Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2012r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SA – Grzegorz Salamon

Sędziowie SA – Anna Zdziarska

SA – Barbara Lubańska-Mazurkiewicz (spr.)

Protokolant – st. sekr. sąd. Małgorzata Reingruber

przy udziale Prokuratora Elżbiety Kozakiewicz-Jackowskiej

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2012 r.

sprawy S. G.

oskarżonego z art. 171 § 1 k.k., art. 160 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 223 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 62 ust. 1ustawy z dn. 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 1 czerwca 2012 r., sygn. akt VIII K 354/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec S. G. w ten sposób, że:

- uchyla orzeczenie o karze łącznej

- orzeczoną karę za przypisany czyn w pkt. II.2 wyroku, wymierzoną na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. podwyższa do 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności;

II. w pozostałej części tenże wyrok utrzymuje w mocy;

III.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzeka wobec S. G. karę łączną w wysokości 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 63 § 1 k.k. na jej poczet zalicza okres tymczasowego aresztowania od dnia 2 listopada 2010 r. do dnia
8 października 2012 r.;

na podstawie art. 62 k.k. orzeka system terapeutyczny wykonania kary;

IV.  zasądza od S. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 600 zł tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

S. G. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie do dnia 2 listopada 2010 r. w W. w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) bez wymaganego zezwolenia wyrabiał i posiadał samodziałowe substancje wybuchowe m.in. w postaci 20 gram (...)

tj. o czyn z art. 171 § 1 k.k.;

II. w dniu 2 listopada 2010 r. w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...). Jerozolimskich 42 w W. działając w zamiarze bezpośrednim usiłował zabić pełniących obowiązki służbowe funkcjonariuszy Policji T. K., R. S., G. S. (2) i D. S. oraz byłą konkubinę U. A. w ten sposób, że sprowadził zdarzenie zagrażające życiu wielu osób w postaci eksplozji przyniesionego przez siebie samodziałowego urządzenia wybuchowego w postaci bomby rurowej wiedząc, że w/w osoby znajdują się w zasięgu jej rażenia, przy czym spowodował u siebie wieloodłamowe złamanie paliczka środkowego i III palca ręki, a u policjanta P. K. (1) rany szarpane powieki prawego oka i łuku brwiowego lewego, ciała obce pod obiema powiekami i płytkie nadżerki rogówek, otarcia naskórka na czole, oparzenia nosa, ranę ciętą kłębika ręki lewej, a u policjanta R. S. urazu akustycznego obu uszu, przy czym obrażenia policjantów skutkowały naruszeniem funkcji narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 223 k.k. w zb. z art. 163 § 1 pkt 3 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 kk;

III. w dniu 2 listopada 2010 r. w W. wbrew przepisom ustawy posiadał substancje psychotropową w postaci amfetaminy o wadze 0,37 g

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 Ustawy z 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Okręgowy w. W. wyrokiem z dnia 1 czerwca 2012 r.
sygn. akt VIII K 354/11:

I.  ustalając, w ramach czynu pierwszego wskazanego w akcie oskarżenia, że oskarżony w okresie od przełomu miesięcy września i października 2010 r. do dnia 2 listopada 2010 r. w W. w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) bez wymaganego zezwolenia wyrabiał i posiadał samodziałową substancję wybuchową w postaci miedziankitu, uznał oskarżonego S. G. za winnego popełnienia przypisanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 171 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 171 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II. ustalając, w ramach czynu drugiego wskazanego w akcie oskarżenia, że oskarżony S. G.:

1. w dniu 02 listopada 2010 r. w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...). Jerozolimskich 42 w W. naraził byłą konkubinę U. A. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu uznał oskarżonego S. G. za winnego popełnienia czynu z art. 160 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 160 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę
1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2. w dniu 2 listopada 2010 r. w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...). Jerozolimskich 42 w W. działając w zamiarze ewentualnym usiłował zabić pełniących obowiązki służbowe funkcjonariuszy Policji T. K., R. S., w ten sposób, że doprowadził do eksplozji przyniesionego przez siebie samodziałowego urządzenia wybuchowego w postaci bomby rurowej wiedząc, że w/w osoby znajdują się w zasięgu jej rażenia, przy czym spowodował u policjanta T. K. rany szarpane powieki prawego oka i łuku brwiowego lewego, ciała obce pod obiema powiekami i płytkie nadżerki rogówek, otarcia naskórka na czole, oparzenia nosa, ranę ciętą kłębika ręki lewej, a u policjanta R. S. uraz akustyczny obu uszu, przy czym obrażenia policjantów skutkowały naruszeniem funkcji narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni uznał oskarżonego S. G. za winnego popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 223 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 8 ( ośmiu) lat pozbawienia wolności;

III. uznał oskarżonego S. G. za winnego popełnienia trzeciego czynu wskazanego w akcie oskarżenia ustalając , że czyn ten wyczerpuje dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wskazane w pkt I., II. 1, II.2 i III wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i orzekł wobec oskarżonego karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze
8 (ośmiu) lat, zaś na podstawie art. 62 k.k. orzekł terapeutyczny system jej wykonania ;

V. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej
8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 2 listopada 2010 r. do dnia 1 czerwca 2012 r.;

VI. na podstawie art. 415 § 3 k.p.k. pozostawił powództwa cywilne zgłoszone przez pokrzywdzonych T. K. i R. S. bez rozpoznania;

VII. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania kwotę 10.000 ( dziesięć tysięcy) złotych, zaś na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia pozostałych kosztów procesu i opłat sądowych obciążając nimi w tej części rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżony został przez obrońców oskarżonego i prokuratora.

Obrońca oskarżonego - adw. M. S. (1) zaskarżył powyższy wyrok na korzyść, w części, dotyczącej orzeczenia o winie i karze oskarżonego S. G., w zakresie przypisanego mu czynu II pkt 2 w odniesieniu do pokrzywdzonych T. K. i R. S., zakwalifikowanego z art. 13§ 1 k.k. w zw. z art. 148§ 1 k.k. w zb. z art. 223 k.k. w zw. z art. 157§ 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., oraz w zakresie przypisanego mu czynu III wyroku, zakwalifikowanego z art. 62 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

I.  Na podstawie art. 427§ 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił, naruszenie art. 169 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k., poprzez nie zakreślenie przy powołaniu biegłego W. P. wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, co w konsekwencji spowodowało, oparcie przez Sąd orzeczenia na niepełnej opinii biegłego z zakresu badania urządzeń i materiałów wybuchowych, w odniesieniu do bezpośredniej przyczyny detonacji ładunku wybuchowego, czego następstwem było wysuwanie domniemań zastępujących ustalenia faktyczne, które miały istotne znaczenie dla przyjętego przez Sąd rozstrzygnięcia w sprawie w zakresie czynu II;

II. Na podstawie art. 427§ 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił obrazę art. 410 k.p.k. polegającą na przyjęciu do podstawy orzeczenia jedynie części materiału dowodowego i pominięciu ustaleń wynikających z opinii biegłych (zawartych w opiniach sądowo- psychiatrycznych i sądowo-psychologicznych), odnoszących się do postawy oskarżonego i jego cech osobowościowych, co miało podstawowe znaczenie przy ocenie zachowania oskarżonego w odniesieniu do czynu II, oraz możliwości przyjęcia odpowiedzialności karnej oskarżonego w zakresie kwalifikacji prawnej z art. 13§1 k.k. w zw. z 148 § 1 k.k. w zb. z art. 223 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III. Na podstawie art. 427§ 2 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który miał wpływ na jego treść, polegający na nieprawidłowym przyjęciu, iż oskarżony S. G. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanego mu czynu II pkt 2 zaskarżonego wyroku w sytuacji, gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwalał na dokonanie tak jednoznacznych ustaleń, co w konsekwencji skutkowało przyjęciem błędnej kwalifikacji prawnej tego czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148§ 1 k.k. w zb. z art. 223 k.k. w zw. z art. 157§ 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., zamiast kwalifikacji prawnej z art. 160§ 1 k.k.,

a w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt III zaskarżonego wyroku, poprzez przyjęcie, że w sytuacji udokumentowanego uzależnienia od środków psychotropowych, posiadanie przez oskarżonego amfetaminy w ilości 0,37 g skutkowało przyjęciem kwalifikacji prawnej z art. 62 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005r. zamiast art. 62 ust 3 w/w ustawy.

Powołując się na powyższe, na podstawie art. 427§ 1 k.p.k. i art.
437§ 1 i 2 k.p.k. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego orzeczenia i przyjęcie w zakresie czynu II pkt 2 kwalifikacji prawnej z art. 160§1 k.k.,

2. w zakresie czynu III przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 62 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005r.,

3. wymierzenie oskarżonemu za oba czyny łagodnej kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia

4. wymierzenie nowej kary łącznej za wszystkie czyny z uwzględnieniem wniosku oskarżonego o orzeczenie wobec niego terapeutycznego systemu wykonania kary,

lub uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego – adw. P. K. (2) zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

Zarzucił mu na mocy art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę a mających wpływ na treść wyroku przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony:

- spowodował umyślnie detonację ładunku wybuchowego umieszczonego w pokoju na otwartej półce i tym samym w zamiarze ewentualnym usiłował zabić dwu funkcjonariuszy Policji, wyczerpując dyspozycję art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k .

- posiadał ilość narkotyku uzasadniającą zastosowanie wobec niego sankcji z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Na tej podstawie wniósł o:

1. zmianę wyroku Sądu Okręgowego w. W. i uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu czynu z pkt II i pkt III

ewentualnie wniósł o:

2. uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w. W. i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Prokurator zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 425 § 3 k.p.k., art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

- rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu za przestępstwo stypizowane, w art. 171 § 1 k.k. - kary 1 roku pozbawienia wolności, w art. 160 § 1 k.k. kary 1 roku pozbawienia wolności, w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 223 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. - w wymiarze
8 lat pozbawienia wolności, w art. 62 ust. 1 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności, podczas gdy wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów, okoliczności ich popełnienia oraz cele jakie kara powinna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i jej społecznego oddziaływania wskazują, że orzeczona kary jednostkowe jak i kary łączne są rażąco niskie.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k. wniósł zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec S. G. kary za:

- czyn z art. 171 § 1 k.k. - kary 2 lat pozbawienia wolności;

- czyn z art. 160 § 1 k.k. - kary 2 lat pozbawienia wolności;

- czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 223 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k - kary 15 lat pozbawienia wolności;

- czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - kary 6 miesięcy pozbawienia wolności;

a także wymierzenie kary łącznej w wymiarze 15 lat pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obu obrońców okazały się niezasadne natomiast częściowo słuszna okazała się apelacja prokuratora.

Odnośnie apelacji obrońców oskarżonego.

Treść sformułowanych zarzutów a nadto argumenty przedstawione w uzasadnieniu apelacji adw. P. K. (2) wskazują na to, że apelujący nie skarży całego wyroku (jak ujął to w pisemnym środku odwoławczym) a jedynie, tak jak adw. M. S. (1), skarży rozstrzygnięcie w zakresie przypisanego czynu w pkt II 2 zaskarżonego wyroku oraz co do czynu z pkt III aktu oskarżenia (pkt III zaskarżonego wyroku).

Nietrafny jest, stawiany w apelacji adw. M. S. w odniesieniu do przypisanego czynu z pkt II 2 zaskarżonego wyroku zarzut naruszenia art. 169 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k.. Dowód z opinii biegłego z zakresu materiałów wybuchowych został dopuszczony w toku postępowania przygotowawczego a zatem to prowadzący śledztwo formułował pytania a nie Sąd orzekający. Stwierdzona przez Sąd I instancji wada tej opinii, polegająca na jej niepełności wskutek nie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności, które pozostawały poza zakresem postawionych pytań nie przeniknęła do postępowania sądowego. Sąd Okręgowy przeprowadził bowiem na rozprawie dowód z opinii ustnej biegłego W. P. i wyjaśnił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, które wymagały wiadomości specjalnych. Biegły wypowiedział się co do rodzaju urządzenia wybuchowego, skonstruowanego przez oskarżonego, co do sposobu jego działania, a w tym co do przyczyny, powodującej wybuch tego typu bomby – pułapki, co do siły wybuchu i związanego z tym niebezpieczeństwa dla życia osób, znajdujących się w pomieszczeniu, w których doszło do detonacji. Biegły W. P. zaopiniował, że skonstruowane przez S. G. urządzenie było bombą typu pułapka, które wybuchało w wyniku ruchu, w momencie podniesienia lub poruszenia. Okoliczność, iż biegły nie mógł stwierdzić co było bezpośrednią przyczyną detonacji ładunku wybuchowego, a zatem kto spowodował lub co spowodowało poruszenie bomby, nie świadczy o tym, że przedmiotowa opinia jest niepełna. Wyjaśnienie powyższej kwestii w niniejszej sprawie nie wymaga wiadomości specjalnych biegłego lecz jest domeną Sądu orzekającego, który na podstawie analizy i oceny dowodów czyni ustalenia odnośnie przyczyny poruszenia bomby, skutkującej jej detonacją.

Niezasadny jest zarzut apelacji adw. M. S. (1) co do mającego wpływ na treść wyroku naruszenia art. 410 k.p.k.
Sąd I instancji ustalenia faktyczne, przyjęte za podstawę wyroku poczynił na podstawie całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku rozprawy głównej. Zebrane w sprawie dowody Sąd orzekający ocenił bez przekraczania norm art. 7 k.p.k. i w sposób nie budzący wątpliwości uznał winę oskarżonego za udowodnioną w kształcie przypisanym mu w pkt II 2 wyroku.

Nie jest tak jak twierdzi apelujący, że Sąd I instancji podniósł, że przyczyną wybuchu mogło być wadliwe podłączenie baterii. Sąd Okręgowy ustalił, że wybuch bomby spowodowało zamierzone działanie S. G.. Natomiast wadliwe podłączenie baterii równolegle a nie szeregowo mogło być przyczyną tego – jak stwierdził biegły – że wybuchł tylko jeden ładunek, z przygotowanego urządzenia, składającego się z dwóch połączonych bomb rurowych.

Niesłuszne jest powoływanie się na doświadczenie życiowe przy kwestionowaniu przez apelującego możliwości zaobserwowania przez świadka R. S. zachowania oskarżonego podczas tej interwencji. Dwaj funkcjonariusze policji znajdowali się w tym samym pokoju, podejmując interwencję wobec oskarżonego i ich uwaga skierowana była na zachowanie oskarżonego, którego zamierzali obezwładnić i zatrzymać. W swoich zeznaniach każdy z tych świadków przedstawia własne spostrzeżenia odnośnie zachowania S. G. podczas tej interwencji. Obaj świadkowie zaobserwowali ruch ręki oskarżonego w kierunku regału, na którym stało pudełko, a za nim jak się później okazało bomba i potwierdzające się w tej kwestii zeznania T. K. i R. S. słusznie Sąd I instancji uznał za wiarygodne.

Nie ma racji apelujący – adw. P. K. (2), że z zeznań świadków wynika, że eksplozja ładunku nastąpiła przypadkowo w wyniku szamotaniny oraz, że zeznania te różnią się od siebie a wręcz są sprzeczne. Zeznania świadków T. K. i R. S., Sąd I instancji wnikliwie przeanalizował, prawidłowo ocenił i wysnuł z nich logiczny wniosek o celowym odpaleniu bomby przez oskarżonego. Eksplozja ładunku nie nastąpiła w wyniku szamotaniny, czy też uderzenia lub wstrząsu podczas obezwładniania, gdyż oskarżony wcześniej został przewrócony na podłogę i dopiero gdy uniósł się, wyciągnął rękę w kierunku regału i uderzył ręką w pudełko, za którym stała bomba, nastąpił wybuch.

Nie można zgodzić się z apelacją obrońcy adw. M. S. (1), że rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie przypisanego czynu z pkt II2 zaskarżonego wyroku nie uwzględnia treści opinii, wydanych przez biegłych psychiatrów i psychologa, które mają znaczenie dla oceny motywów zachowania oskarżonego jak też ustalenia jego zamiaru. Okoliczność, iż analiza linii życiowej oskarżonego i jego zachowań wykazała, że dopuszczał się on czynów autoagresywnych, mających instrumentalny charakter i ukierunkowanych na osiągnięcie założonego celu nie wyklucza dopuszczenia się agresywnych zachowań wobec innych osób. Co więcej nawet osoby, które nie mają utrwalonych skłonności do przejawiania czynnych zachowań agresywnych, w określonej sytuacji i w określonych okolicznościach takie zachowania mogą podejmować. Wcześniejsze postępowanie S. G. wobec U. A. poprzez stosowanie gróźb słownych i zachowań autoagresywnych dla osiągnięcia założonego przez siebie celu było niczym innym niż agresją psychiczną wobec pokrzywdzonej. Postawą agresywną był sam fakt skonstruowania przez oskarżonego urządzenia wybuchowego a jego rodzaj tj. bomba – pułapka i wypowiedziane do U. A. słowa, że wysadzi ich razem w powietrze wskazują – wbrew stanowisku apelującego - na gotowość podejmowania działań agresywnych innego typu niż dotychczas. Jeśli powyższe powiąże się z faktem, iż oskarżony przed zdarzeniem przyjął wysoką dawkę amfetaminy, co miało decydujący wpływ na jego zachowanie, a skutki jej przyjmowania mógł i powinien przewidzieć, to trudno podzielić stanowisko apelującego, że S. G. nie był osobą zdeterminowaną do podjęcia działań destrukcyjnych o charakterze nieodwracalnym, jakim było spowodowanie wybuchu przyniesionego przez siebie ładunku.

Wprawdzie rację ma apelujący, że oskarżony był zaskoczony interwencją funkcjonariuszy policji ale trudno zgodzić się z poglądem obrońcy, że jego zachowanie było nakierowane na uniknięcie lub zminimalizowanie negatywnych konsekwencji. Oskarżony został przecież wezwany do poddania się i opuszczenia pokoju jeszcze przed wejściem do niego policjantów ale nie dość, że tego nie uczynił to cofał się przed dochodzącym do niego funkcjonariuszem w kierunku regału, na którym umieścił bombę, zasłaniając ją pudełkiem co umożliwiało mu jej detonację w wyniku ruchu.

Sąd Apelacyjny uznał zatem, że Sąd I instancji dokonał pozbawionych błędu ustaleń poczynionych w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu z pkt II 2 zaskarżonego wyroku i dokonał prawidłowej oceny prawnej jego działania. Tym samym nie uwzględnił wniosków apelujących zarówno o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu jak też o zmianę wyroku i przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 160 § 1 k.k. (co powinno się wiązać z wnioskiem o zmianę ustaleń faktycznych, uzasadniających ich subsumpcję pod ten przepis).

Nietrafny jest, stawiany w apelacji adw. P. K. (2) w odniesieniu do czynu z pkt III aktu oskarżenia, zarzut błędnych ustaleń faktycznych, że oskarżony posiadał ilość narkotyku, uzasadniającą zastosowanie wobec niego sankcji z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Tym samym na uwzględnienie nie zasługiwał wniosek apelacji o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Zgodzić się należy z apelującym, że narkotyk, będący przedmiotem przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii musi spełnić kryterium przynależności grupowej do związków wymienionych w załącznikach do tego aktu prawnego ale również kryterium ilościowe, pozwalające na jednorazowe użycie w celu efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania tej substancji. Nie ma przy tym znaczenia jaką dawkę zażywał jednorazowo oskarżony tylko jaka jest minimalna dawka konsumencka. Skoro w odniesieniu do amfetaminy popularną porcją konsumencką jest 0,1 gram to znaczy, że oskarżony posiadał prawie cztery takie dawki a zatem posiadał narkotyki w rozumieniu art. 62 w/w ustawy.

Nietrafny jest, stawiany w apelacji adw. M. S. (2), zarzut błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na jego treść przez przyjęcie, że w sytuacji udokumentowanego uzależnienia od środków psychotropowych, posiadanie przez oskarżonego amfetaminy w ilości 0,37 gram skutkowało przyjęciem kwalifikacji prawnej czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zamiast art. 62 ust. 3 tej ustawy a tym samym na uwzględnienie nie zasługiwał wniosek o taką zmianę kwalifikacji.

Podniesione przez skarżącego okoliczności są niewystarczające do uznania, iż ten czyn oskarżonego stanowił wypadek mniejszej wagi. Zważyć bowiem należy, co pomija skarżący, że S. G. posiadał tzw. narkotyk twardy, który szybko uzależnia i ma poważne następstwa zdrowotne. Nadto na ocenę mniejszej wagi czynu nie pozwala stopień jego szkodliwości społecznej, który trudno uznać za nieznaczny. Oskarżony tempore criminis znajdował się pod działaniem takiej samej substancji psychotropowej, która miała wpływ na jego zachowanie. Zatem posiadanie amfetaminy podczas zachowań, objętych czynami przypisanymi w pkt II 1 i II 2 zaskarżonego wyroku stanowiło możliwość ponownego jej użycia i zwiększenia zagrożenia agresywnymi zachowaniami z jego strony wobec innych osób.

Natomiast te okoliczności, które podnosi skarżący słusznie spowodowały, że Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu za czyn ten karę według najniższego ustawowego zagrożenia.

Sąd Apelacyjny nie znalazł też podstaw do uwzględnienia wniosków apelacji obrońców o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż materiał dowodowy nie wykazuje żadnych braków, które należałoby uzupełnić w ponownym postępowaniu.

Odnośnie apelacji prokuratora.

Na wstępie stwierdzić należy, że strony nie kwestionowały ustaleń faktycznych i oceny prawnej czynów oskarżonego w zakresie przypisanych S. G. czynów z pkt I i II 1 zaskarżonego wyroku. Niezbędna kontrola odwoławcza dokonywana przez Sąd Apelacyjny z urzędu nie dawała podstaw do zakwestionowania trafności powyższego rozstrzygnięcia w tej części.

Nie podzielił Sąd Apelacyjny zarzutu rażącej niewspółmierności kary w sensie jej łagodności wobec czynów z pkt I, II 1 i III zaskarżonego wyroku. Stanowisko co do orzeczenia kary w wysokości najniższego ustawowego zagrożenia za czyn z pkt III Sąd Apelacyjny zajął przy omawianiu apelacji obrońcy. Natomiast kary pozbawienia wolności wymierzone za czyny z pkt I i II 1 nie są rażąco łagodne, bowiem uwzględniają także w odpowiednim stopniu istniejące w sprawie okoliczności obciążające, wymienione w motywach zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny podzielił natomiast zarzut prokuratora co do rażącej niewspółmierności kary orzeczonej za przypisany czyn z pkt II 2 wyroku.

Sąd I instancji wymierzając karę za ten czyn nadmierną rangę nadał okolicznościom łagodzącym i mimo istnienia szeregu okoliczności obciążających orzekł karę według najniższego ustawowego zagrożenia. Przede wszystkim nie odnalazła odzwierciedlenia w wysokości kary 8 lat pozbawienia wolności taka okoliczność obciążająca jak stopień społecznej szkodliwości czynu, który był znaczny zważywszy na charakter naruszonego dobra, okoliczność popełnienia tego czynu oraz motywację sprawcy. S. G. usiłował popełnić jedno z najcięższych przestępstw – zbrodnię zabójstwa. Swoim przestępczym zachowaniem doprowadził do naruszenia kilku przepisów ustawy karnej, co winno zaostrzyć odpowiedzialność karną. Motywem jego działania była próba rozwiązania swoich problemów uczuciowych jednak stosowana przez niego dotychczas autoagresja przerodziła się w czynne zachowanie agresywne także wobec obcych osób, a mianowicie wobec funkcjonariuszy policji i to podczas wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Nie kwestionując istnienia wymienionych przez Sąd orzekający okoliczności łagodzących,
Sąd Apelacyjny uznał, że omówione wyżej okoliczności obciążające też powinny mieć wpływ na wysokość kary i uzasadniają podwyższenie jej wymiaru do 10 lat pozbawienia wolności. Tym samym Sąd Apelacyjny uznał, że proponowana przez prokuratora kara 15 lat pozbawienia wolności byłaby rażąco surowa.

Sąd Apelacyjny wymierzył S. G. na podstawie
art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. karę łączną 10 lat pozbawienia wolności przy uwzględnieniu zasady absorpcji, którą zastosował Sąd I instancji. Zawarty w apelacji prokuratora wniosek co do wysokości kary jednostkowej za czyn z pkt II 2 zaskarżonego wyroku wskazuje, że skarżący aprobuje zastosowaną przez Sąd Okręgowy zasadę wymiaru kary łącznej.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny zaliczył na poczet kary stosowny okres tymczasowego aresztowania a na podstawie art. 62 k.k. orzekł system terapeutyczny wykonywania kary pozbawienia wolności.

Z tych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.