Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2013 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Urszuli Piwowarczyk - Strugały

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2013 roku

sprawy M. C.

o odszkodowanie i zadośćuczynienie za tymczasowe aresztowanie

z powodu apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 22 maja 2013 r. sygn. akt III Ko 25/13

I.  uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. O. 180 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wnioskodawcy M. C. w postępowaniu odwoławczym oraz 41,40 zł tytułem zwrotu podatku VAT.

UZASADNIENIE

W toku śledztwa 2Ds.1068/07 Prokuratury Rejonowej w Legnicy w dniu 19 października 2007r. został zatrzymany jako podejrzany M. C., któremu przedstawiono szereg zarzutów popełnienia przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i wobec którego prokurator wystąpił z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 21 października 2009r. sygn. VII Kp-165/07 podejrzany M. C. został tymczasowo aresztowany na okres trzech miesięcy, jednak faktycznie wspomniany środek zapobiegawczy stosowano łącznie przez okres 2 miesięcy i 20 dni, czyli do dnia 8 stycznia 2008r., gdyż tymczasowe aresztowanie uchylono postanowieniem Prokuratora Okręgowego w Legnicy z dnia 4 stycznia 2008r. sygn. VDs.42/07/S.

Wspomniane śledztwo w dniu 3 października 2008r. zostało przejęte przez Prokuratora Apelacyjnego we W. i było prowadzone pod sygnaturą Ap VDs.24/09 (poprzednia sygnatura PR-IV-XI Ds. 22/08).

W dniu 2 kwietnia 2009r. podejrzany M. C. został ponownie zatrzymany po zarzutem popełnienia przestępstw z art. 197 § 1 i 3 k.k. na szkodę E. L. i postanowieniem Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 5 kwietnia 2009r. sygn. VII Kp-52/09 został tymczasowo aresztowany. Sprawę tę także przejął do prowadzenia Prokurator Apelacyjny we W. w dniu 28 kwietnia 2009r. i została objęta śledztwem o sygnaturze akt Ap VDs.24/09 (k. 255 akt Ap VDs.35/10 Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu).

W toku wspomnianego postępowania M. C. zarzucono następujące przestępstwa: z art. 197 § 1 i 3 k.k.; z art. 197 § 1 k.k.; z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.; z art. 207 § 1 k.k., art. 157 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k.; z art. 18 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. i art.,. 234 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.; z art. 288 § 1 k.k. i art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k.; z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz dwukrotnie z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k..

Następnie stosowanie wspomnianego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania przedłużono wobec podejrzanego M. C. postanowieniami Sądu Okręgowego w Legnicy:

⚫

z dnia 22 maja 2009r. sygn. III Kp – 130/09;

⚫

z dnia 28 sierpnia 2009r. sygn. III Kp – 186/09;

⚫

z dnia 27 listopada 2009r. sygn. III Kp – 257/09, zmienionym postanowieniem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 grudnia 2009r. sygn. akt II AKz – 647/09 poprzez uznanie, że tymczasowe aresztowanie powinno być liczone łącznie od jego zastosowania od dnia 19 października 2007r. do dnia 8 stycznia 2008r., a następnie od dnia 2 kwietnia 2009r..

Konsekwencją tego ostatniego orzeczenia było także uznanie, że do dalszego stosowania tymczasowego jest właściwy Sąd Apelacyjny, zgodnie z przepisem art. 263 § 4 k.p.k., gdyż upłynął okres wskazany w art. 263 § 2 k.p.k.. Następnie w dniu 11 stycznia 2010r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu przedłużył tymczasowe aresztowanie wobec M. C. tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy, tj. do dnia 12 kwietnia 2010r. Postanowienie to zostało utrzymane w mocy orzeczeniem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11 lutego 2010r. sygn. II AKz – 63/10.

Postanowieniem Prokuratora Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu z dnia 19 marca 2010r. zastosowany wobec podejrzanego M. C. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania uchylono i tego samego dnia został on zwolniony z Aresztu Śledczego w J. (k. 1641-1642 akt Ap VDs.35/10 Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu).

Postanowieniem Prokuratora Apelacyjnego we W. z dnia 2 sierpnia 2010r. wyłączono ze śledztwa Ap VDs. 24/09 materiały m.in. przeciwko podejrzanemu M. C. w części stawianych mu następujących zarzutów o to, że:

1)  w nocy z 1 na 2 kwietnia 2009r. w L. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. T., dokonał zgwałcenia E. L. w ten sposób, że używając przemocy i wykorzystując stan nietrzeźwości pokrzywdzonej doprowadził ją do obcowania płciowego, tj. o przestępstwo z art. 197 § 1 i § 3 k.k.;

2)  w dniu 2 kwietnia 2009 r. w P. używając przemocy groźby bezprawnej wobec E. L. doprowadził ją do obcowania płciowego, tj. o przestępstwo z art. 197 §1 k.k.;

3)  w nocy z 1 na 2 kwietnia 2009r. w L. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. T. i innymi osobami używając przemocy w postaci chwytania za włosy i przywodzenia siłą głowy do przyrodzenia, bicia po twarzy oraz grożąc zabiciem lub wywiezieniem do zagranicznego domu publicznego doprowadził K. K. do obcowania płciowego w formie stosunku oralnego, w trakcie którego wsadzał swojego członka w usta pokrzywdzonej, tj. o przestępstwo z art. 197 § 1 i § 3 k.k.;

4)  w nocy z 1 na 2 kwietnia 2009r. w L. przy ul. (...), działając wspólnie i porozumieniu z P. T. innymi osobami uniemożliwiając ucieczkę K. K. z pomieszczenia, chwytanie za jej ręce, wykręcanie ich i szarpanie, ściąganie na siłę ubrania, oraz rzucenie na łóżko doprowadził wyżej wymienioną do obcowania płciowego z P. T., w trakcie którego ten ostatni, bez zabezpieczenia, wkładał pokrzywdzonej swojego członka do pochwy, pomimo jej oporu w postaci odpychania rękami, tj. o przestępstwo z art. 197 § 1 i § 3 k.k.;

5)  w nocy z 1 na 2 kwietnia 2009r. w L. przy ul. (...), groził K. K. pozbawieniem życia członków jej rodziny w celu zmuszenia jej do zaniechania ujawnienia dokonanych na niej wówczas gwałtów, tj. o przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. (k. 1766-1775 akt Ap VDs.35/10 Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu).

Wyłączone materiały zostały zarejestrowane jako odrębne śledztwo pod sygnaturą Ap VDs. 35/10 i postanowieniem Prokuratora Apelacyjnego we W. z dnia 19 listopada 2010r. umorzono wspomniane śledztwo przeciwko M. C. wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu. Postanowienie uprawomocniło się dnia 15 grudnia 2010r. (k. 7-49 oraz k. 1798-1831 akt Ap VDs.35/10 Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu).

Odpis postanowienia o umorzeniu śledztwa w imieniu M. C. odebrała jego matka w dniu 26 listopada 2010r. (k. 1833 akt Ap VDs.35/10 Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu). Oprócz tego, pismem z dnia 23 lutego 2012r. M. C. zwrócił się do Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu o doręczenie mu postanowienia o umorzeniu śledztwa, wskazując, że jest mu ono „ niezbędne w chwili obecnej”. Postanowienie to doręczono mu osobiście w dniu 24 lutego 2012r. (k. 1850 akt Ap VDs.35/10 Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu).

Tymczasem, w zasadniczym wątku śledztwo Ap VDs.24/09 przeciwko M. C. zostało zakończone wniesieniem aktu oskarżenia przez Prokuratora Apelacyjnego we W. do Sądu Okręgowego w Legnicy. Obecnie sprawa ta toczy się przed Sądem Rejonowym w Legnicy pod sygnaturą akt II K – 456/13 (akt oskarżenia k. 187-216).

We wniesionym akcie oskarżenia Prokurator Apelacyjny we W. wskazał niepoprawnie, że w sprawie tej M. C. był tymczasowo aresztowany jedynie od dnia 19 października 2007r. do dnia 8 stycznia 2008r.. Faktycznie jednak, po połączeniu śledztwa w dniu 28 kwietnia 2009r. do chwili uchylenia tymczasowego w dniu 19 marca 2010r. postępowanie toczyło się łącznie co do wszystkich zarzutów stawianych M. C..

W dniu 4 września 2012r. M. C. złożył drogą pocztową do Sądu Okręgowego we Wrocławiu, Wydział I Cywilny pozew o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie w okresie od 2 kwietnia 2009r. doi dnia 19 marca 2010r.. Domagał się zasądzenia łącznie 900.000 złotych, w tym kwoty 500.000 złotych z tytułu zadośćuczynienia oraz kwoty 400.000 złotych tytułem odszkodowania (k. 4-6). W uzasadnieniu wniosku M. C. podniósł, że na skutek stosowania względem niego tymczasowego aresztowania zmuszony był opuścić L., by poszukiwać pracy w innych miejscowościach. Wskazał również na rozmiar doznanych wówczas krzywd związanych z pozbawieniem wolności przez 11 miesięcy i 17 dni. Postanowieniem z dnia 21 września 2012r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział I Cywilny stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze, Wydziałowi III Karnemu.

Wyrokiem z dnia 22 maja 2013r. sygn. akt III Ko – 25/13 Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze oddalił wniosek M. C. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie, a nadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. O. 120 zł oraz dalsze 27, 60 zł z tytułu podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu. Kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa.

W uzasadnieniu swojego orzeczenia Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze podniósł, że na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku w dniu 22 maja 2013r. prokurator skutecznie i zasadnie podniósł zarzut przedawnienia roszczenia złożonego przez M. C. (k. 128), gdyż swoje roszczenia zgłosił po upływie rocznego okresu wskazanego w art. 555 k.p.k. Przepis ten stanowi, że wspomniane roszczenia przedawniają się po upływie roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia dającego podstawę do odszkodowania i zadośćuczynienia, w wypadku tymczasowego aresztowania – od daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, w razie zaś zatrzymania – od daty zwolnienia.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze stwierdził, że wydane w sprawie postanowienie o umorzeniu postępowania wobec wnioskodawcy M. C. było orzeczeniem kończącym sprawę i to od daty jego prawomocności biegł roczny termin do złożenia wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie. Postanowienie Prokuratora Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu z dnia 19 listopada 2010r. o umorzeniu postępowania przeciwko M. C. uprawomocniło się dnia 15 grudnia 2010r., a wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie został nadany w Urzędzie Pocztowym w L. w dniu 4 września 2012r., a więc 1 rok, 8 miesięcy i 20 dni po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu (k. 146, 147-149).

Powyższy wyrok zaskarżył w całości na korzyść wnioskodawcy M. C. jego pełnomocnik z urzędu adw. W. O. .

Powołując się na prze[pisy art. 425 § 1 k.p.k., art. 444 k.p.k., art. 438 § 1 i 2 k.p.k., art. 437 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 452 § 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1)  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania (art. 167 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k.) przez zaniechanie przeprowadzenia dowodu zmierzającego do ustalenia rzeczywistej daty wystąpienia wnioskodawcy o odszkodowanie i zadośćuczynienie;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że powyższy wniosek złożony został w dniu 4 września 2012r., podczas gdy o to samo roszczenie z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie w okresie od dnia 2 kwietnia 2009r. do dnia 19 marca 2010r. toczy się równolegle postępowanie przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu o sygn. akt III Ko – 38/13, w której to sprawie M. C. złożył wniosek przed datą 4 września 2012r..

Pełnomocnik wnioskodawcy złożył wniosek dowodowy o ujawnienia akt sprawy III Ko – 38/13 Sądu Okręgowego we Wrocławiu, a merytorycznie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W toku postępowania odwoławczego ujawniono wspomniane akta sprawy III Ko – 38/13 Sądu Okręgowego we Wrocławiu ustalając na ich podstawie, że wnioskodawca M. C. złożył w dniu 22 maja 2012r. do administracji Aresztu Śledczego we W. „pozew o odszkodowanie i zadośćuczynienie” za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie w okresie od dnia 2 kwietnia 2009r. do dnia 19 marca 2010r. (k. 2-4, 5 akt III Ko – 38/13 Sądu Okręgowego we Wrocławiu).

Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2013r., sygn. akt III Ko – 38/13 Sąd Okręgowy we Wrocławiu zawiesił postępowanie w tej sprawie do czasu zakończenia postępowania toczącego się przeciwko M. C. przed Sadem Rejonowym w Legnicy w sprawie o sygn. II K – 102/13 (obecnie sprawa nosi sygnaturę II K – 456/13), gdyż rozstrzygnięcie we wspomnianej sprawie ma znaczenie dla ewentualnego ustalenia rozmiarów szkody i krzywdy za niesłuszne tymczasowe aresztowanie, zważywszy na możliwość dokonania zaliczeń okresów tymczasowego aresztowania w trybie art. 63 § 1 k.k. oraz art. 417 k.p.k..

Stanowisko to podzielił Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, który postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2013r. sygn. akt II AKz – 215/13 nie uwzględnił zażalenia wnioskodawcy M. C. w przedmiocie zawieszenia postępowania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

I. Apelacja wniesiona przez pełnomocnika z urzędu wnioskodawcy M. C. okazała się w pełni zasadna, gdyż skutecznie zakwestionowała zasadnicze ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze co do daty złożenia przez wnioskodawcę roszczeń z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie w okresie od dnia 2 kwietnia 2009r. do dnia 19 marca 2010r..

Po pierwsze, wspomniany wniosek został złożony przez M. C. nie w dniu 4 września 2012r. jak to ustalił Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze, lecz kilka miesięcy wcześniej, bo w dniu 22 maja 2012r. w sprawie ostatecznie zarejestrowanej w Sądzie Okręgowym we Wrocławiu pod sygn. akt III Ko – 38/13.

Wspomniana okoliczność podważa ustalenia o przekroczeniu terminu do zgłoszenia roszczeń, o którym mowa w art. 555 k.p.k., aż o 8 miesięcy i 20 dni, a co za tym idzie nakazuje na nowo ocenę czy zasady współżycia społecznego nie sprzeciwiają się uwzględnieniu zarzutu przedawnienia. Rozpoznając wspomniany zarzut przedawnienia należy mieć na uwadze następujące okoliczności:

1)  odpis postanowienia o umorzeniu śledztwa Ap VDs.35/10 Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu w imieniu M. C. odebrała jego matka w dniu 26 listopada 2010r. (k. 1833 tychże akt). Zachodzi zatem pytanie kiedy faktycznie sam wnioskodawca zapoznał się z tym orzeczeniem;

2)  pismem z dnia 23 lutego 2012r. M. C. zwrócił się do Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu o doręczenie mu postanowienia o umorzeniu śledztwa, wskazując, że jest mu ono „ niezbędne w chwili obecnej”. Postanowienie to doręczono mu osobiście w dniu 24 lutego 2012r. (k. 1850 akt Ap VDs.35/10 Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu);

3)  wnioskodawca M. C. złożył w dniu 22 maja 2012r. do administracji Aresztu Śledczego we W. „pozew o odszkodowanie i zadośćuczynienie” za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie w okresie od dnia 2 kwietnia 2009r. do dnia 19 marca 2010r. (k. 2-4, 5 akt III Ko – 38/13 Sądu Okręgowego we Wrocławiu).

Po wtóre, wobec treści zeznań wnioskodawcy złożonych na rozprawie głównej, jakoby to prokurator prowadzący śledztwo pouczył go wadliwie o terminie do zgłoszenia roszczeń o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie, wydaje się celowe poczynienie ustaleń w tym kierunku.

Analiza akt śledztwa Ap VDs.35/10 Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu, a w szczególności licznych pism procesowych, wniosków i skarg M. C. wskazuje dobitnie, że nie rezygnuje z dochodzenia własnych praw. Byłoby także mało prawdopodobne, by zrezygnował z roszczeń o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie.

Wydaje się zatem celowe ustalenie czy w aktach obecnie rozpoznawanej przez Sąd Rejonowy w Legnicy sprawy przeciwko M. C. o sygn. akt II K – 456/13 znajdują się jakiekolwiek pisma wnioskodawcy z żądaniem odszkodowania i zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie. Ponadto, Sąd Okręgowy całkowicie gołosłownie odrzucił zeznania wnioskodawcy o wadliwym pouczeniu przez prokuratora prowadzącego śledztwo o terminie do zgłoszenia swoich roszczeń, choć nic nie stało na przeszkodzie, by przesłuchać na tę okoliczność wspomnianego prokuratora. Należy bowiem pamiętać, że zgodnie z art. 16 § 1 i 2 k.p.k. brak pouczenia lub mylne pouczenie uczestnika postępowania o ciążących na nim obowiązkach i przysługujących im uprawnieniach nie może wywoływać dla niego ujemnych skutków procesowych.

Mając powyższe na uwadze, należało uwzględnić zarzuty apelacji pełnomocnika z urzędu wnioskodawcy i uchylić zaskarżony wyrok oraz przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze.

II. Podczas ponownego postępowania należy mieć na uwadze to, że o te same roszczenia wnioskodawcy zawisła także sprawa przed Sadem Okręgowym we Wrocławiu pod sygn. akt III Ko – 38/13, w której wnioskodawca M. C. złożył w dniu 22 maja 2012r. do administracji Aresztu Śledczego we W. „pozew o odszkodowanie i zadośćuczynienie” za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie w okresie od dnia 2 kwietnia 2009r. do dnia 19 marca 2010r. (k. 2-4, 5 akt III Ko – 38/13 Sądu Okręgowego we Wrocławiu).

Niewątpliwie zasadne jest także wydane przez ten Sąd postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2013r., sygn. akt III Ko – 38/13 o zawieszeniu postępowania w tej sprawie do czasu zakończenia postępowania toczącego się przeciwko M. C. przed Sadem Rejonowym w Legnicy w sprawie o sygn. II K – 102/13 (obecnie sprawa nosi sygnaturę II K – 456/13), gdyż rozstrzygnięcie we wspomnianej sprawie ma znaczenie dla ewentualnego ustalenia rozmiarów szkody i krzywdy za niesłuszne tymczasowe aresztowanie, zważywszy na możliwość dokonania zaliczeń okresów tymczasowego aresztowania w trybie art. 63 § 1 k.k. oraz art. 417 k.p.k..

Stanowisko to podzielił Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, który postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2013r. sygn. akt II AKz – 215/13 nie uwzględnił zażalenia wnioskodawcy M. C. w przedmiocie zawieszenia postępowania.

Jak już zasygnalizowano we wcześniejszym fragmencie uzasadnienia, w zasadniczym wątku śledztwo Ap VDs.24/09 przeciwko M. C. zostało zakończone wniesieniem aktu oskarżenia przez Prokuratora Apelacyjnego we W. do Sądu Okręgowego w Legnicy. Obecnie sprawa ta toczy się przed Sądem Rejonowym w Legnicy pod sygnaturą akt II K – 456/13 (akt oskarżenia k. 187-216).

We wniesionym akcie oskarżenia Prokurator Apelacyjny we W. wskazał niepoprawnie, że w sprawie tej M. C. był tymczasowo aresztowany jedynie od dnia 19 października 2007r. do dnia 8 stycznia 2008r.. Faktycznie jednak, po połączeniu śledztwa w dniu 28 kwietnia 2009r. do chwili uchylenia tymczasowego w dniu 19 marca 2010r. postępowanie toczyło się łącznie co do wszystkich zarzutów stawianych M. C..

Niewątpliwie daje to podstawę do zaliczenia okresu stosowania najsurowszego ze środków zapobiegawczych na poczet ewentualnych kar w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Legnicy pod sygnaturą akt II K – 456/13, w oparciu o przepisy art. 63 § 1 k.k. albo art. 417 k.p.k..

Z tych przyczyn wydaje się celowe połączenie obu postępowań i prowadzenie ich przez Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze, z tym, że do czasu zakończenia sprawy II K – 456/13 Sądu Rejonowego w Legnicy zasadne jest zawieszenie postępowania w oparciu o przepis art. 22 § 1 k.p.k..

III. Podstawę zasądzenia od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. O. wynagrodzenia tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy w postępowaniu odwoławczym oraz tytułem podatku VAT stanowiły przepisy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002r., Nr 123, poz. 1058 z późniejszymi zmianami) oraz § 14 ust. 6 oraz § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późniejszymi zmianami).