Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Mrozik - Sztykiel /spr/

Sędziowie: SSA Mirosława Strzelecka

SSA Adam Wrzosek

Protokolant: sekr.sąd. Kazimiera Zbysińska

przy udziale prokuratora Danuty Drösler

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2013 r.

sprawy M. K.

oskarżonego z art. 252 § 1 kk w zb. z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, z art. 263 § 2 kk, z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego W. P. w. W.

z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. V K 139/12

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. uchyla orzeczenie o karze łącznej;

2. uznaje, iż czyny przypisane oskarżonemu M. K. w punkcie I zaskarżonego wyroku w ramach zarzutu I aktu oskarżenia stanowią jeden czyn wyczerpujący dyspozycję wyłącznie art. 252 § 1 kk i na mocy art. 252 § 4 kk w zw. z art. 17 § 1 pkt 4 kpk postępowanie w tym zakresie umarza obciążając kosztami postępowania Skarb Państwa;

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk odnośnie czynu II i III orzeka wobec oskarżonego karę łączną 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której z mocy art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 2 listopada 2011 r. do dnia 2 maja 2012 r;

IV. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120zł. tytułem opłaty za obie instancje, zwalniając go od ponoszenia pozostałych wydatków w sprawie, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. K. został oskarżony o to, że:

I.  W okresie od 26 października 2011 roku do 29 października 2011 roku
w W., przy ul. (...) i w m-ci S., działając wspólnie i w porozumieniu z co najmniej trzema nieustalonymi mężczyznami, w celu zmuszenia T. B. do zwrotu pieniędzy w kwocie 10 000 zł, przemocą polegającą na szarpaniu i biciu, wziął zakładnika w osobie M. B. (1), którego wepchnął do samochodu marki V. (...) nr rej. (...) i wywiózł do miejscowości (...), gm. G., gdzie grożąc mu pozbawieniem życia lub uszkodzeniem ciała przetrzymywał w okresie od 26 października 2011 r. do 29 października 2011 r. w wolnostojącym domu na ww. posesji, skrępowanego taśmą samoprzylepną i umieszczonego w szafie, czym usiłował doprowadzić T. B. do zwrotu należności
w wyżej podanej kwocie, jednocześnie grożąc mu pozbawieniem życia lub uszkodzeniem ciała siostrzeńca M. B. (1)
w przypadku odmowy wykonania żądania,

tj. o przestępstwo z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw.
z art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II.  W dniu 02 listopada 2011 roku w W. przy ulicy (...) posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu gazowego (...) model S. 99 kaliber 9 mm P.A. nr (...) produkcji tureckiej,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.

III.  W dniu 02 listopada 2011 roku w W. przy ulicy (...) posiadał wbrew przepisom ustawy środek odurzający w postaci suszu roślin konopi w ilości 0,46 grama netto,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Okręgowy W. P. w. W. wyrokiem z dnia
10 kwietnia 2013 r. sygn. V K 139/12 orzekł.

I.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu M. K. w pkt. I uznał go za winnego tego, że w okresie od 26 października do 29 października 2011 r. w W. oraz
w S. gm. G., działając z innymi nieustalonymi osobami wziął i przetrzymywał zakładnika w osobie M. B. (1), w celu zmuszenia T. B. do zwrotu kwoty 10.000 zł tj. czynu z art. 252 § 1 k.k. i na zasadzie art. 252 § 4 k.k., wobec odstąpienia od zamiaru wymuszenia i zwolnienia w dniu 29 października 2011 r. M. B. (1) w zw. z art. 17 § 1 p. 4 k.p.k. postępowanie w powyższym zakresie umorzył, kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa, a nadto,
w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu M. K. w pkt. I uznał go za winnego tego, że w dniach 26-29 października 2011 r. w W. oraz S. gm. G., działając wspólnie z trzema nieustalonymi mężczyznami stosował, groźby bezprawne oraz przemoc wobec M. B. (1) polegającą na szarpaniu i biciu po całym ciele, w celu wymuszenia na T. B. zwrotu wierzytelności w kwocie 10.000 zł, tj. czynu z art. 191 § 1 i § 2 k.k. i za to, z mocy art. 191
§ 2 k.k. wymierzył karę 4 lat pozbawienia wolności.

II.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu M. K. w pkt. II uznał go za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie czasu do dnia 2 listopada 2011 r. w W. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu gazowego (...) model S. 99 kal. 9 mm P.A. nr (...) produkcji tureckiej tj. czynu z art. 263 § 2 k.k. i za to, z mocy art. 263 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

III.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu M. K. w pkt. III uznał go za winnego tego, że w dniu
2 listopada 2011 r. w W., posiadał wbrew przepisom ustawy środek odurzający w postaci suszu roślin konopi innych niż włókniste w ilości 0,46 grama netto tj. czynu z art. 62 ust. 1 ustawy
z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to, z mocy art. 62 ust. 1 w/w ustawy wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.

IV.  Na zasadzie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu M. K. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności.

V.  Na zasadzie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 2 listopada 2011 r. do dnia 18 lipca 2012 r.

VI.  Na zasadzie art. 44 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa, przez przekazanie do Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Głównej Policji dowodu rzeczowego opisanego w pkt. 23 wykazu dowodów rzeczowych na karcie 1083 akt.

VII.  Na zasadzie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek, na rzecz Skarbu Państwa, przez zniszczenie, dowodów rzeczowych opisanych w pkt. 47 wykazu dowodów rzeczowych na karcie 1085 akt, oraz w pkt. 17, 18, 19, 20 wykazu dowodów na karcie 1083 akt.

VIII.  Na zasadzie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił: T. B. dowód rzeczowy opisany w pkt. 1 wykazu na karcie 1082 akt; S. K. dowody rzeczowe opisane w pkt. 2 wykazu na karcie 1082 oraz w pkt. 16 wykazu na karcie 1083; M. B. (1) dowody rzeczowe opisane w pkt. 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, wykazu dowodów na karcie 1082-1083 akt. S. S. (2) dowody rzeczowe opisane w pkt. 21, 22, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, wykazu dowodów na kartach 1083-1084 akt; M. K. dowody rzeczowe opisane w pkt. 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 40, 41, 42, 43, 44, 45, 46, 48,49, 50,51, 52, 53, 54, 55, 56, 57, 58 i 59 wykazu dowodów na kartach 1084-1086.

IX.  Zasądził od oskarżonego M. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 zł (czterysta złotych) tytułem opłaty, zaś zwolnił od obowiązku uiszczania pozostałych kosztów postępowania w sprawie przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości. Apelacja zarzuca wyrokowi:

1.  obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 191 § 2 k.k. poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy pokrzywdzony, czyli M. B. (1) nie był osobą zdolną do spełnienia świadczenia w postaci zwrotu pieniędzy w kwocie 10.000,00 zł, a nadto wierzytelność oskarżonego nie podlegała ochronie cywilnoprawnej jako związana
z handlem narkotykami,

2.  obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 191 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy czyn przypisany oskarżonemu
w punkcie I sentencji wyroku wyczerpuje znamiona czynu zabronionego penalizowanego w tym przepisie,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że oskarżony dopuścił się czynu przypisanego w punkcie II sentencji wyroku w sytuacji, gdy z materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego wynika, iż działał on w błędzie co do okoliczności stanowiącej jego znamię będąc przekonanym, że broń którą zakupił była bronią nie wymagającą posiadania zezwolenia,

4.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść,
a mianowicie art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. polegającą na nieustaleniu, czy broń w postaci pistoletu gazowego (...) model S. 99 kaliber 9 mm P. A. nr (...) produkcji tureckiej jest oferowana do sprzedaży jako broń do posiadania której na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie jest wymagane zezwolenie, mimo iż jako taką kupił ją oskarżony,

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że społeczna szkodliwość czynu polegającego na posiadaniu przez oskarżonego środka odurzającego w postaci suszu roślin konopi innych niż włókniste w ilości 0,46 grama netto jest wyższa niż znikoma
w sytuacji, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że ilość ta stanowiła jedną porcję środka odurzającego, a oskarżony miał zamiar sam ją użyć,

6.  jednocześnie z daleko posuniętej ostrożności procesowej zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary za czyn z punktu I sentencji wyroku z górnej granicy ustawowego zagrożenia mimo, iż zachowanie oskarżonego nie cechowało się szczególnym nasileniem gróźb wobec pokrzywdzonego, a oskarżony sam odstąpił od realizacji tychże gróźb.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1.  zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
w punkcie I sentencji wyroku i zakwalifikowanie tegoż czynu jako wyczerpującego znamiona czynu zabronionego penalizowanego w art. 191 § 1 k.k.,

2.  uniewinnienie oskarżonego od czynu zarzuconego mu w punkcie II aktu oskarżenia,

3.  umorzenie postępowania w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie III sentencji wyroku, ewentualnie zakwalifikowanie tego czynu jako przypadku mniejszej wagi określonego w art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

4.  wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,

5.  w przypadku wymierzenia oskarżonemu kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, zaliczenie oskarżonemu na poczet orzeczonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca zmodyfikował zarzut I apelacji i jej wniosek w ten sposób, że w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia wnosił o uznanie, że czyn oskarżonego stanowi przestępstwo z art. 252 § 1 k.k. i w związku z § 4 tego przepisu umorzenie postępowania.

Prokurator wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że czyn zarzucony oskarżonemu w pkt I stanowi przestępstwo z art. 252 § 1 k.k. i w związku z zastosowaniem § 4 tego przepisu umorzenie postępowania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja częściowo jest zasadna.

Odnośnie czynu I zarzucanego oskarżonemu M. K. skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych dotyczących przebiegu inkryminowanego zdarzenia, a i Sąd odwoławczy nie znalazł ku temu podstaw. Prawidłowo więc Sąd Okręgowy ustalił, że oskarżony M. K. zatrzymał przypadkowo spotkanego M. B. (2) i przetrzymywał go jako zakładnika w okresie 26-29 października 2011 r. w celu zmuszenia jego wuja T. B. do zwrotu kwoty 10000zł. Ta kwota pieniędzy została wcześniej w dniu 26 października 2011r. przekazana T. B. przez oskarżonego w związku z umówionym zakupem marihuany. T. B. nie przekazał oskarżonemu marihuany, dlatego oskarżony podjął opisane działania, aby uzyskać zwrot przekazanej na narkotyk kwoty 10000zł. Jednocześnie oskarżony usiłował nawiązać kontakt z T. B. osobiście i za pośrednictwem innych osób żądając zwrotu pieniędzy. Podejmowane działania nie przyniosły pozytywnego rezultatu, a gdy oskarżony dowiedział się, że szukają go policjanci zwrócił się z prośbą do swojego brata, aby ze wskazanego miejsca uwolnił M. B. (2), co ten wykonał.

Na wstępie mimo braku zarzutu apelacji naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 11 § 1 i 2 kk, koniecznym jest ustosunkowanie się – bez względu na to czy zasadna jest kumulatywna kwalifikacja również z art. 191 § 1 i 2 kk – do wyrażonego w zaskarżonym wyroku w tej części stanowiska.

Czyn zarzucany oskarżonemu prokurator zakwalifikował z art. 252 § 1 kk w zb. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Sąd Okręgowy, że oskarżony w ramach zarzucanego czynu popełnił dwa przestępstwa – czyn z art. 252 § 1 kk, do którego zastosowano § 4 tegoż przepisu oraz czyn z art. 191 § 1 i 2 kk, za który wymierzono oskarżonemu karę 4 lat pozbawienia wolności.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż odnośnie czynu I przypisanego oskarżonemu Sąd I instancji uznał za zasadne zastosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu z art. 252 § 1 kk w zb. z art. 191
§ 1 i § 2 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. Ponieważ odnośnie czynu z art. 252 § 1 kk należało zastosować § 4 tego przepisu, to zdaniem tegoż Sądu „pozostała odpowiedzialność sprawcy za czyn, którego znamiona także jego zachowanie wyczerpało” (str.23 uzas.), tj. za czyn z art. 191 § 1 i 2 kk.

Już z opisu czynu zarzucanego oskarżonemu, a także z poczynionych przez Sąd orzekający w pierwszej instancji ustaleń faktycznych wynika, że przystępując do zatrzymania, a następnie pozbawienia wolności pokrzywdzonego M. B. (2) oskarżony miał na celu odzyskanie od T. B. pieniędzy danych mu na marihuanę, której ten mu nie przekazał. Tym samym zachowanie oskarżonego – mimo że w jego fragmentach zdaniem Sądu Okręgowego wyczerpuje dwa typy przestępstw – stanowi jeden czyn. I tego Sąd Okręgowy nie neguje przyjmując kumulatywną kwalifikacje prawną czynu. Skoro tak to zachowanie mieszczące się w jednym historycznym zdarzeniu nie może być dzielone na odrębne i niezależne czyny, które w konsekwencji jako niezależne i obok siebie funkcjonujące przestępstwa znajdują rozstrzygnięcie w wyroku. To, że zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona dwóch przestępstw nie eliminuje jedności czynu, nie uprawnia do wyodrębnienia ich jako samodzielnych czynów, a w konsekwencji przestępstw. Przyjęta przez kodeks koncepcja tzw. kumulatywnego zbiegu przepisów w wypadku właściwego zbiegu obliguje sąd do skazania za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W takiej sytuacji Sąd Okręgowy winien rozważyć, czy może mieć zastosowanie art. 252 § 4 kpk, który odnosi się tylko do czynu opisanego w § 1 tegoż przepisu, a nie tworzyć sztuczną, pozaprawną konstrukcję stanowiącą przedmiotowe rozstrzygnięcie.

Przechodząc do zarzutów apelacji odnośnie czynu I należy zgodzić się, że w realiach przedmiotowej sprawy niemożliwe jest uznanie, iż czyn oskarżonego podlegał kwalifikacji również z art. 191 § 2 kk. Dlatego też bezprzedmiotowym jest czynienie rozważań, w świetle stanowiska Sądu Okręgowego, czy w ogóle możliwe jest stosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej z art. 252 § 1 kk i art. 191 § 2 kk.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy poza rozważaniami pozostawił bezsporny fakt, a mianowicie że oskarżony M. K. biorąc M. B. (2) za zakładnika miał na celu zmuszenie T. B. do zwrotu pieniędzy stanowiących przedmiot porozumienia przestępczego. Roszczenie oskarżonego wynikało z tego, że T. B. nie przekazał mu marihuany, mimo że pobrał na ten cel pieniądze. Uszło więc uwagi Sądu Okręgowego, że z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, a także poglądów doktryny wynika jednoznacznie, że wierzytelność, o której mowa w art. 192 § 2 kk, nie może dotyczyć działalności przestępczej, a pojęcie „wierzytelność” odnosi się tylko do świadczenia znajdującego prawne uzasadnienie. Oceny tej transakcji jako przestępczej nie może zmienić istnienie prawomocnego wyroku skazującego T. B. z art. 286 § 1 kk, bowiem handel narkotykami nie podlega ochronie cywilnoprawnej.

Drugim istotnym uchybieniem Sądu Okręgowego w aspekcie art. 192 § 2 kk jest pominięcie faktu, że działania opisane w tymże przepisie o charakterze z art. 191 § 1 kk mogą być skierowane jedynie wobec osoby, która ma zdolność, a więc obowiązek, możliwość, spełnienia żądanego świadczenia. Będzie to więc dłużnik, czy osoba, która pośrednio ma zdolność i możliwość zaspokojenia świadczenia, będąc osobą reprezentującą interesy dłużnika, w ramach szeroko pojętego pełnomocnictwa. Istotnym jest, że działania opisane w/w przepisie nie mogą być skierowane przeciwko osobie postronnej, niemającej wpływu na zaspokojenie świadczenia. Taką osobą, jak wynika z ustaleń Sądu I instancji, był wzięty za zakładnika M. B. (2), bowiem nie miał on żadnej zdolności ani możliwości spełnienia żądanego przez oskarżonego od T. B. zachowania się, a więc wypłacenia oskarżonemu 10000zł. Nie miał też żadnego wpływu na to, aby jego wuj T. B. wywiązał się z przestępczej umowy, o której istnieniu dowiedział się de facto po uwolnieniu.

Mając powyższe na uwadze niemożliwym było uznanie, iż czyn przypisany oskarżonemu M. K. podlegał kumulatywnej kwalifikacji prawnej z art. 252 § 1 kk w zb. z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Również prawnie nieuzasadnione jest uznanie, iż między przepisem art. 252 § 1 kk i art. 191 § 1 kk zachodzi właściwy zbieg przestępstw. Ten pierwszy przepis ma charakter przepisu szczególnego, co wyklucza możliwość stosowania art. 11 § 2 kk. Zauważył to również obrońca oskarżonego, który na rozprawie zmodyfikował w tym zakresie zarzuty i wnioski apelacji odnośnie czynu I.

Powyższe okoliczności nie pozwalają na uznanie, iż czyny przypisane oskarżonemu M. K. w ramach zarzutu I aktu oskarżenia podlegają kwalifikacji prawnej z art. 252 § 1 kk w zb. z art. 191 § 1 i 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Ze względu na kierunek apelacji bezprzedmiotowym staje się czynienie rozważań, czy oskarżony swoim działaniem wyczerpał obok art. 252 § 1 kk dyspozycję przestępstwa przeciwko mieniu.

W tej sytuacji jedynie możliwym rozstrzygnięciem jest uznanie, iż oskarżony M. K. popełnił przestępstwo z art. 252 § 1 kk, a w związku z odstąpieniem od zamiaru wymuszenia zwrotu przez T. B. kwoty 10000zł i zwolnieniem M. B. (2) jako zakładnika z mocy art. 252 § 4 kk nie podlega on karze, co skutkuje na mocy art. 17 § 1 pkt 4 kpk umorzeniem w tej części postępowania.

Jeżeli chodzi o zarzuty apelacji odnoszące się do czynu II i III przypisanych oskarżonemu M. K. to nie zasługują one na uwzględnienie.

Nie może budzić wątpliwości, że oskarżony posiadał bez zezwolenia broń palną w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, posiadał także wbrew przepisom ustawy środek odurzający w postaci roślin konopi innych niż włókniste, czyli marihuanę w ilości 0,46 g. Okoliczności podnoszone w apelacji były zauważone przez Sąd Okręgowy i nie mogły, a także nadal nie mogą, prowadzić do odmiennych ustaleń w tym zakresie.

Okoliczności zakupu broni podane przez oskarżonego, cel tego zakupu, brak amunicji, brak ustaleń co do firm zajmujących się sprzedażą tego rodzaju broni, jak też brak ustaleń odnośnie przedstawicielstw producenta broni w żaden sposób nie mogą podważyć stanowiska Sądu Okręgowego. Są to argumenty w świetle art. 263 § 2 kk bezprzedmiotowe.

Również nie może zmienić oceny prawnej czynu oskarżonego twierdzenie, iż oskarżony nabył przedmiotową broń jako „broń nie wymagającą zezwolenia”. Jego pogląd w tym zakresie, czy też innych osób nie zmienia faktów, a z nich jednoznacznie wynika, że oskarżony nie tylko nie starał się w sposób należyty zapoznać z obowiązującym uregulowaniem, choć miał możność to uczynić u przedstawicieli właściwych organów, ale wręcz w sposób wyraźny z takiej możliwości zrezygnował. W takiej sytuacji nie może zasadnie zasłaniać się argumentem o braku świadomości bezprawności swego działania.

Odnośnie czynu III skarżący nie przedstawił argumentów, które skutecznie mogłyby podważyć ustalenia Sądu I instancji, a i takich, argumentów nie znalazł Sąd odwoławczy. Dotyczy to nie tylko ustaleń faktycznych, ale i wymiaru kar orzeczonych wobec oskarżonego za oba czyny. Nie wykazano, aby kary te nosiły cechy rażącej niewspółmierności, a tym samym aby zachodziły podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku w tej części.

Dlatego też kary te – po rozwiązaniu uprzednio orzeczonej kary łącznej i zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie czynu I – stały się podstawą do orzeczenia nowej kary łącznej, którą Sąd odwoławczy wymierzył w rozmiarze 6 miesięcy uznając, iż jest to kara współmierna i winna skutecznie spełnić swoje ustawowe cele. Na poczet tej kary zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, uznając tym samym orzeczoną karę za odbytą.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 437 § 1 kpk orzeczono jak w wyroku.