Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2013 r. w Lublinie

sprawy W. W.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

o wysokość emerytury policyjnej

na skutek apelacji wnioskodawcy W. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 19 lutego 2013 r. sygn. akt VIII U 2962/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od W. W. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji w W. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt III AUa 369/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 stycznia 2011 roku Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji ponownie ustalił wysokość emerytury policyjnej należnej W. W. od daty zwolnienia ze służby ustalając jej wysokość na kwotę netto 2295,80 zł. W treści decyzji organ rentowy wskazał, że ponowne ustalenie wysokości świadczenia dokonane zostało na podstawie otrzymanej z IPN informacji o przebiegu służby.

W odwołaniu od tej decyzji W. W. domagał się jej zmiany i ustalenia emerytury z zastosowaniem zasad wynikających z art. 15 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t.j. Dz. U. 2004 Nr 8 poz. 67 ze zm.). W uzasadnieniu odwołania podniósł między innymi, że bezprawnie obniżono mu współczynnik o 1,9%, tj. z 2,6 % do 0,7 % za lata służby, co oznacza, że każdy rok jego służby został potraktowany na równi z okresami nieskładkowymi. Wskazywał, iż art. 15b wymienionej wyżej ustawy jest niezgodny z Konstytucją RP.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc, iż wysokość świadczenia została ustalona ponownie w związku z informacją o przebiegu służby wnioskodawcy uzyskaną z Instytutu Pamięci Narodowej.

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 19 lutego 2013 roku oddalił odwołanie. Sąd ustalił, że W. W. urodzony (...) w okresach od 19 lipca 1967r. do 31 sierpnia 1967r., od 26 maja 1969r. do 25 sierpnia 1969r. i od 8 listopada 1972r. do 8 sierpnia 1973r. pracował w Wytwórni (...) w Ś.. Następnie, w okresie od 16 sierpnia 1973r. do 31 lipca 1990r. pełnił służbę w Policji, jako Komendant (...) w L., zaś od dnia 1 sierpnia 1990r. do dnia 31 lipca 1998r. pełnił służbę w Urzędzie Ochrony Państwa, jako Szef (...) w W.. Z dniem 31 lipca 1998r. wnioskodawca został zwolniony ze służby i od tej daty uzyskał prawo do emerytury policyjnej na podstawie decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA z dnia 18 sierpnia 1998 roku. Podstawa wymiaru emerytury wyniosła 2569,12 zł. Emerytura z tytułu wysługi emerytalnej w wysokości nie więcej niż 75% podstawy wymiaru wyniosła 1926,64 zł brutto, 1588,47 zł netto. Z uwagi na pobieranie rocznego świadczenia po zwolnieniu ze służby, wypłata emerytury została zawieszona, a jej podjęcie miało nastąpić po dniu 1 sierpnia 1999r. Decyzją z dnia 7 grudnia 1998 r. organ emerytalny, z uwagi na zaliczenie skarżącego do III grupy inwalidów przyznał mu policyjną rentę inwalidzką, jednakże świadczenie zostało zawieszone z uwagi na korzystniejsze świadczenie emerytalne. Wysokość emerytury W. W. po waloryzacji od dnia 1 marca 2010 roku wyniosła 2991,97 zł.

W dniu 22 grudnia 2010 roku Zakład Emerytalno-Rentowy MSWiA otrzymał informację z Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu dotyczącą przebiegu służby W. W.. Sąd wskazał, że z informacji tej wynikało, że wnioskodawca w okresie od dnia 16 sierpnia 1973r. do dnia 31 lipca 1990 roku pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz.U. 2007r., Nr 63, poz. 425 ze zm.). W informacji nie wskazano, żeby w tym okresie bez wiedzy przełożonych funkcjonariusz podjął współpracę i czynnie wspierał osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego.

W oparciu o uzyskane dane organ emerytalny, decyzją z dnia 31 lipca 2011r. dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury policyjnej wnioskodawcy zmniejszając jej wysokość do kwoty 2295,80 zł miesięcznie netto. Podstawę wymiaru świadczenia stanowiła kwota 4560,40 zł. Emerytura z tytułu wysługi lat (w wysokości nie więcej niż 75% podstawy jej wymiaru) wyniosła 2101,43 zł i podlegała zwiększeniu o 15% podstawy wymiaru z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą, tj. o kwotę 684,06 zł. Świadczenie brutto wyniosło 2785,49 zł.

Oceniając dokonane wyżej ustalenia Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie wnioskodawcy nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd podkreślił, że stan faktyczny w przedmiotowej sprawie nie był sporny, a w szczególności wnioskodawca nie kwestionował informacji o przebiegu służby przekazanej przez Instytut Pamięci Narodowej.

Istota sporu, według Sądu, sprowadzała się do oceny prawidłowości przeliczenia przez organ rentowy świadczenia emerytalnego wnioskodawcy z zastosowaniem nowego (0,7%), niższego niż uprzednio przyjęty (2,6%) przelicznika podstawy wymiaru emerytury za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990 w oparciu o art. 15 b ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji … , przy czym wnioskodawca kwestionował konstytucyjność art. 15 b wskazanej wyżej ustawy, dodanego ustawą zmieniającą z dnia 23 stycznia 2009 roku o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym … (Dz.U. 2009 Nr 24 poz.145).

Sąd Okręgowy stwierdził, że z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. 2004r., Nr 8, poz. 67 ze zm.), wynika, że dla funkcjonariusza, który pozostawał w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 roku emerytura wynosi 40% podstawy jej wymiaru za 15 lat służby i wzrasta o 2,6 % podstawy wymiaru - za każdy dalszy rok tej służby, o 2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok okresów składkowych poprzedzających służbę, nie więcej jednak niż za trzy lata tych okresów, o 1,3 % podstawy wymiaru - za każdy rok okresów składkowych ponad trzyletni okres składkowy poprzedzający służbę, o 0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok okresów nieskładkowych poprzedzających służbę. Jest to ogólna zasada stosowana do obliczenia wysokości świadczenia dla funkcjonariuszy, którzy pozostawali w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 roku i nie pełnili służby w organach bezpieczeństwa państwa.

Natomiast w przypadku osób, które pełniły służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (t.j. Dz.U. z 2007r., Nr 63, poz. 425 ze zm.) emerytura wynosi 0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990 oraz 2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz pkt 2-4.

Sąd wskazał, że regulacja zawarta w art. 15 b ust. 1 powołanej ustawy wprowadza zatem całkowicie odrębną regulację wyliczenia wysokości świadczenia emerytalnego funkcjonariusza pełniącego służbę w organach bezpieczeństwa od trybu określonego w art. 15 ust. 1 ustawy, a więc funkcjonariusza , który takiej służby w organach bezpieczeństwa nie pełnił.

Sąd Okręgowy zauważył, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 lutego 2010 roku w sprawie K 6/09, orzekł o zgodności przepisu art. 15b powołanej ustawy z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał stwierdził, iż ustawodawca dodając przepis art. 15b do ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji działał w ramach przysługującej mu swobody. Trybunał wskazał między innymi, że nie zasługuje na aprobatę wybór służby w tajnej policji państwa komunistycznego czy też innych organach bezpieczeństwa państwa, niezależnie od komórki organizacyjnej i stanowiska służbowego, jakie zajmował dany funkcjonariusz. Pozytywnym byłoby natomiast podjęcie przez takiego funkcjonariusza próby udzielenia pomocy ofierze represji politycznych, co znalazło odzwierciedlenie w ustawie – w art. 13a ust. 4 pkt 3 oraz w art. 15b ust. 3.

Sąd Okręgowy stwierdził, że w przypadku wnioskodawcy taka sytuacja nie występuje. W zaświadczeniu wystawionym przez IPN nie ma wzmianki, że W. W. przed rokiem 1990, bez wiedzy przełożonych, podjął współpracę i czynnie wspierał osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego. Okoliczności takich nie podnosił również skarżący. Nadto Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż system zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy służb mundurowych stanowił szczególny rodzaj przywileju.

W porównaniu z powszechnym systemem emerytalnym z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, system funkcjonariuszy oferuje im dużo korzystniejsze zasady nabywania i ustalania wymiaru świadczeń emerytalnych. Z przywilejów tych nie wynika jednak obowiązek ustawodawcy zapewnienia takiego samego świadczenia emerytalnego każdemu funkcjonariuszowi bez względu na okoliczności charakteryzujące beneficjentów. Jak podniósł bowiem Trybunał, odnosząc się wprost do stosowanego na mocy art. 15b przelicznika 0,7% za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa, zmniejszony przelicznik jest nadal dużo korzystniejszy dla ostatecznie wyliczonej wysokości świadczenia niż przelicznik 1,3% dla emeryta w powszechnym systemie emerytalnym.

Reasumując powyższe rozważania Sąd Okręgowy stwierdził, że ponowne ustalenie wysokości emerytury policyjnej wnioskodawcy zostało dokonane prawidłowo, w oparciu o obowiązujące przepisy, zgodne z Konstytucją RP. W. W. nie przedstawił żadnych zasadnych argumentów przemawiających za zmianą zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy oraz na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji. O kosztach orzekł w myśl zasad wynikających z treści art. 98 § 1 i 3 kpc i art. 99 kpc i § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Apelację od tego wyroku złożył wnioskodawca W. W.. Zaskarżając wyrok w całości domagał się jego zmiany i ustalenia wysokości emerytury policyjnej z uwzględnieniem 40% podstawy wymiaru za pierwsze 15 lat służby zgodnie z art. 15 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin oraz zasądzenie kosztów postepowania według norm przepisanych.

Wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności art. 15 i art. 15 b wymienionej wyżej ustawy poprzez pominięcie art. 15 przy ustalaniu wysokości emerytury policyjnej i zastosowania wyłącznie art. 15 b tej ustawy.

W uzasadnieniu apelacji wskazał między innymi, że Sąd Okręgowy wadliwie ustalił pełnione przez niego funkcje albowiem nigdy nie był komendantem KW MO w L., jak też szefem (...) w W..

Skarżący podniósł, że wolą ustawodawcy przy wprowadzaniu zmiany do ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, było pozostawienie zasady, zgodnie z którą po pierwszych 15 latach pracy każdemu funkcjonariuszowi przysługuje emerytura w wysokości 40% podstawy jej wymiaru (Biuletyn nr 1655/VI Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych nr 90 z dnia 17 grudnia 2008 roku, druk 1353-A Sejmu RP VI Kadencji – 32 posiedzenie z dnia 16 grudnia 2008 roku).

Nadto skarżący nadmienił, że w 1990 roku poddając się postępowaniu weryfikacyjnemu uzyskał pozytywną opinię potwierdzającą kwalifikacje moralne i zdolność do pełnienia służby w Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem apelanta, pozbawienie go nabytych uprawnień jest działaniem naruszającym przepisy art. 2 i 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto, w ocenie apelanta, przepisy ustawy z dnia 23 stycznia 2009 roku o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin budzą poważne wątpliwości co do zgodności tych przepisów z wyrażonymi w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie 4 listopada 1950 roku, ratyfikowanej przez Polskę 19 stycznia 1993 roku (Dz.U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284), t.j. zasadą prawa do rzetelnego procesu wynikającą z art. 6, zasadą zakazu karania bez podstawy prawnej art. 7, prawem do skutecznego środka odwoławczego wynikającą z art. 13, zasadą zakazu dyskryminacji z art. 14 oraz wskazaną w art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji, zasadą ochrony własności.

Pozwany organ rentowy wniósł odpowiedź na apelację domagając się jej oddalenia oraz zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna albowiem zgłoszony w niej zarzut naruszenia prawa materialnego okazał się całkowicie nieuzasadniony.

Na wstępie wskazać jednak należy, iż słuszne są uwagi apelującego, że pisemne motywy wyroku sporządzone zostały bez wymaganej staranności. Jest bowiem niewątpliwe, że wnioskodawca w ramach służby nie pełnił funkcji przypisanych mu przez Sąd pierwszej instancji. Okoliczność ta wynika z wadliwego odczytania przez Sąd Okręgowy zaświadczenia o przebiegu służby z dnia 30 czerwca 1998 roku znajdującego się w aktach emerytalnych wnioskodawcy (k.7), w którym wskazuje się komendanta KW MO w L. i i szefa (...) w W. ale jako organ wydający rozkaz (decyzję). Przedmiotowa wadliwość nie podważa jednak prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Podnieść należy bowiem, że istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadzała się do wykładni art. 15b wymienionej wyżej ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy. Zdaniem skarżącego określone tym przepisem zasady ustalania wysokości emerytury znajdują zastosowanie dopiero w dalszej kolejności albowiem przede wszystkim zastosowanie znajduje przepis art. 15 ustawy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, stanowisko powyższe jest całkowicie chybione albowiem pozostaje w sprzeczności z treścią wskazanych unormowań.

Przepis art. 15b omawianej ustawy stanowi bowiem, że „W przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi:

1)0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990;

2)2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz pkt 2-4.

2. Przepisy art. 14 i 15 stosuje się odpowiednio.

3. Do okresów, o których mowa w art. 13 ust. 1, na żądanie wnioskodawcy, mogą być doliczone w pełnym wymiarze okresy służby w latach 1944-1990 w organach bezpieczeństwa państwa, jeżeli funkcjonariusz udowodni, że przed rokiem 1990, bez wiedzy przełożonych, podjął współpracę i czynnie wspierał osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, środkiem dowodowym może być zarówno informacja, o której mowa w art. 13a ust. 1, jak i inne dowody, w szczególności wyrok skazujący, choćby nieprawomocny, za działalność polegającą na podjęciu, bez wiedzy przełożonych, czynnej współpracy z osobami lub organizacjami działającymi na rzecz niepodległości Państwa Polskiego w okresie służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990.

Analiza przedmiotowego unormowania w żaden sposób nie uprawnia do akceptacji przytoczonego w apelacji rozumienia cytowanego przepisu.

Podkreślić w tym miejscu należy, że wykładnia art. 15 b omawianej ustawy dokonana została przez Sąd Najwyższy uchwale z dnia 3 marca 2011 roku, sprawie II UZP 2/11 (LEX nr 707999), w której stwierdzono, że „za każdy rok pełnienia służby w latach 1944-1990 w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.), emerytura wynosi 0,7% podstawy jej wymiaru (art. 15b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 ze zm.), co oznacza, że wysokość emerytury wyliczanej wyłącznie za okresy pełnienia takiej służby może być niższa od 40% podstawy wymiaru tego świadczenia”.

Pogląd wyrażony w cytowanej uchwale Sąd Apelacyjny podziela w całej rozciągłości i z tego też względu nie ma potrzeby dokonywania analizy przedmiotowych unormowań, która w swej istocie sprowadzałaby się do powtórzenia argumentacji zawartej w uzasadnieniu cytowanej uchwały.

Zauważyć należy tylko, że Sąd Najwyższy podejmując uchwałę stwierdził, iż „żaden rodzaj, ani sposób wykładni zawartego w art. 15b ust. 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy odesłania do art. 15 tej ustawy, nie daje osobom, które pełniły w latach 1944-1990 służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w ustawie lustracyjno-dezubekizacyjnej, możliwości prawnych ani argumentów prawnych lub prawniczych do domagania się ustalenia wysokości należnych im emerytur z zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy od innej podstawy wymiaru niż 0,7% za każdy rok pełnienia służby w wymienionych w art. 2 organach bezpieczeństwa państwa. Sąd Najwyższy podkreślił, że regulacje zawarte w art. 14 i 15 ustawy zaopatrzeniowej stosuje się tylko w zakresie nieuregulowanym wyraźnie i odmiennie w treści normatywnej art. 15b, a w szczególności w jego ust. 1 pkt 1, który nie pozostawia żadnych wątpliwości co do sposobu wyliczenia wysokości emerytury zaopatrzeniowej funkcjonariuszy zawsze po 0,7% podstawy wymiaru tego świadczenia za każdy rok służby w latach 1944-1990 pełnionej w organach bezpieczeństwa PRL, z wyżej omówionym jedynym wyjątkiem unormowanym art. 15b ust. 3 i 4 tej ustawy.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących niekonstytucyjności ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 24, poz. 145), wskazać należy, iż jak prawidłowo stwierdził Sąd Okręgowy, Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 lutego 2010 r. K 6/09 OTK-A 2010/2/15, orzekł o zgodności art. 15 z ustawą zasadniczą. Tym samym brak jest kompetencji sądu powszechnego w zakresie ponownego badania zgodności kwestionowanych przepisów z przepisami ustawy zasadniczej.

Zgodnie bowiem z art. 190 ust. 1 Konstytucji RP orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Oznacza to, że związane są nimi także sądy powszechne, a więc także Sąd Apelacyjny. Powyższe, zwalnia Sąd odwoławczy z obowiązku powielania obszernej i wnikliwej argumentacji prawnej, jaką posłużył się Trybunał Konstytucyjny ferując powołany wyżej wyrok z dnia 24 lutego 2010 r. K 6/09.

Odnosząc się natomiast do wskazywanego przez skarżącego argumentu dotyczącego pominięcia przez Sąd pierwszej instancji faktu jego pozytywnej weryfikacji, stwierdzić należy, iż okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 3 marca 2011 roku, II UZP 2/11 (LEX nr 707999) „Dopuszczenie do dalszej służby już w warunkach demokratycznego państwa i porządku prawnego, po tzw. pozytywnym zweryfikowaniu przydatności do służby, nie zmienia oceny wcześniejszej służby w organach totalitarnej państwowej przemocy politycznej, która w warunkach demokratycznego państwa prawnego nie może być tytułem do dalszego utrzymywania lub korzystania z przywilejów uzyskanych z nielegalnej, niegodnej lub niegodziwej służby z natury rzeczy i z punktu widzenia podstawowych, bo przyrodzonych naturze ludzkiej standardów prawnych i obywatelskich demokratycznego państwa prawnego, tj. przywilejów z tytułu służby w organach, które w istocie rzeczy były strukturami niebezpieczeństwa państwa totalitarnego, przeznaczonymi do zwalczania ruchów niepodległościwo-wolnościowych i demokratycznych dążeń oraz aspiracji do odzyskania lub przywrócenia podstawowych praw i wolności obywatelskich”.

Jeśli natomiast chodzi wywody apelacji w przedmiocie wątpliwości, co do zgodności przepisów ustawy z dnia 23 stycznia 2009 roku o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, z wyrażonymi w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie 4 listopada 1950 roku zasadami wskazanymi szczegółowo w apelacji, t.j. zasadą prawa do rzetelnego procesu wynikającą z art. 6, zasadą karania bez podstawy prawnej z art. 7, prawem do skutecznego środka odwoławczego z art. 13, zasadą dyskryminacji z art. 14 oraz wskazaną w art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji, zasadą ochrony własności, zauważyć należy, iż są one w zasadzie prezentacją subiektywnego przekonania skarżącego. Brak jest bowiem zarzutu naruszenia tychże zasad, jak też wskazania na czym ewentualnie naruszenie takie polega. Sprawia to, że Sąd odwoławczy jest zwolniony od dokonywania szczegółowych rozważań w tym zakresie.

Na marginesie niejako zauważyć należy, że kwestia zgodności art. 15b ust. 1 pkt 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji z art. 6 ust. 1 i art. 14 wymienionej wyżej Konwencji była przedmiotem kontroli Trybunału Konstytucyjnego, który postanowieniem z dnia 25 października 2011 roku, K 36/09 umorzył postepowanie we wskazanym zakresie (LEX nr 1068800).

Z tych wszystkich względów i z mocy art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku, o kosztach orzekając w myśl zasad określonych § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).