Sygn. akt: II AKa 254/00
Dnia 14 grudnia 2000 r.
Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący |
SSA Marek Michniewski |
Sędziowie |
SSA Jan Dybek SSA Bożena Brewczyńska (spr.) |
Protokolant |
Agnieszka Szendzielorz |
przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego
po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2000r.
sprawy z wniosku R. L.
o odszkodowanie
z powodu apelacji, wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy
od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach
z dnia 08 czerwca 2000r. sygn. akt XVI1 Ko 40/98
1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
2. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.
II AKa 254/00
Wnioskodawczyni R. L.w lutym 1998r. wystąpiła, do Sądu Okręgowego w Katowicach z wnioskiem o zasądzenie od Skarbu Państwa na jej rzecz kwoty 3oo tys. zł. tytułem odszkodowania za śmierć i represję stosowane przez NKWD wobec jej ojca W. M. .tymczasowo aresztowanego w dniu 14 maja 1941r. w miejscowości M.woj. Poleskie przez Zarząd (...), następnie skazanego na karę 10 lat wychowawczego obozu pracy, a zmarłego w dniu 23 lipca 1943r. Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 8 czerwca 2000r. w sprawie XVI1Ko 40/98 powyższy wniosek oddalił, obciążając kosztami postępowania Skarb Państwa. Z orzeczeniem Sądu Okręgowego w Katowicach nie zgodziła się wnioskodawczyni.
W wywiedzionej apelacji pełnomocnik wnioskodawczyni zaskarżył wyrok w całości, zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych i wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny zważył co następuje:
Wniesiona apelacja okazała się być całkowicie bezzasadna.
Sąd orzekający w sposób prawidłowy przeprowadził w nin. sprawie postępowanie, po czym trafnie ustalił, iż braki jest przesłanek z art.8 ust.2a ustawy z dnia 23.o2.1991 r. ze zmianami z dnia 16.07.1998 r. (D.U.nr 97 poz.6o4) o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego - do zasądzenia na rzecz wnioskodawczyni odszkodowania za represje jakie dotknęły jej ojca W. M. .. W oparciu o znajdujący się w aktach dokument (k.4) z Biura Infor macji i Poszukiwań Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża w sposób niesporny wynika, iż ojciec wnioskodawczyni W. M. .zmarł (...). Aresztowany był on natomiast w dniu 14.05.1941r. przez Zarząd (...)na terenie województwa Polskiego i skazany na karę 10 lat wychowawczego obozu pracy za walkę przeciw rewolucyjnemu ruchowi i szpiegostwo. Tak więc za okres, w którym był on represjonowany przez organy NKWD należy przyjąć okres od l4.o5.1941r. do 23.o7.1943 r.
Art.8 ust.2a cyt. wyżej ustawy w oparciu o który to przepis wnioskodawczyni dochodzi swoich roszczeń w sposób jednoznaczny określa natomiast, iż uprawnienia do odszkodowania i zadośćuczynienia przewidziane w tym przepisie przysługują osobom represjonowanym przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości w okresie od dnia 1 lipca 1944r. do dnia 31 grudnia 1956 r. Wolą zatem ustawodawcy jest objęcie prawem do domagania się odszkodowania jedynie tych osób, których represje dotknęły nie w każdym czasie, a w czasie określonym w nin. ustawie, a więc w okresie między 1 lipca 1944r. a 31 grudnia 1956 r. Skoro ojciec wnioskodawczyni zmarł w dniu 23 lipca1943r ., a więc przed dniem 1 lipca 1944r., obecnie brak jest podstaw do skutecznego dochodzenia przez wnioskodawczynię odszkodowania. Wykładnia art.8 ust.2a .ustawy lutowej nie pozostawia w tym zakresie żadnych wątpliwości i jest całkowicie oczywista, a dodatkowo można w tym miejscu powołać orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 30.09.1998r. (Prokuratura i Prawo 1998/11-12/23 lub przeczenie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11.02.1999r. (II AKo 19/99, publ. OSA 1999/6/49).
Nie znajdując zatem podstaw do skutecznego zakwestionowania wydanego przez sąd I Instancji orzeczenia i uznając, iż ma ono pełne oparcie w obowiązujących przepisach prawa do stosowania których sąd jest zobligowany, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy jako trafny.