Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Mirosława Strzelecka (spr.)

Sędziowie: SA – Anna Prokopiuk

SO (del.) – Hubert Gąsior

Protokolant: – Kazimiera Zbysińska – sekr. sąd.

przy udziale Prokuratora Danuty Drösler

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2013 r.

sprawy A. K. (1)

oskarżonego z art. 282 k.k. w zb. z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k. x 4, 282 k.k. w zb. z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., 18 § 1 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (x2), art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k., art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k., w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

M. W. (1)

oskarżonego z art. 282 k.k. w zb. z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w zw. z art.11 § 2 i art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.,art. 298 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 22 maja 2012 r. sygn. akt VIII K 152/06

W zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy uznając apelacje za oczywiście bezzasadne.

Zasądza od A. K. (2) i M. W. (1) po ½ kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz po 600 (sześćset) zł opłaty za drugą instancję na rzecz Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

A. K. (1) został oskarżony, o to, że:

I.  w okresie od miesiąca grudnia 2000 r. do miesiąca grudnia 2001 r. w L. k/P., w A., w E., w M. i P. k/P. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu uprowadzenie osób z pozbawieniem ich wolności, celem uzyskania okupu za ich uwolnienie,

to jest o czyn z art. 258 § 1 k.k.

II.  w dniu 12 grudnia 2000 r w L. k/P. woj. (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej wspólnie i w porozumieniu z J. P. i innymi nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał uprowadzenia i pozbawienia wolności z przetrzymywaniem w rejonie miejscowości G. woj. (...) S. S. (1) trwającego dłużej niż 7 dni do dnia 21 grudnia 2000 r., które wiązało się również ze szczególnym jego udręczeniem wyrażającym się przez grożenie mu pozbawieniem życia, wielokrotnym uderzaniem pięściami po całym ciele, duszeniem, skuciem rąk kajdankami i zawiązaniem oczu, żądając zarazem od członków jego rodziny pod groźbą zamachu na jego życie kwoty 600 tys. DM za jego uwolnienie, co według średniego kursu złotego w NBP w stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę 1 187 220 złotych, po czym w trakcie negocjacji J. S. (1) zgodził się na wydanie mu kwoty 180 tys. DM, co według średniego kursu złotego w NBP w stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę 355 716 złotych i odebrał tę kwotę działając w ten sposób na szkodę S. i J. S. (1), w dniu 12 grudnia 2000 r w L. k/P. woj. (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej wspólnie i w porozumieniu z J. P. i innymi nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał uprowadzenia i pozbawienia wolności z przetrzymywaniem w rejonie miejscowości G. woj. (...) S. S. (1) trwającego dłużej niż 7 dni do dnia 21 grudnia 2000 r., które wiązało się również ze szczególnym jego udręczeniem wyrażającym się przez grożenie mu pozbawieniem życia, wielokrotnym uderzaniem pięściami po całym ciele, duszeniem, skuciem rąk kajdankami i zawiązaniem oczu, żądając zarazem od członków jego rodziny pod groźbą zamachu na jego życie kwoty 600 tys. DM za jego uwolnienie, co według średniego kursu złotego w NBP w stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę 1 187 220 złotych, po czym w trakcie negocjacji J. S. (1) zgodził się na wydanie mu kwoty 180 tys. DM, co według średniego kursu złotego w NBP w stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę 355 716 złotych i odebrał tę kwotę działając w ten sposób na szkodę S. i J. S. (1),

to jest o czyn z art. 189 §2 k.k. w zb. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III.  w dniu 2 stycznia 2001 r w R. działając wspólnie i w porozumieniu z M. J. (1) i M. W. (1) wyłudził poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika w/w urzędu upoważnionego do wystawienia tego rodzaju dokumentów w ten sposób, że razem z M. W. (1) wydali dokumenty dotyczące samochodu marki F. (...) M. J. (1) i zawieźli go do Wydziału Komunikacji, gdzie kazali wypełnić mu i podpisać druk wniosku o rejestrację pojazdu, a następnie przedłożyć go wraz z dokumentami dotyczącymi samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) pracownikowi Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatu (...), co też M. J. (1) uczynił nie będąc posiadaczem ani właścicielem tego pojazdu, po czym dokumenty pojazdu zwrócił wyżej wymienionemu,

to jest o czyn z art. 272 k.k.

IV.  w dniu 9 marca 2001 r. we wsi C. gmina R. w celu uzyskania korzyści majątkowej kierował działającymi wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), B. O. (1) i M. J. (1) wykonaniem przez nich czynu zabronionego polegającego na umyślnym spowodowaniu zdarzenia będące podstawą do wypłacenia pieniędzy przez Towarzystwo (...) SA Inspektorat w W. w wysokości 8 795 złotych w ten sposób, że kazał M. W. (1) i M. J. (1) zderzyć się samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) z ustawionym przez B. O. (1) ciągnikiem rolniczym marki U. (...) o nr rej. (...) po czym wystąpić M. J. (1) z wnioskiem o odszkodowanie do w/w towarzystwa ubezpieczeniowego doprowadzając je do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenia w błąd, co do okoliczności opisanej wyżej kolizji drogowej i wypłacenie kwoty 8 795 złotych, działając w ten sposób na jego szkodę,

to jest o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

V.  w dniu 2 kwietnia 2001 r w A., woj. (...), będąc kierowanym przez J. P. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie w porozumieniu ze S. R., A. M., K. G., M. W. (1) i M. J. (1) i innymi nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał uprowadzenia i pozbawienia wolności z przetrzymywaniem w rejonie miejscowości R. woj. (...) W. K. (1) trwającego dłużej niż 7 dni do dnia 11 kwietnia 2001 r., które wiązało się również ze szczególnym jego udręczeniem wyrażającym się przez grożenie mu pozbawieniem życia, wielokrotnym uderzaniem pięściami po całym ciele, duszeniem, biciem rękoma, skuciem rąk kajdankami i zawiązywaniem oczu, żądając zarazem od jego rodziny pod groźbą zamachu na jego życie wydania kwoty 600 tys. dolarów USD, za jego uwolnienie, co według średniego kursu złotego w NBP w stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę 2 460 000 złotych, po czym w trakcie negocjacji zgodził się na wydanie mu kwoty 46 500 dolarów USD i 50 000 DM, co według średniego kursu w NBP w stosunku do w/w walut stanowiło kwotę 278 511 złotych i 85 groszy, odebrał tę kwotę, działając w ten sposób na szkodę I. i W. K. (1),

to jest o czyn z art. 189 § 2 k.k. w zb. art. 282 k.k. w zw. z art.65 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VI.  w dniu 3 maja 2001 roku w S. w celu uzyskania korzyści majątkowej kierował razem ze S. R. działając wspólnie i w porozumieniu z A. G. (1), M. K. (1), M. K. (2) wykonaniem przez nich czynu zabronionego polegającego na umyślnym spowodowaniu zdarzenia będącego podstawą do wypłacenia jemu pieniędzy przez (...) SA w W. w wysokości 12 200 złotych i M. K. (1) przez (...) SA Oddział (...) w wysokości 9 003, 39 złotych, w ten sposób, że przed zdarzeniem objaśnił sprawcom jak ma wyglądać kolizja, po czym A. G. (1) kierujący samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) spowodował kolizję drogową przez uderzenie w ustawiony przez M. K. (2) samochód osobowy marki F. (...) nr rej. (...), który następnie uderzył w samochód marki R. (...) nr rej. (...) ustawiony przez M. K. (1), a następnie kazał im wystąpić do w/w towarzystw z wnioskiem o odszkodowanie, doprowadzając je do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie w błąd, co do okoliczności wyżej opisanej kolizji i wypłacenie z tytułu odszkodowania kwoty w wysokości 9 003,39 złotych przez (...) SA Oddział (...) i 12 200 złotych przez (...) Oddział (...), działając w ten sposób na ich szkodę,

to jest o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k. w zb. art. 286 § 1 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k.

VII.  w dniu 24 maja 2001 r w E. woj. (...) działając w zorganizowanej grupie przestępczej wspólnie i w porozumieniu z A. M., J. P. i innymi nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał uprowadzenia i pozbawienia wolności z przetrzymywaniem w okolicach miejscowości S. woj. (...) J. L. (1) trwającego do dnia 29 maja 2001 r, które wiązało się ze szczególnym jego udręczeniem wyrażającym się przez grożenie mu pozbawieniem życia, skuciem rąk kajdankami i zawiązywaniem oczu oraz wielokrotnym uderzaniem rękoma nieokreślonym przedmiotem po całym ciele, w wyniku, czego doznał on ogólnych obrażeń ciała, szczególnie tułowia po stronie lewej ze złamaniem trzech żeber i powstaniu odmy płucnej oraz stłuczeń okolicy lędźwiowej prawej, ręki prawej i ramienia lewego oraz otarcia naskórka nosa, żądając zarazem od niego i najbliższej jego rodziny pod groźbą zamachu na jego życie wydania kwoty 800 tys. DM za jego uwolnienie, co według średniego kursu złotego w NBP w stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę 1 406 880 złotych, po czym w trakcie negocjacji zgodził się na wydanie mu kwoty 100 tys. zł, odebrał tę kwotę, działając w ten sposób na szkodę J. i E. L.,

to jest o czyn z art. 189 § 2 k.k. w zb. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VIII.  w dniu 26 czerwca 2001 roku w M., woj. (...) działając w zorganizowanej grupie przestępczej wspólnie i w porozumieniu z A. M., K. G., J. P. i innymi nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał uprowadzenia i pozbawienia wolności z przetrzymywaniem w okolicach miejscowości S. woj. (...) J. A. (1) trwającego do dnia 27 czerwca 2001 r., które wiązało się ze szczególnym jego udręczeniem wyrażającym się przez grożenie mu pozbawieniem życia, uderzaniem rękoma po całym ciele, skuciem kajdankami rąk oraz zawiązywaniem oczu, żądając zarazem od J. A. (2) pod groźbą zamachu na jego życie wydania kwoty 500 tys. USD za jego uwolnienie, co według średniego kursu złotego w NBP stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę 1 976 100 złotych, po czym w trakcie negocjacji zgodził się na wydanie mu kwoty 1,8 min złotych i odebrał tę kwotę, działając na szkodę J. A. (1) i J. A. (2),

to jest o czyn z art. 189 § 2 k.k. w zb. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IX.  w okresie między 24 lipca 2001 r a 21 lutym 2002 r w miejscowości K. i G. pomógł S. B. i innej nieustalonej osobie w zamiarze wyłudzenia odszkodowania z tytułu umów ubezpieczenia pojazdów marki F. (...) nr rej. (...) i O. (...) nr rej. (...) z Towarzystwa (...) SA w W. Ekspozytura w P. w wysokości 17 549,98 złotych i z (...) SA Inspektorat w M. w wysokości 7 027,98 zł w ten sposób, że w dniu 24 lipca 2001 r w K. poprosił W. G. (1), aby podpisał fikcyjną umowę kupna samochodu marki F. (...) nr rej. (...), a następnie w dniu 31.07.2001 r wspólnie z w/w złożył wniosek o przerejestrowanie w/w pojazdu w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. na nazwisko W. G. (1), po czym w okresie między 3 stycznia 2002 r a 21 lutego 2002 r odebrał od W. G. (1) dowód rejestracyjny tego samochodu i jego prawo jazdy umożliwiając sprawcom upozorowanie kolizji drogowej z udziałem samochodów marki F. (...) nr rej. (...) i O. (...) o nr rej. (...) stanowiącej podstawę do ubiegania się o odszkodowanie z w/w towarzystw ubezpieczeniowych, działając w ten sposób na ich szkodę,

to o jest o czyn z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k.

X.  w dniu 31 lipca 2001 r. w G. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w G. działając wspólnie i w porozumieniu z W. G. (1) wyłudził poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika tego urzędu upoważnionego do wystawiania tego rodzaju dokumentów w ten sposób, że przekazał dokumenty dotyczące samochodu marki F. (...) p nr rej. (...), po czym kazał W. G. (1) dołączyć je do wypełnionego przez siebie wniosku o rejestrację w/w pojazdu i podpisanego przez W. G. (1), które to w/w następnie przedłożył pracownikowi w/w urzędu, chociaż nie był on właścicielem ani posiadaczem pojazdu,

to jest o czyn z art. 272 k.k.

XI.  w dniu 25 sierpnia 2001 r w miejscowości P. k/ (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kierując działającymi wspólnie i w porozumieniu K. G., M. W. (1), S. R. i M. J. (1) wykonaniem przez nich czynu zabronionego polegającego na umyślnym spowodowaniu zdarzenia będącego podstawą do wypłacenia pieniędzy przez Towarzystwo (...) SA II Oddział w W. w wysokości 17 000 złotych z Towarzystwa (...) SA I Oddział w W. w wysokości 8000 złotych w ten sposób, że przed zdarzeniem objaśnił sprawcom jak ma wyglądać kolizja, po czym M. W. (1) zderzył się samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) z ustawionym przez K. G. samochodem marki D. (...) nr rej. (...), po czym w dniu kazał M. J. (1) i K. G. wystąpić o odszkodowanie z w/w towarzystw ubezpieczeniowych usiłując doprowadzić je do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie ich w błąd, co do okoliczności kolizji i wypłacenia z tego tytułu pieniędzy w kwocie 8 000 złotych przez Towarzystwo (...) SA Oddział I w W. i 17 000 złotych przez Towarzystwo (...) Oddział II SA w W., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niewypłacenie odszkodowania przez w/w towarzystwo ubezpieczeniowe,

to jest o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XII.  w dniu 30 listopada 2001 r. w P. k/P. województwo (...) działając w zorganizowanej grupie przestępczej wspólnie i w porozumieniu z A. M., M. W. (1), J. P. i innymi nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał uprowadzenia i pozbawienia wolności z przetrzymywaniem w okolicach miejscowości G. województwo (...) D. Ż. (1) trwającego do dnia 5 grudnia 2001 r które wiązało się ze szczególnym jego udręczeniem wyrażającym się przez grożenie mu pozbawieniem życia lub okaleczeniem, uderzaniem rękoma po głowie i tułowiu, skuciem rąk kajdankami oraz zawiązywaniem oczu, żądając od niego i konkubiny M. G. (1) wydania pod groźbą zamachu na jego życie kwoty 300 tys. USD za jego uwolnienie, co według średniego kursu złotego w NBP w stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę 1 221 960 złotych, po czym w trakcie negocjacji M. G. (1) wydała mu kwotę 100 tys. USD za jego uwolnienie, co według średniego kurs złotego w NBP w stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę 402 080 złotych i odebrał tę kwotę, działając w ten sposób na szkodę M. G. (1) i D. Ż. (1),

to jest o czyn z art. 189 § 2 k.k. w zb. z art. 282 k.k. w zb. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XIII.  w dniu 5 grudnia 2001 roku w nieustalonym miejscu zabrał D. Ż. (1) w celu przywłaszczenia złoty łańcuszek o wadze 180 gram, wartości około 15 000 złotych i złoty zegarek wartości około 20 000 złotych wszystko łącznej wartości 35 000 złotych na szkodę D. Ż. (1), w dniu 5 grudnia 2001 roku w nieustalonym miejscu zabrał D. Ż. (1) w celu przywłaszczenia złoty łańcuszek o wadze 180 gram, wartości około 15 000 złotych i złoty zegarek wartości około 20 000 złotych wszystko łącznej wartości 35 000 złotych na szkodę D. Ż. (1),

to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k.

M. W. (1) oskarżono o to, że:

I.  w okresie od miesiąca grudnia 2000 r. do miesiąca grudnia 2001 r. w A., P. k/P. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie uprowadzeń osób z pozbawieniem wolności, celem uzyskania okupu za ich uwolnienie,

to jest o czyn z art. 258 § 1 k.k.

II.  w dniu 2 stycznia 2001 roku w R. działając wspólnie i w porozumieniu z M. J. (1) i A. K. (2) wyłudził poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika w/w urzędu upoważnionego do wystawiana tego rodzaju dokumentów w ten sposób, że razem z A. K. (2) wydali dokumenty dotyczące samochodu marki F. (...) M. J. (1) i zawieźli go do Wydziału Komunikacji, gdzie kazali wypełnić mu i podpisać druk wniosku o rejestrację, a następnie przedłożyć go wraz z dokumentami dotyczącymi samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) pracownikowi Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatu (...), co też M. J. (1) uczynił nie będąc posiadaczem, ani właścicielem tego pojazdu, po czym dokumenty pojazdu zwrócił wyżej wymienionemu,

to jest o czyn z art. 272 k.k.

III.  w dniu 27 lutego 2001 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. O. i M. J. (1) wyłudził poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Starostwa Powiatu (...), upoważnionego do wystawiania tego rodzaju dokumentów, w ten sposób, iż przekazał dokumenty dot. samochodu marki N. (...) - nr rej. (...) J. O. i M. J. (1), po czym kazał im dołączyć je do wniosku o rejestrację czasową w/w pojazdu, a wniosek podpisany imieniem i nazwiskiem J. O. i wypełniony przez M. J. (1) przedłożyć pracownikowi w/w urzędu, chociaż żaden z nich nie był posiadaczem ani właścicielem tego samochodu,

to jest o czyn z art. 272 k.k.

IV.  w dniu 6 marca 2001 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. O. i M. J. (1) wyłudził poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Starostwa Powiatowego (...), upoważnionego do wystawiania tego rodzaju dokumentów, w ten sposób, iż przekazał dokumenty dot. samochodu marki N. (...) - nr rej. (...) J. O. i M. J. (1), po czym kazał im dołączyć je do wniosku o rejestrację w/w pojazdu, a wniosek podpisany imieniem i nazwiskiem J. O. i wypełniony przez M. J. (1) przedłożyć pracownikowi w/w urzędu, chociaż żaden z nich nie był posiadaczem ani właścicielem tego samochodu,

to jest o czyn z art. 272 k.k.

V.  w dniu 9 marca 2001 roku we wsi C., gmina R. będąc kierowanym przez A. K. (2) działając wspólnie i w porozumieniu z M. J. (1) i B. O. (1), w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia pojazdów , prowadząc samochód marki F. (...) o nr rej. (...) umyślnie spowodował kolizję drogową z ciągnikiem rolniczym marki U. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez B. O. (1), po czym zgodnie z wcześniejszymi uzgodnieniami na miejscu kierowcy zastąpił go M. J. (1), w konsekwencji doprowadzając do wypłacenia pieniędzy z tytułu ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z Towarzystwa (...) SA Inspektorat w W. w kwocie około 8 795 złotych, czym działał na szkodę wyżej wymienionego towarzystwa ubezpieczeniowego,

to jest o czyn z art. 298 § 1 k.k.

VI.  w dniu 2 kwietnia 2001 r w A., woj. (...), będąc kierowanym przez J. P. działając w zorganizowanej grupie przestępczej wspólnie i w porozumieniu ze S. R., A. M., K. G., A. K. (2), M. J. (1) i innymi nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał uprowadzenia i pozbawienia wolności z przetrzymywaniem w rejonie miejscowości R. woj. (...) W. K. (2) trwającego dłużej niż 7 dni do dnia 11 kwietnia 2001 r., które wiązało się również ze szczególnym jego udręczeniem wyrażającym się przez grożenie mu pozbawieniem życia, wielokrotnym uderzaniem pięściami po całym ciele, duszeniem, biciem rękoma, skuciem rąk kajdankami i zawiązywaniem oczu, żądając zarazem od jego rodziny pod groźbą zamachu na jego życie wydania kwoty 600 tys. dolarów USD, za jego uwolnienie, co według średniego kursu złotego w NBP w stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę 2.460.000 złotych, po czym w trakcie negocjacji zgodził się na wydanie mu kwoty 46.500 dolarów USD i 50 000 DM, co według średniego kursu w NBP w stosunku do w/w walut stanowiło kwotę 278 511 złotych i 85 groszy, odebrał tę kwotę, działając w ten sposób na szkodę I. i W. K. (1),

to jest o czyn z art. 189 § 2 k.k. w zb. z art. 282 k w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VII.  w dniu 25 sierpnia 2001 r. w miejscowości P. powiat P. będąc kierowanym przez A. K. (2) działając wspólnie i w porozumieniu z M. J. (1), S. R. i K. G. w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia pojazdów prowadząc samochód marki F. (...) nr rej. (...) umyślnie doprowadził do kolizji drogowej z samochodem marki D. (...) nr rej. (...) kierowanym przez K. G., po czym zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami na miejscu kierowcy zastąpił go M. J. (1), w celu doprowadzenia do wypłacenia pieniędzy z tytułu ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z Towarzystwa (...) SA II Oddział w W. w kwocie 17.000 złotych i z Towarzystwa (...) SA I Oddział w W. z tytułu ubezpieczenia AC kwoty 8.000 złotych w ten sposób działając na szkodę w/w towarzystw ubezpieczeniowych,

to jest o czyn z art. 298 § 1 k.k.

VIII.  w dniu 30 listopada 2001 r w P. k/P. woj. (...) działając w zorganizowanej grupie przestępczej wspólnie i w porozumieniu z A. K. (2), A. M. i J. P. i innymi nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał uprowadzenia i pozbawienia wolności z przetrzymywaniem w okolicach w miejscowości G. woj. (...) D. Ż. (1) trwającego do dnia 5.12.2001 r., które wiązało się ze szczególnym jego udręczeniem wyrażającym się przez grożenie mu pozbawieniem życia lub okaleczeniem, uderzaniem rękoma po głowie i tułowiu, skuciem rąk kajdankami oraz zawiązywaniem oczu, żądając od niego i konkubiny M. G. (1) pod groźbą zamachu na jego życie wydania kwoty 300 tys. USD za jego uwolnienie co według średniego kursu złotego w NBP w stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę
1 221 960 złotych, po czym w trakcie negocjacji M. G. (1) wydała mu kwotę 100 tys. USD za jego uwolnienie, co według średniego kursu złotego w NBP w stosunku do w/w waluty stanowiło kwotę 402.080 zł i odebrał tę kwotę, działając w ten sposób na szkodę M. G. (1) i D. Ż. (1),

to jest o czyn z art. 189 § 2 k.k. w zb. z art. 282 kk w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w. W. wyrokiem z dnia 22 maja 2012 r.:

I. A. K. (2) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w punktach II, V, VII, VIII,XII aktu oskarżenia czynów i

- za czyn z pkt II na podstawie art. 282 k.k. w zb. z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 kwietnia 2010 r w zw. z art.11 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k. skazał go a na podstawie art.282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt V na podstawie art. 282 k.k. w zb. z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 kwietnia 2010 r. w zw. z art.11 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k. skazał go a na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 11 § 3kk wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt VII, przyjmując, że obrażenia ciała odniesione przez pokrzywdzonego J. L. (1) skutkowały rozstrój zdrowia na czas powyżej 7 dni a kwota wpłaconego okupu wynosiła 99.600 złotych, na podstawie art. 282 k.k. w zb. z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 kwietnia 2010 r w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 4 §1 k.k. skazał go a na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 11§ 3 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt VIII na podstawie art. 282 k.k. w zb. z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 kwietnia 2010 r. w zw. z art.11 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 4 §1 k.k. skazał go a na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 11§ 3 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności.

- z a czyn z pkt XII na podstawie art. 282 k.k. w zb. z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 kwietnia 2010 r. w zw. z art.11 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k. skazał go a na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,

A. K. (2) uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. IV, VI, IX,XI aktu oskarżenia i

- za czyn z pkt IV na mocy art. 18 § 1 k.k. w zw. z art.298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. i w zw. z art. 11 §1 kk skazał go, a na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt VI na mocy art. 18 § 1 k.k. w zw. z art.298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. i w zw. z art. 11 § 1 k.k. skazał go, a na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt IX na mocy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k. skazał go a na mocy art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2
(dwóch) lat pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt XI na mocy art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k. i w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, a na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności

II. M. W. (1) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt VI i VIII aktu oskarżenia i

- za czyn z pkt VI na podstawie art. 282 k.k. w zb. z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 kwietnia 2010 r. w zw. z art.11 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k. skazał go a na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt VIII na podstawie art. 282 k.k. w zb. z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 kwietnia 2010 r w zw. z art.11 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 4 §1 k.k. skazał go a na podstawie art.282 k.k . w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 11 3 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,

M. W. (1) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt V i VII aktu oskarżenia i

- za czyn z pkt V na mocy art. 298 § 1 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt VII na mocy art. 298 § 1 k.k. skazał go na karę 2(dwóch) lat pozbawienia wolności,

• III.  Na mocy art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. wymierzył wobec oskarżonego A. K. (2) karę łączną 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności a wobec oskarżonego M. W. (1) karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności,

  IV.  Na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności: oskarżonemu A. K. (2) od dnia 7 września 2005r do dnia 11 grudnia 2008 r. a oskarżonemu M. W. (1) od dnia 24 listopada 2005 r. do dnia 11 grudnia
  2008 r.,

  V.  Na mocy art. 46 § 2 k.k. zasądził od oskarżonego A. K. (2) tytułem zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego J. S. (2) kwotę nawiązki w wysokości 5000 złotych,

  VI.  A. K. (2) uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XIII aktu oskarżenia,

  VII.  Na mocy art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 101 § 1 pkt 4 k.k., art. 102 k.k. i art. 4 § 1 k.k. postępowanie karne w stosunku do oskarżonego A. K. (2) umorzył w odniesieniu do czynu z pkt I z art. 258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. oraz w odniesieniu do czynów zarzucanych mu w pkt III i X,

  VIII.  Na mocy art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 101 § 1 pkt 4 k.k., art. 102 k.k. i art. 4 § 1 k.k. postępowanie karne w stosunku do oskarżonego M. W. (1) umorzył w zakresie czynu z pkt I z art. 258§1kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia
  2004 r. oraz w odniesieniu do czynów zarzucanych mu w pkt II,III,IV,

  IX.  Na zasadzie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłat od oskarżonego A. K. (2) kwotę 600 złotych i od oskarżonego M. W. (1) kwotę 600 złotych oraz obciążył obu oskarżonych kosztami sądowymi w częściach na nich przypadających.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę obu oskarżonych, która zaskarżyła wyrok w stosunku do:

• 1)  oskarżonego A. K. (2) w zakresie czynów opisanych w punktach II, IV, V, VII, VIII, IX i XII aktu oskarżenia wyroku (punkt I wyroku ) - w całości,

  2)  oskarżonego A. K. (2) w zakresie czynów opisanych w punktach VI i XI aktu oskarżenia (punkt II wyroku) - w części dotyczącej orzeczenia o karze,

  3)  oskarżonego M. W. (1) w zakresie czynów opisanych w punktach VI, VII i VIII aktu oskarżenia (punkt II wyroku) - w całości,

  4)  oskarżonego M. W. (1) w zakresie czynu opisanego w punkcie V aktu oskarżenia (punkt II wyroku) - w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Skarżąca zarzuciła:

• I.  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu A. K. (2) w punkcie I wyroku (punkt II aktu oskarżenia) obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie :

  1)  artykułu 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu ich dowolnej oceny , poprzez uznanie za wiarygodne zeznań S. S. (1) co do rozpoznania głosu A. K. (2), mimo, że świadek nie słyszał głosu „negocjatora” podczas swego uprowadzenia oraz oparciu ustaleń faktycznych na opinii fonoskopijnej mimo sprzeczności tej opinii z zeznaniami A. G. (1),

  2)  artykułów 5 § 2, 410 i 424 § 1 pkt. l k.p.k., polegającą na naruszeniu zasady obiektywizmu i nie uwzględnieniu przez Sąd przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej poprzez uznanie za istotne jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego , a nie uwzględnienie okoliczności świadczących na jego korzyść, w tym zwłaszcza danie wiary całości opinii fonoskopijnej mimo jej sprzeczności ze złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego wyjaśnieniami świadka A. G. (1) i pominięcie w uzasadnieniu wyroku sprzeczności pomiędzy wnioskami opinii a wyjaśnieniami tego świadka oraz rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

  II.  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu A. K. (2) w punkcie I wyroku (punkt IV aktu oskarżenia) obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie :

  1)  artykułu 4, 5 § 2, 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu ich dowolnej oceny , poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań M. J. (1) mimo sprzeczności występujących w jego relacjach i oparciu na nich ustaleń faktycznych w zakresie winy oskarżonego oraz pominięciu okoliczności przemawiających na jego korzyść, w tym zwłaszcza uznanie za wiarygodne jedynie fragmentów zeznań świadka obciążających A. K. (2) oraz rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść tego oskarżonego, podczas gdy prawidłowa ocena dowodu przy uwzględnieniu całokształtu relacji tego świadka winna prowadzić do uznania, że wyjaśnienia i zeznania M. J. (1) nie są wewnętrznie zgodne, logiczne , konsekwentne i spójne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym,

  2)  artykułów 410 i 424§1 pkt. l k.p.k., polegającą na naruszeniu zasady obiektywizmu i nie uwzględnieniu przez Sąd przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej poprzez uznanie za istotne jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego , a nie uwzględnienie okoliczności świadczących na jego korzyść, w tym zwłaszcza danie wiary jedynie tym fragmentom wyjaśnień i zeznań świadka M. J. (1), które obciążały oskarżonego , a pominięcie innych ich fragmentów i sprzeczności w nich występujących a w odniesieniu do świadka B. O. (1) pominięcie w uzasadnieniu wyroku okoliczności związanych z konfliktem świadka na tle finansowym z oskarżonym A. K. (2), co mogło mieć wpływ na treść zeznań tego świadka oraz rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

  3)  obrazę art.167 k.p.k. w zw. z art.366 k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd podjęcia inicjatywy dowodowej i niedopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka M. J. (1) z udziałem biegłego psychologa, mimo istniejących wątpliwości co do zdolności postrzegania i odtwarzania postrzeżeń przez tego świadka,

III. w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu A. K. (2) w punkcie I wyroku (punkt V aktu oskarżenia) oraz oskarżonemu M. W. (1) w punkcie II wyroku (punkt VI aktu oskarżenia) - obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie :

1) artykułu 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu ich dowolnej oceny, poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań M. J. (1), podczas gdy prawidłowa ocena tego dowodów przy uwzględnieniu całokształtu wyjaśnień i zeznań tego świadka winna prowadzić do uznania, że relacje M. J. (1) nie są wewnętrznie zgodne, logiczne , konsekwentne i spójne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, uznanie za wiarygodną opinii biegłego z zakresu fonoskopii mimo jej sprzeczności z wyjaśnieniami A. G. (1), oparcie ustaleń faktycznych na „rozpoznaniu” głosu oskarżonego A. K. (2) przez pokrzywdzonego W. K. (1) i świadka M. G. (2) mimo nieprawidłowego sposobu dokonania tych „okazań głosu” oraz poczynienie ustaleń, że miejscem przetrzymywania W. K. (1) była posesja J. J. (2) w miejscowości D., mimo nierozpoznania tego miejsca przez pokrzywdzonego i braku śladów kryminalistycznych wskazujących na pobyt w tym miejscu pokrzywdzonego i oskarżonych A. K. (2) i M. W. (1),

2) artykułów 5 § 2, 410 i 424 § 1 pkt. l k.p.k., polegającą na naruszeniu zasady obiektywizmu i nie uwzględnieniu przez Sąd przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej poprzez uznanie za istotne jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonych , a nie uwzględnienie okoliczności świadczących na ich korzyść, w tym zwłaszcza danie wiary jedynie tym fragmentom wyjaśnień i zeznań świadka M. J. (1), które obciążały oskarżonych, a pominięcie innych ich fragmentów i sprzeczności w nich występujących, pominięcie treści wyjaśnień i zeznań A. M. korzystnych dla oskarżonych oraz rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść oskarżonych,

IV. w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu A. K. (2) w punkcie I wyroku (punkt VII aktu oskarżenia) - obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie :

1)  artykułu 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu ich dowolnej oceny, poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań M. J. (1) złożonych w toku postępowania przygotowawczego, podczas gdy prawidłowa ocena tego dowodu przy uwzględnieniu całokształtu relacji świadka winna prowadzić do uznania, że zeznania te nie są wewnętrznie zgodne, logiczne, konsekwentne i spójne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, poczynienie ustaleń, że miejscem przetrzymywania J. L. (1) była posesja małżonków K. w miejscowości S., mimo braku śladów kryminalistycznych wskazujących na pobyt w tym miejscu pokrzywdzonego i oskarżonego A. K. (2) oraz wbrew treści zeznań W. K. (3) i Z. K. (1), z których wynika, że oskarżony A. K. (1) przyjeżdżał do wynajętego domku wyłącznie z K. G. a nie z innymi osobami, oparcie ustaleń faktycznych na opinii fonoskopijnej mimo sprzeczności między wnioskami opinii a wyjaśnieniami A. G. (1),

2)  artykułów 5 § 2, 410 i 424 § 1 pkt. l k.p.k., polegającą na naruszeniu zasady obiektywizmu i nie uwzględnieniu przez Sąd przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej poprzez uznanie za istotne jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego , a nie uwzględnienie okoliczności świadczących na jego korzyść, w tym zwłaszcza pominięcie sprzeczności w wyjaśnieniach i zeznaniach M. J. (1) oraz sprzeczności w zeznaniach J. L. (1) dotyczących rozpoznania głosu oskarżonego A. K. (2), danie wiary jedynie tym fragmentom zeznań świadka, które obciążały oskarżonego, a pominięcie w uzasadnieniu wyroku innych ich fragmentów, pominięcie w uzasadnieniu wyroku sprzeczności w opinii fonoskopijnej ze złożonymi w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnieniami A. G. (1), potwierdzonymi następnie w zeznaniach na rozprawie oraz rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

V.  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu A. K. (2) w punkcie I wyroku (punkt IX aktu oskarżenia) - obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie :

1)  artykułu 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu ich dowolnej oceny, poprzez uznanie za wiarygodne zeznań świadka J. A. (1) w zakresie rozpoznania głosu A. K. (2) mimo nieprawidłowego sposobu dokonania tej czynności, poczynienie ustaleń, że miejscem przetrzymywania J. A. (1) była posesja małżonków K. w gminie S., mimo braku śladów kryminalistycznych wskazujących na pobyt w tym miejscu pokrzywdzonego i oskarżonego A. K. (2) oraz wbrew treści zeznań W. K. (3) i Z. K. (1), z których wynika, że oskarżony A. K. (1) przyjeżdżał do wynajętego domku wyłącznie z K. G. a nie z innymi osobami, oparcie ustaleń faktycznych na opinii fonoskopijnej mimo sprzeczności między wnioskami opinii a wyjaśnieniami A. G. (1),

2)  artykułów 5 § 2, 410 i 424 § 1 pkt. l k.p.k., polegającą na naruszeniu zasady obiektywizmu i nie uwzględnieniu przez Sąd przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku sprzeczności wniosków opinii fonoskopijnej ze złożonymi w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnieniami A. G. (1), potwierdzonymi następnie w zeznaniach na rozprawie oraz rozstrzygnięcie wątpliwości w tym zakresie na niekorzyść oskarżonego,

VI.  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu A. K. (2) w punkcie I wyroku (punkt IX aktu oskarżenia) - obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:
1) artykułu 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu ich dowolnej oceny, poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego przez W. G. (1), mimo, że świadka nie można było przesłuchać na rozprawie oraz uznaniu za niewiarygodne zeznań S. B., mimo braku podstaw do zakwestionowania relacji świadka,

2) artykułów 5 § 2, 410 i 424 § 1 pkt. l k.p.k., polegającą na naruszeniu zasady obiektywizmu i nie uwzględnieniu przez Sąd przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku sprzeczności w wyjaśnieniach W. G. (1) oraz wyjaśnieniach i zeznaniach S. B. oraz rozstrzygnięcie wątpliwości w tym zakresie na niekorzyść oskarżonego,

VII.w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu A. K. (2) w punkcie I wyroku (punkt XII aktu oskarżenia) oraz oskarżonemu M. W. (1) w punkcie II wyroku (punkt VIII aktu oskarżenia)- obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie :

l) artykułu 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu ich dowolnej oceny, poprzez uznanie za wiarygodne zeznań D. Ż. (1) złożonych w toku postępowania przygotowawczego, w tym zwłaszcza w zakresie rozpoznania głosu A. K. (2) mimo nieprawidłowego sposobu dokonania tej czynności, podczas gdy okoliczności tej nie można było zweryfikować na rozprawie bowiem świadek nie był przesłuchany bezpośrednio przed Sądem, z uwagi na to, że ukrywał się przed organami ścigania, oparcie ustaleń faktycznych na opinii fonoskopijnej mimo sprzeczności między wnioskami opinii a wyjaśnieniami A. G. (1), poczynienie ustaleń, że M. W. (1) brał udział w tym przestępstwie jedynie w oparciu o fakt, że oskarżony w dacie poprzedzającej uprowadzenie D. Ż. (1) nocował z dwoma mężczyznami o faktycznie nieustalonej tożsamości w (...) „w pobliżu miejscowości, z której uprowadzono pokrzywdzonego, poczynienie ustaleń, że jednym z mężczyzn, który przebywał wówczas we wskazanym Zajeździe był oskarżony A. K. (1), mimo, że żaden ze świadków nie rozpoznał oskarżonego.

2) artykułów 5 § 2, 410 i 424 § 1 pkt. l k.p.k., polegającą na naruszeniu zasady obiektywizmu i nie uwzględnieniu przez Sąd przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku sprzeczności występujących między wnioskami opinii biegłego z zakresu fonoskopii a wyjaśnieniami złożonymi przez A. G. (1) oraz ustalenie stanu faktycznego bez wskazania roli oskarżonego M. W. (1) w popełnionym przestępstwie,

VIII.  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu M. W. (1) w punkcie II wyroku (punkt VII aktu oskarżenia)- obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

1)  artykułu 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu ich dowolnej oceny, poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań M. J. (1), mimo występujących w nich sprzeczności, podczas gdy prawidłowa ocena tego dowodu przy uwzględnieniu całokształtu relacji świadka winna prowadzić do uznania, że zeznania te nie są wewnętrznie zgodne, logiczne, konsekwentne i spójne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym,

2)  artykułów 5 § 2, 410 i 424 § 1 pkt. l k.p.k., polegającą na naruszeniu zasady obiektywizmu i nie uwzględnieniu przez Sąd przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku sprzeczności w wyjaśnieniach i zeznaniach M. J. (1) oraz rozstrzygnięcie wątpliwości w tym zakresie na niekorzyść oskarżonego,

3)  obrazę art.167 k.p.k. w zw. z art.3 k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd podjęcia inicjatywy dowodowej i niedopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka M. J. (1) z udziałem biegłego psychologa, mimo istniejących wątpliwości co do zdolności postrzegania i odtwarzania postrzeżeń przez tego świadka,

co w konsekwencji doprowadziło do uznania winy oskarżonych A. K. (2) i M. W. (1) w zakresie przypisanych im czynów, wskazanych w punktach I - VIII apelacji,

IX. w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu A. K. (2) w punkcie I wyroku (punkty VI i XI aktu oskarżenia) rażącą niewspółmierność wymierzonych kar pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynów, okoliczności podmiotowych i przedmiotowych sprawy polegającą na nie uwzględnienie faktu przyznania się oskarżonego na rozprawie do popełnienia zarzucanych mu czynów, okoliczności że od dat przypisanych mu występków upłynął już okres około 12 lat, zaś wyrokiem Sądu Okręgowego (...) (sygn. akt II K 83/06) S. R. za ten sam czyn (odpowiadający czynowi VI zarzucanemu oskarżonemu A. K. (2) aktem oskarżenia) skazany został na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

X.w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu M. W. (1) w punkcie II wyroku (punkt V aktu oskarżenia) rażącą niewspółmierność wymierzonej kary pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynów, okoliczności podmiotowych i przedmiotowych sprawy , w tym zwłaszcza faktu, że oskarżony nie był dotychczas karany, miał pozytywną opinię z okresu pobytu w Areszcie Śledczym, od daty czynu upłynęło już ponad 12 lat, zaś w sprawie przed Sądem Okręgowym (...) (sygn. akt II K 83/06) za czyny z art.298§lkk orzeczono kary pozbawienia wolności w rozmiarze kilkukrotnie niższym od kary wymierzonej oskarżonemu.

Podnosząc te zarzuty apelująca wnosiła o

I.  zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego A. K. (2) w zakresie punktu I wyroku (punkty VI i XI aktu oskarżenia) oraz w stosunku do oskarżonego M. W. (1) w zakresie punktu II wyroku (punkt V aktu oskarżenia) - poprzez wymierzenie oskarżonym znacznie łagodniejszych kar pozbawienia wolności

oraz

II.  uchylenie wyroku w pozostałej zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zarzuty podniesione w apelacji są nietrafne i to w stopniu wręcz oczywistym, a tym samym zawarte w niej wnioski nie zasługują na uwzględnienie.

Wbrew stanowisku autorki skargi apelacyjnej Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę nie dopuścił się obrazy wskazanych przepisów postępowania karnego, a poczynione przez ten Sąd ustalenia faktyczne znajdują pełne oparcie w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale dowodowym, który został poddany bardzo szczegółowej analizie i przekonująco uzasadniony, którym z przeprowadzonych dowodów i dlaczego Sąd dał wiarę, a którym i z jakich przyczyn wiarygodności odmówił.

I tak za całkowicie bezzasadny należy uznać zarzut obrazy art. 171 § 7 k.p.k. w zw. z art. 171 § 4 k.p.k., iż czynność okazania głosów zarejestrowanych na taśmach magnetofonowych nastąpiła w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi, a tym samym nie może stanowić dowodu w sprawie.

Jak zauważa sama skarżąca obowiązujące przepisy procedury karnej nie przewidują reguł jakim winna odpowiadać tego rodzaju czynność procesowa. Twierdzenie, iż w tej sytuacji należy stosować takie same zasady jakie obowiązują podczas okazania osób lub rzeczy są dowolną interpretacją apelującej i pominięciem faktu, iż czynności te w znaczący sposób różnią się między sobą, a zatem stosowanie tych samych reguł nie jest możliwe.

Podkreślenia wymaga fakt, iż osoby rozpoznające głosy na odtworzonych im nagraniach nie przypisywały ich konkretnym z imienia i nazwiska oskarżonym identyfikując jedynie zasłyszane głosy osób, z którymi miały kontakt i opisując ich role w zdarzeniach, w których uczestniczyły.

Formułowane przez nich wypowiedzi nie były w żaden sposób sugerowane, o czym świadczy chociażby fakt, iż odtwarzane im były nagrania z zapisów rozmów nie tylko tych, w których bezpośrednio uczestniczyły, ale również tych, w których nie brały udziału (świadkowie S. S., J. P., M. G.).

Powyższa okoliczność, wbrew odmiennemu poglądowi autorki apelacji, w ocenie Sądu Apelacyjnego przemawia za tym, iż omawiana czynność procesowa została przeprowadzona w sposób prawidłowy i jej wyniki nie mogą być zdyskwalifikowane, lecz stanowią pełnowartościowy dowód podlegający ocenie Sądu orzekającego.

Nie sposób również zgodzić się z zarzutem obrazy art. 7 k.p.k.

Formułowane przez skarżącą zarzuty pod adresem opinii fonoskopijnej sporządzonej przez biegłego A. K. (3) nie mogą być skuteczne, albowiem skarżąca nie wykazała, by sporządzający ją nie dysponowali wiadomościami specjalnymi niezbędnymi do jej wydania, by opinia ta była sprzeczna wewnętrznie bądź z innymi opiniami (powoływana opinia z k. 3420-3436 jest zbieżna z treścią opinii A. K.) bądź też była niepełna lub niejasna tj. nie udzielająca odpowiedzi na pytania postawione przez organ procesowy, jak też by wyrażone w niej oceny i poglądy nie zostały w sposób należyty uzasadnione.

Okoliczność, iż treść tej opinii jest sprzeczna z zeznaniami świadka A. G., nie może podważać oceny tej opinii dokonanej przez Sąd I instancji.

Podkreślić bowiem należy, co podnosi również apelująca powołując się na literaturę przedmiotu, iż w ekspertyzie fonoskopijnej wykonywanej metodą językowo-pomiarową możliwa jest kategoryczna identyfikacja pod warunkiem dostarczenia ekspertowi odpowiedniego materiału porównawczego zarówno ze względu na jego zawartość merytoryczną jak i techniczną.

W sprawie niniejszej biegły dysponował takim materiałem porównawczym i to, wobec postawy oskarżonego A. K. (2), uzyskanym w sposób bezpyłowy – tj. nagraniami na kasetach zabezpieczonych w jego mieszkaniu z prywatnych uroczystości.

Również ocena pozostałych dowodów kwestionowanych w apelacji dokonana przez Sąd I instancji nie może nasuwać żadnych zastrzeżeń w świetle zasad wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Podnoszone przez skarżącą zarzuty odnoszące się do dokonanej przez Sąd orzekający oceny zeznań świadka M. J. są nieuzasadnione.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji zarówno wyjaśnienia, jak i zeznania tego świadka Sąd Okręgowy poddał bardzo szczegółowej analizie i przekonywująco uzasadnił, które z nich i z jakich powodów uznał za wiarygodne.

I tak, dając wiarę zeznaniom tego świadka złożonym w postępowaniu przygotowawczym, zasadnie podkreśla Sąd I instancji, iż znalazły one potwierdzenie w innych dowodach przeprowadzonych w sprawie, w tym również w dowodach w pełni obiektywnych takich jak opinie z zakresu pisma, załączone do akt dokumenty, analizy bilingów telefonicznych oraz zeznaniach innych osób.

Eksponowane przez skarżącą rozbieżności w zeznaniach tego świadka odnoszące się do zarzutów postawionych A. K. (2) w pkt IV, a M. W. (1) w pkt VII aktu oskarżenia świadek ten sam wyjaśnił na rozprawie przed Sądem Rejonowym w Augustowie stwierdzając, iż początkowo nie chciał nikogo w to wciągać w związku z tym mówił, że to on, a nie M. W. kierował samochodem marki (...).

Podkreślić należy, iż zeznania M. J. w omawianym zakresie znalazły pełne potwierdzenie w zeznaniach B. O. (1).

Nie można także pominąć faktu, iż również sami oskarżeni częściowo potwierdzili zeznania M. J., przyznając się do przestępstw popełnionych z jego udziałem. M. W. – do czynu z pkt VI aktu oskarżenia, a A. K. do czynu z pkt XI aktu oskarżenia.

Nie można również uznać, jak to czyni skarżąca, iż fakt, iż w latach 2000-2001 świadek ten był osobą nadużywającą alkoholu obligował Sąd do przesłuchania go w obecności biegłego psychologa.

Sam fakt nadużywania alkoholu nie powoduje bowiem wątpliwości, o których mowa w art. 192 § 2 k.p.k., a tylko uzasadnione wątpliwości w sferach, o których traktuje wskazany przepis nakładałyby na Sąd obowiązek przesłuchania świadka w obecności takiego biegłego.

Na istnienie tego rodzaju wątpliwości nie wskazywała treść zeznań świadka, zwłaszcza, iż szereg podanych przez niego faktów znalazł potwierdzenie w innych dowodach.

Kwestionując ocenę zeznań świadka M. J. (1) w odniesieniu do czynów zarzuconych A. K. w pkt V, a M. W. (1) w pkt VI skarżąca podnosi, że za brakiem wiarygodności jego relacji w odniesieniu do tego przestępstwa przemawia fakt, iż nie można uznać, by w dobrze zorganizowanej grupie przestępczej przypadkowo spotkana osoba została dopuszczona do pilnowania uprowadzonej osoby.

Ze stanowiskiem takim nie można się zgodzić. Podnieść bowiem należy, iż M. J. (1) nie był osobą przypadkową, znał on dobrze obu oskarżonych, współuczestniczył w popełnianych przez nich przestępstwach dotyczących wyłudzenia odszkodowań za upozorowane kolizje drogowe.

To na jego nazwisko został zarejestrowany samochód F. (...), którym poruszał się A. K. (1).

Również w pełni obiektywny świadek Z. K. (2) rozpoznał K. jako osobę, która zgłosiła się do jego biura, podając się za szwagra M. J. (1) i prosiła o napisanie pozwu do Sądu o odszkodowanie.

Za wiarygodnością zeznań złożonych przez M. J. w omawianym zakresie przemawiają także trafnie podniesione przez Sąd orzekający tego rodzaju dowody, jak chociażby zeznania świadka J. J. właściciela budynku, w którym przetrzymywano pokrzywdzonego W. K., zeznania świadka M. P., jak również zapis z kamery przemysłowej ze (...) w Ł..

Okoliczność, iż pokrzywdzony nie był w stanie rozpoznać ani sprawców swojego uprowadzenia ani też miejsca, w którym był przetrzymywany wynika z faktu, że przez cały czas miał zasłonięte oczy, a zatem nie miał możliwości poczynienia tego rodzaju spostrzeżeń.

Dodatkowo ponieść należy, że z zeznań M. J. wynika, iż z drugim z mężczyzn, który pilnował przetrzymywaną na tej posesji osobę rozmawiał na temat wędkarstwa. Na tego rodzaju zainteresowanie osoby go pilnującej wskazywał również pokrzywdzony W. K..

Nie można także uznać za uzasadnione zastrzeżeń autorki apelacji, co do oceny zeznań M. J. (1) w odniesieniu do czynu zarzuconego A. K. (2) w pkt VII (uprowadzenie J. L. (1)) z tego powodu, iż nie jest możliwe, aby oskarżony ten przebywał jednocześnie w dwóch odległych od siebie miejscach.

Nie ulega bowiem wątpliwości, iż działania polegające na przyjęciu okupu i następnie przewiezieniu pokrzywdzonego do miejsca, w którym został odebrany przez A. D. i M. L. nie odbywały się równocześnie.

Z zeznań A. D. i M. L. wynika bowiem, iż po przekazaniu okupu otrzymywali dalsze wskazówki odnośnie miejsca, w które mieli się udać, polecono im też, by zatrzymali się na stacji benzynowej na czas około 0,5 godziny. Uwzględniając zatem odległość dzielącą stację benzynową w M. z miejscem przetrzymywania J. L. w S., jak również fakt, iż oskarżony A. K. dysponował samochodem, nie sposób podzielić zastrzeżeń skarżącej co do oceny zeznań świadka M. J. w omawianym zakresie.

Równie nieuzasadnione są zarzuty obrońcy oskarżonych w odniesieniu do dokonanej przez Sąd orzekający oceny zeznań świadka B. O. (1). Fakt, iż świadek ten i jego ojciec we wcześniejszym okresie pożyczali pieniądze od A. K. (2) i dług ten nie został w całości uregulowany w żaden sposób nie może dyskredytować wiarygodności jego twierdzeń, zwłaszcza, że B. O. nie kwestionował tej okoliczności. Stwierdzał również, iż właśnie to zadłużenie było powodem, że przystał na propozycję A. K. wzięcia udziału w planowanym przez niego przestępstwie.

Podkreślić również należy, iż zeznania B. O. znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadka J. J., który w postępowaniu przygotowawczym na tablicy poglądowej ze zdjęciami 75 osób rozpoznał M. W. (1) jako osobę, której wynajął dom w D..

Okoliczność, iż na rozprawie świadek ten nie rozpoznał oskarżonego M. W. nie może podważać wiarygodności jego twierdzeń ze śledztwa zwłaszcza, gdy się zważy na upływ czasu od przedmiotowych wydarzeń – prawie 7 lat.

Nie sposób również podzielić zastrzeżeń autorki apelacji pod adresem oceny kasety video ze stacji (...) w Ł.. Oceniając ten dowód stwierdzić bowiem należy, iż nagranie uwidocznione na tej kasecie jest dobrej jakości i pozwala na zidentyfikowanie figurujących na niej osób bez potrzeby zasięgnięcia dodatkowej opinii antropologicznej.

Całkowicie nieuzasadnione są także zarzuty odnoszące się do braku bezpośredniego przesłuchania na rozprawie świadków W. G. (1) i D. Ż. (1) zwłaszcza, iż skarżąca nie wykazała, by odczytanie ich zeznań bądź wyjaśnień z postępowania przygotowawczego odbyło się z naruszeniem art. 391 k.p.k. (W. G. nie mógł stawić się na rozprawie z uwagi na zły stan zdrowia, zaś D. Ż. ukrywa się przed organami wymiaru sprawiedliwości).

Reasumując stwierdzić należy, iż podniesione w apelacji zarzuty pod adresem oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji są całkowicie bezzasadne, albowiem ocena ta została dokonana w sposób zgodny z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego i w żadnym zakresie nie przekracza granic oceny swobodnej pozostając w pełni pod ochroną art. 7 k.p.k.

Również ustalenia faktyczne poczynione w oparciu o tak przeprowadzoną ocenę dowodów nie mogą nasuwać żadnych zastrzeżeń, nie wykazują bowiem błędu w rozumowaniu ani cech dowolności, zaś zawarte w apelacji zarzuty mają charakter głównie polemiczny, nie wykazując jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logiki i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd orzekający przy ocenie zgromadzonego w sprawie materiale dowodowego.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów obrazy przepisów postępowania podnieść należy, iż zarzut naruszenia zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) nie może stanowić samodzielnej podstawy odwoławczej. Przepis ten bowiem formułuje dyrektywę o charakterze ogólnym, a przedmiotem uchybień mogą być tylko konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywanie określonych czynności w określonej sytuacji procesowej.

Skutecznym zarzutem byłoby zatem wykazanie konkretnych przejawów naruszenia zasady bezstronności Sądu, czy też nie podjęcie, z pogwałceniem gwarancji procesowych, maksymalnych starań w procesie do wykrycia prawdy, a takich argumentów apelacja obrońcy oskarżonego nie zawiera.

Za całkowicie bezzasadny należy uznać zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Odnosząc się do tego zarzutu podnieść należy, iż stan nie dających się usunąć wątpliwości jest stanem niemożności poczynienia ustaleń niewątpliwych mimo wykorzystania wszystkich przewidzianych prawem metod i w tym znaczeniu jest kategorią obiektywną.

Natomiast stwierdzenie istnienia „nie dających się usunąć wątpliwości” w oparciu o subiektywne oceny i przekonanie apelującego, i to bez szczegółowego wskazania owych wątpliwości, wyłącznie w celu wsparcia tym stwierdzeniem polemiki z ustaleniami faktycznymi Sądu, a w istocie w celu wprowadzenia tej polemiki do postępowania odwoławczego nie stwarza ani stanu nie dających się wątpliwości, ani podstawy do skutecznego zarzutu apelacyjnego.

Zasady in dubio pro reo określonej w tym przepisie nie można bowiem rozumieć jako reguły swoistego uproszczonego traktowania wątpliwości.

Wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych winny być bowiem wyjaśnione i usunięte przez wszechstronną analizę całości materiału dowodowego i dopiero, gdy po wykorzystaniu wszystkich istniejących możliwości nie można ich usunąć należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego.

W rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przyjął jedynie ustalenia niewątpliwe, a wszystkie wątpliwości zdołał wyjaśnić w toku przewodu sądowego.

Również nieuzasadniony jest zarzut obrazy art. 410 k.p.k.

W tym miejscu podkreślić należy, iż naruszenie wskazanej wyżej normy może polegać jedynie na pominięciu jakiejś okoliczności ujawnionej w toku rozprawy, bądź też na oparciu ustaleń faktycznych na okoliczności w jej toku nieujawnionej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 09 września
1997 r. Prok i Prawo 1997.110/12).

Nie można zatem zarzutu obrazy tego przepisu opierać na tym, iż pewne dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeśli zostały one rozważone i ocenione przez Sąd orzekający w sposób określony w art. 7 k.p.k., a taka sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Za całkowicie nieuzasadniony należy także uznać zarzut obrazy art. 424 § 1 k.p.k. Wbrew stanowisku skarżącej rozumowanie Sądu Okręgowego zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odpowiada w pełni warunkom określonym w tym przepisie.

Sąd ten po przeprowadzeniu szczegółowej analizy wszystkich przeprowadzonych dowodów wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.

Odnośnie obrazy art. 366 k.p.k. i 167 k.p.k. odnoszących się do M. J. (1) Sąd Apelacyjny wypowiedział się we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, dokonując kontroli oceny zeznań tego świadka przeprowadzonej przez Sąd orzekający.

Reasumując stwierdzić należy, że wszystkie zarzuty podniesione w apelacji tak w zakresie naruszeń prawa procesowego jak i błędu w ustaleniach faktycznych należy uznać za nietrafne a tym samym wnioski o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, co do A. K. (2) w odniesieniu do czynów zarzuconych mu w pkt II, IV, V, VII, VIII, IX i XII, zaś M. W. (1) co do czynów opisanych w pkt VI, VII i VIII aktu oskarżenia należało uznać za całkowicie nieuzasadnione.

Mając na uwadze treść art. 447 § 1 k.p.k., iż apelacje kwestionujące winę uważa się za zwrócone przeciwko całości wyroku, jak również podnoszone przez skarżącą zarzuty oparte na treści art. 438 pkt 4 k.p.k. w odniesieniu do czynów zarzuconych A. K. (2) w pkt VI i XI aktu oskarżenia , a M. W. (1) w pkt V aktu oskarżenia Sąd Apelacyjny zobowiązany był do kontroli orzeczonych wobec oskarżonych kar tak za przypisane im czyny jednostkowe, jak i kar łącznych.

W ocenie Sądu II instancji Sąd Okręgowy orzekając kary wobec oskarżonych prawidłowo rozważył wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary w aspekcie dyrektyw wymienionych w art. 53 k.k. jak również okoliczności mające wpływ na wymiar kary łącznej.

Jak wynika z części motywacyjnej zaskarżonego wyroku odnoszącej się do wymiaru kar zasadnie podnosi Sąd orzekający, iż stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonych zwłaszcza tych, które polegały na uprowadzeniu osób dla okupu był bardzo wysoki, czyny te zostały dokonane w ramach działania w zorganizowanej grupie przestępczej, a motywem działania obu oskarżonych było osiągnięcie korzyści majątkowej.

Sąd ten uwzględnił również w należyty sposób warunki i właściwości osobiste sprawców oraz tryb życia zarówno przed, jak i po popełnieniu przestępstwa.

Różnicując kary wobec oskarżonych za poszczególne czyny zasadnie zwraca uwagę Sąd I instancji na ich role w dokonanych przestępstwach podkreślając, iż rola A. K. (2) była bardziej znacząca, niż M. W. (1), a w przypadku przestępstw polegających na wyłudzaniu odszkodowań za pozorowane kolizje drogowe – wręcz inspirująca i decyzyjna.

Podnoszone w apelacji obrońcy oskarżonych argumenty, którymi uzasadnia on konieczność obniżenia kar orzeczonych wobec A. K. za czyny z pkt VI i XI aktu oskarżenia a wobec M. W. (1) z pkt V aktu oskarżenia – tj. fakt, iż osoby współdziałające z nimi w popełnieniu tych przestępstw zostały skazane na niższe kary pozbawienia wolności nie mogą być uznane za uzasadnione.

Podkreślić bowiem należy, iż zgodnie z treścią art. 53 § 1 i 2 k.k. wpływ na wymiar kary ma szereg okoliczności i okoliczności te uwzględnia się w odniesieniu do osoby, której dotyczą (art. 55 k.k.).

W tym miejscu przypomnieć należy, że z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wtedy, gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar, można stwierdzić, iż zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych (wyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1973 r. w sprawie III Kr 254/73 OSNPG 3-4/1974, wyrok Sądu Najwyższego z 02 lutego 1995 r. w sprawie sygn. II KRN 198/94 – OSN Prok. i Pr. 6/1995 poz. 18).

Nie chodzi zatem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę zasadniczą powodującą, iż kara wymierzona razi swą surowością bądź łagodnością.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego kary jednostkowe wymierzone oskarżonym nie noszą tego rodzaju cech.

Orzekając wobec oskarżonych kary łączne na zasadzie asperacji Sąd Okręgowy w należyty sposób uwzględnił związki przedmiotowe i podmiotowe jak i czasowe zachodzące między przypisanymi im przestępstwami, jak również ilość przypisanych im czynów przestępczych, ich charakter jak i wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary.

W ocenie Sądu II instancji kary orzeczone wobec oskarżonych należy uznać za w pełni adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości dokonanych przez nich przestępstw, stopnia ich zawinienia, właściwości i warunków osobistych, w należyty też sposób realizujące ustawowe cele kary tak w zakresie odziaływania na sprawcę, jak i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Orzeczenie nawiązki od A. K. (2) na rzecz pokrzywdzonego J. S. (1) znajduje pełne oparcie w art. 46 § 2 k.k., zaś kwota tej nawiązki jest adekwatna do poniesionych przez niego krzywd.

Z omówionych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.