Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Barbara Lubańska-Mazurkiewicz (spr.)

Sędziowie: SA – Jarosław Góral

SA – Marek Motuk

Protokolant: – st. sekr. sąd. Małgorzata Reingruber

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013 r.

sprawy K. T.

oskarżonego z art. 284 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 19 lipca 2013 r. sygn. akt XII K 61/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec K. T. w ten sposób, że:

1)  ustala, iż na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. w P. przywłaszczył powierzone mienie w postaci samochodu marki T. (...) nr rej. (...) o wartości 38.000 zł a na szkodę firmy (...). z o.o z/s w W. przywłaszczył powierzone mienie w postaci samochodu marki R. (...) nr rej. (...) o wartości 18.200 zł, zaś na szkodę (...) Sp. z o.o. przywłaszczył powierzone środki pieniężne przeznaczone na opłacenie składek ubezpieczeniowych w wysokości 142.378,02 zł,

2)  eliminuje z podstawy prawnej skazania art. 286 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k., zaś z postawy wymiaru kary art. 11 § 3 k.k.,

3)  uchyla orzeczenie wydane na podstawie art. 72 § 2 k.k. w części dotyczącej zobowiązania do zapłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. z/s w W. kwoty 18.200 zł oraz na rzecz (...) Sp. z o.o. z/s w P. kwoty 166.191.23 zł oraz eliminuje orzeczenie o zobowiązaniu do zapłaty ustawowych odsetek od zasądzonej kwoty na rzecz (...) Sp. z o.o. z/s w W.;

II.  w pozostałej części tenże wyrok wobec K. T. utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia K. T. od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

K. T. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od listopada 2000 r. do września 2001 r. w W. działając z góry powziętym zamiarem będąc osobą faktycznie organizującą działalność Spółki (...) z siedzibą w W. oraz zarządzającą firmą poprzez wydawanie poleceń Członkom Zarządu i innym osobom tam zatrudnionym, także decydowanie o przeznaczeniu środków pieniężnych pochodzących z wpłat klientów i osadzonych na rachunku bieżącym Spółki, a przeznaczonych na opłacenie składek ubezpieczeniowych pojazdów, przywłaszczył działając wspólnie i w porozumieniu ze S. G. i S. T. środki pieniężne oraz mienie klientów Spółki w łącznej kwocie 331.464,45 zł, przy czym na szkodę:

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. w kwocie 42.149,06 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. w kwocie 950 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w P. w kwocie
166.191,23 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. w kwocie
25.020 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. w kwocie 40.954, 16 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w P. w kwocie
38.000 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. w kwocie
18.200 zł,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

II. w okresie od marca 2001 r. do września 2001 r. w W., z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej będąc osobą faktycznie organizującą działalność Spółki (...) z siedzibą w W. oraz zarządzającą firmą poprzez wydawanie poleceń Członkom Zarządu i innym osobom tam zatrudnionym, a także decydującą o przeznaczeniu środków pieniężnych pochodzących z wpłat klientów i osadzonych na rachunku bieżącym Spółki, a przeznaczonych na opłacenie składek ubezpieczeniowych pojazdów doprowadził działając wspólnie i w porozumieniu ze S. G. i S. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w ten sposób, że zlecił zawarcie umów ubezpieczenia w imieniu (...) Sp. z o.o. i podpisanie polis ubezpieczeniowych, w których określono składkę za ubezpieczenie pojazdów, a następnie przedstawił klientowi faktury, w których zawyżone były składki ubezpieczeniowe, a następnie po opłaceniu przez Spółkę (...) Sp. z o.o. składek w wysokościach określonych w fakturach, przekazał na konto ubezpieczyciela niższe kwoty odpowiadające składkom wskazanym w polisach ubezpieczeniowych, czym spowodował straty w łącznej kwocie 142.378,02 zł,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 19 lipca 2013 r.
sygn. akt XII K 61/12

I. w ramach zarzucanych K. T. czynów opisanych w punkcie 1 i 2 aktu oskarżenia uznał go za winnego tego, że jako osoba faktycznie organizująca działalność (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. prowadzącej działalność brokerską w zakresie pośrednictwa w ubezpieczeniu floty samochodowej podmiotów gospodarczych oraz zarządzająca w/w spółką poprzez wydawanie poleceń członkom zarządu i innym osobom tam zatrudnionym, a także decydująca o przeznaczeniu środków pieniężnych pochodzących z wpłat klientów i osadzonych na rachunku bieżącym spółki, a przeznaczonych na opłacenie składek ubezpieczeniowych pojazdów, w okresie od listopada 2000 r. do września 2001 r. w W. działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przywłaszczył powierzone Spółce środki pieniężne z wpłat, klientów na rachunek (...) Sp. z o.o., a przeznaczone na opłacenie składek ubezpieczeniowych z tytułu zawartych za pośrednictwem Spółki polis ubezpieczeniowych pojazdów w łącznej kwocie 331.464,45 zł, przy czym na szkodę:

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. w kwocie 42.149,06 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. w kwocie 950 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w P. w kwocie
166.191,23 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. w kwocie
25.020 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. w kwocie 40.954, 16 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w P. w kwocie
38.000 zł,

- firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. w kwocie
18.200 zł,

jak również poprzez zlecenie zawarcia umów ubezpieczenia w imieniu (...) Sp. z o.o. i podpisanie polis ubezpieczeniowych, w których określono składkę za ubezpieczenie pojazdów, a następnie po opłaceniu przez Spółkę (...) Sp. z o.o. składek w wysokościach określonych w fakturach, przekazał na konto ubezpieczyciela niższe kwoty odpowiadające składkom wskazanym w polisach ubezpieczeniowych, czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Sp. z o.o. i spowodował straty w łącznej kwocie 142.378,02 zł, co stanowi przestępstwo o znamionach z art. 284 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał oskarżonego K. T., zaś na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w rozmiarze 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych;

II. na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. T. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby w wymiarze 5 (pięciu) lat;

III. na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego K. T. w okresie próby do zapłaty na rzecz: (...) Sp. z o.o. z/s w W. kwoty 42.149,06 (czterdziestu dwóch tysięcy stu czterdziestu dziewięciu 06/100) złotych, (...) Sp. z o.o. z/s w W. kwoty 18.200,00 (osiemnastu tysięcy dwustu) złotych, (...) Sp. z o.o. z/s P. kwoty 166.191,23 (stu sześćdziesięciu sześciu tysięcy stu dziewięćdziesięciu jeden 23/100) złotych – wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku;

IV. zwolnił oskarżonego K. T. od ponoszenia opłat i kosztów postępowania, które przejął na rzecz Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca K. T. w całości i na podstawie art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k. zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

1. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez brak jakiejkolwiek oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów w postaci zeznań świadków: W. K., T. O., A. B., B. D., E. B., M. N., J. B., co uniemożliwia kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku,

2. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez całkowicie lakoniczną ocenę zeznań świadków: T. K., J. S. (1), J. M., M. J., T. W., J. Z., co uniemożliwia kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku,

3. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez brak jakiejkolwiek oceny znajdujących się w aktach sprawy dokumentów, stanowiących podstawę ustaleń faktycznych zaskarżonego wyroku co uniemożliwia kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku,

4. art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. w zw. z art. 368 k.p.k. poprzez pozostawienie bez rozpoznania wniosku dowodowego oskarżonego z dnia 3 września 2012 roku o zwrócenie się do Banku (...) S.A. o historię rachunku bankowego małżonków T. w okresie od listopada 2000 roku do września 2001 roku,

5. art. 4 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 2,3 i 5 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków Z. S., A. M., M. S. (W.) i J. M.,

6. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art 410 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegająca na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów, a w szczególności całkowicie dowolną i jednostronną ocenę zeznań świadka T. K. i uznanie ich za wiarygodne mimo, że są one rozbieżne chociażby z wyjaśnieniami oskarżonego K. T. oraz dokumentami rejestrowymi spółki (...) S.A. i dokumentacją uzyskaną z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,

7. art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w odniesieniu do realiów niniejszej sprawy na czym polegało zachowanie oskarżonego i dlaczego wyczerpało ono dyspozycję przepisów ustawy karnej w odniesieniu do czynu, za które został skazany a poprzestanie wyłącznie na lakonicznym wyjaśnieniu na czym polega przypisane mu przestępstwo,

8. art. 49 a k.p.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że wniosek pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. zasługuje na uwzględnienie w sytuacji gdy został on złożony po terminie wskazanym w treści przepisu,

9. art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez przyjęcie niekorzystnej dla oskarżonego wersji wydarzeń poprzez ustalenie, że to oskarżony K. T. decydował o przeznaczeniu środków pieniężnych pochodzących z wpłat klientów i znajdujących się na rachunkach bieżących spółki, a także dysponował i rozporządzał pieniędzmi należącymi do spółki, w sytuacji gdy treść zeznań świadków i opinii biegłego wskazuje odmiennie,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który mógł mieć wpływ na jego treść polegający na błędnym przyjęciu, wbrew zgromadzonemu w sprawie materiałowi dowodowemu, że:

1. oskarżony K. T. przywłaszczył pieniądze w kwocie 473 842,47 zł i działał z góry powziętym zamiarem,

2. oskarżony K. T. zlecał do wykonania lub wykonywał przelewy na usługi nie związane z działalnością spółki, zaś S. T. i S. G. wykonywali tylko jego polecenia i sami nie mieli żadnego wpływu na sytuację finansową w spółce.

Wskazując na powyższe w oparciu o art. 437 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie K. T. od zarzucanych mu czynów lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jest niezasadna a zmiana wyroku nastąpiła na podstawie art. 440 k.p.k. wskutek stwierdzenia z urzędu uchybień, popełnionych przez Sąd orzekający.

Sąd I instancji nie naruszył, mających wpływ na treść wyroku, wymienionych w zarzutach przepisów postępowania. Rozstrzygnięcie oparł na pełnym materiale dowodowym, zebrane dowody ocenił bez przekroczenia ram swobody, zakreślonej przepisem art. 7 k.p.k. i prawidłowo ustalił, że K. T. przywłaszczył powierzone mienie w łącznej kwocie 437.842,47 zł. Uzasadnienie wyroku Sąd I instancji sporządził w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną orzeczenia.

Stawiając zarzuty z pkt 1 i 2 środka odwoławczego obowiązkiem obrońcy było wykazanie, jaki wpływ na treść wyroku miał mieć brak oceny zeznań świadków wymienionych w zarzucie z pkt 1 oraz rzekomo lakoniczna ocena zeznań świadków, wymienionych w zarzucie z pkt 2. Nie dość, że skarżący tego nie uczynił to niesłusznie zarzucił brak oceny lub lakoniczność oceny tych dowodów. Sąd orzekający nie znalazł powodów by zakwestionować wiarygodność zeznań świadków w tym – pracowników spółki (...), czy też pracowników spółek pokrzywdzonych, wskazując na ich wewnętrzną spójność jak też wzajemnie potwierdzające się relacje. Przytoczył zeznania świadków T. W., B. D., T. O., J. B., A. B., J. M., E. B., M. N., J. S. (2) i W. K., które to zeznania albo nie wnoszą do sprawy nic istotnego w kwestii zawinienia oskarżonego, albo stanowią dowody, które posłużyły do ustalenia, że K. T. był właścicielem Spółki (...) i podejmował decyzje związane z jej działalnością. Wnikliwie też przeanalizował zeznania J. Z., dostrzegając zaistniałe w nich rozbieżności i zajmując stanowisko co do wiarygodności tego dowodu.

Odnośnie zarzutu z pkt 3 apelacji stwierdzić należy, że żadna ze stron w toku postępowania, ani też obrońca w apelacji, nie kwestionowali treści zaliczonych do materiału dowodowego dokumentów, a w tym tych które związane są z kwestią składek ubezpieczeniowych, wpłacanych na konto B. przez pokrzywdzonych, które nie dotarły od ubezpieczycieli, czy też dokumentów, związanych z likwidacją szkody w samochodach, należących do firmy (...) i firmy (...). Trudno zatem uznać by brak oceny dokumentów, uznanych przez Sąd I instancji za podstawę ustaleń faktycznych, miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a tylko wykazanie takiego skutku naruszenia procedury może doprowadzić do uwzględnienia zarzutu.

Aczkolwiek Sąd I instancji winien podjąć decyzję w przedmiocie każdego wniosku dowodowego złożonego przez stronę, to jednak nie rozpoznanie wniosku z dnia 2 września 2012 r. o zwrócenie się do Banku (...) o historię rachunku bankowego małżonków T. w okresie od listopada 2000 r. do września 2001 r. nie miało wpływu na treść wyroku. Ustalenia związane z tym na czyje konto, w jakich kwotach i przez kogo przelewane były pieniądze z konta spółki (...) nie mają bowiem znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W odniesieniu do zarzutu stawianego oskarżonemu, istotny jest bowiem fakt, iż pokrzywdzone spółki powierzyły mienie w postaci środków pieniężnych lub samochodów spółce (...), lecz mienie to zostało przywłaszczone wobec tego, że nie przekazano pieniędzy tytułem składek ubezpieczeniowych do ubezpieczycieli i nie zwrócono samochodów lub ich równowartości, przy likwidacji szkody komunikacyjnej. Zatem niezasadny jest zarzut z pkt 4 środka odwoławczego co do naruszenia, mających wpływ na treść wyroku przepisów art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. i w zw. z art. 368 k.p.k.

Odnośnie zarzutu z pkt 5 środka odwoławczego stwierdzić należy, że skarżący nie wykazał by istniała potrzeba ponownego bezpośredniego przesłuchania świadków A. M., M. S. (W.) i J. M., lub by mieli oni zeznawać na nowe okoliczności, które byłyby istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Świadkowie ci zeznawali w śledztwie i przed Sądem Rejonowym przy pierwszym rozpoznaniu sprawy i ich zeznania zostały zaliczone do materiału dowodowego. Analizując zeznania świadków - pracowników B. -A. M. i M. S. stwierdził Sąd orzekający, że nie wnieśli oni do sprawy istotnych okoliczności. Podnieść jednak należy, że z ich zeznań także wynika, że spółką faktycznie zarządzał K. T. i to on miał najwięcej do powiedzenia w kwestii jej działalności. Natomiast świadek J. M., jako znajomy S. G. przekazuje jedynie swoje wrażenia co do wzajemnych relacji pomiędzy tym ostatnim a K. T. ale i on za decydenta uważał oskarżonego. Słusznie uznał Sąd orzekający, że okoliczności, na które miałby zeznawać Z. S. nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (wniosek pierwotny k. 3028 t. XV z dnia 14 czerwca 2010 r., ponowiony na rozprawie). To, czy istniała wierzytelność przysługująca T. K. od Z. S. i czy umowa nabycia weksla była fikcyjna czy też nie a zatem czy transakcja miała na celu wyprowadzenie pieniędzy ze spółki (...) w kwocie 93 tys. zł, co podnosi obrońca uzasadnieniu apelacji, może mieć znaczenia dla kondycji spółki, czy też działania na jej szkodę, jednakże nie zmienia ustaleń o przywłaszczeniu powierzonego mienia, stanowiącego własność pokrzywdzonych spółek.

Niezasadny jest także zarzut z pkt 6 apelacji bowiem kwestie związane z (...) S.A. i informacją uzyskaną z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o wysokości zasiłku chorobowego, wypłaconego T. K. też nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy a zatem nie doszło do naruszenia
art. 410 k.p.k. Sąd I instancji dokonał wnikliwej analizy zeznań świadka T. K. i przekonująco uzasadnił powody, dla których dowód ten uznał za wiarygodny w kwestii związanej z przypisanym oskarżonemu zarzutem. Zeznania te są rzeczywiście rozbieżne z wyjaśnieniami K. T., jednakże obrońca pomija, że Sąd orzekający nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, natomiast podkreślił, że depozycje T. K. znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków pracowników spółki (...). Przedstawiona przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena zeznań T. K. mieści się w ramach swobody, określonej art. 7 k.p.k.

Stawiając zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. (pkt 9 środka odwoławczego) skarżący podnosi tylko swoje wątpliwości co do tego kto decydował o przeznaczeniu środków pieniężnych, pochodzących z wpłat klientów i znajdujących się na rachunkach bieżących spółki a także dysponował i rozporządzał pieniędzmi należącymi do spółki. Dla skuteczności tego zarzutu należało wykazać, że to Sąd miał co do powyższych kwestii wątpliwości i nie rozstrzygnął ich na korzyść. Tymczasem Sąd I instancji drogą analizy i oceny zeznań świadków oraz opinii biegłej, ustalił bez żądnych wątpliwości, że K. T. był osobą, podejmującą wszelkie istotne dla działalności spółki decyzje, w tym w kwestiach finansowych, niezależnie od tego, kto był uprawniony do podpisywania poleceń przelewu i je faktycznie podpisywał i niezależnie od tego, czy środki pieniężne były przeznaczone na działalność spółki, czy też z nią niezwiązane.

Nie można zgodzić się z zarzutem z pkt 7 środka odwoławczego, że Sąd I instancji naruszył przepis art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu, na czym polegało zachowanie oskarżonego i dlaczego wyczerpało ono dyspozycję przepisów ustawy karnej w odniesieniu do czynu, za który został skazany. Sąd I instancji wyraźnie wskazał, że K. T. był faktycznym właścicielem i osobą decydującą w spółce (...) a zatem wiedział, że pokrzywdzone spółki wpłaciły pieniądze tytułem zapłaty kolejnych rat składek ubezpieczeniowych i nie przekazał ich na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych, przeznaczając je na inne wydatki, co stanowi przestępstwo przywłaszczenia powierzonego mienia. Wiedza oskarżonego wynika z zeznań przedstawicieli pokrzywdzonych spółek – (...) ze spółki (...), P. M. z firmy (...), P. B. z firmy (...), z zeznań przedstawicieli firm ubezpieczeniowych E. P. z (...) co do spółki (...) z (...) co do spółki (...), którzy kontaktowali się z K. T. w sprawie zaległości z tytułu składek ubezpieczeniowych, oskarżony tłumaczył się przejściowymi kłopotami finansowymi i obiecywał uregulowanie tych zaległości, do czego przecież nie doszło. Natomiast pokrzywdzenie firm (...) dotyczy przewłaszczenia mienia w wysokości wartości samochodów, powierzonych spółce (...) w związku z likwidacją szkody komunikacyjnej, co wynika z zeznań świadków R. K. i I. D. oraz dokumentów z k. 1337, 1353 – 77, t. VII i k. 1448, 1455, k. 1478 i 79 t. VIII, a zatem Sąd Apelacyjny dokonał stosowanej zmiany w treści przypisanego oskarżonemu czynu. Wbrew zatem stawianemu zarzutowi z pkt II środka odwoławczego, prawidłowo ustalił Sąd I instancji, że K. T. przywłaszczył powierzone mienie o łącznej wartości 473.842,47 zł. Przypisując K. T., że w odniesieniu do Spółki (...) dokonał on przestępstwa oszustwa, Sąd orzekający naruszył zasadę reformationis in peius z art. 443 k.p.k. Powyższa sprawa została bowiem przekazana do ponownego rozpoznania wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2011 r. uchylającym wyrok Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy z dnia 23 lipca 2010 r. sygn. akt III K 141/06, skazujący K. T. w ramach obu zarzucanych mu czynów za przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w wyniku apelacji wniesionej wyłącznie przez obrońcę oskarżonego.

Sąd Apelacyjny dokonał zatem z urzędu zmiany zaskarżonego wyroku, ustalając iż na szkodę (...) oskarżony przywłaszczył powierzone środki pieniężne w kwocie 142.378,02 zł, przeznaczone na opłacenie składek ubezpieczeniowych, a tym samym z podstawy prawej skazania wyeliminował art. 286 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k., zaś z podstawy wymiaru kary art. 11 § 3 k.k. Nadto także z powodu naruszenia przez Sąd orzekający zakazu reformationis in peius z art. 443 k.p.k. Sąd Apelacyjny uchylił orzeczenie wydane na podstawie art. 72 § 2 k.k. w części dotyczącej zobowiązania do zapłaty na rzecz (...) kwoty 18.200,00 zł (aczkolwiek rację ma obrońca, że pokrzywdzony złożył wniosek po terminie z art. 49 ^{( a)} k.p.k.) oraz na rzecz (...) sp. z o.o. kwoty 166.191,23 zł, bowiem pierwszy wyrok obowiązku naprawienia szkody wobec tych firm nie zawierał. Sąd Apelacyjny uchylił też orzeczenie o zobowiązaniu do zapłaty ustawowych odsetek od zasądzonej kwoty na rzecz (...) Sp. z o.o., gdyż zasądza się je tylko od powództwa cywilnego, a w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Sąd Apelacyjny uznał, iż wymierzona K. T. kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i grzywna, uwzględniają wszelkie istotne okoliczności , mające wpływ na ich wysokości i nie rażą surowością.

Sąd Apelacyjny zwolnił K. T. od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, mając na uwadze ograniczone możliwości jego zarobkowania, z uwagi na pełnioną rolę procesową w innej sprawie, zaś wydatkami obciążył Skarb Państwa.