Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA –Małgorzata Mojkowska

Sędziowie: SA -Marek Motuk

SO (del.) - Małgorzata Janicz ( spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Reingruber

przy udziale prokuratora Jerzego Mierzewskiego oraz oskarżyciela posiłkowego Spółki (...) S.A. z siedzibą w L.

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2013r sprawy:

1) N. T. N. oskarżonego z art. 63 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1kk i art. 278 § 5 kk,

2) P. N. oskarżonego z art.63 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 278 § 5 kk,

z powodu apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, oraz obrońców oskarżonych N. T. N. i P. N.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 9 października 2012r., sygn. akt XVIII K 396/11

1. uchyla wyrok w zaskarżonej części i sprawę oskarżonych N. T. N. i P. N. przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

UZASADNIENIE

N. N. T. , P. N. , N. Q. D. , zostali oskarżeni o to , że :

I)  w okresie od 1 kwietnia 2011 r. do dnia 29 lipca 2011 r. w miejscowości J. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu wbrew przepisom ustawy uprawiali konopie indyjskie w łącznej ilości 232 sadzonek w różnym stadium rozwoju , która to uprawa mogła dostarczyć znacznej ilości ziela konopi innych niż włókniste oraz wytwarzali znaczną ilość środków odurzających w postaci marihuany o wadze 90,44 gram netto,

tj. o czyn z art. 63 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 53 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §2 k.k. ,

II)  w okresie od 1 kwietnia 2011 r. do dnia 29 lipca 2011 r. w miejscowości J. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru energii elektrycznej na szkodę (...) Oddział (...),

tj. czyn z art. 278§5 k.k.

Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 9 października 2012 r. sygn. akt XVIII K 396/11:

I. oskarżonego N. N. T. w ramach zarzucanego mu w pkt I czynu uznał za winnego tego, że w okresie nie wcześniej niż przed 15 lipca 2011 r. do 29 lipca 2011 r. w budynku mieszkalnym przy ulicy (...) w J. działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym P. N. i nieustaloną osobą wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii uprawiał celem wytworzenia środka odurzającego konopie inne niż włókniste, które mogły dostarczyć znacznych ich ilości z prowadzonej w w/w miejscu uprawy w postaci 232 krzewów w ilości 5,1 kg przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się po odbyciu w okresie od 02 sierpnia 2010 r. do 11 marca 2011 r. kary pozbawienia wolności orzeczonej na mocy wyroku Sądu Rejonowego - V Wydziału Karnego w W. w sprawie o sygn. V K 16/11 za popełnienie przestępstwa z art. 63 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 63 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 278§5 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. to jest czynu z art. 63 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k. i na podstawie art. 63 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k. skazał go zaś na podstawie art. 63 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 5 ( pięciu ) lat pozbawienia wolności,

II. oskarżonego P. N. w ramach zarzucanego mu w pkt I czynu uznał za winnego tego, że w okresie nie wcześniej niż przed 15 lipca 2011 r. do 29 lipca 2011 r. w budynku mieszkalnym przy ulicy (...) w J. działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym N. N. T. i nieustaloną osobą wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii uprawiał celem wytworzenia środka odurzającego konopie inne niż włókniste , które mogły dostarczyć znacznych ich ilości z prowadzonej w w/w miejscu uprawy w postaci 232 krzewów w ilości 5,1 kg to jest czynu z art. 63 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, i na podstawie art. 63 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

III. oskarżonych N. N. T. i P. N. uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego im w pkt II,

IV. na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonych w pkt I i II kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu N. N. T. okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 29 lipca 2011 r. do 19 kwietnia 2012 r. zaś oskarżonemu P. N. okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 29 lipca 2011 r. do 31 maja 2012 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

V. uniewinnił oskarżonego N. Q. D. od popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt I i II,

VI. na podstawie art. 70 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych wymienionych pod pozycjami 23-24, 30-34,50-56 postanowienia z dnia 29.08.2011 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych (Drz (...)- (...), karty 208- 210 tom II akt sprawy),

VII. na podstawie art. 619§1 k.p.k. w zw. z art. 618§1 pkt 11 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu oskarżonych N. N. T. i P. N. odpowiednio adw. K. P. i adw. R. P. wynagrodzenie w wysokości po 840,00 (osiemset czterdzieści) złotych podwyższone o obowiązujący podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu ,

VIII. na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił oskarżonych N. N. T. i P. N. od ponoszenia kosztów sądowych, które przejął na rachunek Skarbu Państwa zaś na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zakresie oskarżonego N. Q. D. kosztami tymi obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli obrońcy oskarżonych, i pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego.

Obrońca oskarżonego N. N. T. zaskarżył wyrok w oparciu o treść art. 425 i nast. k.pk. oraz art. 444 i nast. k.p.k. wskazany wyżej wyrok w części przypisującej winę, na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k., wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na jego treść, tj.

1.  art. 5 § 2, 7, 410, 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego wbrew regule in dubio pro reo, podczas gdy analiza całokształtu zgromadzonych w sprawie dowodów nie wskazywała w sposób jednoznaczny na sprawstwo oskarżonego, tym samym jego linia obrony nie została wykluczona, co nie zostało omówione w motywach zaskarżonego orzeczenia, które to orzeczenie wydane zostało z naruszeniem dyrektywy art. 7 k.p.k., albowiem przy istniejących a nie dających się usunąć wątpliwościach sąd musiał zastosować art. 5 § 2.

Stawiając te zarzuty wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w pkt I wyroku, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego P. N. zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XVIII Wydział Karny z dnia 09 października 2012 r., doręczony w dniu 10 kwietnia 2013 r., na korzyść oskarżonego w części - tj. pkt II.

I. na podstawie przepisu art. 427 § 2 i art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. naruszenie:

1. art. 4 w zw. z art. 7, 410 i 424 § 1 k.p.k. polegające na nieuwzględnieniu wobec oskarżonego P. N. okoliczności, które Sąd przyjął za podstawę uniewinnienia oskarżonego N. Q. D.;

2. art. 5 § 2 w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na wydaniu w stosunku do oskarżonego P. N. wyroku skazującego bazującego na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony P. N. działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym N. N. T.;

3. art. 5 § 2 w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na wydaniu w stosunku do oskarżonego P. N. wyroku skazującego bazującego na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn pomimo braku dowodu bezpośredniego wskazującego na jego winę i sprawstwo.

II. na podstawie przepisu art. 427 § 2 k.p.k. i 438 pkt 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na:

1. ustaleniu w sposób sprzeczny z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, że oskarżony uprawiał konopie indyjskie w łącznej ilości 232 sadzonek,

2. ustaleniu w sposób sprzeczny z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, że drzwi prowadzące na strych budynku przy ul. (...) nie były zamykane na klucz.

III. na podstawie art. 427 § 2, 438 pkt 4 i 440 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił jego rażącą niesprawiedliwość, która polega na wymierzeniu młodocianemu i dotychczas niekaranemu oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

IV. na podstawie przepisu art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wnosił :

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. N. od zarzucanego mu czynu tj. od tego, że w okresie nie wcześniej niż przed 15 lipca 2011 r. do dnia 29 lipca 2011 r. w budynku mieszkalnym przy ulicy (...) w J. działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym N. N. T. i nieustaloną osobą wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii uprawiał celem wytworzenia środków odurzających konopie inne niż włókniste, które mogły dostarczyć znacznych ich ilości z prowadzonej w w/w miejscu uprawy w postaci 232 krzewów w ilości 5,1 kg to jest czynu z art. 63 ust 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

ewentualnie

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zaskarżył wyrok w części, tj. w zakresie pkt III na niekorzyść oskarżonych N. N. T. i P. N..

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt. 3) k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w pkt III, mający wpływ na jego treść, a polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, wbrew doświadczeniu życiowemu i zasadom logicznego rozumowania, że oskarżeni, pomimo uznania ich za winnych nielegalnego uprawiania konopi indyjskich na poddaszu budynku przy ul. (...) w J. w okresie nie wcześniej niż przed 15 lipca 2011r. do dnia 29 lipca 2011r„ nie dokonali zaboru

energii elektrycznej poprzez wcięcie w znajdujący się na ww. poddaszu przewód zasilający przed licznikiem energii elektrycznej przewodu 4 na 6 mm2 całkowicie omijającego układ pomiarowy, do

którego podłączono 22 lampy grzewcze, które, jak ustalił Sąd I instancji, miały na celu zapewnienie prawidłowej wegetacji nielegalnie uprawianych przez oskarżonych na ww. poddaszu konopi

indyjskich.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wnosił o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej pkt III i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uznanie oskarżonych N. N. T. i P. N. za winnych zarzucanego im czynu z art. 278 § 5 k.k.

ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej pkt III i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Wszystkie złożone w sprawie niniejszej apelacje okazały się zasadne, zasadne są także wnioski o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Na wstępie zauważyć należy, iż wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego o uznanie oskarżonych za winnych dokonania zarzucanego im w pkt. II aktu oskarżenia czynu przez Sąd Apelacyjny w postępowaniu odwoławczym, w sytuacji gdy Sąd I instancji oskarżonych od dokonania zarzucanego im czynu uniewinnił, jest nieuprawniony w świetle brzmienia art. 454§ 1k.k. Zakaz wydawania wyroku skazującego przez Sąd odwoławczy w przypadku gdy oskarżony został uniewinniony w I instancji ma niewątpliwie charakter bezwzględny i nie pozwala na skazanie, bez względu na rodzaj stwierdzonych przez Sąd odwoławczy uchybień.

Pamiętać należy, iż warunkiem koniecznym do uznania zarzutu apelacyjnego wadliwej oceny materiału dowodowego przez Sąd I instancji, a do tego sprowadzają się główne zarzuty wszystkich złożonych w tej sprawie środków zaskarżenia, jest wykazanie przez skarżących, jakich konkretnie uchybień w zakresie stosowania wiedzy, prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd orzekający dokonując analizy materiału dowodowego. Niewątpliwie ten wymóg złożone apelacje spełniły. Poza własną analizą dowodów na których Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie, skarżący wykazali jakich dowodów nie oceniono, przez co Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy art. 7, 410 k.p.k., a przede wszystkim w jakich fragmentach ocena tych dowodów była niepełna, bądź też pozostawała w sprzeczności z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego. Przenosząc powyższe rozważania na grunt sprawy niniejszej przypomnieć należy, iż poza sporem jest, że wszyscy oskarżeni zostali zatrzymani w dniu 29 lipca 2011roku w miejscowości J. w budynku przy ul (...). Nieruchomość ta była wynajmowana przez właścicieli E. G. i J. K. obywatelowi (...) H. V. Q., który z kolei podnajmował ją innym (...). Podczas przeszukania przedmiotowej nieruchomości policjanci na poddaszu ujawnili sadzonki konopi indyjskich, które były w różnym stadium rozwoju przed zawiązaniem wiechy. Uprawa roślin mogła dostarczyć około 5,1 kg suszu, z którego można przygotować 5100 porcji handlowych. Ujawniono także, iż na poddaszu dokonano nielegalnego podłączenia energii elektrycznej. W celu zapewnienia prawidłowej wegetacji roślin rozprowadzono instalację elektryczną do której podłączono 22 lampy grzewcze. W ten sposób dokonano nielegalnego poboru energii elektrycznej.

Nie przesądzając w tym momencie kwestii odnoszących się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych należy zgodzić się ze skarżącymi, że ocena materiału dowodowego była wadliwa i to w sposób oczywisty. Prawidłowa ocena dowodów ma w sprawie niniejszej kluczowe znaczenie bowiem, jak słusznie podkreślają obrońcy oskarżonych, samo tylko ujawnienie obecności N. T. N. i P. N. w budynku, w którym ujawniono plantację sadzonek konopi jest niewystarczające do przypisania im sprawstwa w zakresie przypisanego im czynu.

Niewątpliwie z zeznań świadków, w tym M. Tran wynika, iż przez przedmiotowy dom przewijało się wielu ludzi, w tym przede wszystkim obywateli (...), było to miejsce spotkań towarzyskich i z pewnością nie przestrzegano zapisu umowy najmu, który ograniczał możliwą liczbę osób zamieszkujących w domu do czterech. Z zeznań tych wynika także, iż oskarżony N. T. N. przebywał w tym domu wielokrotnie, a nie jak wyjaśnił jedynie raz podczas zatrzymania. Świadek także zeznała, iż przed 25 lipca widywała drugiego z oskarżonych w okolicach W., co przeczy jego wyjaśnieniom, że do Polski przyjechał właśnie 25 lipca 2011roku. Z wyjaśnień oskarżonego P. N.m N. wynika ponadto, iż miał świadomość faktu, że na poddaszu hodowane są rośliny i pomagał nieustalonemu mężczyźnie w ich podlewaniu.

Jednak dla odpowiedzialności oskarżonych w sprawie niniejszej w zakresie czynu przypisanego im w pkt I i II wyroku istotne jest udowodnienie przestępczego współdziałania w dokonaniu przestępstwa polegającego na uprawie konopi innych niż włóknistych w celu wytworzenia środka odurzającego w znacznej ilości, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Skoro w sprawie nie ma bezpośrednich dowodów winy, to wszelkie pośrednie dowody winny być ocenione we wzajemnym ich powiązaniu, tak aby logika zdarzeń i faktów stanowiła ”zamknięty łańcuch poszlak”. Aby zaś dokonać takiej właśnie oceny materiału dowodowego winien Sąd I Instancji najpierw wyjaśnić wszelkie sprzeczności dotyczące istotnych okoliczności stanowiących podstawę wyrokowania. Temu zadaniu jednak Sąd Okręgowy nie sprostał.

Nie wyjaśnił bowiem Sąd I instancji sprzeczności w materiale dowodowym, dotyczących faktu, czy drzwi prowadzące na poddasze były zamykane na klucz, czy też nie, a jednocześnie tej okoliczności nadał istotne znaczenie (vide strona 19 pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia). Sąd ustalił, iż drzwi na poddasze nie były zamykane na klucz, wobec czego nieograniczony dostęp do niego mieli oskarżeni, jednak przy dokonaniu tych ustaleń pominął ustalenia śledztwa z których wynika, iż trzy pary drzwi w przedmiotowym domu były w chwili zatrzymania oskarżonych zamknięte, wśród nich także te prowadzące na poddasze ( vide strona 1-2 akt sprawy), co spowodowało konieczność ich wywarzenia. Z protokołu przesłuchania w charakterze świadka A. W. nie wynika aby Sąd dążył do wyjaśnienia tej okoliczności. Nie wyjaśnienie tych rozbieżności, wobec faktu , że zdaniem Sądu kluczowe dla uznania winy oskarżonych jest, że drzwi te nie były zamykane, jest błędem , który dotyka istotnej kwestii niewątpliwie mającej wpływ na treść orzeczenia.

Kolejną kwestią pominiętą i nie rozważoną w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia jest kwestia oceny dostępnego materiału dowodowego w kontekście analizy strony podmiotowej w tym zamiaru oskarżonych, skoro Sąd Okręgowy przypisał im sprawstwo zarzucanego czynu. Pamiętać bowiem należy, iż przestępstwo z art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005roku o przeciwdziałaniu narkomanii popełnić można wyłącznie umyślnie z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. W pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia próżno szukać odniesień do wskazanej powyżej kwestii. Wreszcie, niewątpliwie, samo tylko stwierdzenie Sądu I instancji zawarte na stronie 19 i 24 pisemnych motywów orzeczenia, że „oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu” nie jest wystarczające i wymagało w realiach niniejszej sprawy dokładnego umotywowania i wyjaśnienia na czym owo wspólne działanie polegało i jaka była rola każdego z oskarżonych. Skoro bowiem Sąd meriti przyjął , że obaj oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, nawet jeśli było to porozumienie dorozumiane, to wymagało to logicznego wywodu opartego o konkretne dowody. Zadaniu temu Sąd I instancji nie sprostał.

Przechodząc do zarzutu apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, uznać należy i ten zarzut za zasadny o tyle , że wobec ustaleń Sądu Okręgowego dotyczących części skazującej wyroku, argumentacja Sądu dotycząca uniewinnienia oskarżonych od dokonania czynu z art. 278§ 5 k.k. pozbawiona jest jakiejkolwiek logiki. Na wstępie wskazać należy, iż u podstaw uniewinnienia oskarżonych od czynu zarzucanego im w pkt II aktu oskarżenia , a polegającego na dokonaniu wspólnie i w porozumieniu zaboru energii elektrycznej na szkodę (...) Oddział (...) legło ustalenie Sądu zawarte na stronie 15 pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia. Sąd Okręgowy wywiódł iż „skoro nie ma dowodów, że to oskarżeni przystosowali instalację elektryczną do niedozwolonego wytwarzania środków odurzających, to pomimo uznania ich winy w zakresie art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii należało ich uniewinnić również od czynu z art. 278§ 5k.k.”.

Stwierdzić także należy, iż orzekając o obu zarzucanych oskarżonym czynach Sąd Okręgowy dysponował tym samym materiałem dowodowym, jednak zupełnie odmiennie go ocenił i wysnuł z niego niekompletne i pozbawione logicznego uzasadnienia wnioski zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia.

Pamiętać należy, iż wbrew stanowisku Sądu I instancji, istota przestępstwa kradzieży energii elektrycznej, co wynika z bogatego orzecznictwa Sądu Najwyższego, polega na korzystaniu z tej energii z pominięciem przyjmowanego w stosunkach danego rodzaju sposobu uzyskania lub korzystania z energii. Techniczne sposoby uzyskania dostępu do źródła energii poprzedzające korzystanie z niej nie należą do znamion tego występku, a zatem i brak osobistych czynności technicznych w celu uzyskania owego bezprawnego dostępu nie może powodować depenalizacji w tym zakresie. Błąd logiczny rozumowania Sądu I instancji jest tutaj oczywisty i graniczy wręcz z obrazą art. 278§ 5k.k. Zdaniem Sądu Apelacyjnego koniecznym było dokonanie oceny wszystkich zgromadzonych dowodów, w szczególności przy przyjęciu przez Sąd meriti, iż to właśnie oskarżeni uprawiali na poddaszu krzewy konopi, zaś nielegalne przyłącze instalacyjne służyć miało tylko temu, aby zasilić owe 22 lampy niezbędne do prawidłowej wegetacji roślin. Brak dowodów na osobiste przerobienie istniejącej instalacji elektrycznej w celu przystosowania do nieuprawnionego poboru energii elektrycznej nie może być jedynym powodem uniewinnienia, zwłaszcza przy takich ustaleniach faktycznych, jakich dokonał Sąd meriti w zakresie skazującym wyroku.

Reasumując powyższe rozważania podkreślić należy, iż wybiórcze postrzeganie przez Sąd I instancji dowodów, bez uwzględnienia wzajemnych między nimi powiązań i zależności, jest uchybieniem istotnym i nie może pozostać bez wpływu na rozstrzygnięcie końcowe. Powyższe spowodowało konieczność uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji winien dokonać ponownej oceny materiału dowodowego, która to ocena winna pozostawać w zgodzie z regułami określonymi w art. 7 k.p.k., a także mieć kompleksowy charakter uwzględniający wnioski wynikające tak z poszczególnych dowodów jak i wzajemnych pomiędzy nimi powiązań i zależności. Wyniki tych rozważań Sądu winny znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku, o ile orzeczenie Sądu I instancji zostanie powtórnie zaskarżone.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej.