Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący:	SSA Ryszard Ponikowski
Sędziowie:	SSA Tadeusz Kiełbowicz SSA Andrzej Kot (spr.)
Protokolant:	Anna Dziurzyńska

przy udziale Prokuratora Prok. Okręgowej del. do Prok. Apelacyjnej Beaty Lorenc - Kociubińskiej

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2012 r.

sprawy

D. K. (1) i J. P.

oskarżonych z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 k.k. oraz art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 91 § 1 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora i oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 30 listopada 2011 r. sygn. akt III K 442/09

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. P. w ten sposób, że okres próby orzeczony w punkcie II części rozstrzygającej wydłuża do 5 (pięciu) lat,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec J. P. utrzymuje w mocy,

III.  zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. K. (1) utrzymuje w mocy,

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. G. 600 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu D. K. (1) z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz 138 złotych tytułem zwrotu VAT,

V.  zasądza od oskarżonych D. K. (1) i J. P. na rzecz Skarbu Państwa po połowie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w zakresie wydatków poniesionych przez Skarb Państwa i wymierza im opłaty po 300 złotych.

UZASADNIENIE

1. D. K. (1) został oskarżony o to, że:

I. w okresie od 5 maja do czerwca 2000 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z J. P., w warunkach ciągu przestępstw, wyłudził lub usiłował wyłudzić kredyty na zakup maszyn i urządzeń o łącznej wartości 485.617,40 zł. na szkodę różnych firm leasingowych, w ten sposób że występując jako leasingobiorca – właściciel Przedsiębiorstwa (...) w O., posługiwał się przekazanymi mu przez J. P., poświadczającymi nieprawdę deklaracjami podatkowymi Przedsiębiorstwa w postaci PIT – 5 za miesiąc marzec i kwiecień 2000 r. oraz zeznaniami podatkowymi PIT – 32 i PIT – D oraz dowodami KP rzekomych wpłat czynu inicjalnego, przedkładając je przy zawieraniu umów leasingowych, a w tym:

- w dniu 5 maja 2000 r. we W., na podstawie umowy nr (...),dotyczącej leasingu frezarki (...), wyłudził kredyt w wysokości 57.096 zł. na szkodę (...) Funduszu (...),

- w dniu 22 maja 2000 r. we W., na podstawie umowy nr (...), dotyczącej leasingu automatu frezującego (...) oraz piły do cięcia (...), wyłudził kredyt w łącznej wysokości 114.521, 40 zł. na szkodę (...) sp. z o.o. we W.,

- w dniu 7 czerwca 2000 r. we W., na podstawie umowy nr (...), dotyczącej leasingu samochodu m-ki (...) wyłudził kredyt w wysokości 45.000 zł. na szkodę (...) sp. z o.o. w Ł. – Oddział W. (obecnie (...)),

- w dniu 2 czerwca 2000 r. we W., na podstawie umowy nr (...), dotyczącej leasingu wyrówniarki pneumatycznej (...) BP – 10, usiłował wyłudzić kredyt w wysokości 115.000 zł. na szkodę (...) S.A. lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na sprawdzenia wiarygodności kredytowej dokonane przez pracowników tej firmy,

- w dniu 6 czerwca 2000 r. we W., usiłował wyłudzić kredyt w wysokości 154.000 zł. na zakup piły wielkoformatowej, w ten sposób, że złożył stosowny wniosek wraz z wystawioną przez siebie fakturą „pro forma” w firmie (...) S.A. Oddział we W., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na sprawdzenia dokonane przez pracowników firmy,

przy czym czynów tych dopuścił się w stosunku do mienia znacznej wartości,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i z art. 297 § 1 kk oraz art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 91 § 1 kk

2.  J. P. został oskarżony o to, że:

II. w okresie od 5 maja do czerwca 2000 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (1), w warunkach ciągu przestępstw, wyłudził lub usiłował wyłudzić kredyty na zakup maszyn i urządzeń o łącznej wartości 485.617, 40 zł. na szkodę różnych firm leasingowych, w ten sposób, że występując jako dostawca przedmiotu leasingu – właściciel firmy (...) w O., podrabiał, a następnie przekazywał D. K. (1), poświadczające nieprawdę deklaracje podatkowe Przedsiębiorstwa (...) w O. w postaci PIT – 5 za miesiąc marzec i kwiecień 2000 r. oraz zeznanie podatkowe PIT – 32 i PIT – D, które D . K. przedkładał przy zawieraniu umów leasingowych oraz potwierdzał nieprawdę wypełniając druki KP stanowiące dowody wpłaty czynszu inicjalnego, pomimo iż wpłat takich nie dokonywano, a w tym:

- w dniu 5 maja 2000 r. we W. na podstawie umowy nr (...), dotyczącej leasingu frezarki (...), wyłudził kredyt w wysokości 57.096 zł. na szkodę (...) Funduszu (...),

- w dniu 22 maja 2000 r. we W., na podstawie umowy nr (...), dotyczącej leasingu automatu frezującego (...) oraz piły do cięcia (...), wyłudził kredyt w łącznej wysokości 114.521, 40 zł. na szkodę (...) sp. z o.o. we W.,

- w dniu 7.06.2000 r. we W., na podstawie umowy nr (...), dotyczącej leasingu samochodu m-ki (...), wyłudził kredyt w wysokości 45.000 zł. na szkodę (...) sp. z o.o. w Ł. – Oddział W. (obecnie (...)),

- w dniu 2 czerwca 2000 r. we W., na podstawie umowy nr (...), dotyczącej leasingu wyrówniarki pneumatycznej (...) Bp – 10, usiłował wyłudzić kredyt w wysokości 115.000 zł. na szkodę (...) S.A. lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na sprawdzenia wiarygodności kredytowej dokonane przez pracowników tej firmy,

- w dniu 6 czerwca 2000 r. we W., usiłował wyłudzić kredyt w wysokości 154.000 zł. na zakup piły wielkoformatowej, w ten sposób, że złożył stosowny wniosek wraz z wystawioną przez siebie fakturą „pro forma” w firmie (...) S.A. Oddział we W., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na sprawdzenia dokonane przez pracowników firmy,

przy czym czynów tych dopuścił się w stosunku do mienia znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i z art. 297 § 1 kk oraz art. 270 § 1 kk i art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 91 § 1 kk

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 30 listopada 2011 r. (sygn. akt III K 442/09 rozstrzygnął:

I. uznał D. K. (1) i J. P. za winnych tego, że w okresie od 5 maja do czerwca 2000 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, w warunkach ciągu przestępstw, wyłudzili i usiłowali wyłudzić kredyty na zakup maszyn i urządzeń o łącznej wartości 485.617, 40 zł. na szkodę różnych firm leasingowych, w ten sposób, że D. K. (1) występujący jako leasingobiorca – właściciel Przedsiębiorstwa (...) w O., a J. P. występujący jako dostawca przedmiotów leasingu – właściciel firmy (...) w O. posłużyli się poświadczającymi nieprawdę deklaracjami podatkowymi Przedsiębiorstwa w postaci PIT – 5 za miesiąc marzec i kwiecień 2000 r. oraz zeznaniami podatkowymi PIT – 32 i PIT – B oraz potwierdzali nieprawdę wypełniając druki KP stanowiące dowody wpłaty czynszu inicjalnego, pomimo, że wpłat takich nie dokonywano, przedkładając je przy zawieraniu umów leasingowych, a w tym:

- w dniu 5 maja 2000 r. we W., na podstawie umowy nr (...), dotyczącej leasingu frezarki (...), wyłudzili kredyt w wysokości 57.096 zł. na szkodę (...) Funduszu (...),

- w dniu 22 maja 2000 r. we W., na podstawie umowy nr (...), dotyczącej leasingu automatu frezującego (...) oraz piły do cięcia (...), wyłudzili kredyt w łącznej wysokości 114.521, 40 zł. na szkodę (...) sp. z o.o. we W.,

- w dniu 7 czerwca 2000 r. we W., na podstawie umowy nr (...), dotyczącej leasingu samochodu m-ki (...), wyłudzili kredyt w wysokości 45.000 zł. na szkodę (...) sp. z o.o. w Ł. – Oddział W. (obecnie (...)),

- w dniu 2 czerwca 2000 r. we W., na podstawie umowy nr (...), dotyczącej leasingu wyrówniarki pneumatycznej (...) BP – 10, usiłowali wyłudzić kredyt w wysokości 115.000 zł. na szkodę (...) S.A. lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na sprawdzenie wiarygodności kredytowej dokonane przez pracowników tej firmy,

- w dniu 6 czerwca 2000 r. we W., usiłowali wyłudzić kredyt w wysokości 154.000 zł. na zakup piły wielkoformatowej, w ten sposób, że złożyli stosowny wniosek wraz z wystawioną fakturą „pro forma” w firmie (...) S.A. Oddział we W., lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na sprawdzenia dokonane przez pracowników firmy, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k, i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 k.k. oraz art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 91 § 1 k.k. wymierzył im kary po 2 (dwa) lata pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej J. P. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

III. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonych D. K. (1) i J. P. do naprawienia w całości szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonych podmiotów, tj. (...) Funduszu (...) we W. kwoty 50.071, 16 zł. (...) sp. z o.o. we W. kwoty 114.521, 40 zł. i (...) we W. kwoty 32.427, 9 zł.;

IV. na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa poprzez pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 788 poz. 1 k. 1911 poz. 25, 29-31, k. 1992 poz. 1-9;

V. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. G. kwotę 2066, 40 złotych brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej D. K. (1) z urzędu;

VI. zasądził od oskarżonych D. K. (1) i J. P. na rzecz

Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym wymierzył im opłaty w kwotach po 300 zł.

Apelację od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych i prokurator.

Obrońca oskarżonego J. P. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając:

1.  naruszenie art. 7 kpk. wynikające z naruszenia zasad prawidłowego rozumowania przy ocenie wyjaśnień D. K. (1), którym Sąd częściowo dał wiarę, jednak bez koniecznej logicznej analizy sprzeczności w jego wyjaśnieniach, choć było to konieczne dla zadośćuczynienia zasadzie, że ocena dowodu powinna uwzględniać zasady prawidłowego rozumowania, oraz pomimo wystąpienia okoliczności uniemożliwiającej zweryfikowanie prawdziwości wyjaśnień D. K. (1) pytaniami J. P. i jego obrońców;

2.  naruszenie art. 7 kpk, wynikające z naruszenia zasad prawidłowego rozumowania przy ocenie zeznań świadka M. S., albowiem Sąd błędnie ocenił, że jej relacja, o pomocy udzielonej temu świadkowi i D. K. (1) przez J. P. w wypełnieniu deklaracji podatkowych, dotyczy tych deklaracji podatkowych, jakie D. K. (1) przedstawił firmom leasingowym wskazanym w opisie czynu przypisanego w pkt. I części dyspozytywnej wyroku;

3.  błędne ustalenia faktyczne, w zakresie wszystkich czynów zabronionych przypisanych J. P., co do istnienia u J. P. zamiaru wyłudzenia pieniędzy od firm leasingowych, współdziałania z D. K. (1) i fałszowania dokumentów, wynikające w wyprowadzenia tych ustaleń:

a)  z dowodu zawierającego sprzeczne informacje co do zaistnienia takich faktów, a to z wyjaśnień D. K. (1);

b)  z dowodu nie zawierającego informacji co do zaistnienia takich faktów, a to z zeznań świadka M. S.;

c)  z dowodu nie zawierającego informacji co do zaistnienia faktów mogących stanowić znamiona czynu mającego polegać na usiłowaniu wyłudzenia od (...) S.A. kwoty 154.000 zł. związanej z piłą wielkoformatową z podajnikami M., a to z zeznań A. W..

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego J. P. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie J. P. od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Obrończyni oskarżonego D. K. (1) zaskarżyła wyrok w części dotyczącej kary. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu bezwzględniej kary dwóch lat pozbawienia wolności, bez rozważenia nawet możliwości zastosowania dobrodziejstwa jej warunkowego zawieszenia na najdłuższy z możliwych okresów, podczas gdy oskarżony rokuje pozytywną prognozę kryminogenną, ma ustabilizowane życie rodzinne, a wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania w zupełności spełni wymogi wychowawcze kary za popełnione przestępstwo i pozwoli oskarżonemu na odbudowanie życia poza instytucją zamkniętą. Ponadto, czas popełnienia przestępstwa (rok 2000), jego charakter i rodzaj nie wymagają bezwzględnej izolacji D. K. (1) od społeczeństwa, a tym bardziej – kara realizowana w warunkach wolnościowych – nie pociągnie za sobą nadszarpnięcia autorytetu porządku prawnego państwa, podczas gdy podstawowa funkcja takiego jej ukształtowania pozwoli na odpowiednią kontrolę poczynań oskarżonego.

Podnosząc powyższy zarzut obrończyni oskarżonego wniosła o zmianę wymierzonej oskarżonemu kary na karę pozbawienia wolności z zastosowaniem warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Prokurator zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego J. P. w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Wyrokowi temu zarzucił:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia o karze, polegający na wysnuciu z ustalonych przez Sąd okoliczności dotyczących osoby oskarżonego błędnego wniosku, iż istnieją podstawy do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej mu kary, pomimo że okoliczności popełnienia występków i postawa sprawcy w czasie popełnienia przestępstw oraz w późniejszym okresie przemawiały za orzeczeniem bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Podnosząc powyższy zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze w stosunku do J. P. poprzez uchylenie warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego J. P..

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przed przystąpieniem do oceny trafności stawianych zarzutów apelacyjnych należy zwrócić uwagę na fakt, że skarżący nie wskazuje na luki bądź braki w materiale dowodowym, który stanowił podstawę dokonanych w zaskarżonym wyroku ustaleń faktycznych. Nie zakwestionował również pominięcia przez Sąd jakichś dowodów.

Podstawowej wady w rozstrzygnięciu Sądu I instancji dopatruje się natomiast w nieuwzględnieniu sprzeczności w wyjaśnieniach D. K. (1) stanowiących podstawę ustaleń. Prezentacja poszczególnych fragmentów wyjaśnień D. K. (1) mająca te rozbieżności wyeksponować zdominowała treść wywodów apelacji. Obszerność i szczegółowość owych wywodów nie przełożyła się jednak na trafność argumentacji skarżącego. Rzecz w tym, że owe niekwestionowane – istniejące ponad wszelką wątpliwość - rozbieżności dostrzegł Sąd orzekający i chociaż tak szczegółowo jak skarżący ich nie zobrazował, to się do nich odniósł analizując wiarygodność wyjaśnień D. K. (1). Oceny poszczególnych wersji tego oskarżonego Sąd Okręgowy nie dokonywał wyłącznie, jak sugeruje skarżący, poprzez autonomiczny wybór jednej z nich tylko w odniesieniu do informacji podawanych przez D. K. (1). Ustalona przez Sąd Okręgowy wiarygodna wersja przekazu tego oskarżonego została zweryfikowana pozytywnie wieloma dowodami w sprawie, które Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku omówił. Chodzi tu rzecz jasna także o te wyjaśnienia D. K. (1), które obciążają J. P.. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na zeznania M. S., która wprost wskazywała na J. P. jako uczestnika inkryminowanych zdarzeń przecząc jego wyjaśnieniom. Świadek ów nie tylko wypowiadała się na temat współdziałania J. P. w wypełnieniu deklaracji podatkowych, ale również o dominującej roli tego oskarżonego we współpracy z D. K. (1). M. S. potwierdziła tą część wyjaśnień oskarżonego K., w której przyznał, że oskarżony P. nie dostarczał mu żadnych maszyn. Świadkowie J. S. i R. B. zeznali zbieżnie. Zasadnie zwraca też uwagę Sąd Okręgowy na zeznania świadka H. K., które pośrednio także tego faktu dowodzą poprzez wskazanie na brak środków u syna koniecznych dla wywiązania się z zawieranych umów. Z kolei relacja M. S. ma wsparcie w opinii biegłego z zakresu pisma.

O niewygodności wyjaśnień J. P. dotyczących „współdziałania” z D. K. (1) świadczy niekwestionowany fakt, że nie posiadał jakichkolwiek dokumentów pozwalających na zidentyfikowanie dostawców maszyn, nie potrafił też ich wskazać, co umożliwiłoby zweryfikowanie czy rzeczywiście dostawy maszyn miały miejsce.

Istotnym czynnikiem kształtującym przekonanie o wartości omawianych źródeł dowodowych są także spostrzeżenia i wrażenia odniesione w toku bezpośredniego przesłuchania na rozprawie.

Wyjaśnienia oskarżonego K. noszą wprawdzie cechy pomówienia, ale nie bez znaczenia jest, że pomówienie to nie przybrało postaci ekskulpowania się poprzez przerzucenie odpowiedzialności na współoskarżonego. Słusznie Sąd Okręgowy zwraca uwagę na brak racjonalnych powodów u K. w obciążaniu współoskarżonego. Co więcej, owe obciążające wyjaśnienia ewoluowały w kierunku przedstawienia P. w korzystniejszym świetle, co dowodzi prawdziwości pierwotnie lansowanej w śledztwie wersji.

Nie można tracić z pola widzenia, że niniejsza sprawa rozpoznawana po raz trzeci jest częścią prawomocnie zakończonego postępowania, w którym przeprowadzono wiele dowodów potwierdzających wyjaśnienia D. K. (1) dotyczące innych wątków.

Prawdą jest, że D. K. (1) odmówił odpowiedzi na pytania J. P. i jego obrońców. Bynajmniej jednak nie uniemożliwiało to zweryfikowanie ich prawdziwości. Przede wszystkim zauważyć należy, że za wiarygodne uznane zostały wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, a sceptycznie ocenione te z rozprawy, na której obrońcy deklarowali wolę zadawania pytań. Oskarżony ponadto nie uchylał się od odpowiedzi na pytania Sądu.

W orzecznictwie przyjęło się, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów wtedy gdy:

a)  jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności, i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy,

b)  stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz

c)  jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (w. SN z 9 listopada 1990 r., WRN 149/90, OSNKW 7-9/1991, poz. 41).

Wymogom tym Sąd Okręgowy sprostał. Podważając ocenę dowodów dokonaną przez Sąd orzekający pomija skarżący akcentowane wyżej wiedzę i doświadczenie życiowe oraz reguły logicznego rozumowania, które nakazywały jednoznacznie zinterpretować i powiązać na niekorzyść oskarżonych takie bezsporne fakty jak to, że K. nie prowadził działalności z wykorzystaniem maszyn, których rzekomo dostarczyć miał P., owych maszyn w siedzibie firmy (...) nie widziano, P. zaś, który przyznaje, że je przekazał współoskarżonemu nie potrafi udokumentować ich pochodzenia, na koniec miały one zostać skradzione, choć K. nie złożył zawiadomienia o przestępstwie.

Naruszenie art. 7 kpk przy ocenie zeznań świadka M. S. wynika zdaniem apelującego z braku podstaw do przyjęcia, że deklaracje okazywane jej w trakcie przesłuchania w śledztwie (k. 2138) nie są tymi dokumentami, które znajdują się w aktach sprawy a które to zostały przekazane do badań biegłemu z zakresu pisma ręcznego. Zarzut ów jest całkowicie bezzasadny. Z protokołu przesłuchania świadka wynika jednoznacznie jakie dokumenty jej okazywano i sam fakt, że nie wskazano numerów kart na owych dokumentach nie oznacza jeszcze, że świadkowi przedstawiono inne dokumenty niż te, które znajdują się w aktach sprawy. W aktach sprawy nie ma deklaracji podatkowych PIT-5 za marzec i kwiecień 2000 r i PIT-32 za 1999 r. o różnej treści.

Prawidłowe jest ustalenie Sądu Okręgowego, że J. P. wspólnie i w porozumieniu z D. K. (1) usiłował wyłudzić od firmy (...) S.A. kredyt w wysokości 154.000zł na zakup piły wielkoformatowej Zasadnie tenże Sąd przyjął, że odstąpienie od zawarcia umowy z tą firmą nie miało charakteru dobrowolnego. Nie budzi wątpliwości, w świetle zeznań A. W., iż oświadczenie J. P. datowane na 15 czerwca 2000r. poprzedzone zostało przeprowadzonym przez świadka postępowaniem sprawdzającym mającym na celu ustalenie wiarygodności przedsiębiorstwa (...) D. K. (1) oraz firmy (...) J. P.. W wyniku owych czynności świadek stwierdziła, że D. K. (1) nie prowadził deklarowanej działalności gospodarczej. W firmie (...) nie było maszyn mających stanowić przedmiot leasingu a jego twierdzenia o problemach z dostawą maszyn były dość pokrętne. Uwzględniając zasady i wiedzę doświadczenia życiowego nie można mieć wątpliwości, że odstąpienie od umowy przez J. P. było wyłącznie następstwem jego obaw, że zainteresowanie pracownika Kredyt (...) S.A. A. W.jego firmą może zdemaskować przestępczy zamiar.

Odnosząc się do zarzutu wadliwej oceny czynów przypisanych oskarżonym jako ciągu przestępstw zwrócić należy uwagę na dwie kwestie. Po pierwsze cytowany w uzasadnieniu zarzutu fragment uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wskazuje jednoznacznie, że oskarżeni działali w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wyłudzenia kredytów od pokrzywdzonych. Po wtóre zapomina skarżący, że przyjęcie konstrukcji czynu ciągłego doprowadziłoby do pogorszenia sytuacji oskarżonych, bowiem zsumowanie wysokości wyrządzonej i zamierzonej szkody wszystkimi przypisanymi zachowaniami skutkowałoby odpowiedzialnością za przestępstwo z art. 294 § 1 kk zagrożone surowszą sankcją niż ta określona w art. 286 § 1 kk.

Odnośnie apelacji Prokuratora.

Kontrolując zaskarżony wyrok co do kary orzeczonej wobec J. P. i odnosząc się w tej materii do apelacji Prokuratora, Sąd Apelacyjny nie stwierdził naruszenia dyrektyw określonych w art. 53 kk. Karę oscylującą w dolnej granicy ustawowego zagrożenia a nadto z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie sposób uznać za rażąco surową. Nie można zgodzić się z twierdzeniem Prokuratora o braku podstaw do zastosowania instytucji określonej w art. 69 § 1 kk. Na korzyść oskarżonego przemawia zarówno jego wcześniejsza niekaralność w dacie popełnienia czynu, jak i fakt, że od daty jego popełnienia upłynęło niespełna 12 lat. Jakkolwiek rola J. P. w popełnieniu przypisanych przestępstw w zestawieniu z rolą D. K. (1) była niewątpliwie większa to zakres przestępczej działalności tego ostatniego, która była przedmiotem osądu w prawomocnie zakończonych postępowaniach, prowadzonych wcześniej łącznie z niniejszą sprawą, był zdecydowanie rozleglejszy. Argumenty oskarżyciela, że w przypadku odmowy współdziałania ze strony D. K. (1), oskarżony znalazłby innego figuranta mieszczą się wyłącznie w sferze nieuprawnionych spekulacji. Podobnie chybiony jest argument, że na niekorzyść oskarżonego P. przemawia fakt, iż jest synem byłego K. Powiatowego Policji w O., w szczególności gdy zważyć na wspomniany już upływ czasu od popełnionych przestępstw. Gdy uwzględnić nadto niekwestionowane ustalenia Sądu Okręgowego, że oskarżony ma rodzinę, pracuje, prowadzi ustabilizowany tryb życia, nie ma podstaw do uwzględnienia końcowego wniosku apelującego Prokuratora. Dostrzeżone jednak przez Sąd Okręgowy okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego uzasadniają jednak wydłużenie wyznaczonego okresu próby do 5 lat, bo tylko ów maksymalny okres, w szczególności mając na uwadze orzeczony obowiązek naprawienia szkody, pozwoli na zweryfikowanie pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego J. P..

Bezzasadna okazała się apelacja obrońcy D. K. (1) zarzucająca zaskarżonemu wyrokowi rażącą surowość wymierzonej oskarżonemu kary. Zwrócono już uwagę przy okazji omawiania apelacji Prokuratora, że zakres przestępczej działalności D. K. (1) w zestawieniu z przestępstwami popełnionymi przez J. P. był zdecydowanie szerszy. Eksponowana przez Sąd Okręgowy wielokrotna karalność D. K. (1) sprzeciwia się warunkowemu zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności. Akcentowane przez skarżącego okoliczności łagodzące znalazły należyte odbicie w wysokości sankcji wymierzonej przecież w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. W przypadku D. K. (1) należy zwrócić uwagę na inną ważną kwestię, mianowicie kara orzeczona w niniejszej sprawie nie jest ostateczną reakcją prawno karną, zważywszy na podstawy do objęcia jej wyrokiem łącznym wraz z wcześniejszymi skazaniami na kary bezwzględne pozbawienia wolności.

W tej sytuacji nie podzielając zarzutów skarżącego zaskarżony wyrok wobec D. K. (1) Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 636 § 1 i 2 k.p.k.