Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

przy udziale J. S., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2013 r.

sprawy

1.  D. K.

oskarżonego z art. 284 §2 kk w zw. z art. 294 §1 kk; art. 238 kk

2.  M. K.

oskarżonego z art. 284 §2 kk w zw. z art. 294 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk

3.  K. S.

oskarżonego z art. 284 §2 kk w zw. z art. 294 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 9 października 2012 r., sygn. akt XVIII K 72/12

na podstawie art. 437 §1 kpk, art. 632 pkt 2 kpk i art. 636 §1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonych D. K. i M. K. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru;

3.  kosztami postępowania związanymi z apelacją prokuratora obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II AKa 296/12

UZASADNIENIE

Prokurator zarzucił oskarżonym D. K., M. K. i K. S. , że:

I.  w dniu 16 lipca 2011 roku w D. w woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu, oraz z innymi dotychczas nieustalonymi osobami, co do których prowadzone jest odrębne postępowanie, dokonali przywłaszczenia powierzonego D. K. - jako kierowcy wykonującemu transport ładunku zestawem w postaci ciągnika siodłowego marki M. o nr rej. (...) wraz z naczepą marki (...) o nr rej. (...) - mienia znacznej wartości w postaci ładunku 268 telewizorów marki LG o łącznej wartości wynoszącej 335.432 zł, na szkodę firmy (...) sp. z o. o. z/s w U. w gm. G.,

przy czym M. K. i K. S. dopuścili się zarzucanego im czynu w ciągu 5 lat po odbyciu kar co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonych wobec nich za umyślne przestępstwa podobne,

tj. o czyn z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk - w odniesieniu do D. K.

zaś w odniesieniu do M. K. i K. S. - o czyn z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

a nadto D. K. , że:

II.  w dniu 17.07.2011r. w O. zawiadomił tamtejszą Komendę Powiatową Policji o przestępstwie rozboju, mającym być dokonanym na jego osobie tego dnia w miejscowości D. w woj. (...), w następstwie którego miał być skradziony zestaw w postaci ciągnika siodłowego marki M. o nr rej. (...) wartości 250 000 zł. wraz z naczepą marki (...) o nr rej. (...), wartości 120 000 zł. którym przewoził on ładunek 268 telewizorów marki LG, o łącznej wartości wynoszącej 335 432 zł, na szkodę firmy (...) sp. z o. o. z/s w U. w gm. G., wiedząc, że przestępstwa tego nie popełniono,

tj. o czyn z art. 238 kk.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 9 października 2012 roku, w sprawie sygn. akt XVIII K 72/12 oskarżonych uniewinniono od dokonania zarzucanych im czynów (wyrok - k. 1668).

Apelację od powyższego wyroku złożył Prokurator i zaskarżając go w całości, zarzucił:

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym uznaniu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalone na jego podstawie okoliczności nie pozwalają na przyjęcie, że D. K., M. K. i K. S. dopuścili się czynu określonego w art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, podczas gdy właściwa ocena tego materiału, a w szczególności: zeznań P. H., M. M., R. F., A. P. oraz wykazów połączeń telefonicznych w/w oskarżonych w okolicach czasowych zdarzenia będącego przedmiotem postępowania oraz analiz tychże połączeń, czy też dokumentacji związanej z odtworzeniem zapisu monitoringu z dnia 16.07.2011 r. ze stacji paliw (...) w miejscowości D. oraz z oględzinami porzuconego zestawu TIR, prowadzonego przez D. K., czy też odczytem zapisów urządzenia (...) zamontowanego w pojeździe, dokonana przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, prowadzi do odmiennego wniosku, tj., że D. K., M. K. i K. S. wyczerpali swoim zachowaniem ustawowe znamiona w/w występku,

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym uznaniu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalone na jego podstawie okoliczności nie pozwalają na przyjęcie, że D. K. dopuścił się czynu określonego w art. 238 kk, podczas gdy właściwa ocena tego materiału, a w szczególności zeznań P. H., M. M., R. F., A. P. oraz wykazów połączeń telefonicznych w/w oskarżonego i współoskarżonych M. K. i K. S. w okolicach czasowych zdarzenia będącego przedmiotem postępowania oraz analiz, tychże połączeń, czy też dokumentacji związanej z odtworzeniem zapisu monitoringu z dnia 16.07.2011 r. ze stacji paliw (...) w miejscowości D. oraz z oględzinami porzuconego zestawu TIR, prowadzonego przez D. K. i raportu z urządzenia GPS w nim zamontowanego, dokonana przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, prowadzi do odmiennego wniosku, tj., że D. K. wyczerpał swoim zachowaniem ustawowe znamiona w/w występku.

Podnosząc powyższe zarzuty prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji (apelacja - k. 1737-1744).

Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi utrzymano w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną (wyrok - k. 1777).

Wniosek o sporządzenia uzasadnienia złożył prokurator (k. 1778).

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja jest oczywiście bezzasadna. Z jej treści oraz sformułowanych zarzutów wynika, iż jej podstawą był zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść wydanego orzeczenia (art. 438 pkt 2 kpk). Tak określony zakres apelacji oznacza, iż sam skarżący uznaje, że zarówno przebieg postępowania rozpoznawczego, wydane rozstrzygnięcie, jak i sporządzone uzasadnienie spełnia wszystkie wymogi procesowe rzetelnego procesu, w którym w sposób kompleksowy i wszechstronny przeprowadzono postępowanie dowodowe oraz, iż sporządzone uzasadnienie spełnia wymogi zakreślone treścią art. 424 kpk.

Z oceną powyższą w pełni należy się zgodzić, bowiem analiza treści uzasadnienia w kontekście przeprowadzonych dowodów, wskazuje iż żaden z nich nie został pominięty, zaś wszelkie ustalenia i oceny sądu pierwszej instancji, znajdują oparcie w przywołanych dowodach, których ocena nie przekraczała granic zakreślonych treścią art. 7 kpk.

Apelujący zresztą takich naruszeń nie wykazuje, chce natomiast bez wykazania błędności wyrażonych ocen, odwołując się do tych samych źródeł dowodowych w oparciu „o zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego”, dokonać odmiennych ocen. Tak skonstruowany środek odwoławczy ma charakter niepodlegającej uwzględnieniu polemiki z prawidłowymi ustaleniami sądu okręgowego. Sam skarżący oprócz odwołania się do cytowanej wyżej zasady w uzasadnieniu operuje pojęciami o tym, że „nie sposób jest wykluczyć”, że zbieżność czasowa, w której wszyscy oskarżeni znaleźli się w okolicach stacji paliw w Dachowej była nieprzypadkowa (k. 1340), że nie „można wykluczyć”, że oskarżony
D. K. dokonał samodzielnie demontażu urządzenia GPS, że nie ma „logicznego wytłumaczenia”, dla którego osoby dokonujące przejęcia samochodu miały pozostawić w odnalezionym później samochodzie telefon (...) z sugestią, że telefonem tym posługiwał się oskarżony D. K. (k. 1342).

Co do tej ostatniej okoliczności skarżący pomija, że analiza połączeń wykonywanych z tego telefonu oraz analiza godzin logowania się urządzenia GPS samochodu jednoznacznie wskazują, że oskarżony D. K. nie posługiwał się tym telefonem w trakcie kierowania prowadzonym przez siebie pojazdem.

Co do udziału pozostałych dwóch oskarżonych M. K. i
K. S. to zdaniem skarżącego o ich udziale w zarzucanym im czynie „wskazuje ich zachowanie na stacji paliw B. w Dachowej” (k. 1343). Skarżący nie wskazuje na czym ta jednoznaczność ma polegać oraz w jaki sposób o sprawstwie oskarżonych świadczy to, że oskarżeni kontaktowali się wielokrotnie między sobą oraz innymi osobami, których telefony „dziwnym trafem” logowały się w rejonie bazy firmy (...) w U., czy też na trasie przejazdu samochodem, który prowadził D. K..

W tym miejscu podnieść można, w ślad za sądem I instancji, iż te dowody, do których odwołuje się apelujący są co najwyżej poszlakami mogącymi świadczyć o zasadności stawianych oskarżonym zarzutów. W sprawie brak jest jednak jakiegokolwiek dowodu bezpośredniego, zaś poszlaki te nie stanowią zamkniętego kręgu dowodów, które świadczą o sprawstwie oskarżonych.

Brak odniesienia się do ocen i ustaleń zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, dokonywanie własnych ustaleń, które nawet odwołując się do nich, w sposób ewidentny nakazują stosowanie reguły określonej w art. 5 §2 kpk, wskazuje na bezzasadność wywiedzionego środka odwoławczego.

Dodatkowo podnieść należy, iż oceny i wnioski formułowane przez skarżącego – mimo stanowczości używanych określeń – mogą być co najwyżej ocenione jako domniemania natury faktycznej, a takie na gruncie obowiązującego prawa są zabronione.

W powyższej sytuacji należy w ocenie Sądu Apelacyjnego podzielić poglądy jakie zostały zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i zbędnym jest ich ponowne przytaczanie, bowiem do każdego z przeprowadzonych dowodów w sposób wyczerpujący odniósł się sąd okręgowy i brak jest jakichkolwiek podstaw do wzruszenia wydanego rozstrzygnięcia.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

ła