Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 03 kwietnia 2013 roku.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Karolina Gruszczyńska

Protokolant: Agnieszka Wiewióra - Sterna

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 03 kwietnia 2013 roku we W.

sprawy z powództwa (...) S.a r.l. z siedzibą w Luxembourg

przeciwko K. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...).á r.l. z siedzibą w (...) zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o zasądzenie od pozwanego K. K.na swoją rzecz kwoty 159,16 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 52,63 zł od dnia 1.03.2007 r. do dnia zapłaty, od kwoty 51,22 zł od dnia 29.03.2007 r. do dnia zapłaty i od kwoty 1,22 zł od dnia 28.04.2007 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu w kwocie 30 zł i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że na podstawie umowy cesji z nabyła od wierzyciela pierwotnego (...) S.A. wierzytelność wobec pozwanego. Pozwany nie uregulował swojego zadłużenia wynikającego z dokumentów finansowych – faktur VAT wymienionych w pozwie.

Nakazem zapłaty z dnia 9.08.2012 r. Sąd Rejonowy w Lublinie VI Wydział Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Pozwany w dniu 30.08.2012 r. wniósł sprzeciw od tego rozstrzygnięcia domagając się oddalenia powództwa wobec nie korzystania przez pozwanego z telefonu od 2007 r..

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Pozwany K. K. zawarł w dniu 25.10.1994 r. z (...) S.A. umowę nr (...) o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

dowód :

umowa dnia 25.10.1994 r. – k. 29 akt

W dniu 5.02.2007 r. pozwany wypowiedział umowę składając stosowne pismo w oddziale (...) S.A..

dowód :

pismo z dnia 5.02.2007 r. – k. 11 akt

(...) S.A. w W. zawarła w dniu 17.03.2008 r. umowę przelewu wierzytelności z (...) Sp. z o. o. w W.. Zgodnie z § 13 umowy załącznik nr 10 do niej miał stanowić częściowy wykaz wierzytelności.

dowód :

kserokopia wyciągu z umowy z dnia 17.03.2008 r. – k. 33v akt

W dniu 20.03.2008 r. nastąpił przelew wierzytelności pomiędzy spółką (...) Sp. z o. o. w W. a (...) S.A. w Luksemburgu.

dowód :

kserokopia wyciągu z umowy przelewu wierzytelności z dnia 20.03.2008 r. – k. 34 akt

W dniu 17.03.2008 r. sporządzono zawiadomienie o przelewie wierzytelności w kwocie 159,16 zł na rzecz (...) Sp. z o. o. w W.. Zostało również sporządzone zawiadomienie o przelaniu wierzytelności przez (...) Sp. z o. o. w W. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w Luksemburgu.

dowód :

zawiadomienie – k. 39 verte akt i k. 40 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, ze względu na to, iż w ocenie Sądu roszczenie strony powodowej nie zostało udowodnione. Sąd uznał, że powód nie udowodnił nie tylko wysokości zobowiązania pozwanej względem powoda, ale również jego istnienia w ogóle.

Jak stanowi przepis art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Założeniem rozwiązania legislacyjnego przyjętego w art. 6 k.c. jest obowiązywanie zasady kontradyktoryjności (sporności). Idea sporu zadecydowała o regule rozkładu ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. jest w istocie normą decyzyjną w tym znaczeniu, że przesądza on w określonych sytuacjach o sposobie wyrokowania sądu w postaci oddalenia powództwa. Ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Instytucja ta spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie. Po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.) Sąd zatem wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. (vide wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża strony. Sąd został wyposażony w uprawnienie (a nie obowiązek) dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.)). Zarazem podkreśla się w doktrynie i praktyce, że sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Działanie sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) (vide wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116) Zasada kotradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Strona powodowa, reprezentowana w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, na poparcie swojego żądania przedłożyła następujące dokumenty: kserokopię wyciągu z umowy przelewu wierzytelności z dnia 17.03.2008 r. i 20.03.2008 r., zawiadomienia o przelewie wierzytelności i częściowe wykazy wierzytelności. Dokumenty nazwane „częściowym wykazem wierzytelności” znajdujące się na k. 40 verte i 41 akt nie mogą być uznane za dokumenty o jakiejkolwiek mocy prawnej, nie stanowią one załączników do umów przelewu wierzytelności, nie są w tych umowach wymienione. Na podstawie zatem dokumentów znajdujących się w aktach Sąd był w stanie ustalić jedynie, że w dniach 17.03.2008 r. i 20.03.2008 r. zawarto umowy przelewu wierzytelności, jak również, że w dniu 17.03.2008 r. sporządzono zawiadomienie o przelewie wierzytelności w kwocie 159,16 zł na rzecz (...) Sp. z o. o. w W.. Nie wiadomo jednak, czy dokument ten został sporządzony przez umocowane do tego osoby oraz czy kwota z niego wynikająca odpowiada faktycznemu stanowi zadłużenia pozwanego, jeśli takie zadłużenie pozwany posiadał. Powód nie przedstawił również faktur, na które powoływał się w pozwie. Pozwany natomiast przedłożył jedną z tych faktur o numerze (...), na której widnieje adnotacja o jej opłaceniu. Na marginesie już tylko wskazać należy, że nie przedłożono dowodu nadania pisma o nazwie „zawiadomienie”, nie mówiąc o dowodzie jego doręczenia pozwanemu, w celu wykazania dojścia do jego wiadomości oświadczenia strony powodowej w nim zawartego. Tym samym, w ocenie Sądu, powód nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie istnienia oraz wysokości zadłużenia pozwanego. Dodatkowo wskazać należy, że pozwany przedłożył pismo skierowane do (...) S.A. i złożone w oddziale firmy w dniu 5.02.2007 r. wypowiadające umowę zawartą w dniu 25.10.1994 r. z dniem 5.02.2007 r..

Mając powyższe na uwadze, wobec braku jakichkolwiek dowód świadczących o istnieniu zobowiązania pozwanego wobec strony powodowej i jego wysokości, orzeczono jak w wyroku.