Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2013 r.

Sąd Okręgowy Warszawa -Praga w Warszawie Wydział II Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR ( del. ) Renata Olejnik

Protokolant: Justyna Kowalik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2013 r.

sprawy z powództwa: Związku (...) w W. ;

przeciwko: A. C. ;

o zapłatę;

1.  zasądza od pozwanego A. C. na rzecz powoda Związku (...) w W. kwotę 1205,58 zł ( jeden tysiąc dwieście pięć złotych pięćdziesiąt osiem groszy ) z ustawowymi odsetkami od kwoty 323,64 zł od dnia 26.10.2009r.,od kwoty 323,64 zł od dnia 26.01. 2010r., od kwoty 334,98 zł od dnia 26.04.2010r. , od kwoty 223,32 zł od dnia 26.07. 2010r. do dnia zapłaty

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego A. C. na rzecz powoda Związku (...) w W. kwotę 30 zł ( trzydzieści złotych ) tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę 197 zł( sto dziewięćdziesiąt siedem złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt II C 304/12

UZASADNIENIE

Powód Związek (...) z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego - Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanemu A. C. o zapłatę kwoty 1.379,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 173,75 zł od 26 kwietnia 2009 r. do dnia zapłaty, od kwoty 323,64 zł od dnia 26 października 2009 r. do dnia zapłaty, od kwoty 323,64 zł od dnia 26 stycznia 2010 do dnia zapłaty, od kwoty 334,98 zł od dnia 26 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty, od kwoty 223.32 zł od dnia 26 lipca 2010 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 7 lipca 2005 r. strony zawarły umowę nr (...) w sprawie określenia wysokości oraz warunków płatności wynagrodzenia z tytułu korzystania przez pozwanego z praw reprezentowanych przez powoda. Przedmiotowa umowa została wypowiedziana przez powoda z dniem 31 maja 2010 r. Pozwany nie dokonał natomiast zapłaty kwot wynikających z umowy, potwierdzonych fakturami wystawionymi przez powoda.

W dniu 1 września 2011 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał pozwanemu A. C. aby zapłacił na rzecz powoda kwotę 1.379,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 173,75 zł od 26 kwietnia 2009 r. do dnia zapłaty, od kwoty 323,64 zł od dnia 26 października 2009 r. do dnia zapłaty, od kwoty 323,64 zł od dnia 26 stycznia 2010 do dnia zapłaty, od kwoty 334,98 zł od dnia 26 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty, od kwoty 223.32 zł od dnia 26 lipca 2010 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 210 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty, albo w tym terminie wniósł sprzeciw.

Pozwany w dniu 29 września 2011 r. wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty wskazując, że lokal przy ul. (...) w W., którego dotyczą roszczenia powoda był przedmiotem podnajmu od 1 kwietnia 2009 r. do 24 maja 2010 r., przez Z. W. (1), który w tym lokalu prowadził działalność gospodarczą Pozwany wskazał, że Z. W. (1) prowadził lokal na własny rachunek i jego obciążają wszelkie ciężary związane z tą działalnością. Powód podniósł zarzut przedawnienia w stosunku do kwoty 173,75 zł. Wskazał również, ze roszczenia co do kwoty 223,32 zł z odsetkami od dnia 26.07.2010 jest nienależne z uwagi na fakt, ze w jej dacie lokal był we władaniu Wojskowej Agencji Mieszkaniowej.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Pozwany A. C. od dnia 8 czerwca 2001 r. wynajmował lokalu przy ul. (...) w W. na podstawie umowy zawartej z Wojskową Agencją Mieszkaniową w W.. W przedmiotowym lokalu pozwany prowadził restaurację o nazwie (...). W dniu 7 lipca 2005 r. pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł ze Związkiem (...) z siedzibą w W. umowę nr (...) w przedmiocie wysokości oraz warunków płatności wynagrodzenia z tytułu odtwarzania przez użytkownika (pozwanego) fonogramów i wideogramów muzycznych, do których zarządzanie zostało powierzone (...). W treści umowy wskazano, że wykorzystanie utworów obejmuje odtwarzanie fonogramów i wideogramów muzycznych w lokalu przy ul. (...) w W. za wynagrodzenie w stawce zryczałtowanej w kwocie 100 zł za miesiąc. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. W § 10 ust. 2 wskazano, że umowa może zostać wypowiedziana przez każdą ze stron z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Dowód:/ umowa z dnia 7 lipca 2005 r. k. 24, zeznania M. C. k. 73- 74, zeznania A. C. k. 102 - 103/

W dniu 20 marca 2009 r. pozwany A. C. zawarł ze Z. W. (1) umowę o wspólnym przedsięwzięciu polegającym na prowadzeniu restauracji japońskiej w lokalu przy ul. (...) w W.. W ramach tej umowy bieżącym zarządzaniem restauracją przejął Z. W. (1), który zobowiązał się do uiszczania kosztów działania restauracji z jej bieżących wpływów ,a po ich przekroczeniu różnicę miał pokrywać Z. W.. Strony ustaliły ,że będą partnerami we wspólnym przedsięwzięciu. Pozwany miał otrzymywać wynagrodzenie od Z. W. o charakterze miesięcznym , a dochodami Z. W. miały być pozostałe dochody z restauracji, pozostające po pokryciu kosztów działalności. Po wypowiedzeniu umowy przez Wojskową Agencję Mieszkaniową lokal został przekazany jej we władanie z dniem 24 maja 2010 r.

Dowód: / umowa z dnia 20 marca 2009 k. 47-52, dokumenty k. 43-46, zeznania M. C. k. 73- 74, zeznania Z. W. (1) k. 101 – 102, zeznania A. C. k. 102 - 103/

Pozwany pomimo zaprzestania prowadzenia działalności w postaci restauracji (...) nie rozwiązał umowy o wykorzystywanie utworów zawartej z powodem. Powód na podstawie umowy wystawił faktury za okres 1 lipca 2009 r. do 31 maja 2010 r. na łączną kwotę 1.379,33 zł, z czego pozwany zapłacił jedynie kwotę 173,75 zł w dniu 22 lipca 2011 r. Pozostała kwota nie został uiszczona.

Dowód:/ faktury k. 25- 28, zeznania M. C. k. 73- 74, zeznania Z. W. (1) k. 101 – 102, zeznania A. C. k. 102 - 103/

Pozwany wypowiedział umowę łączącą go z powodem pismem z dnia 10.05.2010r.

/dowód : wypowiedzenie k. 43 akt/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dokumentów, zeznań świadków i zeznań pozwanego. Dowody te nie były kwestionowane przez strony , nie budziły wątpliwości co do swej rzetelności i prawdziwości.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uznać za zasadne w odniesieniu do kwoty 1.205,58 zł, zaś w pozostałej części, tj. w odniesieniu do kwoty 173,75 zł podlegało oddaleniu.

Obowiązek uiszczenia przez pozwanego zasądzonej kwoty wynika z zawartej przez niego w dniu 7 lipca 2005 r. umowy z powodem, jako organizacją zarządzania zbiorowego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Na jej podstawie pozwany zobowiązał się, że w zamian za korzystanie z prawa do odtwarzania fonogramów i wideogramów uiszczał będzie na rzecz powoda zryczałtowane wynagrodzenie w kwocie 100 zł za każdy miesiąc okresu umownego. Fakt zawarcia przedmiotowej umowy był bezsporny pomiędzy stronami. Umowa, zgodnie z zapisem zawartym w § 10 ust. 1 umowy została zawarta na czas nieokreślony, zaś w ust. 2 strony przewidziały 3 – miesięczny okres jej wypowiedzenia. Zarówno warunki zapłaty wynagrodzenia, jak i sposób i termin wypowiedzenia umowy, wobec braku szczególnych unormowań w ustawie, mogły zostać uregulowane w sposób dowolny. Zgodnie bowiem z treścią art. 353 ¹ kodeksu cywilnego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Stąd też pozwany przez cały czas obowiązywania umowy tzn. do czasu upływu okresu wypowiedzenia dokonanego przez jedną ze stron, zobowiązany był do uiszczania przewidzianego w umowie wynagrodzenia. Zobowiązanie to wygasło dopiero z chwilą skutecznego zakończenia okresu umownego tj. z dniem 31 maja 2010 r.

Mając na uwadze powyższe należało stwierdzić, że powód wykazał istnienie po stronie pozwanej zobowiązania do zapłaty kwot wynagrodzenia z tytułu korzystania z praw do odtwarzania utworów. Powód wykazał fakt zawarcia umowy z pozwanym, przedłożył również wystawione przez niego na podstawie umowy faktury niezapłacone przez pozwanego. Zgodnie zaś z treścią art. 353 § 1 kodeksu cywilnego zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Art. 354 § 1 kodeksu cywilnego stanowi natomiast, że dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom.

Wobec wykazania przez powoda istnienia zobowiązania dłużnika, na pozwanym spoczywał ciężar wykazania, że zobowiązanie zostało przez niego spełnione, wygasło w inny sposób, czy też nigdy nie powstało. Pozwany natomiast przyznał, że strony zawarły przedmiotową umowę. Nie wykazał jednak, aby całość kwoty wynikająca z przedłożonych przez powoda faktur została zapłacona. Pozwany wykazał jedynie, że przelewem z dnia 22 lipca 2011 r. dokonał zapłaty kwoty 173,75 zł (k.71). Pozwany przyznał, że pozostałych faktur nie płacił będąc przekonanym, że opłat tych dokonał Z. W. (1).

Nie może zostać uznane za słuszne powoływanie się przez pozwanego, w celu zwolnienia się od odpowiedzialności z tytułu umowy z powodem, na treść umowy zawartej przez pozwanego ze Z. W. (1), w ramach której Z. W. (1) rozpoczął prowadzenie działalności w lokalu przy ul. (...) w W.. Sposób uregulowania wzajemnych zobowiązań wynikających z umowy o współpracy z dnia 20 marca 2009 r. może mieć znaczenie dla późniejszych rozliczeń pomiędzy pozwanym a Z. W. (1), w żaden sposób nie wpływa natomiast na odpowiedzialność pozwanego względem powoda wynikającą z umowy z dnia 7 lipca 2005 r. Nie ma znaczenia z punktu widzenia treści tej umowy, kto w czasie jej obowiązywania faktycznie prowadził działalność gospodarczą w lokalu przy ul. (...), i że Z. W. (1) zobowiązał się względem A. C. do uiszczania bieżących kosztów wynikających z prowadzonej działalności. Stroną tej umowy był bowiem pozwany i to od pozwanego powód ma prawo dochodzić roszczeń wynikających z umowy. Z treści umowy wyraźnie wynika obowiązek pozwanego do zapłaty kwoty wynagrodzenia za cały okres umowny i to na pozwanym spoczywał obowiązek dołożenia staranności w celu wykonania zobowiązania. Umowa o wspólnym przedsięwzięciu została zawarta w dniu 20.03.2009r. i mogła określać zasady odpowiedzialności za zobowiązania wynikające z prowadzenia działalności gospodarczej na przyszłość. Nie mogła odnosić się natomiast do umów obowiązujących wcześniej między jednym z partnerów a osoba trzecią. Odpowiedzialność Z. W. (1) za zobowiązania wynikające z umów zawartych przez pozwanego wcześniej, przed podpisaniem umowy o wspólnym przedsięwzięciu musiałaby wynikać z jakiejś czynności prawnej, np. przystąpienia do długu ,żadna z takich czynności nie miała natomiast miejsce. Z. W. (1) , który przyznał ,że uiszczał opłaty ze środków zgromadzonych w restauracji wskazał także ,że nie wiedział o spornej umowie , zawarł oddzielną umowę związaną z innym podmiotem o dostarczanie muzyki tzw. tematycznej, czyli pochodzącej z A., której koszty ponosił. Umowa stron , która określała obowiązki stron w ten sposób ,że pozwany będzie najemcą lokalu a Z. W. będzie prowadził działalność gospodarczą dla siebie i ponosił wszelkie jej koszty była umową spółki miedzy stronami. W umowie tej strony określiły zasady odpowiedzialności za jej zobowiązania ,ale zobowiązania wynikające z umowy zawartej z powodem przez pozwanego nie są związane z tym przedsięwzięciem i nie stanowią zobowiązania Z. W.. Z tych powodów więc także pozwany nie może zwolnić się od odpowiedzialności wobec powoda powołując się na umowę o wspólnym przedsięwzięciu z Z. W..

Z tych samych przyczyn nie jest zasadny również zarzut, że kwota 223,32 zł nie jest należna powodowi. Poza tym faktura dotycząca tej kwoty obejmuje okres, w jakim pozwany prowadził jeszcze działalność. Obejmuje bowiem ona okres do 31.05.2010r. czyli okres , w którym lokal znajdował się w posiadaniu pozwanego.

Mając na uwadze powyższe należało stwierdzić, że z tytułu zawartej przez strony umowy pozwany jest zobowiązany zapłacić powodowi kwotę 1.205,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wymagalności kwot wynikających z poszczególnych faktur. Żądanie odsetek wynika z treści art. 481 § 1 kodeksu cywilnego, zgodnie z którego treścią jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. § 2 tego przepisu stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona , należą się odsetki ustawowe. W pozostałym zakresie powództwo podlega oddaleniu.

Z uwagi na wskazane Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd postanowił na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 6 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu( Dz.U.2002.163.1348 ze zm.).