Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Jan Krośnicki

Sędziowie: SA – Jarosław Góral

SA – Krzysztof Karpiński (spr.)

Protokolant: – st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Elżbiety Kozakiewicz-Jackowskiej

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2013 r.

sprawy C. N.

oskarżonego z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 21 grudnia 2012 r. sygn. akt VIII K 305/12

Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną karę pozbawienia wolności na podstawie art. 60 § 2 i § 6 pkt 2 k.k. łagodzi do lat 2 (dwóch).

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wonności zalicza oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 27 VII 2012 r. do dnia 21 XII 2012 r.

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za obie instancje w tym opłatę w kwocie 300 zł.

UZASADNIENIE

Oskarżony C. N. stanął pod zarzutem, że w dniu 27 lipca 2012 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy dokonał przywozu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 921,73 grama netto, w ten sposób, że metodą wewnątrzustrojową wwiózł na teren Rzeczypospolitej Polskiej z terenu B. 85 kapsułek z zawartością środka odurzającego w postaci kokainy o łącznej wadze 921,73 grama netto;

tj. czynu z art.55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Okręgowy w. W. wyrokiem z dnia 21 grudnia 2012 r. w sprawie VIII K 305/12:

I.  uznał oskarżonego za winnego zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu i za to na podstawie art.55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go oraz wymierzył karę 3 (trzy) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w liczbie 100 (sto) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zaliczył mu okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 27 lipca 2012 roku do dnia 21 grudnia 2012;

III.  na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego szczegółowo opisanego w wykazie dowodów rzeczowych pod poz. 2 k.74 akt niniejszej sprawy;

IV.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu dowód rzeczowy szczegółowo opisany w wykazie dowodów rzeczowych pod poz. 1 k.74 akt niniejszej sprawy;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżonemu wyrokowi, stosownie do treści art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił mające wpływ na jego treść, rażące naruszenie przepisów postępowania w postaci :

1.  art. 410 k.p.k. polegające na nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności łagodzących występujących w czynie oskarżonego i rzutujących na stopień winy oraz społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu takich jak działanie pod wpływem podżegań innych osób, przyznanie się do winy, wyrażanie żalu i skruchy, konsekwentne składanie szczerych, pełnych i spójnych wyjaśnień w tym szczegółowych wyjaśnień dotyczących okoliczności popełnienia czynu, dostarczenie istotnych informacji mogących przyczynić się do ujęcia sprawców kierowniczych, a także zwiększenia skuteczności w zapobieganiu tego typu procederom przez polskie służby, wreszcie całkowitym pominięciu właściwości i warunków osobistych oskarżonego;

2.  art. 7 k.p.k. polegające na powierzchownej ocenie dowodów. Nieprawidłowym schematycznym i nierzetelnym wartościowaniu przesłanek ewentualnego nadzwyczajnego złagodzenia kary przez pryzmat abstrakcyjnych wzorców, generalizowaniu wniosków i ocen oraz niedokonaniu całościowej oceny dowodów i ustalonych na ich podstawie okoliczności faktycznych podczas gdy Sąd miał obowiązek dokonywania ocen miarodajnych dla kwestii odpowiedzialności karnej konkretnego sprawcy za konkretny czyn nie zaś ocen zarzutu, nadto o ile każda rozważana okoliczność w istocie mogła nie stanowić wystarczającej, samodzielnej podstawy dla złagodzenia kary, o tyle całokształt tych okoliczności, ocenionych zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania bezwzględnie przemawiał za jej złagodzeniem;

3.  art. 5 § 2 k.p.k. polegające na rozstrzyganiu na niekorzyść oskarżonego wątpliwości rzeczywistych motywów jego działania;

4.  art. 167 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 392 § 1 k.p.k. polegające na niewykazaniu inicjatywy dowodowej i zaniechaniu bezpośredniego przesłuchania świadków, w szczególności A. N. (k.51v) i M. N. (64v), mimo że ich przesłuchanie mogło przyczynić się do wyjaśnienia wątpliwości sądu dotyczących rzeczywistych motywów jakimi kierował się oskarżony popełniając zarzucany mu czyn;

5.  art. 424 § 2 k.p.k. polegające na niedostatecznym uzasadnieniu wyroku, w sposób nie pozwalający na odtworzenie procesu myślowego, którym kierował się sąd przy wyborze adekwatnej reakcji karnej, wyciąganiu sprzecznych wniosków z tych samych okoliczności, niewyjaśnieniu z jakich konkretnie przyczyn okoliczności towarzyszące popełnieniu przez oskarżonego zarzucanego mu czynu nie przemawiały za nadzwyczajnym złagodzeniem kary i z jakich przyczyn - w ocenie sądu - nie nosiły waloru „wyjątkowości”, nadto sparafrazowaniu zwrotów ustawowych w części uzasadniającej wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary, wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji i wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Na wstępie podnieść należy, że Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i trafnie je ocenił mając na uwadze treść art. 7 k.p.k.

Wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności ujawnione w toku przewodu sądowego zostały omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Poczyniona przez Sąd I instancji ocena zebranych dowodów nie zawiera błędów. Z zachowaniem wymogów art. 424 k.p.k. wskazano które fakty uznano za udowodnione dlatego też Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu orzekającego w zakresie winy oskarżonego. Jest ono konsekwentne i wewnętrznie spójne.

Sąd Apelacyjny podziela też stanowisko Sądu I instancji w zakresie przyjętej kwalifikacji prawnej popełnionego przestępstwa przewidzianego w art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Niesłuszny jest zarzut zawarty w apelacji obrońcy kwestionujący stanowisko Sądu w zakresie nieprzesłuchania świadka M. N. i nieprzesłuchania bezpośrednio świadka A. N..

Należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy słusznie uznał iż wystarczające będzie odczytanie zeznań tego ostatniego świadka.

Odnośnie św. M. N. należy podnieść, że jako konkubina oskarżonego skorzystała z prawa odmowy zeznań.

Zasadne są natomiast argumenty obrony w zakresie ewentualnego zastosowania wobec sprawcy przedmiotowego przestępstwa nadzwyczajnego złagodzenia orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Nadzwyczajne złagodzenie kary związane jest z zasadą jej indywidualizacji i w tym wypadku ma charakter fakultatywny. Chodzi o racjonalną politykę karania, daleką od represji zbyt surowej z punktu widzenia osiągnięcia celów kary.

Muszą zaistnieć takie okoliczności które powodują, że nawet najniższa kara przewidziana za popełnione przestępstwo jest niewspółmiernie surowa.

W tej sprawie takie okoliczności zachodzą.

Wprawdzie oskarżony dopuścił się przestępstwa którego stopień społecznej szkodliwości należy do wysokich, jednak nie można pominąć okoliczności podmiotowych.

Oskarżony nie był dotychczas karany (k. 53) – jest to jego pierwszy konflikt z prawem, w miejscu zamieszkania ma pozytywną opinię (k. 88) – co stanowi istotną okoliczność łagodzącą.

Ważny jest fakt, iż oskarżony przyznając się do popełnienia zarzucanego mu czynu przedstawił wszelkie uwarunkowania, okoliczności oraz szczegóły związane z naruszeniem przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii eksponując swój negatywny stosunek do przestępstwa.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób nie pozostawiający wątpliwości wynika, że przed popełnieniem przestępstwa oskarżony prowadził ustabilizowany tryb życia, grał zawodowo w piłkę nożną i uczestniczył w wychowaniu syna co słusznie podnosi autor apelacji.

Istotą okolicznością wpływającą na wymiar kary – stosownie do treści art. 53 § 2 k.k. – jest zachowanie się sprawcy po popełnieniu przestępstwa.

Odnotowania wymaga, że po uchyleniu środka zapobiegawczego oskarżony opracował program a następnie powołał stowarzyszenie (...) którego celem jest stworzenie centrum integracyjnego dla mieszkających w Polsce osób pochodzenia (...).

Nawiązał współpracę z wieloma instytucjami spotykając się z pozytywnym zainteresowaniem i życzliwością. Świadczy to wyraźnie o zerwaniu z działalnością przestępczą.

W końcu należy podkreślić, że z wyjaśnień oskarżonego a także jego stanowiska zaprezentowanego podczas rozprawy wynika, że w pełni zrozumiał swój błąd i w przyszłości nie znajdzie się na drodze przestępstwa co upoważniło Sąd do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o treść art. 60 § 2 k.k.

Mając na uwadze wyżej przedstawione okoliczności Sąd Apelacyjny uznał, że orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności – w realiach tej sprawy – nosiła znamiona rażącej niewspółmierności w sensie jej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

W związku z tym Sąd zmienił zaskarżony wyrok stosownie do treści art. 437 § 1 k.p.k.

Orzeczenie o kosztach sądowych wydano w oparciu o przepis art. 626 § 1 k.p.k.