Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2013 r. sprawy

G. S. s. B. i G., ur. (...) w Z.

oskarżonego z art. 200 § 1 kk, w zw. z art. 12 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 197 § 3 pkt 2 kk w zw. z art. 197 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, art. 245 kk

na skutek apelacji prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 20 listopada 2012 r.

sygn. akt. IV K 81/12

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adwokata M. W. – Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23% podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. II AKa 67/13

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z 20 listopada 2012 r. uznał oskarżonego G. S. za winnego tego, że:

1.  w bliżej nieustalonym czasie, w okresie pomiędzy 2009 r., a 5 marca 2010 r. w Z., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, doprowadził małoletnią D. J. ur. (...) do poddania się innym czynnościom seksualnym, polegającym na dotykaniu jej piersi i krocza, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

i za to na mocy art. 200 § 1 k.k. skazał go na 2 lata pozbawienia wolności;

2.  w lipcu 2011 r. w Z. doprowadził małoletnią P. J. ur. (...) do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na całowaniu jej w szyję oraz włożeniu ręki pod bluzkę i dotykaniu jej po brzuchu, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 200 § 1 k.k.,

i za to na mocy art. 200 § 1 k.k. skazał go na 2 lata pozbawienia wolności;

3.  w okresie lipiec/sierpień 2011 r. w Z., przemocą, polegającą na przełamywaniu oporu poprzez przytrzymywanie, szarpanie, wkładanie rąk pod odzież, usiłował doprowadzić małoletnią P. J. ur. (...) do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na dotykaniu jej piersi i krocza, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na opór pokrzywdzonej, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 197 § 3 pkt 2 k.k. w zw. z art. 197 § 2 k.k.,

i za to na mocy art. 197 § 3 pkt 2 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności;

4.  na przełomie lipca i sierpnia 2011 r. w Z., użył wobec świadka P. J. groźby bezprawnej w cel wywołania na nią wpływu, tj. przestępstwa wyczerpującego znamiona art. 245 k.k.,

i za to na mocy tego przepisu skazał go na 3 miesiące pozbawienia wolności.

.

Na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd Okręgowy w Gliwicach orzekł karę łączną w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy i na jej poczet zaliczył oskarżonemu, w oparciu o art. 63 § 1 k.k., okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 23 listopada 2011 r. do 20 listopada 2012 r.

Na mocy art. 41a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz jakichkolwiek kontaktów z D. J. i P. J. przez okres 3 lat, a nadto zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie.

Wyrok zaskarżył prokurator na niekorzyść oskarżonego.

Powołując się na podstawę prawną z art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił rażąca niewspółmierność kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego G. S. w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, poprzez błędne zastosowanie art. 85 k.k. przy wymiarze kary łącznej i wymierzenie jej na zasadzie asperacji, bliskiej pełnej absorpcji, podczas gdy między czynami sprawcy, za które został skazany, brak jest związku przedmiotowego i podmiotowego, który uzasadniałby zastosowanie wskazane reguły, tj. asperacji bliskiej pełnej absorpcji.

W oparciu o tak sformułowane zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności oraz o utrzymanie wyroku w mocy w pozostałej części.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wywiedziona apelacja okazała się nieuzasadniona.

Domagając się zmiany zaskarżonego wyroku i wymierzenia oskarżonemu znacznie surowszej kary łącznej pozbawienia wolności prokurator zarzucił, że Sąd I instancji określając jej wysokość bezpodstawnie, tj. przez błędne zastosowanie art. 85 k.k., sięgnął po zasadę asperacji i to bliską pełnej absorpcji kar. W uzasadnieniu wskazał przede wszystkim na to, że pomiędzy poszczególnymi czynami, za które oskarżony G. S. został skazany, nie zachodzi na tyle ścisły związek, aby trafnym było wymierzenie mu kary łącznej ukształtowanej w taki właśnie sposób.

Ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić.

Pomija ono fakt, że trzy z przypisanych oskarżonemu przestępstw, o podłożu seksualnym, mają ten sam charakter i zostały popełnione w relatywnie krótkich odstępach czasu – oraz – co również istotne, stanowiły elementy tej samej, patologicznej sytuacji, jaka wytworzyła się w domu E. J. (konkubiny oskarżonego), przy jej całkowicie biernej postawie, niedługo po tym, jak oskarżony zamieszkał z nią i jej małoletnimi córkami.

Czwarte z przestępstw, z art. 245 k.k., godziło wprawdzie w odmienne dobro chronione prawem, ale jego ścisły związek z czynem z art. 197 § 3 pkt 2 k.k. popełnionym na szkodę P. J., jest ewidentny i wynika już z samego jego opisu.

Oczywiście zgodzi się należy z tą częścią wywodu autora apelacji, w której, powołując się na orzecznictwo sądowe, wskazał na to, że popełnienie więcej niż dwóch przestępstw, nadto na szkodę różnych osób (w rozpoznawanej sprawie – dwóch), przemawia za wymierzeniem sprawcy surowszej kary łącznej. Trzeba mieć jednak na uwadze także to, że ostateczna ocena prawidłowości zastosowanej represji karnej, która wynika z orzeczonej kary łącznej, musi być dokonana w oparciu o szersze kryteria, przewidziane w art. 53 k.k. i uwzględniać przede wszystkim to, czy jej wysokość i dolegliwość gwarantuje realizację celów, jakie ma osiągnąć w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej.

Z tego punktu widzenia bardzo istotny jest stosunek oskarżonego do popełnionych przestępstw, ujawniony przez niego w toku przeprowadzonego postępowania sądowego. Zasadnie w tym kontekście Sąd Okręgowy wskazał w uzasadnieniu wyroku na to, że oskarżony G. S. przyznał się do winy, wyraził skruchę oraz przeprosił pokrzywdzone. Potwierdził to na rozprawie apelacyjnej oświadczając, że zrozumiał naganność swoich czynów.

Deklaracje złożone przez oskarżonego oraz to, że nie wymaga on w celu resocjalizacji wieloletniego pozbawienia wolności, czego domaga się prokurator, znajdują pośrednio potwierdzenie w opinii wystawionej – na żądanie Sądu Apelacyjnego – przez jednostkę penitencjarną, w której przebywa od 25 listopada 2011 r.

Wskazano w niej między innymi na to, że w całym tym okresie jego zachowanie było właściwe, nie był karany dyscyplinarnie, nie stwarzał problemów wychowawczych, przestrzegał postanowień regulaminu, co już obecnie pozwoliło na sformułowanie umiarkowanie pozytywnej prognozy penitencjarnej (k. 478).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny uznał, że wymierzona oskarżonemu kara łączna 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, aczkolwiek relatywnie łagodna, nie nosi cech rażącej niewspółmierności i tym samym brak jest podstaw do tego, aby uwzględnić wywiedzioną apelację.

Kosztami postępowania odwoławczego obciążono, zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. Skarb Państwa.