Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 23 kwietnia 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu I Wydział Cywilny następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marta Bukaczewska

Protokolant: Mateusz Całka

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2013 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa Zakładu Usług (...) Sp. z o.o. w S.

przeciwko D. B. (1)

o zapłatę

powództwo oddala.

UZASADNIENIE

Powód Zakład Usług (...) sp. z o.o. w S. wniósł o zasądzenie od pozwanej D. B. (1) kwoty 346,71 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwana na podstawie zawartej z powodem umowy zleciła wywóz stałych odpadów komunalnych z nieruchomości pozwanej położonej przy ul. (...) w D., a powód za wykonaną usługę naliczał zryczałtowane opłaty i wystawiał faktury VAT. Ponadto powód wskazał, że pozwana zaprzestała płacenia za świadczone usługi i za okres od kwietnia 2010 r. do grudnia 2010 r. zalega na łączną kwotę 346,71 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydanym w postępowaniu o sygn. akt I Nc 1268/12, dnia 17 września 2012 r. Sąd uwzględnił powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zarzuciła w szczególności, że zadłużenie nie powstało ze względu na jej złą wolę, lecz dlatego, że brała leki, była kompletnie rozkojarzona i przez to zaniedbała bardzo ważne sprawy. Uzupełniając braki formalne sprzeciwu pozwana sprecyzowała, że skarży nakaz zapłaty w całości lecz przyznała, że z powodu złej sytuacji zdrowotnej nie spłaciła zadłużenia wobec powoda. Na rozprawie w dniu 1 marca 2013 r. pozwan zarzuciła, że pojemnik na śmieci był często przepełniony gdyż śmieci nie były wywożone tyle razy, ile miały być (jedynie dwa razy w miesiącu zamiast czterech) oraz, że po jej interwencji w tej sprawie, uzyskała informację od pracownicy powoda, że pieniądze nie zostaną jej zwrócone lecz odliczone w okresie późniejszym, co jednak nie nastąpiło. Pozwana podała również, że zaległość powstała w 2010 r. Ponadto pozwana zarzuciła, że część zaległości spłaciła po wezwaniu.

W kolejnym piśmie pozwana oświadczyła, że początkowo mylnie uznała, że jest zobowiązana wobec powoda z tytuły należności za wywóz śmieci i wniosła, aby Sąd zobowiązał powoda do szczegółowego rozliczenia się z tytułu należności wynikających z zawartej umowy.

Sąd ustalił:

W dniu 4 sierpnia 2003 r. D. B. (1) zawarła z (...) Sp. z o.o. w S. umowę nr (...), w której zleciła wywóz stałych odpadów komunalnych od dnia 4 sierpnia 2003 r. z posesji przy ul. (...) w D. z częstotliwością wywozu dwa razy na miesiąc pojemnik 120 l na składowisko w Gminie S.. Na podstawie zawartej umowy pozwana przyjęła w dzierżawę jeden pojemnik o pojemności 120 l na gromadzenie stałych odpadów komunalnych z wyjątkiem: gruzu, gałęzi, złomu, gorącego popiołu oraz śniegu. Strony umowy ustaliły, że należność za wywóz stałych odpadów komunalnych wynosić będzie 3,63 zł za jeden pojemnik 120 l raz na tydzień plus podatek VAT, a opłata za dzierżawę pojemników 120 l wynosić będzie 1,28 zł za jeden pojemnik, powiększona o podatek VAT. Ponadto w powołanej umowie zwarto zapis, zgodnie z którym „o każdorazowej zmianie wysokości opłaty zleceniodawca będzie informowany przez naniesienie zmian w rachunku opłat, blankietach wpłat lub w formie pisemnego zawiadomienia i zmiana ta nie wymaga aneksu. Zapłata za wykonaną usługę następować miała w 12 ratach w terminie do 31-go każdego miesiąca w wysokości podanej na dostarczonych fakturach VAT i blankietach wpłat.

Dowód: umowa z dnia 4 sierpnia 2003 r. k. 8;

W fakturach VAT wystawionych w dniach: 30 kwietnia 2010 r., 31 maja 2010 r., 30 czerwca 2010 r., 31 lipca 2010 r., 31 sierpnia 2010 r., 30 września 2010 r., 31 października 2010 r., 30 listopada 2010 r., 31 grudnia 2010 r., powód obciążył pozwaną kwotami po 42,23 zł tytułem zryczałtowanej opłaty za wywóz pojemnika o pojemności 120 l w ilości 1 (cena jednostkowa 13,21 zł) i pojemnika o pojemności 110 l w ilości 2,17 (cena jednostkowa 12,10 zł).

Dowód: faktury VAT k. 9-17;

W fakturze VAT wystawionej w dniu 30 kwietnia 2009 r. powód obciążył pozwaną kwotą w wysokości 40,02 zł tytułem zryczałtowanej kwoty za wywóz pojemnika o pojemności 120 l w ilości 1 (cena jednostkowa 13,21 zł) i pojemnika o pojemności 110 l w ilości 2 (cena jednostkowa 12,10 zł).

Dowód: faktura VAT k. 96;

Pismem z dnia 29 marca 2011 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 546,71 zł za wywóz odpadów komunalnych oraz kosztów doręczenia w wysokości 8,70 zł w terminie do dnia 10 kwietnia 2011 r. W dniu 8 kwietnia 2011 r. pozwana wpłaciła na konto powoda kwotę 100 zł, kolejne 100 zł wpłaciła w dniu 16 maja 2011 r.

Dowód: bezsporne, wezwanie z dnia 29 marca 2011 r. k. 94, złożenie zlecenia stałego k. 81;

Pismem z dnia 23 grudnia 2011 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 346,71 zł za wywóz odpadów komunalnych oraz kosztów doręczenia w wysokości 8,70 zł w terminie do dnia 5 stycznia 2012 r.

Dowód: wezwanie z dnia 23 grudnia 2011 r. wraz z dowodem nadania k. 18-20;

W chwili obecnej pozwana pozostaje bez zatrudnienia, zarejestrowana jest jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Pozwana samotnie wychowuje 13-letniego syna, na którego otrzymuje alimenty w wysokości 250 zł miesięcznie. Pozwana korzysta również z zasiłku rodzinnego w kwocie 106 zł miesięcznie oraz z doraźnej pomocy (...) w postaci zasiłków celowych. D. B. (1) ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności, od lat leczy się na depresję.

Dowód: odpis skrócony aktu urodzenia Nr 1981/2000 k. 47, zaświadczenie PUP z dnia 28 września 2012 r., k. 48, decyzja ZUS z dnia 1 lipca 2010 r. k. 49, świadectwo pracy z dnia 27 kwietnia 2012 r., k. 50, zaświadczenie Wojewódzkiego Szpitala (...) we W. z dnia 16 kwietnia 2010 r. k. 51, decyzja (...) z dnia 14 września 2012 r. k. 52, decyzja (...) z dnia 19 października 2012 r. k. 53, postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków Wydział III Rodzinny i Nieletnich z dnia 15 grudnia 2005 r. k. 54, zaświadczenie PUP z dnia 5 grudnia 2012 r. k. 62, karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 16 kwietnia 2010 r. k. 63, decyzja (...) z dnia 6 lutego 2013 r. k. 73, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 23 stycznia 2013 r. k. 73, przesłuchanie pozwanej D. B. (2) k. 78 - 79.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, ze względu na to, iż w ocenie Sądu roszczenie strony powodowej nie zostało udowodnione ani co do zasady, ani co do wysokości.

Jak stanowi przepis art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Założeniem rozwiązania legislacyjnego przyjętego w art. 6 k.c. jest obowiązywanie zasady kontradyktoryjności (sporności). Idea sporu zadecydowała o regule rozkładu ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. jest w istocie normą decyzyjną w tym znaczeniu, że przesądza on w określonych sytuacjach o sposobie wyrokowania sądu w postaci oddalenia powództwa. Ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Instytucja ta spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie. Po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.) Sąd zatem wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. (vide wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża strony. Sąd został wyposażony w uprawnienie (a nie obowiązek) dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Zarazem podkreśla się w doktrynie i praktyce, że Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Działanie sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) (vide wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116) Zasada kotradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Strona powodowa reprezentowana w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika na poparcie swojego żądania przedłożyła do pozwu następujące dokumenty: umowę nr (...), faktury VAT za okres od kwietnia 2010 r. do grudnia 2010 r. na łączną kwotę 380,07 oraz przedsądowe wezwanie do zapłaty na kwotę 346,71 zł z dnia 23 grudnia 2011 r. wraz z dowodem nadania, a dodatkowo w trakcie postępowania przedsądowe wezwanie do zapłaty na kwotę 546,71 zł z dnia 29 marca 2011 r. Na podstawie przedłożonych dokumentów Sąd był w stanie ustalić jedynie, że pozwaną D. B. (1) łączyła ze stroną powodową umowa nr (...), w której pozwana zleciła wywóz stałych odpadów komunalnych od dnia 4 sierpnia 2003 r. z posesji przy ul. (...) w D. z częstotliwością wywozu dwa razy na miesiąc pojemnik 120 l na składowisko w Gminie S.. Na podstawie zawartej umowy pozwana przyjęła w dzierżawę jeden pojemnik o pojemności 120 l na gromadzenie stałych odpadów komunalnych z wyjątkiem: gruzu, gałęzi, złomu, gorącego popiołu oraz śniegu. Strony umowy ustaliły również, że należność za wywóz stałych odpadów komunalnych wynosić będzie 3,63 zł za jeden pojemnik 120 l raz na tydzień plus podatek VAT, a opłata za dzierżawę pojemników 120 l wynosić będzie 1,28 zł za jeden pojemnik, powiększona o podatek VAT. Ponadto w powołanej umowie zwarto zapis, zgodnie z którym o każdorazowej zmianie wysokości opłaty zleceniodawca będzie informowany przez naniesienie zmian w rachunku opłat, blankietach wpłat lub w formie pisemnego zawiadomienia i zmiana ta nie wymaga aneksu. Tymczasem z przedłożonych przez stronę powodową faktur za okres, w którym miała powstać zaległość dochodzona pozwem, wynika, iż strona powodowa naliczała pozwanej prócz opłaty za pojemnik 120 L, również opłatę za 2,17 pojemnika o wielkości 110 L. Pojemniki o pojemności 110 L nie były jednak objęte umową nr (...), zawartą z pozwaną, a zatem opłaty naliczone na przedłożonych fakturach w zakresie wywozu i opróżniania pojemników o pojemności 110 L uznać należy za bezpodstawne (sytuacja ta dotyczy faktur co najmniej od kwietnia 2009 r.). Pozwana zarzuciła również, że strona powodowa nie wykonywała prawidłowo zawartej z niż umowy, bowiem śmieci wywożone były jedynie raz w miesiącu, a nie dwa razy, jak strony ustaliły w umowie z dnia 4 sierpnia 2003 r. Strona powodowa w żaden sposób nie odniosła się do zarzutu pozwanej, nie przedstawiła żadnego dowodu na okoliczność prawidłowego wykonywania umowy z pozwaną, nie odniosła się również do twierdzeń pozwanej, iż fakt niewłaściwego wykonywania umowy pozwana zgłosiła telefonicznie w siedzibie strony powodowej, której pracownik zapewniła pozwaną, iż należności za usługę niewykonaną zostaną jej odliczone od kolejnych faktur wystawianych przez stronę powodową.

Sąd uznał również za zasadny zarzut pozwanej w zakresie nieudowodnienia wysokości dochodzonego roszczenia. W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż w pozwie strona powodowa podała iż pozwana zalegała z opłatami za usługi świadczone w okresie od kwietnia 2010 r. do grudnia 2010 r. Po zsumowaniu należności z faktur za ten okres uzyskujemy kwotę 380,07 zł, tymczasem pozwem strona powodowa objęła kwotę 346,71 zł nie wyjaśniając zaistniałej rozbieżności. W toku postępowania okazało się, iż w pierwszej połowie 2011 r. pozwana dokonała dwóch wpłat po 100 zł na konto strony powodowej tytułem spłaty zaległości, strona powodowa jednak oświadczyła, iż zaliczyła dokonane wpłaty na poczet wcześniejszych zaległości, nie wskazując dokładnie jakich. Okoliczność ta uniemożliwiła zbadanie zasadności dochodzonych pozwem należności, zwłaszcza, że zobowiązania pozwanej już w kwietniu 2009 r. ustalane były w sposób nieprawidłowy (w szczególności opłaty naliczane były również za kosz o pojemności 110 L który nie był objęty umową stron). Reasumując, strona powodowa nie zdołała wykazać kiedy dokładnie powstała zaległość pozwanej i jakich należności dochodzi od pozwanej. Pełnomocnik strony powodowej oświadczył nawet na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2013 r., iż „pozwana wpłacała różne kwoty, i nie co miesiąc, dlatego stronie powodowej trudno było policzyć za co płaciła i kiedy”.

Mając powyższe na uwadze, wobec braku jakichkolwiek dowód świadczących o istnieniu zobowiązania pozwanej wobec strony powodowej oraz jego wysokości, orzeczono jak w sentencji wyroku.