Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2004 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2004 r. sprawy

wnioskodawcy Z. B.

- o odszkodowanie i zadośćuczynienie -

na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 21 maja 2004 r. sygn. akt. II Ko 23/04

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

2.  kosztami sądowymi związanymi z postępowaniem odwoławczym obciąża Skarb Państwa.

II AKa 316/04

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 21 maja 2004 roku oddalił wniosek Z. B. o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia
w łącznej kwocie 200 000 zł z tytułu represjonowania jego ojca S. B. przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Od tego wyroku wniósł apelację pełnomocnik wnioskodawcy Z. B. zarzucając obrazę prawa materialnego polegającą na wydaniu rozstrzygnięcia w oparciu o przepis art. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i nieuwzględnieniu przepisów z art.
8 ustęp 2a i 2b zawierające normy rozszerzające stosowanie art. 1 tejże ustawy na stany wprost nie objęte tym przepisem.

W oparciu o ten zarzut pełnomocnik wniósł w apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Opiera się ona na twierdzeniu, że do rozstrzygnięcia o roszczeniu odszkodowawczym wnioskodawcy winien być uwzględniony czas działania niepodległościowego ojca wnioskodawcy skoro mieści się on w granicach określonych w art. 8 ustęp 2 „b” ustawy z dnia 23.02.1991 r. (Dz. U. z 1991 r., nr 34 poz. 149
z późn. zm.).

Twierdzenie apelacji nie znajduje jednakże oparcia w uregulowaniach zawartych w art. 8 ustęp 2a i 2 ”b” w/cyt. ustawy. Przede wszystkim stwierdzić należy, że roszczenia odszkodowawcze objęte ustawą z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób reprezentowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. nr 34 poz. 149 z późn. zm.) nie obejmuje wszystkich orzeczeń represyjnych, lecz zarówno zastosowanie art. 1 ustęp
1 i 4 jak i art. 8 ustęp 2 „a” wyraźnie określa je poprzez czas wydawania takich orzeczeń. Tak więc art. 8 ustęp 2 „a” ustawy lutowej uprawnia do dochodzenia odszkodowań osoby represjonowane przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe na „obecnym terytorium” Polski w okresie od 1 lipca 1944 roku do dnia 31 grudnia 1956 roku a na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim, w okresie od 1 stycznia 1944 roku do dnia 31 grudnia 1956 roku. Przepis art. 8 ustęp 2 „b” na który powołuje się apelacja odnosi się co prawda do czasu działalności osób represjonowanych na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim ale chodzi o te tereny, które pozostały poza obecną granicą wschodnią, a nadto niezależnie od tego wymaga on również aby orzeczenie represyjne wydane zostało w okresie podanym w art. 8 ustęp 2 „a”.

W niniejszej sprawie stwierdzić należy, że wnioskodawca wywodzi swoje roszczenie odszkodowawcze z orzeczenia represyjnego wydanego w okresie II wojny światowej tj. z dnia 19 listopada 1940 roku. Fakt ten nie daje podstawy do uwzględnienia wniesionego roszczenia w oparciu o przepisy ustawy lutowej. Podnieść też należy, że ojciec wnioskodawcy mieszkał oraz prowadził działalność niepodległościową w miejscowości M.k/J. i orzeczenie represyjne wydane zostało również w J., co oznacza, że był on represjonowany przez radzieckie organy ścigania i wymiar sprawiedliwości lub organy pozasądowe na terenach, które stanowiły i nadal stanowią „obecne terytorium” Polski. Tak więc wywody apelacji odwołujące się wyłącznie do czasu działalności niepodległościowej prowadzonej przez ojca wnioskodawcy jako nieprzystające do uregulowań zawartych w w/wym. ustawie z dnia 23 lutego 1991 roku nie mogły spowodować zmiany zaskarżonego wyroku.

/BD