Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2012r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Jan Krośnicki (spr.)

Sędziowie: SA – Maria Żłobińska

SA – Marek Czecharowski

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2012 r.

sprawy D. G.

oskarżonego z art. 284 § 2 k.k. i innych

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowegow. W.

z dnia 21 października 2011 r. sygn. akt XVIII K 21/11

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację obrońcy oskarżonego D. G. za oczywiście bezzasadną;

- zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa;

- zasądza od Skarbu P. na rzecz adw. M. B. z Kancelarii Adwokackiej w W. kwotę 738 zł obejmującą
23 % podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego D. G. wykonywaną z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył D. G. o to, że:

I.  w okresie od dnia 22 stycznia 2010 r. do dnia 25 stycznia 2010 r. w S. na Al. (...) dokonał przywłaszczenia mienia powierzonego w postaci czterech quadów marki P. (...) o nr rej. (...) oraz kompletu najazdów na podstawie umowy najmu z dnia 22 stycznia 2010 roku powodując straty w wysokości 60.300 zł. na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą S. oraz (...) Sp. z o.o. z siedzibą W.
Al. (...),

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.;

II.  w okresie od 13 stycznia 2010 r. do 20 stycznia 2010 r. w W. ul. (...) dokonał przywłaszczenia powierzonego mienia w postaci pompy do betonu marki P. na podstawie umowy najmu z dnia 13 stycznia 2010 r. powodując straty w wysokości 80.000 zł. na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na ul. (...),

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.;

III. w dniach od 13 stycznia 2010 r. do 16 lutego 2010 r. w W. przy ul. (...) dokonał przywłaszczenia powierzonego mienia w postaci młota udarowego marki (...) oraz ubijarki marki (...) na podstawie umowy najmu powodując straty w wysokości 6.000 zł. na szkodę W. U.,

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.;

IV. w okresie od 8 marca 2010 r. do 30 kwietnia 2010 r. w W. ul. (...) dokonał przywłaszczenia powierzonego mienia w postaci rusztowań typu A. (...) w łącznej ilości 2.176 m na podstawie umowy z dnia 8 marca 2010 r. oraz aneksu do umowy z dnia 19 marca 2010 r. powodując straty w wysokości 296.965 zł. na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. Oddział w W. przy ulicy (...) oraz Gospodarstwa (...) przy Areszcie Śledczym w G. ul. (...),

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.;

V. w okresie od 22 lutego 2010 r. do 25 lutego 2010 r. w W. przy ul. (...) dokonał przywłaszczenia powierzonego mienia w postaci myjki ciśnieniowej (...) na podstawie umowy wynajmu wyżej wymienionej myjki z dnia 22 lutego 2010 r. powodując straty w wysokości 8.000 zł. na szkodę firmy (...) S.A.” z siedzibą w W. przy ul. (...),

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 21 października 2011 r. w sprawie o sygn. akt XVIII K 21/11 oskarżony D. G. uznany został za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za czyny opisane:

- w punkcie I a/o na podstawie art. 284 § 2 k.k. skazany został na karę
1 roku pozbawienia wolności;

- w punkcie II a/o na podstawie art. 284 § 2 k.k. skazany został na karę 1 roku pozbawienia wolności;

- w punkcie III a/o na podstawie art. 284 § 2 k.k. skazany został na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie IV a/o który zakwalifikowany został z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., na podstawie art. 284 i § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. skazany został na karę 2 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie V a/o na podstawie art. 284 § 2 k.k. skazany został na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

Na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu D. G. karę łączną w wysokości 3 lat pozbawienia wolności zaliczając na jej poczet z mocy art. 63 § 1 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci dnia zatrzymania w dniu 2 kwietnia 2010 r.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. oskarżony został zobowiązany do naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:

- firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.
60.300 zł.,

- firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 80.000 zł.,

- W. U. w wysokości 6.000 zł.,

- firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. Oddział w W. oraz Gospodarstwa (...) przy Areszcie Śledczym w G. ul. (...) kwoty w wysokości 296.965 zł.,

- firmy (...) S.A." z siedzibą w W. kwotę w wysokości 8.000 zł.;

Na podstawie art. 44 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 230 § 2 k.p.k. Sąd orzekł o dowodach rzeczowych.

Od powyższego wyroku apelację złożył obrońca oskarżonego D. G. w części dotyczącej kary tj. w zakresie pkt I tiret pierwszy, drugi i czwarty i pkt II wyroku.

Zaskarżonemu wyrokowi apelacja zarzuciła:

a)  w odniesieniu do kar jednostkowych orzeczonych w pkt. I tiret pierwszy, drugi i czwarty wyroku - rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych przez nienależyte uwzględnienie stopnia zawinienia oskarżonego wynikającego z okoliczności popełnienia przypisanych mu czynów, w szczególności obawy o własne zdrowie i życie, oraz wobec nieuwzględnienia przy wymierzaniu kary okoliczności łagodzących, w tym faktu przyznania się oskarżonego do winy, jego młodego wieku, jak również niedostateczne uwzględnienie właściwości i warunków osobistych sprawcy, przyjęcie, iż oskarżony działał z niskich pobudek, a czyn oskarżonego charakteryzował się wysoką społeczną szkodliwością, w tym przyjęcia, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa opisanego w pkt. IV a/o w stosunku do mienia znacznej wartości, którego granicę Sąd I instancji ustalił na kwotę 200.000 złotych, podczas gdy ustawa obowiązująca w dacie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, która winna być zastosowana jako względniejsza dla sprawcy, jako mienie znacznej wartości definiowała mienie, którego wartość w chwili popełnienia czynu zabronionego przekraczała dwustukrotną wysokość najniższego miesięcznego wynagrodzenia, a więc kwotę 263.400 złotych, co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia przez Sąd I instancji kar pozbawienia wolności w rozmiarze rażąco surowym;

b) w odniesieniu do kary łącznej orzeczonej w pkt. II wyroku - rażącą niewspółmierność wymierzonej kary, w związku z niewłaściwą oceną związku podmiotowo - przedmiotowego zachodzącego pomiędzy poszczególnymi przestępstwami oraz pomimo istnienia przesłanek do wymierzenia kary z zastosowaniem zasady absorpcji bądź zbliżonej do tejże zasady.

Podnosząc powyższe zarzuty apelacja wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku pkt I tiret pierwszy, drugi i czwarty - przez orzeczenie kar jednostkowych za przypisane czyny w wymiarze niższym od orzeczonych oraz w pkt II poprzez orzeczenie kary łącznej w niższym wymiarze z uwzględnieniem zasady absorpcji bądź zbliżonej do zasady absorpcji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego D. G. jest bezzasadna w oczywistym stopniu.

Nie można podzielić zarzutów apelacyjnych by wymierzone oskarżonemu D. G. kary pozbawienia wolności za popełnione przestępstwa opisane w pkt I, II i IV aktu oskarżenia,
tj. kwalifikowanych z art. 284 § 2 k.k. zaś czwarty czyn nadto w zw. z art. 294 § 1 k.k., jak też kara łączna były karami rażąco surowymi.

Należy podnieść, iż Sąd Okręgowy wyrokował w trybie art. 387 § 1
i 2 k.p.k. Na rozprawie sądowej w dniu 21 października 2011 r. w trakcie składania wyjaśnień przez oskarżonego przyznającego się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów przestępczych, co również uczynił w postępowaniu przygotowawczym, jego obrońca wyrażając wolę oskarżonego D. G. wniósł o wydanie wyroku bez przeprowadzenia rozprawy. Wnioskował o wymierzenie oskarżonemu za dwa pierwsze przestępstwa kar po 1 roku pozbawienia wolności, za czyny wskazane w pkt III i V aktu oskarżenia kar po 3 miesiące pozbawienia wolności, zaś za czyn z pkt IV a/o kary 2 lat pozbawienia wolności. Obrońca oskarżonego wnioskował również o wydanie orzeczenia w trybie art. 46 § 1 k.k. co do zobowiązania oskarżonego do naprawienia szkody w całości za wszystkie popełnione przestępstwa. Wnosił również o wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w wysokości 3 lat pozbawienia wolności.

Prokurator wyraził zgodę na orzeczenie wobec oskarżonego kar pozbawienia wolności zgodną z jego wnioskiem. Obecni na rozprawie: pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego firmy (...) Sp. z o.o.
i pokrzywdzony W. U. przyłączyli się do wniosku.

Sąd Okręgowy wydając wyrok mając na względzie uzgodnione wnioski co do orzeczenia kar jednostkowych pozbawienia wolności jak też kary łącznej, orzekł je w zaproponowanej przez oskarżonego D. G. wysokości.

Nie można zatem uznać, że kwestionowane przez apelacje kary są rażąco surowe i krzywdzące oskarżonego. Trzeba mieć na uwadze, że przestępstwa, za które oskarżony został ukarany, a wskazane w pkt I, II i IV aktu oskarżenia są o dużym stopniu społecznej szkodliwości. Oskarżony w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2010 r., dopuścił się tego samego rodzaju przestępstw, działając w ten sam niemalże sposób i powodując u pokrzywdzonych szkodę na ogólna kwotę ponad 437.000 zł Kary pozbawienia wolności za czyny opisane w pkt I i II a także w pkt IV aktu oskarżenia zostały orzeczone w granicach najniższego ustawowego zagrożenia.

Kara łączna pozbawienia wolności wynegocjowana przez oskarżonego w wysokości 3 lat, też została wymierzona przy uwzględnieniu w poważnym stopniu zasady absorpcji (suma kar wynosiła 4 lata i 6 miesięcy). Przy wymierzaniu kar Sąd miał na względzie b. przeciętne opinie o oskarżonym z zakładu karnego i miejsca zamieszkania a także, że w przeszłości był już karany sądownie (k. 260, 421 – 422).

Poza przyznaniem się do winy i poddaniem się karze innych okoliczności łagodzących trudno się dopatrzeć. Młody wiek oskarżonego, który w chwili popełniania przestępstw miał ukończone 24 lata, mając na względzie realia przedmiotowej sprawy, sam w przez się nie może być zaliczony na jego korzyść.

Na samym końcu należy odnieść się do kwalifikacji prawnej czynu opisanego w pkt IV a/o i dokonanej modyfikacji jego opisu przez Prokuratora i Sąd na rozprawie sądowej w dniu 21 października 2011 r.
(k. 492 i 494). Oczywiście słusznie zauważył obrońca oskarżonego, że w dacie popełnienia przestępstwa (marzec – kwiecień 2010 r.) pojęcie mienia znacznej wartości obejmowało mienie, którego wartość przekraczała dwustukrotną wysokość najniższego miesięcznego wynagrodzenia (art. 115 § 5 k.k.), która wynosiła wówczas 1.317 zł. Tak więc by przyjąć, że oskarżony dokonał przywłaszczenia mienia znacznej wartości, trzeba było ustalić, iż jego wartość przekraczała 263.400 zł.

Obecnie obowiązująca od 8 czerwca 2010 r. nowelizacja przepisu
art. 115 § 5 k.k. wymaga do uznania, że doszło do przywłaszczenia mienia znacznej wartości ustalenie, że jego wartość przekraczała 200.000 zł.

W przedmiotowej sprawie Sąd przyjął, iż oskarżony D. G. przywłaszczył mienie o wartości 296.965 zł. Tak więc stosując dawne jak i obecnie objaśnienia pojęcia mienia znacznej wartości w obu przypadkach doszło do przekroczenia jego wysokości ustawowej określonej w art. 115 § 5 k.k. Tak więc oskarżony D. G. swoim działaniem przestępnym wypełnił obok znamion czynu z art. 284 § 2 k.k. także przepisu art.
294 § 1 k.k., którego brzmienie zarówno w 2010 r. jak też obecnie jest tożsame.

W związku z tym Sąd postąpił odpowiednio do wskazań zawartych w art. 4 § 1 k.k. (zdanie pierwsze) mimo wadliwego uzasadnienia powyższej kwestii wskutek nie zwrócenia uwagi, że czyn został popełniony w 2010 r. pod rządami ustawy inaczej oceniającej pojęcie mienia znacznej wartości.

Z tych powodów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.