Sygn. akt II AKa 258/12
Dnia 21 września 2012r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA – Maria Mrozik - Sztykiel
Sędziowie: SA – Paweł Rysiński (spr.)
SO (del.) – Anna Ptaszek
Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska
przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej - Tomali
po rozpoznaniu w dniu 21 września 2012 r.
sprawy W. S.
w przedmiocie zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie
na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy
od wyroku Sądu Okręgowego w. W.
z dnia 25 kwietnia 2012 r. sygn. akt VIII Ko 136/09
- zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że kwotę zasądzonego zadośćuczynienia podwyższa do 36.000 (trzydziestu sześciu tysięcy) zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;
- kosztami procesu za obie instancje obciąża Skarb Państwa;
- zasądza od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy W. S. kwotę 480 zł z tytułu zwrotu kosztów pomocy prawnej, za obie instancje, udzielonej przez pełnomocnika z wyboru.
Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy w. W. zasądził na rzecz wnioskodawcy W. S.24.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania. Oddalił wniosek o odszkodowanie o które nadto wnosił W. S..
Wyrok powyższy apelacją na korzyść zaskarżył pełnomocnik wnioskodawcy w części odnoszącej się jedynie do ustalenia wysokości zasądzonego zadośćuczynienia.
Tym samym orzeczenie w części oddalającej wniosek o zasądzenie odszkodowania stało się prawomocne.
Skarżący zarzucił wyrokowi obrazę art. 552 § 4 k.p.k. przez zasądzenie niewspółmiernie niskiej w stosunku do poniesionej krzywdy kwoty zadośćuczynienia, a nadto błąd rachunkowy powodujący sprzeczność między orzeczeniem, a jego uzasadnieniem.
W konkluzji wniósł o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 12.000 zł za każdy miesiąc pozbawienia wolności. Prokurator poparł apelację w tej części, w której tyczy ona błędu rachunkowego i wniósł o podwyższenie kwoty już zasądzonej do 36.000 zł łącznie.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Oczywiście zasadna okazała się apelacja w części kwestionującej prawidłowość wyliczeń dokonanych przez Sąd pierwszej instancji. Istotnie bowiem – przyjął Sąd, że wnioskodawcy należy zasądzić za każdy miesiąc niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania po 6.000 zł, po czym mnożąc 6.000 zł przez 6 miesięcy (k. 234 i 236 akt) wyliczył należną kwotę na 24.000 zł, przez co dopuścił się niezrozumiałego błędu rachunkowego. Należało błąd ów naprawić w postępowaniu odwoławczym – zmienić wyrok przez podwyższenie kwoty zasądzonej do 36.000 zł.
Oczywiście bezzasadna natomiast okazała się apelacja w części żądającej zasądzenia zadośćuczynienia przewyższającego 36.000 zł.
W tym zakresie stwierdzić należy, że Sąd pierwszej instancji wziął pod uwagę wszelkie niezbędne okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia o wysokości zadośćuczynienia, należycie je rozważył, a swój pogląd obszernie i przekonująco uzasadnił. Odmienny pogląd skarżącego przedstawiony w środku odwoławczym nie zasługuje na podzielenie, jako nie znajdujący odzwierciedlenia w realiach sprawy.
W istocie zaś, pogląd skarżącego na wysokość zadośćuczynienia nie uwzględnia, że przy braku szczególnych, nadzwyczajnych okoliczności już zasądzone zadośćuczynienie znacząco odbiega od przeciętnej wysokości tego rodzaju świadczenia zasądzanego przez sądy, a oscylującego w granicach 3.000 zł za każdy miesiąc. Przy braku, jak wspomniano, szczególnych, nadzwyczajnych okoliczności w sprawie niniejszej podwyższenie kwoty zadośćuczynienia ponad 36.000 zł byłoby rażąco niewspółmierne.
Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny podwyższył zasądzoną przez Sąd pierwszej instancji kwotę do 36.000 zł wraz z odsetkami należnymi od dnia uprawomocnienia się wyroku, a nie, jak o to nietrafnie wnosił skarżący – od dnia złożenia wniosku. Nadto zasądził na rzecz wnioskodawcy zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie 480 zł – w tym 360 zł za sporządzenie apelacji i 120 zł za udział pełnomocnika w rozprawie przed Sądem Apelacyjnym (vide: OSNW 2011 r. z. 11 poz. 105).
Z tych wszystkich przyczyn orzeczono jak w wyroku.