Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Grażyna Świderska - Wandor

Sędziowie: SSA Dorota Rostankowska (spr.)

SSA Dorota Wróblewska

SSA Andrzej Czarnota

SSO del. Rafał Ryś

Protokolant: referent-stażysta Aleksandra Gajda

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Krzysztofa Nowickiego

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2013 r.

sprawy

M. S.

oskarżonego z art. 148 § 1 k.k.; art. 148 § 1 k.k.; art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

W. N.

oskarżonej z art. 239 § 1 k.k., art. 240 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w T. wobec W. N. i obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu

z dnia 2 listopada 2012 r., sygn. akt II K 94/11

I.  uchyla pkt VIII, IX, X i XI wyroku;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelacje obrońców oskarżonych: W. N. i M. S. za oczywiście bezzasadne;

III.  na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonej W. N. kary pozbawienia wolności zalicza dzień jej zatrzymania, tj. 13 stycznia 2011 r. przyjmując, że dzień ten jest równoważny 1 (jednemu) dniowi pozbawienia wolności;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. T. – Kancelaria Adwokacka w T. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych brutto tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu M. S. w postępowaniu odwoławczym;

V.  zwalnia oskarżonych: M. S. i W. N. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze a jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Toruniu rozpoznawał sprawę:

1.  M. S. oskarżonego o to, że:

I.  w nocy z 8 na 9 stycznia 2011r. w G., w mieszkaniu przy ul. (...), działając z zamiarem bezpośrednim, pozbawił życia R. S. (1) w ten sposób, że uderzając pokrzywdzonego w głowę i krtań spowodował obrażenia ciała w postaci rozległych wylewów krwawych w tkankach miękkich i mięśniach szyi, zmiażdżenie chrząstek krtani, złamanie kości gnykowej, cechy ostrego rozdęcia płuc, obecność krwi płynnej w dolnych drogach oddechowych, ognisk aspiracji w obrębie miąższu płucnego, wybroczyny podspojówkowe i podopłucnowe, a ponadto krwiak podtwardówkowy, krwawienie podpajęczynówkowe i obecność krwi płynnej w komorach mózgu, w wyniku których nastąpił zgon R. S. (1) z powodu uduszenia przez zagardlenie w mechanizmie zadławienia ze współistniejącym zmiażdżeniem chrząstek krtani, tj. o przestępstwo z art.148 § 1 kk;

II.  w dniu 10 stycznia 2011r. w lesie, w miejscowości R., między godz. 19.00 a 21.35, działając z zamiarem bezpośrednim, pozbawił życia R. S. (2) w ten sposób, że skrępował jej ręce kablem i przywiązał do siedzenia pasażera w samochodzie marki F. (...) nr rej. (...), a następnie zarzucił na szyję pasek od spodni i dusząc pokrzywdzoną, doprowadził w wyniku zagardlenia przez zadzierzgnięcie do zgonu B. S., tj. o przestępstwo z art. 148 § 1 kk;

III.  w okresie od 15 do 16 listopada 2010r. w miejscowości P., gm. G., przed upływem 5 lat od odbycia w okresach od 18 lutego 2005r. do 16 grudnia 2005r. i od 1 października 2007r. do 6 marca 2008r. kary roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Tucholi z dnia 8 maja 2002r. sygn. akt II K 182/02 za czyny z art.13 § 1 kk i z art.279 § 1 kk przywłaszczył sobie powierzoną rzecz ruchomą w postaci samochodu osobowego marki R. (...) nr rej. (...) wartości 500,-zł. na szkodę A. G., tj. o przestępstwo z art.284 § 2 kk w zw. z art.64 § 1 kk;

2.  W. N. oskarżonej o to, że w okresie od 9 do 11 stycznia 2011r. w T., udzieliła pomocy sprawcy zabójstwa - M. S., w ten sposób, że zacierała ślady przestępstwa znajdujące się na jego odzieży i butach, ukryła w/w i należące do niego przedmioty oraz posiadając wiarygodną wiadomość o popełnionym przez niego zabójstwie R. S. (1) i R. S. (2), nie zawiadomiła organu powołanego do ścigania przestępstw, tj. o przestępstwo z art.239 § 1 kk, art.240 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk i art.12 kk;

Wyrokiem z dnia 2 listopada 2012r. w sprawie II K 94/11:

uznał oskarżonego M. S. za winnego tego, że w okresie od 9 do 10 stycznia 2011r., działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu:

-

w nocy 9 stycznia 2011r.oku w G., w mieszkaniu przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną, ustaloną osobą, z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia R. S. (1), uderzał pokrzywdzonego w głowę, szyję i inne części ciała, co skutkowało u niego: złamaniem prawej gałęzi żuchwy, złamaniem obu wyrostków kłykciowych żuchwy, obustronnym złamaniem kości szczękowej, raną tłuczoną wewnętrznej powierzchni policzka lewego z rozległymi podbiegnięciami krwawymi podśluzówkowymi, raną tłuczoną wewnętrznej powierzchni przedsionka jamy ustnej w okolicy bródkowej, stłuczeniem wargi górnej i dolnej, stłuczeniem tkanek miękkich okolicy policzkowo-żuchwowej lewej, powierzchownymi i głębokimi otarciami naskórka w okolicy nosowej, policzkowo-jarzmowej lewej, policzkowo-żuchwowej lewej, okolicy bródkowej i podbródkowej, przedniej powierzchni szyi w okolicy chrząstki tarczowatej, okolicy podobojczykowej lewej i prawej, biodrowej lewej, grzbietowej powierzchni ręki prawej, okolicy kostki bocznej lewej, a także sińcami i podbiegnięciami krwawymi w okolicy nosowej, policzkowej prawej, policzkowo-jarzmowej lewej, oczodołowej prawej i lewej, bródkowej, przedniej powierzchni szyi w linii pośrodkowej oraz po stronie prawej i lewej, okolicy podobojczykowej lewej i prawej oraz wylewem krwawym podspojówkowym oka lewego, podbiegnięciami krwawymi wewnętrznej powierzchni powłok głowy w okolicy ciemieniowej prawej i lewej oraz potylicznej prawej i lewej, podbiegnięciem krwawym w obrębie prawego mięśnia skroniowego, krwiakiem podtwardówkowym w obrębie obu półkul mózgu oraz obu dołów tylnych czaszki, krwawieniem podpajęczynówkowym, obecnością krwi płynnej w III i IV komorze mózgu, obecnością wylewów krwawych w tkance podskórnej szyi, wylewami krwawymi w obrębie prawego i lewego mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego, obfitymi wylewami krwawymi w obrębie głębokich warstw mięśni szyi w okolicy krtani i kości gnykowej, podbiegnięciami krwawymi: w obrębie mięśni klatki piersiowej w okolicy podobojczykowej lewej, w obrębie przydanki prawej i lewej tętnicy szyjnej wspólnej, w obrębie języka, w obrębie obu zachyłków gruszkowatych gardła, złamaniem nagłośni, zmiażdżeniem chrząstki tarczowatej i pierścieniowatej krtani z rozległymi podbiegnięciami krwawymi w tkankach miękkich i błonie śluzowej, złamaniem trzonu kości gnykowej, podbiegnięciami krwawymi w obrębie torebki i miąższu lewego płata tarczycy, obecnością wybroczyn krwawych podopłucnowych po stronie prawej i lewej, cechami ostrego rozdęcia płuc, obecnością krwi płynnej w drogach oddechowych i ognisk aspiracji treści krwistej w obrębie miąższu obu płuc, wybroczynami krwawymi podnasierdziowymi, obecnością krwi płynnej w naczyniach krwionośnych i jamach serca, przy czym w wyniku ucisku na szyję w mechanizmie zagardlenia przy użyciu narzędzia tępokrawędzistego poprzez zadławienie ze współistniejącym zmiażdżeniem chrząstek krtani spowodował zgon R. S. (1),

-

w dniu 10 stycznia 2011r. na drodze leśnej, w miejscowości R., działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia R. S. (2), w samochodzie marki F. (...) nr rej. (...), po skrępowaniu obu jej rąk przewodem od ładowarki i przywiązaniu ich z tyłu do przedniego siedzenia pasażera, w wyniku ucisku szyi paskiem od spodni spowodował zgon R. S. (2) w mechanizmie zagardlenia przez zadzierzgnięcie,

tj. ciągu dwóch zbrodni z art.148 § 1 kk i za to na mocy art.148 § 1 kk w zw. z art.91 § 1 kk wymierzył mu karę dożywotniego pozbawienia wolności;

uznał oskarżonego M. S. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt.III atu oskarżenia, tj. występku z art.284 § 2 kk w zw. z art.64 § 1 kk i za to, na mocy art.284 § 2 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

na mocy art.91 § 2 kk i art.88 kk w miejsce orzeczonych wobec M. S. w pkt.I i II wyroku kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzył mu karę łączną dożywotniego pozbawienia wolności;

na mocy art.63 § 1 kk zaliczył M. S. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od 11 stycznia 2011r. do 27 stycznia 2012r., przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

na mocy art.62 kk orzekł system terapeutyczny wykonywania przez M. S. kary pozbawienia wolności;

na mocy art.77 § 2 kk określił, iż prawo do ubiegania się przez M. S. o warunkowe przedterminowe zwolnienie może nastąpić nie wcześniej niż po odbyciu kary 35 lat pozbawienia wolności;

uznał oskarżoną W. N. za winną tego, że w okresie od 9 do 11 stycznia 2011r. w T., działając w warunkach czynu ciągłego, z zamiarem bezpośrednim, udaremniała postępowanie karne w ten sposób, że udzieliła pomocy sprawcy zabójstwa R. S. (1) - M. S. poprzez wskazywanie sposobu zatarcia śladów na miejscu przestępstwa, wypranie jego odzieży oraz pomoc w zakupie nowego obuwia, pomogła do jego ukrycia oraz przyjęła na przechowanie należące do niego przedmioty, a także, za to, że posiadając wiarygodną wiadomość o popełnionych przez niego zabójstwach R. S. (1) i R. S. (2), nie zawiadomiła organu powołanego do ścigania przestępstw, tj. przestępstwa z art.239 § 1 kk, art.240 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk i art.12 kk i za to, po zastosowaniu art.11 § 3 kk, na mocy art.239 § 1 kk wymierzył jej karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

na mocy art.69 § 1 i 2 kk i art.70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec W. N. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 lat tytułem próby;

na mocy art.73 § 1 kk oddał W. N. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

na mocy art.71 § 1 kk i art.33 § 1 i 3 kk orzekł wobec W. N. karę 50 stawek dziennych grzywny przyjmując, że jedna stawka dzienna wynosi 20,-zł.;

na mocy art.63 § 1 kk zaliczył W. N. na poczet orzeczonej kary grzywny jej zatrzymanie w dniu 13 stycznia 2011r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny;

zasądził od Skarbu Państwa (Kasy Sądu Okręgowego w Toruniu) na rzecz adwokata A. P. kwotę 2.400,-zł. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej M. S. z urzędu i 23% tej kwoty tytułem podatku należnego VAT w związku ze świadczoną obroną;

zwolnił M. S. i W. N. od kosztów sądowych, a wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa, obciążył Skarb Państwa.

Apelacje od wyroku wywiedli: obrońcy oskarżonych oraz Prokurator Prokuratury Rejonowej (...) w T..

Obrońca oskarżonego M. S. zaskarżył wyrok w całości zarzucając mu:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, w szczególności art.31 § 1 kk — poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy opinie biegłych były jednoznaczne i zgodne w zakresie określenia stanu poczytalności oskarżonego,

2.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku w w szczególności:

a) art.7 kpk - poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów;

b) art.366 kpk w zw. z art.405 kpk - poprzez zamknięcie przewodu sądowego mimo nie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy a w szczególności, niezapoznania się z dokumentacją medyczną, na podstawie której zostały wydane opinie biegłych psychologów i psychiatrów, co doprowadziło do błędnej interpretacji rozpoznanej choroby oskarżonego;

c) art.17 § 1 pkt 2 kpk poprzez nie zastosowanie niniejszego przepisu po podjęciu przez Sąd wiedzy o istnieniu przesłanek przemawiających za tym.

Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że już w jednorazowym badaniu w toku postępowania przygotowawczego biegli stwierdzili u M. S. zaburzenia osobowości a w toku obserwacji sądowo psychiatrycznej biegli rozpoznali u niego osobowość nieprawidłową uwarunkowaną wieloczynnikowo o typie dyssocjalnym oraz uzależnienie mieszane. W ocenie apelującego fakt, że oskarżony w toku postępowania często zmieniał zeznania, zasłaniał się brakami pamięci, nie potrafił prawidłowo umieścić w czasie zdarzeń, które miały miejsce spowodowany jest rozszczepieniem osobowości oskarżonego. Zaburzenie osobowości stwierdzone u oskarżonego spowodowane jest wielką trauma z dzieciństwa. Uzależnienie od alkoholu i narkotyków i ich destrukcyjny wpływ na umysł potęguje chorobę oskarżonego, w szczególności objawy dysocjacyjne. Oskarżony ze zdiagnozowaną zaburzoną osobowością musi mieć co najmniej dwie tożsamości (zdiagnozowany rekordzista miał ich 36). Powołując się na monografię „Diagnoza Psychoanalityczna” amerykańskiego psychoanalityka dr Nancy McWilliams skarżący wskazał, że reakcja oskarżonego na zatrzymanie (spokój) oraz późniejsze zdenerwowanie po przyznaniu, że dokonał zabójstwa było przełączeniem się osobowości, świadomości oskarżonego. Częsta zmiana zeznań, wycofywanie się z pewnych faktów przy jednoczesnym opisywaniu i dokładnym wskazywaniu sposobu popełnienia przestępstwa, mimo że nie potrafił umieścić go w czasie świadczą o zaburzeniach osobowości u oskarżonego. W ocenie apelującego fakt, że oskarżony dopuścił się kolejnego zabójstwa w trakcie postępowania w niniejszej sprawie świadczy o tym, że ma on poważne kłopoty ze zdrowiem psychicznym i nie powinien przebywać w więzieniu. W związku z powyższym – zdaniem skarżącego – Sąd dokonał błędnej subsumpcji prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, gdyż w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki z art.31 kk. Stwierdzone u oskarżonego zaburzenia osobowości typu dyssocjalnego oraz uzależnienie od narkotyków, które wyostrzają niepożądane mechanizmy obronne i adaptacyjne u oskarżonego powodują, iż nie można mu przypisać winy, gdyż w stanie dysocjacyjnym nie jest on sobą, uruchamia się jego drugie Ja. Nadto apelujący wskazał, że brak w aktach sprawy akt z Oddziału Psychiatrii Sądowej Szpitala Aresztu Śledczego w S. skutkowały niemożnością zapoznania się przez Sąd oraz oskarżonego z metodami oraz przebiegiem badań w tej placówce. Zdaniem skarżącego błędy Sądu, w tym nieprawidłowa interpretacja choroby oskarżonego może doprowadzić do skazania chorego człowieka, który bez odpowiedniego leczenia będzie nadal zabijał, tym razem za murami więzienia.

Obrońca oskarżonej W. N. zaskarżył wyrok w części co do orzeczonej wobec oskarżonej kary zarzucając mu rażącą niewspółmierność orzeczonej kary.

Wniósł o zmianę pkt VIII zaskarżonego wyroku i warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności (z pkt. VII wyroku) na okres 2 lat tytułem próby i jednocześnie wniósł o zwolnienie oskarżonej z ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciążenie tymi kosztami Skarbu Państwa.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że co do zasady zakres wymierzonej przez Sąd I instancji kary pozbawienia wolności - w okolicznościach niniejszej sprawy i wobec postawy oskarżonej - należy uznać za adekwatny do celów tej kary, jak również zgodny z dyrektywami wymiaru kary statuowanymi przez art.53 § 1 i kk . Jednakże to co musi budzić poważne i uzasadnione wątpliwości to kształt rozstrzygnięcia zawartego w pkt VIII zaskarżanego wyroku, w którym to Sąd I instancji orzekł warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na najdłuższy okres jaki został przewidziany przez regulacje art.69 § 1 i 2 kk i art.70 § 1 pkt 1 kk, tj. na 5 lat. Słusznie Sąd I instancji zauważył celowość za stosowania insty tucji warunkowego zawieszeni a wykonani a kary wobec oskarżonej, jednak zupełnie bezpodstawne jest wyznaczenie okresu p róby w najwyżs zym możliwym wymiarze. O ile można uznać to za uzasadnienie ustalenia takiego, a nie innego okresu próby, to w lakonicznym sformułowaniu Sąd stwierdził, iż ,,(..)maksymalny okres próby pozwoli przekonać się, czy W. N. prawidłowo wykorzystała daną jej przez Sąd szansę ” (str. 123 uzasadnienia). Obiektywnie oceniając stwierdzenie to nie tłumaczy, a tym bardziej nie budzi przekonania wobec zastosowania maksymalnego, pięcioletniego okresu próby. Nie zostało nawet w jednym zdaniu uzasadnione dlaczego krótszy okres próby miałby nie spełniać roli wskazanej przez Sąd I instancji i dlaczego wyłącznie najsurowsze rozstrzygnięcie miałoby być w przedmiotowej sprawie rozstrzygnięciem sprawiedliwym. Wobec postawy oskarżonej i szeregu okoliczności dotyczących jej osoby w ocenie skarżącego uznać należy, że ustalenie 5-letniego okresu próby jest rozstrzygnięciem rażąco surowym. Oskarżona nie była nigdy wcześniej karana - przedmiotowa sprawa jest pierwszym postępowaniem prowadzonym wobec W. N.. Oskarżona posiada ponadto pozytywną opinię w miejscu za mieszkania. W chwili obecnej oskarżona podejmuje studia w Wyższej Szkole (...) w T. na kierunku zarządzania i finansów, wcześniej studiowała europeistykę na Politechnice (...) (licencjat). Ze względu na kierunek swojej edukacji oskarżona zatrudnienie znaleźć może w instytucjach finansowych takich jak banki, ubezpieczalnie czy (...). Większość pracodawców, nie tylko z sektora finansowego, w chwili obecnej wymaga od pracowników okazania informacji z Krajowego Rejestru Karnego odnośnie ich niekaralności. W razie utrzymania zaskarżanego orzeczenia w mocy, oskarżona przez ponad 5 lat będzie widniała w Krajowym Rejestrze Karnym jako osoba karana, co w sposób oczywisty uniemożliwi jej podjęcie odpowiedniego zatrudnienia. Skarżący wskazał nadto, iż okres próby - jak sam Sąd I instancji wskazał - ma stanowić szansę dla oskarżonej i możliwość wykazania przez nią, iż będzie respektowała porządek prawny oraz nałożone nań obowiązki. Ustanowienie okresu próby, w najwyższym możliwym wymiarz e, praktycznie uniemożl iwi os karżonej przez cały czas jego trwania podjęcie odpowiednie go zatrudnienia. Tym samym przeszkodzi w sta bilizacji i w rzeczywistym wykorzystaniu „sza nsy” jaką dał jej Sąd 1 instancji. Reasumując - pięcioletni (najdłuższy) okres próby ustalony przez Sąd I instancji przy zastosowaniu instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary jest w realiach sprawy niczym nieuzasadniony i jawić się musi jako rażąco niewspółmierny. Wobec postawy oskarżonej, jej obecnej sytuacji życiowej, okoliczności dotyczących jej osoby, a przede wszystkim rażąco wysokiej dolegliwości zastosowanego środka, z całą stanowczością, należy – w ocenie skarżącego - stwierdzić, iż wystarczającym okresem próby - ustalonym w związku z warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary - będzie okres 2 lat.

Prokurator Prokuratury Rejonowej (...) w T. zaskarżyła wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze wymierzonej W. N. na niekorzyść oskarżonej zarzucając mu rażącą niewspółmierność kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat tytułem próby, oddanie wyżej wymienionej pod dozór kuratora sądowego oraz orzeczenie wobec niej grzywny.

Wniosła o:

•

zmianę pkt. VII wyroku i orzeczenie wobec oskarżonej kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

•

uchylenie pkt. VIII, IX i X zaskarżonego wyroku,

•

zmianę pkt. XI zaskarżonego wyroku poprzez zaliczenie na mocy art.63 § 1 kk W. N. na poczet orzeczon ej kary pozbawienia wolności jej zatrzymania w dniu 13 stycznia 2011r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że Sąd dokonał analizy i trafnej oceny przebiegu i przyczyn zdarzeń sta nowiących przedmiot występków przypisanych oskarżonej, natomiast w odniesieniu do orzeczonej sankcji karnej przedstawiona argumentacja nie jest zasadna, a wręcz pozostaje w sprzeczności z dyrektywa mi wymiaru kary. Apelująca nie podzieliła poglądu Sądu I instancji w zakresie oceny orzeczonej wobec W. N. kary jako spełniającej przypisywane jej cele wychowawcze, zapobiegawcze i represyjne. Wskazała, że do fundamentalnych zasad polskiego systemu prawnego należy zasada indywidualnej odpowiedzialności karnej. Przedmiotem procesu jest zawsze ściśle określony czyn indywidualnie wskazanej osoby, również wymiar kary za przypisane sprawcy przestępstwo winien w pierwszej kolejności uwzględniać okoliczności ustalone ponad wszelką wątpliwość w toku postępowania jurysdykcyjnego. Orzekając sankcję karną Sąd winien mieć na względzie rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru oraz motywację sprawcy . W przedmiotowej sprawie – zdaniem apelującej - okoliczności te nie zostały uwzględnione w dostatecznym stopniu. Sankcja karna ukształtować powinna w oskarżonym poczucie, iż popełnianie przestępstw nie popłaca i zawsze spotyka się z surową i adekwatną reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Jej wysokość i rodzaj orzeczony winien być z uwzględnieniem odpowiednio długiego oddziaływania prewencyjnego na skazanego. Spełniać musi jednocześnie funkcje represyjne i wychowawcze oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zdaniem Sądu, mimo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej W. N. można wysnuć pozytywną prognozę kryminologiczną. W. N. dotąd nie weszła w konflikt z prawem, ma pozytywna opinię, a zatem Sąd dostrzegł możliwość skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary uznając, iż przemyślała ona swoje postępowanie i w dalszym życiu będzie przestrzegać porządku prawnego. Zdaniem Sądu w obecnej sytuacji jej izolacja nie jest konieczna dla spełnienia przez karę celów zapobiegawczych i wychowawczych, a perspektywa możliwości wykonania kary stanowi wystarczająca gwarancję, iż oskarżona nie powróci na drogę przestępstwa. Natomiast maksymalny okres próby pozwoli przekonać się czy W. N. prawidłowo wykorzystała daną jej szansę. Powyższego poglądu skarżąca nie akceptuje. W jej ocenie jedynie wymierzenie W. N. kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele w zakresie prewencji ogólnej oraz indywidualnej a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Taki wymiar kary uzasadniony jest z jednej strony dotychczasową niekaralnością oskarżonej, a z drugiej okolicznościami popełnienia przez nią przestępstwa. Apelująca podkreśliła, iż gdyby W. N. powiadomiła organy ścigania o zabójstwie R. S. (1) jego żona prawdopodobnie żyłaby do dzisiaj. Oskarżona działała z zamiarem bezpośrednim, nie obchodziło jej to co stanie się z pokrzywdzoną, że sprawca zabójstwa uniknie kary, a dzieci i rodzina zabitych nigdy nie poznają prawdy o śmierci pokrzywdzonych. Jej kłamstwa i matactwa pozbawione racjonalnych motywów w dużej mierze utrudniły postępowanie. Kontynuowała je w toku postępowania jurysdykcyjnego. Nie wykaz ała ona skruchy, w dużej części nie była nawet zainteresowana przebiegiem postępowania przez sądem. Pomoc oskarżonemu była dla niej ważniejsza niż życie dwóch osób. Nie działała pod wpływem emocji lub impulsu. W dużej części to ona była inicjatorką zacierania śladów, ona zaplanowała ucieczkę oskarżonego do T.. Ni e było to chaotyczne działanie, ale szczegółowy, pozbawiony emocji i wyrzutów sumienia plan, którego celem było ukrycie okoliczności dwóch zabójstw. Tego rodzaju zachowanie nie może być – w ocenie apelującej - tolerowane przez wymiar sprawiedliwości. Oskarżona działała na przestrzeni kilku dni. Nie ograniczyła się jedynie do udzielenia pomocy oskarżonemu bezpośrednio po zabiciu przez niego pokrzywdzonych. Oskarżona kłamała bez skrupułów nawet wówczas, gdy prowadzone były już czynności przez funkcjonariuszy Policji. Wobec treści art.239 § 1 kk Sąd I instancji mógł wymierzyć oskarżonej karę od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Nie sposób – w ocenie skarżącej - zaakceptować poglądu, iż sankcja karna w wymiarze roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona wobec W. N. spełni cele w zakresie prewencji ogólnej oraz indywidualnej, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nie sposób tracić z pola widzenia również tego, iż warunkowe zawieszenie wykonania tej kary nawet na maksymalny okres 5 lat próby utwierdzi zarówno oskarżoną jak i społeczeństwo w przekonaniu, iż popełnienie tego rodzaju przestępstwa nie spotyka się z adekwatną reakcją wymiaru sprawiedliwości. Sankcja karna ukształtować powinna w oskarżonej poczucie, iż popełnianie przestępstw nie popłaca i zawsze spotyka się z surową i adekwatną reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Jej wysokość i rodzaj orzeczony winien być z uwzględnieniem odpowiednio długiego oddziaływania prewencyjnego na skazaną. Spełniać musi jednocześnie funkcje represyjne i wychowawcze oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W niniejszej sprawie – zadaniem apelującej - jedynie kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni te cele. Naturalną konsekwencją zmiany pkt. VII wyroku z dnia 2 listopada 2012r. i orzeczenia wobec oskarżonej kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności winno być uchylenie punktu VIII, IX i X zaskarżonego wyroku oraz zmianę punktu XI orzeczenia poprzez zaliczenie na mocy art.63 § 1 kk W. N. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności jej zatrzymania w dniu 13 stycznia 2011r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych są bezzasadne w stopniu oczywistym i jako takie nie zasługują na uwzględnienie. Apelacja oskarżyciela publicznego jest natomiast częściowo zasadna, skutkująca zmianą zaskarżonego orzeczenia. Z uwagi na fakt, że obrońcy oskarżonych: M. S. i W. N. nie złożyli wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu Odwoławczego w trybie art.457 § 2 kpk, Sąd ten, w oparciu o przepis art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, sporządził uzasadnienie swojego wyroku tylko w odniesieniu do apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego, która uznana za częściowo zasadną skutkowała zmianą zaskarżonego orzeczenia.

I.

Na wstępie należy zauważyć, że Sąd I instancji w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonej W. N.. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Okręgowy nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów chronionej przepisem art.7 kpk. Ustaleń faktycznych co do winy oskarżonej wnosząca apelację nie kwestionuje. Do czynu przypisanego oskarżonej Sąd I instancji zastosował właściwą kwalifikację prawną.

Odnosząc się do podniesionego w apelacji zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonej W. N. kary wskazać należy, że bezsprzecznie Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary. Rolą zaś Sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art.438 pkt 4 kpk), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 kk. Na gruncie art.438 pkt.4 kpk nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco niewspółmierną”, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Innymi słowy zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowość sprawcy – a więc, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Należy również odwołać się do od dawna utrwalonego w judykaturze i doktrynie poglądu, że zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wskazania nowych, nieznanych sądowi okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których bądź orzeczona kara nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974r. w sprawie V KRN 78/74, OSNKW 1974, poz.34). Mając na względzie, by rozmiar represji karnej był w pełni adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i winy oraz spełniał swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także by uwzględniał wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, jak i potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawca jest sprawiedliwie karany, Sąd Apelacyjny podziela pogląd skarżącego oskarżyciela publicznego, że istnieją podstawy do obostrzenia kary wymierzonej oskarżonej W. N. za przypisany czyn.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko skarżącej, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki do zastosowania wobec oskarżonej dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy przy wymiarze kary wobec oskarżonej W. N. wskazał na okoliczności łagodzące i obciążające jednakże zdecydowanie w niedostatecznym stopniu przy wymiarze kary uwzględnił okoliczności obciążające a wśród nich w szczególności determinację działania i skalę wsparcia dla oskarżonego. Rację ma skarżąca twierdząc, że oskarżona W. N. w znacznym stopniu była inicjatorką zacierania śladów, zaplanowała ucieczkę oskarżonego do T. a jej działanie było konsekwencją planowego działania, pozbawionego chaosu, emocji i wyrzutów sumienia. Wskazując na skalę wsparcia dla oskarżonego podkreślić również należy wsparcie psychiczne jakiego udzielała oskarżonemu M. S., co wynika z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego. Po dokonaniu pierwszego zabójstwa oskarżony M. S. radził się oskarżonej co ma robić. Ta nakazała mu ucieczkę, zatarcie śladów i upozorowanie włamania. Po zabójstwie R. S. (1) sprawcy byli w stałym kontakcie telefonicznym z oskarżoną W. N., pojechali do jej miejsca zamieszkania i to ona wskazała im hotel, w którym zatrzymali się. Oboje sprawcy opisali oskarżonej W. N. przebieg zabójstwa R. S. (1), oskarżona przystała na prośbę oskarżonego M. S. wyprania jego zakrwawionej w czasie zabójstwa koszulki. Oskarżona towarzyszyła również oskarżonemu M. S. podczas zakupów butów; te bowiem, które posiadał w czasie zabójstwa R. S. (1) miały trudne do usunięcia plamy. W odniesieniu do zabójstwa R. S. (2) podkreślenia wymaga, że oskarżony M. S. podzielił się z oskarżoną W. N. swoim niepokojem co do zachowania R. S. (2) po zabójstwie męża, w szczególności dotyczyło to obawy o wydanie go policji przez żonę ofiary. Po tej rozmowie, jadąc z R. S. (2) z G. do B. oskarżony M. S. przesłał oskarżonej W. N. informację, że jedzie do B. i nie ma wyjścia. W odpowiedzi otrzymał od oskarżonej wsparcie wyrażające się treścią sms, że trzyma kciuki i prośbę o informację jak poszło. Minutę po tym oskarżony przesłał oskarżonej informację, że zaraz to zrobi co skutkowało pytaniem oskarżonej „czy ma wszystkie rzeczy i kasę”. Po uzyskanej informacji, że na konto R. S. (1) nie wpłynęła jeszcze pensja, którą oskarżony M. S. zamierzał podjąć z bankomatu oskarżona W. N. przesłała do niego sms z treścią „Teraz dokończ wszystko” i życzyła oskarżonemu powodzenia. Po dokonanym zabójstwie R. S. (2) oskarżony M. S. poinformował o tym W. N. poprzez sms a ta odpisała słowami „Posprzątaj dokładnie”. Oskarżony następnie wytarł ślady z kierownicy, zabrał z samochodu rzeczy, na których mogły znajdować się jego odciski palców, telefon komórkowy ofiary i drobną biżuterię. Po dokonanym zabójstwie R. S. (2) oskarżony M. S. przyjechał do T., gdzie spotkał się z oskarżoną W. N. i przenocował w jej mieszkaniu. Podkreślenia wymaga również, że nawet tuż przed przesłuchaniem w charakterze świadka w dniu 11 stycznia 2011r. oskarżona W. N., nie mając świadomości, że oskarżony M. S. został już zatrzymany, wysłała do niego sms, w którego treści nakazała mu ucieczkę i przekazała informację o czynnościach Policji. Wskazane zachowania oskarżonej W. N., które – co wymaga podkreślenia nie były kwestionowane nawet w apelacji jej obrońcy – świadczą jednoznacznie o ogromnej skali wsparcia psychicznego i faktycznego jakiego udzielała ona oskarżonemu M. S. zarówno przed dokonaniem obu zabójstw, jak i po nich. Sąd Apelacyjny podziela pogląd skarżącego oskarżyciela publicznego, że również zachowania oskarżonej W. N. po popełnieniu przestępstwa przeczą postawionej przez Sąd I instancji tezie o istnieniu pozytywnej prognozy co do zachowania oskarżonej w przyszłości, w kontekście treści przepisu art.69 § 1 i 2 kk. O ile składanie wyjaśnień niezgodnych z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń uznać należy za dopuszczalną w świetle obowiązujących przepisów prawa linię obrony oskarżonej, o tyle składanie wyjaśnień w sposób rażąco sprzeczny z niekwestionowanymi co do swej wiarygodności dowodami (zapisy treści sms, zapisy monitoringu) świadczą – jak słusznie wskazuje skarżąca – o dużej skali matactwa ze strony oskarżonej przemawiającej za brakiem prognozy co do tego, że w przyszłości oskarżona W. N. nie popełni przestępstwa. Ważną okolicznością przemawiającą przeciwko tej pozytywnej prognozie jest wskazany w apelacji brak skruchy (mimo, że oskarżona w toku postępowania przygotowawczego przyznała się do popełnienia zarzucanych jej przestępstw – k.791 akt sprawy a w mowie końcowej alternatywnie wnosiła o łagodny wymiar kary – k.2064 akt sprawy) oraz jej postawa procesowa. Absencja oskarżonej w toku rozprawy głównej, trafnie określona przez skarżącego jako brak zainteresowania przebiegiem postępowania we własnej sprawie, również przemawia za przyjęciem braku pozytywnej prognozy co do przestrzegania w przyszłości prawa przez oskarżoną w kontekście zaistnienia warunków do zastosowania wobec niej dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Taka postawa oskarżonej, w połączeniu ze wskazanymi wyżej ustaleniami Sądu Okręgowego wskazują bowiem, że oskarżona nie dostrzega powagi przestępstw jakich się dopuściła, postępowanie karne nie wzbudziło w niej żadnej refleksji nad swoim postepowaniem w ramach przypisanych jej przestępstw a jedyną okolicznością, która przykuła jej uwagę jest to jak długo będzie w rejestrach karnych figurowała jako osoba karana (patrz: apelacja obrońcy oskarżonej).

W kontekście tych okoliczności obciążających nie można przeceniać wskazanych przez Sąd I instancji okoliczności łagodzących: uprzedniej niekaralności, poprawnej opinii i tego, że postępowanie w sprawie zabójstw małżonków S. zostało wszczęte w dniu 11 stycznia 2011r. Okoliczności te bowiem nie stanowią skutecznej przeciwwagi dla ustalonych i wskazanych okoliczności obciążających. W okresie popełnienia przypisanego jej przestępstwa oskarżona nie miała jeszcze ukończonych 23 lat a zatem fakt, że osoba w tym wieku nie była uprzednio karana nie jest okolicznością nadzwyczajną i wyjątkową a opinia środowiskowa o oskarżonej jest zaledwie poprawna. Wskazać w tym miejscu należy, że opinia ta została wydana na podstawie rozmowy z samą oskarżoną W. N.. Nie należy również przeceniać okoliczności związanej z datą wszczęcia postępowania w sprawie obu zabójstw. Oskarżona miała bowiem dość czasu aby wyjawić organom ścigania swoją wiedzę na ich temat, zwłaszcza w odniesieniu do zabójstwa R. S. (1). Trafnie Sąd Okręgowy dostrzegł, że gdyby zgłosiła popełnienie tego przestępstwa to mogłoby nie dojść do zabójstwa R. S. (2).

Rację ma zatem skarżący kwestionując zasadność zastosowania wobec oskarżonej instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, gdyż w świetle ustawowych przesłanek nie było ku temu podstaw.

Instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności ma na celu poddanie sprawcy próbie a podstawową przesłanką zastosowania tego środka jest przekonanie sądu, że takie orzeczenie jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, co jest zadaniem niewątpliwie podstawowym, jak również takie oddziaływanie na postawę skazanego aby przyjęte w porządku prawnym normy postępowania uznawał za takie, którymi będzie kierować się odnośnie własnego postępowania. Pozytywna prognoza kryminologiczna wobec osoby sprawcy przestępstwa powinna być oparta przede wszystkim na jego postawie, właściwościach i warunkach osobistych, dotychczasowym sposobie życia i zachowaniu się po popełnieniu przestępstwa. Wymienione okoliczności wykluczają zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawców, co do których brak jest podstaw do ukształtowania pozytywnej prognozy. W stosunku do oskarżonej W. N. – jak wyżej wskazano - nie można przyjąć pozytywnej prognozy kryminologicznej, w szczególności z powodu braku jakiejkolwiek gwarancji, że oskarżona w przyszłości nie popełni przestępstwa. Jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności jest w stanie spełnić cele prewencji ogólnej i szczególnej. Zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności nie powinno rodzić w opinii społecznej przekonania, że sprawca przestępstwa pozostał w zasadzie bezkarny. Warunkowego zawieszenia orzeczonej kary nie należy traktować jako jedynie decyzji sądowej, co do wykonania orzeczonej kary danego rodzaju i danej wysokości. Decyzja o warunkowym zawieszeniu wykonania kary jest integralną częścią orzeczenia o karze i należy tę instytucję traktować jako szczególną formę wymiaru kary, jako specyficzną karnoprawną reakcję na popełnione przestępstwo. Na taką szczególną formę wymiaru kary oskarżona swoją osobą i swoim postępowaniem niewątpliwie nie zasłużyła.

Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie zyskał jednak postulat skarżącego oskarżyciela publicznego o podwyższenie orzeczonej wobec oskarżonej W. N. kary pozbawienia wolności do 2 lat i 6 miesięcy. Mimo, iż jak wyżej wskazano, fakt uprzedniej niekaralności oskarżonej został przeceniony przez Sąd I instancji, co wyraziło się w zastosowaniu wobec oskarżonej dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności to jednak nie może pozostać zupełnie bez wpływu na wymiar orzeczonej wobec niej kary. W ocenie Sądu Apelacyjnego wymierzenie oskarżonej W. N. kary stanowiącej połowę ustawowego zagrożenia nie znajduje swojego uzasadnienia. Biorąc pod uwagę ogólne i szczególne zasady wymiaru kary wskazane w art.53 § 1 i 2 kk a także wskazane okoliczności obciążające i łagodzące Sąd II instancji uznał, że karą współmierną, uwzględniającą te wszystkie elementy będzie kara bezwzględna pozbawienia wolności w wymiarze roku i 6 miesięcy. Kara ta bowiem jest w pełni współmierna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej, powinna spełnić zarówno cele zapobiegawcze w stosunku do oskarżonej, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wskazać bowiem należy, że orzeczona wobec oskarżonej kara ma również za zadanie spełnienie dyrektyw prewencji ogólnej, wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 9.05.2002r. w sprawie II Aka 526/01 stwierdził: „Istota prewencyjnego oddziaływania kary polega na wpływaniu - także poprzez jej niezbędną, to jest konieczną surowość - na kształtowanie postaw moralnych, organizujących społeczeństwa, wiarę w nie i ufność w celowość przestrzegania norm systemy te tworzących (zob.KZS 3/91 poz.8). Orzeczona kara winna zatem mieć także wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o przestępstwie i zapadłym orzeczeniu. (...) Kara jest również jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie porządanych postaw. Chodzi bowiem o to, aby nawet osoby skazane wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa” (KZS 2002/10/69). Pogląd taki znajduje potwierdzenie w ugruntowanym i zachowującym swą aktualność orzecznictwie Sądu Najwyższego (patrz: wyrok składu 7 sędziów z dnia 25.02.1981r. w sprawie V KRN 343/80, OSPiKA 1981/11/199; wyrok z dnia 30.12.1977r. w sprawie V KR 190/77, OSNKW 1978/4/44; wyrok z dnia 22.03.1974r. w sprawie IV KRN 6/74, OSNKW 1974/7-8/134; wyrok z dnia 15.10.1982r. w sprawie IV KR 249/82, OSNKW 1983/6/41) i w pełni aprobuje go Sąd odwoławczy orzekający w powyższej sprawie.

Skutkiem uchylenia orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej wobec oskarżonej W. N. kary pozbawienia wolności (pkt VIII zaskarżonego orzeczenia) było uchylenie pkt.IX (oddanie pod dozór kuratora sądowego w okresie próby), pkt.X (orzeczenie grzywny w trybie art.71 § 1 kk) i pkt.XI (zaliczenie zatrzymania na poczet orzeczonej grzywny) zaskarżonego wyroku.

Na mocy stosownych przepisów Sąd Apelacyjny na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył dzień zatrzymania oskarżonej w powyższej sprawie.

II.

W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok jako trafny utrzymał w mocy nie stwierdzając zaistnienia zarówno przesłanek z art.440 kpk, jak i bezwzględnych przesłanek odwoławczych, o których mowa w przepisie art.439 kpk.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na mocy art.626 § 1 kpk w zw. z art.624 § 1 kpk w zw. z art.634 kpk zwalniając oskarżoną W. N. od obowiązku ich ponoszenia i obciążając nimi Skarb Państwa.