Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Mirosław Cop (spr.)

Sędziowie: SSA Andrzej Rydzewski

SSO del. Alina Miłosz-Kloczkowska

Protokolant: referent-stażysta Aleksandra Urbanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Marii Baran

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2013 r.

sprawy

R. K.

oskarżonego z art. 258 § 2 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.; art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. oraz art. 157 § 2 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.; art. 226 § 1 k.k.

R. B. (1)

oskarżonego z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

K. K. (1)

oskarżonego z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.; art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

P. G.

oskarżonego z z art. 263 § 2 k.k.; art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k.; art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. przy zast. art. 11 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.; art. 258 § 2 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.; art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. oraz art. 157 § 2 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców

od wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku

z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt II K 17/11

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób że :

1. uchyla rozstrzygnięcie o karze łącznej orzeczonej wobec oskarżonego P. G. (pkt20);

2. z opisu przestępstwa przypisanemu oskarżonemu P. G. w pkt 15, eliminuje zapis o działaniu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a z kwalifikacji prawnej oraz podstawy skazania przepis art. 65 § 1 k.k., obniżając wysokość wymierzonej oskarżonemu kary do 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

3. z opisu przestępstwa przypisanemu oskarżonemu P. G. w pkt 16, eliminuje zapis o działaniu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a z kwalifikacji prawnej przepis art. 65 § 1 k.k., obniżając wysokość wymierzonej oskarżonemu kary do 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części, uznając apelacje obrońców oskarżonych K. K. (1) i R. B. (1) za oczywiście bezzasadne;

III. na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. , art. 91 § 2 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu P. G. jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzeka karę łączną 9 (dziewięciu) lat pozbawienia wolności;

IV. zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a wydatkami poniesionymi w jego toku obciąża Skarb Państwa;

V. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów A. S. oraz J. K. (1), Kancelarie Adwokackie w S. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem ) złotych brutto, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w toku postępowania odwoławczego oskarżonym P. G. oraz R. K..

UZASADNIENIE

R. K. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od 11 października 2003r. do kwietnia 2005r. na terenie województwa (...) wspólnie z innymi ustalonymi osobami działał w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw, w tym przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, mieniu, wiarygodności dokumentów i in.

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.;

II.  w nocy z 10/11 października 2003r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, posługując się zdobytym wcześniej kluczykiem, włamał się do ciągnika rolniczego marki J. o nr rej. (...) nr nadw. (...) o wartości nie mniejszej niż 200 tysięcy złotych, który to stanowi mienie znacznej wartości, a następnie dokonał jego kradzieży na szkodę spółki (...),

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

III.  w nocy z 12/13 listopada 2003r. w O. k. K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, posługując się zdobytym wcześniej kluczykiem, włamał się do ciągnika rolniczego marki J. o nr rej. (...) nr nadw. (...) nr silnika (...) o wartości nie mniejszej niż 280 tysięcy złotych, który to stanowi mienie znacznej wartości, a następnie dokonał jego kradzieży na szkodę Z. K.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

IV.  w nocy z 19/20 lutego 2004r. w miejscowości N., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi oraz nieustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wtargnął na teren gospodarstwa rolnego (...), użył przemocy wobec dozorcy obiektu i E. P. poprzez przyłożenie nn. przedmiotu do głowy, nałożenie worka na głowę i skrępowanie go sznurkiem, wkładanie palców do oczu, powodując przy tym obrażenia w postaci otarć naskórka stawów naruszające czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni, a także grożąc wymienionemu pozbawieniem życia, dokonał kradzieży dwóch ciągników rolniczych, tj:

⚫

m-ki N. (...) nr nadw. (...) nr. siln. (...) o wartości co najmniej 255 tysięcy złotych,

⚫

m-ki N. (...) o numerze silnika (...), nr nadwozia (...) o wartości co najmniej 208 tysięcy złotych,

oraz dokonali zaboru:

⚫

radia maki P. o wartości 550zł,

⚫

telefonu komórkowego nn. m-ki i modelu o wartości co najmniej 250zł, oraz dokonał uszkodzenia

⚫

ciągnika rolniczego m-ki N. (...) nr rej. (...) i ciągnika rolniczego m-ki N. nr rej. (...) na łączną kwotę strat 100 tysięcy złotych,

co stanowi mienie znacznej wartości na szkodę spółki (...) oraz pozbawił wolności E. P.,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. oraz art. 157 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.;

V.  w dniu 27.01.2006r. w S. na terenie Aresztu Śledczego znieważył słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe funkcjonariuszy Służby Więziennej W. K. i J. M. podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.;

R. B. (1) został oskarżony o to, że:

VI.  w okresie od 20 lutego 2004r. do 29 lutego 2004r. na terenie województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi osobami, nabył ciągnik rolniczy m-ki N. (...) nr nadw. (...) nr. siln. (...) o wartości co najmniej 255 tysięcy złotych, który to stanowi mienie znacznej wartości, wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa – rozboju, który miał miejsce w dniu 19/20 lutego 2004r. w miejscowości N. na szkodę firmy (...) sp. z oo. w Ś.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.;

K. K. (1) został oskarżony o to, że:

VII.  w okresie od 11 października 2003r. do 30 października 2003r. na terenie województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi osobami, nabył ciągnik rolniczy marki J. o nr rej. (...) nr nadw. (...) o wartości nie mniejszej niż 200 tysięcy złotych, który to stanowi mienie znacznej wartości, wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa – kradzieży, która miała miejsce w dniu 10/11 października 2003r. w miejscowości B. na szkodę spółki (...),

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.;

VIII.  w okresie od 20 lutego 2004r. do 29 lutego 2004r. na terenie województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, pomógł w zbyciu ciągnika rolniczego m-ki N. (...) o numerze silnika (...), nr nadwozia (...) o wartości co najmniej 208 tysięcy złotych, który to stanowi mienie znacznej wartości, wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa – rozboju, który miał miejsce w dniu 19/20 lutego 2004r. w miejscowości N. na szkodę firmy (...) sp. z oo. w Ś.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.;

P. G. został oskarżony o to, że:

IX.  w okresie od 1 sierpnia 2003r. do 24 grudnia 2003 roku w S. posiadał bez wymaganego zezwolenia nieustalonej marki broń myśliwską z obciętymi lufami, tzw. (...),

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.;

X.  w dniu 05 lipca 2003r. w S. działając wspólnie z ustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej weszli na teren bazy usług transportowych, następnie poprzez użycie przemocy obezwładnili kierowcę J. K. (2) powodując obrażenia w postaci otarcia pleców naruszające czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni próbowali ukraść ciągnik siodłowy marki D. (...) kol. niebieskiego wartości 150 tysięcy zł. wraz z naczepą wartości 80 tysięcy zł., na której znajdował się towar w postaci drewna o wartości 30 tysięcy zł, tj. mienie o łącznej wartości 260 tysięcy złotych lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na spłoszenie ich przez dozorcę bazy, czym działali na szkodę C. K. i J. K. (2),

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k.

XI.  w nocy 18 lipca 2003r. w S. na terenie zakładu przetwórstwa rybnego działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym P. G., użyli przemocy wobec dozorcy H. G. w ten sposób, że przewrócili go na ziemię, skrępowali mu kończyny i założyli na głowę sweter czym pozbawili ww. wolności zabierając mu w celu przywłaszczenia 360zł, a następnie włamując się do kabiny usiłowali dokonać kradzieży samochodu marki S. chłodnia nr rej. (...) o wartości 130.000zł, jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na fakt, że nie udało im się uruchomić pojazdu, dokonując przy tym zniszczenia mienia w łącznej kwocie 30.000zł na szkodę R. Z.,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. przy zast. art. 11 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XII.  w okresie od 11 października 2003r. do kwietnia 2005r. na terenie województwa (...) wspólnie z innymi ustalonymi osobami działał w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw, w tym przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, mieniu, wiarygodności dokumentów i In.,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.,

XIII.  w nocy z 10/11 października 2003r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, posługując się wcześniej zyskanym podstępnie kluczykiem, włamał się do ciągnika rolniczego marki J. o nr rej. (...) nr nadw. (...) o wartości nie mniejszej niż 200 tysięcy złotych, który to stanowi mienie znacznej wartości, a następnie dokonał jego kradzieży na szkodę spółki (...),

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XIV.  w nocy z 12/13 listopada 2003r. w O. k. K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, posługując się wcześniej uzyskanym podstępem kluczykiem, włamał się do ciągnika rolniczego marki J. o nr rej. (...) nr nadw. (...) nr silnika (...) o wartości nie mniejszej niż 280 tysięcy złotych, który to stanowi mienie znacznej wartości, a następnie dokonał jego kradzieży na szkodę Z. K.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

XV.  w nocy z 19/20 lutego 2004r. w miejscowości N., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi oraz nieustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wtargnął na teren gospodarstwa rolnego (...), użył przemocy wobec dozorcy obiektu i E. P. poprzez przyłożenie nn. przedmiotu do głowy, nałożenie worka na głowę i skrępowanie go sznurkiem, wkładanie palców do oczu, powodując przy tym obrażenia w postaci otarć naskórka stawów naruszające czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni, a także grożąc wymienionemu pozbawieniem życia, dokonał kradzieży dwóch ciągników rolniczych, tj:

⚫

m-ki N. (...) nr nadw. (...) nr. siln. (...) o wartości co najmniej 255 tysięcy złotych,

⚫

m-ki N. (...) o numerze silnika (...), nr nadwozia (...) o wartości co najmniej 208 tysięcy złotych,

oraz dokonali zaboru:

⚫

radia maki P. o wartości 550zł,

⚫

telefonu komórkowego nn. m-ki i modelu o wartości co najmniej 250zł oraz dokonał uszkodzenia

⚫

ciągnika rolniczego m-ki N. (...) nr rej. (...) i ciągnika

⚫

rolniczego m-ki N. (...) nr rej. (...) na łączną kwotę strat 100 tysięcy złotych,

co stanowi mienie znacznej wartości na szkodę spółki (...) oraz pozbawił wolności E. P.,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. oraz art. 157 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.;

J. J. została oskarżona o to, że:

XVI.  w okresie od 13 listopada 2003r. do 30 listopada 2003r. na terenie województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, nabyła ciągnik rolniczy marki J. o nr rej. (...) nr nadw. (...) nr silnika (...) o wartości nie mniejszej niż 280 tysięcy złotych, który to stanowi mienie znacznej wartości, wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa – kradzieży, która miała miejsce w dniu 12/13 listopada 2003r. w miejscowości O. koło K. na szkodę Z. K.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. ;

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupku z dnia 21 czerwca 2012 roku, sygn. akt II K 17/11:

1.  uznano oskarżonego R. K. za winnego zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia czynu, to jest popełnienia przestępstwa z art.258 § 2 k.k. i za to, na podstawie art.258 § 2 k.k. skazano go na karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  uznano oskarżonego R. K. za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób, a zatem w ramach ciągu przestępstw:

a.  w nocy z 10/11 października 2003r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, posługując się zdobytym wcześniej kluczykiem, włamał się do ciągnika rolniczego marki J. o numer rejestracyjny (...) nr nadwozia (...) o wartości nie większej niż 200 tysięcy złotych, a następnie dokonał jego kradzieży na szkodę spółki (...), to jest popełnienia przestępstwa z art.279 § 1 k.k. w. zw. z art.65 § 1 k.k.,

b.  w nocy z 12/13 listopada 2003r. w O. koło K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, posługując się zdobytym wcześniej kluczykiem włamał się do ciągnika rolniczego marki J. o nr rej. (...) numer nadwozia (...) numer silnika (...) o wartości 180 tysięcy złotych, a następnie dokonał jego kradzieży na szkodę Z. K., to jest popełnienia przestępstwa z art.279 § 1 k.k. w. zw. z art.65 § 1 k.k. i za to, na podstawie art.279 § 1 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k. w zw. z art.91 § 1 k.k. skazano go na karę 3 lat pozbawienie wolności,

3.  uznano oskarżonego R. K. za winnego tego, że w nocy z 19/20 lutego 2004r. w miejscowości N., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, użył przemocy wobec dozorcy obiektu należącego do (...) Spółki z o.o. z siedzibą w O. E. P. w ten sposób, że po przyłożeniu mu nieustalonego przedmiotu do głowy oraz nałożeniu na nią worka skrępował go sznurkiem pozbawiając w ten sposób wolności i powodując obrażenia w postaci otarć naskórka stawów naruszające czynności tych narządów ciała na czas poniżej 7 dni, a nadto wkładał pokrzywdzonemu palce do oczu i groził pozbawieniem życia, po czym dokonał kradzieży:

a.  ciągnika marki N. (...) numer nadwozia (...) numer silnika (...) o wartości 255.000. złotych należącego do (...) Spółki z o.o. z siedzibą w O.,

b.  ciągnika m-ki N. (...) o numerze silnika (...), numer nadwozia (...) o wartości 208.000. złotych należącego do (...) Spółki z o.o. z siedzibą w O.,

c.  radia maki P. o wartości 550zł. należącego do E. P.,

d.  telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości 250zł. należącego do E. P.,

a nadto dokonał uszkodzenia ciągnika rolniczego m-ki N. (...) nr rej. (...) i ciągnika rolniczego m-ki N. nr rej. (...) na łączną kwotę strat 100.000. złotych, to jest popełnienia przestępstwa z art.280 § 1 k.k. w zw. z art.189 § 1 k.k. w zw. z art.288 § 1 k.k. w zw. z art.157 § 2 k.k. przy zast. art.11 § 2 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k. i za to na podstawie art.280 § 1 k.k. w zw. z art.11 § 3 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k. skazano go na karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

4.  uznano oskarżonego R. K. za winnego zarzucanego mu w punkcie V czynu, to jest popełnienia przestępstwa z art.226 § 1 k.k. i za to, na podstawie art.226 § 1 k.k. skazano go na karę 3(trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

5.  na podstawie art. 86 § 1 k.k. i art.91 § 2 k.k. połączono orzeczone wobec oskarżonego R. K. w punktach 1, 2, 3 i 4 kary pozbawienia wolności i wymierzono mu karę łączną 6 (sześciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

6.  uznano oskarżonego R. B. (1) za winnego zarzucanego mu w punkcie VI czynu, z tym ustaleniem, że numer silnika ciągnika marki N. (...) to (...), to jest popełnienia przestępstwa z art.291 § 1 k.k. w zw. z art.294 § 1 k.k. i za to, na podstawie art.294 § 1 k.k. skazano go na karę roku i 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art.33 § 1,2 i 3 k.k. wymierzono mu 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny przyjmując wartość stawki na 200 (dwieście) złotych),

7.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt.2 k.k. warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego R. B. (1) kary pozbawienia wolności na okres próby lat 3(trzech),

8.  na mocy art.63 § 1 k.k. zaliczono na poczet wymierzonej oskarżonemu R. B. (1) kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 5 września 2005r. do 18 października 2005r.,

9.  uznano oskarżonego K. K. (1) winnego tego, że w okresie od 11 października 2003r. do 30 października 2003r. na terenie województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, nabył ciągnik rolniczy marki J. o numerze rejestracyjnym (...) numer nadwozia (...) o wartości nie większej niż 200 tysięcy złotych wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa – kradzieży, która miała miejsce w dniu 10/11 października 2003r. w miejscowości B. na szkodę spółki (...), to jest popełnienia przestępstwa z art.291 § 1 k.k. i za to, na podstawie art.291 § 1 k.k. skazano go na karę roku pozbawienia wolności, a na mocy art.33 § 1,2 i 3 k.k. wymierzono mu 100 (sto) stawek dziennych grzywny przyjmując wartość stawki na 200 (dwieście) złotych,

10.  uznano oskarżonego K. K. (1) za winnego tego, że w okresie od 20 do 29 lutego 2004r. na terenie województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pomógł w zbyciu ciągnika rolniczego marki N. (...) o numerze silnika (...), nr nadwozia (...) o wartości 208.000. złotych co stanowi mienie znacznej wartości wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa rozboju, który miał miejsce z 19/20 lutego 2004r. w miejscowości N. na szkodę (...) z o.o. z siedzibą w O., to jest popełnienia przestępstwa z art.291 § 1 k.k. w zw. z art.294 § 1 k.k. i za to, na podstawie art.294 § 1 k.k. skazano go na karę roku pozbawienia wolności, a na mocy art.33 § 1,2 i 3 k.k. wymierzono mu 100 (sto) stawek dziennych grzywny przyjmując wartość stawki na 200 (dwieście) złotych),

11.  na podstawie art.85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączono orzeczone wobec oskarżonego K. K. (1) w punktach 9 i 10 kary pozbawienie wolności oraz grzywny i wymierzono mu kary łączne 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny przyjmując wartość stawki na 200 (dwieście) złotych,

12.  na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt.1 k.k. warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. K. (1) kary pozbawienia wolności na okres próby lat 3(trzech),

13.  na podstawie art.63 § 1 k.k. zaliczono na poczet orzeczonej wobec oskarżonego K. K. (1) kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 5 września 2005r. do 9 listopada 2005r.,

14.  uznano oskarżonego P. G. za winnego zarzucanego mu w punkcie IX czynu, to jest popełnienia przestępstwa z art. 263 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 263 § 2 k.k. skazano go na karę roku i 3(trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

15.  uznano oskarżonego P. G. za winnego tego, że 5 lipca 2003r. w S., działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, po wejściu na teren bazy usług transportowych mieszczącej się przy ulicy (...), użył przemocy wobec J. K. (2) w ten sposób, że po złapaniu za nogi ściągnął go z drabinki samochodowej na ziemię i ciągnął po podłożu zakrywając ręką oczy, nos i usta powodując tym otarcie skóry pleców, co stanowiło naruszenie czynności tego narządu ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni, a następnie usiłował dokonać kradzieży ciągnika siodłowego marki D. (...) numer rejestracyjny (...) o wartości 150.000. zł. wraz z naczepą wartości 80.000. zł. załadowaną drewnem o wartości 30.000. zł., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie przez dozorcę, czym działał na szkodę J. K. (2) i C. K., to jest popełnienia przestępstwa z art.13 § 1 k.k. w zw. z art.280 § 1 k.k. w zw. z art.157 § 2 k.k. przy zast. art.11 § 2 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k. i za to, na podstawie art.14 § 1 k.k. w zw. z art.280 § 1 k.k. przy zast. art.11 § 3 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k. skazano go na karę 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

16.  uznano oskarżonego P. G. za winnego tego, że 18 lipca 2003r. w S., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, użył przemocy wobec H. G. w ten sposób, że po zarzuceniu swetra na głowę swetra skrępował mu ręce i nogi pozbawiając w ten sposób wolności, po czym zabrał celem przywłaszczenia pieniądze w kwocie 360 zł., a następnie po otwarciu przez ustaloną osobę śrubokrętem zamka drzwi samochodu marki S. numer rejestracyjny (...) o wartości 130.000. zł. usiłował dokonać kradzieży tego pojazdu, ale zamiaru nie osiągnął z uwagi na niemożność uruchomienia silnika, czym spowodował uszkodzenie tego pojazdu na kwotę 30.000. zł. na szkodę R. Z., to jest popełnienia przestępstwa z art.280 § 1 k.k. w zw. z art.189 § 1 k.k. przy zast. art.11 § 2 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k. i za to na podstawie art.280 § 1 k.k. przy zast. art.11 § 3 k.k. skazano go na karę 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

17.  uznano oskarżonego P. G. za winnego zarzucanego mu w punkcie XII czynu, to jest popełnienia przestępstwa z art.258 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazano go na karę roku i 3(trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

18.  uznano oskarżonego P. G. winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób, a zatem w ramach ciągu przestępstw:

a.  w nocy z 10/11 października 2003r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, posługując się zdobytym wcześniej kluczykiem, włamał się do ciągnika rolniczego marki J. o numer rejestracyjny (...) numer nadwozia (...) o wartości nie większej niż 200 tysięcy złotych, a następnie dokonał jego kradzieży na szkodę spółki (...), to jest popełnienia przestępstwa z art.279 § 1 k.k. w. zw. z art.65 § 1 k.k.,

b.  w nocy z 12/13 listopada 2003r. w O. koło K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, posługując się zdobytym wcześniej kluczykiem włamał się do ciągnika rolniczego marki J. o nr rej. (...) numer nadwozia (...), numer silnika (...) o wartości 180 tysięcy złotych, a następnie dokonał jego kradzieży na szkodę Z. K., to jest popełnienia przestępstwa z art.279 § 1 k.k. w. zw. z art.65 § 1 k.k. i za to, na podstawie art.279 § 1 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k. w zw. z art.91 § 1 k.k. skazano go na karę 3(trzech) lat pozbawienia wolności,

19.  uznano oskarżonego P. G. za winnego tego, że w nocy z 19/20 lutego 2004r. w miejscowości N., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, użył przemocy wobec dozorcy obiektu należącego do (...) Spółki z o.o. z siedzibą w O. E. P. w ten sposób, że po przyłożeniu mu nieustalonego przedmiotu do głowy oraz nałożeniu na nią worka skrępował go sznurkiem pozbawiając w ten sposób wolności i powodując obrażenia w postaci otarć naskórka stawów naruszające czynności tych narządów ciała na czas poniżej 7 dni, a nadto wkładał pokrzywdzonemu palce do oczu i groził pozbawieniem życia, a następnie dokonał kradzieży:

a.  ciągnika marki N. (...) numer nadwozia (...) numer silnika (...) o wartości 255.000. złotych należącego do (...) Spółki z o.o. z siedzibą w O.,

b.  ciągnika m-ki N. (...) o numerze silnika (...), numer nadwozia (...) o wartości 208.000. złotych należącego do (...) Spółki z o.o. z siedzibą w O. ,

c.  radia maki P. o wartości 550zł. należącego do E. P.,

d.  telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości co najmniej 250zł. należącego do E. P.,

a nadto dokonał uszkodzenia ciągnika rolniczego m-ki N. (...) nr rej. (...) i ciągnika rolniczego m-ki N. nr rej. (...) na łączną kwotę strat 100.000. złotych, to jest popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art.157 § 2 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazano go na karę 3(trzech) lat i 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

20.  na mocy art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączono orzeczone wobec oskarżonego P. G. w punktach 14, 15, 16, 17, 18 i 19 kary pozbawienia wolności orzekając w ich miejsce karę łączną 9(dziewięciu) lat i 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

21.  uznano oskarżoną J. J. za winną tego, że w okresie od 13 listopada 2003r. do 30 listopada 2003r. na terenie województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, nabyła ciągnik rolniczy marki J. o nr rej. (...) numer nadwozia (...) numer silnika (...) o wartości 180 tysięcy złotych wiedząc, że pochodzi on z kradzieży, która miała miejsce w dniu 12/13 listopada 2003r. w miejscowości O. koło K. na szkodę Z. K., to jest popełnienia przestępstwa z art.291 § 1 k.k. i za to, na podstawie art.291 § 1 k.k. skazano ją na karę roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na mocy art.69 § 1 i 2 k.k. i art.70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawieszono na okres próby lat 2 (dwóch),

22.  na mocy art. 33 § 1,2 i 3 k.k. wymierzono oskarżonej J. J. 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny przyjmując wartość stawki na 200 (dwieście) złotych, a na podstawie art.63 § 1 k.k. zaliczono na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 5 września 2005r.,

23.  zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. S. – Kancelaria Adwokacka w S. kwotę 3690 (trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt złotych – należność z podatkiem VAT) tytułem obrony oskarżonego P. G. z urzędu przed Sądem Okręgowym w Słupsku jako Sądem I instancji,

24.  zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokat J. K. (1) – Kancelaria Adwokacka w S. kwotę 3690 (trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt złotych – należność z podatkiem VAT) tytułem obrony oskarżonego R. K. z urzędu przed Sądem Okręgowym w Słupsku jako Sądem I instancji,

25.  na podstawie art.415 § 3 k.p.k. pozostawiono bez rozpoznania powództwo cywilne złożone przez Prokuratora 21 lipca 2006r.,

26.  zwolniono oskarżonych w całości od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego R. K. zaskarżyła wyrok w całości na korzyść oskarżonego oraz na zasadzie art. 427 § 2 i 438 § 3 k.p.k. wyrokowi zarzuciła:

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na stwierdzeniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia, mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego oraz wyjaśnień współoskarżonych (art. 5 § 2 k.p.k.),

⚫

obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 258 § 2 k.k., art. 279 § 1 k.k., art. 280 § 1 k.k., art. 226 § 1 k.k. wynikającego z błędnego zastosowania tych przepisów do poczynionych ustaleń faktycznych, przez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia, mimo braku przesłanek w zgromadzonym materiale dowodowym, przemawiających za winą oskarżonego,

⚫

przepisów postępowania mających wpływ na treść wydanego orzeczenia (art. 5 § k.p.k.) przez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

Na zasadzie art. 427 § l i 437 § 2 k.p.k. wniosła o:

⚫

zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów,

ewentualnie

⚫

przekazanie spawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego R. B. (1) zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i wyrokowi temu zarzucił:

I.  Na podstawie art. 427 § 2 i 438 pkt 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, wyrażające się w naruszeniu:

1.  art. 5 § l k.p.k. poprzez odrzucenie teorii domniemania niewinności i uznanie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa paserstwa umyślnego, przy jednoczesnym pominięciu jakiegokolwiek odniesienia się do paserstwa nieumyślnego, przy rzeczywistym braku jakichkolwiek dowodów obciążających, a pozwalających na ustalenie okoliczności, czy faktycznie oskarżony nabył (zakupił) ciągnik marki N. i ewentualnie w jakich okolicznościach, a także czy miał wiedzę, iż ciągnik ten pochodzi z czynu niedozwolonego;

2.  art. art. 4, 5 § 2, 7, 424 § l pkt l k.p.k. poprzez:

a)  zbiorcze wykazanie wszystkich dowodów, co uniemożliwia odtworzenie toku rozumowania Sądu i sprawdzenie, w oparciu o jakie konkretne dowody nastąpiło ustalenie poszczególnych konkretnych fragmentów stanu faktycznego;

b)  brak w uzasadnieniu ustaleń dotyczących logicznego ciągu, który doprowadził Sąd do dokonania wniosku, którego wyrazem jest orzeczenie o winie oskarżonego w popełnieniu przestępstwa paserstwa umyślnego,

c)  brak faktycznego dokonania jakichkolwiek ustaleń, które uprawniałyby do przyjęcia przez Sąd, iż osk. R. B. (1) rzeczywiście nabył przedmiotowy ciągnik tj. uzyskał całkowite władztwo nad rzeczą, które umożliwiło mu postępowanie z rzeczą tak, jak gdyby był jej legalnym właścicielem;

d)  brak wskazania w uzasadnieniu wyroku na podstawie jakich to konkretnie okoliczności związanych z nabywaniem przez osk. ciągnika, Sąd I instancji uznał, iż osk. co najmniej powziął przypuszczenie, że pochodzi on z czynu zabronionego

e)  poprzez pominięcie, iż świadkowie K. K. (4), R. P.,C. K., iż u oskarżonego R. B. często stały cudze ciągniki poprzez brak wskazania, odnośnie świadka M. S., w jakim fragmencie i
odnośnie jakich konkretnie okoliczności zeznania tego świadka zostały uznane
za w pełni wiarygodne, w jakich zostały uznane za częściowo wiarygodne, a w
jakim za niewiarygodne i z jakiego powodu;

f)  poprzez uznanie za wiarygodne zeznań św. M. S., co najmniej w
zakresie dotyczącym oskarżonego R. B., - co dziwi wobec ich
tendencyjności i złożenia ewidentnie w okolicznościach obietnicy
nadzwyczajnego złagodzenia kary, a w konsekwencji oparcie wyroku w tym
zakresie na nie nadających się do kontroli pomówieniach; w sytuacji gdy ze
strony 101 uzasadnienia wynika, iż zeznania M. S. stoją w sprzeczności z
zeznaniami K. K. (4)

h) poprzez brak odniesienia się do zeznań świadka W. B. z uzasadnienia wyroku nie wynika, jaki stan faktyczny został ustalony na podstawie tych zeznań, w jakim fragmencie i odnośnie jakich okoliczności zeznania tego świadka zostały uznane za wiarygodne, a w jakich zostały uznane za niewiarygodne i z jakiego powodu;

i) brak jakiegokolwiek omówienia w uzasadnieniu wyroku takich chociażby okoliczności jak: cena zakupu; kto i komu wręczył kwotę zakupu; z kim prowadzone były negocjacje i od kogo faktycznie przedmiotowy ciągnik został nabyty; kto uczestniczył w transakcji; czy ciągnik parkowany chwilowo na terenie gospodarstwa osk. R. B. (1) w K. był tym samym ciągnikiem, który został zabezpieczony u św. G. P.; powzięcie informacji przez osk. R. B. (1) o pochodzeniu ciągnika z przestępstwa rozboju dokonanego w dniu 19/20.02.2004r. w miejscowości N. na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ś.;

j) pominięciu, iż z opinii biegłych wynika, że dokonano podwójnego nabicia numerów mostu, przy jednoczesnym braku ustalenia kto miałby dokonywać podwójnego przybicia i w jakim okresie czasu nastąpiło pierwsze przybicie (przed rzekomą kradzieżą czy też po niej?)

3. art. 4, 7, 424 § l pkt l k.p.k., a także art. 92 i 410 k.p.k. poprzez całkowitą dowolność ustalenia, sprzecznego z zasadami procedury karnej i nie wynikającego z żadnego fragmentu rozprawy lub dowodu, że:

a) ciągnik zabezpieczony u osk. G. P. jest tożsamy z ciągnikiem rolniczym marki N. (...) o nr nadwozia (...) i nr silnika (...), pochodzącym z przestępstwa rozboju, który miał miejsce w dniu 19/20.02.2004r. w miejscowości N. na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. w sytuacji, gdy z opinii biegłych wynika, iż dokonano podwójnego nabicia numerów mostu i niemożliwym jest ustalenie pierwotnego numeru

a)  oskarżony miał co najmniej świadomość możliwości przedmiotowego ciągnika z czynu zabronionego, a konkretnie przestępstwa rozboju dokonanego w dniu 19/20.02.2004r. w miejscowości N. na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. (tak w opisie czynu);

b)  z zeznań K. K. (4) wynika (strona 102) jakoby świadek ten został poinformowany przez R. B., iż (...) na teren gospodarstwa w K. zostanie przewieziony skradziony ciągnik i tylko te zeznania (które nie zostały złożone!) sąd uznał za wiarygodne, odmawiając jednocześnie wiarygodności zeznań tego świadka w pozostałym zakresie

II . Na podstawie art. 427 § 2 i art. 438 pkt 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych wynikających ze wskazanych powyżej naruszeń przepisów postępowania poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się występku przypisanego mu w wyroku.

Podnosząc te zarzuty, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. wniósł o uchylenie wyroku odnośnie R. B. (1) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego K. K. (1) zaskarżył wyrok w całości i na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżanemu wyrokowi zarzucił:

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na stwierdzeniu, iż oskarżony K. K. (1) dopuścił się zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, wyczerpujących znamiona występków z art. 291 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., mimo że przeczy temu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie;

-

obrazę przepisu postępowania, a mianowicie przepisu art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, m.in. przy ocenie wyjaśnień oskarżonego K. K. (1) oraz świadków M. S., A. L., W. B. i J. S., które w konsekwencji przerodziło się w niczym nieuzasadnioną dowolność;

-

obrazę przepisu postępowania, a mianowicie przepisu art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 172 k.p.k., poprzez oddalenie postanowieniem z dnia 30 grudnia 2011 roku wniosku dowodowego oskarżonego złożonego w piśmie z dnia 09 grudnia 2011 roku tj. dowodu z konfrontacji świadków M. S. i W. B..

Na zasadzie art. 427 § 1 i 437 § 2 k.p.k. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. K. (1) od zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów;

względnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi l. instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego P. G. zaskarżył wyrok w całości i zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść przez uznanie pomówień ze strony M. S. i G. M. za wiarygodne, mimo błędnej oceny tych pomówień i niewystarczające wyjaśnienie sprzeczności w tych pomówieniach oraz wobec braku rozpoznania oskarżonego P. G. przez świadków D., B., G. i N.,

2.  obrazę przepisów postępowania (art. 170 § 4 w związku z art. 192 § 2 kpk) przez niedopuszczenie dowodu z badań psychologicznych M. S. i G. M. na okoliczność prawidłowego postrzegania i odtwarzania zdarzeń, mimo istnienia wątpliwości co do ich stanu psychicznego, skoro byli wcześniej poddani badaniom psychiatrycznym a nadto wobec skłonności do mówienia nieprawdy, co potwierdzają zeznaniami G. S., J. B., D. G. i inni w prowadzonych procesach z udziałem M. S.,

nadto niedopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki prowadzenia pojazdów dla ustalenia czy oskarżony P. G. był zdolny prowadzić pojazd mechaniczny z uwagi na brak prawa jazdy i kontuzję ręki.

W oparciu o powyższe zarzuty wniósł o:

uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego P. G. w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem nieopłaconych kosztów obrony w urzędu za instancję odwoławczą.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Żadna z wywiedzionych w sprawie apelacji nie zasługiwała na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie za oczywiście bezzasadne uznane zostały apelacje obrońców oskarżonych R. B. (1) oraz K. K. (1). Brak wniosków w trybie art. 457§2 k.p.k. jest powodem, że rozważania zostaną ograniczone do rozpatrzenia zarzutów postawionych wyrokowi apelacjami obrońców oskarżonych R. K. oraz P. G..

Na wstępie do prowadzonych rozważań na temat zasadności zarzutów postawionych wyrokowi Sądu Okręgowego w Słupsku ( dalej sąd meriti ) apelacjami sąd odwoławczy widzi celowość przedstawienia kilku uwag stanowiących wyjaśnienie przyczyn zmian dokonanych w zaskarżonym wyroku a jednocześnie w tym znaczeniu przybliżenie zagadnień dotyczących problematyki rozumienia znaczenia znamion przestępstwa z art. 258 k.k. dla konkretnych przestępstw popełnionych przez członków zorganizowanej grupy przestępczej tak w znaczeniu opisu zachowań prezentowanych w części dyspozytywnej wyroku jak i okoliczność obostrzającą wymiar kary( art.65 k.k.)

Działalność oskarżonych R. K. oraz P. G. w zorganizowanej grupie przestępczej miała się odbywać w okresie od 11 października 2003r. do kwietnia 2005r.(pkt 1 oraz 17zaskarżonego wyroku ). Takie określenie ( ramowe ) działania grupy zorganizowanej uznać należy za prawidłowe( patrz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2010 r.V KK 150/10 ).

Dopuszczalność ramowego dokonywania ustaleń( przeprowadzona w odrębnym rozstrzygnięciu) na temat okresu działania grupy , w konfrontacji z kolejnym rozstrzygnięciem dotyczącym konkretnego przestępstwa, które popełnił sprawca (członek tej grupy ) wcześniej albo póżniej już jednak od ustalonego już w pierwszym rozstrzygnięciu okresu działania grupy ma taki skutek dla tego konkretnego przestępstwa, że nie można go uznawać za popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Tak więc czas popełnienia konkretnego przestępstwa musi się zawierać w zbiorze czasu, który określa funkcjonowanie zorganizowanej grupy przestępczej.

Pogląd ten z logicznego chociażby punktu widzenia nie powinien rodzić kontrowersji.Przestępstwo określone w art.258 k.k. ma charakter formalny. In concreto odpowiedzialność oskarżonych wynikła z samego ich udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Nie powinno rodzić kontrowersji, że dla przyjęcia ,że konkretne przestępstwo zostało popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej znaczenie ma ustalenie czy zostało ono popełnione w czasie gdy grupa ta ( już albo jeszcze ) istniała. Gdy według ustaleń, jak w rozpoznawanej sprawie grupa jeszcze nie istniała ( jej działalność rozpoczęła się od 11 października 2003r.), to nie sposób jest utrzymywać, że konkretne przestępstwo zostało popełnione w ramach tej grupy.

W rozpoznawanej sprawie sąd meriti postąpił odmiennie , uznając, że oskarżony P. G. popełnił w ramach zorganizowanej grupy przestępczej przestępstwa w dn. 5 lipca 2003r. oraz 18 lipca 2003r.. Ten błąd sądu meriti musiał skutkować zmianą zaskarżonego wyroku vide, pkt.I.1 oraz 2 części dyspozytywnej wyroku sądu odwoławczego)i przyjęciem, że oskarżony i owszem tych przestępstw dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami” poza jednak zorganizowaną grupą przestępczą”, a powodem przyjęcia przez sąd odwoławczy takiej konstrukcji w świetle poczynionego wywodu( przy rzeczywistym funkcjonowaniu tej grupy od dłuższego już czasu) ,przy kierunku zaskarżenia apelacji jest zakaz reformationis in peius.

Odnośnie apelacji obrońców oskarżonych P. G. oraz R. K..

Powodem dla wspólnego prowadzenia rozważań co do obu oskarżonych jest ich działanie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i podporządkowana temu zagadnieniu tematyka zarzutów postawionych wyrokowi apelacjami obrońców tych oskarżonych.

Poza jednym( wskazanym w pkt. 2 apelacji obrońcy oskarżonego P. G. ) pozostałe, różnie określane przez apelujących ( jako względna przyczyna odwoławcza wskazana w art. 438 pkt.2 albo 3 k.p.k. ) dotyczą jednego tylko zagadnienia, zasadności uznania za wiarygodny dowód, środków dowodowych dostarczonych przez świadka M. S..

Przed zaprezentowaniem jednak rozważań na ten temat, należy w pierwszej kolejności zadecydować o zasadności zarzutu wskazanego w pkt.2 apelacji obrońcy oskarżonego P. G.. Prowadząc jego analizę należy jednoznacznie stwierdzić, że zarzut ten stanowi powtórzenie wniosków dowodowych zgłoszonych przez oskarżonego w postępowaniu rozpoznawczym, oddalonych przez sąd meriti postanowieniem z dn. 25 listopada 2011r.( k.9672v i n. ).W postanowieniu tym sąd meriti zaprezentował powody dla których oddalił wnioski dowodowe ,nie tylko te o których mowa w apelacji ale także i inne zgłoszone wówczas przez oskarżonego.

Skoro te powody są znane, na gruncie zarzutu apelacji sąd odwoławczy poszukiwał argumentów, które miałyby przekonywać za tym, że istotność naruszenia przez ten sąd prawa procesowego była takiego rodzaju, że miało to wpływ na treść wyroku.

Argumentów takich apelujący nie zaprezentował czego dowodem jest zarówno treść zarzutów jak i uzasadnienie apelacji.

Brak argumentacji powoduje, że brak jest substratu nad którym sąd odwoławczy miałby prowadzić rozważania.

Czyniąc natomiast jedynie uwagę do zgłoszonych zarzutem uchybień zauważenia wymaga, że świadkowie G. M. oraz M. S. zostali poddani badaniom przez biegłych lekarzy psychiatrów, którzy ocenili ich stan zdrowia psychicznego, natomiast ocena zdolności oskarżonego do prowadzenia pojazdu nawet w sytuacji gdy miał obrażenia ręki nie jest zagadnieniem wiedzy, lecz umiejętności w tym przypadku indywidualnej osoby.

Z tych powodów ten zarzut apelacji został uznany za oczywiście nietrafny.

Omówienie tego zarzutu umożliwia sądowi odwoławczemu prowadzenie rozważań na temat kolejnych zarzutów tak apelacji obrońcy tego oskarżonego jak i obrońcy oskarżonego R. K..

Sygnalizowana już wyżej tożsamość argumentacji autorów obu apelacji, dotyczącą oceny przez sąd meriti wiarygodności środków dowodowych dostarczonych przede wszystkim przez M. S. jest powodem tego, że ażeby uniknąć powtórzeń w argumentacji sąd odwoławczy podjął decyzję o prowadzeniu w sposób łączny rozważań co do ich zasadności.

Na tle tych rozważań zauważenia wymaga w odniesieniu do wysuniętej przez obrońcę oskarżonego R. K. sugestii ( uchybienie zgłoszone w uzasadnieniu apelacji ) o skazaniu oskarżonego R. K. oraz M. S. przez ten sam sąd , w tym samym składzie ( str.6 wers 6 liczony od góry ) że jest to oczywistą nieprawdą. Takiego sposobu argumentacji sąd odwoławczy akceptować nie może . Takie postąpienie apelującej traktuje ujemnie, uznając, że obrońca oskarżonego nadużyła słowa , dowodząc braku rozumienia rozwiązań procesowych dotyczących instytucji wyłączenia sędziego.

Rozważania na temat zorganizowanej grupy przestępczej sąd meriti zaprezentował w pkt. I części motywacyjnej zaskarżonego wyroku. Teoretyczna prezentacja przesłanek jest prawidłowa. Wywód na ten temat nie spotkał się z żadnym komentarzem obrońcy oskarżonego P. G.. Temu zagadnieniu natomiast poświęciła zasadniczą część uwag w uzasadnieniu apelacji obrońca oskarżonego R. K., utrzymując że materiał dowodowy sprawy nie dostarczył podstaw by przyjmować, że na terenie województwa (...) funkcjonowała zorganizowana grupa przestępcza o charakterze zbrojnym ( zdaniem apelującej dlatego, gdyż oskarżonemu R. K. nie postawiono zarzutu popełnienia konkretnego przestępstwa z użyciem broni ), kierowana przez oskarżonego M. S.( który jej zdaniem za kierowanie tą grupą nie został skazany ), który jak wywiodła, samodzielnie planował popełnianie przestępstw i ich organizację a następnie dopierał do ich popełnienia konkretne osoby. Dlatego też jej zdaniem można mówić o organizowaniu przez M. S. przestępstw oraz dobieraniu do ich popełnienia ludzi nie zaś o istnieniu zorganizowanej grupy przestępczej. Apelująca prezentując tą koncepcję nie odwołuje się do żadnych opracowań teoretycznych, stanowisk komentatorów, autorów glos w związku z czym można przyjmować, że jest to jej samodzielne stanowisko na temat rozumienia sensu largo postaci zjawiskowej przestępstwa - sprawstwa. Jakiego jednak rodzaju tego apelująca nie ujawnia. Ażeby zaniechać dalszych krytycznych uwag na temat takiego rozumienia „ współdziałania przestępczego „ wystarczające będzie, mając do czynienia z podmiotem fachowym odesłanie do Kodeksu karnego, tomu II, Komentarz, pod redakcją A. Waska, R. Zawłockiego, Wydawnictwo C. H. Beck, str.495 – 511, W – wa 2010 albo chociażby poglądów wyrażanych w sposób naprawdę czytelny przez Z.Ćwiąkalsiego ( patrz Komentarz do art.258, art.259 Kodeksu karnego )

Korzystając z modelu pojmowania zorganizowanej grupy przestępczej ( wypracowanego w doktrynie – patrz chociażby autorzy w/w

oraz orzecznictwie sądowym ) sąd meriti odnosił wypracowane już przesłanki rozumienia tego typu przestępstwa na grunt rozpoznawanej sprawy i było to postąpienie jak najbardziej prawidłowe..

W środkach odwoławczych apelujący ( także obrońca oskarżonego R. K. w rozumieniu, które wyżej zaprezentowano ) jej funkcjonowania nie zwalczają.

Utrzymują jedynie, że oskarżeni R. K. oraz P. G. nie byli jej członkami.

Odmienny wniosek sądu meriti ich zdaniem jest wynikiem niedostatecznej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i oparcia ich zawinienia na środkach dowodowych przedstawionych przez M. S., nie zwracając uwagi , że miał on interes procesowy w bezzasadnym pomawianiu oskarżonych o to , że byli członkami zorganizowanej grupy przestępczej, jak i o to, że w jej ramach popełniali konkretne przestępstwa. Ich zdaniem, wynika to wyłącznie z środków dowodowych dostarczonych przez M. S. ( tak tylko w apelacji obrońcy oskarżonego R. K. ), natomiast sąd meriti nie dostrzegł , że inni, ustaleni ( skazani prawomocnymi wyrokami ) członkowie tej grupy , składając w rozpoznawanej sprawie zeznania wskazywali, że nie rozpoznają oskarżonego P. G. jako osoby, która uczestniczyła w popełnianiu przestępstw ( tak, jako pierwszy i kolejny powód, w apelacji obrońcy oskarżonego P. G. ).

Określenie charakteru zarzutów apelacji ( co już sygnalizowano różnie rozumianych ) ujawnia, że dotyczą one fazy decyzyjnej sądu meriti ( errorees in iudicando ).

Udzielając odpowiedzi na tak rozumiane zarzuty apelacji, w zakresie stanowisk świadków na temat rozpoznania oskarżonego P. G. należy mieć na względzie, że to, iż świadkowie D. D. oraz R. B. (2) nie rozpoznali oskarżonego było okolicznością sądowi meriti znaną. Znana była też zmiana stanowiska prezentowanego pierwotnie przez G. M.( patrz, str.62 i n. oraz str. 73 i n. pisemnych motywów zaskarżonego wyroku ).Skoro te okoliczności sąd meriti miał na uwadze, ocenił je, wywodząc dlaczego tym relacjom świadków odmawia waloru wiarygodności, to nie wystarcza dla obalenia słuszności wniosku zajętego przez sąd orzekający wyprowadzonym z analizy całokształtu materiału dowodowego samo jedynie zasygnalizowanie , że ( w tym przypadku ) błąd ustaleń stanu faktycznego miałby być wynikiem tego , że takie zeznania złożyli.

Istnieje już przebogate orzecznictwo sądów na temat oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, pojmowanych jako pomówienia. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku dowodzą, że reguły oceny takiego właśnie środka dowodowego są sądowi meriti dodrze znane. In concreto samo sygnalizowanie jak w środkach odwoławczych, że M. S. mógł pomawiać oskarżonych niczego absolutnie nie dowodzi.

To co powinno stanowić ich punkt zainteresowania to sposób oceny przez sąd meriti materiału dowodowego. Jego rekonstrukcja, dokonywana na gruncie rozważań zaprezentowanych w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest wyraźna. W każdym przypadku, potwierdzenia wyjaśnień ( zeznań ) M. S. sąd meriti poszukiwał w innym materiale dowodowym. Czynił to z powodzeniem. W związku z tym zarzuty omawianych apelacji są oczywiście bezzasadne. Jedynie dostrzeżone przez sad odwoławczy uchybienie były powodem dla którego należało dokonać zmian w zaskarżonym wyroku a łączność niektórych zachowań oskarżonych podjętych w ramach zorganizowanej grupy przestępczej był zasadniczym powodem tego, że nie uznano za oczywiście bezzasadną apelację obrońcy oskarżonego R. K..

Poza wskazanymi wyżej przyczynami dla których należało dokonać zmian w ocenie prawnej zachowań oskarżonego P. G., nie zachodziły żadne inne ( zwłaszcza po zrealizowaniu przez sąd meriti wskazań sadu odwoławczego ), które pozwalałyby uznawać przyjętą kwalifikację prawną za nieprawidłową.

Poza popełnieniem przez oskarżonych przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej przypisano oskarżonemu R. K. zachowanie opisane w pkt.4 a oskarżonemu P. G. w pkt.14 zaskarżonego wyroku. Na temat tych rozstrzygnięć w środkach odwoławczych nie zajęto stanowisk. Jedynie poprzez zakres zaskarżenia określony apelacjami, sąd odwoławczy dokonał oceny ich zasadności, stwierdzając, że są one prawidłowe.

Opisane wyżej zmiany w pkt. 15 oraz 16 zaskarżonego wyroku rodziły konieczność przeprowadzenia analizy rozmiaru kar tak jednostkowych jak i łącznej wymierzonych oskarżonemu P. G..

Analiza dyrektyw sądowego wymiaru kary dokonana przez sąd meriti tak co do oskarżonego R. K. jak i P. G. nie zawiera luk. Jest pełna. Nie było żadnych powodów by twierdzić, że kary jednostkowe oraz łaczna wymierzone oskarżonemu R. K. mogły być uznane za rażąco niewspółmiernie surowe.

Uznanie zaś, że przestępstwa przypisane oskarżonemu P. G. nie zostały popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej ( jako okoliczność odciążająca ) było powodem obniżenia oskarżonemu wysokości wymierzonych oskarżonemu w tych punktach wyroku kar pozbawienia wolności do 2 lat.

Zmiana wysokości tych kar musiała skutkować uchyleniem rozstrzygnięcia o karze łącznej orzeczonej wobec oskarżonego. Kierując się tożsamymi jak sąd meriti rozwiązaniami prawnymi sąd odwoławczy orzekł wobec oskarżonego P. G. karę łączną 9 lat pozbawienia wolności.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego K. K. (1).

Apelacja jest oczywiście bezzasadna.

Podobnie jak obrońca oskarżonego P. G. tak też obrońca oskarżonego, obok innych zarzutów ( o czym uwagi niżej ) zgłosił zarzut obrazy art.170§1 pkt.3 k. p. k. w zw z art. 172 k.p.k., która to obraza miała być wynikiem jak w przypadku oskarżonego P. G. nieuwzględnienia złożonego przez oskarżonego wniosku dowodowego ( k. 10 122)o dokonanie konfrontacji pomiędzy świadkami M. S. oraz W. B. na temat jego obecności podczas rozmowy telefonicznej M. S. z oskarżonym.

Przed zaprezentowaniem oceny na temat zasadności tego zarzutu należy zauważyć, że obaj świadkowie prezentowali przeciwstawne stanowiska.

W odniesieniu do M. S. trzeba mieć świadomość, że takie jego stanowisko ( na temat rozmowy ) jest niezmienne.

W związku z tym, że apelujący wskazał na obrazę art. 172 k.p.k. wyjaśnienia wymaga na czym polega istota i jaki jest charakter procesowy wskazanej w tym przepisie czynności procesowej.

Konfrontacja jest czynnością fakultatywną i polega na tym, że w czasie jednego przesłuchania wypowiadają się na ten sam temat kolejno obie przesłuchiwane osoby, których poprzednie wypowiedzi były sprzeczne. Każda z nich słyszy wypowiedź poprzednika i ma się także do niej ustosunkować; może zatem również, za zgodą prowadzącego czynność, zadawać drugiej osobie pytania, jeżeli może się to przyczynić do usunięcia sprzeczności. Ocena celowości jej przeprowadzenia w sprawie należy do organu procesowego( in concreto ) sądu meriti. Ten sąd oceniał , czy istnieją sprzeczności w oświadczeniach przesłuchiwanych oraz czy zachodzi możliwość i potrzeba ich wyjaśnienia w taki – w drodze konfrontacji - właśnie sposób. Sprzeczności w wypowiedziach świadków były wyraźne, co dostrzegał sąd meriti.

Jako nieprzydatne do stwierdzenia wnioskowanej okoliczności uznał ten sąd przeprowadzenie tego dowodu, wyjaśniając w postanowieniu jakie są tego powody.

Gdy, jak w apelacji autor zgłasza zarzut obrazy prawa procesowego – art. 172 k.p.k.- to musi w środku odwoławczym podjąć chociaż próbę wskazania na czym miałaby polegać istotność tego naruszenia dla treści wyroku. Komentarz apelującego na temat apriorycznego postąpienia sądu meriti a następnie przywołanie wyrwanego z kontekstu orzeczenia Sądu Najwyższego absolutnie nie wyjaśnia na czym miałaby polegać istotność mającego być obrażonego przez sąd meriti przepisu prawa procesowego. Natomiast to zagadnienie jest dla sądu odwoławczego najbardziej zajmujące. Skoro jednak nim apelujący się w ogóle nie zajął, prezentując stanowisko, że nie sposób jest wykluczyć, że czynność ta mogłaby przynieść dla oskarżonego zadowalający efekt ( gdy oczywistym jest jakie znaczenie ma ta relacja M. S. dla realizacji znamienia przestępstwa przypisanego oskarżonemu w pkt.10 wyroku ) nie może spotkać się z aprobatą sądu odwoławczego a co więcej zarzut o takiej konstrukcji ten sąd uznaje za bezzasadny w stopniu oczywistym.

Ustosunkowując się do zarzutów zaprezentowanych w tiretach pierwszym i drugim wskazania wymaga, że zarzutom, których podstawę stanowią względne przyczyny odwoławcze wskazane w art. 438 pkt. 2 oraz 3 k.p.k. w istocie towarzyszy odmienna treść znaczeniowa. Apelującemu jako podmiotowi fachowemu zagadnienie to powinno być znane.

Trudność w odróżnieniu, która z argumentacji przywołana w uzasadnieniu apelacji ma dotyczyć zarzutu błędu w ustaleniach stanu faktycznego a która obrazy prawa procesowego, jak się wydaje wynika z tego, że apelujący zaprezentował zróżnicowane zarzuty dla osiągnięcia jednak jednego tylko celu, wykazania, że ocena materiału dowodowego dokonana przez sąd meriti jest sprzeczna z zasadą określoną w art. 7 k.p.k. a zatem dowolna, co nawet wprost apelujący wyraził. Zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, prezentowanego apelacją nie sposób jest pojmować inaczej niż zarzut błędu dowolności sądu prowadzącego ocenę materiału dowodowego, gdyż poza wskazaniem na dowolność sądu meriti w ocenie materiału dowodowego, apelujący nie wskazał na żadne braki w tym materiale, które gdyby przyjęte zostały do podstawy wyroku to wnioski z nich wyprowadzone ( w zakresie zawinienia, czy jego braku ) musiałyby być odmienne.

Skoro apelujący tego nie czyni ( prezentując wspólną argumentacje na temat ich zasadności ) to takie jego postąpienie uprawnia sąd odwoławczy do prowadzenia na ich temat również wspólnych rozważań w rozumieniu errores in iudicando.

W nawiązaniu do poczynionych już rozważań dotyczących środków dowodowych dostarczonych przez M. S., sąd odwoławczy zauważa, że mają one również istotne znaczenie dla odpowiedzialności karnej oskarżonego a ich ocena dokonana przez sąd meriti w części dotyczącej w tym wypadku oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości.

Stopień ogólności rozważań apelacji na temat wiarygodności relacji M. S. jest tak daleki, że na poziomie procesowym trudno jest prowadzić z nimi dyskusję.

Zadaniem obrońcy oskarżonego jest na pewno działanie na korzyść oskarżonego. Temu zapewne poświęcone zostały uwagi, nie mające jednak żadnego znaczenia procesowego, zawarte na str.3 – 4 uzasadnienia apelacji. Czyniąc wywód na ten temat sąd odwoławczy chce jedynie podkreślić, że z argumentacją tą się zapoznał.

Przechodząc do omówienia uchybień ( „mających znaczenie procesowe”), dotyczących wiarygodności relacji M. S. posłużył się apelujący argumentem dotyczącym jego „absolutnej pamięci”, co jego zdaniem ma dowodzić braku tej wiarygodności.

Prezentując je należy mieć świadomość jak aksjologiczny jest jego charakter.

Gdyby jednak postąpienie apelującego rozumieć jako sugestię, ( czego także nie sposób wykluczyć ) ukierunkowania dyskusji na tak postrzegany ( jak go wyraził ) przez siebie problem, to sąd odwoławczy chce wyraźnie podkreślić, że na takie tory dyskusji nie sprowadzi. Natomiast ten sąd musi podkreślić, że o wiarygodności jego relacji świadczy to jak w wielu punktach ta relacje znalazła potwierdzenie w innym zgromadzonym materiale dowodowym ( patrz, uzasadnienie zaskarżonego wyroku ).

To jest powodem dla którego sąd odwoławczy także ( jak sąd meriti ) utrzymuje, że jego relacje stanowią wiarygodny materiał dowodowy.

W pkt.9 zaskarżonego wyroku sąd meriti rozstrzygnął o sprawstwie oskarżonego w popełnieniu przestępstwa paserstwa umyślnego, którego przedmiotem było nabycie przez niego w okresie od 11 października 2003r do 30 października 2003r ciągnika rolniczego marki J., wyjaśniając w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ( patrz. str. 74- 83 ) powody dla których uznał go za winnego popełnienia tego przestępstwa.

Przy konstrukcji zarzutu ( ów ) apelacji, którą przedstawił wyżej sąd odwoławczy podkreślenia wymaga, że zupełnie bezcelowym zabiegiem apelującego było powtarzanie treści środków dowodowych przedstawianych w toku procesu przez wskazane w apelacji źródła dowodowe. Treści przez nich prezentowane sąd odwoławczy potrafi odczytać, co w tej sprawie uczynił. To co w świetle zarzutów apelacji zajmować może uwagę sądu odwoławczego to wnioski, które z oceny tych środków dowodowych ( łącząc je z treścią innych jeszcze a mających znaczenie dowodowe ) wyprowadził sąd meriti. Te właśnie wnioski, jako wynik analitycznego spojrzenia na środki dowodowe ( całokształt materiału dowodowego dla konkretnego przedmiotu postępowania ) poddawane są kontroli odwoławczej w rozumieniu art.7 k.p.k. Celem zrozumienia wywodu, po to sąd odwoławczy wskazał na strony pisemnych motywów zaskarżonego wyroku aby już w sposób bardzo wyrazisty ukazać, jak analityczne spojrzenie na te środki dowodowe, w ich ocenie przedstawił sąd meritio, wyprowadzając z niej jednoznacznie prawidłowe wnioski. To powoduje, że uchybienia zaprezentowane do zarzutów musiały zostać uznane za oczywiści bezzasadne.

W pkt.10 zaskarżonego wyroku sąd meriti rozstrzygnął o odpowiedzialności karnej oskarżonego za popełnienie przestępstwa z art.291 §1 k.k. w zw z art. 294 §1 k.k. z czego zagadnieniem zajmującym uwagę sądu odwoławczego w kontekście znamienia przedmiotowego pomocnictwa do zbycia rzeczy ruchomej, pochodzącej z czynu zabronionego ( w kontekście uchybień zaprezentowanych apelacją ) odgrywa świadomość oskarżonego co do pochodzenia właśnie tej rzeczy z czynu zabronionego. Całość wywodu apelacji dotyczy wykazania, że oskarżony nie tylko takiej świadomości nie miał a co więcej nie miał świadomości, że rzecz taka znajdowała się na terenie stanowiącego jego własność gospodarstwa rolnego.

Wskazywano już wyżej na powody w świetle których środki dowodowe dostarczone przez M. S. nakazywały uznawać je za wiarygodne. One też w omawianym przypadku wskazują na sprawstwo oskarżonego w popełnieniu tego przestępstwa. Wyjaśnił sąd meriti powody dla których bilingi rozmów telefonicznych nie były w stanie wykazać połączeń telefonicznych pomiędzy M. S. a W. B.. Korzystając z okazj isąd odwoławczy wskazuje na wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z dn17. 02 2011r., IIK 1710, którym skazano A. L. za nabycie tego właśnie ciągnika , a W. B. za pomocnictwa do zbycia drugiego z ukradzionych tej nocy ciągników. W świetle tego wyjaśnienia uchybienie powyższego dotyczące, zgłoszone w uzasadnieniu apelacji nie może zostać uznane za zasadne.

Stanowiska zaprezentowane przez oskarżonych w tym procesie znakomicie uzupełniają relację M. S.

i nie ma już wątpliwości, że oskarżony był osobą, która udzieliła pomocy do zbycia rzeczy pochodzącej z czynu zabronionego.

Mając na względzie tą argumentację, także i tych uchybień nie uwzględniono. W podsumowaniu, w związku z tym, że nie uwzględniono żadnego zarzutu zgłoszonego apelacją zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Zakres zaskarżenia spowodował, że sąd odwoławczy dokonał oceny zasadności wymierzenia oskarżonemu kar W jego przekonaniu są one sprawiedliwe.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego R. B. (1)

Apelacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym.

W apelacji obrońca oskarżonego podniósł zarzuty zarówno obrazy prawa procesowego, które jak określił w pkt. I ppkt. 1 oraz 2 mogły mieć ( nie zaś kategorycznie, że miały ) istotny wpływ na treść orzeczenia i jest to wynikiem, co sprecyzowano uchybieniami zaprezentowanymi w ppkt.2 litery od a do j, niedostatecznego przeprowadzenia rozważań w części motywacyjnej wyroku, co wynika ze zbiorczego potraktowania wszystkich dowodów , nieomówienia wszystkich środków dowodowych dostarczonych przez świadków, zaniechanie wyraźnego wskazania którym z środków dowodowych ( a nawet ich fragmentom ) sąd przyznał lub odmówił waloru wiarygodności, a w ppkt.3 lit.a – c „ całkowitą dowolność ustalenia , sprzecznego ( jego zdaniem ) z zasadami procedury karnej i nie wynikającego z żadnego fragmentu rozprawy lub dowodu „, precyzując niżej w zapisach oznaczonych literami, że obraza ta dotyczyć ma określenia przedmiotu przestępstwa, świadomości oskarżonego co do jego pochodzenia, oceny prawidłowości wniosku, który należało wyprowadzić z oceny zeznań świadka K. K. (4).

W pkt.II apelujący zgłosił zarzut oparty o przepis art.438 pkt. 3 k.p.k., przy czym jego konstrukcja oparta została na naruszeniu w/w „przepisów prawa procesowego” a poprzez to przyjęcie wadliwego ustalenia,” że oskarżony dopuścił się występku przypisanego mu w wyroku „.

Ponowna, choć syntetyczna prezentacja zarzutów oraz uchybień zaprezentowanych apelacją miała na celu odkodowanie woli apelującego i możliwie precyzyjne wyjaśnienie czy zarzuty te dotyczą niezgodności przebiegu przeprowadzonego przez sąd meriti postępowania z wymogami procedury karnej ( erorres procedendo ) czy też jak już uprzednio oceniano, samej tylko fazy decyzyjnej. Dokonana interpretacja pozwoliła sądowi odwoławczemu stwierdzić, że działania sądu meriti, sprzecznego z konkretnymi przepisami procedury karnej apelujący nie zgłosił ( dowodem tego jest zgłoszenie wyłącznie obrazy art. 4 k.p.k., art. 5 § 1 i 2 k.p.k., 7 k.p.k.( zasad naczelnych procesu karnego ) art. 424 §1 pkt.1 k.p.k .

W związku z tym, że żadnego naruszenia przepisów prawa karnego procesowego sąd odwoławczy nie stwierdził rozważania prowadził będzie w zakresie określonym przez apelującego tj. errorres in iudicando. Rozważania in concreto obejmować będą zarzut zgłoszony w pkt. I w rozumieniu jednak błędu dowolności, gdyż apelujący nie zaprezentował nawet uchybienia, które można by określić mianem błędu braku. Z tego powodu możliwe jest prowadzenie na ich temat wspólnych rozważań.

Po tym wprowadzeniu możliwa jest , zdaniem sądu odwoławczego jego odpowiedź na zarzuty apelacji.

Celem uprządkowania wywodu należy zasygnalizować jedynie, że zabronione zachowanie oskarżonego opisane w pkt. 5 zaskarżonego wyroku wiązać należy z zachowaniami innych osób; oskarżonych P. G., R. K. oraz M. S., W. B. ( brata oskarżonego ), K. K. (4) i kolejnych osób, przy czym ich relacje, co wymaga podkreślenia dotyczyły zachowań zaistniałych po popełnieniu czynu , miały natomiast istotny walor dowodowy, gdy rozpatruje się je w logicznym powiązaniu z relacjami wymienionych z nazwiska osób.

Uwagę tą sąd odwoławczy poczynił dlatego, gdyż stoi na stanowisku, że świadomość osoby ( paserstwo umyślne ) co pochodzenia rzeczy z czynu zabronionego musi mieć sprawca tego przestępstwa już w chwili, in concreto nabywania rzeczy. Nie wymaga szerszego komentarza zagadnienie, że w takiej sytuacji zastosowanie mają obie postacie umyślności.

Takie rozumienie znamion przestępstwa z art.291§1 k.k.( poza nawiasem rozważań pozostawia sąd odwoławczy zagadnienia zdolności do zawinienia oskarżonego oraz znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu mu przypisanego, stwierdzając jedynie, że te dwa elementy definicji przestępstwa w sprawie zostały spełnione )w ramach całej gamy uchybień zgłoszonych apelacją i wyraźnego już wskazania, że obrazy przez sąd meriti przepisów praw procesowego sąd odwoławczy nie stwierdził, uprawnia go do poświęcenia uwagi tym uchybieniom apelacji, które wskazywać będą, że oskarżony albo w ogóle nie nabył przedmiotu przestępstwa i nie spełniał w związku z tym świadczenia ekwiwalentnego albo też nabył go wypełniając świadczenie ekwiwalentne z tym, że nie miał świadomości jego pochodzenie z czynu zabronionego ani nawet ( w zaistniałych w sprawie warunkach ) nie mógł przypuszczać, że rzecz nabywana z takiego czynu może pochodzić.

Powinno spotkać się ze zrozumieniem stanowisko ( także podmiotów niefachowych ), że gdy sąd I instancji zgromadzonym materiałem dowodowym udowodnił, że sprawca ( przestępstwa paserstwa ) nabył rzecz pochodzącą z czynu zabronionego i miał świadomość jej zabronionego pochodzenia, to zrealizował wszystkie znamiona tego przestępstwa. W tym wyczerpuje się jego istota.

Dyskusja w środku odwoławczym powinna dotyczyć tych elementów tak strony przedmiotowej oraz podmiotowej przestępstwa. Niestety ale wymogów tych zarzuty apelacji nie spełniają. Liczne uchybienia zaprezentowane zarzutami apelacji skłaniają do stanowiska, że odmiennie rozumie on czas popełnienia przestępstwa albo też nie dostrzega okliczności przez sąd meriti już ustalonych.

Dotyczy tego uchybienia wskazane w pkt.3 lit.a.

Skonkretyzowaną dyskusję rozpocząć należy od prezentacji uwag dotyczących uchybienia wskazanego w pkt.2 lit.a.

Prezentując je wskazał apelujący, że istotną wadą w procedowaniu sądu meriti było zbiorcze wykazywanie wszystkich dowodów. Sąd odwoławczy musi na to uchybienie wskazać, chociaż takiego stanu rzeczy w sprawie nie stwierdził. Na jego tle refleksję sądu odwoławczego zrodziła kwestia na ile dla apelującego podstawę do prezentowania uchybień stanowił materiał dowodowy, przyjęty do podstawy wyroku.

In concreto na str.19 – 20 uzasadnienia wyroku wskazane zostały karty akt, prezentujące środki dowodowe przyjęte do podstawy wyroku.

Art. 410 k.p.k., którego treść apelujący zna (albo powinien znać )określa co stanowi podstawę wyroku. W największym skrócie myślowym, (bo wywód, sąd odwoławczy kieruje do podmiotu fachowego ) tylko fakty udowodnione należy przyjmować do podstawy wyroku.

Odmienną rzeczą od przyjęcia ustaleń do podstawy wyroku jest ocena wiarygodności środków dowodowych.

Badanie dotyczy wówczas albo wiarygodności wewnętrznej ( pomiędzy relacjami zróżnicowanymi treściowo tej samej osoby albo zewnętrznej, (gdy zróżnicowanie to dotyczy relacji różnych osób) .Dla wyjaśnienia należy dodać jeszcze , że relacje takie dotyczyć muszą tożsamej okoliczności. Stosując rozumowanie redukcyjne zdoła się osiągnąć efekt, który można zakończyć wywodem o wiarygodności tego ( zespołu ) środka (ów ) dowodowego (ych ) a odmówieniu tego waloru innemu ( ym). To pierwsza płaszczyzna do prowadzenia ustaleń .Z reguły nie jest tak i tak jest też w rozpoznawanej sprawie, że jeden dowód jest wystarczający aby uczynić z niego podstawę wyroku, czego przykładem jest omawiany środek odwoławczy.

W sytuacji, jak w rozpoznawanej sprawie gdy zachodzi sprzeczność wewnętrzna oraz zewnętrzna , zasadniczym zadaniem sądu orzekającego jest ich usunięcie ( art. 7 k.p.k. ) a następnie już przejście na kolejną płaszczyznę, przyjęcia do podstawy wyroku faktów ustalonych ( realizujących zasadę prawdy materialnej).

Te rozważania w sposób choć uproszczony tłumaczą zagadnienie dowodzenia w procesie karnym, ustalania i przyjmowania do podstawy wyroku faktów. Jeszcze bardziej lapidarnie to tłumacząc , gdyby po przeprowadzeniu oceny środków dowodowych okazałoby się, że niektórym spośród nich należy odmówić waloru wiarygodności to trudno jest rozsądnie utrzymywać, że na nich powinna być budowane przekonanie odpowiadające prawdzie materialnej.

Zatem gdy sąd meriti prezentował dowody na których budował ustalenia stanu faktycznego postąpił prawidłowo, prezentując te z nich na których oparty został wyrok.

Do tych rozważań należy dodać uwagę natury praktycznej. W rozpoznawanej sprawie liczba środków dowodowych była znaczna a ich prezentacja w uzasadnieniu in exstenso, nie tylko, że nie znajdowała żadnego uzasadnienia, to jeszcze musiałaby prowadzić do zaciemnienia obrazu okoliczności, które w tej sprawie miały znaczenie dowodowe.

Po tym wyjaśnieniu, kontynuując rozważania sąd odwoławczy chce podkreślić, iż wypowiadał się już na temat wiarygodności środków dowodowych dostarczonych przez M. S.. To stanowisko , rozpoznając apelację obrońcy oskarżonego sąd odwoławczy podtrzymuje. To z jego relacji wynika, że nabywcą ciągnika rolniczego był oskarżony i od niego uzyskał kwotę pieniężną, stanowiącą zapłatę za jego przekazanie. Z niej wydzielił kwoty, które przekazał sprawcom kradzieży tego ciągnika a także innym a do grona tego należał W. B..

Wypowiedź ta oznacza, że nie mogą zostać uznane za zasadne uchybienia wskazane w pkt.I ppkt.2 lit.b – g, i.

Wskazując na osobę W. B., sąd odwoławczy uczynił to gdyż w pkt. I ppkt.2 lit.h apelujący wskazał, że sąd meriti nie dokonał oceny wartości dowodowej jego relacji ( zeznań oraz wyjaśnień ).Co ważne uchybienia tego apelujący nie określa jako błędu braku, sugerując jedynie, że sąd meriti powinien dokonać oceny zeznań ( także wyjaśnień , co wymaga przypomnienia apelującemu )W. B..

Prowadząc analizę jego relacji refleksję sądu odwoławczego rodzi okoliczność czy gdyby apelujący zapoznał się z treścią środków dowodowych prezentowanych przez W. B. , czy takie uchybienie z racji towarzyszącego mu grawamen powinien zgłaszać. Na skutek wniosku oskarżonego W. B., złożonego w trybie art.387§1 i 2 k.p.k. Sąd Okręgowy w Słupsku wyrokiem z dn.17 lutego 2011r., w sprawie II K17/10 skazał go za pomocnictwo w zbyciu ciągnika rolniczego ,którego nabycie w rozpoznawanej sprawie przypisano oskarżonemu ( patrz, także k.9160 akt ).W świetle takiego postąpienia W. B. zgłaszanie przez apelującego omawianego uchybienia traktować należy jako czynność zupełnie niecelową. To stanowisko procesowe W. B. znakomicie uzupełnia treść środków dowodowych prezentowanych przez M. S. i jeszcze bardziej potwierdza wiarygodność jego relacji.

Zyskując to potwierdzenie już wprost można utrzymywać, że zasadnie ustalił sąd meriti ,iż skradziony ciągnik rolniczy N. (...) znajdował się w gospodarstwie należącym do oskarżonego. Zmienność stanowisk oskarżonego na temat powodów dla których ten ciągnik miał się znaleźć na terenie jego gospodarstwa jako znana nie będzie stanowiła dalszego przedmiotu rozważań sądu odwoławczego. Dla celów dowodowych wskazuje jedynie sąd odwoławczy, że zmiana stanowiska oskarżonego nastąpiła po złożeniu zeznań przez świadka K. K. (4). Te zeznania stanowiły uzupełnienie relacji M. S., potwierdzając ich wiarygodność, odkrywając okoliczność dla sądu odwoławczego najbardziej istotną – świadomość oskarżonego o pochodzeniu tego ciągnika z czynu zabronionego.

Uchybienie zgłoszone przez apelującego w pkt.I ppkt.3 lit.c, nie może być uznane za zasadne gdyż takie zeznania ten świadek złożył.

Po wyjaśnieniu na czym polegała realizacja przez oskarżonego znamion przestępstwa z art.291§1 k.k. sąd odwoławczy w związku z tym, że nie uwzględnił żadnego zarzutu apelacji, utrzymując w mocy zaskarżony wyrok do oskarżonego R. B. uznał ją za oczywiście bezzasadną,

Celem uzupełnienia do rozważań na temat strony podmiotowej zauważenia wymaga, że kolejne zachowania oskarżonego, zachowania G. P., cały szereg czynności dowodowych dotyczących określenia indywidualności tego ciągnika tą świadomość oskarżonego w zupełności potwierdziły. Prawidłowe jest więc stanowisko sądu meriti wyrażone w podsumowaniu rozważań do osoby oskarżonego ( patrz, k.117 uzasadnienia o wyczerpaniu zachowaniem znamion przestępstwa określonego w art.291§1 k.k. w zw z art. 294§1 k.k. przyjęcia tego przepisu za podstawę skazania. Kary wymierzone oskarżonemu, poddane kontroli przez sąd odwoławczy w trybie art.440 k.p.k. uznać należy za sprawiedliwe.

O kosztach sadowych za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto na mocy art. 624 §1 k.p.k.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym w toku postępowania odwoławczego z urzędu rozstrzygnięto na podstawie § 2 i 3 oraz § 14 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163 poz. 1348 z póz. zm.).