Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2012 r.

Sąd Rejonowy w Opolu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2012 r. w Opolu

sprawy z powództwa (...).á r.l. w Luksemburgu

przeciwko S. M.

o zapłatę

1.  powództwo oddala

2.  zasądza od powoda (...).á r.l. w Luksemburgu na rzecz pozwanego S. M. kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IC 1635/12

UZASADNIENIE

Powód, (...).á.r.l. z siedzibą w Luksemburgu domagał się w elektronicznym postepowaniu upominawczym zasądzenia od pozwanego – S. M. kwoty 596,60 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 297,60 zł od dnia 1.01.2010r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 299 zł od dnia 15.01.2010r. do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu żądania powódka powołała się na umowę przelewu wierzytelności obciążającej pozwanego, dokonanej na swoją rzecz przez Canal + (...) Sp. z o. o. Podstawą roszczenia wobec pozwanego miała być umowa oświadczenie usług abonamentowych, jaką cedent zawarł z pozwanym. Umowa o przelew wierzytelności została zawarta w dniu 30.03.2011r.

W dniu 17.01.2012r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił roszczenie powódki w całości.

Pozwany złożył w ustawowym terminie sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym żądał oddalenia powództwa. Pozwany zaprzeczył wszystkim twierdzeniom powoda i zarzucił, iż zobowiązanie nie istnieje, bowiem wygasło na skutek spełnienia wszystkich obowiązków pozwanego, jakie wynikały z zawarcia w dniu 8.12.2008r. umowy o abonament, zawartej z cedentem.

Po przekazaniu sprawy do rozpoznania sądowi właściwości ogólnej pozwanego powód podtrzymał żądanie pozwu.

W uzupełnieniu sprzeciwu pozwany wyjaśnił, iż wypowiedział umowę o świadczenie usług ze zbywcą wierzytelności, bowiem został zmieniony cennik świadczenia usług. Według twierdzeń pozwanego spór wynikał stąd, iż operator, będący jednocześnie zbywcą wierzytelności kwestionował skuteczność wypowiedzenia umowy przez pozwanego. Pozwany kwestionował możliwość prawną nałożenia m.in, kary umownej wynikającej z umowy.

Odnosząc się do zarzutów sprzeciwu powódka powołała się na fakt przejęcia w ramach cesji przywołanej w pozwie uprawnień swojego poprzednika. Podała, że wg jej stanowiska pozwany nie udowodnił nieistnienia roszczenia. Zdaniem powódki powyższe okoliczności były wystarczające do uwzględnienia pozwu, bowiem stosownie do reguł art. 6 kc pozwany winien wykazać, iż roszczenie nie należy się powodowi.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. M. zawarł w dniu 8.12.2008r. umowę o świadczenie usług w ramach abonamentu „Pakiet komfortowy +” z opcjami dodatkowymi z Canal + (...) Sp. z o. o. w W.. Na podstawie zawartej umowy Canal + (...) Sp. z o.o. zobowiązał się - w oparciu o regulamin umowy o abonament – do udostępnienia programów telewizyjnych wchodzących w skład wybranej opcji, zaś pozwany m.in. do opłacania ustalonej umową opłaty płatnej miesięcznie zawierającej ratę miesięczną, czynsz najmu sprzętu i pakietową opłatę aktywacyjną, do dnia 15 każdego miesiąca. Wysokość opłaty została ustalona przez strony w oparciu o treść załącznika do umowy o nieznanej treści. Umowa została zawarta na czas oznaczony do dnia

Zawarta między pozwanym z Canal + (...) Sp. z o. o. umowa była dodatkowo obwarowana postanowieniami aneksów, których treść przenosiła postanowienia akcji promocyjnych (...) i (...). Aneksy te uprawniały pozwanego do otrzymania dodatkowych specjalnych zniżek oraz odbioru programów o zawartości wynikającej z załącznika do umowy o abonament.

Regulamin świadczenia usług abonamentowych z 8.09.2008r., obowiązujący w dniu zawarcia przez pozwanego umowy z operatorem usług, przewidywał m.in. możliwość wypowiedzenia umowy o abonament w sytuacji zmiany tego regulaminu. Umowa została zawarta na okres 13 miesięcy. Rozwiązanie umowy z winy abonenta przed upływem umówionego terminu skutkować miało obowiązkiem zapłaty kary umownej w kwocie 299 zł w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania do zapłaty. Kawa umowna nie należała się, o ile umowa została rozwiązana w trybie art.4 §1 ust. 1 regulaminu lub art. 15 regulaminu. Cytowane przepisy przewidywały, iż decyzja operatora o podwyższeniu opłat składających się na ratę miesięczną, czynsz najmu sprzętu i pakietową opłatę aktywacyjną w trakcie trwania umowy może stanowić podstawę do złożenia przez abonenta oświadczenia o wypowiedzeniu umowy w terminie 7 dni od daty otrzymania przez abonenta zawiadomienia o podwyższeniu opłat ze skutkiem na koniec miesiąca. Brak oświadczenia o odstąpieniu od umowy powodował przyjęcie przez abonenta obowiązku zapłaty podwyższonych opłat. Zmiany regulaminu miały obowiązywać abonenta, o ile zostały mu doręczone, zaś abonent nie wypowiedział umowy w ciągu 14 dni od daty doręczenia mu informacji o zakresie wprowadzonych zmian.

Pozwany wyraził zgodę na uiszczanie opłat operatorowi w drodze comiesięcznego obciążania rachunku bankowego. Powyższa forma oznaczała wyrażenie przez pozwanego zgody na cykliczne, co miesiąc obciążanie swojego rachunku bankowego poborem należnej z umowy kwoty opłat abonamentowych. W trakcie obowiązywania umowy pozwany zapłacił w opisany wyżej sposób cedentowi powoda: 60 zł w dniu 16.02.2009r., 30zł w dniu 6.03.2009r., 7,50 zł w dniu 8.04.2009r., 127 zł w dniu 6.05.2009r., 78 zł w dniu 5.06.2009r., 80zł w dniu 7.07.2009r., 80 zł w dniu 6.08.2009r. W dniu zawarcia umowy pozwany zapłacił również opłatę aktywacyjną w wysokości 1 zł.

dowód: umowa o świadczenie usług wraz z aneksami, k. 20-23

dowody wykonania przelewów, k. 68-64

pismo Canal + (...) Sp. z o.o. ,k . 67

przesłuchanie pozwanego, k. 38-39

Pismem z dnia 23.09.2009r. pozwany S. M. złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zawartej z Canal + (...) Sp. z o. o. z uwagi na zmianę opłat abonamentowych. Oświadczenie to zostało wysłane pocztą w dniu 26.09.2009r. i doręczone operatorowi usług w dniu 30.09.2009r. W swoim oświadczeniu pozwany zaznaczył, iż zapoznał się ze zmianą regulaminu świadczenia usług za pośrednictwem autoryzowanego dystrybutora. Kolejnym pismem datowanym na dzień 8.10.2009r. pozwany wyjaśnił, że przyczyną rozwiązania umowy była zmiana regulaminu, a nie – jak zinterpretował to operator – brak woli kontynuowania umowy po tzw. okresie minimalnym, wynikającym z umowy. Canal + (...) Sp. z o. o. nie doręczył pozwanemu zmienionego regulaminu świadczenia usług. Pozwany nie otrzymywał od operatora żadnej korespondencji, w tym także drukowanych periodyków, tzw. magazynów abonenta. W piśmie tym pozwany zażądał zwrotu opłat pobranych z jego rachunku od dnia 1.07.2009r., wypowiedział również wyrażoną wcześniej zgodę na obciążanie rachunku bankowego poleceniem zapłaty opłat abonamentowych.

dowód: pisma pozwanego z dnia 23.09.2009r i 8.10.2009r. k., 44-46

dowód doręczenia i nadania pism, k. 45,43

przesłuchanie pozwanego, k. 38-39

W dniu 30.03.2011r. między Canal+ (...) Sp. z o. o. w W. a powodową spółką (...).á.r.l. z siedzibą w Luksemburgu została zawarta umowa przelewu wierzytelności bezspornych i należnych cedentowi wierzytelności wobec osób wymienionych w załączniku do umowy, m.in. wierzytelności wobec pozwanego S. M. w wysokości 297,60 zł i 299zł.

dowód: kopia umowy przelewu wierzytelności

wyciąg z załącznika do umowy.

Sąd zważył:

Roszczenie było bezzasadne.

Sąd dokonując oceny zebranego materiału dowodowego przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia oparł się na przeprowadzonych i wskazanych przez obie strony dowodach.

Powód domagał się od pozwanego zapłaty kwoty 596,60 zł nie wskazując w treści pozwu, z czego kwota ta wynika i jakiego rodzaju zobowiązanie pieniężne pozwanego nie zostało wykonane. Odnosząc się do powyższych twierdzeń obu stron w myśl obowiązujących przepisów jak i ustalonego stanu faktycznego, stwierdzić należy iż roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie, nie wykazał on bowiem jego istnienia w sposób nie pozostawiający wątpliwości.

Przede wszystkim wskazać należy, że w polskim systemie prawnym, co wynika zarówno z przepisów prawa jak i z orzecznictwa sądowego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi określone skutki prawne, stanowi o tym art. 6 kodeksu cywilnego. Z powołanego przepisu wynika jedna z naczelnych zasad procesu sądowego polegająca na tym, że dowód wykazania prawdziwości określonego faktu obciąża tego, kto się na dany fakt powołuje dla uzasadnienia dochodzonego przed sądem prawa. Potwierdzeniem powyższej zasady jest również art. 232 kodeksu postępowania cywilnego zgodnie, z którym strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zauważyć też trzeba na możliwe odstępstwa od wyrażonej powyżej reguły ciężaru dowodu a mianowicie, iż fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną mogą być uznane za wystarczające do rozstrzygnięcia, gdy „przyznanie nie budzi wątpliwości” oraz uznane za ustalone na tej podstawie, że strona przeciwna nie wypowiedziała się na ich temat w związku z twierdzeniami strony powołującej konkretny fakt.

W przedmiotowej sprawie pozwany przeczył twierdzeniom powoda. Powołał – mimo braku takiego obowiązku – wnioski dowodowe, w oparciu o które sąd mógł poczynić ustalenia faktyczne. Mając więc powyższe na uwadze, w sytuacji gdy strona powodowa twierdziła, iż kwota 596,60 zł jest jej należna, gdyż wynikała z nieopłaconych przez pozwanego faktur i not księgowych w okresie, w którym cedent powodowej spółki świadczył na jego rzecz usługi abonamentowe, to właśnie na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia i wykazania faktycznego powstania zobowiązania pozwanego.

W odniesieniu do żądania powoda w kwestii ewentualnej możliwości obciążenia pozwanego karą umowną – zatem okoliczności, którą przyznał pozwany, zwracając uwagę na teoretyczną możliwość dochodzenia takiego rodzaju roszczenia, lecz przecząc zasadności tego roszczenia , należy zauważyć, iż kodeks cywilny w art. 483-484 przewiduje możliwość zastrzeżenia w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Ponadto, w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Nie ma wątpliwości co do możliwości zastrzeżenia w łączącej strony umowie kary umownej, w przypadkach nie wywiązania się ciążących obowiązków nałożonych przez tę umowę. Należy jednak pamiętać, iż okoliczność dającą podstawę do obciążenia pozwanego przewidzianą wyżej karą umowną należy wykazać i udowodnić w sposób nie budzący wątpliwości. Sąd stwierdził, iż powód nie wykazał faktycznego istnienia kwot wynikających z nałożonych kar umownych, dodatkowo nie wykazał również podstawy do obciążenia nimi pozwanego. Przede wszystkim powód nie wykazał istnienia podstaw faktycznych do naliczenia kary umownej ani tego, by postanowienia umowy warunkujące możliwość obciążenia karami umownymi pozwanego jako strony umowy o świadczenie usług zostały spełnione. Tym samym niemożliwym było ustalenie przez sąd, iż w ramach zawartych umów należy się powodowi kara umowna jako wierzytelność nabyta w drodze przelewu od operatora

Odnosząc się do przedłożonych przez powoda dowodów Sąd uznał, że nie potwierdzają one w sposób jednoznaczny powstania zobowiązania względem niego, a więc tym samym przyjąć należy, że żądanie powoda nie jest zasadne w żadnej części. Art. 6 k.c. posługuje się sformułowaniem "ciężar udowodnienia", co jednoznacznie wskazuje, że dotyczy przekonania Sądu o prawdziwości faktów powoływanych przez stronę. Uzasadniając swoje roszczenie, powód wskazał jedynie na istniejący –w jego subiektywnym przekonaniu – procesowy obowiązek pozwanego polegający na konieczności udowodnienia, iż roszczenie nie istnieje. Wątpliwym wydaje się realna możliwość wykazania okoliczności negatywnej.

Okoliczności powyższe mogły hipotetycznie rzeczywiście oznaczać, że zobowiązanie pozwanego względem cedenta rzeczywiście istniało, ale na podstawie środków dowodowych podejmowanych przez powoda nie sposób tego stwierdzić. W ocenie Sądu z przedłożonych przez powoda dowodów do dnia zamknięcia rozprawy nie wynikało w sposób jednoznaczny, iż należy mu się od pozwanego jakakolwiek kwota. Sąd nie ma obowiązku działania z urzędu, co jest zgodne z zasadą kontradyktoryjności postępowania sądowego, zwłaszcza wobec faktu udziału profesjonalnego pełnomocnika procesowego po stronie powodowej. Podnieść też trzeba, że zgodnie z orzecznictwem art. 6 k.c. dopuszcza możliwość rozstrzygnięcia przez Sąd sporu także wtedy, gdy strona obarczona ciężarem dowodów nie udowodni faktów, z których wywodzi skutki prawne.

Sąd przyjmuje za prawdziwe fakty udowodnione przez stronę obciążoną dowodem a pomija te, których nie wykazała w sposób przekonujący. W związku, z tym, że roszczenie powoda nie zostało udowodnione Sąd nie mógł przychylić się do jego żądań.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów orzeczono jak w pkt I wyroku. Orzeczenie co do obciążenia powoda kosztami postępowania oparte zostało na art. 98 §2 kpc.