Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Chmiel

Sędziowie: SR (del.) Katarzyna Gozdawa-Grajewska

SO Sławomir Klekocki (spr.)

Protokolant: Monika Trautberg

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2015 r.

sprawy: Ł. P. /P./,

syna A. i W.,

ur. (...) w B.,

oskarżonego o przestępstwo z art. 284 § 1 kk

w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju

z dnia 13 listopada 2014r. sygn. akt II K 1/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

II.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V Ka 43/15

UZASADNIENIE

Ł. P. został oskarżony o to, że w okresie od 27 listopada 2011 r. do 31 stycznia 2012 r. w Zakładzie Karnym w J. przywłaszczył pieniądze w łącznej kwocie 1.300 zł na szkodę J. S., będąc skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnione w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności tj. o przestępstwo z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Wyrokiem z dnia 13 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju uniewinnił oskarżonego Ł. P. od popełnienia zarzucanego mu czynu, kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł prokurator, który zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego zarzucając:

1.  obrazę przepisów postępowania w postaci art. 167 kpk poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z urzędu w postaci dokonania konfrontacji świadka T. P. z R. J., co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci przyjęcia, iż w sprawie istniały wątpliwości dowodowe dotyczące sprawstwa oskarżonego wobec odwołania zeznań świadka T. P. na rozprawie w dniu 13 listopada 2014r. (k. 190-191),

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd meriti, iż oskarżony Ł. P. nie był sprawcą zarzucanego mu czynu zabronionego, podczas gdy prawidłowa ocena – zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego – zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego (k. 36, 161, 191), zeznań świadka T. P. (k. 19, 22, 190-191), R. J. (k. 33, 172) treści dokumentów (k. 3-7), wskazuje na sprawstwo oskarżonego, a który to błąd miał wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez uniewinnienie Ł. P..

W oparciu o w/w zarzuty prokurator wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie. Podniesiony w apelacji prokuratora zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego

wyroku jest nietrafny. Tymczasem "zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku może okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać Sądowi Orzekającemu w I instancji uchybienie przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu - tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności (art. 410 kpk). W sytuacji, w której takowych uchybień on nie wykazuje, poprzestając (co jest bardzo częstym zjawiskiem) na zaprezentowaniu własnej, nieliczącej się (na ogół) z wymogami tegoż art. 410 kpk, nie sposób uznać, że rzeczywiście Sąd I instancji dopuścił się przy wydaniu tego zaskarżonego orzeczenia tego rodzaju uchybienia." (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27.04.2006 r. II AKa 80/06 Lex nr 183575). Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym, przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Prokurator w swojej apelacji skupia się na rozbieżnościach w zeznaniach świadka T. P. złożonych przed Sądem Rejonowym w dniu 13 listopada 2014 r. co do ilości przekazanych oskarżonemu pieniędzy. T. P. twierdziła, że przekazała mężowi kwotę 300 zł, a pozostałą kwotę tj. 1.200 zł zatrzymała dla siebie. Wysuwa zatem wniosek, że T. P. złożyła fałszywe zeznania przed Sądem, wcześniej ustalając taką wersję z oskarżonym, jej mężem, który w tym czasie przebywał poza Zakładem Karnym. Zupełnie pomija prokurator fakt, że pokrzywdzony J. S. już na etapie postępowania przygotowawczego, składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, wskazał jako sprawcę przywłaszczenia jego pieniędzy na T. P. (k. 8-10 akt). Swoje zeznania pokrzywdzony podtrzymał w czasie przesłuchania przed Sądem Rejonowym (k. 161-162 akt) wskazując, że oskarżony wziął to na siebie aby chronić żonę. Kwestia różnicy kwoty oraz ilości rat nie ma znaczenia, skoro na oświadczeniach widnieje podpis T. P. i nie było to przez nią kwestionowane. Zarówno oskarżony jak i J. S. wyraźnie wskazywali, że T. P. przekazała jedynie kwotę 200 złotych. Na obecnym etapie sprawy, co do oceny prawdziwości zeznań świadka T. P., należy zauważyć, że postępowanie w tej kwestii nie zakończyło się prawomocnym wyrokiem skazującym i twierdzenie prokuratora, że zeznania złożone przez w/w świadka w dniu 13 listopada 2014 r. są fałszywe nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym. Również brak jest jakichkolwiek dowodów co sugeruje w swojej apelacji prokurator, że pomiędzy oskarżonym, a jego żoną T. P. doszło do zmiany zeznań w/w świadka pod

wpływem oskarżonego. Sam prokurator przyznaje w swojej apelacji, że są to jego spekulacje znajdujące poparcie w warunkach codziennej praktyki prokuratorskiej. Wobec braku wiarygodnych i jednoznacznych dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego i nie dających się usunąć wątpliwości należało Ł. P. uniewinnić od popełnienia zarzucanego mu czynu. Nietrafny okazał się również zarzut obrazy art. 167 kpk mający polegać na nie przeprowadzeniu konfrontacji świadka T. P. ze świadkiem R. J.. Podkreślić należy, że będący na rozprawie w dniu 13 listopada 2014 r. prokurator nie widział takiej potrzeby i takiego wniosku dowodowego nie złożył. Kwestia ilości rat i kwoty jaką odebrała T. P. od świadka R. J. nie budziła wątpliwości od samego początku w świetle zeznań R. J. oraz upoważnienia i oświadczenia o dokonaniu wpłat (k. 3-7 akt). W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego Ł. P. nie wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia. Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń Sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń Sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez Sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się Sąd". Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji prokuratora, nie podzielając przytoczonych na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636 § 1 kpk.