Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Marka Szczęsnego

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2013 r.

sprawy P. D.

oskarżonego z art. 55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 12 kwietnia 2013 r. sygn. akt III K 331/12

I. zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego P. D. w ten sposób, że:

1) w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu P. D. w punkcie I jego części rozstrzygającej (opisanego w punkcie I części wstępnej) uznaje oskarżonego P. D. za winnego tego, że w dniu 11 lutego 2012 r. na trasie B.-K., posiadał znaczną ilość substancji psychotropowych w postaci nie mniejszej niż 8, 090 sztuk tabletek 3,4 metylendioksyamfetaminy (mdea - tabletki ekstazy) oraz środka odurzającego w postaci żywicy konopi i ziela konopi innych niż włókniste, w łącznej ilości nie mniejszej niż 6.005,83 gramów, umieszczone w zabudowanych elementach drzwi samochodu marki (...) C M. o numerze rej. (...)PJ, przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I części wstępnej zaskarżonego wyroku, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485 z późń. zmianami) w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 62 ust. 2 cyt. Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk, wymierza mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

2) stwierdza, że utraciła moc kara łączna wymierzona w punkcie III części rozstrzygającej;

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. na podstawie art. 85 kk i art. 86 par. 1 kk łączy kary jednostkowe i wymierza oskarżonemu P. D. karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, na poczet której – na podstawie art. 63 par. 1 kk – zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 11 lutego 2012 r. do 13 listopada 2013 r.;

IV. zasądza od oskarżonego P. D. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w tym 400 zł opłaty za obie instancje.

UZASADNIENIE

Prokurator Okręgowy we Wrocławiu oskarżył P. D. o to, że:

I. w dniu 10 lutego 2012 roku w Królestwie Holandii, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowych w postaci nie mniej niż 8.090 sztuk tabletek 3,4 metylendioksyamfetaminy (mdea – tabletki ekstazy) oraz środka odurzającego w postaci żywicy konopi i ziela konopi innych niż włókniste, w łącznej ilości nie mniejszej niż 6.005,83 gama, a następnie w dniu 11 lutego 2012 roku wwiózł ww. narkotyki przez terytorium Republiki Federalnej Niemiec do Polski umieszczone w zabudowanych elementach drzwi samochodu marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...), przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się, działając w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia Wydział II Karny z dnia 12 maja 2003 roku, sygn. akt II K 1408/01, za czyn z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 31 § 2 k.k. na karę łączną dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział II Karny z dnia 24 kwietnia 2003 roku, sygnatura akt II K 1525/02, za czyn z art. 41 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 24 kwietnia 1997 roku w zw. z art. 31 § 2 k.k. na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby czterech lat, objętych wyrokiem łącznym wydanym przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział II Karny, sygnatura akt II K 1149/06, z dnia 28 listopada 2006 roku na karę łączną pięciu lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 17.10.2000 roku do 18.10.2000 roku, od 14.06.2001 roku do 26 kwietnia 2002 roku od 29.07.2002 roku do 21 lutego 2003 roku, od 01.12.2005 roku do 31.08.2007 roku w Zakładzie Karnym Nr 2 we W.,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr. 179, poz. 1485 z późniejszymi zmianami) w zw. z art.
64 § 1 k.k.

II. w dniu 11 lutego 2012 roku we W., wbrew przepisom ustawy,
w mieszkaniu przy ul. (...) posiadał łącznie 1,41 grama netto ziela konopi innych niż włókniste przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się, działając w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział II Karny z dnia 12 maja 2003 roku, sygnatura akt II K 1408/01 za czyn z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 31 § 2 kk, na karę łączną dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział II Karny z dnia 24 kwietnia 1997 roku w zw. z art.31 § 2 k.k. na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby czterech lat, objętych wyrokiem łącznym wydanym przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział II Karny, sygnatura akt II K 1149/06, z dnia 28 listopada 2006 roku na karę łączną pięciu lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 17.10.2000 roku do 18.10.2000 roku, od 14.06.2001 roku do 26 kwietnia 2002 roku, od 29.07.200 roku do 21 lutego 2003 roku, od 01.12.2005 roku do 31.08.2007 roku w Zakładzie Karnym Nr 2 we W.

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr. 179, poz. 1 485 z późniejszymi zmianami) w zw. z art.
64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2013 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu:

I. uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt. I
i za to, na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr. 179, poz. 1485 z późniejszymi zmianami) w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności oraz karę 300 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 100 zł,

II. uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt. II
i za to, na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

III. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 4 lat pozbawienia wolności,

IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego od 11 lutego 2012 r. do
12 kwietnia 2012 r.,

V. na podstawie art. 70 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek wymienionych dowodów rzeczowych, zarządzając ich zniszczenie,

VI. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządził zwrot wymienionych przedmiotów stanowiących dowody rzeczowe,

VII. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządził zwrot K. S. dowodu rzeczowego w postaci samochodu osobowego marki F. (...) o nr. rej. (...) wraz z kluczykami,

VIII. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz wymierzył mu opłatę w wysokości 6 400 zł.

Wyrok ten, z powołaniem się na przepisy art. 444 k.p.k. i art. 425 § 1 i § 2 k.p.k., zaskarżony został w całości przez oskarżonego. W apelacji sporządzonej przez swojego obrońcę, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 k.p.k. wyrokowi zarzucono obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, a to:

1)  art. 7 k.p.k. i art. 424 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności nieuzasadnione nadanie waloru wiarygodności zeznaniom J. S. i G. K., w zakresie rzekomej ciągłej i nieprzerwanej obserwacji samochodu kierowanego przez oskarżonego dnia 22.02.2012 r. od granicy niemiecko-polskiej do momentu zatrzymania oskarżonego, pomimo ich wewnętrznej sprzeczności i nielogiczności, a prowadzącą do niesłusznego ustalenia, że oskarżony przewiózł środki odurzające znajdujące się w kierowanym samochodzie przez granicę niemiecko-polską,

2)  art. 7 k.p.k. i art. 424 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego złożonych przed Sądem, w tym w szczególności wbrew zasadzie, że nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego, prowadzące do niesłusznego uznania, że wersja podana przez oskarżonego, odnośnie okoliczności, jakich wszedł w posiadanie znalezionych w samochodzie środków odurzających nie jest możliwa;

3)  art. 170 § 1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. polegającą na oddaleniu wniosków dowodowych obrońcy oskarżonego złożonych na rozprawie z dnia 14.03.2013 r. pomimo, że wnioski te zmierzały do wykazania, że oskarżony przekraczał granicę w O., a nie w J., jak twierdzi kierujący rzekomo akcją świadek J. S. i zmierzały do wykazania, że oskarżony nie był, bo nie mógł być, obserwowany ciągle i nieprzerwanie przez jakichkolwiek funkcjonariuszy Policji, w tym świadka G. K., od momentu przekroczenia granicy w O. do momentu zatrzymania oskarżonego, jak również wnioski te zmierzają do ustalenia legalności podjętej akcji operacyjnej przez policję wobec oskarżonego dnia 11.02.2012 r.

4)  art. 167 k.p.k. polegającą na braku dopuszczenia z urzędu dowodu z zeznań funkcjonariuszy Policji, prowadzących rzekomo obserwację samochodu kierowanego przez oskarżonego od momentu przekroczenia przez niego granicy niemiecko-polskiej do momentu jego zatrzymania dnia 11.02.2013 r. co spowodowało jakikolwiek brak weryfikacji zgromadzonego materiału dowodowego, w kontekście wersji podanej przez oskarżonego, jak również brak ustalenia w drodze inicjatywy dowodowej podstaw prawnych prowadzonej przez policję akcji operacyjnej wobec oskarżonego dnia 11.02.2012 r.

Na podstawie tych zarzutów, powołując się na przepis art. 427 § 1 k.p.k. apelujący wniósł, aby sąd odwoławczy działając na podstawie art. 437 § 1 i § 2 k.p.k.:

1.  zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zmienił opis i kwalifikację prawną czynu opisanego w pkt I części wstępnej zaskarżonego wyroku, przyjmując, że oskarżony dopuścił się przestępstwa kwalifikowanego z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r., a polegającego na tym, że dnia 11 lutego 2012 r. posiadał substancję psychotropową w postaci nie mniej niż 8.090 sztuk tabletek 3,4 metylendioksyamfetaminy (mdea – tabletki esctazy) oraz środka odurzającego w postaci żywicy konopi innych niż włókniste, w łącznej ilości nie mniejszej niż 6005,83 grama i za czyn ten wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności;

2.  zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, żeby zmienił kwalifikację prawną czynu opisanego w pkt II części wstępnej zaskarżonego wyroku, przyjmując, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi kwalifikowany z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. i za czyn ten wymierzył oskarżonemu samoistną karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 20 zł. każda,

ewentualnie

3.  uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie odwoławczej obrońca oskarżonego poparł swoją apelację, zaś oskarżony przychylił się do jego stanowiska. Z kolei prokurator wniósł
o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego okazała się częściowo zasadna, gdyż podniesiony
w niej zarzut dowolności w dokonanej w zaskarżonym wyroku ocenie zebranego materiału dowodowego znalazł potwierdzenie.

I tak z apelującym zgodzić się należy, że zeznania złożone przez świadków J. S. i G. K. nie dawały sądowi wystarczającej podstawy do ustalenia, że od wjechania na teren Polski aż do zatrzymania
w obrębie węzła autostradowego (...) samochód prowadzony przez oskarżonego znajdował się pod stałą i nieprzerwana obserwacją funkcjonariuszy Policji. W tym względzie w ślad za apelującym dostrzec należy, że z zeznań dowodzącego akcją J. S. wynika, iż on sam nie uczestniczył
w takiej obserwacji, gdyż podczas wjazdu oskarżonego do Polski znajdował się
w rejonie miejscowości T., zaś o tym, że oskarżony przekroczył granicę dowiedział się od podwładnych policjantów. Ze słów świadka wynika przy tym, że do przekroczenia przez oskarżonego granicy doszło (miało dojść) na przejściu w J..

Apelujący w dalszym ciągu trafnie podniósł, że zeznania J. S. co do miejsca przekroczenia granicy, choć pozbawione kategoryczności, pozostają w sprzeczności z treścią opinii biegłego, który, podobnie jak oskarżony, podał, że do wjazdu do kraju doszło na przejściu granicznym w miejscowości O..

Należy przy tym dostrzec, że wątpliwości, co miejsca przekroczenia granicy miał w rezultacie także sąd orzekający, o czym świadczy pośrednio brak wskazania tego miejsca w części historycznej uzasadnienia wyroku.
Co więcej, w tej części uzasadnienia nie przedstawiono też ustaleń odnośnie trasy przejazdu oskarżonego na terenie Polski oraz nie odniesiono się do kwestii czasu, miejsca i przebiegu podjętej obserwacji policyjnej, ograniczając się tylko do wskazania, że do zatrzymania oskarżonego doszło na autostradzie (...) na wysokości zjazdu (...).

Ustalenie przez sąd, że od czasu przekroczenia granicy samochód oskarżonego był jednak nieprzerwanie obserwowany przez funkcjonariuszy CBŚ (konkretnie przez J. S. i G. K.) wynika z drugiej części uzasadnienia wyroku (s. 9), z tym tylko, że ustalenia te nie były do końca konsekwentne. W jednym bowiem miejscu stwierdzono, że po wjeździe do Polski samochód oskarżonego nie zatrzymywał się, zaś zaraz potem, w oparciu
o zeznania G. K., przyjęto że z obserwacji policjantów nie wynikało, aby oskarżony zatrzymywał się gdziekolwiek dłużej niż na 10 minut. Nadto sąd odwoławczy stwierdził, że ocenie sądu nie została w ogóle poddana treść ujawnionej w toku rozprawy notatki służbowej sporządzonej przez J. S. (k. 1), z której jednoznacznie wynika, iż obserwacją objęto autostradę na odcinku od L. do W. oraz, że pojazd prowadzony przez oskarżonego zauważono ok. godz. 04:00 na odcinku zjazdu (...). Treść tej notatki, co oczywiste, pozostaje w sprzeczności z przywołanymi wyżej zeznaniami obu funkcjonariuszy odnośnie przebiegu obserwacji i miejsca dostrzeżenia samochodu oskarżonego,a tym samym jest sprzeczna z ustaleniami wyroku.

Wobec przedstawionych wyżej wątpliwości związanych z treścią poszczególnych dowodów sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że wersja przebiegu zdarzeń podana przez oskarżonego w wyjaśnieniach złożonych podczas rozprawy, iż do nabycia narkotyków doszło na terenie Polski, nie mogła zostać wykluczona. Dochodząc do takiego wniosku Sąd Apelacyjny stwierdził oczywiście wystąpienie szeregu okoliczności, które nakazywały uznanie podanego przez oskarżonego przebiegu zdarzeń za wysoce nieprawdopodobny. W tym względzie dostrzeżono więc, że korzystając z przysługujących mu uprawnień procesowych oskarżony przedstawił swoją wersję dopiero na rozprawie sądowej, jak też, że w swoich wyjaśnieniach nie podał żadnych okoliczności pozwalających na ich, częściową choćby, weryfikację.

Kolejna stwierdzona w toku kontroli instancyjnej wątpliwość dotyczyła ustalenia, że do nabycia przez oskarżonego środków odurzających doszło na terenie Holandii i wskazania, że podstawą takiego ustalenia były wyjaśnienia oskarżonego (częściowo) i opinia z zakresu komputerów informatyki.
Z wymienionych dowodów wynika tymczasem tylko tyle, że oskarżony przebywał w Holandii, natomiast nie potwierdzają one, że tam właśnie doszło do nabycia narkotyków (opinia) albo wręcz temu zaprzeczają (wyjaśnienia oskarżonego).

W odniesieniu do złożonego w apelacji wniosku zmierzającego do ustalenia podstawy prawnej i konkretnej decyzji odnośnie podjęcia wobec oskarżonego czynności operacyjnych Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę na to, że
w rozpoznawanej sprawie nie doszło do wykorzystania dowodów pozyskanych
w toku kontroli operacyjnej. Sąd orzekający nie powołał przecież jako podstawy dowodowej swoich ustaleń żadnych podsłuchów i dowodów o podobnym charakterze, a tylko dowody z zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonego, opinii biegłych i protokołów z przeprowadzenia określonych czynności procesowych. Czynności podjęte przez policję w dniu 11 lutego 2012 r., tj. obserwacja
i zatrzymanie osoby nie wchodziły w zakres pojęcia „kontrola operacyjna” użytego w art. 19 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji , toteż przytoczony wyżej wniosek apelującego był w istocie bezprzedmiotowy.

W rezultacie przedstawionej oceny zarzutów odwoławczych Sąd Apelacyjny uznał, iż zebrane w sprawie dowody nie pozwoliły na ustalenie w sposób pewny, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu występku wewnątrzwspólnotowego przywozu znacznej ilości środków odurzających określonego w art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii .

Na podstawie tych dowodów, w szczególności protokołów zatrzymania oskarżonego i przeszukania jego samochodu oraz wyjaśnień oskarżonego Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że oskarżonemu można przypisać , iż w dniu 11 lutego 2013 r. wszedł w posiadanie 8 090 sztuk tabletek zawierających związek 3,4 - metylendioksyamfetaminy ( (...), ecstasy) oraz żywicy i ziela konopi innych niż włókniste w łącznej ilości 6 005, 83 grama, co wypełniło znamiona występku
z art. 62 ust. 2 powołanej wyżej ustawy.

W tym zakresie sąd odwoławczy podzielił szeroko umotywowane i nie kwestionowane w apelacji stanowisko sądu pierwszej instancji, iż ilość i rodzaj (właściwości) posiadanych środków odurzających pozwalały na jednoznaczne przyjęcie, że w rozumieniu przepisów ustawy była to ilość znaczna.

Przystępując do rozważań w zakresie kary jednostkowej Sąd Apelacyjny stwierdził przede wszystkim, że przypisany oskarżonemu typ występku z art. 62 ust. 2 ustawy zagrożony jest karą pozbawienia wolności w wymiarze od 1 do 10 lat, zaś odpowiedzialność w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k. podwyższa górny próg zagrożenia tą karą o połowę, a więc do 15 lat.

Decydując o wymiarze kary Sąd Apelacyjny miał w szczególności na względzie bardzo wysoki stopień jego społecznej szkodliwości. W tym względzie, wychodząc z założenia, że do wypełnienia znamienia „znaczna ilość” wystarcza, że jest to ilość mogąca zaspokoić jednorazowo potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób, stwierdzono, że w rozpoznawanej sprawie kryterium to zostało przekroczone co najmniej kilkadziesiąt razy.

Przy wymierzaniu kary uwzględniono też wysoki stopień zawinienia oskarżonego, który nabył wymienione środki niewątpliwie w celach handlowych, skwapliwie i bez żadnych zahamowań korzystając (w myśl własnych wyjaśnień)
z nadarzającej się okazji dokonania wysoce zyskownego zakupu.

W końcu uwzględniono też dotychczasowy wysoce naganny sposób życia oskarżonego, wyrażający się w szczegółowo przedstawionej w zaskarżonym wyroku wielokrotnej uprzedniej karalności sądowej, w tym za występki
o podobnym charakterze. Popełnienie kolejnego przestępstwa z ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii przemawia w tych okolicznościach za przyjęciem, że oskarżony jest osobą głęboko zdemoralizowaną i niezdolną do przestrzegania obowiązujących norm prawnych i wskazuje jednocześnie na zupełną bezskuteczność dotychczasowych orzekanych kar.

W tej sytuacji, mając na uwadze nagromadzenie wymienionych wyżej istotnych okoliczności obciążających, sąd odwoławczy wymierzając oskarżonemu karę 4 lat pozbawienia wolności działał z pełnym przekonanie, że kara ta jest współmierna do wagi czynu, zaś jej dolegliwość w żadnym wypadku nie przekracza stopnia winy oskarżonego.

Kara w orzeczonym rozmiarze powinna też sprzyjać osiągnięciu celów
w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej, uświadamiając oskarżonemu ostateczny brak opłacalności procederu nielegalnego posiadania lub obrotu środkami odurzającymi oraz utwierdzając społeczeństwo w przekonaniu
o skutecznym ściganiu przestępczości narkotykowej i o surowej reakcji sądu na poważne przestępstwa popełniane przez sprawców działających w warunkach recydywy.

Jednocześnie Sąd Apelacyjny nie stwierdził podstaw do korygowania zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięć związanych z drugim przypisanym oskarżonemu czynem z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
W szczególności nie dopatrzono się cech niewspółmiernej surowości wymierzonej za ten czyn kary 1 roku pozbawienia wolności, podzielając w zakresie oceny szkodliwości tego czynu oraz zawinienia oskarżonego stanowisko sądu pierwszej instancji.

Wymierzając karę łączną Sąd Apelacyjny miał na względzie, że w sytuacji zaistniałego w sprawie ścisłego związku przedmiotowo – podmiotowego przestępstw, kara łączna powinna być kształtowana w myśl zasady absorpcji kar jednostkowych. W realiach rozpoznawanej sprawie uznano związek obu przestępstw był – z uwagi na tożsamość rodzajową oraz zbieżny czas ich popełnienia – bardzo bliski, co uzasadniało zastosowanie absorpcji w pełnym zakresie.

Jednocześnie na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczono okres zatrzymania
i tymczasowego aresztowania oskarżonego od dnia 11 lutego 2012 r. do dnia 13 listopada 2013 r.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze wydane zostało w oparciu o przepisy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.