagrodzenia adwokata na podstawie § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…).