Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 5 marca 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Marzena Sznajderska

Protokolant:Maja Ruda

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2013 roku we Wrocławiu

sprawy z powództwa E. B.

przeciwko (...) S.A. w W.

- o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki E. B. kwotę 9 197,45 zł (dziewięć tysięcy sto dziewięćdziesiąt siedem złotych i czterdzieści pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi:

-

od kwoty 5 500 zł od dnia 23 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 3 500 zł od dnia 17 maja 2011 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 197,45 zł od dnia 3 października 2011 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 984,91 zł (tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt cztery złote i dziewięćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu znosząc między stronami koszty procesu w pozostałym zakresie;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia) kwotę 782,32 zł (siedemset osiemdziesiąt dwa złote i trzydzieści dwa grosze) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

V.  nakazuje ściągnąć z kwoty zasądzonej na rzecz powódki kwotę 55,64 zł (pięćdziesiąt pięć złotych i sześćdziesiąt cztery grosze) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygnatura akt I C 695/11

UZASADNIENIE

Powódka E. B. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. w W. tytułem zadośćuczynienia kwoty 5 500 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 23 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia i rehabilitacji kwoty 4 351,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi: od kwoty 3 500 zł od dnia 17 maja 2011 roku do dnia zapłaty, od kwoty 400 zł od dnia 3 września 2011 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 451,78 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania. Powódka wskazała, iż w dniu 1 lutego 2011 roku we W. przechodząc prawidłowo przez przejście dla pieszych została potrącona przez kierującego pojazdem marki F. o numerze rejestracyjnym (...), który posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej zawarte u strony pozwanej. Pierwszej pomocy medycznej udzielono powódce w Izbie Przyjęć Urazowo – Ortopedycznej przy ul. (...) we W. i rozpoznano u niej stłuczenie i skręcenie stawu kolanowego lewego, stłuczenie stawu łokciowego i uraz klatki piersiowej oraz zalecono dalsze leczenie w poradni ortopedycznej. Lekarz ortopeda – traumatolog skierował powódkę na zabiegi rehabilitacyjne w postaci indywidualnych ćwiczeń, światłoterapii i laseroterapii W trakcie leczenia okazało się, iż staw kolanowy lewy powódki jest niestabilny, uszkodzone zostało (...) oraz (...). Lekarz zalecił powódce leczenie operacyjne w trybie pilnym ze względu na możliwość spowodowania nieprawidłowego funkcjonowania skręconego stawu kolanowego oraz wystąpienia poważnych komplikacji. Ze względu na bardzo długi czas oczekiwania na zabieg refundowany przez NFZ, powódka poddała się wymaganemu zabiegowi odpłatnie. Powódce wykonano artroskopię stawu kolanowego lewego. Po zabiegu zalecono powódce leżenie przez 2 dni, a następnie poruszanie się o kulach łokciowych i założenie ortezy. Zakazano powódce obciążania i zginania kończyny dolnej lewej przez okres 4 tygodni. Powódka zmuszona była poddać się leczeniu zastrzykami przez okres 4 tygodni oraz dalszemu leczeniu farmakologicznemu. Powódka zmuszona była kontynuować rehabilitację również po zabiegu. Ze względu na bardzo długie okresy oczekiwania na zabiegi refundowane przez NFZ, powódka zmuszona była korzystać z rehabilitacji odpłatnie. Doznany przez powódkę uraz oraz komplikacje pourazowe powodują konieczność dalszej rehabilitacji. Kilkumiesięczne leczenie i bolesna rehabilitacja, ciągłe i silne cierpienie fizyczne oraz konieczność poddania się zabiegowi operacyjnemu odbiły się negatywnie na stanie psychicznym powódki. Stała się ona płaczliwa, przygnębiona i zrezygnowana, cierpiała na zaburzenia lękowe oraz regularne problemy ze snem, co zmusiło ją do leczenia w (...) Centrum (...) we W.. Powódka nadal odczuwa zaburzenia lękowe oraz zaburzenia snu. Powódka nadal zmaga się z systematycznymi bólami w obrębie kolana, co wydatnie obniża jakość jej życia uniemożliwiając korzystanie z aktywności życiowej, jaką mogła się cieszyć przed wypadkiem. Powódka niegdyś pełna energii zmuszona jest do prowadzenia egzystencji pozbawionej przyjemności i rozrywki charakterystycznej dla osób w jej wieku, a także prowadzenia oszczędnego trybu życia. Pismem z dnia 26 marca 2011 roku wezwano stronę pozwaną do zapłaty 18 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Strona pozwana przyznała powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 900 zł. W wyniku badania lekarskiego powódki oceniono trwały uszczerbek na jej zdrowiu na 6 % i wypłacono dodatkową kwotę 4 500 zł tytułem zadośćuczynienia. Zdaniem powódki, Nie można uznać, iż strona pozwana wzięła pod uwagę wszelkie czynniki mające wpływ na miarkowanie kwoty zadośćuczynienia. W świetle doznanych przez powódkę obrażeń oraz ich skutków przyznane zadośćuczynienie nie jest miarodajne i nie stanowi rekompensaty za doznane cierpienia. Powódka domagała się zapłaty kosztów leczenia w kwocie 3 993,31 zł. Strona pozwana uznała za zasadne poniesione przez powódkę koszty leczenia w kwocie 628,77 zł związane z zakupem leków. Strona pozwana odmówiła zapłaty za przebyty przez powódkę zabieg artroskopii kolana, którego koszt wyniósł 3 500 zł, pomimo przedłożenia faktury VAT, karty informacyjnej leczenia oraz zaświadczenia o okresie oczekiwania na zabieg refundowany przez NFZ. Strona pozwana dysponowała dokumentami zaświadczającymi o konieczności wykonania zabiegu w trybie pilnym. Pomimo wezwania strona pozwana nie wyraziła stanowiska w kwestii zwrotu kwoty 400 zł z tytułu opłaty za zabiegi rehabilitacyjne. Jednocześnie z rachunkiem za zabiegi przesłano zaświadczenie o okresie oczekiwania na zabiegi refundowane przez NFZ.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, iż wypłacone dotychczas zadośćuczynienie w kwocie 5 400 zł jest kwotą odpowiednią w świetle art. 445 § 1 k.c. Powódka nie wskazała żadnych okoliczności przemawiających za przyznaniem jej wyższego zadośćuczynienia. Powódka nie wskazuje precyzyjnie na ewentualne negatywne okoliczności, które w przyszłości mogą znaleźć swoje odzwierciedlenie, nie określając, na czym miałyby one polegać. Subiektywne twierdzenia powódki w zakresie towarzyszących jej cierpień fizycznych nie mają żadnego odzwierciedlenia w aktualnej dokumentacji medycznej. Jedynymi ważnymi czynnikami, które należało w niniejszej sprawie brać pod uwagę przy ocenie rozmiaru krzywdy były ból i cierpienia, które powódka odczuwała w związku z wypadkiem, leczeniem oraz pewnymi ograniczeniami, które na krótki okres miały miejsce w jej życiu. Powódka w żaden sposób nie wykazała, aby te negatywne następstwa miały charakter długotrwały i rzutowały również na przyszłość powódki. Powódka nie przedłożyła aktualnej dokumentacji z leczenia powypadkowego, która wskazywałaby na występowanie negatywnych skutków wypadku. Strona pozwana przy wypłacie zadośćuczynienia wzięła pod uwagę nie tylko charakter i rozmiar doznanych przez powódkę obrażeń ciała, ale również długość procesu jej leczenia. Leczenie powódki trwało przez okres zaledwie czterech miesięcy, zatem doznany uszczerbek miał charakter przemijający. Biegli strony pozwanej zapoznali się z dostarczoną dokumentacją w sposób należyty oraz przeprowadzili badania powódki podczas wyznaczonej komisji lekarskiej. Przyznane powódce świadczenie zostało ustalone zostało w wysokości adekwatnej do wszystkich, a nie wyłącznie wybranych czynników rzutujących na jego wysokość. Żądanie powódki w zakresie wypłaty na jej rzecz dalszej kwoty 4 351,78 zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia powypadkowego jest nieuzasadnione. Powódka w żaden sposób nie udowodniła, iż konieczność poniesienia dodatkowych kosztów leczenia ma związek z przedmiotowym wypadkiem. Należności wynikające z przedłożonych dokumentów płatniczych nie znajdują poparcia w przedstawionej dokumentacji medycznej. Kwota 628,77 zł wypłacona przez stronę pozwaną tytułem refundacji kosztów leczenia w całości wyczerpuje roszczenie powódki w tym zakresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 lutego 2011 roku na ul. (...) we W. kierujący pojazdem marki F. o numerze rejestracyjnym (...) K. O. potrącił prawidłowo przekraczającą jezdnię na przejściu dla pieszych powódkę E. B..

dowód: zaświadczenie K. we W. z 2.03.2011 r., k. 32,

zeznania świadka R. B., k. 104, 105,

przesłuchanie powódki, k. 229 – 232

Z miejsca wypadku powódka przetransportowana została karetką pogotowia do Centrum Medycyny Ratunkowej (...) Szpitala (...) we W.. U powódki rozpoznano stłuczenie i skręcenie stawu kolanowego lewego, stłuczenie stawu łokciowego oraz uraz klatki piersiowej. Zalecono podjęcie dalszego leczenia w specjalistycznej poradni ortopedycznej.

Powódka podjęła leczenie w (...) sp. z o.o. we W.. Lekarz ortopeda – traumatolog zalecił powódce udział w zabiegach rehabilitacyjnych. Po zakończeniu zabiegów rehabilitacyjnych powódka ponownie udała się do lekarza ortopedy – traumatologa, który zdiagnozował uszkodzenie (...) i (...) oraz niestabilność stawu kolanowego lewego. Lekarz zalecił powódce poddanie się zabiegowi operacyjnemu w trybie pilnym. Najwcześniejszy możliwy termin przeprowadzenia zabiegu operacyjnego refundowanego przez Narodowy Fundusz Zdrowia wskazany został na marzec 2012 roku.

Dnia 27 kwietnia 2011 roku powódka przeszła w Centrum (...) Zakładu Opieki Zdrowotnej O. w K. zabieg artroskopii stawu kolanowego lewego. Po zabiegu zalecono powódce leżenie przez dwa dni, a następnie poruszanie się o kulach łokciowych i zakładanie na staw kolanowy ortezy z zakazem jego obciążania i zginania przez okres czterech tygodni. Powódka miała przyjmować leki oraz przez cztery tygodnie otrzymywać codziennie zastrzyk. Po kontroli stanu zdrowia powódki zalecono przeprowadzenie kolejnych zabiegów rehabilitacyjnych.

W związku z wypadkiem powódka cierpiała na zaburzenia depresyjno – lękowe. Powódka podjęła leczenie w (...) sp. z o.o. we W..

dowód: dokumentacja medyczna powódki, k. 33 – 39, 43, 44, 109, 118, 145 – 149, 175,

zeznania świadka R. B., k. 104, 105,

przesłuchanie powódki, k. 229 – 232

Powódka okazjonalnie cierpi na dolegliwości bólowe lewego stawu kolanowego. Nie może uprawiać sportu oraz wykonywać niektórych prac domowych. Wchodzenie po schodach sprawia jej trudność. Powódka po wypadku stała się bardziej nerwowa, cierpi na stany lękowe oraz zaburzenia snu.

dowód: zeznania świadka R. B., k. 104, 105,

zeznania świadka M. M., k. 105,

przesłuchanie powódki, k. 229 – 232

Ubezpieczycielem z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, którym kierował sprawca wypadku była strona pozwana (...) S.A.w W.. Powódka dokonała dnia 3 marca 2011 roku zgłoszenia szkody. Pismem z dnia 17 marca 2011 roku pełnomocnik powódki wezwał stronę pozwaną do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 18 000 zł. Decyzją z dnia 26 marca 2011 roku strona pozwana przyznała powódce kwotę 900 zł tytułem zadośćuczynienia. Pismem z dnia 23 marca 2011 roku pełnomocnik powódki wezwał stronę pozwaną do zwrotu kosztów leczenia w kwocie 3 300 zł. Strona pozwana ustaliła w opinii lekarskiej z dnia 15 kwietnia 2011 roku, iż powódka poniosła uszczerbek na zdrowiu w wysokości 6 %. Pismem z dnia 8 kwietnia 2011 roku pełnomocnik powódki wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 3 993,31 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, kwoty 167,28 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu, kwoty 218 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu odzieży i obuwia na rehabilitację oraz kwoty 250 zł tytułem odszkodowania za zniszczoną w wypadku odzież powódki. Decyzją z dnia 10 maja 2011 roku strona pozwana przyznała powódce odszkodowanie w łącznej kwocie 5 220,77 zł, na którą złożyły się kwota 4 500 zł tytułem zadośćuczynienia, kwota 92 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu oraz kwota 628,77 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Pismem z dnia 30 maja 2011 roku pełnomocnik powódki ponownie wezwał stronę pozwaną do zapłaty odszkodowania za zniszczoną w wypadku odzież oraz do zapłaty kwoty 257,80 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Decyzją z dnia 21 lipca 2011 roku strona pozwana przyznała powódce odszkodowanie w łącznej kwocie 507,80 zł, na którą złożyły się kwota 257,80 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwota 250 zł tytułem odszkodowania za zniszczoną w wypadku odzież. Pismem z dnia 28 lipca 2011 roku pełnomocnik powódki wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 400 zł tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji. Do pisma dołączono fakturę VAT nr (...)z dnia 1 czerwca 2011 roku wystawioną przez (...). we W. F. W. Ł. Strona pozwana wydała decyzję o przyznaniu powódce odszkodowania w kwocie 400 zł tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji.

dowód: pismo pełnomocnika powódki z 17.03.2011 r., k. 45, 46,

decyzja z 26.03.2011 r., k. 47,

opinia lekarska z 15.04.2011 r., k. 48,

decyzja z 10.05.2011 r., k. 50,

pismo pełnomocnika powódki z 23.03.2011 r., k. 51,

pismo pełnomocnika powódki z 8.04.2011 r., k. 52,

pismo pełnomocnika powódki z 28.07.2011 r., k. 57,

przesłuchanie powódki, k. 229 – 232,

raport zgłoszenia szkody, akta szkodowe,

pismo pełnomocnika powódki z 30.05.2011 r., akta szkodowe,

decyzja z 21.07.2011 r., akta szkodowe,

faktura VAT nr (...), akta szkodowe,

decyzja o wypłacie odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów rehabilitacji, akta szkodowe

Czas oczekiwania na refundowany przez N. F. Z.zabieg artroskopii stawu kolanowego wynosił w przybliżeniu rok, a na zabiegi rehabilitacyjne ok. 6 miesięcy. W związku z pilną koniecznością dokonania zabiegów powódka poniosła koszty zabiegu artroskopii stawu kolanowego lewego w kwocie 3 500 zł oraz koszty zabiegów rehabilitacyjnych w kwocie 400 zł. Oczekiwanie na zabieg operacyjny refundowany przez N. F. Z.mogło spowodować nieodwracalne uszkodzenia stawu kolanowego powódki. Rehabilitowanie kolana bezpośrednio po zabiegu operacyjnym było w przypadku powódki niezbędne. Postępowanie powódki w zakresie wyboru leczenia było jak najbardziej uzasadnione i uratowało ją przed większym uszczerbkiem na zdrowiu. Dodatkowo powódka poniosła wydatki na zakup leków w kwocie 451,78 zł. Powódka nie zwróciła się do strony pozwanej o refundację w/w kosztu zakupu leków. Kwota leków, których zakup był niezbędny w celu zmniejszenia skutków wypadku wyniosła 197,45 zł.

dowód: dokumentacja medyczna powódki, k. 33 – 39,

faktura VAT nr (...), k. 41,

informacja z 3.06.2011 r., k. 42,

rachunek nr (...), k. 55,

dowód wpłaty z 27.04.2011 r., k. 56,

faktura VAT nr (...), k. 58,

faktura VAT nr (...), k. 59,

faktura VAT nr (...), k. 60,

faktura VAT nr (...), k. 61,

faktura VAT nr (...), k. 62,

faktura VAT nr (...), k. 63,

faktura VAT nr (...), k. 64,

zeznania świadka R. B., k. 104, 105,

opinia biegłego sądowego S. L., k. 127 – 130,

przesłuchanie powódki, k. 229 – 232

W wyniku wypadku powódka doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. U powódki rozpoznano przebyte skręcenie stawu kolanowego lewego z częściowym uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego, chondromalację pourazową kolana lewego oraz stłuczenie lewej strony klatki piersiowej i lewego ramienia. Powódka wymaga okresowej kontroli ortopedycznej i prowadzenia samodzielnej rehabilitacji. Można się spodziewać po rozpoznaniu chondromalacji narastania w przyszłości wtórnych zmian zwyrodnieniowych. Na skutek doznanego urazu wystąpiły u powódki zaburzenia rytmów dobowych w postaci zaburzeń snu, przykre sny o treści związanej z wypadkiem, natrętne myśli związane z wypadkiem, napady lęku, obawy przed powrotem na miejsce wypadku i jego unikanie, lęk przed ruchem ulicznym, zaburzenia emocji w postaci płaczliwości, wzruszania się, poczucia o swojej mniejszej wartości. Zaburzenia te nie są nasilone, nie dezorganizują głęboko codziennego funkcjonowania, nie wyłączają powódki z relacji interpersonalnych, z możliwości zaspokojenia własnych potrzeb, wywołują jednak dyskomfort, zaburzenia sfery emocji, zaburzenia rytmów dobowych i poczucie niepełnowartościowości. Trwałymi skutkami w stanie psychicznym powódki są zmiany reaktywności emocjonalnej, zaburzenia snu oraz lęk przed ruchem ulicznym. Na skutek urazu, uszczerbek na zdrowiu powódki, określony został w wysokości 6 % przez biegłego sądowego lekarza chirurga – ortopedę – traumatologa oraz w wysokości 1 % przez biegłego sądowego lekarza psychiatrę.

dowód: opinia biegłego sądowego S. L., k. 127 – 130,

opinia biegłej sądowej J. B., k. 155 – 160,

uzupełniająca opinia biegłej sądowej J. B., k. 197 – 199

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w znacznej części zasługiwało na uwzględnienie.

Świadczenie strony pozwanej, którego spełnienia powódka dochodzi w niniejszym postępowaniu, stanowi żądanie naprawienia szkody wyrządzonej przez kierującego pojazdem marki F. o numerze rejestracyjnym (...) K. O., który potrącił powódkę E. B. prawidłowo przekraczającą jezdnię na przejściu dla pieszych we W. przy ul. (...). Posiadacz pojazdu, którym w chwili wypadku kierował K. O. ubezpieczony był z tytułu odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej (...) S.A. w W..

Na mocy art. 436 § 1 k.c., samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Jednocześnie zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Szkoda wyrządzona przez K. O., jak również odpowiedzialność strony pozwanej z tego tytułu była bezsporna.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda (niemajątkowa szkoda na osobie) polega na ujemnych przeżyciach poszkodowanego, cierpieniach fizycznych (ból i inne dolegliwości) i psychicznych (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Zadośćuczynienie pieniężne ma zaś na celu złagodzenie tych cierpień i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zgodnie z utrwalonymi w orzecznictwie zasadami obowiązującymi przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego, określając wysokość zadośćuczynienia, Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego.

Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie podkreśla się, że wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (zob. G. Bieniek, [w:] Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia – Zobowiązania. Tom 1, Warszawa 2001, s. 432-433; wyrok S. N.z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, LEX nr 52766; wyrok S. A. w. L.z dnia 10 maja 2001 roku, II AKa 81/01, OSA 2001/12/96; por.: M. Nesterowicz, Glosa do wyroku S. A.w Krakowie z dnia 9 marca 2001 roku, I ACa 124/01, PS 2002/10/130; A. Szpunar, Glosa do wyroku SN z dnia 15 września 1999 roku, III CKN 339/98, OSP 2000/4/66). Nie można także pominąć warunków indywidualnych danej osoby i przynależności do środowiska o pewnej stopie życiowej. W orzecznictwie wskazuje się, że przyznanego zadośćuczynienia nie należy traktować na zasadzie ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem nadmiernego wzbogacenia (zob. wyrok S. N. z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98, LEX nr 52776).

Odnosząc zaś przedstawione rozważania prawne do niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że powódka doznała w wyniku wypadku z dnia 1 lutego 2011 roku znacznych cierpień fizycznych, które wywarły również wpływ na jej funkcjonowanie w życiu codziennym oraz negatywnie odbiły się na jej zdrowiu psychicznym.

Dokonując ustaleń w powyższym zakresie Sąd opierał się w szczególności na opiniach biegłych sądowych S. L. (2) i J. B. (2). Złożone w niniejszej sprawie przez biegłych sądowych opinie są pełne, jasne i wewnętrznie spójne. Sporządzone zostały rzetelnie przez osoby dysponujące fachową wiedzą i doświadczeniem zawodowym, w oparciu o zgromadzoną w sprawie dokumentację medyczną powódki i po bezpośrednim jej przebadaniu. Biegli sądowi wykorzystali zatem wszystkie dostępne źródła, mogące stanowić podstawę dla sporządzenia opinii. Zważywszy na powyższe, opinie te były dla Sądu szczególnie cennym źródłem dowodowym w sprawie. Na ich podstawie Sąd ustalił, że na skutek wypadku powódka doznała uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 7 % (6 % + 1 %).

Jak wskazali biegli sądowi uraz, jakiego doznała powódka stanowi długotrwały uszczerbek na zdrowiu. C. stawu kolanowego lewego powódki skutkować może w przyszłości narastania w przyszłości wtórnych zmian zwyrodnieniowych. Trwałymi skutkami w zakresie stanu zdrowia psychicznego powódki są zmiany reaktywności emocjonalnej, zaburzenia snu oraz lęk przed ruchem ulicznym.

Ustalając odpowiednią sumę należnego powódce zadośćuczynienia, Sąd uwzględnił doznane przez nią cierpienia fizyczne, jak również miał na względzie fakt, że powódka doznała krzywdy bez swojej winy, a skutki wypadku odczuwa do dnia dzisiejszego.

Obrażenia odniesione przez powódkę były na tyle poważne, iż bezpośrednio z miejsca wypadku została przetransportowana karetką pogotowia do C. M. R. (...) Szpitala (...)we W.. W trakcie zaleconego leczenia w poradni ortopedycznej zdiagnozowano u powódki uszkodzenie (...)i (...)oraz niestabilność stawu kolanowego lewego. Koniecznym w związku z dokonaną diagnozą okazał się zabieg operacyjny uszkodzonego stawu kolanowego. Konsekwencją przeprowadzonego zabiegu artroskopii stawu kolanowego była konieczność dwudniowego leżenia w łóżku przez powódkę, a następnie czterotygodniowe poruszanie się przy pomocy kul łokciowych oraz usztywnienie lewego stawu kolanowego. W celu uzyskania sprawności powódka zmuszona była do kilkukrotnego uczestnictwa w zabiegach rehabilitacyjnych. Powódka okazjonalnie cierpi na bóle lewego stawu kolanowego, zaś wchodzenie po schodach sprawia jej trudność. Ze względu na doznany uraz powódka zmuszona była zrezygnować z uprawiania sportu, a niektóre prace domowe nie mogą być przez nią wykonywane.

Przebyty wypadek negatywnie odbił się również na zdrowiu psychicznym powódki. Wystąpiły u niej zaburzenia snu, w trakcie którego śnią się jej treści związane z wypadkiem. Powódka stała się bardziej nerwowa, obawia się powrotu na miejsce wypadku i go unika, miewa napady lęku i obawy przed ruchem ulicznym. Dodatkowo powódka cierpiała na zaburzenia emocjonalne w postaci płaczliwości i skłonności do przesadnego wzruszania się. Dolegliwości te wpłynęły na obniżenie się samooceny powódki. Zaburzenia zdrowia psychicznego były na tyle uciążliwe dla powódki, iż zdecydowała się ona na podjęcie leczenia w (...) sp. z o.o. we W..

Żądane przez powódkę zadośćuczynienie w kwocie 5 500 zł jest w ocenie Sądu odpowiednie w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. Zadośćuczynienie w tej wysokości da powódce zarówno satysfakcję moralną, jak również finansową, rekompensując – na ile to możliwe – doznane cierpienia. Nadto w świetle powyższych okoliczności stanowi ono realną wartość ekonomiczną dla powódki i nie jest przy tym wygórowane w odniesieniu do aktualnych średnich zarobków w społeczeństwie i jego przeciętnej stopy życiowej.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Powódka poniosła w związku z przedmiotowym wypadkiem koszt zabiegu operacyjnego, koszty uczestnictwa w zabiegach rehabilitacyjnych oraz koszty zakupu medykamentów. Czas oczekiwania na świadczenia zdrowotne refundowane przez N. F. Z. był w niniejszym przypadku stosunkowo odległy. Okres oczekiwania bowiem na zabieg operacyjny stawu kolanowego wynosił blisko rok, zaś na zabiegi rehabilitacyjne powódka zmuszona byłaby czekać w przybliżeniu pół roku. Jak wskazał w treści opinii biegły sądowy lekarz chirurg – ortopeda – traumatolog S. L. (2)oczekiwanie na refundowany zabieg operacyjny mogło spowodować nieodwracalne uszkodzenia stawu kolanowego powódki, zaś wobec przeprowadzenia zabiegu artroskopii stawu kolanowego uczestnictwo w zabiegach rehabilitacyjnych bezpośrednio po zabiegu operacyjnym było niezbędne. Postępowanie powódki w zakresie wyboru leczenia było zatem jak najbardziej uzasadnione i uratowało ją przed większym uszczerbkiem na zdrowiu.

Dlatego też w ocenie Sądu zasadnym było żądanie zwrotu przez powódkę kosztu przebytego zabiegu operacyjnego w kwocie 3 500 zł oraz kosztów zabiegów rehabilitacyjnych. Wskazać przy tym należy, iż część poniesionych przez powódkę kosztów została zwrócona przez stronę pozwaną już na etapie likwidacji szkody. Do kosztów przyznanych powódce przez stronę pozwaną zalicza się m. in. kwota 400 zł z tytułu zwrotu kosztów rehabilitacji. Wprawdzie powódka twierdziła, iż brała udział w dwóch seriach odpłatnych zabiegów, jednakże na tą okoliczność przedłożyła w niniejszej sprawie jedynie kserokopię faktury VAT nr (...)z dnia 1 czerwca 2011 roku wystawioną przez (...)we W. F. W. (...), której oryginał przesłany został stronie pozwanej i znajduje się w aktach szkodowych. Ponieważ strona pozwana wydała decyzję w przedmiocie przyznania powódce zwrotu kosztów uczestnictwa w zabiegach rehabilitacyjnych w oparciu o fakturę VAT nr (...), żądanie pozwu w tym zakresie nie mogło zostać uwzględnione i zostało oddalone.

Żądanie zasądzenia na rzecz powódki zwrotu kosztów zakupu leków zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części, albowiem w oparciu o zeznania powódki ustalono, iż wyłącznie część z zakupionych przez powódkę i wyszczególnionych w treści przedłożonych faktur VAT leków służyła do leczenia skutków przedmiotowego wypadku. Do medykamentów tych zaliczały się leki niejałowe (łączna kwota 15 zł), P. (kwota 2 x 11,79 zł), D. (kwota 40,40 zł + 2 x 40,53 zł) oraz D. retard (kwota 37,41 zł), zaś łączna kwota ich zakupu wyniosła 197,45 zł. W pozostałej części oddalając żądanie pozwu.

Na zasądzoną na rzecz powódki kwotę 9 197,45 zł złożyło się zadośćuczynienie w kwocie 5 500 zł, zwrot kosztów zabiegu operacyjnego w kwocie 3 500 zł oraz zwrot kosztów zakupu leków w kwocie 197,45 zł.

O odsetkach od kwoty zasądzonej orzeczono zgodnie z żądaniem powódki na podstawie art. 481 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd zasądził odsetki ustawowe od kwoty 5500 zł, począwszy od dnia 17 maja 2011 r., tj od dnia następnego po wypłacie powódce uzupełniającego zadośćuczynienia, od kwoty 3500 zł od dnia 17 maja 2011 r., tj od dnia następnego po wydaniu decyzji o odmowie wypłaty odszkodowania w tym zakresie i od kwoty 197,42 zł od dnia 3 października 2011 r.., tj od dnia złożenia pozwu.

Mając powyższe na względzie należało orzec, jak w punktach I i II sentencji wyroku.

Powództwo uwzględnione zostało jedynie w części, a zatem orzeczenie o kosztach oparto na treści art. 100 k.p.c., na mocy którego w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Powódka w sprawie poniosła koszty w postaci opłaty sądowej od pozwu w kwocie 493 zł, koszty opinii biegłego w kwocie 507 zł, honorarium reprezentującego ją adwokata w kwocie 1 200 zł (§ 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz. U. z 2002 roku, nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, co łącznie wyniosło 2 217 zł.

Strona pozwana poniosła koszty w postaci honorarium reprezentującego ją radcy prawnego w kwocie 1 200 zł (§ 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz. U. z 2002 roku, nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) oraz koszty pisemnej opinii uzupełniającej w kwocie 78,35 zł, co łącznie wyniosło 1 278,35 zł.

Uwzględniając wynik procesu powódka wygrała w 93,36 %, a strona pozwana w 6,64 %.

W związku z powyższym zasądzono od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 984,91 zł tytułem kosztów postępowania jak w punkcie III sentencji wyroku.

Zgodnie z treścią art. 83 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 roku, nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, poprzez odpowiednie zastosowanie art. 113 tejże ustawy. Art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych stanowi, że kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Natomiast na mocy art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz strony, której czynność spowodowała ich powstanie.

Skarb Państwa poniósł koszty części wynagrodzenia biegłego sądowego S. L. (2) w kwocie 289,50 zł i wynagrodzenia biegłego sądowego J. B. (2) w kwocie 548,46 zł, co łącznie wyniosło 837,96 zł. Stosownie do wyniku procesu, Sąd orzekł, że strona pozwana winna uiścić kwotę 782,32 zł tytułem kosztów sadowych związanych z wynagrodzeniem biegłych, zaś kwotę 55,64 zł nakazano ściągnąć z zasądzonej na rzecz powódki kwoty o czym orzeczono, jak w punktach IV i V sentencji wyroku.