Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Dumanowski

Sędziowie: SO Andrzej Dymalski

del. do SO SR Klaudia Ł.

Protokolant Katarzyna Gill

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Katarzyny Mądry

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2013 roku

sprawy W. W.

oskarżonego o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Lęborku

z dnia 18 stycznia 2013 roku w sprawie II K 410/12

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 200 zł (dwieście złotych) kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

VI Ka 202/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 18 stycznia 2013r. sygn. akt II K 410/12 W. W. został uznany za winnego tego, że:

- w dniu 15 września 2011r. w L. i W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wykorzystując sprzęt komputerowy za pośrednictwem Internetu oraz portalu aukcji internetowych (...) poprzez ogłoszenie licytacji pojazdu marki M. (...) – klassa cupe 2.2 cdi, wprowadzając w błąd co do zamiaru uregulowania zobowiązań, poprzez sprzedaż wskazanego samochodu, doprowadził R. A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2000 zł wpłaconej tytułem zaliczki za wskazany samochód, przy czym – jak ustalił to Sąd Rejonowy – dopuścił się on tego czynu będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 22.05.2006r. sygn. akt VIK 30/06 za przestępstwa z art. 279 § 1 kk na karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i przed upływem 5 lat od odbycia tej kary w okresach od 28.06.2004r. do 30.06.2004r., od 22.07.2004r. do 24.11.2004r. i od 29.12.2005r. do dnia 22.02.2007r.,

tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

i za to z mocy art. 286§1 kk skazany został na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 2000 zł oraz zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

Apelację od całości wyroku złożył oskarżony, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na:

-nieustaleniu właściciela numeru telefonu, z którym kontaktował się pokrzywdzony;

-nieustaleniu właściciela komputera, z którego wystawiano ogłoszenie; -nie wzięciu pod uwagę zbieżności nazwisk (oskarżonego i użytkownika konta pocztowego).

Oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania w sprawie, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym.

Stanowczo należało stwierdzić, iż argumentacja skarżącego miała charakter jednostronny, polemiczny i jako taka, nie mogła zasługiwać na uwzględnienie.

Przeprowadzona kontrola odwoławcza nie potwierdziła, aby Sąd Rejonowy dopuścił się wymienionego w apelacji błędu w ustaleniach faktycznych, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Sam fakt, że skarżący ma odmienny od Sądu Rejonowego pogląd w zakresie oceny zebranych w sprawie dowodów, jak i kwalifikacji prawnej ustalonego na ich podstawie stanu faktycznego, nie wystarcza jeszcze do uwzględnienia takiego zarzutu.

Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne są jednoznaczne i bezsprzeczne. W sposób niewątpliwy wynika z nich, że pokrzywdzony R. A. wpłacił umówioną kwotę 2000 zł właśnie na konto należące do oskarżonego, będące jednym z trzech kont, które oskarżony w krótkim czasie otworzył i – pomimo braku dochodu – godził się na ich utrzymanie poprzez stosowne comiesięczne opłaty.

Ta okoliczność jest na tyle doniosła, iż wytknięte przez oskarżonego braki w ustaleniach właściciela telefonu komórkowego czy też komputera, nie mogą skutkować zmiany orzeczonego wyroku. Dalsze ustalenia dokonane w tej kwestiiprzez Sąd Rejonowy zasługują w pełni na aprobatę Sądu Okręgowego, bez konieczności zbędnego ich przytaczania.

Ustalenia te nie wykraczają także poza ramy swobodnej oceny dowodów. Poczynione zostały na podstawie wszechstronnie przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej. Jest ona też zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, w związku z czym odpowiada zasadzie określonej w art. 7 kpk.

W przedmiotowych rozważaniach nie może umknąć też okoliczność, iż oskarżony stoi pod zarzutem popełnienia szeregu przestępstw m.in. z art. 286 § 1 kk, popełnionych w sposób podobny do czynu opisanego niniejszym postepowaniem (VDs 49/12 Prokuratura Okręgowa w Szczecinie).

Mając więc na względzie powyższe oraz prawidłowo przytoczony tok rozumowania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na stronach 3-4, brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił okoliczności popełnienia przez W. W. przypisanego mu czynu, dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej oraz właściwie ocenił jego ciężar gatunkowy. Nie sposób jest także zarzucić Sądowi I instancji, że w procesie wymiaru kary nie uwzględnił w sposób należyty okoliczności mających znaczenie z punktu widzenia art. 53 kk.

Popełnione przez oskarżonego przestępstwo cechuje wysoka społeczna szkodliwość społeczna, z uwagi na rodzaj dobra prawnego, w jaki on godzi. Sposób i okoliczności popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art.286 § 1 kk, uzupełniony dotychczasową karalnością oskarżonego wskazują, że kara w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności – a więc w dolnych granicach zagrożenia – w żadnym razie nie może być oceniana jako rażąco niewspółmiernie surowa, a wprost przeciwnie, sprawiedliwa i adekwatna do rozmiarów szkodliwości społecznej czynu popełnionego, stopnia zawinienia oskarżonego. Jedynie kara izolacyjna ma szansę wdrożyć oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 457 § 2 kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Mając na względzie sytuację materialną oskarżonego, o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 627 kpk w zw. art. 636 § 1 kpk oraz art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973r. „o opłatach w sprawach karnych”.