Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 422/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Marek Motuk

Sędziowie: SA – Paweł Rysiński (spr.)

SO (del.) – Ewa Gregajtys

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 23 grudnia 2013 r.

sprawy P. K.

oskarżonego z art. 62 ust. 1 i z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 30 września 2013 r. sygn. akt VIII K 230/12

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że P. K. uniewinnia od popełnienia czynu z art. 62 ust. 1 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt I komparycji wyroku), kosztami postępowania w tej części sprawy obciążając Skarb Państwa;

2. uchyla orzeczenie o przepadku środka odurzającego w postaci marihuany – dowód rzeczowy nr 1/67/08 poz. 4, poz. 5 na k. 104 akt;

3. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;

4. zwalnia P. K. od uiszczenia kosztów sądowych należnych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa;

5. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. Z. 738 zł
(w tym VAT) z tytułu zwrotu kosztów obrony oskarżonego z urzędu przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie.

UZASADNIENIE

P. K. został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 września 2013 r. za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W odniesieniu do zarzutu posiadania marihuany w ilości 0,05 grama Sąd umorzył postępowanie wobec znikomej szkodliwości czynu.

We wniesionej apelacji obrońca zarzucił wyrokowi obrazę prawa materialnego przez przyjęcie, że 0,05 g marihuany wyczerpuje znamiona przepisu art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w sytuacji gdy ta ilość, jako znikoma, nie stanowi środka pozwalającego na odurzenie – to zaś winno prowadzić do uniewinnienia oskarżonego, o co wniósł skarżący w konkluzji apelacji.

Apelacja w tej części okazała się oczywiście zasadna. Zarówno literatura przedmiotu jak i dotychczasowe orzecznictwo sądowe, w tym Sądu Najwyższego wskazuje, że karalne jest posiadanie środka narkotycznego dopiero wówczas, gdy jego ilość (porcja) pozwala na odurzenie osoby zażywającej narkotyk. Dla marihuany przyjmuje się, że porcją taką jest minimum od 1 do 0,5 grama. Pozwala ona na odurzenie 2 - 3 osób. Jeśli zatem przyjąć, że jedna osoba może się odurzyć porcją o wadze 0,17 grama (0,5 : 3) to jest to wielokrotnie więcej niż 0,05 grama posiadane przez oskarżonego. Ta śladowa ilość marihuany nie spełnia zatem kryteriów środka odurzającego z art. 62 ustawy. Dlatego oskarżonego należało uniewinnić, jako że nie popełnił on zarzucanego mu przestępstwa, a nie umorzyć postępowanie, jak to uczynił Sąd pierwszej instancji (vide: T. Chruściel i in. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii, Komentarz, C.H. Beck. Warszawa 2000 s. 134 – 136, wyrok SN, sygn. IV KK 26/11 LEX Omega 794512).

Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w wyżej omówionej części i uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu z art. 62 ust. 1 – pkt 1 komparacji wyroku Sądu Okręgowego. Konsekwencją tego orzeczenia było rozstrzygnięcie o uchyleniu orzeczenia o przepadku z pkt IV wyroku Sądu Okręgowego.

W odniesieniu do skazania oskarżonego za przestępstwo z art. 59
ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii obrońca zarzucił orzeczeniu rażącą surowość kary pozbawienia wolności i wniósł o zmianę wyroku przez złagodzenie kary i warunkowe zawieszenie jej wykonania.

W tej części apelacja okazała się oczywiście bezzasadna. Przypisane oskarżonemu przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności do
lat 10. Przypisano mu co najmniej 70 – krotne udzielenie innej osobie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, środka odurzającego. Przestępcze działania oskarżonego trwały wiele miesięcy. Oskarżony był uprzednio już
3 – krotnie karany, w tym dwukrotnie za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Orzekane wobec niego kary wolnościowe nie osiągnęły żadnego z zakładanych celów, skoro ponownie popełnił przestępstwo podobne. W tym, stanie rzeczy, orzeczenia kary 1 roku
i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc mieszczącej się w dolnym, minimalnym progu ustawowego zagrożenia w żadnym razie nie można uznać za niewspółmierne, tym bardziej rażąco niewspółmierne, a więc w poczuciu społecznym – niesprawiedliwe. Warunkowe zawieszenie jej wykonania, jak chce obrońca, byłoby natomiast rażącą niekonsekwencją wobec sprawcy, który uprzednio lekceważył warunki probacji, nie stosował się do nałożonych obowiązków i powrócił do przestępstwa.

Z tych przyczyn apelacja w części odnoszącej się do kary została uznana za bezzasadną, co skutkowało utrzymaniem, w tej części wyroku w mocy.

II AKa 422/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE