Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2013 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Bednarek

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2013 roku sprawy

V. T. s. A. i O.

ur. (...) w K.

oskarżonego z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomani i inne

na skutek apelacji prokuratora i obrońcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 14 grudnia 2012 roku, sygn. akt. IV K 72/11

I.  uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 1 i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że przyjmuje, iż swoim zachowaniem oskarżony V. T. wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 roku
w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. przy zast. art. 4 § 1 k.k. i jako podstawę wymiaru kary wskazuje przepisy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 roku w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 3 k.k.;

III.  uchyla rozstrzygnięcia zawarte w punktach 3 i 4, zaliczając oskarżonemu V. T. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej
w punkcie 2 kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 16 czerwca 2010 roku do dnia 28 października 2010 roku;

IV.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

V.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt. II AKa 125/13

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 14 grudnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt IVK 72/11 uznał oskarżonego V. T. za winnego tego, że:

1.  w 1996 roku w G.i P./M.działając wspólnie i w porozumieniu
z innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał przywozu z terenu Ukrainy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znacznej ilości środka odurzającego
w postaci około 0,5 kg heroiny w ten sposób, iż zorganizował i zaplanował dostawę, odbiór i przywóz tegoż środka z K.do Polski przez R. D.to jest czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii przy zast. art. 60 § 2 i § 6 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 33 § 3 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz
150 stawek dziennych grzywny przy stawce równoważnej kwocie 50 zł,

2.  w okresie od kwietnia 2004 roku do końca 2005 roku w G.wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, działając w krótkich odstępach czasu,
w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył
w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci co najmniej 30 kg amfetaminy o łącznej wartości nie mniejszej niż 165 000 zł w ten sposób, że sprzedawał tą substancję w partiach od 3 do 7 kg R. D.celem dalszej odsprzedaży innym osobom, przy czym z popełnienia tego czynu uczynił sobie stałe źródło dochodu to jest czynu z art. 56 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zast.
art. 60 § 2 i § 6 pkt. 3 k.k. w zw. z art. 33 § 3 k.k. skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny przy stawce równoważnej kwocie 50 zł.

Sąd orzekł wobec oskarżonego karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny przy stawce równoważnej kwocie 50 zł. Na poczet kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności
w sprawie od 16 czerwca 2010 do 28 października 2010 roku. Na mocy art. 45 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa opisanego w punkcie 2 w kwocie 165 000 zł. Zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych.

Wyrok został zaskarżony apelacjami prokuratora i obrońcy.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w pkt. 1, 2, 3 i 5, przy czym w pkt. 1
– w całości, a w części dotyczącej skazania za czyn w pkt. 2 wyroku – w zakresie niesłusznego zastosowania wobec oskarżonego środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej w kwocie 165 000 zł.

Obrońca zarzucił:

1.  w części dotyczącej skazania za czyn w pkt. 1:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na błędnym uznaniu, iż fakt udziału oskarżonego w czynie został udowodniony ponad wszelką wątpliwość, podczas gdy przeczą temu zebrane dowody w sprawie m.in. treść zeznań świadka J. B., niespójne zeznania świadka R. D.,

b.  naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść wyroku, a to:

-

art. 5 § 2 k.p.k. polegające na nierozstrzygnięciu na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości polegających na tym, że jedynym dowodem wskazującym na sprawstwo oskarżonego są jedynie zeznania świadka R. D., które nie znajdują swojego potwierdzenia w żadnym innym dowodzie,

-

art. 4 k.p.k. polegające na uwzględnieniu wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a pominięcie okoliczności przemawiających na jego korzyść w szczególności poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka P. L., mimo że osoba ta posiada istotną wiedzę na temat przedmiotowych zdarzeń,

-

art. 7 k.p.k. polegające na przekroczeniu zasad swobodnej oceny dowodów poprzez przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka R. D.z postępowania przygotowawczego oraz zaniechanie wyjaśnienia istotnych rozbieżności w zeznaniach świadków R. D.oraz J. B.co do okoliczności z kim D.przyjechał do K.i w jakim celu,

-

art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. polegające na niewłaściwym uzasadnieniu faktów, jakie Sąd uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach, dlaczego Sąd nie przesłuchał świadka P. L. oraz dlaczego nie rozstrzygnął rozbieżności pomiędzy zeznaniami świadków R. D. i J. B.,

2.  w części dotyczącej skazania za czyn wymieniony w pkt. 2 wyroku – na podstawie
art. 438 pkt. 4 k.p.k. niesłuszne orzeczenie na podstawie art. 45 § 1 k.k. środka karnego
w postaci przepadku korzyści majątkowej w kwocie 165 000 zł, ponieważ na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd w sposób nieprawidłowy ustalił ilość
i wartość substancji psychotropowej, a w konsekwencji wysokość korzyści majątkowej.

Stawiając te zarzuty obrońca wniósł:

1.  w części dotyczącej skazania za czyn wymieniony w pkt. 1 wyroku – o zmianę wyroku
i uniewinnienie oskarżonego,

2.  w części dotyczącej skazania za czyn wymieniony w pkt. 2 wyroku – o zmianę wyroku
w pkt.5 poprzez dostosowanie wartości przepadku korzyści majątkowej do rzeczywistej wartości amfetaminy podawanej przez świadków tj. kwoty 5000 zł za kilogram.

Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego, zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych dotyczących okoliczności związanych z wymiarem kary,
a mających wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu w stosunku do zachowania przestępczego V. T. z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust.1 i 3 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 2 k.k., w oparciu o okoliczność jaką był odległy czas popełnienia czynu – 1996 rok, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że nie występują w sprawie okoliczności wskazujące na zaistnienie szczególnie uzasadnionego wypadku umożliwiającego zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary określonego w art. 60 § 2 k.k.,

2.  obrazę prawa materialnego – art. 4 § 1 k.k. w zw. z art.56 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez niezastosowanie tych norm do poczynionych prawidłowo ustaleń faktycznych, z których wynika, ze oskarżony działał
w okresie od kwietnia 2004 roku do końca 2005 roku, a zatem należało zastosować ustawę obowiązującą poprzednio, gdyż jest ona względniejsza dla sprawcy, zaś niezastosowanie tych norm doprowadziło do naruszenia ustawy w zakresie wymiaru kary,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych dotyczących okoliczności związanych z wymiarem kary
a mających wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu w stosunku do zachowania przestępczego V. T. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 65 § 1 k.k. instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 2 k.k., w głównej mierze
w oparciu o okoliczność jaką była choroba córki oskarżonego, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że nie występują w sprawie okoliczności, wskazujące na zaistnienie szczególnie uzasadnionego wypadku umożliwiającego zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary określonego w art. 60 § 2 k.k. co doprowadziło do wymierzenia kary w niskim wymiarze 1 roku pozbawienia wolności.

Stawiając te zarzuty prokurator wniósł o uchylenie wyroku w zakresie orzeczenia
o karze za oba czyny oraz orzeczenia o karze łącznej i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego stała się skuteczna o tyle, że w wyniku jej rozpoznania koniecznym było uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym czynu przypisanego w punkcie 1 i przekazanie w tej części sprawy do ponownego rozpoznania.

Wskazane przez obrońcę zarzuty naruszenia prawa procesowego w znacznej części okazały się zasadne, obraza powołanych przepisów mogła mieć wpływ na treść orzeczenia
i dlatego też skutkowała uchyleniem wyroku. Przede wszystkim ocena dowodów w zakresie dotyczącym przestępstwa z art. 55 ustawy z dnia 29.07.2005 roku jest bardzo pobieżna, dowolna, nie uwzględniająca treści przepisu art. 7 k.p.k. W sytuacji, gdy nie tylko oskarżony, ale również świadek R. D., wielokrotnie zmieniali swoje stanowiska i relacje
w zakresie dotyczącym przemytu heroiny, w tym na etapie postępowania przygotowawczego, dowody te wymagały wnikliwej oceny. Temu zadaniu Sąd Okręgowy nie sprostał, uznając, że spontaniczne przyznanie się oskarżonego do czynu, w powiązaniu z obciążającymi go zeznaniami świadka R. D.stanowi wystarczającą podstawę do przypisania oskarżonemu tego przestępstwa. Sąd w ogóle nie dostrzegł wielu sprzeczności między relacjami tych osób, ale także między nimi a świadkiem J. B.. Ten ostatni zresztą nie został przesłuchany na okoliczności istotne dla odpowiedzialności karnej, zaś zeznania, które złożył m.in. odnośnie pobytu R. D.w K.zawierały treści odmienne od relacji oskarżonego i świadka D.. Bezspornym jest, że prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 30.03.2011 roku w sprawie o sygn. IV K 2/11 R. D.został skazany m.in. za przestępstwo z art. 55 ust.1 i 3 ustawy polegające na tym, że na przejściu granicznym w P.działając wspólnie
i w porozumieniu z innymi osobami dokonał przywozu z terenu Ukrainy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej znacznej ilości środka odurzającego w postaci ok. 0,5 kg heroiny w ten sposób, że na polecenie ustalonych osób przywiózł ten środek z K.do Polski. Tej okoliczności R. D.nie zaprzecza, rzecz w tym, czy i jaką rolę odegrał w tym procederze oskarżony, czy współdziałał w tym zakresie z P. L., czy też ten ostatni samodzielnie bez wiedzy oskarżonego kierował popełnieniem tego czynu przez R. D.. Sąd Okręgowy w ogóle nie dopuścił dowodu z akt o sygn. IV K 2/11, zwłaszcza z protokołów przesłuchania R. D.celem ewentualnego ustosunkowania się przez niego do ich treści. Skoro w przedmiotowej sprawie występuje on w charakterze świadka, to nie było ku temu przeszkód. Niezrozumiałe też są czynności Sądu w zakresie dotyczącym P. L.. Postanowienie wydane na rozprawie dnia 05.12.2012 roku dowodzi, iż Sąd zmierzał do ustalenia miejsca pobytu świadka, mimo to zaraz w kilka dni potem wydał wyrok, nie rozstrzygając formalnie wniosku obrońcy o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka P. L.. W sytuacji, gdy nazwisko P. L.pojawiało się zarówno w wyjaśnieniach oskarżonego, jak i w zeznaniach świadka D., i niewątpliwie jego zeznania mogłyby przyczynić się do należytej oceny pozostałych dowodów, to jedynie przyczyny wskazane w art. 170 § 1 k.p.k. mogłyby stanowić podstawę oddalenia wniosku o przesłuchanie tego świadka. Tymczasem Sąd Okręgowy ani nie doprowadził do końca podjętych czynności, ani nie stwierdził, że dowodu nie da się przeprowadzić, nie odniósł się też w pisemnym uzasadnieniu do dowodów w części, w jakiej powoływały osobę P. L.i jego udział w przemycie heroiny. Wskazać trzeba, że uzasadnienie wyroku w części odnoszącej się do omawianego przestępstwa, jest bardzo lakoniczne, zaś ocena dowodów spłycona, jednostronna, nie uwzględniająca czasu i okoliczności przyznania się oskarżonego do czynu oraz złożenia obciążających zeznań przez R. D.. Skoro Sąd nie uwzględnił podawanych przez nich przyczyn zmiany swoich wyjaśnień, uznając, że nie potrafili oni wskazać racjonalnych powodów tego, to powinien wykazać jakie argumenty przemawiają za takim stanowiskiem, nie pomijając przy tym zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z materiałów sprawy wynika, że w latach 90-tych głównym zajęciem oskarżonego był handel samochodami i brak jakichkolwiek dowodów na to, by miał kontakt z narkotykami. Dlatego też zarzucone zachowanie należy oceniać przez pryzmat tego, czy znajduje jakiekolwiek racjonalne uzasadnienie sprowadzanie narkotyku z zagranicy bez żadnej gratyfikacji, dla bliżej nieznanych osób i to od osoby, która zażywała narkotyki, a więc była zainteresowana ich posiadaniem dla własnych potrzeb. Tak przecież wynikało
z wyjaśnień oskarżonego.

Wskazane uchybienia spowodowały potrzebę ponowienia postępowania w części dotyczącej przestępstwa z art. 55 ustawy z dnia 29.07.2005 roku, a odnoszenie się w tej sytuacji do zarzutu prokuratora sformułowanego w pkt. 1 apelacji okazało się bezprzedmiotowe. Przy ponownym rozpoznaniu Sąd uwzględni wskazane uwagi
i zapatrywania. W niezbędnym zakresie uzupełni materiał dowodowy, ponownie przesłucha świadka R. D., dopuści dowód z akt Sądu Okręgowego z G.o sygn. IVK 2/11 na wskazane wyżej okoliczności, w razie niemożności ustalenia miejsca pobytu P. L.i jego przesłuchania, odstąpi od przeprowadzenia tego dowodu mając na uwadze treść art. 170 § 1 k.p.k. Wszystkie zebrane dowody podda wnikliwej ocenie
w zgodzie z przepisem art. 7 k.p.k., a jeśli zaistnieją wątpliwości o jakich mowa w art. 5 § 2 k.p.k. rozstrzygnie zgodnie z wyrażoną tam zasadą. O ile zajdzie potrzeba sporządzenia pisemnego uzasadnienia wyroku uczyni to w zgodzie z przepisem art. 424 k.p.k., tak by odzwierciedlało ono tok rozumowania sądu i umożliwiało kontrolę instancyjną.

Kontrola odwoławcza nie wykazała, by Sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisów prawa procesowego, bądź błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie czynu przypisanego w pkt.2 wyroku. Sąd ocenił wszystkie dowody w zgodzie z przepisem
art. 7 k.p.k., a przy dokonywaniu ustaleń faktycznych miał na uwadze zasadę in dubio pro reo wyrażoną w art. 5 § 2 k.p.k. Wyrazem tego jest zmiana opisu czynu przypisanego w stosunku do zarzucanego. Sąd przyjął najbardziej korzystną wersję dla oskarżonego jeśli idzie
o czasokres działalności przestępczej, ilość wprowadzonej do obrotu amfetaminy oraz jej wartość. Ustalenia te nie nasuwają zastrzeżeń, a jedynie pośrednio zostały zakwestionowane przez obrońcę stawiającego zarzut oparty na przesłance z art. 438 pkt 4 k.p.k. w zakresie wysokości korzyści majątkowej ulegającej przepadkowi. Wbrew temu co podnosi obrońca, Sad nie oparł się jedynie na zeznaniach świadka R. D., dostrzegając ich zmienność i niekonsekwencję. Głównym dowodem w oparciu o który Sąd ustalił czas popełnienia czynu, ilość i wartość amfetaminy, były przede wszystkim wyjaśnienia oskarżonego. To oskarżony wskazał na to, że ustalił z R. D.cenę za 1 kg amfetaminy 5500 zł (vide k. 159-160). Sąd dostrzegł pewne rozbieżności w relacjach oskarżonego i świadków, niemniej dowody te poddał wszechstronnej ocenie, konfrontując
z dowodami z dokumentów, a ocena ta nie przekracza granic zakreślonych przepisem
art. 7 k.p.k. Sąd prawidłowo zatem przyjął, iż oskarżony V. T.uczestniczył
w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w ilości co najmniej 30 kg amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 165000 zł. Skoro tak to kwota ta stanowiła korzyść majątkowa uzyskaną z przestępstwa, której przepadek Sąd orzekł zgodnie z art. 45 § 1 k.k.

Odnosząc się do apelacji prokuratora, wskazać należy, że zarzut obrazy prawa materialnego, a to art. 4 § 1 k.k. okazał się zasadny. Sąd nie uwzględnił, iż treść przepisu
art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku uległa zmianie z dniem 09.12.2011 roku (DZ.U. nr 117, poz. 678). W czasie popełnienia czynu obowiązywał tekst pierwotny ustawy zgodnie z którym przestępstwo z art.56 ust.3 zagrożone było karą grzywny i karą pozbawienia wolności do lat 10, zaś w wyniku nowelizacji tego przepisu wprowadzono sankcję karną
w postaci grzywny i kary pozbawienia wolności od lat 2 do 12. Już tylko porównanie tych sankcji wskazuje, że ustawa obowiązująca w czasie popełnienia czynu była ustawą względniejszą dla sprawcy i zgodnie z art.4§1 k.k. winna mieć zastosowanie. W tej sytuacji słusznym jest stanowisko prokuratora w zakresie w jakim podważa zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego. Prawidłowe zastosowanie przepisu
w brzmieniu pierwotnym dawało możliwość orzeczenia kary pozbawienia wolności
w wysokości od miesiąca do 10 lat, przy czym z uwagi na zastosowanie przepisu art. 65 § 1 k.k. należało orzec karę pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Sąd Apelacyjny uznał, iż orzeczona w oparciu o ten przepis kara 1 roku pozbawienia wolności nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Wprawdzie jeśli zważy się charakter czynu, ciągłość działania, ilość i wartość przedmiotu przestępstwa, to niewątpliwie kara ta może uchodzić za łagodną, niemniej zasady indywidualizacji kary w każdym wypadku nakazują dostrzegać okoliczności osobiste, w tym łagodzące. Tak też było w przedmiotowej sprawie. Sąd poprawnie ustalił, a okoliczność ta nie była kwestionowana, iż u podstaw podjęcia się przestępnego procederu polegającego na dystrybucji amfetaminy od H. M. była choroba córki i potrzeba zakupu za granicą drogich leków. Pobudki i motywy nie są bez znaczenia dla wymiaru kary. Oczywistym jest, że nie mogą one usprawiedliwiać postępowania oskarżonego, czy też wpłynąć na ograniczenie jego odpowiedzialności karnej, niemniej nie sposób ich pominąć przy wymiarze kary, skoro ustawodawca w art. 53 § 1 i 2 k.k. wskazał całokształt okoliczności mających znaczenie dla wymiary kary. Zważyć również trzeba, ze oskarżony co prawda był uprzednio karany (wyrok Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej), ale za przestępstwa przeciwko mieniu popełnione w latach 1999-2004. Od tego czasu, jak i od popełnienia przestępstwa w przedmiotowej sprawie upłynęło ponad 7 lat. Oskarżony ma ustabilizowaną sytuację rodzinną, również zawodową. Nie bez znaczenia jest
i to, że wymierną dolegliwość wobec oskarżonego stanowią też sankcje finansowe w postaci orzeczonej grzywny i środka karnego przepadku korzyści majątkowej. Orzeczona kara grzywny jest również wyważona, uwzględnia z jednej strony stopień społecznej szkodliwości czynu, z drugiej sytuację majątkową oskarżonego i jego możliwości zarobkowe.
Z powyższych względów Sąd zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, ze przyjął iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 56 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 roku w brzmieniu obowiązującym do dnia 8.12.2011 roku w zw. z art.
65 § 1 k.k. i art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., a jako podstawę wymiaru kary przyjął art.56 ust.3 tej ustawy w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 3 k.k.

Konsekwencją częściowego uchylenia wyroku było uchylenie rozstrzygnięć o karze łącznej i zaliczeniu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności (pkt. 3 i 4 wyroku), a nadto zaliczenie na poczet orzeczonej kary jednostkowej okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 16 czerwca 2010 roku do 28 października 2010 roku.
W pozostałej części Sąd Apelacyjny utrzymał wyrok w mocy. Uwzględniając ciążące na oskarżonym z mocy wyroku zobowiązania finansowe, a nadto orzeczoną wobec niego bezwzględną karę pozbawienia wolności, Sąd uznał za stosowne zwolnić V. T. od kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.