Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Adam Maciński

Protokolant: Robert Purchalak

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2013 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy

z powództwa K. K. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda K. K. (1) kwotę 50.000 zł (pięćdziesiąt tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty;

II. dalej idące powództwo oddala;

III. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.500 zł tytułem zwrotu kosztów procesu

IV. brakującymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa – Sąd Okręgowy we Wrocławiu.

Sygn. akt I C 488/12

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2012 r. K. K. (1) wniósł do Sądu Okręgowego we Wrocławiu I Wydziału Cywilnego pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 100.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 9 listopada 2011 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu /karta 3-6/ podał, że w dniu 15 sierpnia 2011 r. był pasażerem autobusu należącego do K. Linii Autobusowych sp. z o.o. (...) zamknęły się drzwi i autobus ruszył, powód nie zajął jeszcze miejsca. W pewnej chwili autobus gwałtownie przyhamował, a powód upał na plecy. Wskutek zdarzenia został przewieziony do szpitala w K., gdzie rozpoznano uraz kręgosłupa i ogólne potłuczenia. Przeprowadzono zabieg i wypisano go z zaleceniem noszenia kołnierza J.. Następnie powód był badany przez neurologa, który rozpoznał celebrastenie pourazową, stłuczenie głowy i pourazowy zespół bólowy. Powód był także badany przez chirurga, który zdiagnozował zespół bólowy korzeniowo – lędźwiowy, zlecił noszenie gorsetu przez okres 6 miesięcy, poruszanie się przy pomocy dwóch kul oraz leczenie rehabilitacyjne. Powód korzystał z leczenia psychiatrycznego w związku z zespołem stresu pourazowego. Powód jeszcze przed wypadkiem był osobą prawie niewidzącą z powodu zaćmy obu oczu, jednak mimo to pozostawał osobą sprawną i nie wymagał opieki osób trzecich. Na skutek zdarzenia z dnia 15 sierpnia 2011 r. stan zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu. Aktualnie wymaga opieki, nie jest w stanie wykonywać samodzielnie czynności życia codziennego. Pozwany wypłacił już powodowi kwotę 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia, jednak w ocenie powoda kwota ta jest zbyt niska i nieadekwatna do rozmiaru odniesionej krzywdy.

W dopowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zwrot kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu /karta 31-33/ przyznała, że pozwany w dniu 15 sierpnia 2011 r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu, w którym doznał obrażeń ciała, w związku z czym strona powodowa wypłaciła zadośćuczynienie i odszkodowanie, przy czym kwota zadośćuczynienia wyniosła 50.000,00 zł, co w ocenie strony pozwanej stanowi sumę odpowiednią w rozumieniu art. 445 kc. Kwota ta jest adekwatna do obrażeń powoda odpowiadających 24% - owemu uszczerbkowi na zdrowiu, przebywaniu 8 dni w szpitalu i 11 dni na rehabilitacjach. Strona powodowa podniosła także, że odsetki powinny być liczone od dnia wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. (1) przed dniem 15 sierpnia 2011 r. cierpiał na zaćmę obu oczu, oczopląs, bielmo rogówek, zrosty rogówkowo - tęczówkowe, zez zbieżny oka lewego i nadciśnienie oczne. Z tego powodu praktycznie nic nie wiedział, jednak był w stanie samodzielnie wykonywać czynności życia codziennego, w tym samodzielnie poruszać się bez używania lasek oraz bez pomocy innych osób.

Leczył się u okulisty w związku z chorobą oczu oraz podejmował leczenie na osteoporozę.

Dowód : zaświadczenie lekarza okulisty – karta 19;

zeznania K. K. (2) – karta 68;

zeznania M. J. – karta 68-69;

przesłuchanie K. K. (1) – karta 158.

W dniu 15 sierpnia 2011 r. K. K. (1)wsiadł jako pasażer do autobusu miejskiego w K.należącego do K.Linii Autobusowych sp. z o.o. (...)zamknęły się drzwi i autobus ruszył, K. K. (1)nie zdążył jeszcze zająć miejsca. Nagle kierowca autobusu gwałtownie zahamował, na skutek czego K. K. (1)upadł na plecy.

Dowód : zeznania K. K. (2) – karta 68;

przesłuchanie K. K. (1) – karta 158;

K. K. (1)został przewieziony do Wojewódzkiego Szpitala (...)w K.i przyjęty na oddział neurochirurgiczny. U powoda rozpoznano złamanie kręgu L1 i Th12, osteoporozę i złamanie nasady dalszej kości promieniowej prawej. Złamanie kompensacyjne trzonu kręgu L1 wymagało leczenia operacyjnego. Zabieg został wykonany w dniu 15 sierpnia 2011 r. K. K. (1)został wypisany ze szpitala w dniu 23 sierpnia 2011 r. W dniu wypisu chodził w gorsecie Javette’a i nie zauważono żadnych niedowładów. Zalecono jednocześnie kontrolę w poradni ortopedycznej, oszczędny tryb życia oraz tabletki przeciwbólowe.

Dowód : karta informacyjna z dnia 23 sierpnia 2011 r. – karta 9;

zeznania K. K. (2) – karta 68;

przesłuchanie K. K. (1) – karta 158;

Powód po opuszczeniu szpitala nadal czuł się źle, odczuwał stały ból pleców, zaburzenia równowagi, mrowienie w kończynach dolnych oraz ból prawego nadgarstka. W związku z tym w dniu 16 września 2011 r. zgłosił się do lekarza neurologa. Po przeprowadzonym badaniu lekarz stwierdził w pacjenta pourazowy zespół bólowy karku i pleców oraz celebtastenię pourazową pod postacią zawrotów i bólu głowy.

Dowód : karta leczenia z dnia 16 września 2011 r. – karta 10-11;

zaświadczenie lekarskie z dnia 13 stycznia 2012 r. – karta 12;

zeznania M. J. – karta 68-69;

przesłuchanie K. K. (1) – karta 158.

Na skutek wypadku z dnia 15 sierpnia 2011 r. powód doznał ograniczenia ruchomości kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym ze wzmożeniem napięcia mięśni przykręgosłupowych oraz objawy piramidowe.

Zawroty głowy nie miały związku z urazem doznanym w wypadku z dnia 15 sierpnia 2011 r.

Uszczerbek na zdrowiu w zakresie neurologii wyniósł w zakresie urazowych zespołów korzonkowych piersiowych 5%, a w zakresie urazowych zespołów korzonkowych lędźwiowo – krzyżowych 10% i miał charakter uszczerbku długotrwałego.

W związku z powyższym powód wymaga pomocy osób trzecich przy dokonywaniu niektórych czynności życia codziennego takich jak robienie zakupów czy pokonywanie większych odległości. Rokowania na przyszłość nie są pomyślne, a dolegliwości bólowe mają charakter stały lub nawrotowy i nie ustąpią.

Dowód : opinia biegłego neurologa – karta 120-122;

W związku z obrażeniami K. K. (1) został skierowany do dalszego leczenia ortopedycznego, neurochirurgicznego i rehabilitacyjnego.

Dowód : zaświadczenie lekarskie z dnia 27 września 2011 r. – karta 13;

skierowanie do zakładu rehabilitacji z dnia 20października 2011 r. – karta 14;

karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 4 czerwca 2012 r. – karta 52;

wynik badania radiologicznego – karta 59;

faktura VAT nr (...) – karta 60;

faktura VAT nr (...) – karta 61;

faktura VAT nr (...) – karta 62;

wynik badania tomografii komputerowej – karta 124;

wynik badania w postaci zdjęcia rtg kręgosłupa – karta 125;

karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 4 czerwca 2012 r. – karta 126.

W okresie od 5 grudnia 2011 r. do 16 grudnia 2011 r. i od 20 marca 2012 r. do 4 kwietnia 2012 r. K. K. (1) został poddany w Zakładzie (...) na Rzecz (...) i (...) z (...) w O. terapii zabiegowej z zastosowaniem krioterapii, kinezyterapii, magnetoterapii oraz lampy biotron.

W dniu 3 stycznia 2012 r. powód został skierowany na oddział rehabilitacji medycznej do szpitala w S..

Dowód : zaświadczenie z dnia 23 grudnia 2011 r. – karta 15;

potwierdzenie konsultacji kwalifikacyjnej – karta 16;

skierowanie do poradni rehabilitacyjnej – karta 17;

skierowanie do szpitala z dnia 3 stycznia 2012 r. – karta 18

zaświadczenie z dnia 5 kwietnia 2012 r. – karta 58.

Na skutek wypadku z dnia 15 sierpnia 2011 r. u powoda powstał stan po złamaniu trzonu kręgu Th11i L1, stan po werteboplastyce trzonu kręgu L1, zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego z wtórnym ograniczeniem ruchomości w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, stan po złamaniu kości promieniowej prawej w miejscu typowy z wtórnym ograniczeniem ruchomości w stawie nadgarstkowym, zespół cieśni prawego nadgarstka oraz zawroty głowy.

Na skutek urazu prawego nadgarstka nastąpiło ograniczenie jego ruchomości, co spowodowało ograniczenie możliwości swobodnego posługiwania się kończyną oraz łapania przedmiotów. Drętwienie palców, jakie odczuwa powód, wynikło ze złamania kości promieniowej, co spowodowało wtórny ucisk na nerw pośrodkowy. Uraz ten wymaga prostego leczenia operacyjnego.

W związku z urazem kręgów kręgosłupa powstały typowe objawy bólowe takiej jak wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych, ograniczenie ruchomości w odcinku lędźwiowym. Przechodzona przez powód osteoporoza nie była przyczyną powyższych zmian, a jedynie ułatwiła dokonanie złamania kręgów. Dolegliwości te będą się utrzymywać, można je leczyć lekami przeciwbólowymi oraz fizykoterapią.

Niedowidzenie obuoczne nie pozostawało w związku z doznanym w dniu 15 sierpnia 2011 r. urazem.

Łączny uszczerbek na zdrowiu wyniósł 22% i miał charakter uszczerbku trwałego.

Rokowania na przyszłość oraz dolegliwości są niepewne. W zakresie powyższych urazów powód wymaga okazjonalnej pomocy osób trzecich przy dźwiganiu lub chodzeniu na dalsze odległości.

Dowód : opinia biegłego ortopedy – karta 95-98

W związku ze złym stanem psychicznym, jaki pojawił się po wypadku z dnia 15 sierpnia 2011 r., K. K. (1) korzystał z konsultacji psychologicznej i psychiatrycznej. U powoda rozpoznano ostry zespół stresu pourazowego psychicznego.

W zakresie stanu psychicznego powoda doznał on 7% - owego uszczerbku na zdrowiu na skutek zdarzenia z dnia 15 sierpnia 2011 r. Uszczerbek ten ma charakter trwały, rokowanie jest niepewne, jednak możliwa jest dalsza stopniowa poprawa stanu zdrowia pacjenta i wykluczone jest pogorszenie tego stanu. W zakresie stanu psychicznego powód nie wymaga opieki osób trzecich.

Dowód : zaświadczenie psychologa z dnia 22 października 2011 r. – karta 20;

zaświadczenie lekarza psychiatry z dnia 25 października 2011 r. – karta 21;

zaświadczenie lekarza psychiatry z dnia 13 lutego 2012 r. – karta 22;

opinia biegłego psychiatry z dnia 27 września 2012 r. – karta 73-78.

W związku z nawracającymi zawrotami głowy powód został skierowany do poradni otolaryngologicznej.

Dowód : skierowanie z dnia 27 stycznia 2012 r. – karta 23

(...) Linie Autobusowe Sp. z o.o. były ubezpieczone od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdów mechanicznych w postaci autobusów miejskich w (...) S.A. z siedzibą w W..

Okoliczność bezsporna

W związku ze zdarzeniem z dnia 15 sierpnia 2011 r. powód wystąpił do (...) S.A. z siedzibą w W. (...) Centrum (...) we W. jako ubezpieczyciela z żądaniem wypłaty zadośćuczynienia pieniężnego w wysokości 150.000,00 zł oraz o zwrot kosztów leczenia w wysokości 724,71 zł.

Lekarz orzecznik strony pozwanej, po dostarczeniu wszystkich dokumentów przez powoda, przeprowadził końcowe badania lekarskie w dniu 5 stycznia 2012 r. Na ich podstawie ubezpieczyciel wypłacił K. K. (1)kwotę 50.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną w związku z wypadkiem komunikacyjnym krzywdę, kwotę 1.209,39 zł tytułem uznanych kosztów leczenia, kwotę 300,00 zł tytułem uznanych kosztów przejazdów oraz kwotę 1.050,00 zł tytułem zwrotu kosztów opieki, przyjmując, że K. K. (1)doznał uszczerbku na zdrowiu w wysokości 24%.

Dowód : pismo z dnia 5 października 2011 r. – karta 25-26;

pismo (...) S.A. z dnia 16 lutego 2012 r. – karta 27;

polisa ubezpieczenia – akta szkodowe karta 161;

wnioski o wypłacenie odszkodowania – akta szkodowe karta 161;

operaty szkody – akta szkodowe karta 161;

pismo z dnia 12 października 2011 r. – akta szkodowe karta 161;

pismo z dnia 7 listopada 2011 r. – akta szkodowe karta 161;

formularz – akta szkodowe karta 161;

pismo z dnia 16 lutego 2012 r. – akra szkodowe karta 161;

orzeczenia lekarskie – akta szkodowe karta 161;

wydruk internetowy wypłaconego odszkodowania – akta szkodowe karta 161.

W chwili zdarzenia powód miał 63 lata. Aktualnie nie jest w stanie samodzielnie poruszać się, korzysta z podparcia dwóch lasek, jako że poza chorobą oczu ma nadal zawroty głowy i w każdej chwili może upaść. Odczuwa silne dolegliwości bólowe w okolicach kręgosłupa. Nadal nosi kołnierz ortopedyczny oraz pas ortopedyczny, a sporadycznie także gorset ortopedyczny. Kontynuuje leczenie neurologiczne, ortopedyczne i psychiatryczne. Bierze leki, w tym antydepresyjne. K. K. (1) nie wykonuje domowych czynności życia codziennego, nie gotuje, korzysta ze stałej pomocy rodziny. Czasami ma myśli samobójcze oraz płacze i jest nerwowy.

Powód utrzymuje się z renty w wysokości 1.950 zł netto. Mieszka wspólnie z żoną w mieszkaniu, do którego przysługuje mu spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Żona powoda otrzymuje emeryturę w wysokości około 900 zł.

Dowód : zeznania K. K. (2) – karta 68 i 159;

zeznania M. J. – karta 68-69;

przesłuchanie K. K. (1) – karta 158.

Sąd zważył:

Poza sporem pozostawał przebieg zdarzenia z dnia 15 sierpnia 2011 r. i jego skutki dla zdrowia powoda, jak również fakt ponoszenia odpowiedzialności przez stronę pozwaną jako ubezpieczyciela. Spór nie dotyczył także wysokości odszkodowania należnego powodowi z tytułu szkód majątkowych, jakie odniósł w związku z wypadkiem komunikacyjnym, w tym kosztów dojazdów, zakupów leków i innych kosztów leczenia.

Spór natomiast sprowadzał się do oceny wysokości krzywdy doznanej przez powoda na skutek wypadku, a co za tym idzie, wysokości należnego mu zadośćuczynienia, przy czym, co Sąd miał na uwadze, strona pozwana wypłaciła już powodowi z tego tytułu kwotę 50.000 zł i kwota ta pozostawała pomiędzy stronami bezsporna.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych sprawie na podstawie dokumentów załączonych do pozwu oraz złożonych przez strony w toku postępowania w postaci zaświadczeń lekarskich oraz psychologa, kart informacyjnych z leczenia szpitalnego, skierowań na leczenie, w tym rehabilitacyjne oraz do szpitala, wyników badań, potwierdzeń konsultacji lekarskich, faktur VAT nr (...) oraz akt szkodowych, którym całkowicie dał wiarę. Wprawdzie strona pozwana zakwestionowała faktury VAT, jednak w ocenie Sądu jej twierdzenia, jakoby faktury te nie obejmowały leczenia powypadkowego, nie znalazło potwierdzenia w materiale dowodowym. W szczególności dotyczyły one zakupu sprzętu w postaci gorsetu, który powód nosił po wypadku oraz leków, na zażywanie których po wypadku wskazuje nie tylko dokumentacja medyczna, ale również zeznania świadków i przesłuchanie powoda.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych także na podstawie opinii biegłych neurologa, ortopedy oraz psychiatry. Opinie te także uznał za wiarygodne, jako że były zrozumiałe, rzetelnie sporządzone i wewnętrznie niesprzeczne, zaś strony ich nie kwestionowały.

Sąd przesłuchał również świadków K. K. (2) i M. J. oraz powoda K. K. (1), którym całkowicie dał wiarę.

Punktem wyjścia przy ustaleniu podstawy prawnej żądania pozwu jest art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2013 r., poz. 392 j.t., dalej zwana :u.u.o.) w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 205, poz. 1210), to jest w brzmieniu sprzed dnia 11 lutego 2012 r. Zgodnie bowiem z art. 6 przywołanej ustawy nowelizacyjnej do umów ubezpieczenia zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Umowa odpowiedzialności cywilnej, na podstawie której odpowiedzialność jako ubezpieczyciel ponosi strona pozwana, obejmowała okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r., zatem została zawarta przed dniem 11 lutego 2012 r.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 u.u.o. w brzmieniu sprzed dnia 11 lutego 2012 r. z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zadośćuczynienie jako forma świadczenia niepieniężnego przyznawana może być tylko w wypadkach wskazanych wyraźnie przez ustawodawcę, ponieważ zasadą pozostaje odszkodowanie wyłącznie za szkody majątkowe. Wobec tego wskazać należy, że o ile art. 34 ust. 1 u.u.o. stanowi podstawę domagania się odszkodowania za szkodę majątkową, o tyle podstawą prawną domagania się zadośćuczynienia z tytułu wypadku komunikacyjnego jest art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc, zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd, oprócz odszkodowania z tytułu wszelkich wynikłych z tego tytułu kosztów, może także przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Wobec tego, skoro ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za koszty wynikłe z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (art. 34 ust. 1 u.u.o. w zw. z art. 444 § 1 kc), to można go także obciążyć obowiązkiem zapłaty zadośćuczynienia na podstawie art. 445 § 1 kc, który odwołuje się bezpośrednio do przypadków, w których mowa w art. 444 § 1 kc.

W niniejszej sprawie poza sporem stron pozostawały skutki wypadku z dnia 15 sierpnia 2011 r. dla zdrowia powoda. W szczególności strony nie kwestionowały treści opinii biegłych w tym zakresie.

Przedmiotem rozważania przez Sąd stało się ustalenie wysokości kwoty zadośćuczynienia, jaka należała się powodowi. Zadośćuczynienie jest formą rekompensaty za szkodę niemajątkową rozumianą jako krzywdę. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia krzywdy, tym niemniej posługuje się nim np. w art. 445 § 1 kc. Krzywdę rozumie się jako ujemne przeżycia związanych z cierpieniami zarówno psychicznymi, jak i fizycznymi, wynikające z naruszenia dóbr osobistych. Wprawdzie szkody niemajątkowej nie sposób wyrazić jednoznacznie za pomocą pieniądza ani tym samym wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz przyjąć należy, że świadczenia te mogą łagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego poprzez dostarczenie mu środków pozwalających w szerszym stopniu zaspokoić jego potrzeby i pragnienia. Zadośćuczynienie jednocześnie ma charakter uznaniowy i do oceny sądu należy, czy pomimo wystąpienia krzywdy, zadośćuczynienie zasądzić oraz w jakiej wysokości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 1969 r. I PR 224/69, OSNCP 1970/6/111).

Ustalając tę wysokość, Sąd kierował się zasadą umiarkowania, wyrażającą się w uwzględnieniu wszystkich okoliczności oraz skutków doznanego przez powoda urazu. Decydujące znaczenie miał rodzaj i rozmiar poniesionego przez powoda uszczerbku na zdrowiu. Ustalenia w tym zakresie Sąd poczynił w oparciu o opinie sporządzone przez biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii i psychiatrii. Dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie szczególnie znaczące pozostaje to, że powód doznał poważnego uszkodzenia kręgosłupa oraz ręki, skutkującego nie tylko trudnościami w poruszaniu się, ale również w zdolności chwytania przedmiotów, co znacznie utrudnia codzienne funkcjonowanie. Ponadto powód odczuwa stały ból w kręgosłupie, który ma charakter długotrwały i, zgodnie opinią biegłego, prawdopodobnie nie ustąpi. Cierpienia powoda są dodatkowo potęgowane skutkami natury psychicznej. Powód doznał silnego stresu pourazowego, zmienił się jego nastrój, przeżył i przeżywa nadal silne emocje, stał się osobą nerwową, bezsilną, ma myśli samobójcze. W ocenie Sądu doznane urazy fizyczne i psychiczne w szczególności należy przyrównać do stanu sprzed wypadku i w tym zakresie postępowanie dowodowe wykazało, że powód był osobą zupełnie inną przed wypadkiem, nie odczuwał bólu w kręgosłupie, mógł się swobodnie poruszać, nie potrzebował pomocy osób trzech. Aktualnie stał się osobą zależną od innych, nieporadną, co dodatkowo wpłynęło na jego stan psychiczny.

Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że powód jeszcze przed wypadkiem był osobą niewidzącą i na skutek wypadku jego stan w tym zakresie nie zmienił się. Jednak fakt choroby oczu, uniemożliwiającej powodowi widzenie, miał duże znacznie dla oceny skutków wypadku z punktu widzenia doznanej krzywdy. Osoba, która ma sprawny wzrok, w zupełnie innym stopniu odbiera inne niepełnosprawności, jako że każdorazowo jej czynności życia codziennego wspiera sprawny zmysł wzroku. Tymczasem osoba, która praktycznie nic nie widzi, na skutek urazów, jakich doznał powód, nie tylko traci sprawność ruchową związaną z doznanymi urazami, ale w znacznie większym stopniu niż osoba widząca doznaje ograniczeń z tego wynikających, a dotyczących codziennego funkcjonowania.

Powód jest osobą w podeszłym wieku. Już z tego tytułu doznawał pewnych ograniczeń w zakresie wykonywania codziennych czynności. Jednak na skutek wypadku, w połączeniu z jego chorobą oczu, w zasadzie utracił przeważającą zdolność samodzielnego funkcjonowania, znacznie większą, aniżeli odczułaby w podobnej sytuacji osoba młoda, mająca silny i zdrowy dotychczas organizm.

Biorąc pod uwagę stwierdzony w opiniach biegłych procentowy uszczerbek na zdrowiu powoda, zakres poniesionych przez niego cierpień fizycznych i psychicznych, jego wiek, aktualny stan zdrowia fizycznego i psychicznego oraz rokowania na przyszłość, Sąd uznał, iż należne mu z tytułu zaistniałego zdarzenia zadośćuczynienie powinno wynieść 100.000 zł. Kwota ta jest bowiem adekwatna w stosunku do rozmiaru cierpień i poczucia krzywdy, doznanych przez powoda. Uwzględnia także aktualne stosunki majątkowe i ogólny poziom życia w kraju. Łagodzi w pewien sposób poniesioną przez powoda krzywdę niemajątkową, a zarazem nie stanowi tu źródła jej wzbogacenia. Mając na względzie, iż w toku postępowania likwidacyjnego, strona pozwana wypłaciła już powodowi kwotę 50.000 zł, to w niniejszej sprawie należało zasądzić na jej rzecz dalsza należną jej kwotę 50.000 zł. Żądanie przewyższające tę kwotę należało zaś oddalić jako wygórowane.

Od zasądzonej tytułem zadośćuczynienia kwoty 50.000 zł, na podstawie art. 481 § 1 k.c., powodowi należały się odsetki za opóźnienie. Termin wymagalności świadczenia strony pozwanej ustalono tu w oparciu o przepis art. 817 § 1 k.c., zgodnie z którym Art. 817.

§ 1.

ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, przy czym zgodnie z § 2 tego przepisu, jeżeli w terminie określonym w § 1 wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okaże się niemożliwe, ubezpieczyciel ma obowiązek spełnić w tym terminie bezsporną część świadczenia, a pozostałą - w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe.

Wobec tego, że powód domagał się odsetek od dnia 9 listopada 2011 r., w zakresie odsetek od tego dnia do dnia 19 stycznia 2012 r. powództwo należało oddalić.

W ocenie Sądu, okoliczności dotyczące następstw zdarzenia z dnia 15 sierpnia 2011 r. dla stanu zdrowia powoda były możliwe do obiektywnego stwierdzenia dopiero po przeprowadzonym przez lekarzy orzeczników strony pozwanej w dniu 5 stycznia 2012 r. końcowym badaniu lekarskim. Dopiero zatem od daty powołanego badania i powzięcia ostatecznej informacji o stanie zdrowia powódki należy liczyć 14-dniowy termin na spełnienie świadczenia z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Z tego też względu Sąd zasądził odsetki ustawowe z tytułu opóźnienia z zapłatą kwoty 50.000 zł od dnia 20 stycznia 2012 r.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozliczenia. Strona powodowa wygrała proces w 50% i w tym samym zakresie proces przegrała. Powód poniósł koszty w postaci opłaty sądowej, naliczonej na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w kwocie 5.000 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3.600 zł, obliczone na podstawie § 2 ust. 1 i 2 oraz § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radów prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490 j.t.), opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Strona pozwana poniosła koszty w wysokości 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, obliczone na podstawie § 2 ust. 1 i 2 oraz § 6 pkt 6 powyższego rozporządzenia oraz opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Łącznie powód poniósł koszty w wysokości 8.617 zł, a strona pozwana w wysokości 3.617 zł.

Wobec tego powodowi należy się zwrot kosztów w wysokości 4.308,50 zł, a stronie pozwanej w wysokości 1.808,50 zł. W związku z tym, po skompensowaniu powyższych kwoty, strona pozwana powinna zapłacić na rzecz powoda kwotę stanowiącą różnicę, to jest 2.500 zł.