Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2013 r.

Sąd Okręgowy we W. Wydział I Cywilny
w składzie:

Przewodniczący: SSO Aneta Fiałkowska – Sobczyk

Protokolant: Aneta Łokaj

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2013 r. we W.

sprawy z powództwa T. K.

przeciwko Skarbowi Państwa – Prokuraturze Rejonowej w M.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej Skarbu Państwa – Prokuratury Rejonowej w M. na rzecz powoda T. K.kwotę 50 000 zł (pięćdziesiąt tysięcy zł) z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2011 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  nie obciąża powoda kosztami procesu za I instancję;

IV.  zasądza ze Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego we W.) na rzecz adwokata J. M.kwotę 5 400 zł powiększoną o należny podatek od towarów i usług w wysokości 1 188 zł (łącznie 6 588 zł), tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt I C 735/11

UZASADNIENIE

Powód T. K.wniósł o zasądzenie od strony pozwanej Skarbu Państwa – Prokuratury Rejonowej w M. zadośćuczynienia w wysokości 65 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, na podstawie 448 k.c., z tytułu naruszenia dóbr osobistych oraz odszkodowania w wysokości 15 000 zł na podstawie art. 445 k.c., z tytułu poniesionych strat materialnych.

W uzasadnieniu pozwu, powód podniósł, że w dniu 17 lipca 2008 r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji wraz z córką A.. Podstawą zatrzymania był zarzut o popełnienie czynu zabronionego z art. 211 kodeksu karnego i art. 244 kodeksu karnego w zw. z art. 11 § 2 kodeksu karnego. Postępowanie, efektem którego było zatrzymanie powoda wszczęte zostało na wniosek M. K., która złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa z wyżej wskazanych artykułów. W wyniku złożonego zawiadomienia policja na wniosek prokuratora Prokuratury Rejonowej w M., nie przeprowadzając wcześniej dochodzenia, wydała nakaz zatrzymania, opierając się na oświadczeniu składającej zawiadomienie. W związku z powyższym, powód został zatrzymany w S.. W konsekwencji po dokonaniu zatrzymania został przewieziony wraz z córką do M., tj. ponad 200 km od miejsca zatrzymania. Złożone zawiadomienie było bezpodstawne, a nadto nieuzasadnione, a co za tym idzie nie było przesłanek do zatrzymania. Pomimo złożonych przez powoda wyjaśnień, prokurator Prokuratury Rejonowej w M.sporządziła i skierowała przeciwko powodowi akt oskarżenia. W trakcie postępowania przygotowawczego, powód wyjaśnił, że nie dopuścił się przestępstwa i oświadczył, że nie popełnił zarzucanych mu czynów zabronionych. Jednocześnie przedstawił przebieg zdarzenia, zaznaczył, że posiada pełne prawa rodzicielskie. Nadto wyjaśnił, że matka A.była powiadomiona, że ojciec zabiera córkę na wakacje. Powód podniósł, że wnosił do Sądu o wyznaczenie terminu do spędzenia w okresie wakacyjnym czasu z córką. Sąd jednak takiego postanowienia nie wydał. W związku z tym powód zawiadomił matkę, że zabiera córkę na wakacje, jak to zostało wcześniej uzgodnione telefonicznie, a nadto poinformował kuratora sądowego oraz Przewodniczącą Wydziału w Sądzie Rodzinnym o powyższym fakcie. Także kurator został poinformowany, gdzie przebywa A.wraz z ojcem, a nadto powód pozostawał w stałym kontakcie z kuratorem. Natomiast matka dziecka nie skontaktowała się z kuratorem, czy posiada jakieś informację na temat miejsca pobytu jej córki. Informacji takiej nie zasięgnął również prokurator. Wydanie postanowienia w przedmiocie zatrzymania powoda, bez wcześniejszego sprawdzenia wszystkich okoliczności sprawy, tj. działanie przy założeniu prawdomówności matki dziecka, poddaje w wątpliwość profesjonalizm prokuratora i uzasadnia przypuszczenie, że doszło do zaniedbań w zakresie wykonywania obowiązków służbowych. Powód podniósł, że nie miał ograniczonych praw rodzicielskich, a tym bardziej nie został ich pozbawiony. Nie było zatem podstaw do nie wyrażenia zgody na spędzenie okresu wakacyjnego poza miejscem zamieszkania ojca. W żadnym momencie postępowania sądowego o ustalenie opieki nad małoletnią nie zostało wykazane, aby opieka sprawowana przez ojca mogła w jakikolwiek sposób zagrozić córce.

Nadto, powód zwrócił uwagę, że dziecko przebywało w bardzo dobrych warunkach, miło spędzając czas. Rodzic nie pozbawiony praw rodzicielskich, może nawet przebywać w miejscu innym niż wskazane w postanowieniu sądu, a jedynym sposobem dochodzenia roszczeń jest droga postępowania cywilnego. Nie jest dopuszczalne aby oskarżać ojca o uprowadzenie córki w sytuacji gdy nie zostały odebrane mu prawa rodzicielskie.

Powód podniósł także, że matka dziecka przyznała w postępowaniu karnym, że wiedziała, iż mąż zabiera córkę na wakacje i wiedziała dokąd wspólnie się udali. Przygotowała w tym celu dziecko, między innymi przygotowując dla córki znacznie większą liczbę leków, aniżeli wymagał tego wyjazd kilkudniowy.

Sąd Rejonowy w M. Wydział II Karny w wyroku z dnia 8 lutego 2010 r. uniewinnił powoda ze wszystkich zarzucanych mu czynów. W uzasadnieniu wyroku Sąd podkreślił, że brak było jakichkolwiek danych świadczących o winie i sprawstwie powoda, w szczególności co do zarzutów z art. 211 kodeksu karnego. Równocześnie, Sąd wskazał, że zupełnie nieuzasadnionym i niezrozumiałym był fakt oskarżenia powoda również z art. 244 kodeksu karnego.

Zdaniem powoda, z uwagi na dokonane bezpodstawne zatrzymanie, a nadto ze względu na skierowanie przeciwko niemu nieprawdziwego oskarżenia, poniósł on straty materialne i niematerialne. W wyniku zatrzymania powód miał nieudany urlop, a nadto zepsute zostały wakacje córki i powoda. Zatrzymanie powoda w charakterze podejrzanego o popełnienie czynów zabronionych, a następnie oskarżenie o ich popełnienie, bardzo negatywnie wpłynęło na stan zdrowia powoda, który uległ znacznemu pogorszeniu przez co trafił do szpitala. Jego córka, będąca pod wyłączną opieka matki, została uznana za upośledzoną umysłowo, na skutek oderwania jej od ojca oraz bicia przez matkę. Powód podniósł również, że wystawienie listu gończego przeciwko niemu, który został opublikowany w Internecie i zarządzenie obławy, naruszyło jego dobra osobiste, cześć oraz dobre imię.

Ponadto, w wyniku czynności dokonanych przez Prokuraturę Rejonową w M., Sąd Rejonowy w M. postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2008 r. zmienił postanowienie w zakresie opieki na dzieckiem powoda, ograniczając widzenia do miejsca zamieszkania M. K.. Uzasadnieniem dla Sądu było toczące się wówczas przeciwko powodowi postępowanie karne, opisane powyżej. Sąd w uzasadnieniu wskazał między innymi, że dziecko przebywało bez zgody matki z ojcem na wczasach, co według twierdzeń powoda, nie było prawdą. Nieuzasadnionym jest również twierdzenie, jakoby ojciec naraził zdrowie córki, ze względu na brak leków, które to matka A.osobiście przekazała powodowi. Nie znalazł również potwierdzenia fakt jakoby dziecko przebywało w niehigienicznych warunków. W trakcie wakacji, córka powoda przebywała początkowo u siostry powoda, z zawodu będącej lekarzem, w jej domu, a w końcowym okresie przed zatrzymaniem, w domku letniskowym posiadającym wszystkie typowe wygody i niezbędne sprzęty.

Zdaniem powoda, na skutek zarzucanego stronie pozwanej czyny, stracił on zdrowie, zerwaniu uległy jego relacje z córką, a także jest zmuszony toczyć długotrwałe, stresujące i kosztowne postępowania sądowe w celu odzyskania praw do opieki nad nią. W związku z powyższym powód twierdził, że zasadne jest jego żądanie zasądzenia zadośćuczynienia na podstawie art. 448 kodeksu cywilnego, w kwocie 65 000 zł z tytułu naruszenia dóbr osobistych oraz kwoty 15 000 zł poniesionych strat materialnych, na podstawie art. 445 kodeksu cywilnego, tj. łącznie w kwocie 80 000 zł.

Skarb Państwa – Prokuratura Rejonowa w M.w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – (...)

Pozwany przyznał, że w następstwie wniesienia przeciwko powodowi aktu oskarżenia o czyn z art. 211 k.k. i 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., Sąd Rejonowy w M. wyrokiem z dnia 8 lutego 2010 r. (sygn. akt II K 36/09) uniewinnił go od popełnienia zarzucanych mu czynów. Postanowieniem z 24 grudnia 2007r. (sygn. akt Ds. 687/07) Prokurator Prokuratury Rejonowej w M. umorzył dochodzenie w sprawie o znęcanie się M. K.w okresie od listopada 2001r. do sierpnia 2007 r. w M.nad powodem oraz córką A., t.j. o czyn z art. 207 § 1 k.k. Podobnie, postanowieniem z 31 grudnia 2008 r. umorzono na zasadzie 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. śledztwo w sprawie z art. 207§ 1 k.k. i innych. Postępowanie to postanowieniem z dnia 30 listopada 2010 r. w sprawie o sygn. Ds. 462/10 zostało ostatecznie umorzone.

Ponadto, pozwany podniósł, że powyższe sprawy były wynikiem walki pomiędzy małżonkami K., której efektem było wszczynanie bezpodstawnych, jak się okazało w następstwie ich przeprowadzenia, postępowań karnych. Postępowanie karne wszczęte przeciwko powodowi, choć zakończone uniewinnieniem, było wynikiem instrumentalnego wykorzystania organów postępowania przygotowawczego. Jakkolwiek nawet bezzasadne wszczęcie postępowania karnego, zakończonego wyrokiem uniewinniającym, nie wyklucza roszczenia cywilnoprawnego o odszkodowanie skierowanego przeciwko Skarbowi Państwa, jednakże jest ono możliwe tylko w wypadku stwierdzenia czynu niedozwolonego w rozumieniu art. 417 i nast. k.c. W przypadku wszelkich działań organów ścigania fakt braku skazania domniemanego sprawcy nie ma znaczenia dla ewentualnego roszczenia odszkodowawczego. Istotna jest jedynie okoliczność, czy w konkretnej sprawie można mówić o naruszeniu prawa przez funkcjonariusza publicznego. Wniesienie aktu oskarżenia w określonym układzie procesowym stanowi obowiązek organów postępowania przygotowawczego. Samo jednak postawienie podejrzanego w stan oskarżenia nie łączy się z żadnymi ograniczeniami w sferze jego wolności osobistych - z uwagi na zasadę rządzącą postępowaniem karnym, a osadzoną w art. 5 § 1 k.p.k., iż oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem.

Zdaniem pozwanego, w sprawie karnej, jaka toczyła się przeciwko powodowi, trudno dopatrzyć się jakichkolwiek elementów mogących wskazywać na bezprawność działania Prokuratury. Powód nie wykazał bezprawności działania organu prowadzącego przeciwko niemu postępowanie przygotowawcze. Bezpodstawne są natomiast twierdzenia o rzekomym spisku organów ścigania i zmowie prokuratorów z sędziami przeciwko powodowi.

W rozpoznawanej sprawie brak jest również podstaw do zasądzenia na rzecz powoda zadośćuczynienia na podstawie art. 417 ¹ § 2 k.c., skoro nie stwierdzono we właściwym postępowaniu niezgodności z prawem jakiegokolwiek orzeczenia wydanego przez Prokuraturę Rejonową w M. w sprawie przeciwko powodowi.

Ponadto, pozwany zarzucił, że powód nie wykazał rozmiaru krzywdy doznanej na skutek zarzucanego przez niego naruszenia dób osobistych, jak również samego faktu naruszenia tych dóbr i jego związku między tym naruszeniem, a bezprawnym według jego twierdzeń działaniem pozwanego. Powód nie wykazał też, że działanie funkcjonariuszy publicznych było zawinione, co jest przesłanką roszczenia o zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c.

W piśmie procesowym z dnia 9 stycznia 2012 r., powód sprecyzował, że domaga się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 80 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przy wykonywaniu władzy publicznej (art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 445 k.c.), w wyniku niezgodnego z prawem działania Prokuratury Rejonowej w M..

Zdaniem powoda za działania niezgodne z prawem, a dokonane w toku wszystkich wskazanych w pozwie postępowań karnych, uznać należy nie tylko niesłuszne zatrzymanie powoda w dnia 17 lipca 2008 r., wydanie i umieszczenie listu gończego, jak i niesłuszne skierowanie przeciwko powodowi aktu oskarżenia o czyn z art. 211 k.k. Kolejno za niezgodne z prawem należy uznać działania strony pozwanej dotyczące próby umieszczenia powoda w zamkniętym szpitalu psychiatrycznym w dniu 24 września 2008 r., niezgodne z wymogami procedury karnej przesłuchanie córki powoda w dniu 13 października 2008 r. oraz działanie bądź zaniechanie strony pozwanej skutkujące zaginięciem materiału dowodowego oraz umorzeniem postępowań zainicjowanych przez powoda w sprawach o sygn. akt Ds. 687/07 oraz o sygn. akt Ds. 462/10.

W wyniku zaistniałej sytuacji powód doznał krzywdy na wielu płaszczyznach. Przede wszystkim doznał znacznego uszczerbku na zdrowiu w postaci przeżycia załamania nerwowego, ponadto cały czas leczy się na depresję. Powód zażywa leki i jest pod stałą opieką terapeutyczną.

Na rozmiar krzywdy wpływa także publiczne naruszenie dobrego imienia powoda, poprzez umieszczenie bezpodstawnie wystawionego listu gończego w Internecie. Przede wszystkim jednak zaistniałą w sprawie szkodę niemajątkową należy odnieść do ograniczenia władzy rodzicielskiej i kontaktów powoda z córką, a także braku skutecznego i rzetelnego przeprowadzenia postępowania karnego, w którym córka powoda powinna uzyskać status nieletniej pokrzywdzonej. Inicjowanie stosownych postępowań sądowych, koszty porad prawnych, koszty dojazdów winny być także uwzględnione podczas miarkowania zadośćuczynienia.

Tym samym, biorąc pod uwagę konsekwencje zdrowotne, majątkowe, ale przede wszystkim osobiste w zakresie ograniczenia władzy rodzicielskiej i wyłączenia sprawowania nieograniczonej opieki nad małoletnim dzieckiem powoda, a faktyczne wyłączenia jakichkolwiek kontaktów powoda z córką, żądana kwota nie jest wygórowana. Powód zamierza zasądzone zadośćuczynienie przeznaczyć między innymi na leczenie córki oraz na rzecz organizacji statutowo działających, na rzecz obrony praw dzieci oraz obrony praw ojców.

Z ostrożności procesowej, w przypadku nie podzielenia stanowiska, co do niezgodnego z prawem działania władzy publicznej, powód wniósł o zasądzenie zadośćuczynienia na podstawie art. 417 ² k.c. w związku z art. 445 k.c., tj. na zasadzie słuszności oraz ze względu na jego wyjątkowo ciężką sytuację osobistą, zdrowotną i materialną, uzasadniającą zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.

W piśmie procesowym z dnia 2 lutego 2012r., pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Pozwany podniósł, że w toku postępowania przygotowawczego w sprawie karnej, która toczyła się przeciwko powodowi, nie doszło do wydania przeciwko niemu listu gończego. Wobec powoda wszczęto jedynie poszukiwania operacyjne, na skutek zawiadomienia M. K. o podejrzeniu popełnienia przestępstwa dotyczącego uprowadzenia dziecka A. K.. Poszukiwania rozpoczęto 11 lipca 2008 roku, a zakończono zatrzymaniem T. K. w dniu 18 lipca 2008 roku.

Ponadto, nie miało miejsce rzekome zaginięcie dowodów rzeczowych złożonych przez powoda. W sprawie o sygn. akt Ds. 687/07 (a następnie Ds. 462/10) zostały wydane postanowienia w przedmiocie dowodów rzeczowych przez KPP w M. i zabezpieczone zostały dowody zgodnie z wydanymi postanowieniami. Zgodnie z właściwymi przepisami są ona przechowywane częściowo w aktach a częściowo w magazynie depozytowym KPP w M.. W aktach sprawy Ds. 462/10 znajduje się oryginalne zdjęcie A. K..

Pozwany podniósł również, iż Prokuratura Rejonowa w M. w okresie od 2007 roku do 2011 roku nadzorowała znaczną ilość inicjowanych przez powoda postępowań prowadzonych o różne czyny. Przeprowadzone czynności nie potwierdziły jednak zarzutów podnoszonych przez T. K., dlatego też postępowania te zostały zakończone umorzeniem oraz odmową wszczęcia postępowań. Należy również stwierdzić, iż prowadzone przez inne jednostki prokuratury postępowania nie potwierdziły zarzutów podnoszonych przez T. K.co do niedopełnienia obowiązków służbowych bądź też przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy Policji, prokuratorów i sędziów i również zostały one zakończone umorzeniem bądź odmową wszczęcia śledztwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. K. i T. K. są małżeństwem. Nie mieszkają ze sobą od 2007r. Mają jedno dziecko – dwunastoletnią córkę A. K.. Po rozstaniu nie mogli porozumieć się w zakresie sposobu sprawowania opieki nad dzieckiem.

( okoliczności bezsporne);

W dniu 12 września 2007 r. T. K.złożył w Sądzie Rejonowym w M. wniosek o pozbawienie władzy rodzicielskiej uczestniczki postępowania M. K.nad małoletnią A. K.i powierzenie mu władzy rodzicielskiej nad małoletnią.

W uzasadnieniu wniosku podał, że M. K. znęca się fizycznie i psychicznie nad dzieckiem. Uczestniczka postępowania wniosła o oddalenie żądania wnioskodawcy, powierzenie jej wykonywania władzy rodzicielskiej nad małoletnią A. K. i ograniczenie ojcu władzy rodzicielskiej do współdecydowania w sprawach zasad wychowania dziecka, kierunku i zakresu wykształcenia oraz do kontaktów z małoletnią.

Postanowieniem z dnia 31 października 2007 r. Sąd Rejonowy w M.w sprawie o sygn. akt R. N. (...) na zasadzie art. 569 § 2 k.p.c. na czas trwania postępowania sądowego powierzył M. K.bezpośrednią opiekę nad małoletnią A. K.(punkt I sentencji), sposób sprawowania opieki poddał nadzorowi kuratora sądowego (punkt II sentencji) oraz ustalił w czasie trwania postępowania sądowego kontakty wnioskodawcy T. K.nad małoletnią A. K.w każdą środę miesiąca w godzinach od 14 ⁰⁰ do 19 ⁰⁰ w miejscu zamieszkania wnioskodawcy, zobowiązując go do każdorazowego zabierania małoletniej i odprowadzania jej do domu uczestniczki postępowania M. K..

Postanowieniem z dnia 8 listopada 2007r. Sąd Rejonowy w M. zmienił powyższe postanowienie w punkcie III w ten sposób, że na czas trwania postępowania sądowego ustalił kontakty T. K.z małoletnią A. K.w pierwszy, trzeci i czwarty weekend każdego miesiąca, w godzinach od 13 ⁰⁰ w piątek do 8 ⁰⁰ w poniedziałek, z tym że miał osobiście odbierać w każdy piątek dziecko z przedszkola, a odprowadzać je w poniedziałek, oraz w pierwszy dzień Świąt Bożego Narodzenia 2007r. od godziny 16 ⁰⁰ do godziny 19 ⁰⁰ drugiego dnia świąt – w miejscu zamieszkania wnioskodawcy, przy jednoczesnym zobowiązaniu go do odprowadzania małoletniej do domu jej matki w okresie świątecznym.

W 2008r. M. K.wystąpiła o zmianę powyższych postanowień i ograniczenie kontaktów powoda z córką, wskazując na nagminne łamanie przez niego orzeczeń sądowych. Sąd Rejonowy w M. oddalił ten wniosek postanowieniem z dnia 10 marca 2008r., wskazując, że nieoddanie córki przez powoda w dniu 28 stycznia 2008r. miało charakter incydentalny i nie mogło stanowić podstawy do automatycznej zmiany częstotliwości kontaktów ojca z dzieckiem. Z kolei, postanowieniem z dnia 27 marca 2008r. Sąd oddalił wniosek powoda o zmianę postanowienia z dnia 8 listopada 2008 r.

T. K. i M. K. zarzucali sobie wzajemnie nieprzestrzeganie postanowień sądowych. W tej sprawie interweniowała policja i kurator sądowy.

W dniu 19 czerwca 2008r., T. K.zwrócił się do Sadu Rejonowego w M. o nowy podział dni opieki nad A. K.w związku ze zbliżającym się okresem wakacyjnym. Na rozprawie w dniu 26 czerwca 2008r., M. K.sprzeciwiła się temu wnioskowi, zarzucając, że ze względu na chwiejny stan psychiczny powoda, nie będzie on w stanie opiekować się córką. Jej zdaniem, nie można było wykluczyć, że powód będzie chciał jechać z dzieckiem do siostry, która mieszka w W..

( dowody: wniosek z dnia 11.09.2007r., postanowienie z dnia 31.10.2007r., postanowienie z 8.11.2007 r. w dołączonych aktach w sprawie R. N. 90/07);

W piątek 27 czerwca 2008r., M. K.nie przekazała dziecka powodowi. Następnego dnia, wspólnie z córką udała się na wesele do rodziny. Powiadomiła o tym fakcie powoda telefonicznie i zaproponowała, że w zamiana za to, będzie mógł zabrać dziecko w innym terminie. Powód nie zgodził się na to i zagroził, że o wszystkim poinformuje Sąd Rejonowy w M..

W dniu 30 czerwca 2008r. do Sądu Rejonowego w M. wpłynęło pismo, w którym powód poinformował o łamaniu przez jego żonę postanowienia z dnia 31 października 2007r. i domagał się ustalenia dodatkowego weekendu, w którym córka będzie pod jego opieką.

W następny piątek, to jest 4 lipca 2008r., o godzinie 15 ⁰⁰ M. K. przywiozła córkę pod przedszkole w M. i przekazała ją pod opiekę T. K.. Następnego dnia, powód poinformował żonę telefonicznie, że jedzie z córką na wczasy, nie podając miejsca wyjazdu, ani terminu powrotu.

W piśmie datowanym na dzień 5 lipca 2008r., które wpłynęło do Sądu w dniu 7 lipca 2008r., powód poinformował Sąd Rejonowy w M., że chciałby zabrać córkę na wakacje w okresie od 7 lipca 2008r. do 18 lipca 2008r. oraz przebywać z nią we wszystkie weekendy sierpnia.

( dowody: pisma z dnia 27.06.2008 r., pismo z dnia 5.07.2008 r. – dołączone akta Sądu Rejonowego w M., sygn. akt R. N.90/07, przesłuchanie T. K.w charakterze strony, protokół elektroniczny rozprawy w dniu 18.04.2013 r., 00:07:30);

W dniu 7 lipca 2008r. powód wyjechał z córką do swojej siostry do W.. Przebywali tam około 10 dni. Siostra powoda jest lekarzem. Mieszka wspólnie z mężem w domu jednorodzinnym. A. K.była wówczas pod opieką powoda i jego rodziny. W wolnym czasie bawiła się z kuzynkami, spędzała czas w ogrodzie. Następnie, T. K., na zaproszenie swojej znajomej, wyjechał z córką do S.. Mieszkali tam w domku znajdującym się na ogródkach działkowych. Nie informował swojej żony, o tym gdzie się znajduje i kiedy wróci. Powód telefonicznie poinformował kuratora sądowego Sądu Rejonowego w M., że wyjechał z córką na wakacje oraz wskazał, kiedy odda dziecko.

( dowody: pismo z 9.07.2008 r., pismo z 10.07.2008 r. – dołączone akt Sądu Rejonowego w M., sygn. akt R. N.90/07, przesłuchanie T. K.w charakterze strony, protokół elektroniczny rozprawy w dniu 18.04.2013 r., 00:09:30, 00:10:00, 00:37:00);

W dniu 11 lipca 2008r. M. K.złożyła w Komisariacie Policji w M.ustne zawiadomienie o popełnieniu przez T. K.przestępstwa uprowadzenia (przetrzymywania) małoletniej A. K.bez zgody osoby powołanej do opieki, w okresie od dnia 7 lipca 2008r. Do zawiadomienia zostało dołączone postanowienie Sądu Rejonowego w M. z dnia 8 listopada 2007r., w którym na czas trwania postępowania sądowego Sąd ustalił kontakty T. K.z małoletnią A. K.

Postanowieniem z dnia 15 lipca 2008r. wszczęto dochodzenie w sprawie uprowadzenia małoletniej A. K., lat 7, przez ojca T. K., posiadającego ograniczone prawa rodzicielskie, wbrew woli matki M. K., to jest o przestępstwo określone w art. 211 k.k.

W dniu 17 lipca 2008 r., na skutek czynności podjętych przez funkcjonariuszy Wydziału Kryminalnego Komendy Wojewódzkiej Policji w P. i Wydziału Kryminalnego Komendy Wojewódzkiej Policji we W., ustalono miejsce pobytu powoda oraz jego małoletniej córki. W notatce urzędowej z tego dnia stwierdzono, że może on przebywać w okolicy miejscowości O.. Na podstawie informacji uzyskanych od znajomej powoda, policjanci ustalili, że wspólnie z córką A. przebywa on na działce rekreacyjnej w okolicy O..

Funkcjonariusze Policji udali się na działkę w okolicy O., gdzie powód przebywał wspólnie z córką oraz znajomą kobietą. T. K. i A. K. zostali przewiezieni do Komendy Wojewódzkiej Policji w P. w celu wykonania dalszych czynności.

Tego samego dnia, doszło do zatrzymania T. K., na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji w zw. z art. 75 § 2, 244, 247 285 § 2 k.p.k. w celu realizacji nakazu doprowadzenia T. K. do Komendy Powiatowej Policji w M. (sygn. KW 1414/08). Powód nie zdążył zabrać rzeczy osobistych swoich i córki.

W nocy z 17 na 18 lipca 2008r. powód i jego córka zostali przewiezieni do Komendy Powiatowej Policji w M. i zatrzymany w związku z podejrzeniem o czyn z art. 211 k.k. W dniu 18 lipca 2008 r. o godzinie 13 ⁰⁰ T. K. został zwolniony. W tym samym dniu małoletnią A. K. przekazano matce M. K..

Na podstawie postanowienia z dnia 18 lipca 2008r. T. K.przedstawiono zarzut, że w okresie od 7 lipca 2008r. do 17 lipca 2008r. w M., w wyznaczonym terminie i miejscu określonym w prawomocnym postanowieniu Sądu Rejonowego w M. w sprawie o sygn. akt R. N.90/07 z dnia 8 listopada 2007r., nie zwrócił małoletniej córki A. K.osobie powołanej do sprawowania opieki nad dzieckiem, to jest matce M. K., i bez jej zgody wyjechał z córką z miejsca zamieszkania, nie informując M. K.o miejscu pobytu córki i terminie zwrotu dziecka, to jest o czyn z art. 211 § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że za przedstawieniem zarzutu przemawiały dowody i fakty zawarte w zeznaniach świadka M. K.oraz w postanowieniu Sądu Rejonowego w M., sygn.. akt R. N.90/07.

( dowody: notatka urzędowa z dnia 11.07.2008r., protokół z dnia 11.07.2008r., postanowienie z dnia 15.07.2008r., notatka urzędowa z dnia 17.07.2008r., protokół zatrzymania z dnia 17.07.2008r., notatka urzędowa z 18.07.2008r., protokół zatrzymania z dnia 18.07.2008r., oświadczenie z dnia 18 lipca 2008r. – w dołączonych aktach Sądu Rejonowego w M., sygn. akt II K 36/09; zeznania świadka G. Z., k. 433, przesłuchanie T. K.w charakterze strony, protokół elektroniczny rozprawy w dniu 18.04.2013 r., 00:15:30, 00:17:15);

Postanowieniem z dnia 10 lipca 2008r. Sąd Rejonowy w M. oddalił wniosek T. K.o ustalenie kontaktów z córką w okresie letnich wakacji szkolnych wskazując, że powód zabrał dziecko wyjeżdżając z nim w nieznane miejsce bez zgody Sadu i matki małoletniej.

( dowód: postanowienie z dnia 10.07.2008r., k.366 dołączonych akt Sądu Rejonowego w M., sygn. akt R. N.90/07);

Na podstawie postanowienia z dnia 22 lipca 2008r. wydanego przez prokuratora Prokuratury Rejonowej w M. w sprawie przeciwko T. K.podejrzanemu o czyn z art. 211 § 1 k.k. i inne (sygn. akt Ds. 492/08/d), powołano biegłych lekarzy psychiatrów w celu stwierdzenia, czy podejrzany cierpi na chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy albo innego rodzaju zakłócenia czynności psychicznych, czy w chwili zarzucanego czynu miał zniesioną lub znacznie ograniczoną zdolność rozpoznania czynu i pokierowania swoim postępowaniem, czy może brać udział w postępowaniu karnym, a w razie ustalenia, że sprawca dopuścił się zarzucanego mu czynu zabronionego w stanie zniesionej poczytalności, w związku z chorobą psychiczną, upośledzeniem umysłowym lub uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego, czy zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że popełni taki czyn ponownie. W uzasadnieniu postanowienia stwierdzono, że istnieją uzasadnione wątpliwości co do poczytalności podejrzanego w momencie dokonywania zarzucanego mu czynu.

W toku postępowania przygotowawczego ustalono również, że od 22 lipca 2008r. T. K.przebywał na Oddziale (...) Wojewódzkiego Szpitala (...)w K.. Powód został zwolniony ze szpitala w dniu 12 września 2008r.

W dniu 15 września 2008r., prokurator Prokuratury Rejonowej w M. L. Ł.w wydanym nakazie doprowadzenia, na podstawie art. 247 § 1 k.p.k. poleciła przymusowo doprowadzić T. K.do Wojewódzkiego Szpitala (...)w K..

W celu wykonania nakazu doprowadzenia, funkcjonariusze Policji udali się do miejsca zamieszkania powoda w K.. W mieszkaniu zastano powoda, jego rodziców oraz koleżankę. Powód oświadczył, że nie zgadza się na przewiezienie do szpitala w K., jest zdrowy i nie chce być badany w szpitalu, w którym pracuje jego żona. Policjanci stwierdzili, że powód jest pobudzony emocjonalnie i zachowuje się nerwowo. Wezwano na miejsce karetkę pogotowia. W trakcie tych czynności, do mieszkania powoda weszli dziennikarze Telewizji (...), który rejestrowali kamerą przebieg czynności. Lekarz, który został wezwany na miejsce stwierdził, że powód jest zdrowy somatycznie, lecz jego stan wskazuje na zespół afektywny dwubiegunowy. Po rozmowie telefonicznej z prokurator Prokuratury Rejonowej w M. L. Ł.i przedstawieniu jej sytuacji panującej w mieszkaniu, odstąpiono od realizacji nakazu doprowadzenia.

Powód został poddany badaniu w dniu 22 października 2008 r. w K.. W opinii dwóch biegłych psychiatrów stwierdzono, że cierpi on na zaburzenia adaptacyjne. W chwili popełnienia czynu miał pełną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem, może brać udział w postępowaniu karnym. Ponadto, biegli stwierdzili, że powód może popełnić podobny czyn w przyszłości.

( dowody: postanowienie z dnia 22.07.2008r., nakaz doprowadzenia z dnia 15.09.2008r., pismo z 4.09.2008r., pismo z dnia 30.09.2008r., notatka urzędowa z 24.09.2008r., notatka służbowa z 24.09.2008r., opinia z dnia 22.10.2008 r. – dołączone akta Sądu Rejonowego w M., sygn. akt II K 36/09; zeznania świadka M. P., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 13.09.2012r. – 00:03:57-00:06:00, zeznania świadka G. G., k. 383, nagranie programu T. P. (...), kop. k.454, przesłuchanie T. K.w charakterze strony, protokół elektroniczny rozprawy w dniu 18.04.2013 r., 00:21:13);

Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2008 r., Sąd Rejonowy w M. oddalił wniosek o pozbawienie władzy rodzicielskiej M. K.nad małoletnią A. K.i o powierzenie wykonywania władzy rodzicielskiej T. K.. Tym samym postanowieniem Sąd powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad A. K.jej matce i ograniczył władzę rodzicielską T. K.do ogólnego wglądu w rozwój, wychowanie dziecka oraz współdecydowania w sprawach zasad wychowania dziecka, kierunku i zakresu wykształcenia i kontaktów z małoletnią.

Na mocy postanowienia z dnia 25 sierpnia 2008r. Sąd Rejonowy w M. ponownie ustalił kontakty T. K.z małoletnią córką, w drugą sobotę każdego miesiąca od godziny 10 ⁰⁰ do godziny 16 ⁰⁰ w miejscu zamieszkania M. K..

Sąd Okręgowy we W. XII Wydział Cywilny Rodzinny, postanowieniem z dnia 5 listopada 2008r. w sprawie o sygn. akt XIII Ca 302/08, oddalił apelację T. K.od postanowienia Sadu Rejonowego w M.z dnia 21 sierpnia 2008 r., sygn. akt R. N.90/07.

( dowody: postanowienie z dnia 21.08.2008r., postanowienie z 25.08.2008r., postanowienie z dnia 5 listopada 2008r., dołączonych akt Sądu Rejonowego w M., sygn. akt R. N.90/07);

W dniu 27 listopada 2008 r. Prokuratora Rejonowa w M., w sprawie o sygn. akt Ds. 492/08, przesłała do Sądu Rejonowego w M. akt oskarżenia przeciwko T. K., oskarżonemu o to, że w okresie od 7 lipca 2008 r. do 17 lipca 2008 r. w M., w wyznaczonym terminie i miejscu określonym w prawomocnym postanowieniu Sądu Rejonowego z M.z dnia 8 listopada 2007 r., sygn. akt R. N.90/07, nie zwrócił małoletniej córki A. K.osobie powołanej do sprawowania opieki nad dzieckiem matce M. K.i bez jej zgody wyjechał z córką z miejsca zamieszkania, nie informując M. K.o miejscu pobytu córki i terminie zwrotu dziecka, to jest o czyn z art. 211 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w M. w sprawie o sygn. akt II K 36/09 wyrokiem z dnia 8 lutego 2010r. uniewinnił T. K.od popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia.

( dowody: akt oskarżenia z dnia 26.11.2008r., wyrok z dnia 8.02.2010r.

dołączone akta Sądu Rejonowego w M., sygn. akt II K 36/09);

T. K. bardzo emocjonalnie przeżywał toczące się przeciwko niemu postępowanie karne. Od momentu zatrzymania w lipcu 2008 r. nie widział się z córką A., co było dla niego źródłem cierpienia. Powód boi się o zdrowie swojej córki, jej stan emocjonalny i psychiczny oraz prawidłowy rozwój dziecka.

Powód miał lęki po zatrzymaniu go przez Policję w lipcu 2008r. Nasiliły się występujące u niego już wcześniej objawy depresji. Po zdarzeniu powód dwukrotnie przebywał w szpitalu na oddziale psychiatrycznym. W dalszym ciągu leczy się psychicznie z rozpoznaniem zaburzeń adaptacyjnych i reakcji depresyjnej ze stanami lękowymi.

Powód utracił zaufanie do działania organów władzy. Udziela się aktywnie w organizacjach społecznych, których przedmiotem działalności jest pomoc ludziom, którzy padli ofiarą nieprawidłowości w działalności różnych instytucji publicznych, jak również działanie na rzecz ochrony praw ojców.

Kilkukrotnie powód starał się również odzyskać pełnię praw do opieki nad małoletnią córką A..

( dowody: przesłuchanie T. K. w charakterze strony, protokół elektroniczny rozprawy w dniu 18.04.2013 r., 00:17:50, 0030:30 – 00:30:45, 00:34:00 – 00:34:40, 00:41:00 – 00:43:10);

Na skutek zawiadomienia powoda, w Komendzie Powiatowej Policji w M. prowadzone były dochodzenia w sprawie znęcania się psychicznego i fizycznego przez M. K. nad rodziną, w różnych okresach, to jest o czyn z art. 207 § 1 k.k. i gróźb karalnych kierowanych przez nią w stosunku do małoletnie A. K., to jest o czyn z art. 190 § 1 k.k. Postępowania te zakończyły się odmową wszczęcia dochodzenia lub umorzeniem postępowania.

Ponadto, w dniu 21 września 2007 r., również na skutek zawiadomienia powoda, podjęto czynności sprawdzające w sprawie narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu małoletniej A. K., dokonanego we wrześniu 2007 r., to jest w sprawie o czyn z art. 160 § 1 k.k. Postanowieniem z dnia 23 października 2007r. odmówiono wszczęcia dochodzenia w sprawie o sygn. akt RCS 178/08.

W dniu 19 listopada 2009 r. powód złożył natomiast w Prokuraturze Rejonowej w M. doniesienie, w którym zarzucił przekroczenie uprawnień przez sędziego Sądu Rejonowego w M., polegające na wydaniu orzeczenia w sprawie I. N.90/07 pod nieobecność powoda jako wnioskodawcy w tamtej sprawie. Postanowieniem z dnia 1 lutego 2010 r., odmówiono wszczęcia śledztwa, wobec braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie przestępstwa. Powód zarzucał także sędziom Sądu Rejonowego w M. w trakcie tego postępowania, przekroczenia uprawnień z niedopełnieniem obowiązków poprzez zatajanie fałszywych zeznań świadków. Również w tym przypadku odmówiono wszczęcia śledztwa. Powód składał również liczne doniesienia, zarzucając sędziom, prokuratorom i funkcjonariuszom Policji w M., niedopełnienie obowiązków i przekroczenie uprawnień. Sprawy te kończyły się odmową wszczęcia śledztwa lub umorzeniem postępowania.

Powód składał także w Komendzie Powiatowej Policji w M.doniesienie w sprawie składania fałszywych zeznań przed Sądem Rejonowym w M. przez M. K., J.i F. D.i T. T., w sprawie R. N.90/07. Postanowieniem z dnia 29 maja 2009r. odmówiono wszczęcia śledztwa w tej sprawie.

( dowody: postanowienie z dnia 23.10.2007r., k.178, postanowienie z dnia 1.02.2010r., k.179, postanowienie z 29.05.2009r., k.180, postanowienie z dnia 27.05.2009r., k.181, postanowienie z dnia 15.05.2009r., k.182, postanowienie z dnia 15.05.2009r., k.183, postanowienie z dnia 20.02.2009r., k.184, postanowienie z 2.01.2008r., k.185, postanowienie z dnia 30.11.2010r., k.187, postanowienie z 18.03.2010r., k.196, postanowienie z dnia 24.11.2011r., k.197, postanowienie z dnia 16.05.2011r., k.202-203, postanowienie z dnia 29.09.2011r., k.205, dokumenty z postępowań karnych wszczynanych na skutek zawiadomień powoda, k.216-266);

Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2011 r. Prokuratora Rejonowa dla Wrocławia Psie Pole umorzyła wszczęte na skutek zawiadomienia powoda z dnia 12 lipca 2010 r., śledztwo w sprawie niedopełnienia i nadużywania w okresie od 2007 do 2010 roku w M., T.i we W., obowiązków służbowych przez funkcjonariuszy publicznych, prokuratorów Prokuratur rejonowych w M., T.i we W., poprzez skierowanie niesłusznego oskarżenia przeciwko T. K.oraz nieprawidłowym prowadzeniu postępowań karnych toczących się z jego doniesienia i niezasadnym ich umarzeniu, to jest o czyn z art. 231 § 1 k.k., wobec braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie przestępstwa.

( dowód: postanowienie z dnia 30.06.2011r., sygn. akt 1 Ds. 23/11, k.212-215).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w części zasługiwało na uwzględnienie.

Bezsporne w rozpoznawanej sprawie było to, że przeciwko T. K.prowadzone było postępowanie karne, w którym był on podejrzany (a następnie oskarżony) o to, że w okresie od 7 lipca 2008 r. do 17 lipca 2008 r. w M., w wyznaczonym terminie i miejscu określonym w prawomocnym postanowieniu Sądu Rejonowego z M.z dnia 8 listopada 2007 r., sygn. akt R. N.90/07, nie zwrócił małoletniej córki A. K.osobie powołanej do sprawowania opieki nad dzieckiem matce M. K.i bez jej zgody wyjechał z córką z miejsca zamieszkania, nie informując M. K.o miejscu pobytu córki i terminie zwrotu dziecka, to jest o czyn z art. 211 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Prokuratura Rejonowa w M. początkowo nadzorowała dochodzenie prowadzone w Komendzie Powiatowej Policji w M.przeciwko powodowi, jako podejrzanemu, a następnie wniosła i popierała przed Sądem Rejonowym w M. akt oskarżenia przeciwko powodowi. Nie było także przedmiotem sporu to, że wyrokiem Sądu Rejonowego w M. z dnia z dnia 8 lutego 2010r. w sprawie o sygn. akt II K 36/09 powód został uniewinniony od popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia.

Powód, po sprecyzowaniu żądania, dochodził w niniejszej sprawie zadośćuczynienia za to, że na skutek wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego, pomimo braku podstaw ku temu, oraz na skutek nieprawidłowości w toku tego postępowania, naruszone zostały jego dobra osobiste, a mianowicie: dobre imię, prawo do kontaktu z córką i zdrowie. Ze względu na to, powód domagał się zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek tego naruszenia.

Okoliczności sporne, mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie dowodów z dokumentów, znajdujących się w dołączonych aktach Sądu Rejonowego w M. – w sprawie karnej o sygn. akt II K 36/09 oraz w sprawie o pozbawienie praw rodzicielskich o sygnaturze akt III R Nsm 90/07.

W tym miejscu wskazać należy, że powód T. K.i jego żona M. K., pozostają w konflikcie. W ramach tego konfliktu, wzajemnie zarzucają sobie niewłaściwą opiekę nad ich małoletnią córką A., a po rozstaniu nie mogli porozumieć się w zakresie sposobu sprawowania opieki nad dzieckiem. W dniu 12 września 2007 r. T. K.złożył w Sądzie Rejonowym w M. wniosek o pozbawienie władzy rodzicielskiej uczestniczki postępowania M. K.nad małoletnią A. K.i powierzenie mu władzy rodzicielskiej nad małoletnią. Postanowieniem z dnia 8 listopada 2007r. Sąd Rejonowy w M. na czas trwania postępowania sądowego ustalił kontakty T. K.z małoletnią A. K.w pierwszy, trzeci i czwarty weekend każdego miesiąca, w godzinach od 13 ⁰⁰ w piątek do 8 ⁰⁰ w poniedziałek, z tym że miał osobiście odbierać w każdy piątek dziecko z przedszkola, a odprowadzać je w poniedziałek, oraz w pierwszy dzień Świąt Bożego Narodzenia 2007r. od godziny 16 ⁰⁰ do godziny 19 ⁰⁰ drugiego dnia świąt – w miejscu zamieszkania wnioskodawcy, przy jednoczesnym zobowiązaniu go do odprowadzania małoletniej do domu jej matki w okresie świątecznym.

W ocenie Sądu, w tym miejscu zastrzec należy, że nie było celem niniejszego postępowania ustalanie szczegółowych okoliczności dotyczących przebiegu tego konfliktu, a tym bardziej rozstrzyganie tego, kto w tym sporze ma rację i czy zasadnie powierzono opieką nad małoletnią A. K.jej matce. Powód przedstawiał w sprawie liczne twierdzenia dotyczące tego konfliktu, jak również szereg argumentów uzasadniających jego wniosek, że matka dziecka i przedstawicieli szeroko rozumianych organów wymiaru sprawiedliwości w M.(funkcjonariusze Policji, prokuratorzy, sędziowie), łączy spisek wymierzony przeciwko powodowi i zmierzający do pozbawienia go praw rodzicielskich nad dzieckiem i umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym. W niniejszej sprawie istotne było bowiem jedynie to, czy faktycznie postawienie powodowi w toku postępowania przygotowawczego nadzorowanego przez Prokuraturę Rejonową w M., zarzutu uprowadzenia dziecka faktycznie było oczywiście bezzasadne oraz czy w toku postępowania karnego doszło do takich nieprawidłowości, czy nadużyć, które w sposób bezprawny naruszyły dobra osobiste powoda. W szczególności, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy podnoszone przez powoda twierdzenia dotyczące nieprawidłowego jego zdaniem przesłuchania małoletniej A. K.oraz zaginięcia dowodu rzeczowego z akt sprawy. Należało stwierdzić, że okoliczności te dotyczyły innego postępowania karnego, jakie na skutek zawiadomienia powoda toczyło się w sprawie znęcania się psychicznego i fizycznego przez M. K.nad powodem i jego małoletnią córką. Sąd pominął zatem wniosek o przesłuchanie świadka P. K., na okoliczność przesłuchania małoletniej A. K.oraz dowód z przesłuchania świadka G. G.w zakresie, w jakim jej zeznania miały potwierdzić powyższe okoliczności (art. 217 § 3 k.p.c.).

W podanym wyżej zakresie spornym, podstawą ustaleń okoliczności mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, były również zeznania świadków: G. G. i M. P., na okoliczność przebiegu realizacji nakazu doprowadzenia powoda w dniu 24 września 2008 r. Ponadto, na podstawie zeznań G. Z., Sąd ustalił okoliczności dotyczące przebiegu zatrzymania powoda w dniu 17 lipca 2008r.

Zgodnie z art. 299 k.p.c., posiłkowo, na podstawie zeznań T. K., przesłuchiwanego w charakterze strony na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2013 r., Sąd ustalił okoliczności dotyczące jego wyjazdu z córką na wakacje w lipcu 2008 r. i pobytu w W. oraz na działce u znajomej, jak również okoliczności zatrzymania powoda w dniu 17 lipca 2008 r. i przebiegu interwencji w dniu 24 września 2008 r. Także na podstawie dowodu z przesłuchania powoda, Sąd ustalił te wszystkie okoliczności, które obrazują następstwa niesłusznego oskarżenia powoda o uprowadzenie dziecka, a które w całokształcie składają się na krzywdę doznaną przez niego na skutek bezpodstawnie przeprowadzonego przeciwko niemu postępowania przygotowawczego.

Nie znalazły natomiast potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy zeznania powoda przesłuchiwanego w charakterze strony w tym zakresie, w jakim relacjonował on wystawienie i wykonanie listu gończego przeciwko jego osobie. Z akt postępowania karnego wynika bowiem, że w związku z podejrzeniem o uprowadzenie dziecka, wszczęto wobec powoda czynności poszukiwawcze, czemu towarzyszyło wystawienie nakazu doprowadzenia do Komendy Powiatowej Policji w M., a nie wystawienie listu gończego. W ocenie Sądu nie były również wiarygodne zeznania powoda co do gwałtownego przebiegu tych zdarzeń, czy niewłaściwego, brutalnego zachowania funkcjonariuszy Policji. W tej mierze bowiem wersja przedstawiona przez powoda obrazuje jedynie jego subiektywną i emocjonalną relację, a nie stanowi odzwierciedlenia rzeczywistego przebiegu zdarzeń. Wersji tej nie potwierdza materiał dowodowy zebrany w sprawie, w tym w szczególności nagranie programu (...)zrealizowanego przez Telewizję (...)w dniu 24 września 2008r. Z tej samej przyczyny, w ocenie Sądu niewiarygodne były zeznania ojca powoda, B. K.. Wartość dowodowa tych zeznań jest zresztą w ocenie Sądu niewielka, świadek podawał bowiem jedynie ogólnie swoją subiektywną ocenę sytuacji i niejasne, bliżej nie sprecyzowane okoliczności nie mające związku ze sprawą.

Sąd przeprowadził w sprawie dowód z przesłuchania stron, ograniczając go do przesłuchania powoda, wobec oświadczenia pozwanego w piśmie procesowym z dnia 2 lutego 2012 r., że cofa wniosek o przesłuchanie za stronę pozwaną w trybie art. 300 § 2 k.p.c. Prokuratora Rejonowego Z. P. (art. 302 § 2 k.p.c.).

Ponadto, Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie świadków H. O., M. O. i A. O., wobec tego, że powód nie sprecyzował, na jakie okoliczności świadkowie ci mieliby być przesłuchiwani, pomimo zobowiązania pełnomocnika powoda z urzędu na rozprawie w dniu 12 marca 2012 r. (k 285).

Powód w reżimie odpowiedzialności deliktowej dochodził w niniejszej sprawie roszczeń majątkowych wynikających z faktu naruszenia jego dóbr osobistych na skutek wszczęcia przeciwko niemu postępowania przygotowawczego w związku z zarzucaniem mu uprowadzenia dziecka oraz na skutek nieprawidłowości, jakie jego zdaniem miały miejsce w toku tego postępowania. Żądane zadośćuczynienie miało stanowić środek ochrony dóbr osobistych powoda – jego dobrego imienia, relacji rodzinnych i zdrowia. Podstawę prawną roszczenia powoda, którego dotyczy żądanie pozwu, stanowił zatem przepis art. 23 w zw. z art. 24 w zw. z art. 448 k.c., zaś odpowiedzialność Skarbu Państwa miała wynikać w pierwszej kolejności z art. 417 k.c.

Sąd zważył, że podstawową przesłanką odpowiedzialności Skarbu Państwa za działania jego funkcjonariuszy, w tym przypadku Prokuratury Rejonowej w M., jest dopuszczenie się przez jednostkę organizacyjną uprawnioną do wykonywania władzy publicznej bezprawnego działania lub zaniechania powodującego szkodę (art. 417 k.c.). Szkodę należy w tym przypadku rozpatrywać szeroko, jako każdy uszczerbek w prawnie chronionych dobrach danego podmiotu, zarówno o charakterze majątkowym, jak i niemajątkowym. Z tego względu nie można wykluczyć odpowiedzialności władzy publicznej z tytułu naruszenia dóbr osobistych obywatela, w tym także podniesienia przez pokrzywdzonego roszczeń z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 oraz art. 448 k.c.) – zob. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001 r., SK 18/00, OTK 2001/8/256.

Zgodnie z art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Art. 24 k.c. określa z kolei środki ochrony dóbr osobistych, wskazując że ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie, a na zasadach przewidzianych w kodeksie może również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. W zakresie żądania zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych cytowany art. 24 k.c. odsyła więc do przepisów o czynach niedozwolonych, w szczególności do art. 448 k.c., w myśl którego w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, m.in. odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego.

W sprawie konieczne było w pierwszej kolejności ustalenie, czy doszło do dopuszczenia się przez Prokuraturę Rejonową w M., jako jednostkę organizacyjną uprawnioną do wykonywania władzy publicznej, bezprawnego działania lub zaniechania. W dalszej kolejności wymagało ustalenia, czy na skutek tego doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda i czy ewentualne naruszenie dóbr osobistych powoda uzasadnia przyznanie mu majątkowej ochrony dóbr osobistych.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że na powodzie jako żądającym ochrony dóbr osobistych, spoczywał ciężar dowodu, jedynie co do faktu naruszenia dóbr osobistych. Wbrew temu, co twierdzi strona pozwana w odpowiedzi na pozew, powód, domagając się majątkowej ochrony dóbr osobistych na postawie art. 24 §1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. i 417 § 1 k.c., nie miał natomiast obowiązku wykazać, że funkcjonariusze jednostki organizacyjnej Skarbu Państwa, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, ponoszą winę za wyrządzoną powodowi krzywdę w związku z naruszeniem dóbr osobistych (por. uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt III CZP 25/11, nie publ.). W sytuacji, w której oparte na art. 448 k.c. roszczenie kierowane jest przeciwko Skarbowi Państwa na tej podstawie, że źródłem naruszenia dóbr osobistych było niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej, analiza odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną władczym działaniem państwa wymaga uwzględnienia art. 77 ust. 1 Konstytucji, który konstruuje model odpowiedzialności państwa za wyrządzenie szkody oraz ma zasadnicze znaczenie dla określenia zakresu cywilnej odpowiedzialności władzy publicznej. Z kolei art. 417 k.c., realizuje ten model i stanowi podstawę ogólną odpowiedzialności odszkodowawczej państwa. Artykuł 77 ust. 1 Konstytucji łączy obowiązek naprawienia szkody z działaniem, które jest „ niezgodne z prawem”, przy czym chodzi o niezgodność o charakterze obiektywnym, ocenianą w odniesieniu do nakazów i zakazów wynikających z normy prawnej. Unormowanie zawarte w tym przepisie wskazuje że podstawą odpowiedzialności jest „ niezgodność z prawem” i eliminuje znaczenie czynnika subiektywnego (winy). Co więcej, jak podkreślił Trybunał Konstytucyjny w powoływanym wyżej wyroku z dnia 4 grudnia 2001 r. SK 18/2000 (OTK ZU 2001/8 poz. 256), przepis ten jest usytuowany w grupie przepisów regulujących konstytucyjne środki ochrony wolności i praw, a ewentualne uznanie dopuszczalności ustanowienia przez przepisy ustawowe dodatkowej przesłanki w postaci winy, prowadziłoby do niedopuszczalnego ograniczenia tych wolności i praw. Znaczenie tego przepisu polega na tym, że ustanawia surowsze przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej w porównaniu z ogólnymi zasadami opartymi na przesłance winy. Nie budzi wątpliwości, że także art. 417 k.c. przewiduje odpowiedzialność opartą na przesłance (obiektywnie) niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej, a wina pozostaje poza przesłankami konstytuującymi obowiązek odszkodowawczy

W związku z powyższym, to strona pozwana powinna była wykazać, że wszczęcie przeciwko powodowi postępowania karnego i oskarżenie go o uprowadzenie córki nie było bezprawne, a wskutek legalności jej działań nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda.

Strona pozwana twierdziła w pozwie, że postępowanie karne wszczęte przeciwko powodowi, choć zakończone uniewinnieniem, było wynikiem instrumentalnego wykorzystania organów postępowania przygotowawczego, nie tylko bowiem Prokuratury Rejonowej w M., ale także Policji. Sąd miał przy tym na uwadze, powołany przez pozwanego wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1978 r., I CR 428/77 (nie publik.) Zgodnie z poglądem wyrażonym w tym orzeczeniu, bezzasadne wszczęcie postępowania karnego, zakończonego wyrokiem uniewinniającym, nie wyklucza wprawdzie roszczenia cywilno-prawnego o odszkodowanie skierowanego przeciwko Skarbowi Państwa, jednakże tylko w wypadku stwierdzenia czynu niedozwolonego w rozumieniu art. 417 i nast. k.c. W aktualnym stanie prawnym, zdaniem Sądu, czyn ten należy jednak rozumieć, jako „niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władczy publicznej”.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, co było zresztą bezsporne, że Sąd Rejonowy w M. w sprawie o sygn. akt II K 36/09 wyrokiem z dnia 8 lutego 2010r. uniewinnił T. K.od popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia. Z uzasadnienia tego wyroku wynika, że w sprawie karnej brak było jakichkolwiek danych świadczących o winie i sprawstwie T. K.. Sąd Rejonowy w M. stwierdził, że w okresie objętym aktem oskarżenia, A. K.przebywała wraz z ojcem poza miejscem zamieszkania, wbrew postanowieniu Sądu Rejonowego w M. z dnia 8 listopada 2007 r. Postanowienie to nadal obowiązywało, gdyż Sąd nie uregulował sposobu kontaktów oskarżonego z córką na okres letnich wakacji szkolnych. Jednakże sprawcą uprowadzenia dziecka, o którym mowa w art. 211 k.k. może być tylko taki rodzic, któremu została odebrana, zawieszona lub ograniczona władza rodzicielska. Sąd powołał przy takie same poglądy, jakie wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 lutego 1979 r., VI KZP 15/79, OSNKW 1980, nr I. poz. 2 oraz w postanowieniu z dnia 18 grudnia 1992 r., I KZP 40/92, Wokanda 1993 r., nr 2. poz. 8. Tymczasem w okresie objętym aktem oskarżenia T. K.korzystał z pełni władzy rodzicielskiej w stosunku do swojej córki A. K.. W sytuacji zaś, gdy oboje rodzice wykonują wspólnie władzę rodzicielską i jedno z nich, nawet wbrew woli drugiego, zabiera lub zatrzymuje dziecko, to nie następuje realizacja znamion występku uprowadzenia określonego w art. 211 k.k. Przy czym, oddzielne zamieszkiwanie rodziców i wykonywanie czasowej opieki nad małoletnim dzieckiem przez rodzica, u którego dziecko mieszka w wyniku decyzji Sądu, nie pozbawia, nie ogranicza, jak również nic zawiesza władzy rodzicielskiej drugiego z rodziców.

Zdaniem Sądu, jak wynika z powyższego, podstawą do stwierdzenia, że czyn powoda, którego dotyczyło postępowanie przygotowawcze nadzorowane przez Prokuraturę Rejonową w M. (art. 298 § 1 k.p.k.), nie realizuje znamion czynu zabronionego przestępstwa uprowadzenia, określonych w art. 211 k.k., było stwierdzenie tylko tego faktu, że powód w momencie jego dokonywania, nie był pozbawiony władzy rodzicielskiej nad małoletnią córką, władza ta nie została ograniczona, ani zawieszona. Wykonywanie czasowej opieki nad małoletnią A. K.przez jej matkę M. K., przy ustaleniu kontaktów ojca z dzieckiem, wynikało natomiast z decyzji Sądu Rejonowego w M., który uregulował kwestię opieki i zabezpieczył kontakty powoda z dzieckiem jedynie tymczasowo, na czas trwania postępowania z wniosku powoda o pozbawienie M. K.praw rodzicielskich.

Sąd zważył, że zgodnie z zasadami trafnej reakcji karnej (art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k.), prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) i swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.), Prokuratura, jako organ postępowania przygotowawczego, podobnie sąd meriti w toku procesu karnego, jest zobowiązana do poddania drobiazgowej analizie wszelkich okoliczności sprawy istotnych z punktu widzenia prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 6 grudnia 2011 r., II AKa 369/2011, Przegląd Orzecznictwa Sądu Apelacyjnego w Gdańsku (...) poz. 2 str. 133). Podstawowym zaś celem postępowania przygotowawczego, którego dominus litis jest właśnie prokurator, jest ustalenie, czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo (art. 297 § 1 pkt 1 k.p.k.).

Jak wynika z ustaleń faktycznych w sprawie, w dniu 11 lipca 2008r. M. K.złożyła w Komisariacie Policji w M.ustne zawiadomienie o popełnieniu przez T. K.przestępstwa uprowadzenia (przetrzymywania) małoletniej A. K.bez zgody osoby powołanej do opieki, w okresie od dnia 7 lipca 2008r. Do zawiadomienia zostało dołączone postanowienie Sądu Rejonowego w M. z dnia 8 listopada 2007r., w którym na czas trwania postępowania sądowego Sąd ustalił kontakty T. K.z małoletnią A. K.. Postanowieniem z dnia 15 lipca 2008r. wszczęto dochodzenie w sprawie uprowadzenia małoletniej A. K., lat 7, przez ojca T. K., posiadającego ograniczone prawa rodzicielskie, wbrew woli matki M. K., to jest o przestępstwo określone w art. 211 k.k. Na podstawie postanowienia z dnia 18 lipca 2008r. T. K.przedstawiono natomiast zarzut, że w okresie od 7 lipca 2008r. do 17 lipca 2008r. w M., w wyznaczonym terminie i miejscu określonym w prawomocnym postanowieniu Sądu Rejonowego w M. w sprawie o sygn. akt R. N.90/07 z dnia 8 listopada 2007r., nie zwrócił małoletniej córki A. K.osobie powołanej do sprawowania opieki nad dzieckiem, to jest matce M. K., i bez jej zgody wyjechał z córką z miejsca zamieszkania, nie informując M. K.o miejscu pobytu córki i terminie zwrotu dziecka, to jest o czyn z art. 211 § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że za przedstawieniem zarzutu przemawiały dowody i fakty zawarte w zeznaniach świadka M. K.oraz w postanowieniu Sądu Rejonowego w M., sygn.. akt R. N.90/07. Następnie, w dniu 27 listopada 2008 r. Prokuratora Rejonowa w M., która nadzorowała dochodzenie w sprawie o sygn. akt Ds. 492/08, przesłała do Sądu Rejonowego w M. akt oskarżenia przeciwko T. K., oskarżonemu o to, że w okresie od 7 lipca 2008 r. do 17 lipca 2008 r. w M., w wyznaczonym terminie i miejscu określonym w prawomocnym postanowieniu Sądu Rejonowego z M.z dnia 8 listopada 2007 r., sygn. akt R. N.90/07, nie zwrócił małoletniej córki A. K.osobie powołanej do sprawowania opieki nad dzieckiem matce M. K.i bez jej zgody wyjechał z córką z miejsca zamieszkania, nie informując M. K.o miejscu pobytu córki i terminie zwrotu dziecka, to jest o czyn z art. 211 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zdaniem Sądu, mając na uwadze wskazywaną wyżej podstawę uniewinnienia powoda, jako oskarżonego w powyższej sprawie, od zarzucanych mu czynów oraz to, że nieograniczony zakres praw rodzicielskich powoda nad małoletnią A. K., z ustalonymi tymczasowo kontaktami, był wiadomy organom ścigania już w momencie składania przez M. K.zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa uprowadzenia, należało stwierdzić, że wszczęcie przeciwko powodowi postępowania karnego, postawienie mu zarzutów o czyn z art. 211 k.k., a następnie wniesienie i popieranie aktu oskarżenia, stanowiło niezgodne z prawem działanie Prokuratury Rejonowej w M.. Nie sposób bowiem nie zauważyć, że postępowanie przygotowawcze obejmowało oczywiście niesłuszny zarzut i oskarżenie. Sąd miał przy tym na uwadze, posiłkując się poglądami wyrażonymi w orzecznictwie sądowym na tle art. 552 k.p.k., że niewątpliwie niesłuszne jest takie postępowanie przygotowawcze, które było wszczęte i prowadzone z obrazą przepisów Kodeksu postępowania karnego, oraz postępowanie powodujące dolegliwość, której podejrzany (oskarżony) nie powinien doznać w świetle całokształtu okoliczności ustalonych w sprawie (por. uchwała Sądu Najwyższego z 15 września 1999 r., I KZP 27/99, OSNKW 1999, nr 11-12, poz. 72). W tym kontekście, należało mieć na uwadze to, że podstawą wszczęcia dochodzenia, zgodnie z art. 303 k.p.k. w zw. z art. 325a § 2 k.p.k., jest „uzasadnione podejrzenie przestępstwa”. Z kolei, po przeprowadzeniu dochodzenia, Policja będąca organem prowadzącym dochodzenie, wydaje, a Prokurator jako organ nadzorujący, zatwierdza, postanowienie o przedstawieniu zarzutów, jeśli „dane istniejące w chwili wszczęcia dochodzenia lub zebrane w jego toku, uzasadniają podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba (art. 313 § 1 k.p.k. w zw. z art. 325a § 2 k.p.k.). Ze względu na powyższe okoliczności, wszczęcie dochodzenia i postawienie powodowi zarzutu uprowadzenia dziecka, było oczywiście niesłuszne, skoro już na początkowym etapie postępowania przygotowawczego znany był zakres przysługującej mu nad dzieckiem władzy rodzicielskiej, co oznaczało, że wyjeżdżając z córką na wakacje powód nie popełnił przestępstwa z art. 211 k.k., pomimo, że naruszył zasady kontaktów tymczasowo ustalone w postanowieniu Sądu Rejonowego w M..

Zdaniem Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził zaś pozostałych twierdzeń powoda dotyczących niezgodnego z prawem działania lub zaniechania Prokuratury Rejonowej w M.. W szczególności zaś, o czym była już mowa wyżej, nie doszło w prowadzonym przeciwko powodowi postępowaniu przygotowawczym, do wystawienia przeciwko niemu listu gończego. Zgodnie z art. 279 § 1 k.p.k., jeżeli oskarżony, w stosunku do którego wydano postanowienie o tymczasowym aresztowaniu, ukrywa się, sąd lub prokurator może wydać postanowienie o poszukiwaniu go listem gończym. List gończy może być rozesłany jedynie za osobą, którą uczyniono już podejrzanym i tylko pod warunkiem, że wydano także postanowienie o tymczasowym aresztowaniu. Natomiast, jak wynika z dołączonych akt karnych, w stosunku do powoda jeszcze przed postawieniem mu zarzutu, doszło jedynie do podjęcia czynności poszukiwawczych w ramach realizacji nakazu doprowadzenia do Komendy Powiatowej Policji w M., wydanego na podstawie 247 § 1 k.p.k. Nie ulega wątpliwości, że ze względu na oczywiście niesłuszny charakter prowadzonego postępowania przygotowawczego, ten środek mógł stanowić dla powoda źródło cierpień przekraczających ramy dopuszczalnej represji karnej. Inny jest natomiast zakres naruszenia dóbr osobistych i rozmiar związanej z tym krzywdy, w przypadku rozesłania listu gończego. Ponadto, ustalenia faktyczne dokonane w sprawie nie potwierdziły tego, że doszło do naruszenia prawa przy wykonywaniu władzy publicznej, poprzez podjętą według powoda próbę przymusowego umieszczenia go w szpitalu psychiatrycznym. Zgodnie z właściwymi przepisami procedury karnej, powód, który już wcześniej był leczony psychiatrycznie z powodu depresji i towarzyszących jej zaburzeń adaptacyjnych, musiał być poddany badaniu przez biegłych psychiatrów w trybie art. 202 § 1 k.p.k. Zupełnie niewiarygodne zaś były twierdzenia powoda, że próba umieszczenia go w szpitalu psychiatrycznym była przejawem spisku przeciwko niemu i działaniem zmierzającym do pozbawienia go życia.

Sąd zważył, że z punktu widzenia ewentualnego naruszenia dóbr osobistych powoda, ocena, czy doszło do naruszenia, musi mieć charakter obiektywny. Powinno się mianowicie brać pod uwagę przeciętne reakcje ludzkie na podobne zachowania, abstrahując od indywidualnej wrażliwości pokrzywdzonego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 marca 1997 r., III CKN 33/97, OSNC 1997, Nr 6-7, poz. 93; A. Cisek, w: Kodeks cywilny. Komentarz, red. E. Gniewek, Warszawa 2006, s. 59). Stosując wskazane kryteria, należało zdaniem Sądu dojść do wniosku, że na skutek prowadzonego przeciwko powodowi oczywiście niesłusznego postępowania przygotowawczego, doszło do naruszenia jego dóbr osobistych w postaci dobrego imienia, praw ojcowskich oraz zdrowia. Każdy człowiek, przeciwko któremu stawiane są oczywiście niesłuszne zarzuty, zareagowałby w obliczu tej sytuacji w podobny sposób jak powód. Jeśli zaś czynności podejmowane w stosunku do niego w postępowaniu karnym miały charakter publiczny i opisywane w stanie faktycznym zdarzenia miały miejsce w obecności jego bliskich i znajomych, doszło do naruszenia w ten sposób dobrego imienia powoda. Ponadto, oczywiście niesłuszne zarzuty miały znaczenie dla przebiegu i wyniku postępowania, jakie w toczyło się w sprawie władzy rodzicielskiej nad małoletnią córką powoda w Sądzie Rejonowym w M.. Jakkolwiek powód nie wykazał, na ile stres wywołany sprawą karną spowodował uszczerbek na jego zdrowiu, to zdaniem Sądu bez potrzeby odwoływania się do wiedzy specjalnej, jest oczywiste, że powód przeżywał to szczególnie intensywnie, zwłaszcza już wcześniej leczył się na zaburzenia adaptacyjne.

Zgodnie z art. 448 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Zdaniem Sądu, stwierdzenie naruszenia dóbr osobistych samo przez się nie oznacza zasadności żądania zapłaty odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia. Fakultatywny charakter zasądzenia odpowiedniej kwoty z tego tytułu ( verba legis: „sąd może zasądzić”) stanowi jednak istotną wskazówkę, że w konkretnych okolicznościach sprawy sąd uprawniony jest ocenić istnienie podstaw do uwzględnienia tego środka ochrony, czy też powodowi należy się ochrona majątkowa ale w mniejszym zakresie (uzas. wyr. SN z 16.04.2002r., V CKN 1010/00, OSNC 2003, Nr 4, poz. 56). W okolicznościach konkretnej sprawy należy brać pod uwagę zwłaszcza rodzaj naruszonego dobra, intensywność naruszenia oraz trwanie przez naruszyciela przy nieusprawiedliwionym przekonaniu o prawidłowości swego postępowania. Istotnym kryterium jest rozmiar krzywdy, zadośćuczynienie ma bowiem na celu zrekompensowanie pokrzywdzonemu wszelkich ujemnych doznań psychicznych lub fizycznych będących następstwem działania lub zaniechania sprawcy.

Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, T. K. bardzo emocjonalnie przeżywał toczące się przeciwko niemu postępowanie karne. Od momentu zatrzymania w lipcu 2008 r. nie widział się z córką A., co było dla niego źródłem cierpienia. Powód boi się o zdrowie swojej córki, jej stan emocjonalny i psychiczny oraz prawidłowy rozwój dziecka. Powód miał lęki po zatrzymaniu go przez Policję w lipcu 2008r. Nasiliły się występujące u niego już wcześniej objawy depresji. Po zdarzeniu powód dwukrotnie przebywał w szpitalu na oddziale psychiatrycznym. W dalszym ciągu leczy się psychicznie z rozpoznaniem zaburzeń adaptacyjnych i reakcji depresyjnej ze stanami lękowymi.

W sprawie o zadośćuczynienie przeciwko Skarbowi Państwa istotne jest to, że powód utracił zaufanie do działania organów władzy. Prokuratora jest zaś organem powołanym do stania na straży praworządności. Krzywda powoda związana z faktem naruszenia dóbr osobistych przez Prokuraturę Rejonową w M., jest zatem szczególnie dotkliwa. Powód mając poczucie niesprawiedliwości sam udziela się aktywnie w organizacjach społecznych, których przedmiotem działalności jest pomoc ludziom, którzy padli ofiarą nieprawidłowości w działalności różnych instytucji publicznych, jak również działanie na rzecz ochrony praw ojców.

Sąd miał na uwadze to, że naruszenie dóbr osobistych powoda wpłynęło na jego relację z córką, której nie widział on momentu wszczęcia przeciwko niemu sprawy karnej. Obecnie powód kilkukrotnie starał się również odzyskać pełnię praw do opieki nad małoletnią córką A..

Mając te wszystkie okoliczności na uwadze, jak również to, że postępowanie dowodowe nie potwierdziło części zarzutów stawianych przez powoda pod adresem Prokuratury Rejonowej w M., Sąd doszedł do przekonania, że odpowiednią sumą z tytułu zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych stanowić będzie kwota 50 000 zł.

Z tego względu, na podstawie podanych wyżej przepisów, w punkcie I sentencji wyroku, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 50 000 zł, a w pozostałej części w punkcie II sentencji wyroku, powództwo oddalił.

Sąd orzekł o odsetkach w punkcie I sentencji wyroku na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c., zasądzając odsetki ustawowe od dnia następnego po dniu doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu w niniejszej sprawie. Nie zostało bowiem ustalone, aby powód wzywał wcześniej stronę pozwaną o zapłatę zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych. Tym samym, żądanie zasądzenia odsetek już od dnia wniesienia pozwu, było bezzasadne.

W punkcie III sentencji wyroku, Sąd nie obciążył powoda kosztami procesu za I instancję, na podstawie art. 102 k.p.c. Powództwo co do zasady okazało się bowiem zasadne, a powód obiektywnie rzecz biorąc miał podstawy do tego, aby na skutek działań Prokuratury Rejonowej w M., czuć się skrzywdzonym. Wysokość zadośćuczynienia ma już charakter względny i zależy od oceny Sądu w oparciu o całokształt okoliczności rozpoznawanej sprawy. W tej sytuacji, obciążanie powoda kosztami procesu w tej części w jakiej jego powództwo nie zostało uwzględnione, zdaniem Sądu nie byłoby słuszne.

Na podstawie § 6 ust. 6 w zw. z § 2 ust. 3 i § 19 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w punkcie IV sentencji wyroku, Sąd zasądził ze Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego we Wrocławiu) na rzecz adwokata J. M.kwotę 5 400 zł powiększoną o należny podatek od towarów i usług w wysokości 1 188 zł (łącznie 6 588 zł), tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

______________

Zarządzenie:

1.  (...);

2.  (...);

3.  (...).